IMO Blog, 2010
Twee weken nadat de Volkskrant een opiniestuk van mijn hand plaatste, als weerwoord op een eerder artikel van Gretta Duisenberg en haar kompanen van Stop de Bezetting, hebben deze een uitgebreide reactie onder het artikel achtergelaten. Hieronder mijn repliek.
Eerstens geeft men mij gelijk dat "twee staten de enige echte oplossing is". Dat is oftewel een forse ommezwaai, oftewel een leugen, gezien vele eerdere uitlatingen van deze club. Zo verklaarde mevrouw Duisenberg ter ere van de Palestijnse landdag:
De Westoever en Gaza zijn niet Palestina. Het gehele voormalige mandaatgebied Palestina is in Palestijnse en ook in mijn ogen bezet gebied. Het is met dodelijk geweld in bezit genomen door Europese indringers die van de oorspronkelijke inwoners en de herinnering daaraan, niets meer overlaten. Israël heeft geen legitiem recht op wat het claimt. De zionisten hebben van de toenmalige koloniale mogendheden, waaronder Nederland, in 1947 een stuk land cadeau gekregen dat aan een ander volk, het Palestijnse, toebehoort. Toen zij vervolgens er nog een extra stuk bij veroverden, waarbij de inwoners verdreven werden met achterlating van al hun roerende en ontoerende goederen, riepen zij op 14 mei 1948, om 16.00 uur de staat Israël uit..
En:
Israël is een tijdelijk verschijnsel, geloof mij. Daarom noemen ook de autochtone Palestijnen in Israël zichzelf: Palestina 1948, tijdelijk Israël genaamd.
Blijkbaar wil men in de Volkskrant - waarvoor deze reactie waarschijnlijk oorspronkelijk was bedoeld - gematigder overkomen dan voor een pro-Palestijns publiek. De 'strikte spelregels' die zijzelf zeggen in acht te nemen behelzen blijkbaar het spreken met twee monden, een kunst waarin Gretta's held Arafat zeer bedreven was.
Duisenberg en co verwijzen voor de verklaring van het conflict naar het internationale recht en 'cruciale historische feiten'. Internationaal recht klinkt mooi, maar met een VN mensenrechtenraad die voor meer dan de helft uit niet-vrije landen bestaat waaronder Libië en Iran en waar ieder anti-Israël voorstel, net als in de Algemene Vergadering, automatisch op een meerderheid kan rekenen, valt daar wel wat op af te dingen. Gretta &co schrijven dat dit recht na moeizaam onderhandelen en allerlei procedures tot stand komt. Dat is waar, maar dat garandeert geenszins een faire uitkomst. De landen van de Onafhankelijke Islamitische Conferentie hebben met de niet gelieerde staten een meerderheid in zowel de mensenrechtenraad als de Algemene Vergadering. Er wordt veel zogenaamde koehandel bedreven en machtsspelletjes gespeeld. In ruil voor een stem voor een anti-Israël resolutie wordt een dictatuur bijvoorbeeld toegezegd dat men een westerse resolutie tegen diens wanpraktijken niet zal steunen.
De uitspraak van het Internationaal Gerechtshof betreffende de muur, die Duisenberg en haar kompanen aanhalen, werd gedaan op aandringen van de mensenrechtenraad met landen als Iran, Libië, Saoedi-Arabië en Pakistan als lichtende voorbeelden voor de wereldgemeenschap. De uitspraak was zeer politiek gekleurd, en viel eigenlijk buiten het bestek van deze instantie. De uitspraak bevatte een paar flagrante onjuistheden. Zo werd beweerd dat het Britse mandaat tot doel had om de inheemse Arabische bevolking op onafhankelijkheid voor te bereiden, terwijl het mandaat in werkelijkheid expliciet stelde het Joodse nationale thuis te zullen bevorderen. Ook werd Israëls recht zich op enigerlei wijze te verdedigen tegen niet statelijke agressie ontkend. Er staat meer onzin in, en er is van juristen felle kritiek op deze uitspraak.
Duisenberg c.s. verwijzen voor de juiste feiten naar de zogenaamde nieuwe historici die "op grond van officiële Israëlische bronnen onomstotelijk [hebben] vastgesteld dat alle door Israël gevoerde oorlogen door Israël zijn begonnen en het karakter van veroveringsoorlogen hadden." Het mag inmiddels bekend zijn dat Ilan Pappe, de held van Duisenberg, Van Agt en andere antizionisten, het met de feiten niet zo nauw nam en door Benny Morris op talloze onjuistheden is betrapt. Hij laat bovendien stelselmatig alle agressie van Palestijnse zijde weg, zoals de aanvallen van 1920, 1921, 1929 en 1936-1939 op Joodse gemeenschappen in Palestina, en de dreigementen met genocide van Arabische leiders in 1948. Vlak na de stemming over het delingsplan van de VN begonnen de Arabieren in Palestina een burgeroorlog tegen de Joodse gemeenschap, en een half jaar later vielen de Arabische buurlanden aan, met het doel Palestina onderling te verdelen. In dit geval van een Israëlische veroveringsoorlog te spreken is een gotspe.
Ook aan de Israëlische aanval in 1967 ging het nodige vooraf, en 1973 kun je natuurlijk überhaupt geen Israëlische veroveringsoorlog noemen.
Duisenberg c.s. schrijven:
Mevrouw Pelle heeft gelijk dat twee staten de enige echte oplossing is. Dit ligt al vast in de Mandaatsregelingen van voor de Tweede Wereldoorlog. Door de wurgende greep op de Westoever van de Jordaan te leggen, heeft Israël deze optie vrijwel onmogelijk gemaakt. Waarschijnlijk zal Israël als gevolg genoegen moeten nemen met een binationale staat Palestina, een democratisch huis voor Palestijnen en joden.
Leuk geprobeerd, maar er wordt wel even een sprong van het mandaat naar de huidige tijd gemaakt. De 'mandaatregelingen' waarvan zij spreken, werden door de Arabieren afgewezen. Zij wilden geen twee staten want het hele land zou hun toebehoren, en bestreden vanaf het begin de stichting van het Joodse nationale thuis in Palestina. Overigens werd pas voor het eerst van twee staten gesproken in het plan van de Peel commissie in 1937; daarvoor werd slechts gesproken van een Joods nationaal thuis dat onder Arabische druk steeds beperkter werd geïnterpreteerd. Mevrouw Duisenberg vertolkte deze Palestijnse positie treffend in haar toespraak voor de Palestijnse landdag. De bezetting maakt de tweestatenoplossing niet onmogelijk, zoals uit de terugtrekking uit de Gazastrook en eerder de teruggave van de Sinaï (waar ook nederzettingen waren gebouwd) bleek. Het maakt het er natuurlijk ook niet makkelijker op. Israël heeft echter zowel in 2000 als in 2008 bijna de gehele Westoever aan de Palestijnen aangeboden, waarbij de grote nederzettingenblokken zouden worden geruild tegen land in Israël. Als er wat meer wederzijds vertrouwen is, en de Palestijnen het recht op terugkeer van de vluchtelingen en de wens het hele land te krijgen zouden opgeven, kan een dergelijk plan uitgevoerd worden. Het zal niet makkelijk zijn, en het evacueren van 60.000 a 80.000 kolonisten zal niet zonder slag of stoot gebeuren. Dit is alleen mogelijk wanneer men overtuigd is van de vredeswil aan de andere kant.
Lees verder op: De cruciale fouten van Stop de Bezetting
Geen opmerkingen:
Een reactie posten