zaterdag 14 juli 2012

De leugens op de Palestijnse landkaart

 

Deze kaartjes zijn nu in advertenties in Amerikaanse metro’s te zien, en vorig jaar doken ze ook al in Engeland op. Ze worden in nederland ijverig gebruikt door Van Agt, Meulenbelt, United Civilians for Peace en aanverwanten. Ze waren een leugen toen ze werden gemaakt en ze zijn nog steeds een leugen. Een clevere leugen, want ze lijken zo simpel en duidelijk weer te geven wat de kern is van het conflict. Hieronder de weerlegging van Elder of Ziyon. Zie mijn repliek op: Palestina op de landkaart en die van Ami Isseroff op: The myth of Palesitnian land loss

 

NB: Elder vergist zich hieronder een keer, als hij stelt dat kaartje 2 een juiste weergave is van het VN delingsplan: een aanzienlijk gebied rond Jeruzalem zou een aparte status krijgen, wat op dit kaartje niet is aangegeven.

 

RP

------------

 

Debunking "The Map that Lies"

http://elderofziyon.blogspot.nl/2012/07/debunking-map-that-lies.html

 

From Fox News:

 

Advertisements at train stations in suburban New York depicting shrinking Palestinian territory in Israel are riling some critics who say they are “deliberately misleading and inaccurate,” FoxNews.com has learned.

The ads, which were purchased by The Committee for Peace in Israel and Palestine, show the “Palestinian Loss of Land” from 1946 to 2010. An accompanying headline reads: "4.7 million Palestinians are classified by the U.N. as Refugees."

Henry Clifford, co-chairman of the group, told FoxNews.com he paid $25,000 to display posters at 50 Metro-North Railroad stations for 30 days. They are to “educate and inform people” on the proper historical context of the region, he said.

“There’s always room for discussion of different sides of every story, but there’s no room for discussion on fact,” Clifford said. “Anyone who challenges these maps and the content of these ads, it’s they’re obligation to show that they’re historically wrong. The ball is in their court.

 

Excellent! This gives me the chance to repost this:


 

This map is a lie.


The first panel has the biggest lie:


While I presume that the white sections are indeed the land that was privately owned by Jews, the land in green was not privately owned by Arabs.

Only a tiny percentage of land in Palestine was privately owned. The various categories of land ownership included:

  • Mulk: privately owned in the Western sense.
  • Miri: Land owned by the government (originally the Ottoman crown) and suitable for agricultural use. Individuals could purchase a deed to cultivate this land and pay a tithe to the government. Ownership could be transferred only with the approval of the state. Miri rights could be transferred to heirs, and the land could be sub-let to tenants. If the owner died without an heir or the land was not cultivated for three years, the land would revert to the state.
  • Mahlul: Uncultivated Miri lands that would revert to the state, in theory after three years.
  • Mawat (or Mewat): So-called “dead”, unreclaimed land. It constituted about 50 to 60% of the land in Palestine. It belonged to the government. ...If the land had been cultivated with permission, it would be registered, at least under the Mandate, free of charge.


By the early 1940s Jews owned about one third of Mulk land in Palestine and Arabs about two-thirds. The vast majority of the total land, however, belonged to the government, meaning that when the state of Israel was established, it became legally Israel's. (I believe that about 77% of the land was owned by the government, assuming 6 million dunams of private land as shown in this invaluable webpage on the topic from which I got much of this information.)

To say that the green areas were "Palestinian" land is simply a lie.

Now the next one:



While this is an accurate representation of the partition plan, it has nothing to do with land ownership. The entire purpose of this map is to make it appear that Israel has been grabbing Arab land consistently, to serve as a bridge between maps 1 and 3. What is not said, of course, is that Israel accepted the partition and the Arabs did not, so as a result Israel in 1949 looked like it does in map 3.

Map 3 is still a lie, however, because in no way was the green land "Palestinian" at that time. Gaza was administered by Egypt and the West Bank annexed by Jordan. No one at the time spoke about a Palestinian Arab state on the areas controlled by Arab states - only in Israel.

In other words, this progression of maps is a series of lies meant to push a bigger lie, and it is tragic that a lot of people believe them to be the truth.

Here is a small attempt on my side to show a more accurate picture of Israel's giving land it controlled up for peace since 1967:

 

This map shows that Israel gave up control of the Sinai, Gaza, Southern Lebanon and much of the West Bank over the years. Rather than falsely accusing Israel as a land-grabbing rogue state, it accurately shows Israel as perhaps the only state in history that has voluntarily given up more than two-thirds of the areas it controls in exchange for nothing more than a paper agreement - or sometimes not even that. All at the risk of serious security concerns for her people, no less.

This is all because Israel wants, desperately, to live in real peace with her neighbors. This desire is not reciprocated by those neighbors, unfortunately.

The real map shows the truth of Israel's incredible concessions in the often vain hope for peace.



Now, as far as the right-hand side of the ad goes, I have debunked that as well; my most recent one was this post from less than a month ago.

So, Mr. Clifford, I've shown how every pixel in your posters are historically wrong. 

Will you answer me, or admit the truth?

The ball is in your court.

(By the way, as of two days ago, the webpage for the organization named in these ads has received fewer hits total in its history than I receive an hour.)

 

woensdag 11 juli 2012

Verslag CDJA reis Israël: de kip en het ei

 
Anders dan de propaganda-reizen van UCP, lijkt deze CDJA reis naar Israel en de Palestijnse gebieden ruimte te laten voor twijfel en een genuanceerde kijk op het conflict. Onderstaand verslag is geplaatst op 21 juni jongstleden.
Enkele opmerkingen erbij:
- Het zijn geen Israëlieten maar Israeliërs of Israeli's.
- Niet "iedereen in Israel is dienstplichtig", daar is juist momenteel veel stennis om: ultra-orthodoxen die hun leven willen wijden aan het bestuderen van de Thorah worden tot nu toe vrijgesteld, en Arabieren hoeven ook niet in dienst. Men bediscussieert daarom momenteel om de vrijstelling voor de orthodoxen op te heffen, en voor de Arabieren willen sommigen tenminste een vervangende dienstplicht invoeren.
- Er lijkt meer tijd ingeruimd te zijn voor Israel dan voor de Palestijnse gebieden, maar daarbij zijn dan ook kritische Israeli's zoals Breaking the Silence en vredesactivisten zoals The Parents' Circle, zodat het geheel toch redelijk genuanceerd moet zijn geweest. Ook de Nederlandse correspondenten waarmee gesproken is zijn doorgaans behoorlijk kritisch op Israel.
 
Wouter
_____________
 
Namens het CDJA gingen oud-DB'er Kirsten Begeman en internationaal secretaris Frank Visser met andere jongerenvertegenwoordigers naar Israël. Lees hier het verslag.

http://www.cdja.nl/nieuws/index.php?we_objectID=2874 

 

Israël is een land vol geschiedenis. Zeker wie een beetje bekend is met de Bijbelse verhalen, begrijpt de historische lading die het land heeft. Echter, met die historie is het niet gezegd en gedaan. Het land is al lange tijd in conflict. Voor vertrek had ik geen idee wat de oplossing zou kunnen zijn, en nu ik al die mensen heb gesproken en het met eigen ogen gezien, heb ik die nog minder. Het doel van de reis, begrijpen hoe dat conflict is ontstaan en hoe dit in elkaar zit, is gelukkig wel behaald. Hieronder een verslag van onze bevindingen. Om het enigszins bondig te houden, is niet bij elk begrip uitleg gegeven. Even googelen dus! 

Maandag 
Op maandag verzamelen we op Schiphol. Na een flinke ondervraging bij El Al, mijn koffer die doorzocht werd in een aparte ruimte en de aankomst op luchthaven Ben Goerion en vervolgens in Jeruzalem, opent de week gelijk met een lezing van Yossi Klein Halevi, een Israëlische auteur die op zijn 30e vanuit New York naar het land vertrok. Hij zette het conflict duidelijk uiteen, waarbij hij poogde twee kanten van het conflict te belichten. 

Dinsdag 
Het belooft vandaag een heftige dag te worden. We beginnen met een rondleiding door de oude stad van Jeruzalem door Elon Heymans, een student uit Nederland die nu in Israël woont. De stad is prachtig en de bijbehorende verhalen erg indrukwekkend. Wat opvalt is de duidelijk aanwezig religie in de stad: overal lopen orthodoxe joden en de religieuze trekpleisters worden druk bezocht door de lokale bevolking. Gelijk is daar het verschil tussen Israëlische en Palestijnse wijken zichtbaar: de laatste zijn duidelijk minder goed onderhouden en lijken over minder middelen te beschikken. 

We lunchen in de bus terwijl we naar Yad Vashem rijden, het Holocaustmuseum. Nu is dat een onderwerp wat ik bijzonder interessant vind, maar het museum was erg heftig vergeleken wat je hier hoort en ziet door het vele beeldmateriaal. Bij de galerie over de ghetto's kon ik dan ook weinig anders dan wegkijken en doorlopen. Na een wandeling door het prachtige Children's memorial komen we terecht bij Hannah Pick, een vriendin van Anne Frank en overlevende van de Holocaust. Ik had haar verhaal al eens in een documentaire gezien en me viel direct op dat zij woord voor woord hetzelfde verhaal vertelde. Op de automatische piloot. Toen Wouter haar naar haar gevoelens vroeg aan het einde, zag je haar dichtklappen en zei ze: 'Daar kan ik niet over praten.' De blik in haar ogen zei meer dan een heel museum kan vertellen. 

Terug in het hotel ontmoeten we Khaled Abu Toameh, een Arabische journalist in Israël. Jaren geleden werkte hij voor de Palestine Liberation Organization (PLO) in Ramallah. Dit is een koepelorganisatie voor verschillende Palestijnse organisaties zoals de Fatah en de Hamas, waar tot 2004 Yasser Arafat de leider van was. Nu werkt hij voor de Jeruzalem Post. Nogal een verschilletje, waar hij uitgebreid over vertelde. Na deze lezing was er een diner en paneldiscussie met Israëlische politieke jongeren. Een enorm chaotische discussie met ver uit elkaar liggende standpunten. Dan snap je ook gelijk waarom er nou nooit iets besloten wordt: men leek weinig bereid elkaar tegemoet te komen. Na een heftige dag borrelden we kort na in het centrum van Jeruzalem. 

Woensdag 
Vandaag ook een drukke dag, maar gelukkig iets minder beladen dan de dinsdag. We vertrekken vroeg naar de Knesset, het Israëlische parlement. Daar hebben we een gesprek met Mark Regev, de spindoctor van de Israëlische premier. Na een korte rondleiding door het pand stappen we in de bus voor een tocht langs de Groene Lijn en veiligheidsbarrière, waarbij we uitleg krijgen van gids Ben-Lev Kadesh (en ook nog even op Bethlehem uitkijken). Ook hierbij komt er weer een enorme berg aan informatie op je af. Ik probeer het in me op te nemen en te begrijpen, want zwart-wit conclusies trekken lijkt met de dag moeilijker te worden. 

Daarna gaan we op bezoek bij kolonist Uri Heilbron. Hij woont in de nederzetting Shiloh, met zijn (Nederlandse) vrouw en een berg kinderen. We gaan nog even langs een replica van de Tabernakel, om daarna terug te rijden voor een ontmoeting met Breaking The Silence. Iedereen in Israël is dienstplichtig, en daarom gaan alle jongeren op hun 18e voor een tijdje in het leger. Deze organisatie laat zien waar dat mis kan gaan en laat de moeilijkheden daarvan zien. Gelukkig wordt dit indrukwekkende moment afgewisseld met voetbal kijken in Jeruzalem, zij het met een wat treurig einde.. 

Donderdag 
Op donderdag beginnen we met een uitgebreid ontbijt in de Nederlandse residentie in Ramallah met Birgitta Tazelaar. Er wordt het een en ander over handelsverhoudingen en dergelijk verteld, waarna we ook weer snel door moeten naar de PLO. Om daar te komen moeten we door een checkpoint, maar gelukkig gaat dat erg vlot en zonder uitgebreide controles doordat de residentie goed overlegd heeft. Even een reality check: Shai, een van onze Israëlische groepsleiders, kan niet mee. Hij loopt dan een risico om ontvoerd te worden. Ook de Palestijnse militairen met enorme geweren die er om de 20 meter staan geven nou niet echt een warm en wollig gevoel. Bij de PLO wordt verteld over de organisatie en diens doelen. Waar ik altijd het idee had dat de Palestijnse leiding onprofessioneel was en zijn weg niet weet in de pers, krijg ik daar het idee dat dat het probleem niet zozeer is. We krijgen een gelikt informatiepakket met een boekje en wat foldertjes mee. 

Na deze ontmoeting gaan we nog met Raed Sadeq naar de Birzeit universiteit en daar krijgen we een rondleiding en ontmoeten we Palestijnse jongeren. Een van de meiden is christelijk en actief bij de Fatah. Die organisatie is dus meer dan de terroristische tak! 

Na dit bezoek eten we nog een broodje Falafel in het centrum, en rijden we door naar Tiberias, waar we een nacht doorbrengen aan het meer (ook wel bekend als het meer van Galilea). De rit gaat door allerlei landschappen zoals de woestijn, maar ook langs enorme dadelplantages die bij Kibboetsen horen. Met Frank en de meiden van Perspectief drinken we 's avonds een wijntje op het dakterras van het hotel, met een prachtig uitzicht over de stad en het meer. 

Vrijdag
Vandaag ontbijten we in het hotel en gaan de koffers weer de bus in. Dit keer beginnen we met een tour langs de noordgrens. Daarbij krijgen we een inleiding in Israëlische betrekkingen met Libanon en Syrië, door Elliot Chodoff. Deze man is een majoor in het Israëlische leger. We krijgen dan ook een nogal militaire visie voorgeschoteld. Met dat in het achterhoofd luister ik naar de verhalen en probeer ze een plaats te geven in het steeds groter wordende geheel van dit conflict. Ineens begrijpen we dat er eigenlijk nog veel meer bij komt kijken dan alleen Israëlieten en Palestijnen die met elkaar overhoop liggen. Ook wordt dan duidelijk dat de VS en Europa een niet te verwaarlozen aandeel hebben in deze situatie, die nogal kwalijk te noemen is. Na de tour is het weer tijd voor een broodje Falafel in een klein dorpje waar we tussendoor stoppen. 

Na de tour rijden we richting Tel Aviv, maar eerst eten we bij bedoeïenen in Zarzir. We worden in een tent op kussens op de grond neergezet en krijgen van alles voorgeschoteld. We krijgen nog een korte rondleiding door de moskee, en daarna gaan we naar het huis van een van de bedoeïenen, die lang in Nederland heeft gewoond. Daar vertellen ze hoe het leven in Israël als bedoeïen is. We nemen afscheid van de enorm gastvrije man, en rijden naar Tel Aviv. Daar gaan we nog even naar het strand om wat te drinken. Ook de shisha's staan op tafel. 

Zaterdag 
Zaterdag is het Shabbat en de dag waar eindelijk ruimte is om alle indrukken een beetje te verwerken: een dagje strand! Tel Aviv is een normale westerse stad, het Miami van het Midden-Oosten. Het is er prima toeven aan een azuurblauwe zee waar je de vissen kunt zien zwemmen. Ook is er ruimte om een kijkje te nemen in Jaffa, het oudere gedeelte van de stad. Op het eind van de middag wacht ons een leuke ontmoeting met zes Nederlandse correspondenten, onder andere van RTL, NOS en NRC. Deze nuchtere bijdragen past erg goed in het spectrum aan verhalen die eerder voorbij kwamen en zorgt ervoor dat je de boel allemaal een beetje kan relativeren. De Palestijnen zijn zeker niet zo zielig als ze worden afgeschilderd, en de Israëlieten zijn ook geen lieverdjes. Het wordt dus nog duidelijker dat dit geen 'good guy, bad guy' verhaal is. 's Avonds eten we in Jaffa met een socialisch-zionistische activist. 

Zondag 
De zondagochtend begint met een bezoek aan de Lutherse kerk in Jaffa. Met de confessionele partijen kunnen we concluderen dat dat er in een dergelijke week wel voor zorgt dat je je mojo weer terugkrijgt. Na dit rustpunt krijgen we een lezing over Israelisch-Iraanse betrekkingen door Meir Javedanfar en wandelen we door Tel Aviv naar het Geneva Institute, een NGO die geen kant kiest, maar werkt aan concrete vredesvoorstellen. Het is een bijeenkomst die hoop geeft voor een oplossing. Zij presenteerden een voorbeeld van een tweestaten oplossing waarbij onder andere de (aangepaste) grenzen van 1967 aangehouden worden. Hoewel dit een goed voorstel lijkt, zie je zelfs als leek al allerlei haken en ogen: laat staan wat de diplomaten hier voor problemen in zien. Met dat positieve gevoel gaan we terug naar het hotel om met een panel Nederlandse expats te praten. Daarna vertrekken we naar een kroeg vol Nederlanders om nog maar weer een teleurstellende wedstrijd aan te zien. 

Maandag 
De laatste dag! We rijden na het ontbijt naar de grensgebieden van Gaza, stappen een paar keer uit voor uitzichtpunten om uitleg te krijgen over het gebied en de Israelisch-Egyptische betrekkingen door gids Jamie Salter en bezoeken daar Sderot. Dit dorp wordt zeer regelmatig aangevallen door raketten vanuit de Gazastrook. In de bus wordt dan ook uitgebreid uitgelegd wat je moet doen als je het luchtalarm hoort. Dat betekent dat je binnen 15 seconden een schuilplaats moet zoeken. Om de 20 meter staat er een, waarvan de meesten gewoon naast bushokjes staan. De inwoners zijn verplicht een eigen bunker bij het huis te hebben en de plaatselijke basisschool is één grote schuilplaats voor bommen. Toch maakt het nog weinig indruk om er rond te lopen en eten we rustig nog een broodje falafel in een dorp wat eruit ziet als een gewoon mediterraans plaatsje. De realiteit slaat echter wel even in als we 's avonds horen wat er is gebeurd: slechts uren na ons bezoek is er een raket gevallen in het dorp. Het conflict komt dan dus wel erg dichtbij.

Na de lunch gaan we nog langs de Nederlandse ambassade in een grote kantorenpark, en hebben we een emotioneel bezoek van de Bereaved Parents Circle in het hotel. Deze mensen hebben dierbaren verloren aan het conflict en verenigen zich om daar van onderaf wat aan te doen. Hoe triest hun verhalen ook zijn, deze groep mensen die bereid zijn om samen te werken geven hoop voor een betere toekomst voor dit stukje van de wereld. 

Dinsdag 
Na een slopende nacht komen we dan eindelijk aan op Schiphol. Een enorm heftige week, waarin we geen antwoorden hebben gekregen, maar wel meer begrip voor de situatie en betrokkenen. Wie er het eerste was en recht heeft op het land is een echt kip-en-ei verhaal. Hoe er om dit recht gestreden is door de twee groepen, ging volgens het principe 'oog om oog, tand om tand'. Dat proces gat eeuwenlang terug. Voornamelijk om deze twee redenen is dit zo'n enorm conflict, maar er zijn tientallen factoren die het verergeren en in stand houden. Het einde van dit conflict is nog lang niet inzicht, maar dat het er moet komen is duidelijker dan ooit.

 

Israël-reis dag 4: Tjeerd Langstraat met gezonde scepsis

 
Tjeerd Langstraat gaat zelf kijken in Israel en de Palestijnse gebieden, met een gezonde dosis scepsis naar beide partijen. Zijn verslagen zijn dan ook een stuk genuanceerder dan die van UCP en aanverwante reizen (ten onrechte vaak als 'fact finding missions' aangeduid).
 
 Klik hier voor de verdere verslagen van Tjeerd.
 
Wouter
________________
 

Israël-reis dag 4: aanval op Iran onafwendbaar?

http://www.dagelijksestandaard.nl/2012/07/isra%C3%ABl-reis-dag-4-aanval-op-iran-onafwendbaar

Geplaatst door Tjeerd Langstraat op 7 juli, 2012 - 17:45 

 

Dit is de vierde van diverse live blogs vanuit Israël en de Palestijnse gebieden. Is de aanval op Iran onafwendbaar? Ik reis een dag of 10 door Israël waarbij ik o.a. een bezoek zal brengen aan de Knesset en aan holocaust herdenkingscentrum Yad Vashem. Ik heb een ontmoeting met Bassam Eid, directeur van een Palestijnse mensenrechtenorganisatie. Ook zal ik de noordgrens met Syrië en Libanon bezoeken en op de Westbank in Ramallah heb ik een gesprek met een woordvoerder van zowel Hamas als Fatah.

Vandaag: Mark Regev, adviseur van Netanyahu, over Iran en het Israël-Palestina-conflict en Bassam Eid van de Palestinian Human Rights Monitor Group.

Mark Regev
Zoals ik in mijn derde blog over de vertegenwoordiging van Hamas en Fatah mijn vermoeden uitsprak weinig onthullends te horen van regeringsfunctionarissen, zo betrad ik ook met een gezonde dosis scepsis de Knesset: de Israëlische Tweede Kamer.

Ik had hier een gesprek met Mark Regev, de adviseur van Netanyahu en woordvoerder algemeen van het Israëlische parlement. Mark Regev is Jack de Vries in het kwadraat. Een spindoctor pur sang, communicatief briljant, hij spreekt veel, hij zegt vrij weinig. Desondanks waren ook in zijn betoog enkele opmerkelijke uitspraken te vinden.

Iran, grootste reële gevaar op dit moment voor Israël én de Palestijnse gebieden. Regev benadrukte maar liefst viermaal, terwijl hij over een militaire aanval op Iran sprak, dat hier nog geen beslissing over is genomen. De wereldwijde gevolgen van een eventuele aanval zijn namelijk niet mals: stijgende olieprijzen, ruziënde landen, meer raketten op Israël vanuit Libanon, etc. Vooralsnog is de Knesset van mening dat Irans nucleaire programma gestopt moet worden onder diplomatieke dwang.

Op mijn vraag of er wel voldoende bewijs is dat Iran met het nucleaire programma beoogd een kernwapen te fabriceren, antwoordde Regev dat er geen twijfel over mogelijk is dat Iran niet bezig is kernenergie op te wekken. 

"Het land zit vol met fossiele brandstof, er is geen enkele energiecentrale die daadwerkelijk energie kan opwekken en ook de NATO en de IAEA (atoomgenootschap) hebben grote twijfels bij de bedoelingen van Iran. Het is zo duidelijk als wat: Iran werkt aan een kernwapen en ze moeten gestopt worden," aldus Regev.

Over het Israël-Palestina-conflict hebben beide partijen als vanzelfsprekend dezelfde opvattingen, passend in hun straatje. Hamas en Fatah kruipen in hun slachtofferrol, Israël verdedigt zijn acties door te schermen met de gevaren van binnen- en buitenaf. Eensgezind waren alle partijen: er kan pas constructief overleg tussen Israël en de Palestijnen komen als Hamas en Fatah nader tot elkaar komen. Een verdeeld Palestina draagt niet bij aan vredesbesprekingen.

Bassam Eid
Eid is directeur van de Palestinian Human Rights Monitor Group (PHRMG), een groep bestaande uit intellectuele Palestijnen, mensenrechtenactivisten, vakbondsleiders en religieuze leiders. Het grootste gedeelte van hun werkzaamheden bestaat uit het monitoren van mensenrechtenschendingen door Israël én de Palestijnse Autoriteit (PA). Op het eerste gezicht dus een objectieve, neutrale organisatie die er is voor de Palestijnse burger.

Ik was dan ook erg benieuwd naar Eids verhaal en zijn visie op het conflict. Daarnaast leek het mij hoopvol dat een groep prominente Palestijnen bepaalde zaken aan de kaak stelt. Zijn visie was echter weinig intellectueel en hoopgevend voor een stevige vredeslobby. 

"Israël is een ondemocratisch land, er heerst apartheid, ze discrimineren, ze bezetten en onderdrukken de mensen op de Westbank en ze hebben zelfs hun eigen premier omgebracht (Rabin)! Israël wil helemaal geen vrede met de Palestijnen, een twee-staten-oplossing is onmogelijk. Israël is een gevaarlijker nucleaire macht dan Iran." 

Eid fulmineerde een klein uur door over Israël. De door de PHRGM zelf geformuleerde "noodzaak om ook kritisch te blijven kijken naar de Palestijnse Autoriteit" kwam weinig aan bod. 

Ik ga er zeker in mee dat Israël de Westbank bezet, dat Hebron een verschrikking is voor Palestijnen om te wonen, dat er gediscrimineerd wordt en dat Israël op veel punten fout bezig is. Echter, de stuitende corruptie van de PA bleef onbesproken, de willekeurige en politieke arrestaties door de PA zijn volgens Eid ingegeven door Israël en het inperken van de persvrijheid werd zo goed als niet besproken. De algehele tendens was dat Israël de schuld is van alle problemen. 

Ik sluit af met een treffende quote van Eid, waarmee duidelijk wordt dat zijn PHRMG niet bij zal dragen aan constructieve vredesbesprekingen:

"Ja, we zijn corrupt, ja we zijn terroristen, maar dat geeft Israël niet het recht ons te bezetten."

Volgend blog: een tocht langs de noordgrenzen van Israël met Libanon en Syrië en de Golan-hoogte.

Tekst & fotografie: Tjeerd Langstraat

 

Hamas TV: "De Duitsers hebben de Joden al gestraft, nu is het de beurt aan de moslims"

 

Deze clip komt van Memri, en de tekst laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Vaak wordt beweerd dat Hamas zoveel pragmatischer is geworden, en het handvest, dat vol gewelddadige en antisemitische uitspraken staat, niet meer zou gelden of in elk geval niet te letterlijk moet worden genomen. Uitspraken als onderstaande worden door de media genegeerd, en zijn helaas alleen op pro-Israel blogs en sites te vinden. 

 

RP

--------

 

De Duitsers hebben de Joden al gestraft, nu is het de beurt aan de moslims

 

 

Fragment uit een interview met Hamas parlementslid Sjeik Yunis Al-Astal, uitgezonden op Al-Aqsa TV (Hamas, Gaza) op 20 juni 2012.

Sjeik Yunis Al-Astal:

"Allah strafte de Joden vele malen in de geschiedenis. Hij strafte hen door middel van de Assyriërs en de Babyloniërs. Hij strafte hen door middel van de metgezellen van de profeet op het Arabisch schiereiland, in Al-Madina en bij Khaybar. Hij strafte hen door de Duitsers en daarvoor al door middel van de Romeinen. Vandaag is de Islamitische natie aan de beurt om hen opnieuw te straffen."

Achmadinejad wil naar Olympische Spelen in Londen

 
Twee weken geleden werd bericht dat Achmadinejad de Olympische Spelen in Londen toch wil bijwonen, nadat hij in mei nog had verklaard niet te zullen komen, vanwege de in zijn ogen onacceptabele vingerafdrukken en gezichtsscans waaraan de atleten en hun trainers zich zouden moeten onderwerpen. Ook het zionistische logo van de Spelen lag Iran eerder al zwaar op de maag.
Een ander pijnpunt was dat bezoekers uit Iran na een jaar nog steeds geen visa hebben ontvangen om de Spelen bij te kunnen wonen.
 
De relatie tussen beide landen is ijzig sinds Groot-Brittanië sancties tegen het regime in Teheran instelde vanweg het Iraanse atoomprogramma. Vervolgens bestormde een woedende menigte de Britse ambassade in Iran, waarop Londen de Iraanse ambassade sloot en diplomaten uitwees.
 
Premier Cameron was eerder opgelucht dat Achmadinejad zou wegblijven. Met 120 verwachte staatshoofden bij de Spelen, waaronder meerdere van onfrisse regimes, bezorgen de veiligheidsmaatregelen de Britse regering genoeg kopzorgen. Vandaar dat men zelfs raketafweer op flatgebouwen wil plaatsen.
 
Ook het Internationaal Olympische Comité heeft het niet zo op met de Iraanse regering, die de automonie van het Iraanse comité aantastte door druk uit te oefenen om directeuren van sportbonden in Iran te ontslaan. In theorie zou het IOC de Iraanse atleten kunnen verbieden om onder de vlag van hun land deel te nemen.
 
Als Achmadinejad daadwerkelijk aanwezig is bij de opening van de Spelen op 27 juli, zou het een prachtig gebaar zijn als er een minuut stilte wordt betracht voor de omgekomen Olympische atleten uit Israel in 1972.
 
Wouter
____________
 
Iran: Ahmadinejad will attend London Games

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4248490,00.html

Tehran official says president will arrive in UK day ahead of opening ceremony and will watch Iran's athletes compete 'just as he did in 2008'

Dudi Cohen

Published: 

06.28.12, 00:02

Iranian President Mahmoud Ahmadinejad plans to attend the Olympic Games in London, which will commence in a month, the secretary general of the Islamic Republic's National Olympic Committee announced Wednesday.

 

Ahmadinejad recently said he wants to support his country's athletes but that the British authorities had "problems" with hosting him.

 

According to an Iranian news agency, the Olympic committee official, Bahram Afsharzadeh, said Ahmadinejad will fly to London on July 26, a day before the opening ceremony. However, the report said, it remains unclear whether he will attend the opening ceremony.

 

Some 50 Iranian athletes will participate in the Olympics, and last month President Ahmadinejad said he would 'like to be among Iranian athletes in the 2012 London Olympics to support them."

 

Afsharzadeh said, "Following thorough examinations it was decided that I will fly together with the president to London on July 26. Just as he did in the 2008 Olympics, the president will watch the (athletes) compete."

 

Britain is one of six world powers negotiating with Iran on its nuclear program. If talks eventually collapse, financial markets could be hit by fears of war and of higher oil prices because Israel has threatened to

attack Iranian nuclear sites to prevent Tehran getting the bomb.

 

Tehran denies any such aim and says its nuclear program is purely for non-military purposes.

 

Relations between Iran and the UK have deteriorated since the British embassy in Tehran was stormed by protesters, who ransacked offices and burned British flags in a protest over sanctions imposed by Britain on Tehran. Following the attack, the British Embassy in Tehran was closed down.

 

In response, Britain shut Iran's embassy in London and expelled all its staff.

 

The UK claimed the storming of the British mission in Tehran could not have taken place without consent from Iranian authorities.

 

Last year Iran threatened to boycott the 2012 London Olympics because of the event's "racist" logo which resembles the word Zion.

 

"Certainly other countries, including Islamic nations, will react to this racist logo and this would jeopardize the goals of the Olympic Games in the world," Afsharzadeh said at the time.

 

Zelfmoordterroristen op Israelische bussen weer geëerd op Palestijnse TV

 

Dit soort berichten kom je bijna dagelijks tegen, en het is dan ook eigenlijk niets opzienbarends. Ik blijf ze met enige regelmaat posten omdat het de olifant in de kamer is die iedereen niet wil zien, zodat men kan blijven roepen dat de nederzettingen het enige of op zijn minst belangrijkste obstakel tot vrede vormen. En die bewering is niet alleen onjuist, maar op zichzelf een obstakel tot vrede. Pas wanneer de obstakels van beide kanten worden bezien en ook hun onderlinge samenhang, kunnen we een bijdrage leveren aan een oplossing. Daarbij is een einde aan de opruiing en demonisering van Joden en het verheerlijken van de heilige strijd evenzeer van belang als de voortgaande bouw in nederzettingen. 

 

RP

--------------

 

PA TV: Suicide bombers
who killed 19 civilians on buses 
are "more honored than all of us"

Suicide bombers are a "candle
that lights the tunnel of liberty"

http://palwatch.org/main.aspx?fi=157&doc_id=7025

by Itamar Marcus and Nan Jacques Zilberdik


During a Palestinian Authority TV News broadcast earlier this month from a burial ceremony for suicide terrorists whose bodies were handed over to the PA, the PA TV reporter described the funeral of Ali Ja'ara who murdered 11 and Muhammad Za'ul who murdered 8, as follows:

"This is Palestine, which embraces its Martyr sons, who are more honored than all of us, and which sends a message to the whole world that its Martyrs are not numbers, but rather a candle that lights the tunnel of liberty for the Palestinian people on the way to independence."

[PA TV (Fatah), June 1, 2012]


Click to view

Ja'ara carried out a suicide bombing on a bus in Jerusalem in January 2004, killing 11 people.
Za'ul carried out a suicide bombing on a bus in Jerusalem in February 2004, killing 8 people.

Palestinian Media Watch has reported on the PA's official terminology guide, which instructs Palestinians never to use the term "suicide bomber" but the words "Martyrdom Seeker."

PMW has also documented that PA TV recently honored suicide bombers and other terrorists.

PMW has reported on this PA policy to glorify terrorists as heroes and role models.

 

Was vrijgelaten Palestijnse voetballer lid van Islamitische Jihad?

 

Het ANP meldt:

Israël laat Palestijnse hongerstaker vrij

Mahmud Sarsak, een Palestijnse voetballer die bijna 3 maanden in hongerstaking was toen hij in de Israëlische gevangenis zat, is dinsdag vrijgelaten. De 25-jarige werd in een ambulance van het Rode Kruis naar de Gazastrook vervoerd, waar hij door honderden mensen werd verwelkomd.

Sarsak ging in hongerstaking uit protest tegen zijn detentie, die iedere 6 maanden werd verlengd zonder enige vorm van aanklacht. Hij trok internationaal de aandacht waarbij onder meer de voetbalorganisatie FIFA zijn zorgen uitte over de detentie van Sarsak. De Israëlische gevangenisautoriteiten besloten hem uiteindelijk te laten gaan.

 

Juist ja, een onschuldige voetballer die onterecht werd vastgehouden door dat wrede Israel. De Associated press is gelukkig wel zo eerlijk om erbij te vermelden dat de beste man volgens Israel actief was in Islamitische Jihad. Hoewel hij zelf ontkende, werd hij door andere Jihad activisten als een 'nobel lid' binnengehaald bij de welkomst ceremonie voo ter ere van zijn vrijlating. Elder of Ziyon vond hiervan bovendien overduidelijke bewijzen in de Palestijnse media: in aan de Islamitische Jihad gelieerde media werd hij uitgebreid geprezen, in andere Palestijnse media was die aandacht een stuk minder. 

 

RP

---------- 

 

It turns out the soccer player really was a member of Islamic Jihad

http://elderofziyon.blogspot.nl/2012/07/it-turns-out-soccer-player-really-was.html

From AP:

 

Dozens of Islamic militants fired rifles in the air Tuesday in a rousing homecoming for a member of the Palestinian national soccer team who was released by Israel after being held for three years without formal charges.

The player, Mahmoud Sarsak, 25, had staged a hunger strike for more than 90 days to press for his release, winning support from international sports organizations.

Israel accused Sarsak of being active in the violent Islamic Jihad group, a charge he denied while in custody.

However, senior Islamic Jihad officials were present during a welcoming ceremony for him in Gaza City on Tuesday, and one of the group's leaders, Nafez Azzam, praised the soccer player as "one of our noble members."

Later Tuesday, as Sarsak approached his family home in the Rafah refugee camp, dozens of Islamic Jihad gunmen fired in the air from SUVs and

motorcycles. Women waved black Islamic Jihad banners from nearby homes and streets were decorated with huge photos of the player.

 

 

By the way, news of Sarsak's release received modest attention in most Palestinian Arab media, but it was plastered all over Islamic Jihad's Palestine Today as well as their terror wing the Al Quds' Brigades newspaper,Saraya, with no fewer that four featured articles in each Islamic Jihad paper.

Now, why would Islamic Jihad be so much happier about Sarsak's release than, say, Hamas?

Here's the Al Quds Brigades poster celebrating Sarsak, in the section of its site dedicated to "Jihadist graphics":

 

Rapporten over Israelische nederzettingen dragen niet bij aan vrede (IMO)

 
 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2012/07/10/rapporten-over-israelische-nederzettingen-dragen-niet-bij-aan-vrede/

IMO Blog

Afgelopen week kwam er alweer een rapport uit, dit keer van ontwikkelingsorganisatie Oxfam, over de nederzettingen en hun negatieve gevolgen voor de Palestijnen. Op dezelfde dag werd bekend dat de VN alweer een onderzoek gaat doen naar de nederzettingen en hun kwalijke invloed op de Palestijnen. Het is een onderwerp waarover mensenrechten- en vredesorganisaties niet uitgepraat raken. Men komt steeds weer tot dezelfde conclusies en uit dezelfde beschuldigingen aan het adres van Israel: door de nederzettingen, de wegen ernaartoe en de afscheidingsbarrière worden de Palestijnen op tal van manieren gehinderd in hun leven, wordt hun economie gehinderd, hun bewegingsvrijheid beperkt. Deze rapporten melden ook altijd dat Israel water van de Palestijnen steelt (onevenredig veel water gebruikt), huizen en andere gebouwen afbreekt zonder enige reden, olijfbomen vernielt en dat kolonisten straffeloos Palestijnen molesteren. Het rapport van Oxfam legt de nadruk op de economische ontwikkeling die wordt belemmerd in de Jordaanvallei, maar ook hier ruimte voor kolonistengeweld, gebrek aan water en andere misstanden. De kern van al deze rapporten is dat a) de arme Palestijnen geen partij zijn voor het rijke Israel en ook arm zijn omdat Israel rijk is, ofwel zij worden bewust arm gehouden door Israel, en b) dat Israel sowieso niks te zoeken heeft op de Westoever en daar op moet zouten, en de EU/VN/VS daartoe meer druk moeten uitoefenen op Israel.

De conclusies in dergelijke rapporten zijn altijd gebaseerd op met name (pro)Palestijnse bronnen, zowel de mensen ter plekke die hun verhaal doen als organisaties als OCHA, Betselem, Palestijnse ministeries en Palestijnse mensenrechtenorganisaties.

Een deel van deze claims is aantoonbaar onjuist. Zo gebruiken de Palestijnen meer water en Israel minder dan in de Oslo Akkoorden overeen gekomen en kun je sowieso niet van 'stelen' spreken, daar het om aquifers gaat die ook gedeeltelijk onder 'Israel proper' liggen. Bovendien hebben de Palestijnen honderden illegalen bronnen aangeboord en brengen daarmee de drinkwatervoorziening voor zowel Israel als de PA in gevaar (in 2006 gebruikte Israel 170 kubieke liter water en de Palestijnen 129, terwijl dit in 1967 resp. 508 en 93 was. De Palestijnen zijn er sinds de Oslo akkoorden alleen maar op vooruit gegaan, en zitten nu ruim boven het minimum dat de Wereldgezondheidsorganisatie heeft vastgesteld, namelijk 100 kubieke liter per dag. Zie voor meer informatie en cijfers deze pdf: The Israeli-Palestinian Water Conflict: An Israeli Perspective). De Palestijnse economie is de afgelopen jaren sterk gegroeid, en een groot aantal checkpoints en andere obstakels zijn verwijderd. Het kan zeker beter, maar deze rapporten overdrijven de zaken schromelijk en doen alsof iedere Palestijn voor iedere verplaatsing uren in de rij moet staan bij een checkpoint. Toen wij in 2008 in Ramallah waren, hebben we aan een Palestijnse vrouw gevraagd hoe lang zij er meestal over deed, en zij zei dat het normaal gesproken redelijk vlot ging. Ook iemand van een vredesorganisatie die we een jaar eerder in Bethlehem ontmoette, zei dat Palestijnen meestal niet langer dan een half uur hoefden te wachten.

Er wonen ca. 250.000 Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Ongeveer een kwart daarvan woont er uit principiële en/of religieuze motieven. De meesten kwamen vooral af op gunstige aanbiedingen voor ruime woningen met tuin, de rust en natuur en de frisse bries die het lager gelegen kustgebied mist. Ca. 70% is volgens onderzoek van vredesorganisatie Peace Now bereid te verhuizen indien men wordt gecompenseerd. In 2005 heeft Israel de kolonisten in de Gazastrook ontruimd en er circuleerden plannen om ook een groot deel van de Westoever eenzijdig te ontruimen, maar die zijn door de duizenden raketten van Hamas de ijskast in geschoten. Velen zagen de ontruiming van de Gazastrook als een fiasco dat slechts tot meer geweld en radikalisme aan Palestijnse zijde heeft geleid.

Kortom: de nederzettingen vragen om een politieke oplossing, waarbij een deel ontruimd zal moeten worden en een ander deel via grenscorrecties en landruil bij Israel kan worden getrokken. Gezien de animositeit en wederzijdse haat en wantrouwen, lijkt het uitgesloten dat er nederzettingen als Joodse gemeenschappen in Palestijns gebied kunnen blijven, zoals er in Israel Arabische steden zijn. De Palestijnse Autoriteit zal hun veiligheid niet kunnen garanderen (integendeel: PA politiemannen namen in 2002 deel aan het lynchen en op walgelijke wijze verminken van twee Israelische soldaten, en er zijn meer voorbeelden waaruit deze haat blijkt). Ook wonen in juist de kleinere nederzettingen die diep in Palestijns gebied liggen relatief vaker fanatieke en gewelddadige kolonisten.

Zolang er geen politieke oplossing is moeten beide groepen zo goed en kwaad als het kan samenleven, en dat lukt op sommige plaatsen beter dan men zou verwachten. In verschillende nederzettingen werken Joden en Palestijnen samen en zijn er goede onderlinge kontakten. Er zijn ook projecten en organisaties die zich richten op samenwerking en dialoog tussen Palestijnen en kolonisten. Verder moet het leger erop toezien dat de wet niet wordt overtreden, en dat kolonisten en Palestijnen die dat wel doen, worden gestraft. Dat klinkt voor de hand liggend, maar in de praktijk licht het leger niet zomaar een paar stenen gooiende Palestijnen van hun bed, met het risico op escalatie en alle internationale veroordelingen van dien. Bovendien liggen de nederzettingen allemaal in het zogenaamde C gebied dat onder volledige Israelische controle valt, en de Palestijnse plaatsen voornamelijk in A of B gebied, met gedeelde of Palestijnse controle. En de PA treedt niet snel op tegen de eigen bevolking, die in hun ogen terecht strijdt tegen de nederzettingen. Het leger zou natuurlijk harder moeten optreden tegen gewelddadige kolonisten, maar dat ligt weer moeilijk bij de rechtse coalitiepartners van Netanyahu.

Vergeleken met echte oorlogsgebieden is er echter weinig geweld in Israel en op de Westoever. Zo vielen er in 2011 welgeteld 20 Palestijnse en 16 Israelische slachtoffers. De alarmklok die de VN en mensenrechtenorganisaties vaak luiden, lijkt dan ook ietwat overdreven en mede ingegeven door politieke motieven. Men vindt heel erg dat de Joodse kolonisten er niet thuishoren en daarom weg moeten. Daartoe roept men alsmaar weer op om de druk op Israel te verhogen en somt de misstanden, vanuit eenzijdig perspectief en vaak uitvergroot, nog maar eens op. De veel voor de hand liggender oplossing, dat beide partijen moeten gaan praten en Abbas bereid moet zijn zonder voorwaarden vooraf aan de onderhandelingstafel plaats te nemen, wordt genegeerd. Door deze eenzijdige nadruk op de nederzettingen als enige obstakel voor vrede verliest men bovendien andere obstakels uit het oog: de verheerlijking van geweld en (zelfmoord)terrorisme door de PA, en het in stand houden van het vluchtelingenprobleem met een idiote definitie van wie een Palestijnse vluchteling is, en de weigering van de PA en de Arabische landen om verantwoordelijkheid voor deze mensen te nemen en mee te werken aan permanente huisvesting.

Zolang de Palestijnen vasthouden aan het zogenaamde recht op terugkeer van meer dan vier miljoen nakomelingen van de vluchtelingen, is vrede niet in zicht. De VN en ontwikkelingsorganisaties bezien het Israelisch-Palestijns conflict enkel door een Noord-Zuid bril, en zien een rijk westers land en een onderdrukt inheems volk. Pas wanneer men die bril afzet en onbevooroordeeld kijkt naar het conflict, kan men een bijdrage leveren aan de oplossing. Tot dan toe zijn deze rapporten onderdeel van het probleem en verdienen niet de aandacht die zij in de media steeds krijgen.

Ratna

 

Zwitserse supermarkt wil label voor 'foute' joodse producten

 
Op zich ben ik tegen het Israelische nederzettingenbeleid, en zou dus ook geen producten uit die nederzettingen hoeven, maar de activisten die zich hierover opwinden en om boycots roepen vertrouw ik voor geen meter. De halve tijd willen ze toch alles uit Israel zelf ook boycotten en de Joodse staat helemaal opdoeken. Bij gebrek aan keus en gebrek aan informatie koop ikzelf knarsentandend heel wat producten met een onfrisse achtergrond, vaak uit China, uit China of uit bijvoorbeeld China. Wanneer wordt daar eens een boycotcampagne voor opgezet?
 
Zeker bij iets gevoeligs en omstredens als boycots zou ik flink uitkijken om niet met twee maten te meten, want voor je het in de gaten hebt zijn die maten islamisten en neo-nazi's.
 
Wouter
_____________
 

Zwitserse supermarkt wil label voor 'foute' joodse producten

http://www.bnr.nl/programma/dewereldin360/897022-1206/zwitserse-supermarkt-wil-label-voor-foute-joodse-producten

Door Redactie 360

28 JUNI 2012 16:13 | BNR.NL

Producten uit door Israël bezette Palestijnse gebieden moeten herkenbaar worden voor de Zwitserse consument. Zwitserland is ook de uitvinder van het 'jodenstempel' in het Derde Rijk.

Zwitserland is de bedenker van de "J" die vanaf 1938 in paspoorten van joodse Duitsers werd gestempeld. Aan de hand van dat kenmerk konden Zwitserse douaniers Duits-joodse vluchtelingen bij de grens tegenhouden. Nu wil de Zwitserse supermarktketen Migros producten uit door Israël bezette Palestijnse gebieden voorzien van een label. Deze producten gelden als niet politiek correct.

In Migros-Magazin, een soort Zwitserse Allerhande, kondigt de supermarktketen aan om vanaf 2013 precies te vertellen uit welke delen van Israël bepaalde producten komen. Bij herkomst staat dan niet Israël, maar bijvoorbeeld Westbank, israelisches Siedlungsgebiet. Migros zegt zich niet tegen de producten uit te spreken, maar de keuze aan de consument over te laten.

Verontwaardiging
Het plan voor een "joods label" heeft tot veel verontwaardiging geleid. De Israëlische ambassade in Zwitserland zegt teleurgesteld te zijn dat Migros een anti-Israëlische campagne voert.

In Die Welt vertelt publicist Henryk M. Broder de geschiedenis van het 'jodenstempel' dat Duitse joden vanaf 1938 op verzoek van Zwitserland in hun paspoort kregen. Zwitserland, dat geen prijs stelde op joodse vluchtelingen, wilde kunnen zien welke Duitsers bij de grens teruggestuurd moesten worden. Broder vraagt zich af waarom producten uit Iran waar vrouwen gestenigd en homoseksuelen opgehangen worden geen apart kenmerk krijgen.

Transparantie
In een reactie zegt Migros dat het de supermarkt om transparantie gaat. Klanten zouden precies willen weten waar producten vandaan komen. Bovendien bestaat er volgens de supermarktketen een verschil in invoerbelasting op producten uit Israël en producten uit de bezette gebieden waardoor het belangrijk is het onderscheid goed duidelijk te maken.

 

dinsdag 10 juli 2012

Artikel 49 van de Vierde Geneefse Conventie

 
De Vierde Geneefse Conventie handelt over de bescherming van burgerbevolking in oorlogstijd.
Israel wordt er vaak van beschuldigd deze conventie te schenden door burgers van het eigen land toe te staan en zelfs te stimuleren zich te vestigen in het in 1967 veroverde gebied.
 
De status van dit gebied is omstreden. Zo is er geen algemeen erkende soeverein over het gebied, en zijn er geen algemeen erkende grenzen, alleen wapenstilstandslijnen die uit 1949 dateren, waarbij de partijen (in casu Israel en Transjordanie) toen expliciet benadrukten dat dit géén erkende grenzen zouden zijn. Wel heeft het gebied (de Westelijke Jordaanoever) een bevolking die al eeuwenlang in meerderheid Arabisch is (met uitzondering van Jeruzalem, dat voor 1948 in meerderheid Joods was), en is er een brede concensus dat dit gebied primair een Arabisch-Palestijnse staat moet gaan vormen, conform ook het VN-delingsplan van november 1947.
 
In die zin vind ik het verkeerd dat Israel grootschalige vestiging van haar burgers in dit gebied toestaat en stimuleert, evenals China dat in Tibet doet en Marokko in de West-Sahara, tegen de wil van de meerderheid van de bewoners in het gebied.
 
Desondanks is dit beleid niet in strijd met de Vierde Geneefse Conventie, die zich alleen keert tegen gedwongen verplaatsing van bevolking. Onderstaande discussies en toelichtingen lijken mij wat dat aangaat overtuigend genoeg. Het artikel was duidelijk bedoeld om gedwongen deportaties zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog te voorkomen.
 
Wouter
____________
 

Fourth Geneva Conventions, Article 49 - the Travaux Préparatoires

http://elderofziyon.blogspot.nl/2012/07/fourth-geneva-conventions-article-49.html  

 

There has been much discussion about the intent of the sixth paragraph of the Fourth Geneva Conventions which many claim proves that Israel has violated by allowing citizens to move, voluntarily, to occupied territory.

The entire text of Article 49 states:

 

Individual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not, are prohibited, regardless of their motive.

Nevertheless, the Occupying Power may undertake total or partial evacuation of a given area if the security of the population or imperative military reasons so demand. Such evacuations may not involve the displacement of protected persons outside the bounds of the occupied territory except when for material reasons it is impossible to avoid such displacement. Persons thus evacuated shall be transferred back to their homes as soon as hostilities in the area in question have ceased.

The Occupying Power undertaking such transfers or evacuations shall ensure, to the greatest practicable extent, that proper accommodation is provided to receive the protected persons, that the removals are effected in satisfactory conditions of hygiene, health, safety and nutrition, and that members of the same family are not separated.

The Protecting Power shall be informed of any transfers and evacuations as soon as they have taken place.

The Occupying Power shall not detain protected persons in an area particularly exposed to the dangers of war unless the security of the population or imperative military reasons so demand.

The Occupying Power shall not deport or transfer parts of its own civilian population into the territory it occupies.


The only way to determine whether the last paragraph is referring to forced transfers or to voluntary transfers as well is to read the entire discussion about the article that occurred while the Conventions were being drafted - the Travaux Préparatoires.

These aren't easy to find, but here is every reference to the discussions about the article I could gather.

The draft of the Conventions, written at Stockholm, is a little different, and it was called Article 45 in the draft. While the final paragraph remains identical, the discussions around the entire article must be read.

The Stockholm draft of Article 45 stated:

 

ARTICLE 45. -Deportations or transfers against their will of protected persons out of occupied territory are prohibited, whether such deportations or transfers are individual or collective, and regardless of their motive.

The occupying Power shall not undertake total or partial evacuation of a given area, unless the security of the population or imperative military consi- derations demand. Such evacuations may not involve displacements outside the bounds of the occupied territory, except in cases of physical necessity.

The occupying Power shall not carry out such transfers and evacuations unless it has ensured proper accommodation to receive the protected persons. Such removals shall be effected in satisfactory conditions of hygiene, healthfulness, security and nutrition. Members of the same family shall not be separated.

The Protecting Power shall be informed of any proposed transfers and evacuations. It may supervise the preparations and the conditions in which such operations are carried out.

The occupying Power shall not deport or transfer parts of its own civil population into the territory it occupies.


Here are the Travaux Préparatoires.

I think they make clear that the entire Article is concerned with forced transfer of populations against their wills, and the last paragraph is no exception, even though there was remarkably little discussion specifically about that last paragraph.

From the 16th meeting:

 

The CHAIRMAN said that four amendments had been submitted to Article 45, viz. by Canada, Greece, Finland, and the Union of Soviet Socialist Republics (see Annex No. 270).

The Canadian Delegation had withdrawn its amendment.

The Greek amendment was to delete the words "against their will" in the first paragraph.

The Finnish amendment only concerned a drafting point, which the Finnish Delegation felt needed no explanation.

Mr. MOROSOV (Union of Soviet Socialist Republics) said that the purpose of the Soviet amendment was merely to define certain points in the Stockholm text, with which his Delegation fully agreed. The insertion of the words "by force" would ensure a formal prohibition of the deplorable practices carried out by certain European countries, where men had been loaded into trucks like cattle, and sent to distant countries to do forced labour.

The Soviet Delegation further proposed deletion of the words "against their will", because in occupied territory no one had the right to express an opinion. There was a risk of abuses arising out of the words "against their will".

It would also be advisable to lay down in the second paragraph that an evacuated population should be transferred back as soon as hostilities ceased in a given area. The Soviet Delegation's view was that it should not be possible to transfer civilians except within occupied territory. It would therefore be desirable to strengthen the prohibition in the first paragraph by adding the words "into the territory of the occupying Power or the territory of any other country" after the words "out of occupied territory".

His Delegation wished mass evacuations to be prevented in future. For those reasons it would perhaps be preferable to say "forcible removals" rather than "deportations by force" as first proposed by the Soviet Delegation.

Mr. SLAMET (Netherlands) agreed with the principles underlying Article 45. In Indonesia, during the last war, numbers of women and children had been transferred to unhealthy climates and forced to build roads, and had died as a result. He would like to see it made clear in the first paragraph that the territory referred to was the national territory inhabited by the protected persons.

Moreover, the third paragraph should also lay down that such persons might provide themselves with money for their journey, and carry with them their luggage and personal effects; the occupying Power would have to provide the necessary means of transport for the transfer or evacuation of such persons and their property.

Mr. MARESCA (Italy) said that in the last war the flower of Italian youth had been sent to Germany in cattle trucks. Such forced transfers must at all events be prohibited in the future. The term "deportation" in the last paragraph of the Article had better not be used, as "deportation" was something quite different.

Mr. CLATTENBURG (United States of America) had read the Soviet amendment with interest. He felt, however, that the words "except in cases of physical necessity" which that amendment wished to delete might be of value in the interest of protected persons. He quoted the case of part of the population of the little island of Wake who had been transferred to Japan. In spite of the bad treatment inflicted, nearly all had survived, whereas the inhabitants left on the island had died as a result either of the fighting or of the brutality of the Japanese field forces.

The CHAIRMAN, before declaring the discussion on Article 45 closed, noted that the Committee was unanimous in condemnation of the abominable practice of deportation. The sole purpose of every speaker had been to strengthen the interdictory provisions of the Article. He suggested that deportations should, in the same way as the taking of hostages, be solemnly prohibited in the Preamble.

He added that only three amendments had been submitted to Articles 46 to 55, two by the Canadian Delegation on Articles 47 and 54, and one by the Finnish Delegation on Article 49. The Canadian and Finnish Delegations had· no comments to offer on their amendments, which only concerned drafting points.


From the 40th meeting:

 

Colonel Du PASQUIER (Switzerland), Rapporteur, said that the text proposed by the Drafting Committee (see Annex No. 271) set forth a principle on which all the members of that Committee had had no difficulty in agreeing, namely, the need to prohibit, once and for all, the abominable transfers of population which had taken place during the last war. The procedure for giving effect to that prohibition had, however, been difficult to determine.

In the first paragraph, as the result of a proposal by the Soviet Delegation (see Summary Record at the Sixteenth Meeting), the words "against their will", which occurred in the Stockholm text, had been omitted. The Drafting Committee had considered that they were valueless in view of the pressure which could be brought to bear on internees. The words "to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not", took account of a Soviet amendment (see Summary Record ot the Sixteenth Meeting), and of a Netherlands amendment. The reservation contained in the second paragraph ("Nevertheless...") took account of a suggestion made by the Delegate of Finland (see Summary Record of the Sixteenth Meeting).

A United Kingdom amendment to the third paragraph, which involved the insertion of the words "to the greatest practicable extent" after the word "ensure", had been rejected by 3 votes to 3. The fourth paragraph took into account the impossibility of the Protecting Power being informed in advance of any transfers and' evacuations (in the light of the necessity for secrecy in regard to military operations). The new fifth paragraph included part of the subject matter dealt with in Article 24 of the Stockholm text (see Summary Record at the Twenty-Ninth Meeting).

The sixth paragraph was identical with the fifth paragraph of the Stockholm text.

Mr. PASHKOV (Union of Soviet Socialist Republics) wished the Article to prohibit not only forced transfers but also the transfer of workers in the service of belligerents. It would be sufficient for that purpose to add the words "any other transfer" in the first paragraph after the words "as well as". The Soviet Delegation was prepared provisionally to accept the words "les transferts forces, en masse ou individuels" (individual or mass forced transfers) in the French text, in place of the phrase "rapts ou transferts" which they had proposed; but in the English text they wished the words "forcible removals" to be included in the wording adopted. Again, they maintained their proposal to omit the words "except in cases of physical necessity" from the second paragraph. Finally, his Delegation objected to the provision, in the fifth paragraph, under which protected persons could be detained in dangerous areas. He proposed a return to the wording used in Article 24 of the Stockholm text.

Mr. CLATTENBURG (United States of America) believed that the addition (suggested by the Soviet Delegation) of the words "any other transfer" would have hampered the evacuation of the religious and political minorities which the Allies, on entering Germany; had discovered in labour and concentration camps. As regards the proposed suppression of the words "except in cases of physical necessity", there were cases where, owing to the limited size of the territory, it was physically impossible to evacuate the population otherwise than to places outside the occupied territory. That was the case, for example, in the islands of Wake and Guam, where the whole of the territory could be considered as dangerous. 

Mr. BAGGE (Denmark) said that the fifth paragraph had arisen out of a proposal by the Danish Delegation which wished to avoid a repetition of the disastrous consequences of the mass flight of civilians on roads exposed to bombardment. He hoped that the Committee would adopt the Article as it stood.

Mr. DAY (United Kingdom) proposed an alternative wording for the third paragraph. The proposed wording which had been agreed to by a minority of the Drafting Committee (Canada, United States of America, United Kingdom), read as follows:

"The Occupying Power undertaking such transfers or evacuations shall ensure, to the greatest possible extent, that proper accommodation is provided to receive the protected persons, that the removals are effected in satisfactory conditions of hygiene, health, security and nutrition, and that members of the same family are not separated."

The above wording provided, everything considered, a better safeguard for the population of towns menaced with destruction. If accommodation had to be provided in advance for the population of such towns, it was almost certain that the evacuation would never take place.

Mr. MOROSOV (Union of Soviet Socialist Republics) felt that the amendment proposed by his Delegation had not been fully understood by the Delegate of the United States of America. If it was desired to avoid mass transfers of the population, such as had taken place during the last war, the Soviet amendment should be supported.

Mr. WERSHOF (Canada), like the Delegate of the United States of America, opposed the Soviet amendment for the insertion of the words "any other transfer" in the first paragraph. Such an addition might interfere with the liberation of workers or deportees.

The CHAIRMAN declared the discussion closed and put the amendments to Article 45 to the vote.

The Soviet amendment for the insertion of the words "any other transfer" after the words "as well as" in the first paragraph, was rejected by 22 votes to 7.

The Soviet amendment proposing the omission of the words "except in cases of physical necessity" in the second paragraph, ,vas rejected by 16 votes to 9.

The wording proposed for the third' paragraph by the minority of the Drafting Committee (Canada, United States of America, United Kingdom), was rejected by 14 votes to 13.

The Soviet amendment proposing that the fifth paragraph should be replaced by the Stockholm text of Article 24, was rejected by IS votes to 1O. The subsidiary amendment submitted by the Soviet Union Delegation, proposing the omission of the words "unless the security of the population or imperative military reasons so demand" at the end of the fifth paragraph, was rejected by 17 votes to 9.

The whole of Article 45, as proposed by the Drafting Committee, was adopted.

 

From the final report summarizing the proceedings:

 

Article 45
Although there was general unanimity in condemning such deportations as took place during the recent war, the phrase at the beginning of Article 45 caused some trouble in view of the difficulty in reconciling exactly the ideas expressed with the various terms in French, English and Russian. In the end the Committee have decided on a wording which prohibits individual or mass forcible removals as well as deportations of protected persons from occupied territory to any other country, but which permits voluntary transfers. [I know this is not the same paragraph, but still...]

The second paragraph deals with the problem of evacuations made necessary in the interest of the security of the civilian population, or for imperative military considerations. In principle, these evacuations take place only within an occupied territory which distinguishes them from the transfers envisaged in the first paragraph. Never~ theless, when it is physically impossible to retain evacuees in such territory, for example, if the latter is an island of limited size, they may be evacuated to another territory. This special case constitutes an exception to the first paragraph. A new provision has been added to the effect that persons thus evacuated shall be transferred back to their homes as soon as hostilities in the area in question have ceased. ..

The third paragraph is unchanged from the Stockholm text, although considerable doubt has been expressed as to whether the wording employed is in the best interest of the protected persons concerned.

The fourth paragraph has been altered because discussion showed that for reasons of military security it was impossible to inform the Protecting Power in advance of proposed transfers and evacuations; the Committee, therefore, confined itself to imposing on the Occupying Power the obligation to lodge the necessary information as soon as the transfer or evacuation had taken place.

The fifth paragraph derives from Article 24: the latter provided that no protected person could be sent to, or retained in areas which are particularly exposed. Discussion showed that the problem was more complex than it seemed at first sight; in fact, it could happen-and it frequently did happen during the war-that the population of a district, believing their homes threatened, might leave them so as to escape the danger. Such persons, however, are often more exposed to danger on the roads or in the battle zone than if they stay at home. It is also necessary to take into account, in addition to the principle of freedom of movement, the restrictions demanded by the security of the population or imperative military considerations such as the need to keep the roads open. A qualification to this effect has been included in the paragraph.

Finally, the sixth paragraph consists of the fifth paragraph of the Stockholm text.

 

All of the discussions of that article assumed that the entire article dealt only with forced population transfer. The final paragraph would be very out of place if it alone included voluntary transfer on the part of a population, after five paragraphs that are clearly about forced transfers, deportations and evacuations all actively done by the occupying power.