vrijdag 6 september 2013

Palestijnen en dubbele standaards

 
Hoe moeten we de beweging aanduiden die Israel bekritiseert en er campagne tegen voert vanwege de Palestijnse kwestie? De pro-Palestijnse beweging? Ze lijkt echter nauwelijks in beweging te krijgen wanneer Palestijnen door andere staten slecht worden behandeld, zoals nu rond de Syrische burgeroorlog of bij de Egyptische maatregelen bij de Gaza grens.
Tegelijkertijd is ze vaak niet te beroerd om Israel aan te vallen op punten die niets te maken hebben met de positie van de Palestijnen, zoals de Golan hoogvlakte, de 'geheime' kernwapens van Israel, of soms ook interne problemen tussen de bevolkingsgroepen. Voor een deel van de beweging is Israel dan ook 'gestolen land' dat eigenlijk de Palestijnse Arabieren toebehoort.
Grosso modo lijkt de beweging meer op een anti-Israel dan een pro-Palestijnse beweging. Sommigen menen clever te zijn door zich vredes- of mensenrechtenactivisten te noemen, maar dat strookt niet met de eenzijdigheid waarmee ze steeds Israel aanvallen en Arabische misstanden bagatelliseren of geheel negeren. Sommigen zien achter ongeveer alles wat er mis is in het Midden-Oosten de uiteindelijke schuld van Israel en het zionisme. Zulk complotdenken komt al snel op het terrein van antisemitisme.
 
Wouter
_________________
 
 
Palestinians and Double Standards
David Harris, Executive Director, AJC; Senior Associate, St. Antony's College, Oxford (2009-11)
Posted: 08/27/2013 7:09 pm

The tweet arrived last week from a respected journalist. It read: "18 Palestinians killed in #Syria chemical attack."

I subsequently checked other mainstream news sources to see if there were comments on the story. One of the few was Ma'an, the Palestinian news agency, which put the number killed at 31.

How revealing, I thought. Had the tweet read "18 Palestinians killed in #Israeli chemical attack," it would likely have been all over the news, and countless non-governmental groups would have rushed to the ramparts.

But if Israel isn't involved, it seems, the killing of Palestinian civilians just doesn't arouse interest, much less anger.

No, this is nothing new, but it is still noteworthy.

There have also been other Palestinian victims in the Syrian civil war, singled out for who they are and what side they're on, and they've been made to pay a heavy price. The reaction from the pro-Palestinian camp? Silence.

Meanwhile, the new Egyptian government, opposed to Hamas rule, has made life difficult for Gaza residents by destroying tunnels between Egypt and Gaza and closing the border at Rafah for days at a time.

But here, too, there's been no international outcry or protests. To the contrary, even as Israel continues to permit the daily flow of goods into Gaza, the pro-Palestinian lobby curses Israel, while remaining largely mum about Egypt.

Again, nothing new, perhaps, but still noteworthy.

Even Jordan, the one Arab country (out of 22) with the best record of offering citizenship and creating opportunities for Palestinians within its borders, has maintained a policy of rejecting Palestinian refugees from Syria.

Instead, most of the Palestinians fleeing Syria have had to seek shelter in Lebanon, where the existing Palestinian population cannot legally own property and are banned from literally dozens of professions.

Others offer crocodile tears, but, otherwise, barely lift a finger.

Look at who supports UNRWA, the UN agency created more than 60 years ago for the sole purpose of catering to Palestinian refugees and all their descendants, without any mandate to resettle them.

No, it's not the cash-rich Arab countries, but Western nations that bear the brunt of this relief effort, even as we hear unconvincing expressions of solidarity from the Arab world about their Palestinian "brothers and sisters."

And go back to 1991, shortly after Kuwait's liberation from Iraqi occupation. Some 250,000 Palestinians were unceremoniously expelled from the country for having allegedly sided with Saddam Hussein against their host country. I repeat: 250,000 Palestinians were uprooted and kicked out in the blink of an eye.

Was there an international outcry?

Did the Arab League demand an emergency UN Security Council consultation in New York?

Did the 56-nation Organization of the Islamic Conference press for a special session at the then-UN Human Rights Commission in Geneva?

Did the BDS crowd call for a global campaign against Kuwait?

Did British unions vote to cut ties with all things Kuwaiti?

Did Irish libraries seek to ban all books by Kuwaiti authors?

Did anti-Kuwait ads appear on Seattle buses and Metro North train stations?

Did pro-Palestinian groups call for flotillas and flytillas in response to the Kuwaiti action?

The answer, tellingly, was as obvious then as it is today, when Palestinians are killed in Syria, restricted in Lebanon, and quarantined by Egypt.

Unless Israel is brought into the story, then it's just not interesting, upsetting, or newsworthy.

So, is this really all about love for the Palestinians, or is it about hatred for Israel?

The retort that I've heard more than once is that everything that has happened to Palestinians anywhere is ultimately Israel's "fault," since Israel allegedly "created" the problem.

But had the Palestinians accepted the UN's proposed two-state partition in 1947, there would have been no war at Israel's birth. And had the Arab states not opted to threaten Israel's very existence in 1967, there would have been no war then, either.

How can one side be responsible for triggering wars, yet, together with its supporters, seek to wash its hands of the consequences of those wars? After all, what wars in history have not produced refugee flows, often by the millions?

Moreover, whatever one's view of how the refugee population was created, where is the compassion and concern for Palestinians, if they're being targeted by fellow Arabs?

And finally, much as some may conveniently choose to forget, the Palestinians are not the first, last, and only refugee population in the history of the world, far from it.

But they are the first, last, and only refugee population deliberately kept in limbo for as long as 65 years in order to nurture hatred and revanchism.

Wouldn't it be nice if there were a bit more honesty, and less hypocrisy, coming from those who profess to care about the Palestinians' well-being?

For them, is it really all about the Palestinians, or is it rather about Israel, pure and simple? And if the latter, what does it, in fact, tell us about their underlying motives?

 

donderdag 5 september 2013

Het complot van Peter Edel en Joop (IMO)

 
conspiracy
 
 

= IMO Blog =

In zijn nieuwste artikel voor Joop.NL legt Peter Edel uit hoe de neocons in de VS met Israel, Erdogan en Saoedi-Arabië samenspannen tegen Assad. Ze zijn zelfs bereid een radikaal islamitisch regime te steunen, zolang het maar anti-Iran is. Want het draait allemaal uiteindelijk slechts om Israel, zoals in het wereldbeeld van Edel alles in het Midden-Oosten vooral lijkt te gebeuren omdat Israel er belang bij heeft.

Edel schrijft:

Iran is de ultieme vijand en in die zin is een al-Qaeda getint regime niet onacceptabel voor de neocons. Al-Qaeda is soennitisch, geen vriend van Iran en pleegt nimmer aanslagen op Israëlische doelen. Al het andere is van secundair belang voor de vrienden van Israël.

Al Qaida is Amerika's grootste vijand, dus uiteraard hebben ze wel een probleem met een dergelijk regime, waar terroristen zullen worden opgeleid die (ook) Amerikaanse doelen zullen aanvallen. Het lijkt me vrij onzinnig te stellen dat Al Qaida nooit aanslagen op Israel zal plegen. In geschriften en toespraken van hun leiders duiken de bekende antisemitische thema's van de Joodse almacht op als motivatie om Westerse doelen aan te vallen. Ook zijn er vanuit de Sinaï enkele aanvallen geweest van aan Al Qaida gelieerde groepen, en hebben zij geprobeerd de Gazastrook te infiltreren. De invloed van de (soennitische) islamisten in het Syrische verzet is dan ook een van de belangrijkste redenen waarom de VS tot op vandaag aarzelt om in te grijpen in de oorlog in Syrië.

Maar Edel lijkt alle actoren te reduceren tot voor of tegen Israel, alsof dat het alles bepalende criterium is:

Erdogan zal niet dwarsliggen. Wanneer het om Iran gaat is hij ondanks zijn anti-Israëlische retoriek niet te belazerd om de belangen van de zionistische staat te dienen. Dat bleek toen Turkije instemde met een op Iran gericht NAVO-radarsysteem op haar grondgebied waar ook de zionistische staat profijt van trekt.

Erdogan heeft zijn eigen redenen om Assad weg te willen hebben, daar heeft hij Israel niet voor nodig. Daarbij is Turkije soennitisch en alleen al daarom geen natuurlijke bondgenoot van Syrië of van Iran, dat de regio wil domineren en een kernwapen in de eerste plaats daarvoor wil gebruiken. Soennieten en shi'ieten hebben een ongeveer even grote hekel aan Israel, dat is een redelijke constante in de verder nogal verwarrende wirwar van relaties en vooral onderlinge vijandschap in het Midden-Oosten. Zie voor een paar leuke overzichten wat dit betreft ook Elder of Ziyon.

Edel beschuldigt Israel van een geheime agenda in Syrië, een agenda die door de VS uiteraard klakkeloos zal worden gevolgd:

De brief van het FPI werd ook ondertekend door Joe Lieberman, een oud-politicus met buitengewoon warme gevoelens voor de staat Israël. Dat laatste aspect mag niet onderschat worden. Steun aan "gematigde rebellen" in Syrië dient volgens het FPI niet alleen gericht te zijn op de val van al-Assad, maar ook op het blokkeren van de in Iran levende nucleaire ambities. Ondertussen zegt de Israëlische premier Netanyahu dat de zionistische staat geen agenda heeft in Syrië. Sure.

Zoals gezegd, haten Assad en de rebellen Israel evenzeer, en Israel maakt zich ook geen enkele illusie over warme banden met een nieuw Syrisch regime. Israels agenda is zorgen dat men buiten de strijd blijft, zorgen dat wie er ook aan de macht komt het uit zijn hoofd laat Israel aan te vallen, en daarnaast is het prettig als de chemische wapens van Assad worden opgeruimd en de steun aan Hezbollah en Iran ten einde zou komen. Dit is geen geheim en iedereen met enig verstand kan dit zelf verzinnen. Natuurlijk hopen velen in Israel erop ooit met een redelijk regime vrede te kunnen sluiten, in ruil voor (een gedeelte van) de Golan. Israel is bereid praktisch de hele Golan op te geven als men enig zicht heeft op een duurzame vrede met redelijke diplomatieke banden. Daarbij helpt het als het regime niet al te extreem islamitisch is, want volgens de leer die deze groeperingen verkondigen mag Israel op religieuze gronden niet bestaan op wat zij zien als 'heilige islamitische grond' en kan er dus nooit vrede en een compromis mee worden gesloten. Met nationalisten bleek men in het verleden nog enigszins zaken te kunnen doen en tot een kille vrede te kunnen komen, met islamisten lijkt dit uitgesloten.

Edel duidt Israel vrij consequent aan met 'de zionistische staat', wat nogal doet denken aan 'de zionistische entiteit', wat in de Arabische wereld vooral vroeger veel werd gebezigd om te laten zien dat men Israel niet erkende. Als rabiaat antizionist mag dit wellicht niet verbazen, maar het komt toch wat vreemd en ook onvolwassen over om een staat niet bij zijn gewone gangbare naam te noemen.

Tot slot is zijn artikel doorspekt met complottheorieën en vage beweringen over 'geruchten' die zich 'opstapelen' en 'berichten' die 'verschenen' en verder vooral veel insinuaties. Ook staat 'gematigde rebellen' steevast tussen aanhalingstekens. Hij legt nergens uit waarom, maar vraagt aan het begin wel cynisch 'Hoe gematigd hadden de neocons de "gematigde rebellen" willen hebben?' En dan die neocons. Ook dat legt hij nergens uit, en het lijkt erop dat iedereen die voor Israel is (en dat ben je bij Edel al snel) daaronder valt.

Zijn boudste bewering (gebaseerd op voornoemde zich opstapelende geruchten) is dat de gematigde rebellen voor Al Nusra (de radikaal islamitische rebellen, aan Al Qaida gelinkt) projectielen moesten bewaren waarvan de chemische lading werd verzwegen. De Saoedische oud-ambassadeur prins Bandar die nu hoofd is van de Saoedische inlichtingendienst, had Al Nusra chemische wapens geleverd. Uit onvrede over het verzwijgen van de chemische lading van de projectielen klapten de gematigde rebellen hierover uit de school. En tot slot had Bandar een ontmoeting met president Poetin en bood hem goedkope Saoedische olie aan en bescherming tegen de door Saoedi-Arabië gesteunde Tsjetsjeense terroristen tijdens de Olympische spelen. In ruil moest Poetin Assad laten vallen, wat hij weigerde.

Tot zover de geruchtenmolen van Peter Edel. Nergens wordt een bron vermeld, laat staan een link gegeven. We moeten het allemaal maar aannemen van iemand die tien jaar geleden beweerde dat Hitler mede werd gefinancierd door Joodse bankiers, dat Heydrich en andere nazi-kopstukken Joods bloed hadden, iemand die sprak van de 'gaskamer mythe' en beweerde: 'In Auschwitz vonden meer gevangenen de dood door dwangarbeid en door slechte levensomstandigheden dan door de gaskamers'.

Als iemand dergelijke dingen beweerd heeft en daar geen afstand van doet, kun je niet anders dan zo'n artikel met een extra nare bijsmaak lezen. Het geneuzel over de neocons en hun liefde voor Israel, de zionistische staat, de idiote beweringen dat zelfs spelers als Erdogan in feite doen wat 'de zionisten' willen, en de insinuatie van een duistere Israelische agenda in Syrië. Zou het echt los staan van zijn antisemitische ideeën zoals verwoord in De Schaduw van de Ster en andere artikelen uit die tijd? Of heeft hij geleerd dat je best antisemitisch mag zijn, maar dat je het iets minder openlijk moet brengen allemaal, en het netjes over 'zionisten' moet hebben in plaats van over 'joden'? Als je z'n recente tweets over de zionistische controle van de media en het echte dan wel onechte Joodse volk ziet is het duidelijk dat er een flinterdun laagje op zijn antisemitische ideeën zit. Een laagje dat echter dik genoeg blijkt om Francisco van Jole en andere linkse opiniemakers om de tuin te leiden. Z'n vele complotachtige ongefundeerde beweringen zijn daarnaast blijkbaar ook geen enkel probleem voor Joop. Ik zou zeggen: VARA abonnees, kom in actie en eis goede en betrouwbare opiniemakers op Uw Eigen Opinie Pagina.

Ratna Pelle

 

De papieren vrede tussen Israël en Jordanië

 

As a Jordanian, I was taught in school and at university that Israel is our first and last enemy. Why is this? People in Jordan (and almost all Arabs in the Middle East) think that Israel seeks to destroy them. It is common to hear conspiracy theories asserting that the decisions by governments of the United States, Russia and Europe that have adversely affected Arab countries can all be traced back to the Jews. Therefore, it is logical to conclude that if we stop Israel, or expel them from the Middle East, our situation will be better.

In the mosque, a prayer from the Imam asks for God to make widows of Jewish wives and orphans of Jewish children. It is common to hear the Jewish people referred to as "sons of pigs" and "killers of the prophets." In the street, to call someone "Jewish" is a heinous insult and may well end in violence. In the minds of most, nearly any problem in the Middle East can be traced back to Israel.

Tot zover de vredelievendheid van het meest gematigde en pro-Westerse Arabische land in het Midden-Oosten. Er is nog een lange, lange weg te gaan en het Westen kan zijn bijdrage leveren door zijn ogen niet langer te sluiten voor deze olifant in de kamer. Van de Jordaanse regering kan verwacht worden dat zij meer doet om dit vijandbeeld af te breken, en mensen aanmoedigt Israel zelf te bezoeken. Het is voor Jordaniërs echter niet makkelijk om toestemming te krijgen naar Israel te reizen. 

 

RP

----------

 

Peace on paper is not peace on the ground

http://www.jpost.com/Opinion/Op-Ed-Contributors/Peace-on-paper-is-not-peace-on-the-ground-325088

By YAN BARAKAT

09/02/2013 21:12

  

The physical distance between Israel and Jordan is small, but the distance between the people is not something a bridge can easily join.

 

 

Rabin, Hussein and Clinton at Arava peace deal Photo: REUTERS/Jim Hollander 

 

Despite a 1994 peace treaty between Israel and Jordan signed by the late prime minister Yitzhak Rabin and King Hussein, this agreement has yet to be put in effect in the hearts of the people of the neighboring countries.

As a Jordanian, I was taught in school and at university that Israel is our first and last enemy. Why is this? People in Jordan (and almost all Arabs in the Middle East) think that Israel seeks to destroy them. It is common to hear conspiracy theories asserting that the decisions by governments of the United States, Russia and Europe that have adversely affected Arab countries can all be traced back to the Jews. Therefore, it is logical to conclude that if we stop Israel, or expel them from the Middle East, our situation will be better.

In the mosque, a prayer from the Imam asks for God to make widows of Jewish wives and orphans of Jewish children. It is common to hear the Jewish people referred to as "sons of pigs" and "killers of the prophets." In the street, to call someone "Jewish" is a heinous insult and may well end in violence. In the minds of most, nearly any problem in the Middle East can be traced back to Israel.

One absurdity is that Jordanian cabinet members accused and blamed of corruption were suggested for their positions by Israel. An Israeli can't even drive a car into Jordan without having to change the license plates. A sticker on products that say, "Made in Israel" will always be removed before sale. Any Jordanian looking for a visa to travel into Israel has to wait months, and approval is never guaranteed.

And there are 26 Jordanian prisoners that I don't know when Israel will release, as a gesture of goodwill so they can return to their families.

My question is: How can we make real peace between us? Peace on paper is not enough, it needs to come from our hearts. I don't want to lie again when I introduce Israelis to Arab friends and say that they are American or Dutch. My heart aches for those on both sides who have lost loved ones, but when will we forgive and move on so we do not lose more brothers, sisters, sons and daughters? My visit to Israel showed me how close Jordanians and Israelis actually are – just a couple of hours – but in our hearts, more than 1,000 years. I truly believe that many of my Arab friends have an open mind, but traveling on the bus from Tel Aviv to Jerusalem, I posted on Facebook that I was pleasantly surprised for the free WiFi. Within minutes, there were nasty comments below and friends who I'd known for a decade or more blocked me on the site and deleted my mobile number. They called me to ask whether I was a spy and how much Israel paid me to say this.

My visit to Israel showed me how much work needs to be done to make one world between us – not merely a bridge.

When I crossed the border, I saw the opposite of what people told me. No policeman detained me for hours.

Instead, people were welcoming and one beautiful woman actually said, "Welcome to Israel Habibi." It was wonderful.

I took a taxi into Jerusalem and when I told the driver I was from Jordan, he responded, "Welcome for King Hussein and his people!" I asked him, "Why not King Abdullah II?" He replied, "Why not?" On the way, he invited me to drink a Pepsi and have a chocolate. He told me, "This is a gift from Israel to Jordan."

I said, "You are smiling and your welcome is a better gift."

We talked with each other about peace between us. He told me that he did not think there was a genuine peace if there are people who believe that war is the first and last solution.

I told him that I trust that there are a lot of people who believe in peace from both sides but keep silent because they are timid. We are afraid of the religious and traditional people who think that having a friend from Israel is unpatriotic.

When I arrived in Jerusalem it was Friday night, I had forgotten that it was Shabbat and was surprised over how empty the streets were and that all the stores were closed. I asked one of the few people I saw how I could go about buying a SIM card and they suggested I go to the Israeli Arab neighborhoods. There, I met Arabs who love their country, Israel. After I asked one of them his opinion about racism from Jewish Israelis, he told me, "If I am in an Arab country, I will not have what I have here. If I go to a hospital, I find all the services I need.

I have insurance because of my age. I do not experience discrimination."

The second day, I met Mickey. An Australian Israeli woman and mother with a sense of humor that never failed to lighten the darkest of conversations.

We discussed in depth the history and political issues of the Middle East and she expressed her hope to make peace with Arabs without violence. She said that this generation or a new generation might be able to find a peaceful way.

In a garden in Jerusalem, I met a religious Jewish man. He and his wife have nine children and he described each one as an expression of his faith and a gift from God. He said he loved having so many kids and he would always take care of them. I told him he was just like an Arab! I asked him about the peace agreement between Jordan and Israel and he said it was good but not enough. He said that when he went to Jordan, the police asked him, for his own protection, to change the license plates on his car and remove his hat. He asked them why he had to do these things and they simply replied that he could not receive a visa otherwise. I opined that the 1994 Peace Agreement was just between the authorities but that the hearts of the people are still in 1967.

An Israeli peace activist invited me to his home to meet and speak with more than 20 people. He opened the door for me so that I could understand Israeli culture through Israeli eyes and not through religious eyes.

Everyone in attendance welcomed me warmly, saying they had wanted to meet someone from Jordan for a long time and thought that I was their angel. They explained that a majority of Israelis do not seek enmity with Arabs, nor are they racist, but complained about a minority of ultrareligious people who do.

At the Hebrew University of Jerusalem I met with a professor who said he had a wonderful life growing up in Iraq, but being Jewish in that changing society became very difficult.

I expressed my frustration in finding a way to stop this hostility and to accept people as humans.

While there are a large number of people in Israel who want peace, there are those that are still angry with Arabs. An older religious man, who was defiant when he spoke about the grandfathers from Jordan who had fought in Israel, said he will believe in peace when it comes from the heart, when Arabs stop talking and encouraging their children to fight Jews.

There are people who have lost brothers, sisters or children in fighting and still want to make peace with Arabs. An Israeli named Jonathan said his brother was killed fighting Hamas in the Gaza Strip. "He pleaded not go to Gaza, to not kill anyone," Jonathan said. "But Hamas still fire rockets into Israel. My brother was both religious and peaceful."

Jonathan's father said he lost his own father in the Six Day War of 1967 and is still sad to think of how he was killed, there was no place his body wasn't wounded by bullets. Tears welled in his eyes when he said, "I still pray to God to continue to give me peace in my heart, to forgive, and give my children [the chance] to change this land for the better." Before I said goodbye, he encouraged me to be brave, to not quit, because this land needs peace more than water and food.

I believe the animosity towards Israel is over more than just land.

Arabs are generally happy to introduce friends from the US or England to other Arabs, despite being angry over the actions taken by these countries in the Middle East, but this would rarely happen with Jewish friends. Both sides have lost a great deal. Jewish people in the past could live side by side with Muslims in Iraq, Yemen or Libya, but after 1948, these Jews were blamed for the situation and life in these countries became more and more difficult.

Before 1948, Jewish and Arab negotiations took place between religious or military leaders, which meant that there was inevitably inflexibility on both sides and an inability to compromise.

But in the end, it was the general population that was made to suffer, including women and children.

What can we do in response to this situation? There are many issues that keep our law makers busy today; water resources, environmental issues, agriculture, unemployment, terrorism and border security. It would be better to concentrate our resources on health and science, for example, rather than weapons. We can attempt to heal this pain between us by exchange programs for university and high school students from both countries.

Allow them to visit, to study, to learn from the other. I would like to encourage my friends here in Jordan and cousins from my tribe to visit Israel and to meet real Israelis in everyday life, to break down the stereotypes they hold onto.

I will not be intimidated by organizations which seek to enforce a boycott on those who visit Israel. I plan to visit and meet my brothers and sisters in Israel again and to listen to them, to share with them, to learn from them and to fight with them against evil ideas. Religious and political groups are stuck in entrenched positions and are enslaved by vested interests. We can love each other without signatures on agreements. I have hope that our relations will be normalized in the future because I know many Jordanians, men and women, who greatly desire the relationship between the countries to be better. When we are able to visit each other, to listen with open minds and learn from our history rather than perpetually reliving it, only then can we give our sons and daughters a better future.

The author is a Jordanian journalist.

 

Egypte onderneemt drastische actie tegen islamisten langs Gaza grens

 
Anders dan Israel hoeft Egypte nauwelijks internationale aandacht en kritiek te vrezen als het drastische maatregelen neemt in de strijd tegen terrorisme: zo wil men een strook van 500 meter langs de grens met Gaza vrij maken en de daar gelegen huizen slopen, iets wat Israel niet aandurfde toen ze daar de macht in handen had.
 
Wouter
__________________
 

Tuesday morning’s bombing by Egyptian gunships of jihadi positions in the northeastern Sinai (town of Sheikh Zuweyid), which reportedly killed dozens, was only the latest in what is becoming a long line of aggressive steps taken by the Egyptian army against the terror groups in the peninsula. Far from the focus of world attention (which is largely devoted to Syria and the Palestinians), out of sight of B’Tselem and the rest of the human rights organizations, the army of Abdel-Fattah el-Sissi is putting heavy pressure on the terror groups there that identify with al-Qaeda.

According to an Egyptian security source, the Egyptian military establishment is well aware of the high price the country will pay in lives as it battles the Jihadists. “But you can be sure of one thing,” the source said. “We will not end this war until we clean out the area. We will not give in to terror.” These words, heard so often in the past on the Israeli side of the border, underline the common interest between Cairo and Jerusalem these days.

The source also confirmed that Egypt intends to set up a “security zone,” empty of homes and residents, in the densely populated residential border area between Gaza and Sinai, in order to clamp down, once and for all, on the smuggling tunnels. He claimed that this would be done in coordination with representatives of the local population. The authorities have reached an agreement with the heads of tribes living in the area, he said, whereby new homes would be built elsewhere in the Sinai for those who voluntarily evacuate.

The plan is to demolish all buildings in a 500-meter-deep strip along the border, which would make it much harder to dig tunnels between the peninsula and Gaza; the tunnelers would have a lot further to dig.

Israel contemplated similar initiatives in the past, in the days when the IDF controlled the Gaza-Sinai border area. But it never acted, because of a well-grounded fear of the outraged international response.

To date, the Egyptians have destroyed 10 houses in the Sarsouriya area of Egyptian Rafah, and the intention is to broaden their activities to the area facing Gaza’s Brazil refugee camp. That is the most problematic point for the Egyptians, and it’s where most of the remaining tunnels are located. Since the ouster of president Mohammed Morsi in July, the Egyptian army has managed to shut down about 80 percent of the tunnels there. Only a few dozen are still active.

The tunnels have become a strategic target for the Egyptian army because most of the jihadi terror organizations active in Sinai get their weapons via the Gaza tunnels, and cross through them into the Strip for military training. Activists have been using the tunnels at will to move from the Sinai to Gaza and back again.

One of the terror groups active in the peninsula is Jaish al-Islam, the Army of Islam, headed by Mumtaz Durmash, who is known for his good connections with the Hamas leadership. His group has supplied most of the weapons and training to the rest of the armed militias in the Sinai.

Elsewhere in the peninsula, the Egyptian source said, the army has made several significant achievements in recent days, including capturing one of the heads of the Jihadist groups, the al-Qaeda-linked Adel Mohammed Ibrahim (Adel Habirah). Ibrahim, according to Egyptian reports, was responsible for last month’s terror attack in Sinai in which 25 Egyptian policemen, in civilian clothes, were executed. Two other suspects in the attack were arrested: Adel Hussein and Muhamed Fuazi.

The Egyptian security apparatus has also got its hands on most of the leaders of the Muslim Brotherhood. Only a handful of senior figures have managed to avoid arrest. Among them is Mahmoud Izzat, considered the likely successor to Muhammed Badie as leader of the Brotherhood, and Issam al-Aryan.

More on this story
 

woensdag 4 september 2013

Peter Edel en Joop.NL (IMO)

 
Edeltweet
 
 

= IMO Blog =

Onlangs kwam ik weer eens een stukje tegen van Peter Edel op Joop.NL. De eerste keer dat ik zijn naam daar zag staan, was ik verbaasd. Peter Edel, toch niet die van De Schaduw van de Ster, dat antisemitische boek dat zelfs Anja Meulenbelt te ver ging? Joop is toch een nette linkse anti-Israel website, die zich verre houdt van dat soort ideeën en figuren? Ik had het fout, en toen ik dat – voorzichtig – in een reactie schreef, werd die geweigerd, omdat het, zo liet eindredacteur en baas Francisco van Jole weten, toch wel ver ging om Edel van antisemitisme te beschuldigen (zie hier mijn reactie, waarin ik het helemaal niet over antisemitisme heb, en alleen spreek van het 'dubieuze boek van Edel' met een hyperlink erbij). Enig googelen leert dat meer mensen zich hebben verbaasd over het feit dat Joop een antisemiet als vaste auteur heeft en dat ook ter linkerzijde op forse kritiek kan rekenen. Kritiek die uiteraard nooit de pagina's of reacties van Joop heeft gehaald. De meeste kritiek op Edel is sowieso te vinden in publicaties van links, zoals stukken door Eric Krebbers en Ronald Eissens die rond de milleniumwisseling al verschenen op het radikaal-linkse Kleintje Muurkrant waar Edel jarenlang voor schreef, of van kritische bloggers als Ikje. Ook in Trouw verscheen een zeer kritische bespreking van de Schaduw van de Ster evenals in NRC Handelsblad. Zelfs antizionist Gie van den Berghe is opvallend kritisch:

Edel baseert zich bijna exclusief op secundaire en tertiaire bronnen, gaat zelden of nooit na wat er in de oorspronkelijke bron staat. Hij beheerst zijn bronnen niet en gebruikt ze selectief. Edel verwijst en vertaalt fout, manipuleert en verdraait -bewust of onbewust (lees: ideologisch verblind).

Edel doet er alles aan om het zionisme en Israël in een kwaad daglicht te stellen. Hij wijdt zelfs enkele bladzijden aan bijgeloof in Israël en de vele Joden die in ufo's geloven. (…) Het is allemaal zo tendentieus. 

Ikje verwijst naar de Monitor Racisme en Extremisme:

In de Monitor Racisme & Extremisme, Negende rapportage, redactie Peter R. Rodrigues en Jaap van Donselaar, Amsterdam University Press, 2010, luidt het oordeel over Edels boek De schaduw van de ster als volgt: 'Parallellen tussen zionisme en nazisme duiken voortdurend op in De schaduw van de ster(2002), een antizionistisch pamflet van Peter Edel dat de grens naar antisemitisme overschrijdt in een mix van oude en jongere antisemitische mythen en samenzweringstheorieën.'

Wat Edel in grote lijnen doet, is het antisemitisme van alle tijden, tot en met dat van Hitler en de nazi's, voorstellen als een door (samenzwerende) Joden zelf in het leven geroepen en voor eigen gewin versterkt fenomeen. Dat is zijn onwrikbare, uiterst vijandige drogbeeld, waar hij zijn glibberige teksten omheen boetseert als schijnbaar redelijke en verzachtende dekmantel. De truc is dat Edel zich voordoet als een tegenstander van antisemitisme, maar tegelijk in schrille kleuren Joden als uitzonderlijk boosaardige manipulators van de wereldgeschiedenis afschildert – in die zin is hij een crypto-antisemiet. Kennelijk laten veel mensen zich begoochelen door zijn antisemitisme gemodelleerd als het tegendeel ervan. Edels blaiming the victim ontgaat ze.

Waarom dit alles hier herkauwen, vraagt u zich wellicht af. Ik wil hier nog eens een aantal kritische artikelen op een rijtje zetten, zodat een ieder die de artikelen van Edel ziet staan op Joop.NL kan weten met wat voor iemand we hier te maken hebben. Misschien dat deze of gene Joop ook nog eens kan aanspreken op het feit dat men een antisemiet als vaste auteur heeft, op een site die wordt gefinancierd door de VARA en dus indirect ook door haar abonnees. Voordat ik op het betreffende artikel inga, waar tussen de regels door nog altijd sprake is van een obsessie met Israel en vooral de zionistische lobby, hier nog even een paar 'oude' citaten over Edels antisemitische ideeën. Ik wijs er nogmaals op dat deze kritiek mede uit radikaal-linkse hoek komt en dus niet van sympathisanten van Israel die felle en onredelijke kritiek op Israel nog weleens antisemitisch willen noemen. Het gaat hier dan ook om klassiek antisemitisme: de Joden zijn zelf medeschuldig aan de Holocaust, rijke Joodse bankiers financierden Hitler om zo Duitsland kapot te maken, etc., gecombineerd met de idee dat de Joodse religie van nature racistisch is. Ronald Eissens schreef anno 1999 (in 2001 in 'Gebladerte' herplaatst):

In "Kanttekeningen bij herdenking (deel 2) – De onbekende waarheid over de Tweede Wereldoorlog" schrijft Edel: "Net als in de dertiger jaren is er ook nu weer een joodse elite-organisatie die verondersteld wordt een stimulerende invloed te hebben op het nazistische denken. Deze anti-defamation league of B'nai B'rith zou zelfs in nauw contact staan met de KKK. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat B'nai B'rith in feite niets anders is dan een vorm van vrijmetselarij, net als de KKK. Officieel is het een organisatie die zich richt tegen antisemitisme, maar in feite zou B'nai B'rith er aan bijdragen dat dit soort gedachten verspreid worden. Net als tijdens de Tweede Wereldoorlog is er dus nu weer een joodse elite die zich via neo-nazi's lijkt te richten tegen de belangen van de joodse burger. Het spreekt echter vanzelf dat het erg moeilijk is iets in te brengen tegen B'nai B'rith, iedere kritiek wordt immers afgeslagen als antisemitisme."

Hier insinueert Edel dat de door hem veronderstelde joodse elite (die volgens hem niet is vergast, maar in het kuuroord Theresiënstadt heeft verbleven, zie verder), en die gemene zaak maakte met de nazi's tegen het eigen volk (de 'gewone joden'), nu weer aanwezig is om hetzelfde te doen, dit keer samen met neo-nazi's.

In "Kanttekeningen bij herdenking (deel 1)" zegt Edel: "Een conclusie die na het lezen van Arendt's boek getrokken kan worden, is dat de holocaust niet op deze schaal had kunnen plaatsvinden als er niet aan meegewerkt was geweest door joodse instanties zelf! Berucht is in dit verband de rol van de joodse raden, die de nazi's netjes lijsten met namen en adressen van joden gaven, zodat de razzia's met groter gemak konden geschieden."

Edel gaat verder: "Ook de nazi's maakten verschil tussen joden. Hoewel de huidige consensus ons wil doen geloven dat de nazi's op alle joden uit waren, werden er wel degelijk uitzonderingen gemaakt. Dat moest ook wel gezien het aantal hoge nazi's dat zelf op zijn minst half joods was, zoals SD-chef Reinhardt Heydrich, die een joodse vader had."

En: "Het beste wat men over deze groep kan zeggen is dat er uit eigenbelang gehandeld werd, maar een ieder die het boek van Hannah Arendt leest, zal met mij tot de conclusie komen dat het er veel schijn van had dat de joodse elite bewust meewerkte aan het vermoorden van haar eigen burgerij."

Naast bankiers uit de Angelsaksische richting waren ook een aantal joodse bankiers betrokken bij de financiële ondersteuning van Nazi Duitsland. Beruchte namen in dit verband zijn Rothschild, Oppenheim, Schiff, Kuhn & Loeb en Warburg (welke familie de Amerikaanse tak van IG Farben bestuurde). Dat joodse bankiers betrokken waren bij de financiering van Hitler is natuurlijk volledig tegenstrijdig met diens eigen beweringen. Hitler beweerde immers dat Duitsland na de Eerste Wereldoorlog ten gronde was gericht door joodse bankiers. Dat zij er in feite aan toe bij hebben gedragen dat hij in het zadel werd geholpen, verzweeg Hitler natuurlijk in alle toonaarden. Uiteindelijk zou Hitler wat betreft de vernietiging van Duitsland zelfs min of meer gelijk krijgen. Achteraf is gebleken dat de ondersteuning van de nazi's door het Angelsaksische establishment en joodse bankiers er nooit op gericht is geweest definitief een duizend jarig rijk te vestigen, zoals Hitler voor ogen stond. De uiteindelijke bedoeling van de opkomst van Hitler en trawanten was de totale vernietiging van Duitsland en dat is uiteindelijk ook gebeurd.

Kortom, de slachtoffers hebben niet alleen zelf de holocaust grotendeels op hun geweten, het eigenlijke doel (!) van degenen die de nazi's financierden, volgens Edel het Angelsaksische establishment en joodse bankiers, was de vernietiging van het Duitse volk. Edel geeft Hitler, die altijd beweerde dat 'de internationale jood' Duitsland kapot wilden maken, dus gelijk. Door de Duitsers te willen vernietigen hebben de joden zichzelf vernietigd. Hiermee is de cirkelredenering rond en schaart Edel zich in de gelederen van revisionisten.

Opvallend is dus dat de radikaal linkse media waar Edel voor schreef wel fundamentele kritiek op hem toelieten (op Kleintje Muurkrant vonden hele discussies plaats tussen Edel en zijn critici), maar dat het op het oog veel gematigdere Joop geen enkele discussie en weerwoord duldt. Jole bepaalt daar met enkele andere redacteuren het beleid en de rest kan slikken. Binnen het vroegere (radikale) links heerste chaos, onenigheid, eindeloze discussies over principes en hoe streng je in de leer moest zijn en hoe alle veranderingen en idealen die men voorstond verwezenlijkt konden worden. Ik weet niet hoe radikaal links er tegenwoordig uitziet, want ik verkeer niet meer in die kringen, maar mijn indruk is dat het minder open is geworden, minder speels misschien ook, verbetener en gelijkhebberiger. Joop.NL is in ieder geval een goed voorbeeld van dat laatste. Ik had daarom besloten Joop te negeren, maar wordt te vaak op artikelen gewezen waarin Israel het allemaal weer gedaan heeft. Terwijl er geregeld anti-Israel opiniestukken te lezen zijn, en de 'nieuwsartikelen' ook allemaal eenzijdig negatief zijn, is een visie van de andere kant nauwelijks te vinden. Ik herinner me van de afgelopen jaren twee stukken die (gematigd) pro-Israel waren: een van Frans Schütt en een van Joel Serphos. Beiden kregen, ondanks hun gematigde en voorzichtige toon, bijna alleen negatieve reacties, waarvan sommigen zeer fel en op de man. Dat is niet zo vreemd: pro-Israel reacties worden streng gecensureerd, anti nauwelijks, of men moet nog veel ergere bagger tegenhouden.

Peter Edel houdt zich op Joop redelijk in, en komt zelfs bij vlagen over als een redelijke columnist die de media over het Midden-Oosten goed bijhoudt. Af en toe glipt het antisemitisme, netjes verpakt als antizionisme, echter tussen de regels door, waarover later meer. Hij houdt zich tegenwoordig veel met Turkije bezig, en bekritiseerde in een recente tweet de Turkse bewering dat de Joodse diaspora achter de protesten van het begin van de zomer zat. Wel is hij het ermee eens dat "We hieruit kunnen we concluderen dat de grootste media bedrijven in handen zijn van zionisten. jammer", omdat er niet meer aandacht was voor een demonstratie van antizionistische Joden in de VS. Ook beaamt hij de bewering: "ik heb wel sympathie voor het joodse volk maar dan wel de echte" met: "Daar ben ik het mee eens. Met de Ashkenazim die in Israel de baas zijn heb ik niet veel op."

Ik noem dit antisemitisme-light: je zegt dat je niks tegen Joden hebt, er zijn zelfs veel goede Joden en daarom mag je niet de hele gemeenschap van iets betichten. Want, zo twittert hij, er zitten ook veel antizionistische Joden in de diaspora en die zijn goed. Het verdelen van de Joden in goede en slechte is alles behalve nieuw. Ik kom het geregeld tegen: nee, niet alle Joden zijn fout, alleen de zionistische, alleen zij die voor hun nationale rechten opkomen, alleen zij die vuile handen maken omdat ze dezelfde rechten en vrijheden en macht willen als niet-Joden, op zijn minst de macht zich te verdedigen en er zelf voor te kunnen zorgen dat er geen nieuwe Holocaust komt, even los van de vraag hoe groot de kans is dat die er anders was gekomen.

Zolang antisemieten erop letten dat ze alleen zionistische Joden zwart maken, het over zionistische in plaats van Joodse complotten hebben en de zionistische lobby en niet de Joodse van duistere praktijken beschuldigen, zolang kun je tegenwoordig prima bij Joop terecht, en bij Krapuul, en bij de andere bekende antizionisten en hun blogs en websites. Deze mensen worden vervolgens laaiend als je het a-woord gebruikt, en reageren als door een wesp gestoken. Het gangbare verweer: 'Als ik om mijn kritiek op het criminele zionistische Apartheidsregime dat zich net als de nazi's gedraagt tegenover de weerloze Palestijnse bevolking, voor antisemiet wordt uitgemaakt, dan beschouw ik dat als compliment'. Daarna beschuldigen ze je er steevast van dat je de term 'antisemitisme' zo degradeert en van zijn betekenis ontdoet, waarmee je uiteraard de slachtoffers van echt antisemitisme en de nazi's beledigt en voor eigen propagandadoeleinden misbruikt door een term met die lading te gebruiken. Ik wil het omdraaien: wanneer slechts sprake is van antisemitisme wanneer je roept dat alle Joden vergast moeten worden en Hitler er een paar vergeten was, degradeer je de term. Oh ja, en dat is ook alleen dan antisemitisme wanneer het niet in een stadion is uitgesproken (hoort nou eenmaal bij de voetbalcultuur), en niet door een Marokkaans straatschoffie (doen ze alleen om te provoceren), maar wanneer diegene er als een neonazi uitziet met '88′ op zijn Lonsdale jas en een exemplaar van Mein Kampf op zak.

Joop ontkent bij monde van Van Jole ondertussen in alle toonaarden dat Edel een antisemiet is, of was,  en ziet geen enkel probleem in het bieden van een podium aan hem. Dat zijn, zoals ik heb laten zien, veel mensen ter linkerzijde niet met hem eens. Als hij niet naar zionisten als ik wil luisteren, dan toch misschien naar hen.

Ratna Pelle

 

dinsdag 3 september 2013

Vrijgelaten Palestijnse terroristen krijgen bonus van Palestijnse Autoriteit

 

Terwijl men geen geld heeft om de eigen ambtenaren uit te betalen krijgen de vrijgelaten gevangenen (die in de gevangenis ook al een maandelijke uitkering kregen van de PA) een extraatje. Zij zijn immers de ware helden, zij die opstaan tegen Israel en aanslagen op burgers hebben beraamd, zij die zeggen dat heel Palestina met geweld teruggenomen moet worden. Nee, de PA zelf is voor onderhandelingen en vrede, vergis je niet, maar dit zijn toch de ware helden...

 

RP

--------

 

Palestinian Authority to provide 'grants' for prisoners released from Israel

http://www.jpost.com/Middle-East/Palestinian-Authority-to-provide-grants-for-prisoners-released-from-Israel-325176

By KHALED ABU TOAMEH

09/03/2013 17:43 

 

Grants to honor "sacrifices" of Palestinian terror prisoners.

 

Freed Palestinian prisoner prisoner Hosni Sawalha greeted by niece as he arrives Ramallah. Photo: Abed Omar Qusini/Reuters

The Palestinian Authority government decided on Tuesday to provide "grants" to Palestinian prisoners who were recently released from Israeli prisons.

A statement issued by the government following its weekly meeting in Ramallah said that the "grants" were being presented to the prisoners in honor of their "sacrifices and in order to guarantee them a suitable standard of dignified living."

Related:

·        Palestinian prisoner release: One bereaved family, two opposite opinions

·        PA's Hamdallah: 2nd group of Palestinian prisoners could be released by end of September

The government did not say how much each prisoner would receive.

The decision concerns the 26 prisoners who were released by Israel on the eve of the resumption of the peace talks with the PA.

The prisoners were imprisoned before the signing of the Oslo Accords for their role in terror attacks against Israel.

The PA regularly provides financial support to Palestinian prisoners and their families, including some who are not affiliated with President Mahmoud Abbas's Fatah faction. 

 

Jordanië kwaad op Israel vanwege houten platform bij Klaagmuur

 

Te zot voor woorden. Stel dat Israel zich bemoeit met hoe de heiligdommen in Mekka worden ingericht? Hieruit blijkt dat de Arabische wereld ook de Joodse heilige plaatsen in Jeruzalem kennelijk als hun eigendom beschouwt (Jordanië is zo ongeveer het meest gematigde en pro-Westerse Arabische land, een land waar Israel bovendien vrede mee heeft gesloten, dus als zij hier al moeilijk over doen kun je er vanuit gaan dat dat voor andere Arabische landen ook zal gelden). Het laat zien dat een deling van Jeruzalem niet alleen voor Israel, maar ook voor Arabische landen moeilijk ligt, om het eufemistisch te zeggen. Het past ook in de ontkenning van de Joodse connectie met Jeruzalem die gangbaar is bij zowel de Palestijnen als in de Arabische wereld.

The Western Wall and east Jerusalem was under Jordanian sovereignty between from 1948 until 1967. The Islamic Waqf trust controls the Al-Aqsa Mosque.

Jordanië veroverde wat nu Oost Jeruzalem wordt genoemd in 1948, verdreef de Joodse bevolking en vernietigde hun huizen en heiligdommen. Dat noemen we tegenwoordig etnische zuivering, maar zelfs Israelische kranten schrijven eufemistisch dat Oost- Jeruzalem tot 1967 in Jordaanse handen was. 

 

RP

------------

Jordan slams Israel for Western Wall prayer platform

http://www.jpost.com/Middle-East/Jordan-slams-Israel-for-Western-Wall-prayer-platform-325138

By JPOST.COM STAFF

09/03/2013 10:29

 

Structure built for Women of the Wall activist group "is a blatant attack on the Muslim monuments and Waqf, Jordanian minister says. 

   

Jordan has condemned Israel's construction of a large platform that it built at the Western Wall in Jerusalem for egalitarian prayer at the site, Jordan's Petra news agency reported on Monday.

Israel built the platform following protests by Orthodox Jews against the Women of the Wall prayer group who were holding egalitarian and non-Orthodox prayer in the main Western Wall Plaza.

Related:

·        Likelihood growing that Women of the Wall demands will not be met

The news agency quoted Jordanian State Minister for Media Affairs, Mohammad Momani saying that the construction of the platform "is a blatant attack on the Muslim monuments and Waqf (Islamic trust) land which is an integral part of the Al-Aqsa Mosque."

The Al-Aqsa Mosque is adjacent to the Western Wall. 

Momani stressed Jordan's position "to exert political, diplomatic, and legal efforts to protect and care for Muslim and Christian sanctities in Jerusalem," and warned of "Jewish settlers and extremists' continued call to storm the Al-Aqsa Mosque under the pretext of Jewish holidays," according to the report. 

The Western Wall and east Jerusalem was under Jordanian sovereignty between from 1948 until 1967. The Islamic Waqf trust controls the Al-Aqsa Mosque.

 

maandag 2 september 2013

Het Oslo Akkoord 20 jaar later (Uri Savir)

 
Savir, voormalig onderhandelaar voor Israel tijdens het Oslo-vredesproces, trekt enkele conclusies uit het vastlopen van de onderhandelingen destijds:
  • Zonder bemiddelaar (lees: de VS) komen ze er niet uit.
  • Israel heeft ferme garanties nodig voor haar veiligheid, waarbij bv. de NAVO ook een rol kan spelen.
  • De Palestijnse economie moet internationaal gesteund worden, met vooral aandacht voor ontwikkelingskansen voor jonge Palestijnen.
  • De Arabische Liga moet actief deelnemen aan het vredesproces en normale betrekkingen met Israel aanknopen
  • De vrede moet van onderop ondersteund worden, door samenwerking en verzoening aan de basis.
Dat is allemaal nog niet zo makkelijk:
  • Israel legt haar veiligheid niet graag in andermans handen, zelfs niet die van bondgenoot VS (hoewel ze het zonder financiele, materiele en politieke steun daarvan waarschijnlijk niet meer zouden redden tegenwoordig), en de eigen veiligheidsmaatregelen hebben juist bovenmatig veel (en vaak onterechte) internationale kritiek geoogst.
  • Ruimte voor ontwikkeling van de Palestijnse economie stond de afgelopen decennia vaak op gespannen voet met de Israelische veiligheidsmaatregelen, en werd bovendien gehinderd door Palestijnse corruptie en verdeeldheid.
  • De Arabische Liga wil pas betrekkingen aangaan als Israel eerst naar diens mening voldoende aan de Palestijnse aspiraties heeft toegegeven, en dat is meer dan waartoe Israel bereid of in staat is.
  • Aan samenwerking en verzoening van onderop is tijdens het Oslo proces wel degelijk gewerkt, wellicht met te weinig steun vanuit de beide regeringen, maar toch. Die kwam grotendeels ten einde tijdens het geweld van de Tweede Intifada.
 
Wouter
___________
 
 
signing Oslo Accords 1993

Agence France-Presse, 1993
Foreign Minister Shimon Peres signing the Oslo peace accords on Sept. 13, 1993, as Prime Minister Yitzhak Rabin, left, President Bill Clinton and Yasir Arafat, chairman of the Palestine Liberation Authority, looked on.

 
 
By  URI SAVIR
Published: August 29, 2013 | New York Times

 

TEL AVIV — In May 1993, I was the first Israeli to begin formal negotiations with the Palestine Liberation Organization, which resulted in the Oslo peace accords signed later in 1993 and Oslo II in 1995.

With a perspective of 20 years, the critical achievement of the process was to put an end to the maximalist scenarios of a greater Israel or a greater Palestine, “from the sea to the Jordan.” From Oslo on, it became clear that the land would ultimately have to be shared by two states.

On the other hand, Oslo failed to meet the Israeli and Palestinian expectation of resolving their bitter conflict, primarily due to the election in 1996 of an anti-Oslo government in Israel led by Benjamin Netanyahu, and also Yasser Arafat’s failure to combat Palestinian terror and extremism. Nevertheless, after 20 years we can and should assess the lessons of the Oslo experience for the current peace process.

The Oslo accords were the most that the leaders of Israel and the Palestinians were capable of achieving without outside assistance and intervention. To this day, leaders of the two nations are unable to put forth the difficult compromises that are necessary to resolve all the permanent-status issues, because if they did, they would not survive politically.

So one conclusion is that without active U.S. diplomacy — mediation, not facilitation — no agreement can be reached.

Innovative, forceful U.S. diplomacy, led by Secretary of State John Kerry, has to open the negotiations by advancing bridging proposals — initially on the issues of borders and settlements, and later on the identity-related issues of Jerusalem and refugees.

The border must be resolved on the basis of the 1967 lines, with mutually agreed and parallel land swaps, and with Jerusalem as a shared capital. Otherwise a two-state solution is not feasible. Kerry should not underestimate the creative abilities of both sides to waste time on futile discussions, and must engage them on the essential issues.

Oslo also proved that even with the overwhelming authority over security that Israel reserved for itself, it was still not able to prevent Palestinian violence and terrorism. So for peace talks to be successful, a comprehensive security plan should be put forth by American generals who take Israel’s security interests very much to heart.

The proposal should include securing borders (including the Jordan valley), intelligence gathering, regional anti-terrorism and the deployment of international forces such as NATO. Such a plan should be negotiated not by politicians but by military leaders of Israel, Palestine, Jordan and the United States.

In parallel, given the diverse threats to Israel from a volatile Middle East, the United States and Israel should negotiate a defense pact guaranteeing Israel’s qualitative military advantage and security.

The future Palestinian state cannot develop a modern, prosperous economy, with transparent and accountable state institutions, on its own.

In the Oslo process, an international donor-mechanism was established to assist the Palestinian public sector, but the Palestinian economy was severely burdened by restrictive Israeli security measures.

This issue must become a prime concern in today’s peace process. Economic and business professionals should be involved. It is important for American and European businesses to invest in the Palestinian private sector, as well as to encourage development in the field of high technology, with a focus on Palestinian youth.

A critical element in future peacemaking must be the regional context — an issue that did not receive sufficient attention in the past. The Palestinians must be encouraged and supported by the Arab League in the concessions they will have to make.

As for Israel, the resolution of the conflict with the Palestinians must mean a fundamentally new relationship with the Arab world. Israel and the United States must insist that in return for Israeli territorial concessions in a permanent-status agreement, all Arab countries will establish full diplomatic and normal relations with the Jewish state. The Saudi peace initiative is a good basis for this.

The main lesson to be learned from Oslo is that for the peace process to be successful, it must be inclusive, not elitist. It must be a peace by the people, for the people. Arab and Jewish societies need to interact and cooperate and seek reconciliation. People-to-people relations should be added as a sixth permanent-status core issue on the negotiation table.

The vast majority of Israelis and Palestinians are young; the young on social networks have become the political barometers of Arab and Israeli society, and therefore must be placed at the core of the peace-building process emanating from a formal agreement.

The one thing that Oslo and a future agreement will have in common is that they are the right moral choice, aiming at ending Israeli occupation and Arab rejection.

Uri Savir is director-general of the Peres Center for Peace, in Tel Aviv-Jaffa. From 1993 to 1996 he was Israel’s chief negotiator of the Oslo Accords.

A version of this op-ed appears in print on August 30, 2013, in The International Herald Tribune.
 

Diana Buttu: "Ik geloof heilig in één staat" (IPI)

 
utopie

Eén staat voor Joden en Palestijnen is een utopie

 
Interview in Trouw tussen Monique van Hoogstraten en Diana Buttu was alleen vanuit Palestijns perspectief.

- Door Tjalling (m.m.v. Ratna) -

In Trouw werd op 17 augustus een interview gepubliceerd tussen Monique van Hoogstraten, correspondente voor de NOS in Israël, en de Palestijns-Canadese advocate Diana Buttu, inwoonster van Haifa en voormalig lid van het onderhandelingsteam van de PLO. Buttu gelooft heilig in één staat, waarin Joden en Palestijnen in vrijheid kunnen leven. Van een correspondente van de NOS mag een kritische houding verwacht worden, waaruit had kunnen blijken dat het geloof van Buttu enkel gebaseerd is op een utopie. Helaas bleef die houding achterwege en kreeg de Trouwlezer voor de zoveelste keer een negatief en ook onjuist beeld van Israël voorgeschoteld.

Aan het begin van het vraaggesprek is de toonzetting al duidelijk: Diana Buttu vindt het praten over een Palestijnse staat 'een grote grap'. Ze gelooft wel in één staat, maar niet in bereidwilligheid van de kant van Israël. Toen Buttu hoorde dat er weer onderhandeld werd, kreeg ze een gevoel van walging omdat Abbas zo naïef was als zwakkere partij toch weer te gaan praten, terwijl volgens haar Israël de Palestijnen nooit een eigen staat zou gunnen. Dat zou volgens haar alleen kunnen door volledige terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever, alle nederzettingen verwijderen en de Palestijnen in vrijheid te laten leven (zoals bijv. geen grenscontroles of controle van het luchtruim, en de 'vrijheid' om vijandige legers op het eigen grondgebied toe te staan, etc.). Buttu ziet dit niet gebeuren en op dat punt ben ik het met haar eens. Israël kan namelijk onmogelijk voor 100% aan al deze voorwaarden voldoen zonder haar eigen veiligheid in gevaar te brengen.

Tijdens het interview blijkt Buttu niet iemand die -nog- tot onderhandeling en enig compromis bereid is. Ze trad ooit op als woordvoerster van Jasser Arafats PLO en was van 2000 tot 2005, als jurist betrokken bij de onderhandelingen met Israël. De voorstellen van Barak en Clinton in december 2000 zullen haar hoogstwaarschijnlijk niet aangesproken hebben. Die op zichzelf niet echt gedetailleerde voorstellen bevatten namelijk een aaneengesloten Palestijnse staat in ca. 95% van de Westoever met compensatie voor 1-3%, de ontmanteling van de meeste nederzettingen, deling van Jeruzalem en Palestijnse soevereiniteit over de Tempelberg en Israëlische over de Klaagmuur, en compensatie (maar geen recht op terugkeer naar Israël) voor de vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen. Arafat wees uiteindelijk alle voorstellen van Clinton af omdat hij vast hield aan de eis van het recht op terugkeer voor de inmiddels meer dan vier miljoen 'vluchtelingen'. Mogelijk had hij daarbij in zijn achterhoofd hetzelfde doel als Buttu, namelijk één grote staat voor Palestijnen en Joden. Van Hoogstraten had op deze voorstellen moeten wijzen, al was het alleen maar om daarmee de bereidwilligheid van Israëls kant aan te tonen.

Zonder visie

Buttu beticht Abbas ervan een man zonder visie te zijn. Zij suggereert een verband tussen de bereidheid van Abbas tot onderhandelen en als beloning daarvoor het blijven doorstromen van de donorgelden uit vooral de VS en de EU. Door de crises komen er bij de Palestijnse Autoriteit minder gelden binnen, die meer dan nodig zijn. Abbas zou de ambtenarensalarissen niet eens meer kunnen betalen. Hier blijft Van Hoogstraten opnieuw in gebreke. Dat Abbas de salarissen van zijn ambtenaren niet meer kan betalen ligt beslist niet alleen aan de afname van donorgelden. De Palestijnse Autoriteit ontvangt veel meer humanitaire hulp per inwoner dan enige andere groep ter wereld en staat bekend als corrupt. De PA heeft daarnaast wel geld om Palestijnen in Israëlische gevangenen een riant salaris uit te betalen. Van Hoogstraten zal hiervan ongetwijfeld op de hoogte zijn en had Buttu daarop moeten wijzen.

In plaats daarvan praat Van Hoogstraten mee met Buttu en stelt dat onderhandelingen tussen een sterke en zwakke partij niet kunnen werken. Later stelt ze dat Joden en Palestijnen niet op gelijke voet staan in Israël en dat Palestijnen in die ene staat geen tweederangsburgers willen zijn zoals nu in Israël. Zo'n stelling is natuurlijk koren op de molen van Buttu, die reageert met: "Dat is precies waar we moeten beginnen, wat we systematisch aan de orde moeten stellen, het discriminatoire karakter van Israël. Die discriminatie in Israël en de onderdrukking in bezet gebied moeten we aan de kaak stellen, het apartheidssysteem blootleggen. Ik steun de boycotbeweging tegen Israël. We moeten heel duidelijk deze eis stellen: one person, one vote. Stemrecht voor iedereen. Zoals in Zuid-Afrika succesvol is gedaan."

In tegenstelling tot wat Buttu beweert, is het huidige Israël een westers-seculiere democratische rechtsstaat, kent vrijheid van meningsuiting, een kritische pers en godsdienstvrijheid. Arabisch is in Israël een officiële taal naast het Ivriet. Mensen die ergens heilig in geloven hebben vaak geen oog voor de realiteit. Buttu wil niet de waarden van Israël zien, vergroot negatieve zaken en incidenten uit als waren die de norm en beticht Israël meermaals van apartheid, discriminatie en het scheiden van Joden en Palestijnen via wetten.

Je zat er bijna op te wachten, Israël wordt weer eens voor apartheidsstaat uitgemaakt. Juist omdat de zeer onjuiste vergelijking 'Israël en apartheid' door veel mensen kritiekloos wordt overgenomen, had Van Hoogstraten hier ook een kritische kanttekening mogen maken. Binnen Israël hebben de Israëlische Arabieren voor de wet gelijke rechten, mogen zij stemmen, zijn zij vertegenwoordigd in het parlement en andere overheidsorganen. Er zijn ook antidiscriminatiewetten waardoor zij ongelijke behandeling kunnen aanvechten bij de rechter. Bovendien hebben zij vergaande vrijheden wat betreft religie en religieuze wetten op gebied van huwelijk e.d., eigen scholen, beheer over religieuze instellingen en heiligdommen. In Zuid Afrika daarentegen was het nota bene de vroegere overheid die rassenscheiding en discriminatie in de wet had vastgelegd vanuit racistische noties over de superioriteit van het blanke ras. Deze rassenscheiding betrof alle aspecten van het dagelijks leven. Er is zeker sprake van discriminatie in Israël, maar haar betichten van Apartheid is niet alleen leugenachtig maar ook kwaadaardig. Een inwoonster van Haifa zou als geen ander moeten weten hoe multicultureel Israël is. Maar Van Hoogstraten zwijgt, want Palestijnen stel je kennelijk geen kritische vragen?

Doemscenario

Wanneer Monique het doemscenario van veel Joodse Israëli's, namelijk het eind van de Joodse staat, onder de aandacht brengt, blijkt dat Buttu eerst nog wil spreken over wat het concept van een staat betekent. Voor het eerst tijdens dit interview lijkt het erop dat Van Hoogstraten nu ietsje pietsje tegengas geeft, door te stellen dat zo'n concept voor Joden niets anders betekent dan een eigen Joodse staat. Buttu brengt dan als niet Joodse inwoonster van Israël haar eigen gevoel van onveiligheid in verband met het gevoel van veiligheid van de Joden: "Omdat zij zich veilig willen voelen, doen ze dingen waardoor wij ons onveilig voelen". Welke dingen dat precies zijn wordt niet vermeld.

Buttu zegt voorts: "De tweestatenoplossing was trouwens al dood toen Israël begon met het bouwen van de eerste nederzetting." Ook daar had een kritische vraag door Van Hoogstraten niet misstaan. Voor de bezetting was er ook geen Palestijnse staat, en in 1947 wezen de Palestijnen een tweestatenoplossing af. Buttu suggereert met deze opmerking dat er in een Palestijnse staat geen enkele Jood zou mogen wonen. Dat komt overeen met president Abbas' recente uitspraak tijdens een interview met een Jordaans dagblad: "Om de Palestijnen vrede te laten sluiten met Israël moeten de Israëli's blijvend verdwijnen van Palestijns land". Over apartheid gesproken.

Buttu is bepaald inconsequent: terwijl ze Israël kwalijk neemt geen echte onafhankelijke Palestijnse staat te willen toestaan, negeert ze helemaal het Joodse recht op zelfbeschikking. Een gedeelde staat betekent namelijk het einde daarvan, een zaak waar de Joden de afgelopen eeuw hard voor hebben gewerkt en gevochten. En ook al is die staat verre van perfect, ze garandeert de Joden wel een plek waar men vrij is en altijd naartoe kan gaan, waar de Joodse cultuur, geschiedenis en religie een plek heeft, de taal levend blijft en men even geen minderheid is die moet uitkijken, zich aanpassen of verbergen.

Een gemeenschappelijke staat betekent dat zowel Joden als Palestijnen niet veilig zullen zijn, omdat zij elkaars dominantie in de nieuwe staat zullen blijven bestrijden. Buttu ontkent het wezen van zowel het zionisme als het Palestijnse nationalisme, waarin men allereerst vrijheid en veiligheid voor de eigen bevolking zoekt. Overigens doet Israël het, zeker in verhouding met haar buurlanden, aardig goed wat betreft rechten voor minderheden. Er is geen enkele Arabische staat waar Joden zoveel vrijheid en veiligheid kennen als de Arabieren in Israël hebben, verre van dat zelfs! Ook daar had Van Hoogstraten aan kunnen refereren.

De kans op chaos en een burgeroorlog in een gemeenschappelijke staat is levensgroot. Met 13 Palestijnse doden is het Israëlisch-Palestijns conflict in 2013 tot nu toe wellicht het minst bloedige conflict. Maar waarom aandacht besteden aan dergelijke feiten als je een Palestijnse haar propaganda kritiekloos wilt laten spuien?

 


Bronnen: