= IMO Blog =
Op 10 november 1975 besloot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met 72 voorstemmen (35 tegen, 32 onthoudingen) dat zionisme een vorm van racisme en raciale discriminatie is. Deze resolutie verwees onder andere naar eerdere resoluties en verklaringen van organisaties waarin zionisme gelijk werd gesteld met het Apartheidsregime in Zuid-Afrika en waarin zionisme een bedreiging voor de wereldvrede werd genoemd, en alle landen werden opgeroepen deze ‘racistische en imperialistische ideologie’ te bestrijden. In 1991, na het uiteenvallen van de Sovjet Unie en ontmanteling van het Apartheidsregime, werd de resolutie ingetrokken. De gebezigde marxistische retoriek (“international co-operation and peace require the achievement of national liberation and independence, the elimination of colonialism and neo-colonialism, foreign occupation, Zionism, apartheid and racial discrimination in all its forms, as well as the recognition of the dignity of peoples and their right to self-determination”) is in bepaalde kringen echter nog onverminderd populair. Met verwijzing naar de mooiste principes de walgelijkste ideeën verkopen gebeurt ook nog steeds, zoals vorige zondagavond bij de VPRO.
Drie uur lang mocht hardcore antizionist Dyab Abou Jahjah daar uitleggen dat hij eigenlijk een bruggenbouwer is en juist oplossingen zoekt voor de problemen van deze tijd. Drie uur lang vertelde hij dat hij een activist is, een radikaal, maar een constructieve radikaal, iemand die kritisch kijkt en zich niks aan laat praten. En meer van dergelijke ronkende maar lege taal. Als klein jongetje weigerde hij al het Libanese volkslied mee te zingen in de klas, want Libanon was een Westerse imperialistische constructie waar hij niet achter kon staan. Abou Jahjah houdt van dergelijke stevige oneliners, en ook van het aktivistiese marxistiese taalgebruik dat tot in de jaren ’80 populair was op sommige universiteiten.
Zo ook de uitspraak dat islamofobie “antisemitisme 2.0” is. Presentator Thomas Erdbrink vroeg hem ernaar, en kreeg een enorme woordenbrij over zich heen. Het kwam erop neer dat beide een vorm van racisme zijn, tegen een groep die in Europa buitenstaander is. Daarbij maakt islamofobie dezelfde evolutie door als antisemitisme en zouden we nu in de jaren ’30 zitten wat dat betreft. Jammer dat Erdbrink het daarbij liet zitten. Hoezo jaren ’30 nu voor moslims? Waar blijkt dat uit? Worden er wetten tegen moslims uitgevaardigd, mogen ze niet meer op bepaalde plaatsen komen, worden ze door de regering via propaganda verdacht gemaakt? Maar hij ging onverstoord verder en verklaarde dat we moeten leren van de geschiedenis. Het was bedoeld als waarschuwing: moet er eerst iets verschrikkelijks gebeuren voordat we het mogen benoemen? Tsja, wat kun je nog op een dergelijke dooddoener zeggen? Wie wil er niet leren van de geschiedenis en voorkomen dat zoiets vreselijks ooit nog zal gebeuren? Dus Erdbrink hield zijn mond en Abou Jahjah had zijn punt gemaakt: moslims zijn de nieuwe Joden en niet antisemitisme, maar islamofobie (wat dat precies inhoudt bleef in de lucht hangen, maar het kan blijkbaar tot massamoord leiden en is dus heel erg fout) is het grote probleem in deze tijd.
Op een ander punt gaf Erdbrink niet zo snel op en viel Abou Jahjah door de mand. Dat gebeurde toen Erdbrink hem op de beruchte ‘zionistenpijper’-tweet aansprak. In deze tweet noemde Abou Jahjah Antwerps burgemeester Bart de Wever een zionistenpijper, in reactie op zijn besluit Joodse instellingen extra te beveiligen na de aanslag op het Joodse museum in Brussel op 24 mei 2014, waarbij 4 mensen werden doodgeschoten. Abou Jahjah begon over dubbele maatstaven en dat er kort tevoren een allochtoon was doodgeschoten door een rechtsextremist, maar toen hoorde je de burgemeester niet. Daarna bazelde hij nog wat over de ‘rechtstreekse banden’ die De Wever met ‘een aantal organisaties’ uit Joodse hoek zou hebben, waarop Erdbrink ietwat spottend vroeg of hij daar soms een complot vermoedde, iets wat hij uit Iran maar al te goed kent. En vond hij dan dat Joden niet beveiligd moeten worden, en wat deed het überhaupt met hem dat Joodse instellingen zo beveiligd moeten worden? Dat laatste ontweek Abou Jahjah behendig door te pareren dat het hem pijn doet dat we in een wereld leven met zoveel geweld, waarin die beveiliging nodig is. Geweld dat hij zelf overigens later in de uitzending verdedigde, want bommen in menigtes laten afgaan was nou eenmaal het enige middel van de machteloze tegen zijn onderdrukker.
Het werd hier maar al te duidelijk dat hij weinig geeft om Joden. Even tevoren had hij een fragment laten horen waarin Netanyahu de Joden van Frankrijk toesprak na de aanslagen op o.a. een Joodse supermarkt in Parijs op 9 januari 2015. Netanyahu roept de Joden daarin in ietwat hoogdravend taalgebruik op naar Israel te komen, het land van het Joodse volk, van hun voorouders, waar iedere Jood met open armen ontvangen zal worden etc. Een mooie aanleiding voor AJJ om eens lekker los te gaan tegen Israel. Hij beweert dat men het land koloniseert alleen maar omdat dat in een heilig boek staat, en hij is ertegen dat Joden zomaar naar Israel kunnen. Vervolgens ontkent hij dat Joden veiliger zijn in Israel, ‘want daar is ook verzet’. Een verspreking, waarin hij toegeeft terrorisme zowel daar als hier in feite als eenzelfde soort verzet te zien? Hij beweert daarna dat Joden om ideologische redenen naar Israel gaan, die uit Oost Europa ook om economische, maar niet vanwege de veiligheid. Daar hield hij aan vast ondanks tegenwerpingen van Erdbrink.
Het is een bekend argument van antizionisten: Joden zijn beter af en veiliger in Europa. Erdbrink maakte handig gebruik van dat gegeven door AJJ te vragen wat hij voor de Joden en hun veiligheid in Europa doet, hij wil immers dat ze hier blijven? Nou, daar was AJJ helemaal niet mee bezig: “Ik ben activist, dat is mijn taak niet om voor hun veiligheid te zorgen, maar mijn idealen wat betreft rechtvaardigheid zijn ook goed voor Joden”, zo praatte hij er omheen. Ammehoela. Zijn idealen wat betreft rechtvaardigheid komen erop neer dat Joden geen volk zijn (hij vermeed dat begrip heel behendig toen hij inging op de overeenkomsten tussen antisemitisme en islamofobie) en daarom geen recht hebben op een staat. Terwijl hij tot 2009 (daarna zou hij ervan terug zijn gekomen) een Arabisch nationalist was, zou Joods nationalisme racisme zijn. Dat wringt ergens. Het is dus rechtvaardig dat er een 22ste Arabische staat bij komt, die heel ‘historisch Palestina’ zal omvatten en dus binnen de kortste keren een Arabische meerderheid heeft, waar Joden volgens hem prima kunnen wonen. In de praktijk zullen ze het er niet lang uithouden gezien het Arabische antisemitisme en het geweld, dat overigens al lang voordat Israel er was aan de gang was, ook al was het bij tijden minder extreem dan in Europa. Op Facebook heeft hij zich in het verleden wat explicieter uitgelaten over het lot van de Joden in Palestina: je koffers pakken of de doodskist.
Het argument dat Joden veiliger zijn in Europa is vals. Joden zijn helaas nergens helemaal veilig, omdat er overal waar ze zijn (en soms ook waar ze niet zijn) antisemitisme is. In Europa is dat nooit helemaal weg geweest en de laatste tijd neemt het toe, vaak onder het mom van Israelhaat. Terecht zei Erdbrink (die eigenlijk nog veel te aardig voor hem was maar toch kritischer dan ik had verwacht) dat AJJ met de termen Joden en zionisten strooit en dat zijn aanhang dat onderscheid vaak niet maakt. Dus wanneer de strijd tussen Israel en de Palestijnen zich verhevigt, worden Joden op straat uitgescholden en erger, en vliegen er stenen door de ruiten bij bekende Joden of Joodse instellingen. Veel Joden hebben hun mezoeza al van de deur gehaald en hun kettinkje met davidster afgedaan, want te gevaarlijk. Juist in Israel kunnen Joden zich nu verdedigen tegen antisemitisme en geweld, en dat geeft een enorm gevoel van controle en dus veiligheid. Men kan er openlijk zijn Joods-zijn laten zien en met elkaar beleven, men is geen minderheid die op zijn best wordt getolereerd. Juist Abou Jahjah zou dat moeten begrijpen, daar hij zelf zo tekeer gaat tegen de tweederangspositie die moslims in Europa hebben. Hij droomt openlijk van de dag dat autochtonen niet meer de meerderheid zijn in onze steden, en zegt dat Brussel er alleen maar op vooruit zal gaan wanneer de ‘nare mensen’, de racisten, zijn vertrokken en hun plaats is ingenomen door allochtonen.
Voor Joden lijkt de kans ooit een meerderheid (of ook aanzienlijke minderheid) te worden in welke Europese stad dan ook voorgoed verkeken. Met dank aan de Holocaust die Abou Jahjah’s AEL in 2006 nog belachelijk maakte in cartoons, zogenaamd als reactie op de Deense Mohammed cartoons. Zij zullen overal buiten Israel en enkele plaatsen in de VS een kleine, marginale minderheid zijn. AJJ gaf toe dat er geen echte gelijkheid kan zijn in zo’n geval, echte gelijkheid is pas mogelijk wanneer niemand in de meerderheid is. Daar zit wat in, maar dat geldt voor de Arabische landen nog velen malen sterker dan voor Europa met zijn open democratie en vrijheid van godsdienst en meningsuiting.
Ratna Pelle
(Meer volgt.)
