zaterdag 20 oktober 2012

Apartheid in Israel (Telling Israel like it is)

Boshra Khalaila (photo credit: courtesy)

 

Meestal lezen we over Israelische Arabieren die erg kritisch zijn tegenover Israel, en zich sterk met de Palestijnse zaak identificeren. Dit geldt bijvoorbeeld voor de drie (voornamelijk) Arabische partijen in de Knesset. Maar er zijn ook Arabieren in Israel die zich met Israel identificeren en zich er thuis voelen, ondanks de problemen die ze er als Arabier soms hebben. Boshra Khalaila zegt zelf overigens dat het met dat racisme meevalt, hoewel ze ook de ervaring heeft gehad dat een verhuurder haar als huurder weigerde omdat ze Arabisch is:

 

“I don’t feel racism on a daily basis. I don’t look for an apartment every day. At the supermarket everyone is nice to me and they know that I am Arab. But I won’t say there is none – it’s just not a frequent thing. If it were, I couldn’t stand to live here. And I know that for each woman who won’t rent me an apartment there are tens of others who will. And when I was in Haifa, I never once experienced any racism. I didn’t know what racism was. It was only when I arrived to Jerusalem – because the city is in conflict – that I felt something.”

Een moedige vrouw, die bruggen wil slaan tussen twee werelden en op zoek is naar coëxistentie. Hopelijk is zij een inspiratiebron voor velen, maar in de Palestijnse gebieden ben je helaas alleen een held als je je wijdt aan de strijd tegen Israel.

“Israel is my country, my home. Why would I leave to Jordan or Egypt? This is where my roots are. Here my grandfather and grandmother were born, all my family is here. This is my home,” she told me unequivocally. Her logic is rooted in optimism: “I am in favor of coexistence, I am in favor of peace and I very much believe that when younger people start to speak for us, instead of the older generation now in power, there will be more joie de vivre. Many problems stem from the older mentalities and hatreds. They don’t want Jews in this land, they want to kick them out, treat them as enemies, or vice versa.”

 

--------------

 

Telling Israel like it is — in Arabic

A secular, liberal woman from the Galilee, Boshra Khalaila leaves passionate critics of Israel open-mouthed simply by describing the rights and freedoms she routinely enjoys

  October 17, 2012, 6:56 pm 

 

http://www.timesofisrael.com/boshra-khalaila-telling-israel-like-it-is-in-arabic/

 

 

I first met Boshra Khalaila in the Spring of 2010, at the Ministry of Public Diplomacy’s offices in Jerusalem. She was 24 at the time. Like me, she’d been alarmed by the public relations debacle that followed the Gaza flotilla incident and had somehow found her way to the Ministry’s hastily set-up Potemkin village of a situation room, to volunteer her time and do damage control, in Arabic.

I next saw her last January at the first preparatory meeting for the Faces of Israel program, which I have previously written about. She had again volunteered to defend her country and taken time off work to drive from Jerusalem, where she lives, to Tel Aviv for the preparatory sessions, a ritual she would have to repeat often. I was sent to California as part of that program. Boshra’s destination was South Africa — during Israel Apartheid Week.

In South Africa, she traveled to both Johannesburg and Cape Town, lecturing at four large university events that included a serious round of follow-up work — public discussions, five radio interviews, and a host of newspaper interviews.

‘I compare myself to other women my age in Jordan, the territories, Egypt, any Arab country. They don’t have the rights that I have: freedom of expression, the right to vote. They are forced into marriage at a young age, and religious head covering, despite their own convictions’

 

Boshra, a secular, independent and patriotic Israeli Arab woman, defies stereotypes. She grew up in a liberal home in the Arab village of Deir Hana, in the Galilee. Her first contact with Jewish Israelis came at the age of 18, when she enrolled in Haifa University. There, she had to speak Hebrew for the first time. And it is there that she started to develop her political conscience and her attachment to the State of Israel.

“I am married and doing a master’s degree [in Tel Aviv]. I am a liberal, free woman, with all the rights that I could enjoy. I compare myself to other women my age in Jordan, the territories, Egypt, any Arab country. They don’t have the rights that I have: freedom of expression, the right to vote. They are forced into marriage at a young age, and religious head covering, despite their own convictions. With me it’s the opposite; I have everything.”

After returning from our mission, we sat down for an interview in the lobby of a Tel Aviv hotel. My first question was why she feels the need to speak up for Israel so publicly — something that most Jews don’t even feel compelled to do. She answered me in perfect Hebrew:

“To sacrifice from myself for the country that I live in and that gives me rights, that’s a natural price.”

Boshra was part of a team of five people, including another Israeli Arab and a Druze, who were sent to South Africa with Faces of Israel during Israel Apartheid Week. Like us, Boshra and her team had to deal with widespread ignorance about Israel, compounded by a campaign of demonization waged by pro-Palestinian students. Unlike us, she could counter the anti-Israel Middle Eastern students as an Arab herself, in Arabic.

“[The pro Palestinian students in Johannesburg] had built fake barriers and put up all kinds of slogans demonizing Israel and accusing it of Apartheid, of being a child murderer and the like. There were awful pictures, pictures with dead children, [it was] really terrible.”

Boshra and her team were generally not welcome. “They didn’t even know that there was such a thing as Israeli Arabs. They accused us of being Jews. Some people were hostile, they told us ‘get out,’ ‘we don’t want to hear from you.’ [Some] were even more unwilling to talk to me because I am Arab and was seen as a traitor, but this was only a small part of their group. Others, thankfully, came to listen; they were open-minded about it.”

Boshra and her team delivered a number of lectures, told their personal stories, dialogued with students and gave interviews. “You want to defend yourself from people that tell the world that [Jews and Arabs] travel on different buses and study at different schools and that there is segregation,” she said. “That just isn’t true: I study in same educational institutions, ride the same buses, shop in the same supermarkets. Everything that they say is absolutely false. And I do feel that I belong to my country.”

Hoping to give South Africans a glimpse of her everyday life as an Arab citizen of Israel, Boshra instead found herself publicly debating politics with a Palestinian PhD student from Gaza, in Arabic.

“This is what I told him in front of everyone; I spoke in Arabic, and I was translated: ‘I don’t enjoy it when soldiers attack and mothers and babies end up getting killed or injured. It’s hard. But the same is true for Netivot and Sderot, when Kassam rockets hit and, God forbid, someone is killed, it is very hard. On both sides there are mothers and it is hard. I want the Palestinian people to have a country. It’s a natural right. That said, there are all kinds of conflicts within the Palestinian authority, mainly with Hamas, that prevent progress toward a peaceful settlement for the state of Israel and that is unfortunate.”

She added, “If there is any Apartheid — in the sense of a flagrant injustice — in the world, it is what is happening in Syria. Thousands of people murdered…the number of dead doesn’t even come close here.”

Thinking back to my experience in California, I assumed that her message would fall on deaf ears. But she surprised me:

“Most of the talks ended with a handshake and a hug. To me this says it all. I have to say that it was important that I wasn’t there representing the government of Israel. It was surprising for them to see that I was a simple person, defending my country for the rights that I have and not speaking on behalf of the government. It came across as very genuine. For them, this was huge — to be able to listen to someone who is not from the government, including for the pro-Palestinian students. When you tell them you are a student and not a government spokesman, they no longer see you as an enemy.”

Making international waves

Boshra’s appearances on campus made waves, and, among her many radio appearances, she was interviewed by an Islamic, Arabic-language radio station in Johannesburg. The interviewer, a religious Saudi man, asked her questions which revealed a disheartening level of ignorance about Israel, the most over-scrutinized and documented country in the world — an ignorance that is unfortunately all too common.

“He asked why Israel doesn’t let Muslims pray or go to Al Aqsa mosque in Jerusalem; why only Jews are allowed to pray [in the State of Israel]. I told them that in my own small village in the Galilee there are not only one but two mosques and two imams who both get a monthly salary from the state. The interviewer was in shock. I added that I could go pray at Al Aqsa mosque at will, freely. Sure, sometimes there are security concerns and they limit entrance temporarily, but that’s it.”

The host was receptive to Boshra’s story and as the conversation turned to the rights of Arabs in Israel, her assertiveness grew.

“I said to him: ‘In Saudi Arabia, can a woman drive a car?’ He said no. I said: ‘I can.’ And he was silent. I asked: ‘Can a woman in Kuwait or Saudi Arabia meet a man and get to know him before getting married or is she just forced into marriage at a young age?’ He said no, she can’t. I said: ‘I can.’ And I would answer his questions with my own questions…and each time he would be stunned silent.”

Boshra went on to correct other popular misconceptions that the host had, including ideas about the Hamas-ruled Gaza Strip. She informed him of the supplies that Israel provides to the strip on a monthly basis, and she reminded him that Egypt also enforces the embargo. She asked him why it was Israel and not Egypt, an Arab county, that provided for the territory’s necessities. “He was speechless. He was often speechless during our interview.”

The host’s silence, and the reception she got from many if not all of the Arab students that she met, stood in stark contrast to my experience at Berkeley. Boshra’s interviewer, a religious Saudi, was more receptive to new facts than the “liberal” Ivy league students that I faced. “He saw me; I spoke Arabic, I was liberal and secular. This made him quite open-minded, actually.”

Her tale begs the question of why, if a religious Muslim from a hyper-conservative state in the Middle East is willing to shed preconceived notions about Israel — even temporarily — the state is still faced with such disastrous public relations. Boshra’s diagnosis: “Every media outlet pushes this narrative painting Israel as an evil aggressor. It’s enough that a popular prime-time show plays, a few times, a clip of the IDF bombing a target in Gaza where a baby was killed, for people to be convinced that Israel is an evil state. It’s hard for people to see tragedies like that.”

‘I am looking for an apartment to rent in Jerusalem right now. And when they ask me my name — Boshra — they then ask if I am an Arab. When I ask if there is a problem with that, there’s always some embarrassment, some evasion. One woman told me, “I don’t have a problem with you, but others tenants mind, so we can’t rent to you”‘

 

“And our public diplomacy here in Israel,” she went on, underlining why people are not told the rest of the story, “is catastrophic. I can tell you first hand, it’s catastrophic.” She uses the Hebrew slang expression “all hapanim” — flat on its face — to describe Israel’s public relations apparatus.

Sadly, the hostility and suspicion that Boshra initially encountered in Johannesburg were but a taste of what she’d face upon returning home.

“There were a number of articles in Israel, the international press and the Arab press even outside of Israel. They described me as a Zionist who sold out her people.” Others accused her of taking bribes to support the country. The media exposure led to real trouble. In Deir Hana, where she grew up, activists from Hadash and Balad, Arab Israeli political parties represented in parliament, “published flyers and articles saying that I sold out my people, that I was brainwashed.” Like the rest of us, Boshra didn’t get paid a cent for her troubles. “They wanted to banish me and my family –- all kinds of bad things.” The rancor eventually turned to threats. “I got many hostile phone calls and threatening Facebook messages. A Facebook group attacking me was started. At one point, even my husband was threatened and told that if I didn’t ‘calm down’ I’d pay a heavy price.”

Boshra told me this almost matter-of-factly, undeterred. And yet, she admitted that facing such hostility was not easy. “I cried for hours every day.” But although she felt alone, she found the strength to persevere. “I am very proud of what I did because these are my opinions. I will not and am not able to change my opinions to please anyone. And the essential, most important thing is that I got full support from my family and my husband.” She also got support from a number of people in her home village. “People understood my actions and opinions and expressed this to my family in the kfar too,” she says, referring to her village. “It was mostly Hadash activists that caused problems.”

But why put herself through it all? The hostility one faces when defending Israel -– the intimidation, the isolation, the constant bickering, the justifications of terrorism under the guise of concern for human rights, the slander that one inevitably faces — is, at times, enough to make you want to give it all up and move to Mexico. I couldn’t imagine having to deal with the same hostility at home as well as abroad. I doubt I would have had Boshra’s fortitude.

“It was important to me that people know that there are Arabs that live in the state of Israel, and on this trip there were [people] from all backgrounds…that didn’t know that there were Arabs in Israel. They thought Israel was a country exclusively of Jews. It was very important to me to correct this misconception.”

Boshra also wanted to challenge herself and break some barriers in the process.

“Second, I wanted to prove to myself that I could do this as a woman in our community, where women are weak. And what I experienced, the negative comments, the slander that I was bribed, revealed that they just couldn’t accept that a woman could get ahead. Had a man been in my position, they would have related to him differently, I am sure, but because I am a woman they rejected my actions…as if to abuse me. It is also a resentment of success. When people get ahead there is a tendency in the Arab community to bring them down, to infer that they should stop. This is particularly true with respect to women.”

But though she is definitely not stopping, she doesn’t advocate that everyone follow her lead. “You need a lot of strength and perseverance. As a woman from an Arab town it is more difficult to stand up and it takes a lot of courage. Not everyone is capable of doing it. In our community, the woman is the weaker sex. You need even more strength and courage [than the men].”

“But to be accused of treason is the price you have to pay to make a difference,” Boshra said, summarizing her ordeal. “Bottom line: you need to believe in your way and what you are doing.”

I asked if she’s ever encountered discrimination in Israel, by Jewish Israelis. It’s a scary question whose answer I was afraid to hear.

“I can’t say that I enjoy 100% of the rights that I get under law, but I don’t deny that I have rights, like others in my community might claim. That’s not true. I work for the office of social insurance in Israel, so I can tell you confidently that Arabs have the same legal rights. That said, as an Arab I can’t get certain jobs for which military service is required, for example, because Arabs are exempt from military service. I can’t always live where I want.”

We discussed military service for a while, and the growing trend among Arabs — which she supports — to volunteer for the military or national service. Nonetheless, I was bothered that a person such as her is not universally greeted as a hero in this country. And I told her.

“Listen, it’s not pleasant. I am looking for an apartment to rent in Jerusalem right now. And when they ask me my name — Boshra — they then ask if I am an Arab. When I ask if there is a problem with that, there’s always some embarrassment, some evasion. One woman told me, ‘I don’t have a problem with you, but others tenants mind, so we can’t rent to you. I looked for a place to live in Adam [a settlement in the West Bank] and I wasn’t accepted.”

While I typed up her words, embarrassed by those stories, she added: “Jerusalem is becoming ultra-Orthodox ” — she actually uses a play on the Hebrew word “Haredi,” (i.e., “anxious”) and tells me that Jerusalem is becoming ‘anxiety-ridden’ — “Who gets to rent what and where is an issue for everyone these days. The ultra-Orthodox have their areas, and if someone Jewish is not religious they won’t rent to them, either.”

 

Still, I kept digging, feeling it my duty to expose and condemn whatever unpleasantness she may have encountered at the hands of Israelis on account of her background. But there isn’t much.

“I don’t feel racism on a daily basis. I don’t look for an apartment every day. At the supermarket everyone is nice to me and they know that I am Arab. But I won’t say there is none – it’s just not a frequent thing. If it were, I couldn’t stand to live here. And I know that for each woman who won’t rent me an apartment there are tens of others who will. And when I was in Haifa, I never once experienced any racism. I didn’t know what racism was. It was only when I arrived to Jerusalem – because the city is in conflict – that I felt something.”

In search of ‘the common good’

What of the Arab members of Israel’s parliament, the Knesset, and their constant, public complaints about the state? Boshra’s answer was decidedly Israeli. “Everything is politics and everything is dirty. Everyone is looking out for his own interests and the narrow interests of his constituency — religious, Arab, whatever. No one looks out for the common good. And it is often in their interest to incite, to be inflammatory.”

“[The Saudi interviewer] asked me about the Arab members of Knesset who are always against the Jews,” she continued, “I answered him that those members of Knesset should thank Israel for giving them rights, including freedom of expression, which they would not enjoy in any Arab country. Second, those Arab Knesset members do not represent me.”

This is something Boshra first explained to me back in 2010 about Hanin Zoabi, an Arab-Israeli member of Knesset who participated in the Mavi Marmara flotilla to Gaza and viciously criticized Israel in the press. “They [the Arab Members of Knesset] serve only their own interests.” She added that many Arab Israelis agree and feel that the Arab Members of Knesset even hold Israeli Arabs back, but that tradition still held much sway in dictating how people voted. “The truth is that awareness of the possibility to vote and whom to vote for is still not very high in the Israeli Arab community. It is very much a family thing; you follow what your family loyalties dictate. This is not my case because I was lucky to have been born in a very liberal, open home in favor of co-existence and higher education. I was able to get married relatively late, at the age of 25, because I am pursuing a master’s degree. But others are not that fortunate.”

‘I am for a Palestinian state. But I don’t think that I am pro-Palestinian. I think that they should have their rights, that the Saudi millionaires should help them out a little…but that is it. I am not for a One State solution, either. I am for two states for two people…and I would stay here. Israel is my home’

 

And although she supports them, Boshra does not identify with the Palestinians, nor would she move to a Palestinian state were it ever to arise.

“Israel is my country, my home. Why would I leave to Jordan or Egypt? This is where my roots are. Here my grandfather and grandmother were born, all my family is here. This is my home,” she told me unequivocally. Her logic is rooted in optimism: “I am in favor of coexistence, I am in favor of peace and I very much believe that when younger people start to speak for us, instead of the older generation now in power, there will be more joie de vivre. Many problems stem from the older mentalities and hatreds. They don’t want Jews in this land, they want to kick them out, treat them as enemies, or vice versa.”

Unlike many young Israeli-Arabs, she doesn’t consider herself Palestinian.

“No. I just want them to have a state. Because — hallas — enough already. I am for a Palestinian state. But I don’t think that I am pro-Palestinian. Because I am not Palestinian. I identify insofar as I think that they should have their rights, that the Saudi millionaires should help them out a little…but that is it. I am not for a One State solution, either. I am for two states for two people…and I would stay here. Israel is my home.”

I compared her willingness to speak out to the hesitation of some other Arab participants on the Faces of Israel to defend Israel abroad, for fear of upsetting their kin back home. This outraged Boshra: ”Why!? They didn’t study!? They didn’t get all their rights and dues? That kind of ingratitude could get one killed in an Arab country.”

That led me to ask her about her place as an Israeli Arab within the Arab world. Her answer tells of the isolation of a community struggling to define itself between two clashing identities.

“There is a problem. To the Jews we are Palestinian Arabs and to Arabs in the Middle East we are Jews. And we want to both identify with Arabs and be Israeli and connect with Jews. It is a problem.” But she makes no apologies and expects understanding from the Arabs around Israel. “Just as I accept that someone from, say, Lebanon has his own identity, he needs to accept that I was born in Israel. The Palestinians born in Lebanon are still stuck in camps on the border. They are not recognized by Lebanon; they are not even considered residents; even to marry a Lebanese, to get a Lebanese ID card down the line is impossible. There is no family reunification. It’s simple: You need to appreciate that everyone has their own reality.” And Boshra’s reality is being an engaged, active Israeli.

But she is not interested in a political career. Here again, her rejection of Israeli politics sounds exactly like what she is — purely, unmistakably Israeli. “I won’t go into politics,” she states. “It’s a dirty game.”

She wants to make an enduring difference, to unite people and build bridges to the Arab world with a better, more timely idea, one that, in my opinion, the politicians playing their “dirty game” should quickly heed:

“I want to work for peace between people. I want to do this through the media… to speak to the world. Why isn’t there an Israeli channel that speaks to the world, like the French have or the BBC, for instance? I would like to be involved in such a thing.”

 

 

Gewelddadigheden in Oost Jeruzalem

 

In reportages op TV en artikelen in de krant lezen en horen we vaak hoe de Palestijnse inwoners van Oost Jeruzalem door ‘kolonisten’ aldaar worden getreiterd en weggepest. Dat dit gepest van twee kanten komt horen we zelden. Hieronder het verhaal van de andere kant. Er zijn overigens vaker incidenten geweest, zoals een Joodse studente die vorig jaar verdwaalde en per ongeluk in een Arabische wijk van Jeruzalem terecht kwam toen zij van de universiteit op Mount Scopus naar huis wilde gaan. Ze werd belaagd door Arabische jongeren en vreesde voor haar leven.Zulke incidenten zijn niet altijd goed afgelopen. Ook ambulance personeel dat zijn taak in Oost Jeruzalem wil vervullen loopt gevaar. De haat en vijandschap zijn er dus zeker van twee kanten. Sommige wijken die nu overwegend Arabisch zijn waren in het verleden (voor 1948) gemengd, en het is dan ook niet juist Joden die zich hier willen vestigen als indringers en kolonisten te bestempelen.

 

RP

---------

 

In East Jerusalem Neighborhood Residents Under Attack Feel Abandoned

http://www.algemeiner.com/2012/10/16/in-east-jerusalem-neighborhood-residents-under-attack-feel-abandoned/

OCTOBER 16, 2012 5:00 PM 

 

Author: Aryeh Savir / Tazpit News Agency

 

Over the past four months, the Jewish residents of the Nof Tzion neighborhood in eastern Jerusalem have been subject to repetitive stone attacks carried out by Arabs from the neighboring Jabel Mukaber. The residents say they have approached the police on the issue numerous times; but the cops have been unable to bring the situation under control. According to the residents, these attacks occur every few days, placing the lives of the members of ninety families living there in danger. In most cases, the incidents end with damage to cars or property, but last month a ten tear old girl was injured by a rock that was thrown while she played in her backyard with friends, requiring stitches to her head.

 

In general, residents report an uptick in terrorist activity in the Jerusalem vicinity, and the residents of Nof Tzion have noted it as well. In their case most of the attacks emanate from a new high school in Jabel Mukaber, which is situated right above Nof Tzion. Students throw stones and objects at Jewish homes and cars. A smashed car is found every few days.

When notified of the incident, residents say that the police advised them to install security cameras and to join the Civil Guard. After installation at great cost, the footage from the cameras was passed on to the police. According to the locals, the cops subsequently claimed that they could not identify anyone from the footage, insisting that they could not ensure the residents’ safety every moment of the day.

In a recent incident, a car belonging to one of the residents was hit. In protest, a few of the community’s Jewish youths blocked a nearby road prompting the police to respond. One of the residents relayed that at the time, Arabs appeared at a local kindergarten and chanted “slaughter the Jews.”

The residents tell of a general fear to walk freely in the neighborhood. They feel they have been abandoned by the police.

The police have stated that they are working continuously to catch the culprits, adding that only four incidents have been lodged over the past four months.

 

Liever Mein Kampf dan Het Achterhuis in Turkije

 

Anne Frank is er vrijwel onbekend, maar Mein Kampf verkoopt goed in Turkije.

Hoewel het land van de EU en Europese waarden weg beweegt, ziet de correspondent hieronder ook wel positieve ontwikkelingen, zoals een kritischer blik naar het eigen verleden. Zo bood Erdogan onlangs excuses aan voor een massamoord op Koerden in 1937, en heeft de Anne Frank Stichting een educatieproject voor onderwijzers lopen in Turkije. Het lijken mij toch maar kleine lichtpuntjes...

 

Wouter

__________________

 

Liever Mein Kampf dan Het Achterhuis

http://www.standaard.be/krant/tekst/index.aspx?oDay=28&oMonth=9&oYear=2012&articleid=DMF20120927_00314525

De grote afstand tussen Turkije en Europa

·        vrijdag 28 september 2012, 03u00

·         

·        Auteur: Van onze correspondent Erdal Balci, in Turkije

·         

Nu Turkije verder wegdrijft van de Europese Unie, wordt duidelijk hoe groot de kloof tussen het Europese en het Turkse gedachtegoed is. In een Turks reclamespotje prees Hitler shampoo aan.

 

Het Europese Unie-project van Turkije is zo goed als ten einde. Meer dan tachtig procent van de Turken is daarvan overtuigd. Tot die meerderheid behoort ook de Nobelprijswinnaar voor de literatuur, Orhan Pamuk. In een land waar bijna niemand van Anne Frank heeft gehoord, bleek het begeerde lidmaatschap van de Europese Unie niet meer dan een illusie.

Eerder dit jaar werd op de Turkse televisie een reclamespot gedraaid waarin een mannenshampoo werd aangeprezen. En wel door niemand minder dan Adolf Hitler. De Turkse kijkers hoorden een Turk die Hitler nasynchroniseerde en net zo driftig als Hitler schreeuwde: ‘Als man draag je toch ook geen vrouwenkleren? Gebruik daarom een echte mannenshampoo, gebruik Biomen.’

Geen probleem

Een week lang heeft ‘Hitler’ zijn shampoo kunnen aanprijzen op de Turkse televisie. Het grote publiek vond het best en, enkele columnisten daargelaten, de Turkse pers ook. Men heeft namelijk over het algemeen geen problemen met de wereldvisie van Hitler, en dus ook niet met zijn voorkeur voor een shampoo.

In een paar jaar hebben dertien Turkse uitgeverijen Mein Kampf gedrukt. En niet voor niets hebben ze de drukkers overuren laten maken: de Turken hebben meer dan een miljoen exemplaren gekocht van dit boek. Steeds meer mensen hoor je zonder enige schroom verkondigen dat Hitler ‘te weinig’ Joden heeft uitgemoord.

 

Met de economische crisis in de Europese Unie en de malaise in het buurland Griekenland rouwen de Turken niet om het ‘verdampen’ van het EU-perspectief. De minister van EU-zaken, Egemen Bagis, reageerde op een onderzoek waaruit blijkt dat 83 procent van de Turken niet meer in het EU-lidmaatschap gelooft en schoof de schuld van het ‘mislukken’ van de gesprekken tussen de EU en Turkije in de schoenen van de Europeanen. Hij meende dat de EU de Turken discrimineert, uitsluit en hen onmogelijke barrières opwerpt. Bagis en de andere bestuurders uit het kabinet onderstrepen bij elke gelegenheid dat Turkije de Europese Unie niet nodig heeft om zijn economie te laten groeien. Ze trekken een lange neus naar de Unie, die in een economische modderpoel is terechtgekomen.

Dus basta Europa?

De schrijfster en historica Ayse Hur beaamt dat Turkije ook zonder de Europese Unie zijn economie kan verbeteren, maar de Europese Unie was belangrijk om een nieuwe ‘ziel’ tot stand te brengen in Turkije. Ze betreurt het daarom dat dit proces, ook al verliep het gestaag, nu helemaal lijkt te zijn gestokt.

‘Turkije heeft de Tweede Wereldoorlog niet meegemaakt, maar de toenmalige machthebbers hebben openlijk Duitsland gesteund. Ons land heeft weinig meegekregen van hoe de Europeanen zich na de afloop van de oorlog voelden. De Europese identiteit die na de oorlog als reactie op het fascisme ontstond, is voor de Turken vreemd. Het is bitter, maar drie op de vier Turken zeggen negatieve gevoelens jegens de Joden te koesteren. Het zou naïef zijn te denken dat EU-lidmaatschap het Turkse volk snel zou transformeren, uiteraard duurt het lang om bij de grote massa’s gedaantewisselingen tot stand te brengen. Maar het EU-proces was wel een katalysator.’

Holocaust

De historica sluit niet uit dat het afscheid van de Europese Unie een ander proces versnelt: het islamisme, wat alweer een verdere verwijdering van de Europese waarden zou betekenen.

‘Turkije wordt al bijna tien jaar door een islamistische partij geregeerd en op de websites van de Ankara-afdeling van deze partij kon men een tijdlang lezen dat de Holocaust een grote leugen is’, vertelt Hur. ‘Nu Europa en Turkije er zich allebei bij neerleggen dat het proces ten einde is, is het onvermijdelijk dat Turkije in een ander vaarwater zal terechtkomen.’

‘De AK-regering verandert het onderwijssysteem om het islamitische geloof nog meer in het centrum van de samenleving plaatsen. Nieuwe stappen zullen ongetwijfeld volgen. Tien jaar geleden schoof Turkije richting EU, nu gaan we de andere kant op.’

Naamsbekendheid

De niet eens zo omstreden reclamespot met Hitler werd na een week wel teruggetrokken door zijn bedenker. De reclameman verdedigde aanvankelijk zijn spot door te zeggen dat de mannenshampoo Biomen dankzij zijn ingeving om Hitler te gebruiken in zijn spotje, veel meer naamsbekendheid heeft dan voorheen en dat hij dus prima werk heeft geleverd. Enkele dagen later liet hij weten dat hij de Joodse gemeenschap in Turkije niet langer wilde kwetsen en de reclamespot niet meer zou draaien.

Maar het bekende boek van de hand van Hitler gaat nog altijd als warme broodjes over de toonbank. De doorsnee Turk zal je op straat het grote ‘geheim’ uit de doeken doen: ‘Zeven rijke Joden hebben de leiding van de wereld.’ De meerderheid is van mening dat de hele wereld tegen Turkije is. De Armeense genocide is een grote leugen. Er is nooit sprake geweest van de onderdrukking van de Koerden en van de andere minderheden. De Arabieren zijn verraders die zich voor de kar hebben laten spannen van de westerse mogendheden en zo een einde hebben gemaakt aan de invloedssfeer van de Turken in het Midden-Oosten.

‘Het kan de gemiddelde Turk niet aangerekend worden dat hij een ver gevorderde vorm van xenofobie heeft ontwikkeld. Het is de mensen vanaf hun kindertijd door een zwaar autoritair regime erin gepeperd’, zegt Kenan Cayir, socioloog aan de Bilgi Universiteit in Istanbul. Sinds november 2010 heeft hij in samenwerking met de Anne Frank Stichting een project waarbij Turkse onderwijzers les krijgen over het omgaan met vooroordelen en over het leven van Anne Frank.

Hoewel het Europese Unie-perspectief lijkt te zijn vervlogen en de pro-EU-intelligentsia in het land, onder wie de bekendste Turkse schrijver Orhan Pamuk, zowaar in een staat van depressie laat weten dat de droom over is, meent Cayir dat alle inspanningen van de afgelopen jaar om het proces in leven te houden toch niet voor niets zijn geweest: ‘We slagen er voor het eerst in om ons verleden in de ogen te kijken.’

De 42-jarige socioloog geeft aan het begin van het interview maar meteen toe dat hij tot een paar jaar geleden nooit van Anne Frank had gehoord. Het was zijn dochter die op een dag met het boek thuiskwam. Het was zijn eerste kennismaking met Anne Frank. Hij vertelt in zijn kantoor op de universiteit: ‘We zijn groot geworden in dit land met het propaganda dat de Turken altijd slachtoffer zijn geweest. We wisten niets over onze geschiedenis, alles was in een doofpot gestopt.’

Openheid

‘Gelukkig heeft het EU-proces openheid gestimuleerd en praten we nu over kwesties die voorheen absoluut taboe waren. Ik vind het erg belangrijk dat premier Erdogan namens de Turkse staat zijn excuses heeft aangeboden voor de massamoord in 1937 op de Koerden in Dersim.’

Bij de lessen aan de onderwijzers komen allerlei onderwerpen aan bod die moeilijk liggen bij de Turken: ‘We praten over de Koerden, de Armeniërs, over racisme en discriminatie. Je ziet dan dat de cursisten aan hun eigen vooroordelen beginnen te twijfelen.’

‘De Turken staan open voor nieuwe opvattingen. Het is jammer dat in Europa de tegenstanders van de Turkse toetreding terrein winnen, anders hadden Turkije en de Europese Unie naar elkaar toe kunnen groeien.’

Zoals ze overal doet, volgt Anne Frank ook de ontwikkelingen in Turkije met haar vermaarde glimlach op een poster. In een boekwinkel in het centrum van de stad is haar dagboek afgeprijsd, zo is op de poster aangegeven. ‘Jonge meisjes zijn gek op haar verhaal. Ze begint langzaam populair te worden.’

Bestaat de mogelijkheid dat ze Hitler voorbijstreeft? De jonge verkoopster schudt van nee: ‘Voorlopig komt ze niet in de buurt van de verkoopcijfers van Mein Kampf .’

 

Holocaust onderwijs is misdadig volgens Palestijnse organisaties

 

Niet alleen Hamas, maar ook de PLO, waarmee Israel verschillende overeenkomsten heeft gesloten en dat zogenaamd de tweestatenoplossing accepteert, vindt onderwijs over de Holocaust niet kunnen:

 

PLO spokesman said that the idea "constitutes a serious violation towards education and a clear deviation against all educational goals for the children of refugees...this is an indication that the presidency of UNRWA and local heads began to systematically adopt the Israeli narrative."

 

In de ogen van veel Arabieren is de Holocaust de rechtvaardiging voor Israels bestaan, en daarom proberen ze deze te ontkennen, minimaliseren, of de schuld ervan bij de Joden zelf te leggen. Het idee dat de Joden niet alleen wrede onderdrukkers zijn maar ook slachtoffers, is onverdraaglijk en lijkt hun eigen claim op Palestina al bij voorbaat te verzwakken. Waarom anders die panische reacties iedere keer dat dit onderwerp naar boven komt? Hoezo kunnen zij geen valide claim hebben naast die van de Joden, en kunnen zij geen Joods lijden erkennen zonder het eigen lijden te hoeven ontkennen? Het heeft alles te maken met een minderwaardigheidscomplex, met een alles of niets houding, en het instandhouden van een vijandbeeld. Joden mogen vooral geen menselijk gezicht krijgen voor de schoolkinderen. Als het westen serieus vrede wil bevorderen, zou het hierop moeten inzetten en de opruiing en educatie in vijandbeelden moeten vervangen voor onderwijs gericht op coëxistentie, ook als hen dat door de Palestijnse leiders niet in dank wordt afgenomen.

 

RP

----------

 

 

Arab groups rush to agree teaching the Holocaust is a crime!

http://elderofziyon.blogspot.nl/2012/10/arab-groups-rush-to-agree-teaching.html

 

What happens after Arab teachers in Jordan freak out over an unsubstantiated rumor that UNRWA schools will teach the Holocaust?

Their brethren in neighboring areas try to outdo their Jordanian cousins on being revolted at the very idea!

From JPost:

Hamas on Wednesday reiterated its strong opposition to teaching the Holocaust in UNRWA-run schools in the Gaza Strip.
The Refugees Affairs Department of Hamas said that teaching the Holocaust was a "crime against the issue of the refugees that is aimed at cancelling their right of return."

 

You get that? The Holocaust wasn't a crime, but teaching about it is!

The Democratic Front for the Liberation of Palestine also condemned the fictional claim, saying that teaching the Holocaust would be "a serious violation in the work of the education process."

PLO spokesman said that the idea "constitutes a serious violation towards education and a clear deviation against all educational goals for the children of refugees...this is an indication that the presidency of UNRWA and local heads began to systematically adopt the Israeli narrative." 

In Lebanon, things aren't much better. Al Akhbar reports that Palestinian Lebanese officials are assuming that UNRWA's donors, being Zionist, are the ones pushing this idea. They also said that it would be unconscionable to teach the Holocaust without teaching about alleged Israeli massacres of Arabs. 

An op-ed in Al Watan Voice says this supposed UNRWA curriculum is "filled with poison" because of its emphasis on teaching students about "peace and tolerance." 



By the way, since I exposed the UNRWA Gaza school websites that were filled with material glorifying jihad and martyrdom over the summer, every single one of those individual school websites mysteriously disappeared from the Internet, as did their curricula. And at least at the moment, there are no UNRWA job openings for teachers who specialize in Islamic studies as there were when I reported them.

Does this mean that UNRWA has reformed its curricula in Gaza? Or just that they don't want probing eyes into what they are doing?

 

vrijdag 19 oktober 2012

Norman Finkelstein maakt een karikatuur van Israel

 
Nieuw op IMO Blog:
 

IMO Blog

Een paar weken geleden was de bekende Amerikaans-Joodse politicoloog Norman Finkelstein weer eens in Nederland. Een keer in de paar jaar maakt hij een tour, meestal naar aanleiding van een nieuw boek of nieuwe controverse, of ook gewoon zomaar omdat men zijn visie graag hoort. Die visie is vrij simpel en komt hierop neer:

Israel is een crimineel en oorlogszuchtig land, dat voor de lol Palestijnse en Libanese burgers doodt en iedere paar jaar een nieuwe oorlog begint om te laten zien wie er het sterkst is. Het land is losgeslagen en de internationale gemeenschap laat het gebeuren, uit schuldgevoel over de Holocaust. Daar moet men mee ophouden en Israel aan het internationale recht houden via (dreiging met) sancties. De Palestijnen en de Arabische staten en zelfs Iran zijn bereid Israel te erkennen en er vrede mee te sluiten indien Israel de bezetting opgeeft. Als Israel de bezetting opgeeft komt er dan ook vanzelf vrede. De Palestijnse Autoriteit is een marionet van Israel en de VS, en zit er vooral om de Palestijnen met grove middelen onder de duim te houden. Ondertussen betaalt de EU en zo heeft Israel een 'gratis bezetting'.

Finkelstein oppert dat de Palestijnen een massale mars naar de muur houden met in de ene hand het besluit van het Internationale Gerechtshof uit 2004 en in de andere een hamer. Israel zal misschien 100.000 Palestijnen doden, misschien 200.000 maar dan zal het worden gestopt door de internationale gemeenschap en zijn goodwill hebben verspeeld. "Israël krijgt een gigantisch PR-probleem. Zo gaat de bezetting eindelijk iets kosten. En dan kiest Israël hopelijk eieren voor zijn geld."

Het zijn, kort gezegd, alle bekende anti-Israel clichés op een rijtje. Iedere nuance ontbreekt, er is een foute dader en een onschuldig slachtoffer en als Israel maar aan een serie eisen voldoet, dan komt er vrede. Zo'n beeld van het conflict kun je alleen vasthouden als je alles wat Israel doet extreem negatief interpreteert, en ook alleen anti-Israel bronnen gebruikt, en alles wat Israels vijanden of tegenstanders doen juist veel mooier voorstelt. Zo moet je alle uitspraken van Iraanse leiders dat men Israel weg wil hebben, dat 'het zionistische regime' een kankergezwel is dat moet worden verwijderd, dat Jihad tegen Israel een heilige plicht is, dat zionisten de wereld willen beheersen en bestreden moeten worden, etc. etc. negeren of zien als pure retoriek voor interne consumptie zonder verdere betekenis.

Finkelstein gelooft serieus dat Israel bereid is 100.000 of 200.000 Palestijnse demonstranten te doden die tegen de muur willen demonstreren (met een hamer kom je niet ver neem ik aan, dus die zal wel vooral symbolisch bedoeld zijn). Dat kan alleen op extreme propaganda gebaseerd zijn, want wanneer heeft Israel grote aantallen demonstranten gedood? Het grootste aantal zijn waarschijnlijk de 13 Israelische Arabieren aan het begin van de tweede intifada. Hier was veel kritiek op, Israel heeft de zaak onderzocht, toenmalig premier Barak heeft zich verontschuldigd, en het geldt nog steeds voor veel Israeli's als een omstreden zaak. Natuurlijk kan er bij een massale demonstratie richting de muur ook wat mis gaan, en het leger is niet altijd even handig gebleken in het in toom houden of uit elkaar drijven van demonstranten. Maar 100.000 Palestijnen heeft Israel in het hele conflict, in meer dan 60 jaar strijd nog niet gedood, dus dat getal is volkomen nonsens.

Finkelstein beweert dat massale demonstraties een nog grotendeels ongebruikt wapen van de Palestijnen zijn. Ook meent hij dat de Palestijnen zich veel te weinig tegen de bezetting verzetten, en dat de PA ze daarin niet aanmoedigt maar slechts de Amerikaanse en Israelische belangen behartigt. Ook dat zijn vreemde aannames. De eerste intifada bestond voor een groot deel uit demonstraties, al kwam daar vaak geweld bij om de hoek kijken en werden ze daarom ook vaak met geweld bestreden. Ook de tweede intifada begon met massale protesten, onder andere op de Tempelberg, nadat Sharon daar een omstreden bezoek aan had gebracht. De demonstraties waren voorbereid door de PA al deed men het voorkomen alsof het om een spontane woede uitbarsting ging. Het probleem is niet dat de Palestijnen niet demonstreren, maar dat die demonstraties chaotisch zijn en radikale en gewelddadige groepen ze al snel naar zich toe trekken. Dat heeft alles te maken met de opruiing tegen Israel in Palestijnse (ook door de PA gecontroleerde) media. Geweld wordt daarin verheerlijkt en aangemoedigd, Joden en Israel zwart gemaakt en maximalistische eisen gesteld. Overigens zijn er al demonstraties die wel relatief succesvol zijn, zoals die tegen de 'muur' bij Bili'in. Ook daar wordt geregeld met stenen gegooid waarna het Israelische leger ingrijpt, maar Israel weet dat het verwonden van ook maar een activist tot veel negatieve publiciteit leidt. De 200.000 doden waarover Finkelstein spreekt zijn dan ook te absurd voor woorden.

Palestijnse economie

Finkelstein spreekt vaker van een voor Israel gratis bezetting waar het alleen maar voordeel van heeft terwijl de PA het vuile werk opknapt en de EU voor de centen opdraait. Dit is een volkomen verdraaide weergave van zaken. De EU draait, samen met de VS, grotendeels voor de Palestijnen op, niet voor de bezetting. Alle ambtenaren, de scholen, ziekenhuizen en andere voorzieningen en infrastructuur worden betaald met internationale hulpgelden. Van dat geld worden overigens ook ambtenaren in de Gazastrook betaald, die nu ofwel werkloos thuis zitten ofwel voor Hamas zijn gaan werken. Ook Palestijnse gevangenen in Israelische gevangenissen krijgen een maandelijkse uitkering. EU gelden worden dus gebruikt om plegers van aanslagen van een extra bijlage te voorzien, ondanks de verzorging in Israelische gevangenissen. Scholen, straten, zomerkampen, betaald met internationale donorgelden, eren (zelfmoord)terroristen en presenteren hen als rolmodel voor de Palestijnse jeugd. De EU en VS betalen graag en doen daar niet al te moeilijk over, omdat ze een alternatief voor de radikale Hamas zoeken en aan hun eigen bevolking willen verkopen wat voor 'het vredesproces' te doen.

Ondertussen is de Palestijnse economie daardoor erg hulpafhankelijk geworden. In plaatsen als Ramallah en Bethlehem struikel je over de VN medewerkers, de mensen van OCHA, vredesteams van diverse pluimage, christelijke projecten, etc. en natuurlijk de vele journalisten die mooie reportages uit een echt oorlogsgebied willen maken en 's avonds weer relaxt in Tel Aviv aan het strand zitten. Iemand die hier zelf bij betrokken was beschreef vorig jaar hoe die hele hulpindustrie zichzelf in stand wil houden en de journalisten zichzelf aan het werk willen houden, en dat kan alleen door de situatie erger voor te stellen dan die is.

De Palestijnse economie doet het relatief goed, Palestijnen zijn goed opgeleid en restricties op de Westbank zijn sinds het uitdoven van de tweede intifada weer flink versoepeld. Er zijn zeker problemen, er zijn Palestijnen die om moeten reizen en er zijn soldaten die Palestijnen bij checkpoints vernederen en onnodig ophouden. Er is natuurlijk armoede, en de bezetting compliceert zaken, maar dit alles staat in geen enkele verhouding tot de internationale aandacht en de hulpgelden die er naar de Palestijnse gebieden gaan. Israels wangedrag tegenover de Palestijnen valt bovendien in het niet bij wat echte schurkenstaten hun eigen bevolking of die van landen waarmee ze in oorlog zijn aandoen. Zo schiet buurland Syrië inderdaad zomaar op vreedzame demonstranten en gooit huizenblokken en scholen plat, gewoon omdat het kan. In Syrië is er geen hooggerechtshof of andere onafhankelijke instantie waar burgers naartoe kunnen wanneer hun mensenrechten worden geschonden. In Israel kan iedereen, ook iedere Palestijn, naar het hooggerechtshof stappen dat onafhankelijk oordeelt (en vaak niet naar de zin van de regering).

Er is inderdaad samenwerking op veiligheidsgebied tussen Israel en de PA, waarbij het de bedoeling is dat de PA in gebieden waaruit Israel zich heeft teruggetrokken het terrorisme aanpakt. Wanneer de PA daar niet in slaagt geeft dat Israel het recht zelf achter de terroristen aan te gaan zoals het tijdens de tweede intifada deed, toen het leger geregeld 's nachts binnenviel en Palestijnen van hun bed lichtte. Israel deelt informatie met de PA die van belang is voor terrorisme bestrijding en helpt hen daarmee bij het uitvoeren van de eigen verplichtingen. Hierdoor is in feite een einde gekomen aan de bezetting van de Palestijnse steden. Deze samenwerking en de internationale hulpgelden hebben er dus voor gezorgd dat een deel van de bezetting kon worden opgeheven. Ik vraag mij af of Finkelstein weer naar het oude systeem terug wil, toen er nog geen Palestijnse zelfbestuur en PA was en Israel alles regelde en controleerde. Dat was inderdaad duurder voor Israel, maar toen was voor van alles Israelische toestemming nodig. De huidige situatie is een stap op weg naar verdere onafhankelijkheid, maar die hangt voor een groot deel van de kwaliteit van het Palestijnse bestuur en haar compromisbereidheid af.

Barbaars

Norman Finkelstein beweert dat Israel voornamelijk burgers doodde in Libanon en Gaza, en er dagelijks over nieuwe oorlogen wordt gespeculeerd. Israel zou Iran niet aan mogen vallen volgens het handvest van de VN, dat een aanval op een ander land immers verbiedt. Natuurlijk ligt ook dat gecompliceerder, want Iran uit geregeld (al dan niet verkapte) bedreigingen aan het adres van Israel, om over de steun aan Hezbollah en Hamas nog te zwijgen. Finkelstein concludeert:

Het land is losgeslagen. Het heeft zover kunnen komen doordat de internationale gemeenschap haar verantwoordelijkheid niet neemt. (…) Het is waanzinnig. Israël gedraagt zich als een barbaarse staat en komt er gewoon mee weg.

Hoe kan het dat Finkelstein, en met hem vele, vele anderen, steeds maar weer vallen over de vermeende immuniteit van Israel, terwijl ze zich over bijvoorbeeld Syrië veel minder druk maken? 'Ja dat is wat anders, Israel pretendeert beschaafd en westers te zijn', hoor ik sommigen denken. Maar hoe waanzinnig is Israel helemaal? In de Gaza oorlog en ook de Libanon oorlog was een meerderheid van de slachtoffers strijder of hielp strijders zich te verschuilen. Israel heeft lijsten vrijgegeven waaruit duidelijk blijkt dat in Gaza meer dan 700 strijders zijn gedood. Hamas heeft deze cijfers zelf later ook erkend. Voor die tijd al onderzocht blogger Elder of Ziyon de lijsten met gedode Palestijnen en concludeerde dat velen die door Hamas en mensenrechtenorganisaties als burgers waren aangemerkt in feite Hamas strijders waren. Beide oorlogen werden veroorzaakt door (pogingen tot) ontvoering van Israelische soldaten op hun eigen grondgebied, raketaanvallen en/of ander geweld tegen Israel. Er was in beide gevallen een casus belli, meerdere zelfs, waardoor Israel het recht had aan te vallen. Finkelstein moet wel heel veel informatie negeren of ontkennen om zijn beeld van een barbaars en immoreel Israel in stand te houden.

Finkelstein ziet de Arabische lente als een positieve ontwikkeling, omdat meer landen nu anti-Israel zijn geworden:

Op zich heeft de Arabische Lente een positieve invloed: Israël wordt in militair opzicht flink beperkt. De slachtpartij in Gaza van 2008 was alleen mogelijk doordat de toenmalige Egyptische president Moebarak de grens met Gaza dichtgooide. De Palestijnen zaten als ratten in de val. Israël kon ze zo doden. De nieuwe Egyptische president Morsi, van de Moslimbroederschap, zal nooit aan zoiets meewerken. Dat is winst. Maar het conflict zelf blijft bestaan.

Dit is natuurlijk flauwekul, want Israel kan militair gezien als het wil met een paar bommen de hele Gazastrook platgooien, nog voordat de Palestijnen naar Egypte hebben kunnen vluchten. Wanneer Moebarak de grens had open gegooid, waren veel Palestijnen wellicht gevlucht en was het voor Israel makkelijker geweest tegen Hamas te strijden. Het is een enorm voordeel voor Israel wanneer het vrij spel heeft tegen de strijders en zij zich niet continu achter, in en op huizen, scholen en moskeeën kunnen verschuilen en van daaruit kunnen aanvallen. In zowel Gaza als Libanon heeft Israel pamfletten verspreid en in Gaza ook mensen gebeld om ze te waarschuwen voor aankomende bombardementen, al werden die daardoor minder effectief. De reden dat Moebarak de grens niet opengooide was geen zionistische liefde of lafheid maar welbegrepen eigenbelang. Egypte had geen behoefte aan honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen. Overigens zijn de grenzen ook nu niet echt open en gelden er nog steeds restricties. De wapensmokkel floreert ondertussen als nooit tevoren.

Vredesplan

Tot slot het vredesproces en het Arabische vredesplan. Bij Finkelstein ligt het uitblijven van vrede voor 100% aan Israel en staan alle Arabische staten te trappelen om Israel te erkennen, er vrede mee te sluiten en allerlei betrekkingen mee aan te gaan. Maar ja, die bezetting hè, en die onstilbare landhonger. Israel heeft al 10% van de Westoever geannexeerd, zegt Finkelstein, en dorst naar de andere 90%. Van annexatie is echter geen sprake, en je kunt er zelfs over twisten of de gehele Westbank wel bezet is. De Palestijnen hebben redelijk vergaande autonomie, en de meesten hebben in hun dagelijks leven nauwelijks met Israel te maken. De Palestijnen aan de 'Israelische' kant van het hek of in de Jordaanvallei hebben wel duidelijk met een bezetting te maken en zijn beperkt in hun bewegingsvrijheid, maar dat zijn er relatief weinig (97% leeft in de autonome gebieden).

Het Arabische vredesplan klinkt mooi, maar gaat uit van 'een rechtvaardige oplossing van het vluchtelingenprobleem volgens VN resolutie 194′ en dat houdt in de Arabische uitleg in een recht op terugkeer voor alle vluchtelingen en hun nakomelingen. Volgens sommigen is dat later wat versoepeld maar dit is nooit opgegeven. Dat Iran het vredesplan zou steunen is compleet uit de grote duim van Finkelstein gezogen. De Arabische landen hebben vrede volgens dit plan aangeboden, maar lieten daarbij geen onderhandelingsruimte; het was het hele plan of niks. En naast de vluchtelingen is ook het opgeven van geheel Oost Jeruzalem met de oude stad en de Klaagmuur niet acceptabel voor Israel. Het was mooi geweest als dit plan een basis voor gesprekken was geweest, samen met andere plannen zoals de Roadmap, de Oslo Akkoorden en de Clinton Parameters uit 2000, maar dat dat niet gebeurde ligt niet alleen aan Israel.

BDS

Finkelstein heeft eerder de BDS beweging flink bekritiseerd, en laat zich afhankelijk van zijn publiek wat gematigder of extremer uit. Bovenstaand verhaal is bijna geheel gebaseerd op een interview met hem in Trouw, en ik kan er weinig gematigds in ontdekken. Op een radicale Belgische pro-Palestina site wordt hem gevraagd naar zijn kritiek op de BDS beweging. In reactie zegt hij dat hij 'volledig achter de BDS beweging' staat, 'maar we moeten realistisch zijn'. Hij verklaart verder:

Tijdens mijn rondreizen hoorde ik zo vaak de slogan 'één staat, BDS'. De eerste vraag die ik vaak kreeg, was wat mijn standpunt over BDS is. Zelf probeer ik altijd nieuwe invalshoeken te vinden, een probleem van een andere kant te bekijken. Niet dat ik mijn fundamentele principes overboord gooi, maar wel hoe ik iets op een andere manier kan benaderen, hoe ik mensen kan bereiken.

Ook later benadrukt hij nog eens dat het van belang is zich op het brede publiek te richten:

Israël is een staat en wordt erkend als staat, het is een feit, het is de wet. Het bestaan van Israël is ook sterk ingeworteld in het publiek bewustzijn. Je kan het niet met wortel en al uittrekken, dat zal niet gebeuren. Dus als we een doel stellen dat de publieke opinie niet bereikt, dan is het verloren tijd. En ik denk dat een groot deel van de solidariteitsbeweging dat doet, omdat het een politiek en moreel programma heeft waarmee ze enkel tot zichzelf spreken, het is een cultus. Een politieke beweging daarentegen probeert het brede publiek te bereiken, terwijl een cultus enkel in zichzelf geïnteresseerd is, omdat ze de goede en zuivere politieke lijn volgt."

Hij vindt het dus niet opportuun om je direct tegen Israels bestaansrecht te keren, en hij ergert zich aan mensen die in hun slogans geen rekening houden met het brede publiek. Hij weet natuurlijk beter dan de gemiddelde actievoerder van het Palestina Komitee, de Free Gaza Movement of Stop the Wall Campaign, dat je sterker overkomt met een verhaal over internationaal recht en onderdrukte Palestijnen, dan met het verhaal dat Israel een nazi-staat is die zo snel mogelijk moet verdwijnen. Maar desondanks noemt hij Israel crimineel, krankzinnig en barbaars. En hij pleit voor de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen, wat niet samengaat met de tweestatenoplossing en erkenning van Israel als staat waar het Joodse volk zelfbeschikking heeft. De publieke opinie is blijkbaar al zo negatief over Israel, dat hij dat soort dingen makkelijk in een christelijke krant kan zeggen.

 

Om een ingewikkeld conflict te reduceren tot het simpele goed-fout verhaal wat Finkelstein ervan maakt is enige creativiteit in het omgaan met de waarheid en feiten nodig. Om dit verhaal overtuigend aan een hoogopgeleid publiek in de VS en Europa over te brengen vergt bovendien een goede beheersing van de retorica. Ik heb Finkelstein zelf nooit gehoord, maar heb begrepen dat hij overtuigend spreekt. Dat moet ook wel, gezien het geringe waarheidsgehalte. Het is jammer, en ook laakbaar, dat universiteiten naast hem geen gelijkwaardige sprekers van de andere kant uitnodigen. Te vaak hoort men alleen zijn kant, en neemt die voor waar aan. Zoals in Nederland ook vaak Dries van Agt alleen een podium krijgt en er redelijk makkelijk in slaagt een zaal voor zich in te nemen.

Ratna Pelle