Gaza exporteert cherry tomaatjes naar Europa via Israel - Mag dat?

 

Ik beweerde onlangs dat Israel sinds 2007 export vanuit Gaza maar sporadisch toestaat. Ik kreeg hier commentaar op, omdat de blokkade flink versoepeld is na de heisa rond de "Free Gaza vloot" in mei 2010. Dat klopt, maar dit betrof in eerste instantie met name de import van consumptiegoederen, en in beperkte mate van bouwmaterialen. Tot een serieuze versoepeling van de export van met name tuinbouwprodukten is afgelopen december besloten, maar dat nieuws was me tot nu ontgaan. Minister Rosenthal pleitte onlangs nog voor verdere versoepeling van im- en export.

 

Ik vroeg me ook af of de Israel boycot activisten de cherrytomaatjes uit de Gazastrook gaan boycotten. En verhip: Elder of Ziyon heeft het antwoord, en verhip, het antwoord is werkelijk: "ja"!

Zie: BDSers also want to boycott Palestinian Arab products!

De producenten in Gaza zouden hier flink van balen, want op de markt in Gaza zelf krijgen ze nog niet de helft van de prijs die ze bij export naar Europa krijgen.

 

Wouter

__________

 

Israel allows Gazans to export cherry tomatoes. The PA denies it.

From YNet:

Palestinian farmers will start exporting cherry tomatoes from the Gaza Strip this week, as part of a government decision from the end of 2010 to expand the Strip's agricultural exports.

The first stage will see some 50 tons of tomatoes sent to Europe through Israel. According to estimates, the exports will yield Gaza's farmers some €150,000 (about $206,500).

The Palestinian farmers will deliver the tomatoes through the Kerem Shalom crossing to Israeli agricultural export company Agrexco, which markets the produce in Europe. The money is transferred to agricultural cooperatives, which will hand it over to the Palestinian farmers.

The Agrexco company stresses that it has lists of the growers and ensures that the money reaches them.

As part of the exports, which began in November 2010, the Strip's farmers export strawberries, carnations and peppers. Meanwhile, the pepper exports have been halted due to technical problems.

So far, Gaza's farmers have exported some 367 tons of strawberries worth €1.8 million ($2.5 million), about 5.3 million carnations worth €850,000 ($1.17 million) and 6 tons of peppers.

The agricultural activity in the Strip is conducted with the help of the Dutch government, as part of a special project training farmers and providing them with infrastructure through a Palestinian agricultural company.

But the PA is saying that this is not true. From their official WAFA news agency:

Abdel Karim Ashur, head of Agricultural Relief Committee in Gaza Strip, denied news Wednesday about an Israeli permit to export vegetables and specifically tomatoes from the Gaza Strip to European markets.

However, Israeli media claimed that Israel allowed the export of tomatoes from Gaza into European markets through Karm Abu Salem crossing.

Ashur told WAFA that Israeli authorities allowed on Tuesday and for the first time the export of only two tons of cherry tomatoes, almost at the end of the tomato season, pointing out that Palestinian farmers agreed to that only to maintain their presence in European markets.

Ashur added that this permit is not a gift from Israel but is a result of pressure on Israel, by Dutch companies cooperating with Palestinian companies, to allow export of cherries, pepper and tomatoes.

Israel is still refusing to allow the export of tomatoes and other fruits and vegetables to European markets and even West Bank markets which offer better prices than Europe, according to Ashur.

He added these measures restrict economic development in Palestine and specially that of the agricultural sector.

Ummm...the photos seem to show otherwise:

A Palestinian worker checks a truckload of cherry tomatoes bound for Europe before it crosses into Israel at the Kerem Shalom crossing point near Rafah, in the southern Gaza Strip, March 2, 2011.

Boxes of cherry tomatoes from the Gaza Strip bound for Europe are seen at the Kerem Shalom crossing terminal March 2, 2011

Coral is the brand name of Palestinian Arab produce marketed by Agrexco to Europe.

And as I have shown recently, BDSers want the boycott of Israeli products to include Palestinian Arab produce as well!

 

 

J Street: "Palestijnse Staat Nu" als wondermiddel tegen alle kwalen

 

Het is ook hier een bekend fenomeen: een Palestijnse staat is de oplossing voor alle problemen in de wereld. Onrust in het Midden-Oosten, dreiging van Iran, spanningen tussen de islam en het Westen, antisemitisme, islamofobie, radikalisering, steun voor Wilders, you name it: een Palestijnse staat zorgt voor stabiliteit, maakt een einde aan Arabische onvrede, aan anti-Westerse sentimenten in het Midden-Oosten en elders, aan anti-Israel sentimenten en acties, en zal zorgen voor een welvarend Midden-Oosten dat vervolgens een lichtend voorbeeld zal zijn voor de hele wereld. Er is echter een vervelend obstakel dat die staat al meer dan 60 jaar verhindert en dat heet Israel.

 

In werkelijkheid is de kans behoorlijk groot dat een Palestijnse staat autocratisch bestuurd zal worden (zoals tot nu toe alle landen in het Midden-Oosten behalve Israel en Libanon) en een behoorlijke portie islam zal kennen. Hamas en Fatah zijn beide corrupt, verheerlijken geweld tegen Israelische burgers en verspreiden antisemitische propaganda. Er moet natuurlijk wel een Palestijnse staat komen, maar er is wel wat voor nodig om te zorgen dat die niet door extremisten gekaapt zal worden en de regio niet verder zal destabiliseren. Westerse druk op (en eisen aan) de Palestijnen bijvoorbeeld.

 

RP

--------

 

Friday, March 04, 2011

Great report from the J Street conference

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/03/great-report-from-j-street-conference.html

 

 

Wonderful insights from Z-Street's Lori Lowenthal Marcus:

 

Psychologists teach that an obsession is "a persistent disturbing preoccupation with an often unreasonable idea or feeling." There is a persistent theme on J Street: a Palestinian State must be created RIGHT NOW ("PSRN"), and it's almost as if there is a complete memory block about the refusals of varying forms of the state, including the original offer by the United Nations of yet another Arab State in 1947.

That PSRN is J Street's obsession is revealed by the fact that unanimity on that "solution" co-exists with radical disagreement about the nature of the problem. Here's an abbreviated list of the ideological positions you pass as you walk down J Street:

...Around the corner we learn from Knesset member Shlomo Molla that bilateral negotiations between Israel and the Arab Palestinians are the only way to move towards peace in the region. Two houses down on the same street, Tom Dine of Search for Common Ground tells us that bilateral movement is impossible, and instead a regional approach is the only possibility for peace. And that the only choice open to Israel is to create a PSRN.

Just across J Street from these guys is New York Times reporter Roger Cohen who insists that the unrest in the Middle East is actually weakening Iran, while down the block we learn from the Saban Center's Shibley Telhami that Iran is the main threat in the region. Iran is weaker, says Cohen, so now is the time to create a Palestinian State, and Iran is the major threat, says Telhami, so now is the time to create a Palestinian State. Polar opposite reasoning, yet naturally both ineluctably lead to the conclusion that the only possible answer is the immediate creation of a Palestinian State.

Hebrew University professor Bernard Avishai berated Dennis Ross for wimpishly claiming that "bilateral negotiations is the only mechanism" for achieving peace. Avishai instead called for an "Obama Blueprint" in which the US uses its bully pulpit to galvanize "international momentum and pressure" (on Israel, of course), to create a Palestinian State. In the same building but down a few flights we heard from the ubiquitous Egyptian journalist Mona Eltahawy that the "West has become irrelevant" and that rather than the West, the region demands freedom and dignity for the Palestinians. Both agreed about one thing -- wait, I'm trying to remember -- oh yes, the need to create a PSRN.

 

Read the whole thing.

 

Ormel vervalt in clichés over Israël-Palestina in Trouw verslag

 

IMO Blog, 2011

In Trouw hield Henk Jan Ormel, Tweede Kamerlid voor het CDA, een online dagboek bij van de reis naar het Midden-Oosten die een delegatie van de vaste Kamercommissie Buitenlandse Zaken onlangs maakte. De linkse partijen haakten af, toen duidelijk werd dat men Egypte en de Gazastrook niet zou bezoeken.


Ormels dagboek is informatief, en hij heeft op momenten een open geest en zoekt oprecht naar een oplossing van het Midden-Oosten conflict . Maar hij vervalt daarbij helaas ook in verschillende bekende clichés over het conflict en besteedt in zijn dagboek meer aandacht aan de Palestijnse posities dan aan de Israëlische. Het is ook opvallend dat op het moment dat de bevolking in vrijwel ieder land in het Midden-Oosten de straat op gaat en het vertrek eist van de huidige machthebbers danwel serieuze hervormingen, hij het vooral heeft over checkpoints, ongelijke waterverdeling, nederzettingen en ander (vermeend) Israëlisch onrecht de Palestijnen aangedaan. Het is raar dat in een regio zo uitgestrekt en zo divers als het Midden-Oosten steeds maar weer het Israëlisch-Palestijns conflict als kernprobleem en oorzaak van de problemen wordt neergezet. De Arabische onvrede komt niet voort uit het feit dat Israël een gebied ter grootte van de provincie Gelderland bezet, maar uit despotisme, corruptie, vriendjespolitiek, armoede, wanbeleid en onderdrukking door de dictators, koningen en sheiks in het Midden-Oosten. Toch besluit Ormel zijn eerste verslag met:

Israël zal moeten inzien dat een vredesakkoord met de Palestijnen en een zelfstandige Palestijnse staat, die het bestaansrecht van Israël erkent, ook in het belang is van de veiligheid van Israël. De EU moet juist nu harder aandringen op een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen. Nederland heeft een goede naam bij beide partijen en ook parlementaire diplomatie kan een bijdrage leveren aan een noodzakelijke toenadering.

Meer voor vrede doen
Hij zal nog vaak herhalen dat Israël meer voor vrede moet doen, en de in zijn ogen apathische houding van Israël hekelen. Tegenover de Palestijnen en Arabische staten ontbreekt iedere kritiek of oproep om de mensenrechten te respecteren, Israël oprecht te erkennen, het antisemitisme en de haatpropaganda tegen Israël te staken, etc. Het is bijna potsierlijk dat op een moment dat de Arabische wereld zo massaal in verzet komt tegen hun eigen leiders, Ormel niet verder komt dan de bekende riedel dat Israël meer moet doen voor vrede, en de EU harder moet aandringen op een vredesakkoord. Hij heeft op zichzelf natuurlijk gelijk dat vrede goed zou zijn, wie kan daar nou tegen zijn? Het probleem is echter dat 'hard aandringen' door de EU het probleem niet per se (en zeer waarschijnlijk niet) oplost. Het probleem is namelijk niet alleen de nederzettingen etc. maar ook de Arabische weigering Israël oprecht te erkennen en de Joden als een volk met recht op zelfbeschikking en wortels in de regio te zien.
Op 27 februari herhaalt hij zijn oproep aan Israël meer te doen voor vrede:

De Israëli's lijken juist een afwachtende houding aan te nemen en leggen de nadruk op de grote veiligheidsrisico's voor Israël. Ik denk dat te lang wachten en de wijze van optreden tegen de Palestijnen juist grotere veiligheidsrisico's oproept. Er is verwarring en frustratie bij zowel Palestijnen als Israëli's en een langetermijn visie heb ik niet gehoord. Juist nu het hele Midden-Oosten in brand staat is een naar binnen gerichte houding een veiligheidsrisico op zich. Dit gaat niet alleen maar op voor Israël en de Palestijnen, maar ook voor de USA en de EU!

En op 1 maart nog eens:

Wat opvalt is dat Israël erg met zichzelf bezig is en het lijkt er op dat er geen goede scenario's doordacht worden die rekening houden met de grote veranderingen in de regio. Iran is een reële bedreiging, maar gefrustreerde Palestijnen ook. Het Palestijns-Israëlisch conflict is niet alleen een regionaal, territoriaal conflict zoals er meerdere zijn. Het is een ideologisch conflict en Israël moet zich zorgen maken over het groeiende isolement. Oplossing van dit conflict is vooral in het belang van Israël zelf!

Natuurlijk is een goede oplossing van het conflict met de Palestijnen (en de Arabische wereld) in het belang van Israël, en inderdaad moet Israël zich bezinnen op de veranderingen in de regio en de bedreigingen en kansen die die inhouden. Zover was men in Israël waarschijnlijk ook gekomen. Maar in tegenstelling tot wat Ormel suggereert ligt die oplossing niet alleen in Israëls handen. Ik vind het in het algemeen behoorlijk aanmatigend hoe makkelijk mensen hier, vaak geen deskundigen wat betreft de regio en de geschiedenis, menen te weten wat Israël moet doen en hoe het vrede kan bereiken. De onderliggende idee daarbij is natuurlijk dat de Israëli's zelf, geobsedeerd met hun veiligheid, getraumatiseerd door de Holocaust en verblind door eigen fanatisme, dat niet meer kunnen zien. Zij kunnen geen reële afweging meer maken tussen de risico's en verliezen die met het opgeven van land gepaard gaan en het voordeel van mogelijke vrede en erkenning in de regio. Daarom hebben ze buitenstaanders nodig om ze dat te vertellen, en als ze dan nog niet willen luisteren moeten die zonodig Israël onder druk zetten om dat te doen wat ook voor haarzelf uiteindelijk het beste is.

Ormel vergeet overigens even dat Israël vorig jaar voortdurend op onderhandelingen aandrong en de Palestijnen maar voorwaarden bleven stellen. De bouwstop die Israël onder Amerikaanse druk instelde was natuurlijk niet goed genoeg, want Oost-Jeruzalem zat er niet bij, al maakte de woede van de VS over zo ongeveer ieder huis dat Israël er over de Groene Lijn wilde bouwen wel duidelijk dat Israël hier niet veel kon doen. De PA weigerde op haar beurt Israël te erkennen als Joodse staat of op enige andere wijze Israël tegemoet te komen. Pas toen de bouwstop bijna voorbij was werd er onder grote Amerikaanse druk even gepraat, waarna de PA, juist ja, een verlenging van de bouwstop eiste. En in 2008 deed Olmert de Palestijnen een vergaand vredesvoorstel, dat Abbas echter weigerde. Of Netanjahoe bereid zal zijn zo ver te gaan als Olmert is de vraag, maar hij heeft wel de tweestatenoplossing geaccepteerd.

Hoe Israël uit het 'groeiende isolement' kan komen is natuurlijk een goede vraag, maar concessies blijken niet zaligmakend. De terugtrekking uit Gaza heeft Israël weliswaar enige goodwill maar ook veel raketten en een versterking van Hamas opgeleverd. En voornoemd vredesvoorstel van Olmert wordt simpelweg genegeerd door Westerse media en politici. Ook de Oslo Akkoorden hebben Israël geen vrede gebracht, wat overigens beide partijen te verwijten valt. Het is dus allemaal wel erg veel makkelijker gezegd dan gedaan, en iets meer begrip voor Israëls (veiligheids)problemen zou welkom zijn.

Palestijnse standpunten
In zijn eerste verslag van 1 maart beschrijft Ormel zijn ontmoeting met verschillende Palestijnen en geeft uitvoerig hun standpunten weer. Hij schrijft:

Al Malki geeft de voorkeur aan het kwartet (USA, EU, VN en Rusland). Hij herhaalt de woorden van president Abbas die heeft aangegeven dat een vredesakkoord ook een einde aan claims inhoudt; een belangrijke Israëlische eis. De nieuwe staat wil geen leger, geen tanks of vliegtuigen. Alleen een politiemacht. Een nieuwe staat wil Israël veiligheidsgaranties geven. Al Malki zegt dat de Palestijnse Autoriteit bereid is om een internationale legermacht, bij voorkeur de NAVO, op zijn grondgebied toe te laten. Maar in ieder geval geen Israëlische soldaat meer op Palestijnse bodem!
(...)
Terugtrekking moet meteen beginnen, maar kan geleidelijk plaatsvinden. Het is noodzakelijk Hamas bij het proces te betrekken, aldus Malki, onder de voorwaarde dat geweld wordt afgezworen. Hamas wordt minder populair in Gaza, maar put hoop uit de veranderingen in Egypte. Ze zullen een afwachtende houding aannemen zolang de situatie in Egypte onduidelijk is. Daar kan niet op gewacht worden. Opname van Hamas in een nationale regering kan overwogen worden als Hamas dat zelf wil, geweld afzweert en mede veiligheid aan Israël wil garanderen.

Het hele verslag gaat alleen over Al Malki en hoe graag de Palestijnen vrede willen. Nergens een kritische kanttekening of opmerking, of relativering. Het klinkt allemaal prachtig, nietwaar? Je vraagt je af waarom er nog geen vrede is. Veiligheidsgaranties, geen leger, een einde aan claims, geleidelijke terugtrekking. Wat wil Israël nog meer? In werkelijkheid is een en ander niet zo duidelijk. Officieel eist de PA dat alle vluchtelingen terug kunnen keren naar Israël, al laat men een enkele keer doorschemeren tot een compromis wat dit betreft bereid te zijn. En waar bestaan die veiligheidsgaranties precies uit? Mag Israël een (tijdelijke) presentie houden in de Jordaanvallei? Controle over het luchtruim? Hoe worden de grenzen gecontroleerd en hoe weet Israël dat er geen wapens worden gesmokkeld zoals in de Gazastrook? Hamas zal natuurlijk nooit 'veiligheid aan Israël garanderen' zoals men ook nooit het geweld zal afzweren. Men zal hooguit bereid zijn tot een tijdelijk staakt het vuren. Zowel leden van Hamas als van Fatah laten zich in het Engels vaak wat gematigder uit, in dubbelzinnige bewoordingen die met wat creativiteit in het Westen bijzonder positief worden uitgelegd. In het Arabisch prijst men terroristen als Dalal Mugrabi, of de leiders van de moord op de Israëlische Olympische ploeg in 1972, ontkent men de Holocaust en elke Joodse band met het land, en roept op heel Palestina te bevrijden. Op het Fatah congres in Bethlehem twee jaar geleden werden bijzonder harde resoluties aangenomen die geen ruimte lieten voor vrede en een tweestatenoplossing.

Op 27 februari neemt Ormel eveneens kritiekloos van alles wat Palestijnen hem vertellen voor waar aan, zonder enige kritische kanttekening, en zonder wederhoor:

De minister van landbouw van de Palestijnse Nationale Autoriteit, Ismail Daiq, is ook aanwezig en ik vraag wat zijn grootste zorgen zijn. 'Water en settlers' antwoordt hij. De waterverdeling wordt door Israël gedaan. Boeren boren waterputten die soms 800 meter diep zijn. Maar Palestijnse boeren krijgen zelden toestemming om waterputten te slaan. Settlers bezetten heuveltoppen in de Jordaanvallei en maken de buurt onveilig. Er wordt geschoten op mensen en dieren. Palestijnen voelen zich onveilig en kunnen niet meer over wegen rijden in de buurt van een settlement. Minister Daiq beklaagt zich regelmatig bij zijn Israëlische collega en vindt daar op zich een gewillig oor, maar er verandert niets. Het ergste vindt hij dat deze settlers direct toestemming krijgen om waterputten te slaan en zoveel water oppompen dat het grondwater zakt, waardoor het moeilijker wordt voor de Palestijnse boeren om aan water te komen. We gaan kijken bij een hevig snorrende waterpomp achter stevig prikkeldraad. Een grote buis gaat naar een Israëlische nederzetting en een miezerig stroompje water gaat naar de Palestijnse landerijen. Minister Lieberman gaf aan dat de Palestijnen zich eerst eens economisch moeten ontwikkelen; dat lukt met deze strategie niet!

Ik zou zeggen: leg dit verhaal voor aan Israëlische autoriteiten en vraag hen hoe het zit en waarom het water niet eerlijker wordt verdeeld. Dat is toch logisch als neutrale buitenstaander? Maar Ormel gaat verder met zijn beschrijving van de volgende ontmoeting, met, ja, alweer een Palestijn. Het watergebruik is in de Oslo Akkoorden geregeld, waarin beide partijen een bepaalde hoeveelheid toebedeeld hebben gekregen. In werkelijkheid verbruiken de Palestijnen een stuk meer en het Israëlische gebruik is (mede door besparingsmaatregelen) teruggelopen, waardoor de verschillen in gebruik momenteel niet groot meer zijn. Er worden door Palestijnen regelmatig illegaal waterputten geslagen en water afgetapt. Er is overigens aan beide kanten schaarste omdat de hoeveelheid water beperkt is. In Israël is het daarom bijzonder duur om meer dan een bepaald quotum te verbruiken. Het zou mooi zijn als beide partijen meer zouden samenwerken in een goed watergebruik en beheer, waterzuivering en besparing. Dat schiet meer op dan het elkaar eindeloos de zwarte piet toeschuiven. Maar een dergelijke constatering kon er bij Ormel dus niet vanaf.

Hunkeren naar vrede
Hij vervolgt zijn verslag met een gesprek met de Palestijnse gouverneur van Jericho en een Palestijnse bierbrouwer. Tot slot merkt hij op:

Niemand van de Palestijnse gesprekspartners is bang voor Hamasachtige toestanden; ook de christelijke Palestijnen niet. Palestijnen willen een moderne staat waarin je vrij kunt zijn en met respect behandeld wordt. De bierbrouwer is voor een éénstaat oplossing, waarbij de westelijke Jordaanoever onderdeel gaat uitmaken van Israël. Dit lijkt me weinig realistisch. Tussen de regels door kun je horen dat deze oplossing vooral wordt ingegeven door gebrek aan vertrouwen in de eigen leiders. Iedere Palestijn die we vandaag spreken, hunkert naar een vreedzame verandering.

Ja, iedere Israëli ook, wie niet? Maar over Israël merkt Ormel slechts op dat het teveel in zichzelf gekeerd is en te weinig doet voor vrede, niet dat men er zozeer naar hunkert. Bij Ormel is de Palestijn telkens weer het slachtoffer, vaak welwillend, creatief en vredelievend, en maakt er in een moeilijke situatie het beste van. De Israëli's zijn de onderdrukkers, de daders, die de huidige situatie in stand houden al zijn de Palestijnen bereid hen veiligheidsgaranties, erkenning etc. te geven. Ormel lijkt op het eerste gezicht misschien neutraal, en hij is zeker geen Van Agt die het continu heeft over de 'illegale bezetting' en Israëlische 'oorlogsmisdaden' etc., maar hij kiest wel degelijk partij. Dat blijkt ook uit een verslag van ontmoetingen met mensen van verschillende organisaties. De Arabieren zijn natuurlijk allemaal kritisch naar Israël, en de Israëlische organisaties die men opzoekt zijn eveneens kritisch naar Israël, al heeft men ook even met NGO Monitor en PMW gesproken. Uitgebreid legt Ormel de kritiek op Israël van het Israël Democracy Institute uit, om vervolgens nog twee organisaties te beschrijven die zich voor meer gelijkwaardigheid tussen Joden en Arabieren inzetten. En dan nog even een kort stukje over PMW en NGO Monitor, waarna Ormel maar weer eens besluit dat:

De atmosfeer in Israël is naar binnen gekeerd en er lijkt weinig draagvlak voor stappen om te komen tot betere relaties met de Arabische wereld. Eigen veiligheid staat in het denken voorop en de meest gehoorde reactie op de revolutionaire ontwikkelingen in de landen om Israël heen is afwachtend. Israël voelt zich nu veilig, steekt de kop in het zand en denkt belang te hebben bij een status quo. De vraag is of deze positie de veiligheid van Israël op de langere termijn dient. Ik denk van niet! Een afwachtende Israëlische houding zal tot frustratie bij de Palestijnen en radicalisering in de Arabische wereld leiden en dat is niet in het belang van Israël, noch van de VS, noch van de EU.

Gaap. Is Ormel in de politiek ook zo herhaalderig en breedsprakig? En passent wordt hier even gesuggereerd dat radikalisering in de Arabische wereld niet komt door armoede, corruptie, radikale imams en Koranscholen, maar doordat Israël niet genoeg voor de vrede doet. Er wordt weleens gezegd dat Nederlanders moralistisch zijn en iedereen menen te moeten vertellen wat te doen. Het is echter opvallend hoe vaak dit moralisme beperkt blijft tot Israël, en de Arabieren daarvan gevrijwaard blijven. Dat heeft verschillende oorzaken. Zelf zeggen mensen hierop vaak dat zij van Israël meer verwachten omdat het een democratie is, Westers en ontwikkeld. Betekent dat dat als je maar niet roept dat je iets om mensenrechten geeft je er ook niet op mag worden aangesproken? Overigens beweert zelfs een land als Libië democratisch te zijn en mensenrechten te eerbiedingen. Ook wordt er vaak op gewezen dat wij ons verbonden voelen met Israël en het daarom graag goede raad geven. En wij zouden medeverantwoordelijk zijn voor wat Israël doet omdat het land er zonder onze steun niet had kunnen komen. Dat laatste is onjuist zoals ik laatst op IMO schreef: Israël kreeg alleen passieve steun uit Europa en is er vooral gekomen omdat de Arabieren ieder compromis afwezen en de VN (en de meeste landen) daarom geen alternatief meer zagen dan deling van het land. De Arabieren kregen veel meer steun van bijvoorbeeld de Britten, die het Jordaanse leger hadden opgeleid en van wapens voorzien. Bovendien is Israël in de eerste plaats opgebouwd, verdedigd, ontgonnen en bevolkt door de enorme inzet van de zionisten. In de jaren '30 was er in feite al een semi-onafhankelijke staat in Palestina met de instituties die daarbij horen. Daar had men Europa niet voor nodig, of het moet in negatieve zin zijn geweest: het antisemitisme heeft veel Joden naar Palestina gedreven, en de passiviteit en tegenwerking van de Britten noopten tot het opzetten van ondergrondse organisaties voor zelfverdediging en illegale immigratie.

Het argument dat wij ons met Israël verbonden voelen en daarom kritisch zijn vind ik vaak behoorlijk hypocriet. Velen zijn tegenwoordig begaan met de Palestijnen, waarom is men van daaruit dan niet wat kritischer naar hen toe? Nederland en de EU geven de PA veel financiële steun en steunen daarnaast tal van Palestijnse maatschappelijke organisaties, waarvan sommige een behoorlijk radikale agenda hebben. Ook van daaruit zou je een kritischer houding verwachten. Deze kritiekloze houding komt denk ik vooral door de slachtofferrol waarin we hen plaatsen en waarin ze zichzelf plaatsen: van een slachtoffer kun je niet al teveel verwachten, die moet eerst gered/bevrijd worden, dan pas kan er verder worden gekeken. Het is jammer dat ook Ormel meegaat in deze trend en het eigen aandeel van de Palestijnen negeert. Maar ook de rest van de Arabische wereld lijkt wat hem betreft wel erg om Israël en wat daar gebeurt te draaien. Zou het door zijn christelijke wortels kunnen komen? Daarin neemt het Heilige Land (sorry, maar ik hou zelf absoluut niet van die term) een centrale plaats in in het verleden, heden en toekomst. Alles met Gods wil natuurlijk.

Ratna Pelle

Syrië wil dat EU zich richt op Israël, niet op Egypte

 

Intussen in Syrië, lijkt er geen vuiltje aan de lucht...

De Syrische ambassadeur heeft het over democratie en hervormingen. Syrië is al vele jaren aan het "hervormen", maar wetenschappers hebben een microscoop nodig om de vooruitgang te kunnen waarnemen, en er is met atoomweegschalen nog geen grammetje democratie te meten.

 

Wouter

___________

 

http://www.europa-nu.nl/id/vimxrckczcuk/nieuws/syrie_wil_dat_eu_zich_richt_op_israel_om?ctx=vh84exkkodyi

Syrië wil dat EU zich richt op Israël om vredesproces Midden-Oosten impuls te geven, niet op Egypte (en)

Met dank overgenomen van EU observer (EUOBSERVER), gepubliceerd op 17 februari 2011, 18:44.

EUOBSERVER / BRUSSELS - The EU should take firm action against Israeli settlement-building and human rights abuses instead of playing politics in Egypt if it wants to calm tension in the Middle East, Syria's ambassador to the Union has said.

Speaking to EUobserver in Brussels on Wednesday (16 February), Mohamad Ayman Soussan said the main danger of conflict in the region comes from the Arab-Israeli problem not the revolution in Egypt or Tunisia.

"Our European friends have a responsibility here, because Europe is the principal economic partner of Israel. They have all the means at their disposal to make Israel reconsider its position vis-a-vis international law. Europe must assume this responsibility if it ever intends to take its rightful place in the international order," he explained.

"Where in Europe do you see such a level of brutality against demonstrators? Where do you see roads that can be used only by one kind of people? Israel practices apartheid and the EU assists this everyday through its ongoing relations."

The ambassador added that outside forces - including Syria, the EU and the US - have no rightful say on Egypt's new government.

"We have full confidence in the Egyptian people. They sacrificed almost 500 lives for this revolution and I believe the people of Egypt know very well what they must do ... democracy cannot be a la carte," he said. "One has to treat the people of this region as adults, not as children."

Asked if post-revolutionary Egypt could become hostile toward Israel, he noted that ordinary Egyptians never shared the Mubarak regime's pro-Israeli line. "The peace with Israel was always cold. There is a peace treaty between Egypt and Israel. But this was never a real peace," he said.

Mr Soussan did not hide his antipathy toward the Israeli authorities. Asked if there is a risk that Egypt could let arms flow to Hamas in Gaza, he countered: "Was support for the European resistance against the Nazis a crime?"

The ambassador said that EU countries played a negative role in events leading up to the Egyptian and Tunisian upheavals.

"The two regimes which fell were Europe's foremost allies. There was a feeling of discontentment in these two countries about the foreign policy orientation of the two regimes," he said. "I wouldn't go that far [as to blame the EU or the US for the revolutions]. But I would ask, were the Europeans faithful to their values in supporting these regimes?"

Going back further to selected EU countries' support for the US invasion of Iraq, Mr Soussan said that the Iraq war put a brake on the reform process in the Arab world.

"After the invasion in 2003, stability became the main priority of all the countries in the region. We did not want to become a second Iraq. When people saw the example of Iraq, they wanted stability above all else. They wanted to know that when they left home in the morning, their country would still be there when they returned at night."

On the internal situation in Syria, the ambassador admitted that reforms need to be made and that there is a "small group" which is unhappy with President Bashar al-Assad.

But he pointed to the fact that 50,000 Sunni Muslims peacefully celebrated the birthday of the Prophet Mohammed at a ceremony with the president in Damascus on Tuesday as a sign that there is no uprising on the cards.

On the one hand, the EU embassy in Damascus on Wednesday said it "profoundly regrets" the jailing on spy charges of a 19-year-old blogger called Tal Al-Mallouhi. And EU diplomats in the region say the country's security forces keep down dissent.

But on the other hand, the EU welcomed Damascus' recent decision to end a years-long blockade on Facebook and YouTube. The Union is in advanced negotiations on an Association Agreement with Syria and EU diplomats say that Syrian society is relatively open in terms of free speech and freedom of worship.

• origineel bericht: 'Syria to EU: tackle Israel, not Egypt for Middle East...'

 

Revolutionaire Tsunami overspoelt Midden-Oosten

 

Fero Moon is een roze groepsblog die vooral lesbische erotiek schijnt te behandelen, maar waarop de bevlogen Oema Soso geregeld commentaren schrijft over het Midden-Oosten en het islamdebat in Nederland. Aanbevolen! (Klik op haar naam voor een lijst van Oema's bijdragen.)

 

Wouter

___________

 

Revolutionaire Tsunami overspoelt Midden Oosten

http://feromoon.info/index.php?option=com_content&view=article&id=11380:revolutionaire-tsunami-inquisitie-of-verlichting&catid=44:oema-soso&Itemid=63

Written by Oema Soso | 20 February 2011
Posted in Oema Soso

December 2010. Tunesië, het modernste, hoogst opgeleide en meest seculiere land in de regio,  een Arabisch land waar abortus legaal en polygamie illegaal is en waar religieuze symbolen verbannen zijn uit de overheidsinstellingen. De broodprijzen stijgen tot recordhoogte en de werkloosheid onder gediplomeerde Tunesiers is epidemisch in een regio waar gemiddeld 30% van de bevolking onder de 15 jaar is. Tunesië, een klassieke Arabische dictatuur maar een oase in de woestijn voor de moderne vrouw.

Op 17 december staat de gediplomeerde Mohamed Bouazizi achter zijn armoedige groentestalletje, niet wetende dat hij geen maand meer te leven heeft. Een vrouwelijke politieagent vraagt Mohamed naar zijn vergunning. 

Als blijkt dat hij die niet heeft raakt de man wanhopig. Hij  smeekt haar hem zijn brood te laten verdienen. De politieagente vernedert en bekeurt hem en hij moet toezien toe hoe zijn enige bron van inkomsten door haar in beslag wordt genomen. 

De man loopt het gemeentehuis binnen, wandelt naar het loket waar de vergunningen worden afgegeven en steekt zichzelf in brand. Op 4 januari 2011 overlijdt Mohamed Bouazizi aan zijn brandwonden.

Dit menselijk drama zet een revolutionaire vloedgolf in beweging. Eerst wordt de Tunesische dictator Ben Ali na dagen demonstraties verjaagd nadat duizenden Tunesiërs zijn vertrek eisen, dorstig naar brood, werk en democratie. Nadat Ben Ali is vertrokken breekt een revolutionaire beweging van jonge zelfbewuste bloggers en twitteraars los uit hun digitale schuilplaatsen. Had de Joodse Mark Zuckerberg, toen hij zijn Barmitzwa deed ooit kunnen bevatten dat hij een concept zou bedenken dat een Arabische Revolutie zou helpen realiseren? "Social Media" als katalysator! De Facebook-Revolutie is begonnen en zal het Midden-Oosten op haar grondvesten doen trillen.

Januari 2011, het oude Egypte met het sterkste leger van de regio, zwaar gesponsord door het Westen als beloning voor het Egyptische vredesverdrag met Israel roert haar machtige staart. De Sfinx ontwaakt! Het Volk stroomt in navolging van Tunesië de straat op. Dezelfde jongerenbeweging die de solidariteitsdemonstraties organiseerde naar aanleiding van de bloedige Kerstaanslag op de biddende Kopten komt in actie. Tahrirplein wordt het epicentrum van een relatief vreedzame volksopstand waarbij Egyptenaren, jong en oud, modern en orthodox zich dagenlang verschansen op een plein dat weldra door de halve wereld begluurd wordt. Het "Vrijheids"Plein heeft een enorme aantrekkingskracht op de internationale media die hun journalisten uitsturen, met alle gevolgen vandien. Nooit werden er zoveel correspondenten binnen zo' n kort tijdsbestek het ziekenhuis ingeslagen. Een vrouwelijke reporter wordt verkracht in een Egypte waar 83% van de vrouwen ooit aangerand is, in een land waar 95% van de vrouwen is besneden!  Het regime intimideert de (internationale) Pers in een laatste poging het tij te keren. Zelfs oorlogsverslaggevers met ervaring in Irak en Afghanistan schrikken van het geweld waarmee ze geconfronteerd worden tijdens de climax van de volksopstand , vlak voor de vlucht van "de Farao".

De vlucht van Mubarak vormt het startsein voor een nieuwe revolutionaire golf in de tumultueuze regio. De tsunami verplaatste zich naar de straten van Iran, Bahrein, Jemen en Libië.. Jordanië en Algerije beloofden in allerijl hervormingen om de tsunami af te remmen. In al deze landen spelen zich totaal verschillende complexe (machts)verhoudingen en navenante spanningen , maar dezelfde camera's die op 24/7 op Egypte gericht stonden staan nu niet gericht op de landen waar zich vandaag de bloedigste escalaties afspelen (Libië, Bahrein en Iran). De ene dictatuur is de andere niet!

De tirannie waaronder de Egyptenaren gebukt gingen blijkt "peanuts" te zijn vergeleken bij de onderdrukking waaronder de Perzen nu al decennia gedwongen zijn  te (over)leven. Iran heeft de druk op de oppositie sinds het regime de verkiezingsuitslag vorig jaar manipuleerde enorm opgeschroefd. Duizenden zitten gevangen en worden gemarteld in de kerkers van de Mullahs. Alleen al in 2011 zijn 83 opposanten van het theocratische regime geëxecuteerd, veelal onder valse beschuldigingen van drugssmokkel en spionage. Onder hen was ook de Nederlands-Iraanse  Zahra Bahrami.

Nu de revolutionaire tsunami, ook wel " The Arab Awakening" genoemd, zich verder verspreidt is de grote vraag wat deze transformatie de Arabische, Berberse en Perzische vrouwen zal opleveren. In de  media worden we getrakteerd op de analyses van zelfverklaarde Midden-Oosten experts, de een is optimistisch en de ander voorspelt een extreme politieke Islamisering van de regio onder een groeiende invloed van een Moslimbroederschap of andere aan Al Qaeda verwante politieke bewegingen. Zullen de Islamisten  de democratisering geëist door de jonge Facebook-generatie kapen en misbruiken om hun theocratische visie aan de maatschappij op te leggen? Zullen de Moslimbroeders de seculiere Grondwet injecteren met Middeleeuwse Sharia-wetgeving en zullen zij het vredesverdrag met Israel respecteren?  Het zorgvuldig analyseren van de komende ontwikkelingen is voor Israel, voor de minderheden in het Midden-Oosten en voor de vrouwenrechten van cruciaal belang.

Zal deze revolutionaire vloedgolf uitmonden in een politiek landschap verschoond van tirannie en corruptie? In een Midden-Oosten waar meerderheid en minderheid in grotere harmonie met elkaar en met hun buren zullen samenleven, in een politieke landschap waarin de economie opbloeit na nieuwe investeringen ten behoeve van het volk i.p.v. voor het spekken van een corrupte elite, in een Midden-Oosten waarin vrouwen in toenemende mate zullen genieten van (keuze)vrijheden passend bij een snelle en open  21ste eeuw  of zal deze tsunami de regio terugbombarderen naar de duistere Middeleeuwen en de wereld die gespannen toekijkt meesleuren in een chaotisch ravijn?

De Tunesische groenteman die zichzelf in brand stak kijkt van boven toe en vraagt zich af waar zijn katalyserende wanhoopsdaad  toe zal leiden; leidt zijn brandend lichaam tot een terugkeer naar de brandstapels van de helse Inquisitie of zal deze menselijke fakkel het begin markeren van een Arabisch-Perzische Verlichting?

 

Egypte: de Moslim Broederschap heeft geen haast

 

Het CIDI mag dan vaak als pro-Israel lobbyclub worden weggezet, maar haar informatie is bepaald niet gekleurder dan die van vele Midden-Oosten deskundigen, die ook een (soms minder openlijke) politieke visie en agenda hebben. Heeft iemand Bertus Hendriks in Nieuwsuur horen erkennen dat volgens recente opiniepeilingen de Moslim Broederschap op wel 40% van de stemmen zou kunnen rekenen als er vrije verkiezingen komen in Egypte? En dat de Facebook-jeugd die vooral het beeld bepaalde van de opstand op het Tahrirplein in Cairo verre van representatief is, en een grote meerderheid van de Egyptenaren wel voelt voor een flinke dosis islam in het staatsbestel, inclusief stenigen en zweepslagen?

 

Wouter

___________

 

 

CIDI - Centrum Informatie en Documentatie Israël

De Moslim Broederschap heeft geen haast
DI 01-03-2011

http://www.cidi.nl/Nieuwsberichten/De-Moslim-Broederschap-heeft-geen-haast-.html

Na de verdrijving van Hosni Mubarak door de demonstranten op het Tahrirplein in Cairo bevindt Egypte zich in een overgangsfase. De militairen, die tussentijds de macht hebben overgenomen, beloven hervormingen en vrije verkiezingen. Eén van de groeperingen die zich warm loopt om de macht in Egypte naar zich toe te trekken, is de Moslim Broederschap. Hieronder een profiel van dit Soennitische broertje van de Mullahs in Iran.

Geduld, voorzichtigheid, nederigheid, aanpassingsvermogen en een volledige devotie aan sociale doelen. Dit zijn de karakteristieken die de Moslim Broederschap de afgelopen 83 jaar hebben doen overleven, ondanks de onderdrukking door de Egyptische autoriteiten.

Deze geheime overlevingsstrategie heeft er in veel gevallen toe geleid dat het Westen de Broederschap onderschat. Het is ook de reden dat de Broederschap besloot niet mee te doen aan Egypte's presidentiële verkiezingen, ondanks het feit dat het de sterkste oppositionele groepering is. De Broederschap zal overigens wel aan de parlementaire verkiezingen deelnemen. Daartoe is deze week de Partij van de Vrijheid en Rechtvaardigheid opgericht.

In 1928 opgericht

De Moslim Broederschap werd opgericht in 1928 door Islamitisch geestelijke Hassan al-Banna (grootvader van de in Zwitserland wonende moslim geleerde Tariq Ramadan) en is uitgegroeid tot 's werelds oudste, grootste en best georganiseer de Islamitische beweging. Het credo is: "Allah is ons doel, de profeet is onze leider, de Koran is onze wet, Jihad is onze manier. Sterven voor Allah is onze grootste hoop."

Tegenwoordig wordt de politieke tak van de Broederschap geleid door Mohammed Badie, 67, hoogleraar in de dierkunde. De echte intellectuele macht ligt echter bij de onofficiele geestelijk leider van de Broederschap, Yusuf al-Qaradawi, die alle beslissingen neemt en een van de meest invloedrijke Moslim filosofen in de wereld is.

Qaradawi

Qaradawi leefde jarenlang in ballingschap in Saudi Arabië, maar is na de val van Mubarak teruggekeerd naar Egypte. Vrijdag 18 februari sprak hij op het Tahrirplein tienduizenden Egyptenaren toe. Hij kreeg groot applaus toen hij zei te bidden "voor de bevrijding van Jeruzalem door de Arabieren".

Qaradawi steunt het vermoorden van Israelische vrouwen en kinderen, omdat zij in zijn optiek allemaal soldaten zijn, hij is voorstander van vrouwenbesnijdenis, het executeren van homoseksuelen en het gebruik van geweld tegen echtgenotes. Ook bagatelliseert hij de Holocaust. De Moslim Broederschap wil het vredesakkoord met Israel ongedaan maken op religieuze en politieke gronden, erkent de rechtmatigheid van seculiere rechtsinstanties niet en wil een Moslim kalifaat uitroepen over Egypte en daarbuiten.

Gematigd?

Ondanks deze fundamentalistische missie zijn er vele mensen die de Moslim Broederschap een gematigde organisatie noemen. De directeur van de Amerikaanse binnenlandse veiligheidsdienst, James Clapper, verklaarde deze maand tegenover het Congres dat de Broederschap een `voornamelijk seculiere' organisatie is, die merendeels `sociale doeleinden nastreeft." Hij werd in verlegenheid gebracht toen het Witte Huis hem corrigeerde, maar Clappers zienswijze wordt ook door andere kenners van Egypte gedeeld. Zij noemen Al Qaeda en de Islamitische Jihad radicale Islamistische bewegingen, maar vinden dat de Moslim Broederschap gematigd is.

Hun visie is niet geheel onterecht. Hoewel de Broederschap gebaseerd is op een fundamentalistische agenda, heeft de organisatie meestal een pragmatische aanpak laten zien. Na een mislukte aanslag op het leven van de voormalige Egyptische president Gamal Nasser in 1954 heeft de Broederschap publiekelijk geweld afgewezen binnen de Egyptische grenzen, hoewel geweld elders wel wordt aangehangen.

Egypte's veiligheidsdienst is sindsdien ijverig bezig geweest om de invloed van de Broederschap, die in 1954 werd verboden, te beperken door de organisatie te onderdrukken. Het publiekelijk afwijzen van geweld heeft de Moslim Broederschap echter geholpen te overleven.

Nepdemocratie

In het begin van de jaren '80 heeft de Broederschap om deelname gevraagd aan Egypte's nep-democratie. Dat impliceerde dat de organisatie de onderliggende rechtmatigheid hiervan accepteerde, evenals de seculiere wetten en de gelijke status van vrouwen. Onder radicale Islamistische bewegingen is een dergelijk aanpassingsvermogen ongehoord.

De beslissing om niet mee te doen aan de aankomende presidentiële verkiezingen in Egypte is een ander voorbeeld van dit aanpassingsvermogen - maar ook een demonstratie van zelfvertrouwen, zegt de Arabist Professor Hans Jansen, die jarenlang in Egypte woonde.

"De Moslim Broederschap heeft de conclusie getrokken dat in deze overgangsfase het het beste is om een president te hebben die niet van hen is, maar wel van hen afhankelijk is," zegt Jansen. Volgens recente peilingen zal de Broederschap de grootste partij in het Egyptische parlement worden, met ongeveer veertig procent van de stemmen. In de verkiezingen van 2005, waarover geruchten van verregaande intimidatie door de regering de ronde doen, wonnen kandidaten die voor de Moslim Broederschap als stroman optraden, bijna twintig procent van de stemmen.

President

"Het maakt niet uit of hun vertegenwoordiger de president is, want zij zijn in staat mensen in een positie te beïnvloeden," zegt Jansen. De voordelen zijn echter duidelijk: makkelijkere relaties met het Westen en de seculiere Arabische regimes, waardoor er meer geldelijke steun binnenkomt. Deze steun wordt gebruikt om de eigen infrastructuur te verbeteren en er voor te zorgen dat de Broederschap zijn invloed op scholen en andere sociale organisaties vergroot. Op deze manier kan de Broederschap zich voorbereiden op de overname van de macht als Egypte minder kwetsbaar is geworden.

Jansen ziet een machtsovername van de Broederschap echter niet als onvermijdelijk. "Als de machtigste entiteit in Egypte, is het niet zeker dat het leger de Moslim Broederschap de macht zal laten grijpen." Deze inschatting zou een andere reden kunnen zijn voor de beslissing van de Broederschap niet mee te doen aan de presidentsverkiezingen. Het leger van Egypte is onder Hosni Mubaraks leiding immers het machtigste militaire apparaat van de Arabische wereld geworden.

Uniek

Het is logisch dat de Moslim Broederschap met het verwerven van de macht zal wachten tot het leger zwakker is en niet terug kan vechten. Een potentieel nadeel van die afweging is echter dat andere politieke partijen meer ruimte kunnen krijgen om uit te groeien tot geduchte rivalen van de Broederschap.

Volgens Jansen kan de Broederschap zich dit veroorloven. "Er is geen andere organisatie in Egypte die zich gesteund ziet door zoveel kiezers. De Broederschap is een unicum." Hamas, de Palestijnse tak van de Moslim Broederschap, laat hetzelfde aanpassingsvermogen zien, volgens Jansen. Hij zegt dat Egypte onder het bewind van de Moslim Broederschap geregeerd zal worden op dezelfde manier als Gaza vandaag: een mengeling van nationalisme, religieus fundamentalisme en een zeer anti-Westerse houding .

Steun van Iran

Vanwege zijn flexibiliteit, zal de Soennitische Moslim Broederschap zich zonder problemen over de geschillen met de Shiitische wereld kunnen heen zetten. Steun van Iran voor de doeleinden van de Broederschap zal niet worden afgewezen. Zoals Jansen zegt: "net zoals Hamas", dat ook geen problemen heeft met steun uit Iran.

De meeste waarnemers van de Moslim Broederschap zijn onder de indruk van de slimheid waarmee de beweging opereert en Jansen is geen uitzondering. "Ze zijn zeer intelligent en spelen goed het schaakspel van de politiek."

"Het zou heel fout zijn om hen te onderschatten of hun fundamentalistische Islamistische doeleinden te vergeten. De Broeders zijn behendig in het leggen van coalities en het beste te halen uit bruikbare ideeën. Zij wachten al een halve eeuw op de val van het seculiere regime en hebben geduld. Ze kunnen nog een paar jaar wachten voor de optimale omstandigheden."

Peilingen

Inderdaad, recente opiniepeilingen over hoe Egyptenaren denken over de politieke Islam laten zien dat de Moslim Broederschap reden heeft om optimistisch te zijn.

Uit een peiling van het Pew Global Attitudes Project - een prestigieus onderzoek dat geleid wordt door de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Madeleine Albright - blijkt dat 75% van de Egyptenaren het stenigen van overspeligen, het geven van zweepslagen, het verminken van dieven en het executeren van Islam verlaters in de wet wil opnemen.

De Egyptische moslims verwelkomen in grote getalen Islamistische denkbeelden in de politiek. 95 % van de Egyptenaren vindt het positief dat de Islam een grote rol speelt in Arabische politiek.

Hoewel het dus geen uitgemaakte zaak is dat de Moslim Broederschap de macht in Egypte zal overnemen, is het noodzakelijk alert te blijven op wat de organisatie van plan is. Voor Israel is daarbij van groot belang of het geschetste "pragmatisme" van de Moslim Broederschap ook de instandhouding van het vredesproces tussen beide landen zal betekenen.

 

Iran dreigt met boycot Olympische Spelen om zionistisch logo

Het logo van Olympische Spelen 2012 in Londen.

 

Volgens Achmadinejad wordt de wereld beheerst door zionisten, en voert hij eenzaam de vrijheidsstrijd tegen deze duivels aan. Daarmee is hij net zo losgeslagen van de realiteit als Ghadaffi, die beweert dat het Libische volk van hem houdt en voor hem zal sterven, en er alleen demonstraties van zijn aanhangers waren. Het lijkt soms hilarisch, maar deze mensen leiden wel landen met olie en andere bronnen, maken atoombommen, steunen en financieren terroristische groeperingen en onderdrukken miljoenen mensen in hun eigen land.

 

RP

-----------

 

Iran dreigt met boycot Spelen om logo

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2698/Sport/article/detail/1853901/2011/03/01/Iran-dreigt-met-boycot-Spelen-om-logo.dhtml

Van onze redactie − 01/03/11, 11:59

AMSTERDAM - Het Internationaal Olympisch Comité heeft een klacht van Iran over het logo van de Olympische Spelen van 2012 in Londen afgewezen. Iran is daar niet over te spreken, en dreigt weg te blijven uit Londen.

Volgens Iran zou het logo voor het woord Zion staan, en daarom racistisch zijn. Het IOC vindt dat daarvan geen sprake is. 'Het logo van de Spelen in Londen in 2012 weerspiegelt het getal 2012, en verder niets.'

Het logo, in verschillende kleuren uitvoerbaar, toont inderdaad de vier cijfers, wat schots en scheef door elkaar. Zion, het woord dat Iran erin ziet, staat voor Jeruzalem, de hoofdstad van Israël; niet bepaald de beste vriend van Iran. Sterker nog: Iran erkent Israël niet eens.

Vandaar dat het land IOC-president Jacques Rogge een brief stuurde met daarin de klacht.

Doelen in gevaar
'Ook andere landen, waaronder islamitische naties, zullen zeker op dit racistische logo reageren, en dit kan de doelen van de Olympische Spelen in de wereld in gevaar brengen', zei Bahram Afsharzadeh, de secretaris-generaal van het Iraanse olympisch comité tegen een persbureau.

Volgens Afsharzadeh zou de verwerping van de klacht door het IOC weleens vergaande gevolgen kunnen hebben. 'Het zou invloed kunnen hebben op de aanwezigheid van enkele landen, in het bijzonder van Iran.'

Het is niet de eerste keer dat het logo van de Spelen van 2012 voor opschudding zorgt. Na de bekendmaking in 2007 ontstond er in Groot-Brittannië grote beroering, zij het om een heel andere reden. Toen stuitte vooral de lelijkheid veel Britten tegen de borst.

Israël staat export tuinbouwprodukten uit Gazastrook toe

 

De Nederlandse regering zet zich al jaren in om de export van landbouwprodukten uit de Gazastrook weer op gang te brengen. Israel staat die sinds de machtsovername door Hamas nog maar mondjesmaat toe, omdat inkomsten direct of indirect het Hamas regime ten goede komen.

De titel hieronder "Israel helpt Gaza" vind ik daarom nogal misleidend.

 

Interessante vragen die dit oproept:

1- Verdienen de Israeli's ook aan deze export via hun grondgebied en havens?

2- Welk land van herkomst komt er op deze cherrytomaatjes te staan?

3- Als de Israeli's er "Made in Israel" opzetten, zullen de Israel-boycot activisten dan de cherrytomaatjes uit Gaza gaan boycotten?

4- Of zullen ze ze boycotten omdat de opbrengst (zie vraag 1) direct of indirect ook het Israelische regime en haar "racistische bezettingspolitiek" ten goede komt?

 

Wouter

__________

 

 

Israël helpt Gaza met export cherrytomaten

http://www.agf.nl/nieuwsbericht_detail.asp?id=68062

Tholen - De coördinator van de overheidsactiviteiten in Judea, Samaria en Gaza heeft zondag aangekondigd dat Israël haar agrarische hulp bij de export vanuit de Gazastrook zal uitbreiden. Het project wordt aangestuurd door de Nederlandse overheid. De woordvoerder vertelde dat een beslissing van het Ministerieel Comité voor de Veiligheid heeft geadviseerd om de economische activiteiten in de Gazastrook uit te breiden. Er zal deze week begonnen worden met de export van cherrytomaten. De tomaten zullen door Kerem Shalom naar de markten in Europa verzonden worden. Ook werd melding gemaakt van de intensieve samenwerking van coördinator Eitan Dangot met de veiligheidsautoriteiten van de grensovergangen, vertegenwoordigers van de Nederlandse overheid en de Palestijnse Autoriteit.   

De woordvoerder benadrukte dat Israël veel belang hecht aan de betrokkenheid van de internationale gemeenschap bij de uitvoering van haar beleid ten aanzien van de burgerbevolking in Gaza die niet betrokken zijn bij terrorisme tegen Israël, en dat Israël economische projecten in de Gazastrook wil blijven uitvoeren. Dit project is bekend als het Nederlands Overheids Project en bevat ook de uitvoer van 367 ton aardbeien, 5,3 miljoen anjers en 6 ton paprika's. De aankondiging op de uitbreiding van de export uit de "Strip" komt enkele dagen na een raketaanval op Be'er Sheva.

Bron: israelnationalnews.com

 

Homocentrum New York annuleert "Israel-Apartheid" bijeenkomst

 

In een centrum voor Homo's, Lesbo's, Bi's en Transseksuelen in New York was een anti-Israel manifestatie gepland, die echter abrupt is afgeblazen nadat een prominente homoseksuele porno-producent er lucht van kreeg en met een boycot van het centrum dreigde. Boycot-activisten met een boycot dreigen lijkt me een legitiem middel.

Bij uitstek de homobeweging zou eerder partij voor Israel moeten kiezen, het enige land in het Midden-Oosten waar homo's zich openlijk kunnen manifesteren en zelfs Gay Parades kunnen houden; al is dat in Tel Aviv natuurlijk nog een ander verhaal dan in Jeruzalem, waar zwaar religieuze joden, christenen en moslims een uitzonderlijk eensgezind front vormden tegen deze bedoezeling van hun 'Heilige Stad'.

 

Wouter

__________

 

NY gay center pulls plug on Israel-Apartheid event

http://www.jpost.com/JewishWorld/JewishNews/Article.aspx?id=209714

By GIL SHEFLER AND BENJAMIN WEINTHAL 
02/24/2011 16:53

American-Israeli gay porn producer says he "defeated a group of anti-Semites," calling it a "landmark moment" in his life.

With Israeli Apartheid Week a week away, Israel seems to have found an unexpected champion in Michael Lucas, a popular gay columnist and porno producer with dual US-Israeli citizenship.

Lucas told The Jerusalem Post by phone from New York Thursday that "I defeated a group of anti-Semites" who sought to equate Israel with the former South African apartheid regime at an event slated to be held at the city's Lesbian Gay Bisexual Transgender (LGBT) Center.

On Tuesday, Lucas issued a press release threatening to boycott the center if it took part in Israeli Apartheid Week, a seven-day series of lectures and protests organized by pro-Palestinian supporters that compares Israel's treatment of Arabs and Palestinians to minority-rule in South Africa.

Lucas told the Post that an Israeli friend had drawn his attention to the planned LGBT center event. He said in his Tuesday statement that "I'm preparing to organize a boycott that would certainly involve some of the center's most generous donors."

He added that "it was an inexcusable decision on the center's part to associate itself with a hate group like Israeli Apartheid Week, but there's still time for them to reverse course and begin restoring their reputation."

After Lucas issued his statements, the LGBT center announced on the same day that it would not host the March 5 event called Party to End Apartheid, and would bar the group that had planned the gathering from meeting on its premises.

"We have determined that this event is not appropriate to be held at our LGBT Community Center, which is a safe haven for LGBT groups and individuals," Glennda Testone, the center's executive director, said in a statement.

"Therefore, the meeting at the center has been cancelled and the host group will no longer meet at the center."

Lucas said he had initially called the LGBT center to complain about the event and been told that the community center had an "open door policy" and did not "discriminate." He told the Post that critics of his protest had argued that some of the sponsors of the anti-Israeli event were Jews, including a Holocaust survivor.

"So what! There are a lot of self-hating Jews," said Lucas, adding that "they were put into death camps regardless of their IQ."

He termed "anti-Israelism the new anti-Semitism," and said the cancellation of the anti-Israel event at the LGBT center was a "landmark" moment in his life, of which he was enormously proud.

Sherry Wolf, a member of the pro-Palestinian group that organized the canceled event, started an online petition on Thursday in response to what she called Lucas's "odious lies."

"If activists allow this decision to stand, the Center will go from being a liberated space of democracy and free speech to yet another occupied, homogenized venue where wealthy and powerful voices can squelch all the rest," she wrote.

The Russian-born Lucas, formerly known as Andrei Bergman, is the maker of such adult films as Men of Israel, a commercially successful porno that is said to be the first of its genre filmed in Israel with an all-Israeli cast.

Writing in the New Republic magazine, James Kirchick dubbed Lucas "Gay Porn's Neocon Kingpin" in a 2008 profile piece. Lucas has earned a reputation as a fiercely sharp critic of antigay violence and attitudes in the Muslim world. He writes a column for the gay magazine The Advocate and has lectured at Oxford University in the United Kingdom.

He told the Post that he became an Israeli citizen two years ago, and his father's uncle lives in Israel.

Many Israelis and Israel supporters take pride in the country's relatively liberal attitude toward gays, especially compared to other parts of the Middle East.

"At first I thought this was a joke," Lucas was quoted as saying in his press release.

"Israel is the only country in the Middle East that supports gay rights, while its enemies round up, torture and condemn gay people to death – often by publicly hanging or stoning them to death."

The Israeli government is looking to highlight its society's pluralism as a way of debunking the analogy between contemporary Israel and South Africa under apartheid. This week it sent a delegation of volunteer speakers, including several gay and lesbian activists, on a tour of the US to counter claims that it was discriminatory by nature.

"I feel a lot safer in Tel Aviv than I do in most places around the world, including the US," Jonathan Meisler, 23, a gay rights activist who is part of the delegation, told the Post this week.

"When I walk down the street with my boyfriend, I don't feel like I have to hide," he said. "Israeli society has its problems, but its gay community is very strong and confident."

While the LGBT community is part of accepted society in places like Tel Aviv – where a gay pride parade has been held every year for well over a decade, with up to 100,000 participants dancing in the streets – this isn't always the case.

In 2006, attempts to organize a gay pride parade in Jerusalem managed to unite Jewish, Muslim and Christian authorities in opposition to the idea.

Despite their protests, the parade went ahead; during it, a haredi man stabbed and wounded three participants.

In another incident in 2009, an unknown gunman shot two people dead and wounded 15 others at a Tel Aviv gay center. The crime remains unsolved.

Meisler acknowledged that some parts of Israeli society were intolerant toward the LGBT community, but said that on the whole, its record was favorable.

"I don't go to Mea She'arim [a haredi neighborhood in Jerusalem] to buy fruit," he said. "I don't want to provoke them, and try to show respect for them and other parts of Israeli society, even if they don't always have respect for us."

VN Mensenrechtenraad heeft lof voor mensenrechten Libië

Nog een paar leuke citaten van Ghadaffi:

 

"Er bestaat op de hele planeet geen enkele staat met een democratie behalve Libië." (Over democratie)

"Er moet een wereldwijde revolutie komen die een einde maakt aan alle materialistische omstandigheden die de vrouw belet haar natuurlijke rol in het leven te vervullen." (Over vrouwenrechten)

"Er zijn tekenen dat Allah de islam in Europa de overwinning zal schenken – zonder zwaarden, zonder pistolen, zonder verovering. De 50 miljoen Europese moslims zullen het continent binnen enkele decennia in een moslimcontinent omvormen." (Over een moslim-Europa)

 

"We zijn blij als Obama voor altijd president van de Verenigde Staten kan blijven." (Over Barack Obama)

 

De VN Mensenrechtenraad, waar Libië nog steeds lid van is samen met onder andere Iran, Pakistan, Cuba en Saudi-Arabië, heeft zojuist een uitgebreid rapport over Libië geschreven. Eindelijk, zul je denken, zie je wel, ze houden zich niet alleen met Israel bezig. Oeps, Libië wordt vooral geprezen voor de verbetering van de mensenrechten! Alle media en politici zouden onmiddelijk moeten stoppen met de VN Mensenrechtenraad nog langer serieus te nemen. Van nu af is wie door deze raad wordt geprezen een schurkenstaat en wie door haar wordt veroordeeld doet het blijkbaar goed. Alleen, ook Westerse landen doen vrolijk aan dit circus mee en hebben zelfs Libië geprezen in voornoemd rapport.

 

RP

--------

 

UN Human Rights Council praises Libya's record

http://elderofziyon.blogspot.com/

 

 

This one document brilliantly shows UN hypocrisy.

 From UN Watch:

Despite having just voted to suspend Libya from its ranks, the UN Human Rights Council is about to adopt a lengthy report hailing Libya's human rights record. The report, which is on the council website, is the outcome of a recent session that reviewed Libya's human rights record. Although the "Universal Periodic Review" mechanism is described by council defenders as its saving grace, the vast majority of council members and observers falsely praised the Gaddafi regime for its alleged promotion of human rights. The regime's reps also declared the same — click here for quotes  — though now they admit that the opposite is true. The report is on the council website and set to be adopted during the current March session.

The report shows how much other states with horrendous human rights records praise Libya's own stellar adherence to human rights standards.

Iran, Syria, Jordan, Sudan, Saudi Arabia, North Korea, Vietnam, Cuba, Egypt - on and on it goes, countries falling over themselves to praise Libya.

Will anyone from those countries hold their leaders to account for their words?

Oh, I forgot. Their people generally aren't allowed to criticize their regimes. My bad.

Unfortunately, even Western countries tempered their criticisms of Libya in the report:

Australia welcomed the Libyan Arab Jamahiriya's progress in human rights and its willingness to facilitate visits by Human Rights Watch and Amnesty International, which  demonstrated the country's commitment to engaging with the international community on human rights. Australia remained concerned over restrictions on freedom of assembly and expression; the detention of political prisoners; limited rights to fair trial under the new State Security court; enforced disappearances; deaths in custody; discrimination towards minorities; lack of legal protections against domestic violence; and the application of the death penalty. Australia made recommendations.

Canada welcomed improvements made by the Libyan Arab Jamahiriya in its respect  for human rights, specifically the recent legislation that granted women married to foreigners the right to pass on their Libyan nationality to their children, as well as the acknowledgement of  the deaths of hundreds of Abu Salim prisoners in 1996 and the first incountry release of a report  by an international non-governmental organization in 2009. Canada made recommendations.

The US statement wasn't bad:

The United States of America supported the Libyan Arab Jamahiriya's increased engagement with the international community. It called on the country to comply with its human rights treaty obligations. It expressed concern about reports of the torture of prisoners and about the status of freedom of expression and association, including in its legislation, which often resulted in the arrest of people for political reasons. The United States made recommendations.

Only one state showed the bluntness and truth necessary when dealing with regimes like Libya:

Israel noted that The Libyan Arab Jamahiriya should live up to the membership standards set forth in General Assembly resolution 60/251 and serve as a model in the protection of human rights; while, in reality, its membership in the Council served to cover  the ongoing systemic suppression, in law and in practice, of fundamental rights and  freedoms. Israel made recommendations.

If you need just one document to show how morally corrupt the UN is, this is it.

Hamas eist dat UNRWA scholen geen les geven over Holocaust

Een aflevering in de lange serie: nee, Hamas is niet gematigd en pragmatisch geworden, en nee, UNRWA is geen neutrale instantie die vrijelijk kan opereren in de Gazastrook en nee, de Nederlandse media zijn geen neutrale kritische bronnen die over deze zaak zullen berichten.

 

RP

-------

 

Hamas demands UNRWA schools not teach about Holocaust

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/02/hamas-demands-unrwa-schools-not-teach.html

 

Last week, Jordanian newspaper Al Ghad published an interview with UNRWA spokesman Sami Mshasha saying that UNRWA intends to teach Palestinian Arabs about the Holocaust as part of its curriculum on human rights.

He said, "This curriculum is aimed as a whole to enhance the understanding of students of Palestinian human rights, civil and political rights, as living under Israeli occupation....We are talking about rights, whether Palestinian or an Arab or a Jew...What happened in World War II, the killing and oppression of the Jews and others, is a stain on the forehead of humanity"

The article goes on to disparage the "so-called Holocaust" and quotes anti-semite Israel Shahak as saying that the Zionists collaborated with the Nazis. It also bizarrely complains that the UN has a day dedicated as Holocaust Remembrance Day but does not have a day for the Palestinian "holocaust". (Of course, the UN commemorates "Nakba Day" every year on Israel's Independence Day and it also commemorates the anniversary of the partition resolution as a Palestinian Arab day of tragedy as well.)

Hamas is livid at this interview.

Firas Press reports that Hamas is demanding that UNRWA not teach anything about the Holocaust.

The [Hamas] movement asked UNRWA to stop teaching the course immediately, having already been rejected by our people with marches and sit-ins condemning [such curricula], and demand that UNRWA abides by the demands and directions of the Palestinian people, and not force us to take draconian steps that will not please Washington.

The group said, "...teaching materials contrary to the understanding and culture of the Palestinian people brings up several questions about the role played by the Agency in the Palestinian territories."

And Hamas called on the Palestinian people to be alert to this conspiracy and should show high readiness of escalating steps to take against the agency if they do not respond to our demands.

A similar controversy broke out in August, 2009. At the time UNRWA denied any current plans to teach anything about the Holocaust.

Nazi sympathie: Moslim Broederschap was fout na de oorlog

Het was eergisteren weer raak in de extra lange uitzending van Nieuwsuur over de opstanden in de Arabische wereld. Bertus Hendriks, Leo Kwarten en Tariq Ramadan legden om beurten uit dat we van de Moslim Broederschap niks te vrezen hebben, want dat zijn gematigde moslims geworden die netjes volgens de democratische spelregels opereren. Sterker nog, we moeten de MB steunen anders dan drijven we ze in de handen van Al Qaida en krijgen we weer terreur in Europa. Het is de bekende riedel die de Staatsmedia iedere avond afdraaien, of het nou over Hamas, Hezbollah, de Taliban of de MB gaat: we moeten er altijd mee in gesprek, begrip tonen, niet zo arrogant zijn en vooral niet onze normen en waarden opleggen. En altijd is daar het dreigement dat ze anders zullen radikaliseren. Waarna het vervolgens dus ook steevast onze schuld is als er aanslagen zijn en men dus blijkbaar is geradikaliseerd, en de enige remedie is.... juist ja, in gesprek gaan en begrip tonen, zodat de gematigden weer aan kracht winnen.

 

Ik zeg niet dat praten onder geen enkele voorwaarde en in geen enkel geval zinvol kan zijn, maar het automatisme waarmee dit wordt gezegd, en het gemak waarmee alles en iedereen maar 'gematigd' en 'pragmatisch geworden' wordt genoemd (behalve natuurlijk Israelische leiders, dat zijn steevast haviken en hardliners en ultranationalisten), komt me de keel uit. Ik wil graag geinformeerd worden, niet voorgelogen. Je gaat bijkans denken dat er een machtige Arabische lobby achter zit, en Nieuwsuur en Pauw en Witteman worden betaald door rijke oliesheiks en machtige ayatolla's. Maar ik denk toch dat het gewoon de mode van nu is, en het met onze pluriformiteit dus vies tegenvalt.

 

Hieronder een verfrissend ander geluid over de Moslim Broederschap.

 

RP

---------

 

If They're Such Moderates, Why Was The Muslim Brotherhood Such Big Fans Of The Nazis--After WWII?

http://daledamos.blogspot.com/2011/02/if-theyre-such-moderates-why-was-muslim.html#more

 

 

Following their defeat in WWII, Nazis--and Nazism--was discredited.
By everyone, that is, except the Arabs in general, and the Moslem Brotherhood in particular.

The Vidal Sassoon International Center for the Study of Antisemitism recently came out with a special issue of Antisemitism International, an annual research journal. In one of the articles, Broadcasting Antisemitism To The Arab World: Nazi Propaganda During the Holocaust, Professor Jeffrey Herf describes the meeting of the minds between the Nazis and the Muslim world:

The result of that conjuncture was the production of thousands of hours of Arabic radio broadcasts and hundreds of thousands Arabic leaflets and pamphlets that translated and diffused Nazism's radical antisemitism into an easily understandable political discourse adapted to the political realities of local circumstances in the Middle East.

 

Of course, to make that work Hitler reinterpreted his antisemitism, which in Mein Kampf originally applied to Arabs as well--"a coalition of cripples" suffering from a "racial inferiority"--subsequently defining it more narrowly to apply only to Jews.

But once these broadcasts got started, they found a receptive audience--one that included the Moslem Brotherhood. Herf writes:

Tantalizing hints of "fifth column" activity in the Moslem Brotherhood, by students at al-Azhar University in Cairo, Young Egypt, and segments of the officer corps are to be found in reports by American and British diplomats and intelligence agencies. The immediate postwar months and years produced evidence regarding the very enthusiastic reception of the Grand Mufi's message in the Moslem Brotherhood in Cairo.

As a example of just how receptive the Muslim Brotherhood was to the Nazi message, Herf quotes a statement on June 11, 1946 by Hassan al-Banna--then leader of the Muslim Brotherhood--to the officials of the Arab League:

Al-Ikhwan Al-Muslimin [the Moslem Brotherhood] and all Arabs request the Arab League on which Arab hopes are pinned, to declare that the Mufti is welcome to stay in any Arab country he may choose and that great welcome should be extended to him wherever he goes, as a sign of appreciation for his great services for the glory of Islam and the Arabs...What a hero, what a miracle of a man. We wish to know what the Arab youth, Cabinet Ministers, rich men, and princes of Palestine, Syria, Iraq, Tunis, Morocco, and Tripoli are going to do to be worthy of this hero. Yes, this hero who challenged an empire and fought Zionism, with the help of Hitler and Germany. Germany and Hitler are gone, but Amin Al-Husseini will continue the struggle.[emphasis added]

The defeat of the Nazis did not dull al-Banna's enthusiasm for them.

Herf also quotes Sayid Qutb, who served as an inspiration to the founders of al-Qaeda and was himself a member of the Moslem Brotherhood. In 1950, Qutb published an essay "Our Struggle with the Jews", where he wrote:

And the Jews did indeed return to evil-doing, so Allah gave to the Muslims power over them. The Muslims then expelled them from the whole of the Arabian Peninsula...Then the Jews again returned to evil-doing and consequently Allah sent against them others of his servants, until the modern period. Then Allah brought Hitler to rule over them. And once again today the Jews have returned to evil-doing, in the form of "Israel" which made the Arabs, the owners of the Land taste of sorrows and woe.[emphasis added]

Qutb didn't get that from the Koran. He likely picked up that idea from the Nazi broadcasts.

And the defeat of the Nazis did nothing to diminish its impact on the Muslim world:

The defeat of Fascist Italy and Nazi Germany, and the subsequent full revelation of the extent of the crimes of the Third Reich, discredited Nazism, fascism, and antisemitism in post-1945 Europe. yet the evidence at our disposal point to the persistence and deepening of antisemitism in the Middle East before the founding of the State of Israel in 1948.

Of course, that is not all that surprising, considering the fact that Muslim antisemitism did not originate with the Nazis. Andrew Bostom has documented the long history of The Legacy Of Islamic Antisemitism which originates in the Koran itself. It is no wonder that the Nazis found such a receptive audience--one that saw itself as carrying on its work.

And among those receptive to the message of the Nazis was the Moslem Brotherhood

Het Oslo Syndroom - over Joods antizionisme

 

Joden die Israel bekritiseren, zelfs delegitimeren, die het voor de Palestijnen opnemen, die de Holocaust-ontkenningsconferentie van Achmadinejad bezochten en hem de hand schudden, Israeli's die oproepen hun eigen land en universiteit te boycotten, die zeggen dat de Joden teveel met de Holocaust bezig zijn en die misbruiken om hun misdaden goed te praten, etc. etc. We kennen ze allemaal; ze krijgen veel media-aandacht en worden vaak gebruikt om 'kritiek' op Israel en antisemitisme te rechtvaardigen. Als EAJG Israel met de nazi's vergelijkt en spreekt van 'concentratiekamp Gaza' dan mag het blijkbaar. ALs Hajo Meyer zegt dat wat Hitler deed verbleekt bij de koelbloedige moord op negen vredesactivisten op de Mavi Marmara, dan mag dat.

 

Veel is al gezegd over het waarom van deze wel erg doorgeschoten zelfkritiek. Daarbij wordt vooral naar de psychologische kant gekeken: Joden zijn altijd een minderheid geweest die zich moest aanpassen aan steeds weer andere heersers en moest overleven in een vaak vijandige wereld. Daarom pasten ze zich continu aan, ontwikkelden een universele moraal, namen niet-Joodse namen aan, waren zeer mobiel etc. Toch waren zij in andere opzichten weer zeer vasthoudend aan hun eigen gebruiken, een reden waarom ze de lange dispora als volk overleefden. Wat vaak wordt vergeten is dat Joods antizionisme een lange traditie kent, en ouder is dan de staat Israel en haar vermeende wandaden en onderdrukking. De zionistische beweging stuitte vanaf het begin op felle kritiek en tegenwerking. 

Hieronder staan enkele schokkende voorbeelden van hoe Joden hun eigen volk tegenwerkten en verraadden. Joods antisemitisme bestaat, helaas.

 

Zie ook: history of antizionism en antizionisme

 

RP

----------

Jews on the dark side

http://fresnozionism.org/2011/02/jews-on-the-dark-side/

Why do I write so much about anti-Zionist Jews, you ask? Why so much space dedicated to the phony 'pro-Israel' J Street, for example? We already know that there are a few Israel-hating crazies and naive-but-well-meaning liberals out there, but aren't there more important targets?

Well, no, I don't think so.

I am going to recommend a book that I am reading (I'll have a full review later) by Kenneth Levin, called The Oslo Syndrome: Delusions of a People Under Siege (Smith & Kraus, 2005). Levin is a practicing (and teaching) psychiatrist who also happens to have a degree in History, and his book describes the psychological roots of the seemingly irrational anti-Jewish (not just anti-Zionist or anti-Israel) behavior of so many Jews.

It also documents and explains Jewish behavior throughout history, from the remarkable survival of Judaism in the face of the antisemitic depredations of the Middle Ages, through the vicious hatred for the state displayed by so many Israeli academics and intellectuals, to the concrete realization of delusional ways of thinking in politics, as exemplified by Israel's behavior during the Oslo period.

This is a big book (more than 500 pages) and there is a lot of detail. It's not exactly bedtime reading. But it is an essential book.

Levin's thesis, somewhat oversimplified, is that anti-Jewish attitudes in oppressed Jews result from a) internalizing  and coming to believe the antisemitic canards of their oppressors, and b) an unrealistic delusion that they have the power to change the behavior of the antisemites by self-reform — by 'improving' themselves so as to no longer deserve antisemitic hatred.

These mechanisms have led to an attenuation of Judaism itself, in which the focus on God, the Jewish People and the Land of Israel in traditional Judaism has been replaced with a universalist doctrine which minimizes national, ethnic and cultural divisions and espouses abstract 'justice' for all humankind as its highest goal — and which sees a transnational utopia as the ultimate Jewish goal.

Proponents of this universalist ethic see it as an evolution in Jewish ethical principles, a progressive improvement from a particularist and parochial past to a more modern, 'higher' form of ethics. But often — as when Jewish left-wing activists call for 'justice for Palestinian Arabs' while ignoring the context of the intermittent war being prosecuted against the Jewish state by the entire Arab world and Iran — universalist ethics provide a cover for anti-Israel positions.

Levin goes into detail about the failure of the Jewish community in America and the yishuv in Palestine to rescue more European Jews during the Holocaust. Of course, the primary responsibility for the lack of action must fall on the US State Department, President Roosevelt and the despicable British Foreign Office, which actually opposed any actions to save European Jews after the mass murders became known, because they might want to go to Palestine after the war. Levin quotes a memo which refers to "the difficulties of disposing of any considerable number of Jews should they be rescued." Really.

What may not be generally known is the degree to which attempts to rescue Jews — which could have been accomplished with very little effort and without damage to the overall war effort — were often stymied by resistance from irrational or delusional Jews.

For example, Levin notes that the New York Times, under direct orders from its (Jewish) publisher Arthur Hays Sulzberger, published only one story during the war relating to the Holocaust on page one above the fold: one which reported as true a State Department claim in the Fall of 1943 that 580,000 Jewish refugees had entered the country (the true number was about 21,000). The story had the immediate effect of short-circuiting support for a Rescue Resolution in Congress, at least until other sources revealed that the State Department numbers were false.

Perhaps even worse, the swinish philosopher Martin Buber, whose own butt was safely in Jerusalem (he escaped from Germany in 1938), published an article in 1944 which called for a binational state and said  that levels of Jewish immigration must be determined in agreement with Palestinian Arabs (who of course wanted it to be zero and whose leadership collaborated with the Nazis). So although he professed admiration for the spirituality of the Jews of Eastern Europe, Buber preferred to leave their bodies in the hands of Hitler!

Indeed, all through the 1930′s, as David Ben Gurion frantically tried to create a united front to maximize Jewish immigration to Palestine from Europe — where he clearly saw that there was no future — he was fought tooth and nail by Jews like Buber, Felix Warburg and Judah Magnes, all of whom felt that a Jewish majority would be disastrous (it would lead to antisemitism, be unjust, etc.).

How many Jews could have been saved but for the obstructions placed by Jewish anti-Zionists? Thousands? Hundreds of thousands? We don't know, of course.

Today it seems to me that the degree to which the Jewish people has become infected with the delusional irrationality that Levin describes is greater even than in the past. While Israel faces a physical/military danger that is no less threatening than that which loomed over European Jewry in the 1930′s, the very leadership, the vangaurd of the movement to delegitimize Israel, to prevent it from defending itself and to deter others from coming to its aid, is Jewish.

Not only is the Jewish contingent ubiquitous in the ranks of the information war against Israel — for every Ali Abunimah there are several Jeremy Ben-Amis — but they are highly effective, both because they are remarkably inventive and enthusiastic, and because of the psychological force of the 'as a Jew' argument.

In addition there is the simple fact that every Jew who goes to the Dark Side is one less who might support Israel politically or materially. Such support has to start with Jews, even if there are plenty of non-Jews who are prepared to help. But without the Jews most of them have little reason to do so.

The struggle against Jewish anti-Zionists isn't a sideshow. In my opinion the information war will be won or lost depending on its outcome. The enemy understands this. We need to as well.