Robert Serry na 7 jaar weg als VN coördinator Israel-Palestina

Bron: Israël in de media

Bulgaar Nicolyi Mladenov nieuwe VN-man

De Nederlander Robert Serry gaat na 7 jaar weg als ‘UN Special Coordinator for the Middle East Peace Process and the UN Secretary-General's Personal Representative to the PLO and Palestinian Authority’. Als zodanig was Serry bij veel zaken en coordinatie betrokken.

Verleden week uitte hij nog kritiek op Hamas, dat de burgers van Gaza in de kou laat staan en eigen belangen dient. Serry uitte zijn aanklacht nadat de burgers van Gaza het VN-hoofdkantoor hadden bestormd omdat de VN had aangekondigd dat het geld op was. Een donorconferentie in Cairo na de Gaza-oorlog had 5,4 miljard dollar toegezegd gekregen voor de heropbouw van Gaza. Slechts een kwart werd werkelijk overgemaakt. Van dat geld betaalde Fatah eigen rekeningen en Hamas schafte er materialen voor terreurtunnels en nieuwe raketten van aan. Voor de burgers bleef niets over.

In juni kwam Serry in het nieuws toen hij 30 miljoen dollar direct van Qatar naar Gaza wilde brengen om salarissen van Hamas-ambtenaren te kunnen betalen. Hamas had geen geld daarvoor en Fatah betaalde alleen zijn eigen, door Hamas  weggestuurde ambtenaren, die werkeloos thuis zitten. Serry dreigde nog even persona non grata te worden, maar zover kwam het niet.

Bij zijn afscheidsrede voor studenten uitte hij zijn zorgen over de situatie nadat het vredesproces dat Amerika begin vorig jaar leidde, op niets was uitgelopen. De nederzettingen acht hij een probleem voor de twee-statenoplossing en hij waarschuwt voor het gevaarlijke pad naar 1 staat, waarin geen coordinatie met de PA voor veiligheidszaken zal zijn. Hij waarschuwt dat een Joodse democratische staat onmogelijk is zonder de oostgrens te definieren. Hij beschouwt de eenheidsregering van de PA alleen maar als een “voorstelling”, maar ziet in Gaza “de olifant in de kamer”.

De nieuwe man, de bulgaar Nikolay Mladenov, is 42 jaar en voormalig minister van buitenlandse zaken van Bulgarije. Hij wordt beschouwd als een vriend van Israel en dat is goed nieuws. Hij zal een voorname rol kunnen spelen bij de voortgang van het onderzoek van de Mensenrechtenraad, maar ook in allerlei overleg en coordinatie-zaken. We zullen nog veel van hem horen.

 

MS 

 

Hoofd Gazacommissie treedt af wegens partijdigheid

 

Het rapport wordt gewoon zoals gepland op 23 maart gepresenteerd en aan de inhoud zal dan ook nauwelijks nog wat veranderd kunnen worden, zo men dat al zou willen. Schabas besloot af te treden nadat bekend werd dat hij in 2012 voor de PLO heeft gewerkt, maar heeft hier inhoudelijk geen afstand van genomen.

 

Israel onderzoekt de zaak overigens ook zelf; het leger heeft momenteel nog 13 incidenten tijdens de Gaza oorlog in onderzoek. Normaal gesproken doet de VN onderzoek naar zaken die landen zelf niet adequaat (kunnen) onderzoeken, omdat er bijvoorbeeld geen onafhankelijke rechtsspraak is of omdat de regering corrupt is; in Israel is dat niet het geval. Het is een rechtstaat die eigen fouten doorgaans grondig onderzoekt en waar zonodig maatregelen tegen de verantwoordelijken worden genomen. Dat de VN de uitkomsten van dat eigen onderzoek niet eerst heeft willen afwachten, zegt veel over haar bevooroordeelde houding tegenover Israel.

 

RP

----------
 

Hoofd Gazacommissie treedt af wegens partijdigheid

http://www.cidi.nl/hoofd-gazacommissie-treedt-af-wegens-partijdigheid/

IN ISRAEL / DOOR ELISE FRIEDMANN / OP 03/02/2015 OM 12:02 / TAGS: GAZA, IDF, VN

 

Schabas, het Canadese hoofd van de onderzoekscommissie naar de laatste Gaza-oorlog van de VN-mensenrechtenraad (UNHRC), nam gisteren ontslag. In zijn ontslagbrief schreef hij dat hij wilde voorkomen dat het rapport van zijn commissie zou worden afgedaan als partijdig. Intussen is het onderzoek onder zijn leiding al vrijwel afgerond; het rapport wordt in maart verwacht.

De onderzoeksmethoden van de commissie-Schabas hebben al dezelfde kritiek geoogst als die van Goldstone destijds. Goldstone vergaarde zijn gegevens over de Israelische actie in 2008-09 grotendeels van pro-Palestijnse NGO’s en schreef op basis daarvan een vernietigend rapport over het optreden van Israel in de Gaza-oorlog die hij onderzocht. Later verklaarde hij: “Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had het rapport er heel anders uitgezien.”

Schabas’ partijdigheid was al bij zijn benoeming vorig jaar augustus bekend en leidde ook toen tot protesten. De rechtenprof, die nu les geeft aan de Engelse Middlesex University, had onder meer gezegd dat hij ‘het liefst Netanyahu in het beklaagdenbankje van het Internationaal Strafhof zou zien’. Israel weigerde mee te werken aan zijn onderzoek en voert bovendien zelf onderzoeken uit. De Israelische ambassadeur bij de VN, Ron Prosor, zei over Schabas’ benoeming: “Dat is alsof je Dracula hoofd maakt van een bloedbank.” Maar destijds beloofde Schabas dat hij ‘zijn persoonlijke mening erbuiten zou laten’ en dat werd geaccepteerd.

Het nieuws over zijn aftreden, zelfs in dit late stadium, was dus welkom in Israel. Het wierp wel de vraag op waarom Schabas nu plotseling aftreedt, terwijl hij zijn eigen partijdigheid voorheen geen probleem vond. Daarvoor zijn verschillende mogelijke antwoorden geopperd.

Het meest voor de hand liggend is, dat Schabas hiermee het rapport over zijn onderzoek een onpartijdig tintje wil geven, maar het is duidelijk dat hij het verloop van de dataverzameling al heeft bepaald.

Schabas zelf noemde in zijn ontslagbrief als reden voor zijn aftreden de officiële klacht die Israel vorige maand indiende bij het hoofd van de Mensenrechtenraad. Israel vroeg om zijn ontslag en noemde onder andere Schabas’ werkzaamheden voor de PLO in 2012, waarvoor hij het bescheiden bedrag van $1300 ontving. Die klacht was aanleiding tot een onderzoek naar Schabas, en hij wilde niet ‘dat dit een schaduw zou werpen over zijn rapport’, schreef hij aan de UNHRC.

Volgens onder meer de New York Times begon er maandag echter kritiek los te komen op het optreden van Schabas van collega-advocaten en experts op het gebied van mensenrechten en internationaal recht, die Schabas vaak als autoriteit aanhaalt. Blijkbaar heeft dit hem tot zijn ontslag doen besluiten, schrijft de NYT.

Het is niet duidelijk wat de gevolgen zullen zijn van Schabas’ ontslag voor de publicatie van zijn rapport. Netanyahu stelde voor het in de prullenbak te gooien, maar dit advies zal de Mensenrechtenraad naar verwacht niet volgen. Het rapport zou in maart verschijnen.

Intussen lopen in Israel nog eigen onderzoeken naar klachten over incidenten tijdens de laatste Gaza-oorlog. De IDF heeft nog 13 zaken in onderzoek en een parlementaire commissie neemt het optreden van de legerleiding onder de loupe.
 

Foto: Schabas op zijn facebookpagina.

 

William Schabas stapt uit VN-commissie die Gaza Oorlog onderzoekt

 

Schabas schreef in zijn ontslagbrief aan de VN onderzoekscommissie:

 

In early August 2014, when I was asked if I would accept a nomination to the Commission of Inquiry, I was not requested to provide any details on any of my past statements and other activities concerning Palestine and Israel. Of course, my views on Israel and Palestine as well as on many other issues were well known and very public. My curriculum vitae was readily available indicating public lectures and writings on the subject. My opinions were frequently aired on my blog. This work in defence of human rights appears to have made me a huge target for malicious attacks which, if Israel’s complaint is to be taken at face value, will only intensify in the weeks to come.

 

Zijn visie op Israel en Israelische leiders was inderdaad bekend. Hij vindt dat Netanyahu in de beklaagdenbank hoort, hij had ook niet bepaald lovende woorden voor Peres, en hij steunt radikaal anti-Israelsiche organisaties zoals Al Haq, geleid door Shawan Jabarin die eerder is veroordeeld voor betrokkenheid bij terrorisme. Hij is tegen vrede en een compromis en wijst Israels bestaansrecht af. In een van zijn blogs noemt Schabas hem zelfs een vriend.

Zijn eerdere activiteiten en zijn duidelijk verkondigde sympathieën maken Schabas uiteraard totaal ongeschikt voor zijn taak, maar daar dacht de VN Mensenrechtenraad blijkbaar anders over, en dat mag natuurlijk niet verbazen. Het toont slechts, wederom, hoe bevooroordeeld deze organisatie is.

 

Can you imagine hiring anyone for any position where objectivity is a key component of the job, and not even asking a single question about such conflicts of interest?
On the contrary. Schabas' description of how he was chosen implies that the UNHRC chose him because of his well-known attitudes towards Israel, not in spite of them!

 

RP

---------------

 

The Schabas fiasco

http://www.elderofziyon.blogspot.nl/2015/02/the-schabas-fiasco.html

 

From Reuters:

 

The head of a U.N. inquiry into last summer's conflict between Israel and Gaza said on Monday he would resign after Israeli allegations of bias due to consultancy work he did for the Palestine Liberation Organisation.

Canadian academic William Schabas was appointed last August by the head of the United Nations Human Rights Council to lead a three-member group looking into alleged war crimes during Israel's military offensive in Gaza.

In a letter to the commission, a copy of which was seen by Reuters, Schabas said he would step down immediately to prevent the issue from overshadowing the preparation of the report and its findings, which are due to be published in March.

Schabas' departure highlights the sensitivity of the U.N. investigation just weeks after prosecutors at the International Criminal Court in The Hague said they had started a preliminary inquiry into alleged atrocities in the Palestinian territories.

In the letter, Schabas said a legal opinion he wrote for the Palestine Liberation Organisation in 2012, for which he was paid $1,300, was not different from advice he had given to many other governments and organisations.

"My views on Israel and Palestine as well as on many other issues were well known and very public," he wrote. "This work in defence of human rights appears to have made me a huge target for malicious attacks (...)."

 

Everyone knew Schabas was biased. He referred to Zionists as "enemies." He participated in a kangaroo court against Israel. Even he admitted he was biased, but he claimed that he - unlike every judge on the planet - would be objective despite his having already formed his anti-Israel opinions.

This attitude was widely criticized by prominent lawyers, as are listed at UN Watch.

However, the sheer nerve that he shows here takes the cake. He finally decided to step down after Israel was ready to show evidence that he was paid by one of the sides that he was supposedly investigating. Instead of apologizing for hiding this very salient fact about his history when he was appointed to the commission, Schabas instead lashes out at those who exposed his utter contempt for the concept of impartiality.

Who just happen to be his "enemies."

The late-date move is a farce anyway. The commission has already written the majority if not the entire report by now. All of the evidence and testimony has already been slanted by Schabas' anti-Israel bias. If anything, his taking his name off of the commission might end up giving the slanted report a little more credibility after he has already poisoned it.

Here's one final question: If Schabas had planned from the beginning to be a new Richard Falk, and to use this UN commission to do everything possible to demonize Israel while paying lip service to the idea of fairness, would he have acted any differently than we have seen him act?

 

William Schabas' resignation letter reveals his (and UNHRC's) character (update)

 

William Schabas has linked to his letter of resignation from his blog.

His spin is interesting enough:

 

On 13 January 2015, the Jerusalem Post reported that attempts to discredit the Chair will be part of Israel’s campaign against the Commission of Inquiry on the Gaza Conflict. Two weeks later Israel made a formal complaint to the President of the Human Rights Council calling for my removal. On 2 February 2015, the Bureau of the Human Rights Council, which operates as its executive or standing committee between regular sessions, decided to examine the complaint and to request a legal opinion from United Nations Headquarters in New York.

The complaint concerns the fact that in October 2012, I prepared a legal opinion for the ‘Negotiations Affairs Department/Palestinian Negotiations Support Project’ of the Palestine Liberation Organisation. The legal opinion was to consider the consequences of a UN General Assembly resolution upgrading Palestine’s status to that of a non-member state on the declaration that was lodged by Palestine with the International Criminal Court in January 2009. It also addressed whether accession should include acceptance of the amendments to the Statute adopted at Kampala and how the territorial jurisdiction of the Court might be applied. These are matters on which, as one of the academic specialists on the subject of the Rome Statute, I have frequently expressed myself in lectures and in publications. A 7-page opinion was provided on 28 October 2012 and I received remuneration of $1,300, as previously agreed. I have done no other consultation and provided no other opinions for the State of Palestine, the Palestinian Liberation Organisation or any other related body.

The complaint about my brief consultancy, as I understand it, is not about the content, which is of a technical legal nature, but the implication that in some way I am henceforth beholden to the Palestine Liberation Organisation. Perhaps there is also the suggestion that I might tailor my opinions in one direction in order to generate more such consulting for remuneration. If I were indeed motivated by financial gain, it would be hard to explain why I would have accepted the position as Chair of the Commission of Inquiry, to which I have gladly devoted several months of work and for which there is no remuneration whatsoever.

 

THis is dripping with his condescending attitude. Schabas cannot even allow that being paid by one of the parties under investigation, no matter how small, is enough to disqualify any judge; instead he pretends that his using the commission as a platform to attack Israel is simply a humanitarian gesture on his part. 

His claim that his lack of remuneration proves that his motives are pure is as close to hogwash as one can imagine. His consultancy business would be expected to soar after a high profile UN commission of inquiry, and his fees for public speaking would easily go up by a factor of ten.

This part of the letter alone proves how little Schabas cares about truth and fairness. In a sane world, this in itself should be enough to ensure that his opinions are tainted forever more. Israel didn't discredit Schabas; he discredited himself.

But the most telling part of his letter actually isn't what it reveals about him, but what he unwittingly reveals about the UN Human Rights Council:

In early August 2014, when I was asked if I would accept a nomination to the Commission of Inquiry, I was not requested to provide any details on any of my past statements and other activities concerning Palestine and Israel. Of course, my views on Israel and Palestine as well as on many other issues were well known and very public. My curriculum vitae was readily available indicating public lectures and writings on the subject. My opinions were frequently aired on my blog. This work in defence of human rights appears to have made me a huge target for malicious attacks which, if Israel’s complaint is to be taken at face value, will only intensify in the weeks to come.

Can you imagine hiring anyone for any position where objectivity is a key component of the job, and not even asking a single question about such conflicts of interest?

On the contrary. Schabas' description of how he was chosen implies that the UNHRC chose him because of his well-known attitudes towards Israel, not in spite of them!

In other words, instead of his resignation letter showing that he is unfairly being attacked as he intends, it shows that the criticism of both him and the entire commission is more than justified. Schabas' letter proves not only his own unsuitability for the job; it shows UNHRC's bias that underlies the entire idea of a commission of inquiry to begin with.

Of course, the anti-Israel world will look at this differently. Schabas will still get his speaking gigs at CAIR dinners and at SOAS lectures. He will be a welcome guest on Al Jazeera and he will parlay this bit of supposedly pro-bono humanitarian work into a cash bonanza, now as a martyr that was mercilessly attacked by the Israel lobby. 

(h/t Gidon Shaviv)

UPDATE: Israel's letter that caused this chain of events:

 

Gewelddadge Palestijnse postercultuur valt UNESCO-president op

 

Iemand bij de VN heeft de olifant in de kamer gezien. Leek Palestijns geweld, oproepen daartoe, antisemitisme etc. nooit een probleem te zijn bij de VN (uitgezonder de Veiligheidsraad), altijd te worden genegeerd om de aandacht exclusief te richten op (vermeende) Israelische wandaden, nu lijkt er iemand wakker geworden. De gang van zaken begon op de ‘normale’ manier: Palestina diende een verzoek in, namelijk om een postercollectie van ca. 1700 posters die over de strijd voor vrijheid en tegen onderdrukking gaan, op te nemen in ‘UNESCO’s Memory of the World program’. De adviescommissie die dit soort verzoeken beoordeelt zag geen probleem, en de bevestiging door de directeur leek nog slechts een formaliteit. En toen gebeurde het. De directeur keek naar de posters, en besloot dat die tegen de waarden die UNESCO uitdraagt indruisen, en dus niet konden worden opgenomen in de collectie:

 

However in this case, Bokova, surprised that no one had raised any objections to the posters, said she has decided to block the collection’s approval.
“In my capacity of Director General of UNESCO, I will oppose any such proposal for inscription,” she wrote in a December 23 letter to the chair of the advisory board, Helena Asamoah-Hassan. Some of the posters “would seem totally unacceptable and run counter to the values of UNESCO and its aspiration to build peace in the minds of men and women,” Bokova wrote.

 

Heel af en toe lijkt ook bij de VN de realiteit door te dringen. Heel even maar waarschijnlijk. Of zal men zich nu ook gaan afvragen wat deze posters zeggen over de Palestijnse ‘vrijheidsstrijd’ als ze zo zijn doorspekt met geweld en antisemitisme?

Interessant is overigens ook een vergelijking met zionistische posters van voor Israels stichting. Daar geen bloederige anti-Arabische taferelen maar vooral hoop en dromen van een mooi nieuw land waar mensen de hora dansen en het land omploegen.

 

RP

---------------

UNESCO president notices that much of Palestinian Arab poster culture is violent

 

A few years ago I got some flack for making this poster:

 

There is an elephant in the room, that Palestinian Arab culture is suffused with glorification of violence and terror acts. And that is part of what I was calling attention to by commenting on "Palestine" joining an educational and cultural institution.

Amazingly, the new UNESCO head seems to have noticed this, at least in terms of Palestinian Arab poster art:

 

The head of UNESCO vetoed the inclusion of a vast collection of Palestine-themed posters in a register of world heritage, arguing that the posters fuel hatred and anti-Semitism, The Times of Israel has learned.

The decision by Irina Bokova to block the Liberation Graphics Collection of Palestine Posters from being accepted into UNESCO’s Memory of the World program marks the first time such a nomination has been vetoed.

The collection was initially accepted by an advisory board but then blocked by Bokova, who said some of the posters were “totally unacceptable” and “run counter to the values of UNESCO,” the UN’s Educational, Scientific and Cultural Organization.

Besides universal themes of occupation and the motifs depicting the struggle for liberation and peace — such as barbed wire and white doves — many of the posters feature machine guns and hand grenades, extolling armed resistance and terrorism. Some of the posters glorify Palestinian suicide attacks and other murderous missions against Israeli civilians, including a 1978 massacre known in Israel as the bloodiest terror attack in the country’s history.

In August, the collection — which includes some 1,700 posters celebrating the Palestinian national liberation movement — was accepted for formal review by UNESCO’s International Memory of the World Register, which strives to preserve archival holdings of “world significance and outstanding universal value.”

Usually, nominations are considered by an international advisory board, and, if approved, confirmed by the organization’s director-general. In this particular case, too, the board reviewed the nomination and none of its members raised any concerns, which indicated that the board would recommend that the director-general formally accept the collection into the register.

However in this case, Bokova, surprised that no one had raised any objections to the posters, said she has decided to block the collection’s approval.

“In my capacity of Director General of UNESCO, I will oppose any such proposal for inscription,” she wrote in a December 23 letter to the chair of the advisory board, Helena Asamoah-Hassan. Some of the posters “would seem totally unacceptable and run counter to the values of UNESCO and its aspiration to build peace in the minds of men and women,” Bokova wrote.

 

She is of course right. The entire collection can be seen here, and there are many posters that glorify terror as well as gleefully call for the destruction of Israel:

 

 

 

 

 

And some posters are undeniably antisemitic:

 

This worship of hate and violence is so embedded in Palestinian Arab culture that the UNESCO board could not find any problems with this artwork - how else would Palestinians celebrate their culture?

Bokova's decision wipes away the fog of willful ignorance around this aspect of Palestinian "culture"  (a culture that, as I noted previously, did not seem to produce any poster art before 1967.)

It is sad that the world's standards for how Palestinian Arabs are expected to act is so low that this collection did not even raise eyebrows at UNESCO until now. It is astonishing that the head of UNESCO has publicly exposed the elephant.

 

Dries van Agt ontwijkt lastige vragen in IKterview (IMO)

 

 

Dries van Agt ontwijkt lastige vragen in IKterview

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/02/04/dries-van-agt-ontwijkt-lastige-vragen-ikterview/  

= IMO Blog = 

Naast de tv uitzendingen waarover ik blogde, stonden er de afgelopen weken ook weer een aantal eenzijdige artikelen in de kranten. Het is ondoenlijk het hier bij te houden, maar ik zal proberen er een paar te bespreken.

Een dieptepunt wat betreft evenwichtige en objectieve berichtgeving is misschien wel het ‘IKterview’ met Dries van Agt in NRC Next van 22 januari (alleen papieren krant). In een ‘IKterview’ interviewt iemand zichzelf. De bedoeling is dat iemand zichzelf ‘vragen stelt die (bijna) nooit worden gesteld’. Dit met het idee dat er zo nieuwe dingen aan het licht komen, dingen die interviewers niet hadden kunnen weten of vragen. Van een beroepspropagandist als Van Agt valt wat dat betreft echter niet veel te verwachten. Uiteraard stelt hij zichzelf geen vragen die hij niet wil beantwoorden, vragen die iets blootleggen dat hij liever bedekt had willen laten, of die hem in verlegenheid brengen omdat hij er geen goed antwoord op heeft of ze een inconsistentie in zijn visie blootleggen. Het werd dus een enorm voorspelbaar verhaal, nog saaier dan de vaak al behoorlijk kritiekloze interviews die hij heeft mogen geven.

Met de eerste vraag, ‘Wanneer dacht u voor het eerst dat Israëls politiek niet deugt?’, geeft hij zichzelf nog eens de mogelijkheid om uit te leggen waarom Israels politiek niet deugt. Daarbij haalt hij de bloedbaden in Sabra en Shatilla aan tijdens de Libanese burgeroorlog, en suggereert dat de Israeli’s deze kampen bewust had afgesloten zodat de Phalangisten er hun gang konden gaan. Dat is echter nooit bewezen. Israel zegt dat men geen idee had dat de Phalangisten zo grof tekeer zouden gaan en dat de IDF ze anders nooit de kampen in had laten gaan. Wat Van Agt ook niet vermeldt, is dat de PLO en andere strijdgroepen zich in de vluchtelingenkampen schuilhielden en van daaruit veelvuldig aanvallen op Israel hadden uitgevoerd. Dat was de belangrijkste reden voor de invasie in Libanon door het Israelische leger. Van Agt schrijft vervolgens:

„Toen schokkende berichten hierover ook Nederland bereikten, werd ik in ons parlement ter verantwoording geroepen. Tot dan toe was ik een trouwe supporter geweest van het doen en laten van Israël. Door Sabra en Shatila liep mijn vertrouwen in Israël een fikse knauw op. Ik kon het niet opbrengen Israëls medeplichtigheid te verhullen of goed te praten.”

Dat hoeft ook helemaal niet, en dat deden veel Israel sympathisanten evenmin. In Israel was het protest massaal, en hield een onderzoekscommissie Ariel Sharon medeverantwoordelijk voor het bloedblad vanwege nalatigheid, waarna hij als minister van defensie moest terugtreden. Overigens viel dat ‘trouw supporter zijn’ wel mee, dat schijnt een beeld te zijn dat Van Agt graag wat uitvergroot om zijn ommezwaai zo extra aan te zetten. Hij had zich voor die tijd zelden over Israel uitgelaten, zo heb ik begrepen.

De tweede vraag (waarom daarna zo lang gezwegen) beantwoordt hij met de promotie van zijn boek en zijn lobbyclub The Rights Forum. Echt onafhankelijke journalistiek, dit. En wat een originele vraag. De derde vraag is zo mogelijk nog verrassender: hoe zou een rechtvaardig Israel/Palestina beleid eruit moeten zien? Oeps, had hij zichzelf die vraag maar niet gesteld! Hoe redt hij zich hieruit?

„De hoofdoorzaak voor het voortduren van het conflict is Israëls bezetting van de Palestijnse gebieden. Die duurt al meer dan 47 jaar. Nu bijna een halve eeuw militaire repressie, verergerd door agressieve en grootschalige kolonisatie van Palestijns land. Die bezetting heeft alleen zo lang kunnen duren doordat zij door het Westen gedoogd wordt.”

Europa moet dus Israel dwingen de bezetting te beëindigen, door deze op allerlei manieren te ontmoedigen. Het vredesproces levert niks op en stelt Israel slechts in staat de bezetting voort te zetten. Nederland en de EU moeten Israel desnoods een oplossing opleggen gebaseerd op het internationale recht, etc. Wauw, wat een nieuw verhaal! Israel schendt het internationale recht volgens Van Agt. En de bezetting is de oorzaak van alle problemen. Natuurlijk vraagt hij zichzelf niet hoe die bezetting tot stand kwam, en hoe vredig de situatie daarvoor dan was. Hij vraagt zichzelf ook niet hoe al die uitspraken van Abbas en andere Palestijnse leiders over de heilige strijd tegen Israel en het recht van de Palestijnen op het hele land, zich precies verhouden tot de idee dat het alleen maar aan de bezetting ligt?

Nee, hij vraagt slechts, heel gedurfd, of de Palestijnse verdeeldheid geen ‘lelijke complicatie’ is. Ja, dat is het, maar: ‘Onder druk van Israël hebben Amerika en Europa de uitslag (van de verkiezingen in 2005) niet erkend en de verdeeldheid tussen Hamas en de Fatah-partij van president Abbas aangewakkerd.’ Dus daar kunnen die arme Palestijnen niks aan doen. Ze hielden keurige verkiezingen maar Israel gooide weer eens roet in het eten. Hadden ze Hamas gewoon erkend, hadden ze de vijandige uitspraken van Hamas leiders tegenover Israel maar genegeerd, hadden ze de raketten uit de Gazastrook maar niet te serieus genomen, en de vele zelfmoordaanslagen, de tot geweld opruiende en antisemitische passages in het Hamas handvest. Dan was de Palestijnse eenheid niet verstoord en was er allang vrede geweest. Zo simpel kan het zijn. Hamas zou Fatah hebben gerespecteerd en had graag zijn macht gedeeld, gewoon uit medemenselijkheid en redelijkheid. Of misschien vond Van Agt wel dat Hamas, daar zij de verkiezingen had gewonnen, ook wel alleen mocht regeren. Was uiteraard geen probleem geweest voor Fatah en de Palestijnse Autoriteit, waarmee de EU een afspraak over de grenscontroles van de Gazastrook had.

Oh wacht: hij vraagt zichzelf nu of het feit dat Hamas een terroristische organisatie is een oplossing van het conflict in de weg staat. Ongelofelijk, wat een moeilijke en kritische vraag aan zichzelf! Gelukkig weet hij hem prima te pareren: ten eerste pleegt Israel zelf ook staatsterrorisme, dus dan mag Hamas het ook, ten tweede is Hamas helemaal geen terroristische organisatie want dat is weer iets van het zo gekleurde Amerika waar de EU achteraan loopt terwijl de VN dat nooit heeft beweerd, en ten derde richten de raketten van Hamas sowieso nauwelijks schade aan en heeft Israel veel meer Palestijnen gedood dan omgekeerd. Over al die andere zaken die Hamas terroristisch en tot obstakel voor vrede maken (ontvoeringen, zelfmoordaanslagen, kinderen voeden met haat tegen Israel en Joden, trainingskampen voor pubers waar ze de juiste ideologie en vechttechnieken bijgebracht krijgen, etc. etc.) uiteraard geen woord. En nee, daar vraagt hij ook niet op door.

Vervolgens nodigt Van Agt zichzelf uit om uit te leggen waarom het niet gaat om een conflict tussen gelijke partijen, volgens hem namelijk een groot misverstand. De bekende riedel volgt over Israels militaire almacht, de scheve aantallen slachtoffers, de economische en politieke ongelijkheid, uiteraard ook allemaal in het voordeel van Israel. „Op eigen kracht hebben de vertrapte Palestijnen geen schijn van kans”, is dan ook zijn bepaald niet originele conclusie. Vergeten wordt dat Israel niet alleen met de Palestijnen maar met de vijandigheid van een groot deel van de Arabische wereld te maken heeft, en in staat moet zijn een militaire confrontatie met verschillende staten tegelijkertijd te doorstaan. Zonder militair overwicht was Israel er al lang niet meer geweest.

Over de slachtofferaantallen heb ik vaker geblogd: Israel doet veel om de eigen burgerbevolking te beschermen, de Palestijnen niet. En er worden veel aanslagen verijdeld, die een veelvoud aan Israelische doden tot gevolg hadden gehad. Hamas heeft tijdens de Gaza oorlog afgelopen zomer de eigen bevolking tegengehouden om uit hun huizen te vluchten, nadat het Israelische leger ze had gewaarschuwd voor bombardementen. Hamas schiet vanuit dichtbevolkt gebied en heeft wapens opgeslagen in woonhuizen en scholen. Van Agt gelooft dit alles natuurlijk niet, ondanks de bewijzen. Hij blijft dezelfde platitudes verkondigen, en kwaliteitskrant NRC blijft ze publiceren, net als andere media. Van Agt zegt eigenlijk nooit iets nieuws. Tien jaar geleden heeft hij zijn visie op Israel en de Palestijnen uiteengezet, en zo staat het sindsdien in steen gebeiteld, en wordt het talloze keren per jaar herhaald in kranten en op tv.

Tot slot vraagt Van Agt zichzelf hoe hij de toekomst ziet en vertelt hij enthousiast dat het tij aan het keren is. Dit is het enige punt waarop ik het met hem eens ben. Hij schrijft: „Ook in Nederland zien we beweging. Recente opiniepeilingen wijzen uit dat de kiezers van bijna alle politieke partijen in meerderheid voorstander zijn van erkenning van Palestina.”

Volgens een opiniepeiling van Een Vandaag bleek inderdaad dat ook de achterban van partijen die als pro-Israel gelden, voor een flink deel voor erkenning van Palestina als staat is. Hoe dat komt? Het laat zien dat Van Agt, anders dan hij beweert, geen roepende in de woestijn is maar juist een steeds populairder wordend standpunt verkondigt. Het laat ook zien dat het met die oppermachtige slinkse pro-Israellobby wel meevalt. Er is in de media veel aandacht voor de visie zoals Van Agt die uitdraagt, en er is veel aandacht voor allerhande negatief nieuws over Israel. Nieuws over Israel-Palestina wordt vaak vanuit een pro-Palestijnse sympathie opgeschreven. Israel-kritische organisaties zoals Betselem of Breaking the Silence hebben per definitie gelijk. Wat pro-Israel organisaties zeggen haalt de krant doorgaans niet. Ook de VN, Amnesty en Human Rights Watch worden als objectief gezien, ondanks aantoonbare bevooroordeeldheid bij de mensen die zich binnen die organisaties met de kwestie bezig houden. Argumenten en feiten die door pro-Israel organisaties of de Israelische regering worden aangehaald worden, als zij de krant al halen, vaak met twijfel omgeven: ‘Er zouden twee raketten vanuit de Gazastrook zijn afgevuurd, zo meldde het Israelische leger’. En terwijl Israel bombardeert en doodt, zijn raketten afgevuurd of werd een Israelische man gedood.

Tot slot worden Israelische politici stelselmatig rechtser en havikachter neergezet dan ze zijn. Netanyahu is een hardliner, rechts en nationalistisch terwijl Abbas gematigd is en compromisbereid. Dit werkt door in de publieke opinie, waar Israelisch geweld tot veel woede en verontwaardiging leidt en de Palestijnen als machteloos en onschuldig slachtoffer worden gezien, precies zoals Van Agt ook doet. Van Agt is niet moedig en zwemt niet tegen de stroom in, maar heeft, toen het tij al gekeerd was, ingezet op een onderwerp dat veel emoties oproept, en wist te verwoorden wat steeds meer mensen denken maar niet zo duidelijk weten te verwoorden. Hij is geen trendsetter maar een trendvolger, die door zijn staat van dienst vervolgens die trend versterkt.

Ratna Pelle

 

Karen Armstrong en Arabisch antisemitisme (IMO)

 

 

Karen Armstrong en Arabisch antisemitisme

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/02/01/karen-armstrong-en-arabisch-antisemitisme/  

= IMO Blog = 

Karin Armstrong beweerde in Buitenhof dat antisemitisme in de islam onbekend was en door christelijke missionarissen werd geïntroduceerd in de Arabische wereld, waar het pas zou aanslaan toen de Palestijnse kwestie opkwam.

In de 19^e eeuw, lang voordat het politieke zionisme en Palestina een rol van betekenis speelden in het Midden-Oosten, verslechterde de situatie van de Joden in de Arabische landen en vonden met enige regelmaat pogroms plaats zoals Europa die al langer kende. Jewish Virtual Library schrijft:

The situation of Jews in Arab lands reached a low point in the 19th century. Jews in most of North Africa (including Algeria, Tunisia, Egypt, Libya and Morocco) were forced to live in ghettos. In Morocco, which contained the largest Jewish community in the Islamic Diaspora, Jews were made to walk barefoot or wear shoes of straw when outside the ghetto. Even Muslim children participated in the degradation of Jews, by throwing stones at them or harassing them in other ways. The frequency of anti-Jewish violence increased, and many Jews were executed on charges of apostasy. Ritual murder accusations against the Jews became commonplace in the Ottoman Empire.⁽¹⁰⁾

Zogenaamde blood libels (‘bloed laster’, beschuldigingen van rituele moorden) kwamen geregeld voor en leidden tot veel geweld tegen de Joden in de betreffende gemeenschap. Een bekend voorbeeld is de bloodlibel in Damascus van 1840, waarin 8 Joden ervan werden beschuldigd een monnik te hebben vermoord en sommigen tot de dood werden gemarteld. Hoewel de beschuldigingen van christenen afkomstig waren, vonden ze weerklank in de moslimgemeenschap: de synagoge van de voorstad Jobar werd door woedende moslims vernield en de Thorarollen verbrand. Dit was echter maar een van de vele libels die tot geweld tegen Joden in Arabische steden leidden:

Blood libel is the accusation that Jews capture gentile children and kill them for ritual purposes. This fable originated in pagan Egypt, with the anti-Jewish polemicist Apion, and was eagerly propagated by some of the sainted fathers of the Christian Church. It did not become a feature of Muslim society until the 19th century.  Beginning with the Damascus blood libel of 1840, there was a series of blood libel persecutions in Arab and Muslim lands, some being initiated and carried out by Christians, others involving both Christians and Muslims, and some involving only Muslims. Massacres of Jews by Muslims were recorded in Aleppo (1850, 1875), Damascus (1840, 1848, 1890), Beirut (1862, 1874), Dayr al-Qamar (1847), Jerusalem (1847), Cairo (1844, 1890, 1901-02), Mansura (1877), Alexandria (1870, 1882, 1901-07), Port Said (1903, 1908), Damanhur (1871, 1873, 1877, 1891), Istanbul (1870, 1874), Buyukdere (1864), Kuzguncuk (1866), Eyub (1868), Edirne (1872), Izmir (1872, 1874) among others. The Shiraz Pogrom and Blood Libel was of especial interest because it did not involve any Christian influence apparently.

In Fez (Marokko) vond in 1912 een bijzonder wrede pogrom plaats, waarbij driekwart van de Joodse wijk is afgebrand, 1000 mensen dakloos raakten en zo’n 60 Joden werden vermoord.

Hoewel de blood libel beschuldiging vaak van christenen kwam, viel zij in de Arabische wereld, lang voordat de Palestijnse zaak speelde, duidelijk in vruchtbare aarde. Karin Armstrongs bewering dat moslims pas door de Palestijnse kwestie vatbaar werden voor antisemitische noties, is dan ook klinkklare onzin.

Vaak wordt op de anti-Joodse passages in de Koran gewezen. De Koran bevat sterk anti-Joodse (en ook tegen andere geloven en tegen ongelovigen gerichte) passages, maar ook milde uitspraken die Joden en christenen ‘people of the book’ noemden en hen relatief veel ruimte boden. Aangezien de negatieve teksten later werden geschreven, zouden die de meeste autoriteit hebben. Toch meende wijlen Ami Isseroff in “Arab and Muslim Anti-Semitism” dat deze passages geen weerklank vonden in de dagelijkse praktijk en de omgang met Joden in de Arabische wereld, en bij tijden namen Joden goede posities in, ook al bleven ze als niet-moslims wel tweederangsburgers. De Koran alleen kan niet het sterke moderne Arabische antisemitisme verklaren, net zo min als alleen de invloed van het christendom, Israel of westers antisemitisme dat kan. Isseroff onderscheidt een aantal wortels ervan, maar benadrukt dat dit geen oorzaken zijn die verklaren waarom het in de 20^e eeuw zulke extreme vormen aannam:

Roots of Modern Muslim and Arab anti-Semitism

The roots of Arab and Muslim anti-Semitism, that is, the cultural and ideological sources are eclectic:

·         Quranic injunctions against Jews

·         anti-Semitic Hadiths such as the frequently quoted Hadith about the Jews hiding behind trees at the end of days, which appears in the Hamas charter.

·         Dhimmi law and tradition, which denigrated the status of Jews

·         Customs such as ada – stoning of Jews

·         Christian anti-Semitism, which contributed blood libels, spurious Talmudic lore and the refrain “the Jews killed Christ”

·         Nineteenth and early twentieth century European anti-Semitic themes, evident already in the ranting of Musa Khazem El-Husseini – “The Jews were responsible for the defeat of Germany, the Jews were responsible for the Bolshevik revolution” and evident today for example, in the popularity of the Protocols of the Elders of Zion, available with copious commentary throughout the Arab world and a best-seller.

·         German Nazi anti-Semitism, introduced and perhaps developed in part by Hajj Amin El Husseini, Fawzi El Kaukji, the Baathists and other admirers of Fascism and Nazi ideology. Today it is evident in the numerous copies of Hitler’s Mein Kampf, a best seller in the Arab world and reproduced at Arab and non-Arab “anti-Zionist” Web sites as well.

·         Russian and Soviet anti-Semitism, active particularly in the 60s, which mirrored older anti-Semitic themes and served as a “vector” for popularizing these themes into the Muslim world: the Jews as a world power, Jews as financiers and rich people.

All of these sources serve as a repository of ideas, folklore and cultural referents for development and dissemination of Jew-hate and “anti-Zionism.” . However, these different and opposing ideologies and religious ideas obviously cannot be the causes of anti-Semitism. If the causes had been religious, then Arab socialists would not be anti-Semitic. Were the causes in socialist ideology, then religious Muslims would not be anti-Semitic.

De oorzaak ziet hij vooral in de overgang van een traditionele naar een moderne maatschappij. Dit gaat gepaard met verlies van oude tradities en zekerheden, machtsposities, identiteiten etc., en schrijnende armoede terwijl via de moderne media en transportmiddelen voor iedereen zichtbaar is hoe de rijke bovenlaag leeft die de vruchten van de moderniteit en technologische vernieuwing plukt. Op zo’n moment is de behoefte aan een zondebok groot, en Joden zijn bij uitstek de buitenstaanders die voor van alles verantwoordelijk kunnen worden gehouden. Isseroff trekt een parallel met het eind 19^e/begin 20^e eeuwse Europa, met dit verschil dat de tegenstellingen nu nog groter zijn. Het voert te ver daar nu dieper op in te gaan, maar het is goed om, wanneer we het over oorzaken van antisemitisme hebben, even los te komen van het dagelijkse nieuws en de incidenten.

Dat er meer antisemitische incidenten zijn wanneer het geweld tussen Israel en de Palestijnen oplaait, wil natuurlijk niet zeggen dat daar de oorzaak ligt. Juist het feit dat specifiek bij Joden die link zo sterk wordt gelegd (en dit door velen ook als logisch, begrijpelijk of zelfs vanzelfsprekend wordt gezien) wijst op een diepere oorzaak. Bij veel grovere mensenrechtenschendingen door andere landen (Turkije, Marokko, Rusland, China etc.) werkt dit nauwelijks door naar de hier levende bevolkingsgroepen uit die landen. Waarom is die link bij Joden en Israel dan zo sterk? Waarom identificeren hier levende moslims zich zoveel sterker met ‘Palestina’ dan met Tsjetsjenië, Irak, Pakistan? Waarom roept geweld van Joden tegen moslims zoveel meer woede op dan geweld van niet-Joden en vooral ook van andere moslims?

Armstrong heeft gelijk dat er hier relatief weinig aandacht is voor het geweld van Boko Haram of de Pakistaanse meisjes die door de Taliban werden gegijzeld. Maar daar is in de moslimwereld evenmin veel aandacht voor. Wij nemen hun grieven niet weg door uitgebreide nieuwsuitzendingen te verzorgen over Nigeria, Mali of Soedan. Door de zaak zo voor te stellen wordt het werkelijke probleem gebagatelliseerd en zelfs ontkend. Een oplossing van het Israelisch-Palestijns conflict zal uiteraard de problemen van de rest van de regio niet oplossen. En zolang Israel als welvarend en succesvol land zal blijven bestaan terwijl de Arabische wereld op zowat alle gebieden sterk achterblijft, zal het gevoel van vernedering en minderwaardigheid onder moslims niet verdwijnen.

Ratna Pelle

 

UNRWA krijgt nauwelijks toegezegd geld binnen voor reconstructie Gaza

 

Ik weet niet in hoeverre UNRWA de bevolking van Gaza inderdaad voorliegt dat Israel schuld is aan de haperende reconstructie.

Er zouden nog zo’n 100.000 mensen dakloos zijn en zeker 7.000 woningen voor hen herbouwd moeten worden, naast de andere gebouwen en infrastructuur.

Ondanks de Palestijnse ‘eenheidsregering’ wil Hamas haar greep op de Gazastrook niet prijsgeven, en daarom zouden de sponsors het toegezegde geld niet overmaken.

Los daarvan zijn met name (maar niet alleen) de Arabische landen berucht om het toezeggen van grote bedragen aan hulpgeld, om die toezeggingen vervolgens niet na te komen...

 

Wouter

_______________

 

UNRWA suspends Gaza reconstruction for lack of funds. Here's why there's no money.

http://www.elderofziyon.blogspot.nl/2015/01/unrwa-suspends-gaza-reconstruction-for.html

 

 

From AFP:

 

The UN agency for Palestinian refugees said on Tuesday that it cannot afford to repair Gaza homes damaged in last year's war with Israel because donors have failed to pay.
"The agency has exhausted all funding to support repairs and rental subsidies," the United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) said in a statement.
"$5.4 billion was pledged at the Cairo (aid) conference last October and virtually none of it has reached Gaza. This is distressing and unacceptable.
"It is unclear why this funding has not been forthcoming," it added.

 

Actually, it is quite clear. The reason was said explicitly by Egypt's foreign minister Sameh Shoukry last month:

 

Commenting on a Gaza donors conference held in Cairo months ago, Shoukry said donors who pledged billions of dollars for the embattled Palestinian territory had not sent the money because they had no trust in the absence of a lasting solution to the Palestinian-Israeli conflict and the suspension of direct Palestinian-Israeli peace negotiations.
"The international community links its financial contribution to the reconstruction of Gaza to the return of the Palestinian authority to its position in it," Shoukry said.
He added that this international community had confidence in the Palestinian Authority and a desire to contribute to the reconstruction of Gaza through the authority.

 

Hamas refuses to relinquish its hold on Gaza even after it supposedly joined the "unity government" and international donors don't want to contribute to Hamas. Arab countries don't trust Hamas and neither do Western countries. 

There is one other reason: Arab countries always lie about how much they support their Palestinian brothers.

There is a long history of Arab countries pledging hundreds of millions of dollars and not paying. In 2008, it was revealed that Arab nations had paid only 40% of the money they had pledged to the PA. In 2012, Arab nations again promised hundreds of millions that they didn't pay. And in 2010, not one dime of a half billion dollars pledged specifically for Jerusalem was paid. You know, the city that is supposedly the one that Arabs would die for couldn't even get anything. 

While Arab nations will insist to the West how the Palestinian issue is their top priority, their actions have consistently shown this to be a lie. They just say it in order to put political pressure on Israel via the West, but they really don't give a damn about Palestinian Arabs. (Anyone who has ever followed how they treat their Palestinian Arab "guests" in their countries know this to be the case.)

But the hypocrisy is rarely discussed in the West, because their foreign ministers and prime ministers always make grandiose speeches in "support" of people that they just wish would go away already. It just so happens they hate Jews even more.

The UNDP also stated last week that it had only received 5% of the funds pledged for reconstructing Gaza.

The cement is available. The trucks to deliver them are ready. But the vast majority of the media coverage (prompted by Mahmoud Abbas' gang and many anti-Israel NGOs) blames Israel for Gaza reconstruction delays.

Oh, and UNRWA is making a subtle threat:

 

[Serry added,] "People are desperate and the international community cannot even provide the bare minimum – for example a repaired home in winter –let alone a lifting of the blockade, access to markets or freedom of movement. We’ve said before quiet for quiet will not last, and now the quiet is at risk.”

 

Meaning that UNRWA knows that Gazans are not being told that their Arab brethren aren't paying up. They are being told that it is Israel's fault, so they will want to start resuming rocket fire at Israel. 

UNRWA is telling the world that irrational Gazans might start another war against the nation that is not standing in the way for their legitimate reconstruction needs. And that is to be expected. Certainly UNRWA isn't going to tell Gazans the truth. They will continue to teach hate against Israel in the schools so as to give their "refugees" a convenient target for hate. 

As is so often the case in the Middle East, everyone is afraid of the truth, and everyone - world media, Western diplomats, Arab leaders, UN agencies, and Palestinian Arab leaders themselves - spin a web of lies in order to keep Israel in the crosshairs in the name of Palestinian solidarity. No one is willing to stand up and say that Palestinian leadership has been corrupt, that Hamas has been a disaster for Gaza, that Arab nations are sick and tired of them whining. Deep down, everyone sees through PLO stunts meant to pressure Israel and pretending that the Palestinian issue is more important than Syria and ISIS and Libya and Yemen the the Iranian threat. But they aren't willing to say it out loud.