donderdag 9 mei 2013

IMO Blog

Een keur aan actiegroepen voert al jaren campagne tegen alles in Nederland wat met de Israelische nederzettingen en bezetting te maken heeft, van Veolia die een tramlijn in Oost-Jeruzalem aanlegt tot Ahava dat haar producten zou fabriceren op het bezette deel van de Dode Zee oever. Omdat een boycot van Israel veel aversie oproept, is er gelobbyd voor het als zodanig etiketteren van producten die uit de omstreden nederzettingen afkomstig zijn, zodat die wel gericht geboycot kunnen worden want de nederzettingen kunnen ook in Nederland op weinig sympathie rekenen.

De organisaties ICCO, Cordaid en IKV Pax Christi hebben in het kader hiervan vorige maand een onderzoeksrapport naar buiten gebracht, waarin de handelsverbanden van Nederlandse bedrijven met de nederzettingen in kaart wordt gebracht en gehekeld. Zoals te verwachten wordt een eenzijdig en vaak foutief beeld gegeven van het conflict. In de inleiding gaat het al meteen mis:

Since 1967, Israel has occupied the West Bank (including East-Jerusalem), the Gaza Strip and the Golan Heights. These territories are beyond the Green Line, which is the internationally recognized border of the State of Israel. Israel has established settlements in these occupied territories, which is illegal according to international law, for instance the Fourth Geneva Convention, the Hague Convention and many UN Security Council resolutions.

Israel’s settlements in the Gaza Strip were only dismantled in August 2005. On the West Bank and the Golan Heights, however, settlements are expanding and new ones are being established. These settlements are a source of severe and systematic human rights violations, harming the daily lives of millions of Palestinians and a few thousand Syrians living under Israeli occupation. Moreover, these settlements pose a serious obstacle to peace between Israel and the Palestinians

Er wordt wel bijgebouwd binnen bestaande nederzettingen, maar er worden geen nieuwe meer gebouwd. Er wordt grotendeels bijgebouwd in de grote blokken, die volgens verschillende vredesvoorstellen waaronder het Geneefse Akkoord, bij Israel zouden blijven in ruil voor land elders.

De Groene Lijn is niet de internationaal erkende grens, maar een wapenstilstandslijn die nooit door de Arabische wereld of Israel als grens is erkend. Of de genoemde conventies het bouwen van nederzettingen verbieden valt te bezien en is omstreden; ze lijken vooral bedoeld tegen iets anders, namelijk het deporteren van eigen bevolkingsgroepen, zoals de nazi’s deden met de Joden in de Tweede Wereldoorlog. VN Veiligheidsraad resoluties roepen in navolging van resoluties 242 en 337 op tot onderhandelingen om tot vrede te komen. In het volgende wordt nog duidelijker hoe men de boel verdraait:

After the 1948-49 Arab-Israeli war, Israel and its neighbouring countries established a postwar armistice line that marked Israel’s borders with Egypt, Jordan, Lebanon, and Syria. It is known as the Green Line, the internationally recognized border of the State of Israel. Beyond this border lie the West Bank (including East Jerusalem), the Gaza Strip, and the Golan Heights, the remaining territories of historic Palestine. These territories have been occupied by Israel since 1967. The West Bank and Gaza Strip are known as the occupied Palestinian territories (oPt), the Golan Heights are part of Syria.

UN Resolutions 242 and 338 stipulate that Israel must withdraw completely from these territories. Israel withdrew from the Gaza Strip in September 2005, but continues to build settlements in the other territories, actions deemed illegal by virtually all other states. Neither the Oslo Accords of 1993 nor the Road Map of 2003 led to a land agreement between the parties or a withdrawal by Israel.

Nee, 242 en 338 roepen op tot terugtrekking uit ‘bezet gebied’ (niet perse alle bezette gebieden) en benadrukte bovendien het recht van alle staten in de regio op veilige en erkende grenzen, een duidelijke verwijzing naar Israel. Er staat:

Termination of all claims or states of belligerency and respect for and acknowledgement of the sovereignty, territorial integrity and political independence of every State in the area and their right to live in peace within secure and recognized boundaries free from threats or acts of force;

Men roept in feite op tot land voor vrede, ofwel Israelische terugtrekking uit (de meeste) bezette gebieden, in ruil voor erkenning en vrede. Er is ook hier geen sprake van de Groene Lijn als grens. Overigens hebben de Arabische staten 242 altijd verworpen terwijl Israel hem wel accepteerde.

De Oslo Akkoorden leidden tot de Israelische terugtrekking uit alle Palestijnse steden, waardoor zo’n 98% van de Palestijnen onder Palestijns zelfbestuur leeft. Dit is later gedeeltelijk teruggedraaid als gevolg van honderden terroristische aanslagen tijdens de tweede intifada. De Roadmap is een zachte dood gestorven omdat beide partijen zich er vanaf het begin niet aan hielden.

Volgens dit rapport zijn de Joodse wijk in de oude stad van Jeruzalem, de Klaagmuur, de Olijfberg, de tientallen synagoges in de oude stad alleen bezet Palestijns gebied. Dit is beyond absurd. Jeruzalem had eind 19^e eeuw al een Joodse meerderheid. Het Joodse gedeelte van de oude stad is vele honderden jaren oud, en er zijn resten gevonden van Joodse bewoning van duizenden jaren geleden. De Klaagmuur is het restant van de oude Joodse tempel, en was al een heilige plaats voordat de islam bestond. Onder de Tempelberg bevinden zich resten van bebouwing uit die tijd. Sommige wijken die nu bijna geheel Arabisch zijn zoals Sheikh Jarrah, waren vroeger grotendeels Joods. In 1948 zijn dan ook vele duizenden Joden verjaagd uit Oost Jeruzalem en zijn de Joodse delen verwoest. Alleen al de bewering dat geheel Oost Jeruzalem, dat wil zeggen het gedeelte van Jeruzalem dat het Jordaanse leger in 1948 veroverde, ‘bezet Palestijns gebied’ is, zou voldoende moeten zijn om een rapport te diskwalificeren. Helaas is deze bewering gemeengoed geworden.

Het rapport stelt:

Companies and government institutions which profit from the occupation:

• Israeli government institutions, such as the army, which are directly involved in the Israeli occupation;

• Companies that supply weapons and security products and – services to the Israeli army;

• Companies involved in the construction of the Israeli separation wall between Israel and the occupied Palestinian territories;

• Companies and financial institutions providing infrastructural or financial services in occupied Palestinian territories.

Met andere woorden, alles wat Israel ten goede komt, komt eigenlijk ook de bezetting ten goede, want die is onderdeel van Israel. Israel zou geen dag kunnen bestaan zonder het leger. Het leger zorgt ervoor dat raketten van Hamas en Hezbollah hun doel niet kunnen treffen, het verijdelt aanslagen en haalt Palestijnen met explosieven eruit bij de checkpoints. Maar er worden ook Palestijnen onnodig opgehouden of getreiterd bij de checkpoints, en soms wordt het leger ingezet om nederzettingen te beschermen (men heeft ook een eigen beveiliging) of om stenen gooiende Palestijnen te verjagen. De grens tussen legitieme acties en onderdrukkende is moeilijk te trekken, zoals het ook lastig na te gaan is welke aanvallen in bijvoorbeeld de recente Gaza oorlogen legitiem waren omdat het verwachte militaire voordeel proportioneel is in relatie tot het risico van burgerdoden, en welke niet. Zo’n uitleg van wat allemaal onder steun aan de bezetting valt laat al zien dat er voor Israel en haar recht op zelfverdediging absoluut geen ruimte is wat betreft dit rapport. Bovendien is de bezetting zelf niet illegaal of omstreden, en heeft Israel het recht om, zolang er geen vredesregeling is overeengekomen, dit gebied om veiligheidsredenen te behouden. Het heeft daarbij bepaalde verplichtingen als bezettende macht, maar ook rechten. Overigens is volgens de Haagse Conventie alleen dan sprake van een bezetting wanneer de bezettende macht er effectief de macht uitoefent en dus het bestuur vormt in het gebied. De A en B gebieden vallen daar eigenlijk niet onder, al zijn ze ook niet geheel zelfstandig.

Het rapport van ICCO c.s. is oude wijn in nieuwe zakken. Anti-Israel actiegroepen zoals het Palestina Komitee en United Civilians for Peace voeren al jaren actie tegen Israel onder het mom van de bezetting, en nagelen Nederlandse bedrijven die met Israelische in zee gaan aan de schandpaal. En die bedrijven zijn daar steeds gevoeliger voor, zo blijkt. ‘Palestina’ spreekt tot de verbeelding, en de vele onjuistheden die deze pro-Palestina actiegroepen uitdragen, samen met een leger aan columnisten en opiniemakers, worden zelden weerlegd omdat de media geen boodschap meer hebben aan het ‘ouderwetse’ Israelische verhaal van het kleine dappere landje dat de woestijn tot bloei brengt. Bovendien draaft een deel van de pro-Israel gemeenschap soms ook door, waardoor hun argumenten aan geloofwaardigheid verliezen. Opvallend is dat het ICCO rapport uitgebreid in de media kwam, terwijl een CIDI rapport over de nederzettingen een paar maanden geleden geheel onvermeld bleef.

Ratna Pelle

Etikettering nederzettingen Israel niet uitgesteld (IMO)

Etikettering nederzettingen Israel (niet) uitgesteld

http://www.israel-palestina.info/actueel/2013/05/09/etikettering-nederzettingen-israel-uitgesteld/

IMO Blog

De etikettering van producten uit Israelische nederzettingen is voorlopig uitgesteld, zo meldden diverse media vorige week. De zaak ligt gevoelig in de coalitie, en de VVD was niet gelukkig met uitspraken van Timmermans. NRC meldde op haar website:

In een reactie op het advies noemde minister Timmermans dit toen de Nederlandse lijn: “Als op producten uit nederzettingen staat dat ze uit Israël komen, klopt dat gewoon niet met het internationaal recht.” Nu wordt in regeringskringen gezegd dat Timmermans dit “te enthousiast” heeft uitgedragen. Het advies is intussen van de website van Economische Zaken gehaald.

Het CIDI wees toen al op een aantal haken en ogen, evenals sommige oppositie partijen. Zo is het vreemd en zelfs discriminatoir om alleen voor Israel de richtlijnen rond bezette dan wel omstreden gebieden aan te scherpen. De EU heeft associatieakkoorden en nauwe handelsbetrekkingen met een aantal andere landen die gebied bezetten of volken onderdrukken, zoals Turkije en Marokko. Ook met problematische landen als Syrië, Libanon en Egypte zijn er associatie akkoorden. Je kunt je afvragen of wat er met name in Syrië gebeurt niet urgenter actie vraagt dan de nederzettingen. Daarnaast voorzien de huidige regels niet in het apart vermelden van de herkomst van grondstoffen van producten. Israel hoeft het dus niet te vermelden wanneer de druiven voor wijn uit de Golan komen, maar de wijn in Tel Aviv is gebotteld. Als je die regels gaat veranderen, moet dat uiteraard ook voor andere landen gaan gelden.

Daarnaast kun je je in alle redelijkheid afvragen wat er wordt bereikt met dit anti-nederzettingen beleid. Consumenten vinden het fijn te weten waar iets precies vandaan komt, is het argument, maar dat zou dan eveneens voor allerlei andere landen, omstreden praktijken, mensenrechtenschendingen etc. moeten gelden. En als je je dan op het Israelisch-Palestijnse conflict richt, waarom is het dan zo belangrijk om specifiek op de Israelische nederzettingen te focussen? Brengt dat de vrede dichterbij? Zal het Israel ertoe aanzetten zich soepeler op te stellen, zullen de Palestijnen zich dan meer compromisbereid gaan opstellen? Zoals eerder betoogd, valt dat te betwijfelen. Israel zal er eerder door verharden, en het gevoel hebben nog meer geïsoleerd te staan en geen recht te hoeven verwachten van de internationale gemeenschap. De Palestijnen op hun beurt zullen juist verharden in hun standpunt en hun gelijk bevestigd zien.

In een gesprekje met de NOS gisteren ontkende minister Timmermans dat er sprake was van onenigheid binnen het kabinet of van uitstel . Wel wilde hij de etikettering op Europees niveau uniform geregeld hebben, maar daar was hij voortvarend mee bezig.

De trend lijkt duidelijk: de nederzettingen worden gezien als het ultieme probleem in het Midden-Oosten conflict, alle filmpjes van extremistische Hamas imams, het prijzen van ‘martelaren’, de talibanisering van de Gazastrook, het gedraai van Abbas en het geld voor zelfmoordterroristen ten spijt. NRC schreef eind vorige maand al:

Het specifiek etiketteren van producten uit Israëlische nederzettingen is een politiek gevoelig, maar uiterst actueel thema in Europa, zo bleek vrijdag uit een gelekte brief van dertien Europese ministers aan EU-buitenlandcoördinator Catherine Ashton. De ministers vragen Ashton daarin leiding te nemen bij het gezamenlijk vaststellen van richtlijnen voor etiketten. Ook Timmermans ondertekende de brief.

Deze visie werd onlangs weer bevestigd door een onderzoekrapport dat is opgesteld in opdracht van de ontwikkelingsorganisaties ICCO, Cordaid en Pax Christi, waarin de handel van Nederland met de nederzettingen wordt bekritiseerd, en de bedrijven die volgens hen hieraan schuldig zijn worden gehekeld. Ik zou vurig wensen dat al dat geld (dit doen ze naar ik aanneem van donaties van mensen die denken wat te geven voor de kindertjes in Afrika) en energie wordt besteed aan het uitzoeken welke bedrijven er schuldig zijn aan uitbuiting en mensenrechtenschendingen in de kledingbranche. Onlangs kwamen honderden textielarbeidsters om in Bangladesh omdat hun fabriek ondeugdelijk was gebouwd en ze ondanks het groter worden van scheuren in de muren toch gewoon moesten gaan werken (er waren andere bedrijven in hetzelfde pand gevestigd waarvan de werknemers thuis mochten blijven en zo overleefden). Een paar maanden geleden is een fabriek afgebrand en kregen de arbeidsters de opdracht binnen te blijven en eerst de kleding voor de VS en Europa veilig te stellen alvorens zelf naar buiten te gaan. Maar toen was het dus te laat. Ik zou graag een rapport zien waarin precies is nagetrokken welke bedrijven via welke tussenhandelaren in welke landen onder welke omstandigheden hun kleding laten maken, en hoe we daar als consument effectief actie tegen kunnen voeren. Ik zou graag zien dat er over etikettering werd gesproken van kleding die mogelijk niet onder redelijke omstandigheden is gemaakt, voor mijn part een puntensysteem of wat dan ook. Miljoenen textielarbeidsters werken in diverse lage lonen landen in mensonterende omstandigheden zodat wij voor een schijntje de laatste mode kunnen kopen. Laat men zich daar het hoofd eens over breken.

Maar nee, men doet liever aan symboolpolitiek dan echte misstanden aan te pakken, en de nederzettingen zijn ook wat eenvoudiger in kaart te brengen dan de ingewikkelde en vaak ondoorzichtige lijnen waarlangs de textielhandel verloopt. Bovendien kun je in Israel goed onderzoek doen, is het er goed toeven en is het relatief gemakkelijk aan gegevens te komen. Er zijn daar tientallen, zo niet honderden organisaties actief op het gebied van mensenrechten en het aanklagen van de bezetting, en daarnaast is er een batterij aan VN instituties en rapporten van de mensenrechtenraad of de speciale rapporteur van de VN in de bezette gebieden etc. waar je uit kunt putten. Dus zo’n rapportje draai je relatief gemakkelijk in elkaar. En vervolgens ben je verzekerd van een hoop media aandacht en hoef je je geen zorgen te maken over lastige vragen over je bronnen, werkwijze, uitgangspunten en vooringenomenheid. Alleen een paar verstokte zionisten bloggen daarover op obscure websites.

Meer over dit rapport in mijn volgende blog.

Ratna Pelle

woensdag 8 mei 2013

Stephen Hawking boycot conferentie Jeruzalem

De academische boycot van Israel is in één woord walgelijk. Veel Israelische academici staan zelf behoorlijk kritisch tegenover hun regering. Bovendien druist het in tegen de idee van vrije uitwisseling van ideeën, en ten slotte draagt het niet bij tot vrede maar brengt deze juist verder weg. Iedere boycot van Israel versterkt de nationalistische tendenzen en het gevoel er alleen voor te staan. Hiermee vervreemdt men juist de mensen van zich die in Israel zelf voor veranderingen kunnen zorgen.

Zie ook deze video over de motieven achter de zogenaamde BDS beweging en haar voormannen, en dit artikel over wat er mis is met boycots van Israel.

------------

Hawking is indeed boycotting Peres's Jerusalem meeting

After Cambridge U. inaccurately cited health reasons, British physicist confirms he's bailing on Presidential Conference in solidarity with Palestinians

http://www.timesofisrael.com/hawking-is-indeed-boycotting-peress-jerusalem-meet/

By ASHER ZEIGER May 8, 2013, 6:33 pm

British physicist Stephen Hawking at a conference with Israeli high school students in Jerusalem in December 2006. (photo credit: Orel Cohen/Flash90)

Hof van Versailles: Israël handelt volgens internationaal recht

De ideële spaarbank ASN sloot in 2006 OV-multinational Veolia uit van haar ‘beleggingsuniversum’, omdat Veolia meewerkte aan een tramlijn (lightrail) die door Oost-Jeruzalem zou lopen, volgens veel pro-Palestijnse actiegroepen in strijd met het internationaal recht. Na dit succes hebben de activisten nog meermaals tegen Veolia actie gevoerd, o.a. bij openbare aanbestedingen door overheden.

De PLO had Veolia in Frankrijk voor de rechter gedaagd vanwege haar bemoeienis met de tramlijn, maar het Hof van Versailles heeft onlangs geoordeeld dat Israel (en dus ook Veolia) niet strijdig handelt met het internationaal recht door de aanleg in oost-Jeruzalem.

De lightrail is operatief sinds 2011, maar wordt nog verder uitgebreid.

Wouter

____________

Hof van Versailles: Israël handelt volgens internationaal recht

http://likud.nl/2013/04/hof-van-versailles-israel-handelt-volgens-internationaal-recht/

Maandag, April 29, 2013 / Last Modified: Woensdag, Mei 1, 2013

· Categorieën: UIT DE PERS

Brabosh, 29 april 2013.

Ziehier een uitspraak die de vrienden van Israël zorgvuldig dienen te bewaren in hun archieven. Frankrijk is geen neutrale partij in het Arabisch-Israëlisch conflict, en het arrest van het Hof in Versailles is daarom ook van bijzonder groot belang.

De Franse bedrijven Veolia en Alstom hebben, na een openbare aanbesteding, een tramlijn aangelegd die Jeruzalem verbindt met het Oosten, tot in de gebieden die beheerd worden door de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) en de Palestijnse Autoriteit. Dat komt dus ook ten goede aan de Arabieren die daar wonen.

Echter, de PLO was van mening dat de Israëlische staat het Palestijnse grondgebied illegaal bezet en deze illegale bezetting verder continueert door de aanleg van een tramlijn die op zich al ongeoorloofd zou zijn.

De Bevrijdingsorganisatie van Palestina (PLO) had zich aldus in een lang proces tegen de Staat Israël geëngageerd voor het Hof van Beroep van Versailles, dat op 13 maart 2013 uitspraak deed. Het werd een totale afgang voor de PLO. Het Hof kwam tot verpletterende conclusies, die u misschien wat kunnen verwarren omdat in de reguliere media met geen woord over de uitspraak wordt gerept. Maar dat is niet de schuld van Israël maar van uw media.

Een bericht in Dreuz-info brengt meer opheldering. Het Hof van Versailles heeft geoordeeld dat Israël geen illegale activiteiten heeft ontplooid door de aanleg van een tramlijn naar de gebieden voorbij de Groene Lijn (de wapenstilstandslijn van april 1949), sinds kort om politieke motieven de “pre-1967-lijn” genoemd.

Het Hof oordeelde dat Israël juist heeft gehandeld binnen de Haagse Conventie op een wijze zoals een bezetter moet handelen: “de autoriteit van de wettelijke macht die in feite in handen werd gelegd van de bezetter, zal alle maatregelen treffen die hem ter beschikking zijn, om in zoverre dat mogelijk is, de openbare orde en veiligheid te herstellen, met inachtneming van, tenzij absoluut onmogelijk, de geldende wetgeving in het land.”

Bovendien ging het Hof van Versailles nog een stap verder door te oordelen dat de Conventies van Genève en van Den Haag enkel van toepassing zijn voor landen en voor hun ondertekenaars, en dat de PLO geen van beiden is. De PLO had geargumenteerd dat Israël de Conventies van Genève had geschonden door het “overbrengen” van burgers naar de betwiste gebieden en dat het daarbij eigendommen beschadigde alsmede een reeks andere beweringen.

De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) werd aldus door het Hof van Versailles in het ongelijk gesteld en veroordeeld door een boete van telkens 30.000 euro aan de verschillende maatschappijen die betrokken waren in de aanleg van de Light Rail met name aan Alstom, Alstom Transport en Veolia Transport.

Een onthullend arrest, door de westerse pers weliswaar werd doodgezwegen, maar dat u gerust mag vastspijkeren tegen de muur boven uw bed in de slaapkamer. Geïnteresseerden kunnen dit arrest hier (in het Frans) volledig doorlezen.

__________

Toevoeging van Likoed Nederland: niet alleen de PLO staat in haar hemd, ook alle bekende Nederlandse Israël-haters als Gretta Duisenberg, Anja Meulenbelt en Harry van Bommel (SP) ageerden tegen de tram, en verder nog:

· De bekende Israel basher Eva Ludemann gebruikte in een artikel ook zo een beetje om de zin het woord ”illegaal”.

· En Dries van Agt schreef vele polemieken tegen de tramlijn, waarop Likoed Nederland met hem in discussie ging in dagblad De Gelderlander. Van Agt beriep zich daarbij voortdurend op “het internationaal recht”. Hij blijkt toch niet zo een kenner daarvan. Wat een afgang voor een voormalige minister van Justitie.

Gehandicapte kleuter uit Gaza leeft in Israelisch ziekenhuis

Generaties van huwelijken tussen neven en nichten leiden meer dan eens tot genetische defecten zoals een verzwakt immuunsysteem. In patriarchale en tribaal geörienteerde gemeenschappen in de Arabische wereld wordt zo’n huwelijk vaak aan meisjes opgedrongen.

________________

Disabled Gaza toddler lives at Israeli hospital

http://www.timesofisrael.com/disabled-gaza-toddler-lives-at-israeli-hospital/

Abandoned by his parents and the Palestinian government, 3-year-old Mohammed has been at Tel Hashomer Hospital all his life

By DIAA HADID May 3, 2013, 11:06 am

RAMAT GAN, Israel (AP) — In his short life, Palestinian toddler Mohammed al-Farra has known just one home: the yellow-painted children’s ward in Israel’s Tel Hashomer Hospital.

Born in Gaza with a rare genetic disease, Mohammed’s hands and feet were amputated because of complications from his condition, and the 3½-year-old carts about in a tiny red wheelchair. His parents abandoned him, and the Palestinian government won’t pay for his care, so he lives at the hospital with his grandfather.

“He can’t open anything by himself, he can’t eat or take down his pants. His life is zero without help,” he said at the Edmond and Lily Safra Children’s Hospital, part of the Tel Hashomer complex in the Israeli city of Ramat Gan.

Mohammed’s plight is an extreme example of the harsh treatment some families mete out to the disabled, particularly in the more tribal-dominated corners of the Gaza Strip, even as Palestinians make strides in combating such attitudes.

It also demonstrates a costly legacy of Gaza’s strongly patriarchal culture that prods women into first-cousin marriages and allows polygamy, while rendering mothers powerless over their children’s fate.

Mohammed was rushed to Israel as a newborn for emergency treatment. His genetic disorder left him with a weakened immune system and crippled his bowels, doctors say, and an infection destroyed his hands and feet, requiring them to be amputated.

In the midst of his treatment, his mother abandoned Mohammed because her husband, ashamed of their son, threatened to take a second wife if she didn’t leave the baby and return to their home in the southern Gaza Strip town of Khan Yunis, Farra said. In Gaza, polygamy is permitted but isn’t common. But it’s a powerful threat to women fearful of competing against newer wives.

Now Mohammed spends his days undergoing treatment and learning how to use prosthetic limbs.

His 55-year-old grandfather cares for him. Mohammed’s Israeli doctors, who’ve grown attached to the boy, fund-raise to cover his bills, allowing him and his grandfather to live in the sunny pediatric ward.

But it’s not clear how long he’ll stay in the hospital, or where he’ll go when his treatment is complete. As a Palestinian, Mohammed is not eligible for permanent Israeli residency. Yet his family will not take the child back, the grandfather said. His parents, contacted by The Associated Press, refused to comment.

As his grandfather spoke, Mohammed used his knees and elbows to scamper up and down a nearby stairwell, his knees and elbows blackened and scarred from constant pressure. He used his arms to hold a green bottle he found in a stroller. His prosthetic legs with painted-on shoes were strewn nearby.

He crawled toward his grandfather’s lap. “Baba!” he shouted, Arabic for “daddy.” ”Ana ayef,” he said — a mix of Arabic and Hebrew for “I’m tired.”

Dr. Raz Somech, the senior physician in the Tel Hashomer pediatric immunology department, attributes Mohammed’s genetic disorder to the several generations of cousin marriages in his family — including his parents.

In deeply patriarchal parts of Gaza — not in all the territory — men believe they have “first rights” to wed their female cousins, even above the women’s own wishes. Parents approve the partnerships because it strengthens family bonds and ensures inheritances don’t leave the tribe.

Repeated generations of cousin marriages complicate blood ties. It’s not clear what affect that has had on disability rates in Gaza; but Somech said a third of patients in his department are Palestinians and most have genetic diseases that were the result of close-relation marriages.

Further worsening the situation, disabled children are often stigmatized.

Some families hide the children, fearing they won’t be able to marry off their able-bodied children if the community knows of their less-abled siblings. And they are seen as burdens in the impoverished territory.

Some 183,600 Gaza residents — or 10.8 percent of the 1.7 million Gazans — suffer some kind of disability that affects their mental health, eyesight, hearing or mobility. Some 40,800 people suffer severe disability, the Palestinian bureau of statistics reported in 2011.

According to the bureau, two-thirds of young disabled Gazans are illiterate and some 40 percent were never sent to school, suggesting either their parents kept them home or did not have the means to educate them — a likely scenario in the territory, where about two-thirds of the population live under the poverty line. Over 90 percent of the disabled are unemployed, the bureau said.

Yet attitudes have been changing in Gaza.

Activist Eid Shaboura said Mohammed’s case is “extreme.”

“There’s been a lot of progress. It’s changing now, but of course, not to the level we want.”

There are greater efforts, by about 10 aid groups in Gaza, to increase opportunities for the disabled. Hearing-impaired Palestinians make boutique products in a Gaza center, “Atfaluna,” Arabic for “Our Children.” This year they opened a restaurant run by the hearing-impaired, further raising their visibility.

Gaza’s Hamas rulers have also pushed the issue in recent years. Their matchmakers have helped marry off sight-impaired single men with brides and cover wedding costs. Wheelchair-bound Palestinian fighters wounded in battle are honored in military parades.

The hospital that is Mohammed’s home is a rare meeting ground for Israelis and Palestinians. With Gaza’s medical system often overwhelmed, patients often receive permits to receive treatment in Israel.

A generation ago, thousands of Palestinians, including Mohammed’s grandfather, worked in Israel. But Israel began restricting Palestinian movement over years of flaring violence, particularly since the militant group Hamas seized power of the coastal territory in 2007.

On a recent day at the children’s hospital, patients and medics chatted in Hebrew and Arabic. Women in Muslim headscarves strolled in a corridor. An Orthodox Jewish woman affectionately patted Mohammed on his head. She nodded kindly at Farra.

Doctors’ fundraising has covered Mohammed’s years of treatment, Somech said. One donor provided $28,000 for Mohammed’s prosthetics.

The Palestinian Authority in the West Bank is supposed to fund transfers to Israeli hospitals. But it stopped covering Mohammed’s bills six months after he arrived, Somech said. Palestinian health official Fathi al-Hajj said there was no record of the case.

There has been a growing number of cases where the Palestinian Authority stopped paying for patients because of its budgetary problems, Mor Efrat of rights group Physicians for Human Rights said.

Farra said he stepped in to care for Mohammed to save his daughter’s marriage. He sleeps beside Mohammed and ensures he’s clean and fed.

“Taking care of this child is a good deed,” he said.

But after years of caring for Mohammed, his grandfather said he wants to go home. He wished he could find a foster home or caregiver for Mohammed.

“He needs many things in his life,” Farra said, absentmindedly massaging Mohammed’s arm stump as the toddler rested on his lap. “He needs a home.”

Rechtbank spreekt krom in zaak De Kreek (IPI)

Rechtbank spreekt krom

http://www.israel-palestina.info/actueel/2013/05/08/rechtbank-spreekt-krom/

Jeroen de Kreek deed verkeerde dingen maar is 'niet toerekeningsvatbaar' verklaard.

Door Tjalling.

De inmiddels beruchte ex-advocaat Jeroen de Kreek is al vaker voor de rechter verschenen en veroordeeld, wegens stalken, bedreiging, belediging, antisemitisme en Holocaustontkenning. Dit maal ging het om belediging, antisemitisme en bedreiging.

Op 29 april verklaarde de Rechtbank Amsterdam bewezen dat Jeroen de Kreek dingen heeft gedaan die strafbaar zijn, maar dat hij hiervoor niet strafbaar kon worden gesteld. De Rechtbank had daartoe besloten op basis van twee psychiatrische rapporten uit 2005, waaruit bleek dat De Kreek als volledig ontoerekeningsvatbaar moet worden beschouwd. De Rechtbank voegde daaraan het advies toe om geen aandacht aan hem te besteden zo lang er niemand daadwerkelijk in gevaar komt. Vervolging zou de ex-advocaat namelijk slechts een podium bieden voor zijn absurde ideeën. Aan deze verklaring van de Rechtbank zijn echter ernstige risico's verbonden, omdat hiermee beslist geen einde is gekomen aan de gevaarlijke invloed die De Kreek wel degelijk op de samenleving heeft.

Wie is Jeroen de Kreek en wat heeft hij tot nu toe zoal uitgespookt? De Kreek studeerde van 1986 tot 1992 rechten aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Nadien was hij enkele jaren als advocaat verbonden aan het Amsterdamse kantoor Sybrandy Fontijn Advocaten. Hij lanceerde een idee dat hem in binnen- en buitenland bekend maakte: "De Digitale Advocaat", een website waarop binnen 24 uur het antwoord op een juridische vraag werd gegeven. Hij gaf regelmatig cursussen aan juristen over het gebruik van internet, maar ontwikkelde later ook meerdere op zijn zachtst gezegd omstreden websites. Op tenminste drie daarvan (holocaustles.nl, nazitruth.nl en hetzuur.nl) is sprake van ernstig antisemitisme. Het Meldpunt Discriminatie Internet noemt de drie websites zelfs momenteel de grootste bron van Jodenhaat op het Nederlandse deel van het internet. Vooral de sites 'Hetzuur' en 'Nazitruth' staan vol met antisemitische uitingen waarbij ieder weldenkend mens mijlenver achteruit deinst. De Kreek is in het verleden al een keer veroordeeld wegens stalken en bedreigen van voormalig premier Balkenende en er is een aanklacht tegen hem ingediend wegens Holocaust ontkenning en antisemitisme. Het CIDI heeft bij monde van Ronny Naftaniel aangifte gedaan tegen De Kreek wegens belediging van Joden en zijn uitingen jegens toenmalig minister Uri Rosenthal.

De Kreek stond nu voor de rechtbank voor het (andermaal) beledigen van Joden en omdat hij VVD politica Jeanine Hennis-Plasschaert en arabist Hans Jansen had beledigd en bedreigd.

De strafbare feiten van De Kreek zijn deze keer dus weliswaar bewezen verklaard, maar omdat hij niet toerekeningsvatbaar is kan hij vrijuit gaan en -saillant detail- kreeg hij na de uitspraak zijn in beslag genomen spullen ook terug, waarmee hij weer onbelemmerd zijn ziekelijke denkbeelden kan verspreiden. De Rechtbank tilt daar dus niet erg zwaar aan. Het is echter zeer de vraag of De Kreek werkelijk geen schade kan berokkenen. Het doet denken aan een pyromaan die vrijgesproken wordt omdat psychiatrisch onderzoek heeft vastgesteld dat hem dwangmatig spelen met vuur niet kwalijk genomen kan worden en die na de vrijspraak ook zijn aansteker terugkrijgt in de veronderstelling dat de mensen niet naar zijn verder te stichten branden zullen omkijken.

Op zijn antisemitische websites maakt De Kreek onderscheid tussen het zionisme en de Joden, en doet hij het voorkomen alsof de zionistische Joden de aanstichters van alle kwaad zijn en de 'gewone Joden' in het verderf hebben gestort. Misschien dat daarin zijn ontoerekeningsvatbaarheid moet worden gezocht? Een voorbeeld daarvan is de bewering van De Kreek op zijn site 'het zuur', dat zionistische joden verantwoordelijk zijn voor de Tweede Wereldoorlog en de Shoah. Wat De Kreek tot in het absurde doorvoert, gebeurt in veel minder extreme vorm echter veel vaker: het onjuist onderscheid maken tussen antizionisme en antisemitisme door mensen die wèl toerekeningsvatbaar worden geacht. Zo schreef Anton van Hooff onlangs:

Inmiddels is mij duidelijk geworden dat Israël een racistische schurkenstaat is (illegale atoomwapens, landjepik, apartheidspolitiek zelfs tegen de eigen Arabische burgers, doden van 100 Palestijnen voor 1 Israëli) en als zodanig de voornaamste aanstichter van Jodenhaat in de wereld.

Daarin nu juist zit het gevaar. De Kreek is, ondanks zijn extremere uitingsvorm, onderdeel van een trend die in sommige kringen gangbaar aan het worden is om vooral het antizionisme als salonfähig te beschouwen. Ook de Rechtbank blijkt voor die trend of dat onjuist gemaakte onderscheid niet geheel ongevoelig, en komt bij haar oordeel o. a. tot de volgende opmerking:

Indien de uitlatingen (van De Kreek Tj.Tj.) waren gericht op het zionisme – een beweging en ideologie onder de joden en daarmee een maatschappelijke en/of een politieke beweging – zouden de uitlatingen mogelijk geoorloofd zijn, omdat dan geen sprake zou zijn geweest van uitlatingen gericht tegen personen wegens een ras en/of godsdienst, maar tegen een bepaalde maatschappelijke en/of politieke opvatting.

Het gevaar van deze redenering is dat hij het erg gemakkelijk maakt om antisemitische gevoelens te ventileren onder het mom van antizionisme, en zo de meest kwetsende dingen te mogen zeggen en schrijven over Joden, wat De Kreek ook volop doet. Vaak gaat antisemitisme tegenwoordig gekleed in een antizionistisch jasje, en deze uitspraak biedt antisemieten volop de ruimte van die mogelijkheid gebruik te maken. Natuurlijk is kritiek op Israel, op het zionisme en ook op de Joodse religie geoorloofd. We wonen immers in een vrij land, en ook de islam, het christendom en Turkije of Rusland mogen fel bekritiseerd worden. Het wordt problematisch wanneer uitingen erop gericht zijn om te beledigen en/of wanneer zij aanzetten tot haat tegenover bevolkingsgroepen of groepen mensen. In Nederland wordt doorgaans veel waarde gehecht aan de vrijheid van meningsuiting, ook wanneer die kwetsend is voor bepaalde bevolkingsgroepen. Voor wie zich beledigd voelt wordt het erg moeilijk zijn recht te halen.

Een bovenmatig grote vrijheid van meningsuiting kan ook grote risico's met zich meebrengen. De afstand tussen woord en daad kan onder druk komen te staan, wat ernstige gevolgen met zich mee kan brengen voor kwetsbare groepen en personen in de samenleving. Ook aan dat aspect had de rechtbank aandacht moeten besteden. Anti-Joodse uitspraken en propaganda is niet onschuldig, zo heeft de geschiedenis ons geleerd.

Met haar oordeel heeft de Rechtbank getracht recht te spreken met als resultaat dat de niet toerekeningsvatbaar verklaarde Jeroen de Kreek is ontslagen van alle rechtsvervolging. Zij heeft echter krom gesproken omdat zijn vermeende ontoerekeningsvatbaarheid in het geval van De Kreek niet doorslaggevend had mogen zijn. Daar staat immers de schade tegenover die hij berokkent aan de samenleving in het algemeen en de Joden in het bijzonder. In plaats van vrijspraak had de Rechtbank tot de conclusie moeten komen dat De Kreek zich zou moeten laten behandelen. Een gek is immers lang niet altijd ongevaarlijk en de geschiedenis heeft bewezen tot hoever dat kan gaan. Ook had men hem de spullen niet terug moeten geven, en zou de verspreiding van zijn kwaadaardige propaganda moeten worden tegengegaan.

Gelukkig heeft het Openbaar Ministerie besloten hoger beroep in te stellen.

Over de zaak De Kreek:

CIDI-rapport Israelische nederzettingen

Het CIDI bracht een paar maanden geleden een rapport uit over de Israelische nederzettingen en hoeveel grond zij in beslag nemen. Het is een genuanceerd rapport, waarin men tot de conclusie komt dat 9,3% van de Westoever onder de nederzettingen valt, al is een kleiner percentage van de grond daadwerkelijk bebouwd. Dit cijfer wordt ook door het Israelische peace Now gehanteerd. Het CIDI hekelt de vaak gedane bewering dat de nederzettingen 43% van de grond in beslag nemen en daardoor een Palestijnse staat onmogelijk maken. Men is overigens wel tegen de bouw in nederzettingen buiten Jeruzalem.

------

CIDI-rapport Israelische nederzettingen

http://www.cidi.nl/

ma 17-12-2012

Dinsdag spreekt de Tweede Kamer over de begroting van Buitenlandse zaken. Minister Timmermans zegt in zijn begeleidende brief dat Israelische nederzettingen "ongeveer 43% van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem beslaan. Dit land is daarmee niet beschikbaar voor de opbouw van een Palestijnse staat."

De Israelische nederzettingen op de Westbank zijn een van de grootste problemen die moeten worden opgelost in vredesonderhandelingen tussen Israel en de Palestijnse leiders.

CIDI zegt al jaren dat het bouwen van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, buiten Jeruzalem, moet stoppen. CIDI verwierp ook het plan van de Israelische regering om 3500 nieuwe huizen voor Israeli's te bouwen in het omstreden E1-gebied tussen Jeruzalem en Ma'ale Adumim.

Een van de meest gehoorde argumenten tegen de nederzettingen is, dat zij land in beslag nemen waardoor een Palestijnse staat vrijwel onmogelijk valt op te bouwen. Minister Frans Timmermans lijkt er ook zo over te denken. Op 12 december stuurde hij een brief aan de Tweede Kamer, waarin hij zijn toekomstig beleid ten aanzien van het vredesproces in het Midden-Oosten uiteen zette. Daarin schreef hij:

De jurisdictie van deze nederzettingen beslaat ongeveer 43% van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Dit land is daarmee niet beschikbaar voor de opbouw van een Palestijnse staat."

Het is echter de vraag of Israel inderdaad 43% gebruikt van het gebied dat het in 1967 bezette.Daarover zijn de meest uiteenlopende schattingen in omloop. De Israelische regering spreekt van 1,5% en er zijn zelfs Palestijnse rapporten die zeggen dat de Israelische nederzettingen meer dan 60% van de Westoever controleren.

CIDI zocht het uit en kwam met een document dat de bedoeling heeft iedereen in staat te stellen om zelf te oordelen over vier verschillende en tegenstrijdige versies van een sleutelkwestie betreffende Israelische nederzettingen: hoeveel land op de Westoever de nederzettingen in beslag nemen en of rechtstreeks controleren.

In het rapport over de nederzettingen, dat u hier kunt downloaden, laten we zien dat het percentage in de Kamerbrief ongefundeerd is. Net als de Israelische vredesorganisatie 'Vrede Nu' komen wij tot de conclusie dat de nederzettingen 9,3% van het grondgebied van de Westbank innemen.

Eén en ander neemt niet weg dat het CIDI al jarenlang het standpunt inneemt dat het bouwen van huizen in Israelische nederzettingen, buiten Jeruzalem, gestaakt dient te worden.

Enkele cijfers over de nederzettingen anno 2010

Op dit moment bestaan er 121 Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Er zijn ook 102 voorposten, maar deze worden door de Israelische regering als illegaal beschouwd. In Oost-Jeruzalem, dat in 1967 door Israel werd geannexeerd, leven nog eens 190.000 Joden tussen ca 400.000 Arabieren.

Op de gehele Westelijke Jordaanoever wonen 303.900 Joden in nederzettingen (telling juli 2010). De drie grootste nederzettingen zijn: Betar Illit, Modi'in Illit en Ma'ale Adummim. Deze zijn beter aan te duiden als steden. Geen van deze plaatsen heeft minder dan 35.000 inwoners. Het totale aantal inwoners van deze drie nederzettingen is 119.200, 40% van de gehele Joodse populatie op de Westelijke Jordaanoever.

De internationale gemeenschap noemt de Israelische nederzettingenpolitiek illegaal. Dit is ook de opvatting van de Europese Unie. Het Israelische Hooggerechtshof bestrijdt dit op meerdere gronden. Eén argument is dat het gebied waarop de nederzettingen worden gebouwd omstreden is. Voor Israel de Westoever in 1967 bezette, was het in handen van Jordanie. Maar dat bestuur werd maar door twee landen erkend.

In 1947 werd de Westelijke Jordaanoever door de Verenigde Naties (res. 181) toegewezen aan de op te richten Palestijnse staat, maar de Palestijnen wezen dit voorstel af. In de oorlog die daarop ontstond bezette Jordanie het gebied. Voor Jordanie was de Westoever 30 jaar in handen van de Britten. Daarvoor was het 400 jaar Turks. Nooit was er een Palestijnse staat. Dat neemt niet weg dat CIDI op het standpunt staat dat Israel een Palestijnse staat in dit gebied moet toestaan, indien dit tot een echte duurzame vrede met het Palestijnse volk kan leiden. Een deel van de Joodse nederzettingen zal daarbij ontruimd moeten worden, zoals dat ook in de Gazastrook is gebeurd.

Van de 121 nederzettingen vallen er 80 binnen het zogenaamde veiligheidshek dat door sommigen scheidingsmuur genoemd wordt . 48 nederzettingen hebben minder dan 500 inwoners. In 75 nederzettingen is al jaren praktisch geen groei te herkennen.. De Israelische nederzettingen zijn gebouwd op 3% van het totale oppervlak van de West Bank (kaartje). Sinds een aantal jaren zijn er geen nieuwe nederzettingen bij gebouwd, wel zijn de oude uitgebreid en dan met name in de gebieden die Israel in een vredesregeling denkt te kunnen behouden. Die gebieden zouden mogelijkerwijs kunnen worden uitgeruild met grond die momenteel tot Israel behoort. Van december 2009 tot eind september 2010 had de Israelische regering een bouwstop ingesteld om het vredesproces te helpen opstarten.

Uit de cijfers van het Israelisch Centraal Bureau voor Statistiek blijkt dat Israel sinds 2003 een stabiele bevolkingsgroei heeft, deze komt op 1,8%. De nederzettingen laten een ander beeld zien, daar is in 2009 een bevolkingsgroei te onderkennen van 5,3%. Voor het jaar 2010 wordt deze groei geschat op 4,8%, een daling die een gevolg kan zijn van de bouwstop in deze periode. Jarenlang ligt dit cijfer al rond de 5%. Men moet zich echter realiseren dat ca 2/3 van die jaarlijkse groei veroorzaakt wordt door een extreem hoog geboortecijfer onder de Joodse kolonisten.

De Joodse kolonisten krijgen dus gemiddeld meer kinderen dan andere Israeliers. Dat komt waarschijnlijk door het relatief grote aantal orthodoxe Joden onder de kolonisten. Zij beschouwen de Westelijke Jordaanoever, Judea en Samaria, als onderdeel van het door God aan het Joodse volk Beloofde Land. De bevolkingsgroei van de Palestijnse inwoners van de Westelijke Jordaanoever bedraagt jaarlijks ca 2,2%.

Volgens de Palestijnse Autoriteit, die als uitvloeisel van de Oslo Akkoorden het gezag uitoefent over 99% van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, wonen er in dit gebied ca 4 miljoen Palestijnen. Israelische onderzoekers schatten dit aantal 1 miljoen lager . De groei van het nationaal product van de Westelijke Jordaanoever, zonder de Joodse nederzettingen, bedroeg in 2009 7%. De verwachting voor 2010 is rondom de 10%.

Bronnen cijfers: CBS Israel; World Factbook