woensdag 21 november 2018

Antisemitisme op De Dam (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/11/21/antisemitisme-op-de-dam/

 

= IMO Blog = 

Onlangs was het weer raak: een aantal radikale Joodse organisaties kwam met het cliché aanzetten dat kritiek op Israel geen antisemitisme is. In de brief die ze schreven blijkt vervolgens dat ze kritiek nogal breed opvatten. Wordt er aanvankelijk nog gesproken van ‘legitieme kritiek op het Israëlisch beleid’, al gauw blijkt dat er heel wat meer onder valt:

“BDS, de voor een Nobelprijs genomineerde Palestijnse volksbeweging voor Palestijnse rechten, heeft een blijvende bewezen toewijding betoond voor de strijd tegen antisemitisme en tegen alle vormen van racisme en discriminatie – in overeenstemming met hoe de BDS-beweging de Universele Declaratie voor de Rechten van de Mens onderschrijft.”

De boycotbeweging BDS ontkent Israels bestaansrecht. De Palestijnse BDS voormannen zijn daar vrij duidelijk over: het gaat om een einde aan Israel als Joodse staat, een einde aan het zionisme, het op de knieën krijgen van Israel. Geen kritiek dus op een bepaald beleid van de regering. Wat men dan uiteindelijk hoopt te bereiken, behalve ‘Palestijnse rechten’, blijft onduidelijk. Sommigen pleiten openlijk voor één staat en menen dat Joden en Palestijnen daar gelijkwaardig en in vrede kunnen samenleven. Als eenmaal de bezetting is opgeheven, hebben de Palestijnen geen reden meer om onaardig te zijn tegen Joden, en zal er dus aan al het geweld een einde komen. Beide volken zullen niet blijven strijden om de macht in zo’n staat, Hamas en dergelijke zullen er niet meer zijn, en terroristische bewegingen buiten Israel, sorry bevrijdingsbewegingen zullen ook geen bestaansgrond meer hebben. Soms verwijst men dan naar de situatie van Joden in de Arabische landen voordat Israel er was, en dus de schuld kon krijgen van Arabische vijandigheid. Die was zoveel beter dan in Europa, en eigenlijk op een paar kleine incidentjes na prima. Met de werkelijkheid hebben deze ideeën weinig te maken, maar dat is geen probleem.

Dat BDS de strijd tegen antisemitisme heeft gesteund is totale nonsens. Het valt juist op hoe vaak BDS met antisemitisme gepaard gaat. BDS acties hebben op een of andere manier een enorme aantrekkingskracht op antisemieten, en men schijnt daar weinig problemen mee te hebben. Ook steunen veel BDS’ers Palestijns geweld en aanslagen. Bij de wekelijkse demonstraties op de Dam is dit ook duidelijk te zien. Al jaren demonstreert een klein groepje diehard Palestina activisten tegen Israel. Simon Vrouwe staat er met een serie foto’s van verwoestingen en slachtoffers waarvan is aangetoond dat sommige uit Syrië komen en niet uit Gaza zoals hij beweert. Hij roept op tot een boycot van Israel, noemt Israel terroristisch en heeft de Holocaust geminimaliseerd. Ook wordt hij agressief als mensen met hem in discussie gaan. Hij is eerder al eens veroordeeld voor illegaal collecteren en moet binnenkort wederom voor de rechter verschijnen. Er lopen nog aangiften van hem wegens bedreiging, antisemitisme en oplichting.

Ook altijd van de partij is Robert-Willem van Norren die onlangs een Israelische vlag bij zich had waarin de davidster is vervangen door een kakkerlak. Ook hangt aan zijn scootmobiel een poster met de tekst: “Time to admit that Israel is a sick society, the Israeli holocaust against the Palestinians is worse than nazis”. Het NIW schrijft: “De bewerking van de Israëlische vlag met een kakkerlak doet automatisch denken aan de nazi-retoriek dat Joden ‘ongedierte’ zouden zijn. Tijdens de genocide in Rwanda riepen Hutu-leiders hun volgelingen op ‘kakkerlakken’, met wie zij Tutsi’s bedoelden, te ‘verdelgen’. Eerder bewerkte Van Norren een Israëlische vlag met een hakenkruis en bevestigde hij een bord met de tekst ‘Beware of zionist pigs’ op zijn scootmobiel.” Met dergelijke teksten roept Norren indirect op tot de vernietiging van Israel.

Bij een demonstratie afgelopen oktober werd opruiende muziek van rapper Ismo gespeeld. Het ging om het nummer Free Palestina met o.a. de volgende tekst: “Een paar jaar later, spitsuur in Tel Aviv. […] Ze stapt de bus in, met haar ook nog een man of zestig. […] Ze ziet haarzelf met hem zitten als haar ogen sluiten; al die wraakgevoelens in haar die komen naar buiten. Al die wraakgevoelens in haar die wil ze nu uiten; dus ze blaast zichzelf op.” Ismo werd vorig jaar, na aangifte van het CIDI, veroordeeld voor antisemitisme en homohaat. De fracties van het CDA en de VVD hebben hierover schriftelijke vragen gesteld, en gevraagd het aantal anti-Israel demonstraties te beperken.

In die vragen werd ook de rol van Hamas fondsenwerver Amin Abou Rashed gemeld, die betrokken is bij de demonstraties. Uit onderzoek van het CIDI zou blijken dat hij in nauw kontakt staat met Vrouwe en hem financiële steun verleent. Recentelijk was zijn organisatie PGNL aanwezig op de Dam. Bloggers en onderzoekers als Keesje Maduraatje en Carel Brendel hebben al vaak geschreven over de banden van pro-Palestijnse organisaties en activisten met radikale partijen en organisaties. Ook bij andere pro-Palestijnse acties zoals de Gazavloot zijn Rashed en andere Hamas aanhangers prominent aanwezig. Abou Jahjah sprak vorig jaar op een Hamas conferentie, die gewoon plaats mocht vinden in Rotterdam. Ook NIDA voorman Nourdin El Ouali gaf een toespraak.

Ondanks deze banden en de vaak behoorlijk radikale uitspraken van activisten, zien veel mensen hen als goedbedoelende vredesactivisten die voor de arme onderdrukte Palestijnen opkomen…

Ratna Pelle

 

donderdag 27 september 2018

IMO Blog: Brits Labour, links en de antizionisme strijd

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/09/27/brits-labour-links-en-de-antizionisme-strijd/

 

= IMO Blog = 

(vervolg van: Corbyn en het antisemitisme in Labour)

Het is extreem kwalijk en verontrustend dat juist links hier vaak bij betrokken is en deze mensen vaak verbonden zijn met linkse partijen en clubs. Mensen die beweren op te komen voor de zwakkere medemens en tegen racisme en uitsluiting zijn, sluiten Joden die zich met Israel verbonden voelen uit. Zo is de Kristallnachtherdenking in Amsterdam jarenlang gekaapt door organisaties met extreme banden en extreme denkbeelden waarin voor Israel geen plaats is en zowat iedereen die dat ook vindt welkom is. Bij ons zijn het vooral radikaal linkse clubs die zich hieraan bezondigen, in Engeland is het antizionisme en antisemitisme diep doorgedrongen in de Labour partij. De vraag is hoe linkse waarden als solidariteit, gelijke kansen en opkomen voor de zwakkere tot dergelijke excessen kunnen leiden, en ook waarom dit niet eerder wordt onderkend en daadkrachtig opgetreden.

Een reden daarvan is dat, zoals in een artikel in The Forward goed geformuleerd, racisme op een bepaalde manier tegengesteld is aan antisemitisme:

While both ultimately derive from xenophobia, regular racism comes from white people believing they are superior to people of color. But the hatred of Jews stems from the belief that Jews are a cabal with supernatural powers; in other words, it stems from the models of thought that produce conspiracy theories. Where the white racist regards blacks as inferior, the anti-Semite imagines that Jews have preternatural power to afflict humankind.

This is also why the left is blind to anti-Semitism. Anti-Semitism differs from most forms of racism in that it purports to “punch up” against a secret society of oppressors, which has the side effect of making it easy to disguise as a politics of emancipation. If Jews have power, then punching up at Jews is a form of speaking truth to power — a form of speech of which the left is currently enamored.

In other words, it is because anti-Semitism pretends to strike at power that the left cannot see it, and is doomed to erase — and even reproduce — its tropes.

Dit zie je ook heel duidelijk in antisemitisme dat gepaard gaat met antizionisme: de machtige zionistische lobby die samenspant met andere reactionaire krachten en een racistisch en onderdrukkend land vertegenwoordigt. De antizionisten vechten tegen de macht, niet tegen een land waar Joden wonen en vrij zijn van het antisemitisme dat ze overal elders tegenkomen. Omdat Joden als machtig worden gezien en als deel van het onderdrukkende systeem, worden hun klachten over discriminatie en nare bejegening vaak niet serieus genomen door links.

Waar men bij andere minderheden die last hebben van vooroordelen en foute behandeling vindt dat juist naar de gediscrimineerde groep geluisterd moet worden, wordt bij Joden hun beleving vaak juist in twijfel getrokken. Wanneer zij klagen over antisemitisme wordt vaak gezegd dat zij dit alleen maar zeggen om legitieme kritiek op Israel te pareren en in een kwaad daglicht te stellen. Ze moeten niet zeuren en zelf dit beleid meer hekelen, is dan de reactie. Ook in Labour is dat veel gebeurd. In een bijdrage van David Hirsch voor de Labour partij schrijft hij:

Jews may have good reason for raising the issue of antisemitism, as black people have for raising the issue of racism and as women do for raising the issue of sexism. Indeed if people who have a long and intense memory of antisemitism racism or sexism occasionally recognise something as threatening which others may judge is not, the authentic Labour way is to relate with empathy rather than with defensive or aggressive accusations of bad faith.

Hij legt ook helder uit waarom antizionisme zo dichtbij antisemitisme ligt.

It is a worldview which has a tendency to position the Jewish state as being central to all that is wrong with the world. Antizionism also has a tendency to position Jewish people, anyway those who refuse to identify as antizionist, as central to all that is wrong with the world. Everything bad that happens in Israel is constructed, within this ideology, as the necessary result of the supposedly racist essence of Zionism. The aspiration to dismantle the state of Israel, against the will of its citizens, leaving them defenceless against military and political forces which threaten their lives, is part of the antisemitism problem.

Antizionisme is zoveel meer dan protest tegen bepaald beleid of maatregelen in Israel, en het is ook meer dan zeggen dat historisch gezien het wellicht beter was geweest als Israel niet was gesticht. Het is actief verzet tegen een enkel land, een land dat niet uitzonderlijk slecht scoort qua mensenrechten en waar geen excessen plaatsvinden of bijzondere wreedheden of bijzonder veel doden vallen. De enorme focus op Israel is alleen te begrijpen in combinatie met het idee dat de Joden onevenredig veel macht en invloed hebben en zo achter de schermen een kwalijke rol spelen. Natuurlijk spelen ook andere factoren een rol, zoals de heilige plaatsen van christenen en moslims die er staan en hun geschiedenis in het land. Maar dat geldt ook voor andere landen in het Midden-Oosten waarop de focus minder is gericht.

Hirsch schrijft ook: “Empirically it is demonstrable that where antizionism and the boycott campaign take hold, antisemitic discourse, exclusions and bullying follow”, en dat daar niet tegen wordt opgetreden en soms zelfs openlijk gesteund. Rabbi Sacks sprak half september 2018 over het antisemitisme binnen Labour en zei o.a.:

Antisemitism is the hardest of all hatreds to defeat because, like a virus, it mutates, but one thing stays the same. Jews, whether as a religion or a race or as the State of Israel, are made the scapegoat for problems for which all sides are responsible. That is how the road to tragedy begins.

Antisemitism, or any hate, become dangerous when three things happen. First: when it moves from the fringes of politics to a mainstream party and its leadership. Second: when the party sees that its popularity with the general public is not harmed thereby. And three: when those who stand up and protest are vilified and abused for doing so. All three factors exist in Britain now. I never thought I would see this in my lifetime. That is why I cannot stay silent. For it is not only Jews who are at risk. So too is our humanity.

Hoewel antisemitisme verandert en zich aanpast aan de tijd en omstandigheden, zit er altijd een element van vals toegekende macht in. Machtigen die dat in werkelijkheid niet zijn – het is een ideale manier om tegen een bepaalde groep op te hitsen zonder dat die zich kan verweren. Israel heeft natuurlijk wel degelijk een zekere macht, al wordt die door antizionisten schromelijk overschat.

Terug naar de blinde vlek van links. Door het element macht zo centraal te stellen kan het gebeuren dat men een relatief vrij en democratisch land wil opheffen en geen problemen heeft met landen waar reactionaire mullah’s of sheiks aan de macht zijn. Macht is echter niet per definitie verkeerd, en bevrijdingsbewegingen of zij die zich zo noemen zijn niet per definitie goed. Hoe vaak is het al voorgekomen dat dergelijke bewegingen aanvankelijk kritiekloos werden gesteund door delen van links, om uiteindelijk schoorvoetend te moeten erkennen dat ook zij mensenrechten schenden en weinig ruimte laten voor andersdenkenden, zodra ze daartoe de macht hebben verworven? Links moet stoppen zich zo makkelijk te identificeren met hen die zichzelf als bevrijders portretteren die tegen hogere machten strijden. En inzien dat Joden ondanks het ontbreken van sommige gangbare kenmerken van onderdrukte minderheden (andere huidskleur of andere uiterlijke kenmerken, niet-Westerse achtergrond, gebrekkige integratie, zwakke sociaal-economische positie, soms anti-Westerse of tenminste kritische ideeën over de maatschappij) wel degelijk een kwetsbare minderheid zijn.

Ratna Pelle

 

IMO Blog: Corbyn en het antisemitisme in Labour

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/09/27/corbyn-en-het-antisemitisme-in-labour/

 

= IMO Blog =

Het tempo waarin we nieuwe onthullingen lezen over dubieuze uitspraken van Labour leider Jeremy Corbyn, of dubieuze daden, of dubieuze vrienden, lijkt wat te zijn afgenomen sinds de zomer. Maar twee weken terug was het nog raak toen een belangrijke vakbondsleider ontkende dat er een probleem is met antisemitisme in de Labourpartij en Israel de schuld gaf van alle commotie. Hij is geen complotdenker zo zegt hij zelf, maar het is allemaal een grote afleidingsmaneuver van Israel om de aandacht af te leiden van de werkelijke problemen – de onderdrukking van de Palestijnen etc.

De zojuist afgelopen driedaagse partijconferentie van Labour leverde weer krasse uitspraken en boycotmoties tegen Israel op van Corbyn en de zijnen. Hoewel Corbyn zich tegen antisemitisme uitsprak, waren Joodse organisaties niet onder de indruk, en een pro-Israel activist diende zelfs een aanklacht in tegen Corbyn vanwege schofferende uitspraken over hem. De omstreden pro-Palestijnse activist Miko Peled (die Holocaust ontkenning een kwestie van vrije meningsuiting vindt, zie verderop) pronkte juist op Twitter met een foto van Peled met Corbyn.

Even voor de duidelijkheid: het aantal incidenten en de aard ervan laten geen ruimte voor ontkenning of verschillende interpretaties. Ging het de afgelopen jaren vooral over de zachte aanpak van antisemitisme binnen de Labour partij door Corbyn, de afgelopen maanden stond hijzelf steeds meer centraal. In een artikel in het NIW staat een lange lijst van dubieuze zaken: zijn kontakten met extreme en antisemitische figuren zoals de Palestijnse sjeik Raed Salah, berucht vanwege zijn uitspraken over Joden die 'het bloed van kinderen gebruiken om matses mee te bakken'. Zijn lidmaatschap van facebookgroepen waarin allerlei antisemitische complottheorieën werden verspreid, zijn jarenlange vriendschappelijke relatie met Holocaustontkenner Paul Eisen, die in 2008 een essay schreef getiteld 'Mijn leven als Holocaustontkenner'. Of Gill Kaash, een voormalig Labourlid dat vindt dat de Holocaust 'nader onderzocht moet worden om de waarheid boven tafel te krijgen') en vorig jaar zei dat er geen bewijzen zijn voor de gaskamers.

Ook heeft Corbyn meermaals zijn steun aan terreurorganisaties betuigd, en noemde Hamas en Hezbollah zijn vrienden. In 2012 liep hij mee in de 'Al-Quds Mars' waar met Hezbollahvlaggen werd gezwaaid en werd opgeroepen tot een nieuwe intifada. Hij heeft Israel meermaals met de nazi's vergeleken, en vergeleek bijvoorbeeld in 2010 de blokkade van Gaza met 'het beleg van Leningrad en Stalingrad'. Een paar jaar later vergeleek hij Gaza met de bezetting van Europese landen door de nazi's. Ook in 2010 speecht Corbyn tijdens de bruiloft van Husan Zomlot, een PLO-ocial die in 2014 tegen de BBC zei dat Israël de Holocaust had 'verzonnen'.

En toen doken beelden op van Corbyn op de Palestijnse ambassade in Tunis, waar hij aanwezig bleek bij de herdenking van de terroristen die medeverantwoordelijk waren voor de aanslag op de Israelische atleten in München in 1972. Hij stond met een krans in zijn hand bij hun graven en bad met de Palestijnen op islamitische wijze. In 2013 sprak hij op een door Hamas gepromote conferentie waar diverse aan Hamas gelieerde mensen, bekende antisemieten en complotdenkers aanwezig waren. Hij zei daar: '[British Zionists] clearly have two problems. One is they don't want to study history, and secondly, having lived in this country for a very long time, probably all their lives, they don't understand English irony either.' De conferentie was georganiseerd door het Palestine Return Centre (PRC), dat volgens de Daily Mail nauwe banden heeft met zowel Hamas als Corbyn. In 2009 nodigde men de Hongaarse fascist en parlementslid van Jobbik Krisztina Morvai uit. Op de conferentie in 2013 sprak ook Ibrahim Hewitt, die in 1994 een pamflet schreef waarin hij homoseksualiteit een grote zonde noemde, een pamflet dat 10 jaar later opnieuw uitkwam. Corbyn noemde hem een hele goede vriend. Een andere spreker was Stephen Sizer, die beweerde dat Israel achter de aanslagen op de Twin Towers zat. Corbyn verdedigde hem en zei dat hij het doelwit was van een Israelische lastercampagne.

Dan was er nog de muurschildering, waarop te zien is hoe een groep Joodse bankiers met haakneuzen en grimmige koppen monopolie spelen op de ruggen van arme mensen. De schildering werd verwijderd op last van het stadsdeelraadbestuur, maar Corbyn verdedigde de kunstenaar die zich daarover had beklaagd. En zijn goede kontakten met het Iraanse Press tv, waar hij in 2011 over de 'bias' van de BBC klaagde, omdat men beweerde dat Israel bestaansrecht had.

Naast zijn eigen daden en woorden is er veel kritiek op zijn omgang met antisemitisme binnen de partij. Oud-burgemeester van Londen Livingstone werd weliswaar geschorst nadat hij had gezegd dat Adolf Hitler 'het zionisme steunde voordat hij gek werd en zes miljoen joden ombracht', maar Corbyn nam niet duidelijk afstand van hem. Een Lagerhuislid had voorgesteld als 'oplossing' van het Israelisch-Palestijns conflict om alle Joden uit het Midden-Oosten naar de VS te transporteren. Ook zij werd geschorst. Uit een gelekt antisemitisme dossier van de partij bleek dat partijleden op sociale media beweerden dat de veroordeling van een nazikampbewaarder 'een vreselijke juridische dwaling' is en dat de Rode Zee 'een ideale bestemming is voor Joden'.

De Volkskrant meldt:

Op het afgelopen partijcongres in Brighton zei de Amerikaans-Israëlische auteur en activist Miko Peled dat de Holocaust ter discussie kan worden gesteld. 'Het gaat om vrijheid van meningsuiting, vrijheid om elk onderwerp te bediscussiëren en bekritiseren, of het nu gaat om de Holocaust: ja of nee, Palestina: de bevrijding, ja, het hele spectrum.' Daarna pleitte hij ervoor om de Jewish Labour Movement 'uit de partij te schoppen'. Enkele maanden later zei Peled op een universiteit dat 'de heksenjacht op antisemieten en Holocaust-ontkenners moet stoppen'.

De lijst is nog eindeloos veel langer, en van het ene voorbeeld schrik je nog meer dan van het andere. Dit gaat zo al een paar jaar, en ondanks alle commotie zit Corbyn nog stevig in het zadel en maken pogingen hem af te zetten als partijleider tot nu toe geen kans. Ondertussen was de partij ernstig verdeeld over het aannemen van de IHRA definitie van antisemitisme, die ook nazivergelijkingen en het delegitimeren van Israel door het een 'racistische onderneming' te noemen, bevat. Uiteindelijk is deze in afgezwakte vorm aangenomen, omdat duidelijk was dat anders wel heel veel uitlatingen van zowel Corbyn als anderen onder de definitie van antisemitisme zouden vallen!

Corbyn is al lang een sympathisant van de Palestijnen en was jarenlang actief in de Labour Movement Campaign for Palestine, een organisatie die zich inzet voor een einde aan het bestaan van Israel. Deze voorbeelden laten eens te meer zien hoe dicht antizionisme en antisemitisme bij elkaar liggen. In theorie is het mogelijk tegen Israels bestaansrecht te zijn zonder er anti-Joodse denkbeelden op na te houden, in de praktijk gaan ze doorgaans hand in hand. Bijna iedereen die zich openlijk antizionist noemt en inzet voor een einde aan het bestaan van Israel, gaat vroeg of laat over de schreef en blijkt anti-Joodse vooroordelen of sentimenten te bezitten. Het feit alleen al dat mensen zich jarenlang inzetten voor het einde van een bepaald land, en vaak blindelings alle anderen die zich ook tegen dat land verzetten steunen, ongeacht hun methodes en denkbeelden, maakt ze welhaast medeplichtig. Heel wat radikale Palestina activisten en organisaties blijken banden te hebben met aan Hamas gelieerde mensen en clubs, zo ook Corbyn die eerder van dergelijke mensen geld ontving voor verkiezingscampagnes. Ook in Nederland blijken BDS'ers, Gazavloot organisatoren en schreeuwlelijkerds als rapper Appa vaak openlijk achter Hamas te staan of met dubieuze clubs samen te werken. Op facebookpagina's van radikale anti-Israel clubs staan soms extreem antisemitische opmerkingen en oproepen alle Joden te doden en blijven ze verbluffend vaak staan…

(Vervolg: Brits Labour, links en de antizionisme strijd)

Ratna Pelle

 

vrijdag 8 juni 2018

Antisemitische clichés in kritiek op Gaza geweld (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/06/07/antisemitische-cliches-in-kritiek-op-gaza-geweld/

 

= IMO Blog = 

 

Vorige week kwam een jonge verpleegster om bij de rellen in de Gazastrook. Palestijnse bronnen beweerden dat ze expres door Israel was doodgeschoten ondanks dat ze duidelijk herkenbaar was als verpleegster. En zo kwam het ook in de media hier, en elders. Ze groeide uit tot een soort symbool en haar dood kreeg veel media aandacht. Zo gaat het vaak: wanneer Palestijnse vrouwen of kinderen omkomen wordt dat Israel zwaar aangerekend, zonder dat de ware toedracht wordt uitgezocht, en zonder dat Hamas mede verantwoordelijk wordt gehouden voor het blootstellen van kinderen aan gevaar. In sentimentele reportages zien we de Palestijnen weer als de ultieme slachtoffers:

 

“Mijn dochter had geen wapens, ze was een verpleegkundige. Ze gaf veel om haar mensen”, zegt Sabreen. “Ik wilde haar zo graag zien een witte trouwjurk en niet in haar lijkwade.”

Bij Razans begrafenis waren gisteren duizenden mensen. Even daarvoor had haar vader het bebloede medische hesje van Razan laten zien aan cameraploegen. Uit de zakken haalde hij verband en gaas. “Dit waren haar wapens”, zei hij.

 

Pro-Israelische bloggers betwijfelen de toedracht en wijzen op nogal wat tegenstrijdigheden in wat Palestijnse bronnen en video’s tonen. Het leger zelf heeft beelden vrijgegeven waaruit blijkt dat het best lastig is om onderscheid te maken tussen een demonstrant met een witte jas aan en een echte verpleegster. Daarbij hebben de Palestijnen (lees: Hamas) in het verleden vaker misbruik gemaakt van medische symbolen en ziekenhuizen om bijvoorbeeld wapens of strijders te vervoeren of zich te verschuilen. Israel heeft gezegd het incident ter zullen onderzoeken, en een voorlopig resultaat laat zien dat ze niet bewust is doodgeschoten. Israelische soldaten bij het grenshek werden door Palestijnse militanten beschoten waarop de soldaten terugschoten, waarbij ze per ongeluk is getroffen.

 

Uiteraard verandert dit niks aan de mening van velen dat Israel zomaar in koelen bloede een arme lieve onbaatzuchtige verpleegster doodschiet. Er is inmiddels zelfs een open brief opgesteld aan minister Blok en ondertekend door diverse dokters en verpleegsters. Door continu te focussen op individueel leed zonder dit in de bredere kontekst te plaatsen van het conflict, de taktieken en doelen van Hamas en de strijd met Fatah, wordt dit gigantisch uitvergroot. Israel heeft uiteraard geen enkel belang bij het doodschieten van verpleegsters of kinderen, maar toch ontstaat zo een beeld van moedwillige agressie in plaats van een tragische misser zoals die er in iedere oorlog zijn.

De NAVO en het Amerikaanse leger hebben in Irak en Afghanistan per ongeluk ziekenhuizen en bruiloften geraakt met tientallen doden als gevolg; het kwam op tv, men was geschokt door het leed en hoe dit kon, daar werd vervolgens op zakelijke toon over gepraat met deskundigen, en daar bleef het bij. Geen demonstraties, brandbrieven, haatuitbarstingen etc. De slachtoffers werden niet uitvergroot en tot helden gemaakt, hun familie niet geïnterviewd en er werd niet beweerd dat men het opzettelijk deed.

Geschiedenislesje

NOS op 3 maakte het ook bont met een filmpje over de geschiedenis van Israel. Het moet allemaal kort en simpel, maar dit was wel erg triest. De Balfour verklaring wordt niet genoemd, men beweert dat de meeste Joden uit Oost Europa kwamen, dat het gebied ‘Palestina’ heette voor de stichting van Israel, dat er pas spanningen kwamen tussen Joden en Arabieren in het land toen na de Holocaust de overgebleven Joden naar Israel emigreerden, en dat Jeruzalem in het delingsplan verdeeld werd. De Arabische aanval na de stichting van Israel wordt evenmin vermeld, laat staan de vele gewelddadige rellen van Palestijnen en de collaboratie van de moefti van Jeruzalem met de nazi’s. Ook zouden de Joden slechts een staat in ‘Palestina’ willen omdat er een paar heilige plaatsen liggen, niet omdat het Joodse volk en hun religie ermee verbonden waren en er altijd Joden hadden gewoond. Kortom: vanwege de Holocaust kregen de Oost Europese Joden een staat in een al bewoond land. Dat moest wel tot problemen leiden. Aanvankelijk had NOS op 3 ook nog het Joodse en Arabische deel in het delingsplan verwisseld. Als dit de enige informatie is die je hebt over het ontstaan van Israel geeft dat een totaal vertekend beeld en breng je gemakkelijk sympathie op voor de Palestijnse demonstraties en woede.

 

Wieringaza

Geen wonder dat met dergelijke eenzijdige, suggestieve en onjuiste berichtgeving de emoties weer hoog oplopen en antisemitische uitlatingen niet van de lucht zijn. Bekende Nederlanders die geen tijd of zin hebben zich in de zaak te verdiepen geven hun ongezouten en onsmakelijke mening, zoals deze column van Tommy Wieringa waarin alle antizionistische clichés weer langskomen: Gaza is een openluchtgevangenis waar mensen levenslange straffen uitzitten; hij heeft het over de ‘vernietiging van meer dan 2000 Palestijnen’ in de Gaza oorlog van 2014. Is dat woord bewust gekozen omdat de Holocaust ook vaak wordt omschreven als de vernietiging van 6 miljoen Joden? Uiteraard doodde Israel deze onschuldige Palestijnen allemaal uit wreedheid en niet omdat ze raketten afschoten, tunnels groeven of aanslagen beraamden? En uiteraard heeft Israel van de Palestijnen helemaal niks te vrezen: “niet het bestaansrecht van de staat Israël is in het geding, maar dat van de gewone Palestijnen die zij gevangenhoudt. ‘Israël zou niet van vrede, stabiliteit of voorspoed mogen genieten terwijl wij hier zitten opgesloten als dieren in een kooi.’” Israel zou de Palestijnen als beesten behandelen en zelfs uitroeien, suggereert hij verder in een totaal onsmakelijke vergelijking met wat iemand ooit zei over Afrikanen in de binnenlanden van Congo.

 

En zo gaat hij nog even door. Ik heb bewondering voor mensen die het stuk uit konden lezen zonder te kokhalzen. Ik vraag me af in welk universum Wieringa, ongetwijfeld een begenadigd schrijver, rondzweeft. Wanneer welk land dan ook in een oorlog, waarbij het zelf wordt aangevallen, 2000 mensen van de vijand doodt (het waren er overigens minder; dit zijn de cijfers van Hamas. Israel kwam op 1100 a 1200 mensen, merendeels strijders), haalt men het niet in zijn hoofd dat met genocides te vergelijken en van vernietiging en uitroeiing te spreken. Maar als het om Israel gaat verliezen weldenkende en intelligente mensen weleens vaker hun verstand en gevoel voor verhoudingen. Iedere gedode Palestijn is een ‘bloedbad’ of op zijn minst een ‘meedogenloze moord in koelen bloede’. Grenscontroles zijn ‘illegale blokkades’ waarmee de bevolking in een ‘wurggreep’ wordt gehouden, en iedere weigering van machthebbers om sancties tegen Israel af te kondigen is gelijk aan steun voor het ‘meedogenloze Israëlische staatsterrorisme’. Het is taalgebruik dat steeds normaler wordt als het geweld tussen Israel en de Palestijnen oplaait; taalgebruik dat ophitst, haat oproept en iedereen die er anders over denkt wegzet als medeplichtig aan de meest vreselijke misdaden tegen de menselijkheid.

Speelse satire

Naast dit dieptepunt van Wieringa konden we nog genieten van een walgelijke persiflage op Toy van Netta Barzilai, winnares van het songfestival. Ook hier weer de meest groteske en idiote beweringen, maar hé, het is een persiflage (en hé, het was een column, dan hoort een beetje overdrijven erbij) en dan moet je het met de werkelijkheid niet te nauw nemen. Dus wordt beweerd dat wereldleiders uit Israels hand eten, dat het eeuwig feest en voor de fun en het spektakel wat bukraketten op de Palestijnen afvuurt, en trots is op hoe mooi het bommen kan gooien, en dat Israel met geld alles op kan lossen “wordt je feest door radikalen gecrasht? Open ambassades, zorg dat je casht, van je ching-a-ling etc. en je dollars een cent en je pecunia-ja!” Wat hiervan te denken? Dat vraagt ook het CIDI zich af, dat de tekst via twitter van aardig commentaar voorzag. Joden en geld, is de voordehand liggende conclusie, waar kennen we dat van?

 

Maar oh wee als je dat zegt, oh wee als je durft te beweren dat men hier misschien een grens over is gegaan, dat BNN/VARA en de Sanne Wallis de Show hier in hun enthousiasme in een val zijn getrapt. Oh wee als je het a-woord in de mond durft te nemen. Het is allemaal slechts kritiek op het Israelische beleid, en bovendien heel grappig. Net zo grappig als de cartoon van Collignon een paar weken eerder, waar ook alweer wordt gedaan alsof Israel feest viert door Palestijnen puur voor de fun neer te knallen.

 

Blinde vlek

En dan was er natuurlijk de obligate lijst van Nederlanders die tegen de blokkade van Gaza is (maar niet tegen Hamas dat daar al 12 jaar de Palestijnen onderdrukt) en de regering oproept om druk uit te oefenen op Israel om die te beëindigen. Hanna Luden vraagt zich dan ook vertwijfeld af waarom zoveel BN-ers Hamas steunen. Overigens las ik een paar dagen geleden dat president Abbas er bij Israel op heeft aangedrongen de blokkade van Gaza (die van die openluchtgevangenis en wurggreep) vooral niet te versoepelen. De PA zelf heeft er de afgelopen jaren actief aan bijgedragen, als sanctie tegen Hamas dat immers de PA indertijd uit Gaza heeft verdreven. Daarbij houdt Egypte hem evenzeer in stand. Maar om een of andere reden richt de woede van Wieringa en al die andere BN-ers zich nooit op de PA en Egypte, en nooit op Hamas, dat zoveel meer dan Israel verantwoordelijk is voor de misère in Gaza.

 

Deze blinde vlek blijft me verbazen. Je hoeft niet alle Israelische geweld goed te keuren, je kunt de nederzettingen en sommige retoriek van Netanyahu en Bennett verafschuwen, maar je kunt niet ontkennen dat Hamas met geweld strijdt voor het in handen krijgen van heel ‘Palestina’, dat het de eigen burgers onderdrukt en cynisch voor eigen doelen misbruikt. En dat zowel Hamas als Abbas er antisemitische ideeën op nahouden, en dat antizionisme en antisemitisme sowieso vaak best wel verstrengeld zijn en in elkaar overlopen, zoals blijkt uit de vele antisemitische reacties op internet wanneer het geweld oplaait. Zou je denken. Maar slimme, weldenkende mensen blijken dit alles dus bijzonder goed te kunnen ontkennen. En ermee weg te komen.

 

Ratna Pelle

 

woensdag 6 juni 2018

Radikalisme en antisemitisme van Abbas en Hamas (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/06/06/radikalisme-en-antisemitisme-van-abbas-en-hamas/

 

= IMO Blog =

 

Het is alweer even geleden, en waarschijnlijk allang vergeten op de redacties van kranten en het NOS journaal, en daarmee ook door het publiek. Daar draaide men de afgelopen weken overuren met reportages en artikelen over Israels 70steverjaardag en hoe het ‘buitensporige’ geweld van Israel haar 70ste verjaardag zou hebben overschaduwd, de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade en het benadrukken hoe na 70 jaar toch vooral de vrede verder weg is dan ooit. Maar in een toespraak eind april liet president Abbas zich ongegeneerd antisemitisch uit.

 

Openlijker dan ooit (In verkapte vorm zei hij dergelijke dingen al vaker) schoof hij de schuld van de Holocaust en het antisemitisme in de schoenen van de Joden zelf. De Joden zouden uit zijn op geld en daarom worden gehaat. Ook zou Stalin een Jood zijn en Hitler zou de Joodse staat hebben geholpen door 60.000 rijke Joden naar Palestina te laten emigreren, met behoud van al hun rijkdommen. Daarom is Israel volgens Abbas een kolonialistische onderneming, gericht op het dienen van Westerse belangen in de regio, en heeft niks met een Joods verlangen naar Zion te maken. De Joden van nu zouden bovendien afstammen van de Khazaren en geen historische band hebben met het land en de Israelieten, en in de Arabische wereld zou geen antisemitisch geweld zijn voorgekomen.

Nadat zelfs de EU bij monde van Mogherini deze uitspraken veroordeelde, kwam Abbas een paar dagen later met een halfslachtig excuus. De VN Veiligheidsraad kwam niet tot een publieke veroordeling omdat tijdelijk lid Koeweit dat niet nodig achtte vanwege Abbas’ excuus. Abbas zei dat:

“If people were offended by my statement in front of the PNC, especially people of the Jewish faith, I apologize to them. I would like to assure everyone that it was not my intention to do so, and to reiterate my full respect for the Jewish faith as well as other monotheistic faiths..”

 

Ook noemde hij de Holocaust ‘de most heinous crime in history’, en uitte zijn medeleven met de slachtoffers. Hij veroordeelde antisemitisme in al zijn vormen en pleitte voor de tweestatenoplossing.

 

Volgens o.a. Elder of Ziyon was dit allemaal slechts voor de bühne en nam Abbas in feite niks terug. Van de ‘geschiedenisles’ die hij naar eigen zeggen gaf in zijn toespraak nam hij geen woord terug, hij stelde alleen dat die niet antisemitisch was en dat het hem speet als mensen dat wel zo hadden opgevat. In zijn verdraaide wereld zijn de Palestijnen de ware slachtoffers van de Holocaust; zij verloren er immers hun mooie Palestina door en werden verdreven in de Nakba. Zij zijn de eigenlijke Semieten en niet de Khazaarse Joden, en dus veroordeelt Abbas antisemitisme in al zijn vormen. Ook zijn pleidooi voor de tweestatenoplossing is onoprecht, omdat het niet om de erkenning van een Joodse staat gaat. Immers, de Joden zijn volgens Abbas geen volk maar een religie en hebben geen Midden-Oosterse wortels dus wat hebben ze er precies te zoeken?

 

Hoewel Elder of Ziyon soms nogal hard en cynisch kan overkomen vrees ik dat hij wat dit betreft gelijk heeft. Abbas heeft al deze zaken eerder gezegd; hij heeft de omvang van de Holocaust ontkend, beweerd dat deze vooral door de zionisten zelf was veroorzaakt, beweerd dat zionisme kolonialisme is en de Joden een religie en geen volk met nationale rechten zijn en al helemaal niet op Israel, de Joodse geschiedenis van het land en Jeruzalem ontkend, etc. Dus wat hij zei week hooguit af door de wat directere toon die hij dit keer aansloeg. Overigens waren ook de veroordelingen nogal halfslachtig en gingen maar over een klein deel van de toespraak.

Wanneer Abbas radikale dingen zegt wordt vaak gewezen op zijn strijd met Hamas dat ook steeds zulk soort uitspraken doet. Waarbij dat laatste in de media doorgaans geen aandacht krijgt, en ook de vraag wordt genegeerd of het niet vreemd is dat een volk dat zogenaamd vooral rust wil en graag in vrede met Israel wil leven, blijkbaar gepaaid moet worden met antisemitische uitspraken.

Onvreedzame protestmars

Maar deze speech is zoals gezegd allang vergeten en de aandacht weer gericht op Israels vermeende agressie, de inwoners van Gaza die geen kant op kunnen en de bezetting. Eindeloos ging het over de vele doden bij de demonstraties naar het grenshek en de bekende mensenrechtenorganisaties en de VN ‘Mensenrechtenraad’  veroordeelden Israel uiteraard, wat ook weer reden was voor extra media aandacht.

Opvallend in al die reportages en artikelen is dat veelal werd gesproken van demonstranten die worden doodgeschoten en de bloedbaden die Israel heeft aangericht, terwijl Hamas zelf heeft erkend dat de meeste doden aan Hamas gelieerde strijders waren. Het is bovendien duidelijk dat veel demonstranten gewapend waren, dat er explosieven werden gebruikt en dat men met geweld probeerde door het grenshek te breken. Men heeft honderden velden in Israel in brand gestoken met vliegers die de grens over zijn gevlogen met molotov cocktails. Er is op deze manier al behoorlijk wat schade aangericht (het zou al om 600 vliegers gaan waarvan 400 onderschept door Israel), en het had niet veel gescheeld of ook dorpen werden getroffen. Ik las hier onlangs voor het eerst een artikel over in de Volkskrant, waarbij gelijk ook een beeld werd opgeroepen van David die tegen Goliath strijdt: Palestijnen die met creativiteit en zelf geknutselde wapens zich verweren tegen het oppermachtige Israel. Precies het beeld dat de Palestijnen zo graag de wereld in sturen. Hamas leiders hebben zelf overigens duidelijk gemaakt dat het niet om vreedzame protesten gaat:

 

Zo zei Hamas leider Yahyar Sinwar“We will take down the border and we will tear out their hearts from their bodies”. Hamas vindt, ook daar is men duidelijk over, dat heel Israel de Palestijnen toebehoort en dat men dat met geweld moet realiseren. Daar is men al zo’n 30 jaar mee bezig, en deze demonstraties zijn onderdeel van die strijd. Hamas leider Machmoud Al-Zahar zei in een interview met Al Jazeera: “Wanneer we het hebben over ‘vreedzaam verzet’ bedriegen we het publiek”.  Maar dat vernemen we niet uit de reportages in kranten of tv. De New York Times liet één van de organisatoren van de ‘protestmars’ aan het woord:

 

This week, The Times published an op-ed by Ahmed Abu Artema, one of the organizers of the march. “We are intent on continuing our struggle until Israel recognizes our right to return to our homes and land from which we were expelled,” he writes, referring to homes and land within Israel’s original borders.

 

Er is dus niet veel twijfel mogelijk over de intenties van Hamas en de door haar opgetrommelde (en betaalde) demonstranten. Er is niks vreedzaams aan, en men is wel degelijk uit op vernietiging van Israel. Toch wordt juist dat keer op keer ontkend, net als Abbas’ radikalisme en antisemitisme, en gaat de media aandacht volledig naar Israelisch geweld en (zogenaamd) onschuldige Palestijnse slachtoffers.

Ratna Pelle

 

vrijdag 4 mei 2018

Israel en de antisemitische karikatuur (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/05/03/israel-en-de-antisemitische-karikatuur/

 

= IMO Blog =

 

Met enkele anderen discussieerde ik op een discussieforum over de vraag of de cartoon van Jos Collignon n.a.v. Israels 70ste verjaardag antisemitisch is. Volgens mij is dat niet hard te maken, ik zie geen expliciete verwijzingen naar antisemitische thema’s, behalve dan dat de soldaat die Israel verbeeldt heel groot en heel lelijk en heel onsympathiek oogt. Dat is niet perse antisemitisch, maar de optelsom van al die cartoons waarin Israel het toppunt van wreedheid en slechtheid is, komt aardig in de buurt. Iemand schreef het volgende wat betreft deze cartoon:

 

“Wat het zo walgelijk maakt is dat de suggestie wordt gewekt dat Israel met plezier Palestijnen afschiet. Israel, de Jood onder de naties, wordt voorgesteld als een gewetenloze misdadiger. Inderdaad, waar vroeger de Jood werd afgeschilderd met een grote neus en een pak geld in de hand is het nu een grote militair met een machinegeweer. Waar Joden vroeger werden gehaat vanwege hun geloof of ras, worden ze nu gehaat vanwege hun Joodse staat. Vroeger werden we gehaat omdat we ons als makke schapen lieten afvoeren naar de concentratiekampen zodat zij een schuldgevoel kregen, nu worden we gehaat omdat we onszelf verdedigen en dus net zo erg zijn als zij. Dat is het antisemitisme van nu, gemaskeerd als antizionisme.”

 

Antisemitisme in de vorm van antizionisme, het is een bekend fenomeen, en het wordt vaak niet herkend, want hé, kritiek op Israel moet toch gewoon kunnen? En is het geen doortrapt middel om critici de mond te snoeren door ze bij wat fel uitgevallen kritiek gelijk voor antisemiet uit te maken? We horen het tot vervelens toe, en daarom denk ik dat je voorzichtig moet zijn met deze aantijging, ook al is het misschien waar. Collignon beeldt andere landen die hetzelfde of zelfs veel extremer reageren op hun vijanden niet zo af. Alleen Israel, de Joodse staat, roept zoveel verontwaardiging en woede op.

 

Yarmouk

De afgelopen jaren voltrok zich in het onofficiële Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk een werkelijke humanitaire ramp. Zo één waarbij mensen bij bosjes stierven van de honger en zelfs katten aten. Als gevolg van intense gevechten is de bevolking tijdens de Syrische burgeroorlog van zo’n 150.000 tot minder dan 10.000 geslonken. De verhalen van mensen die in 2015 nog in de belegerde spookstad verbleven zijn huiveringwekkend. De stad werd belegerd door het Syrische leger en van alle kanten beschoten. De stad, die redelijk welvarend was, werd totaal verwoest.

Waarom riep deze ramp die toch ook vooral Palestijnen trof geen fractie op van de woede die enkele tientallen doden in Gaza oproept? Antisemitisme, roepen sommigen. Moslims die moslims afslachten is nou eenmaal niet zo omstreden als Joden die moslims vermoorden. Omdat het wordt gezien als een interne Syrische aangelegenheid en niet een internationaal conflict, zeggen anderen. Maar dan nog is het niet te bevatten dat mensen die zeggen zich het lot van de Palestijnen aan te trekken zo stil zijn wanneer die werkelijk worden uitgemoord en uitgehongerd, en hun stad werkelijk totaal met de grond gelijk wordt gemaakt. Ook in Libanon en in Jordanië zijn eerder honderden, zelfs duizenden Palestijnen gedood en verdreven. Maar Palestijnen doen elkaar ook heel wat aan, en een deel van de problemen in Gaza is het gevolg van de strijd tussen Abbas en Hamas. En ook dat roept maar weinig verontwaardiging op, en is volgens antizionisten eigenlijk de schuld van Israel die de Palestijnen tegen elkaar zou uitspelen.

Feit is dat van Israel minder wordt geaccepteerd dan van andere landen. De media, de VN, de EU, Amnesty International en Human Rights Watch, allemaal veroordelen, hekelen of bekritiseren ze Israel harder en vaker voor minder extreme daden dan haar buren. Dit neemt soms totaal extreme en bizarre vormen aan, zoals de rituele serie anti-Israel resoluties in de Algemene Vergadering van de VN of de buitensporige aandacht in de zogenaamde Mensenrechtenraad, waar dictatoriale regimes in de meerderheid zijn. Veel legers in het Midden-Oosten worden net als Israel door Amerika gesteund en mede bewapend, maar toch boeit het ons maar matig wanneer er bijvoorbeeld ziekenhuizen in Jemen mee worden platgegooid. Dit volkomen bizarre onderscheid is niet alleen op antisemitisme terug te voeren, maar is er zeker ook niet los van te zien.

Motieven

Wanneer mensen Israelisch geweld sterker afkeuren dan ander geweld, kunnen daar op zichzelf zowel antisemitische als andere motieven voor zijn, bijvoorbeeld dat men van Israel juist een hogere pet op heeft of denkt dat het de middelen heeft om zich met minder geweld te beschermen tegen zijn vijanden. In de praktijk spelen antisemitische noties denk ik vaak (onbewust) wel mee. Joden die aan het moorden slaan, het moet niet mogen na alles wat henzelf is overkomen; het verleden niet als verzachtende omstandigheid maar als reden ze blijvend aan hogere maatstaven te houden dan alle andere volken en landen. Idem voor Joden die discrimineren of racistisch zijn. Zij worden al snel met de nazi’s vergeleken, alsof racisme niet iets is dat in alle landen voorkomt en in bijvoorbeeld de Arabische wereld leidt tot het houden van zuid-Aziatische slaven. Dit negeren en niet veroordelen, en wel Israel steeds weer neerzetten als de grote schurk van het Midden-Oosten, riekt naar antisemitisme.

Het is dan ook niet vreemd dat het Centraal Joods Overleg, in navolging van het Simon Wiesenthal Center, met deze aantijging kwam en een boze brief aan de Volkskrant schreef. Ik verwacht niet dat de krant zich hier iets van aantrekt, want de vrijheid van meningsuiting is heilig. Toch zou men in deze tijd van herdenken en bezinnen misschien eens na kunnen denken over de impact van dergelijke cartoons op sentimenten in de samenleving. Het antisemitisme neemt toe, vaak onder het mom van of voortkomend uit antizionisme, waarbij mensen van Arabische komaf een grotere rol spelen. Mensen als Abou Jahjah en Appa zwepen jonge allochtonen op. Denk en NIDA schurken tegen het antisemitisme aan en voeden de antisemitische sentimenten die in hun achterban leven. Onlangs nog kwam NIDA-voorman El Ouali  in opspraak vanwege een antisemitische tweet.

 

Misschien dat de Volkskrant naast Collignon ook een cartoonist die meer oog heeft voor de vele Arabische en Palestijnse misstanden kan aannemen? Zoals men vele columnisten heeft, zowel links als rechts en rustig en bedachtzaam of juist fel en uitgesproken, zo zouden meer cartoonisten het evenwicht dat men ongetwijfeld nastreeft kunnen herstellen. Na al die jaren een andere huiscartoonist nemen is ook geen gek idee. Het zorgt voor verfrissing en vernieuwing en verlost de krant van een nare smet op het blazoen. Collignon is dan nog even vrij om zijn mening te uiten, maar dit wordt niet meer ondersteund door een als progressief bekend staande kwaliteitskrant.

Ratna Pelle

 

donderdag 3 mei 2018

Collignon en de karikatuur van Israel (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/05/02/collignon-en-karikatuur-israel/

 

= IMO Blog =

 

De agressieve Palestijnse protesten tegen Israels bestaan als Joodse staat riepen de afgelopen tijd de nodige verontwaardiging op. Nee, sorry, ik bedoel natuurlijk: de Israelische reactie op deze protesten riep de nodige verontwaardiging op. Bij die reactie vielen een aantal doden, dat is waar. Weliswaar vooral Hamas strijders, zoals o.a. blijkt uit dit rapport (en ook Hamas gaf toe dat diverse strijders waren gedood), maar dat is voor veel mensen bijzaak. Israelische soldaten die Palestijnen doden, dat werkt op een of andere manier in op bepaalde hersengebieden, het roept emoties op die we verder vooral kennen als er iets in mensen hun achtertuin gebeurt, als het weer tijd is voor de jaarlijkse Zwarte Pieten discussie of als de bonus van een bankdirecteur op een onhandig moment wel erg fors wordt verhoogd. Zo ook bij huiscartoonist Jos Collignon van de Volkskrant.

 

De cartoon, die 21 april in de Volkskrant stond, laat zien hoe volgens Collignon Israel haar 70ste verjaardag  graag viert, namelijk door voor de fun Palestijnen overhoop te knallen. We zien een angstige jonge Palestijn met een doek voor de mond die als schietschijf dient met erachter de tekst ‘happy birthday to me’ uitgekerfd met kogelgaten die over het lichaam van de Palestijn lopen. Naast hem liggen overhoopgeschoten lijken, achter hem een kapotgebombardeerd Gaza. De schietende soldaat is groot en kaal en lelijk en heeft een grote blauwe Davidsster op zijn rug. Israel als absolute schurkenstaat, het Kwaad, de totale disproportionele wreedheid. Overigens oogt de soldaat blank en de Palestijn mediterraan.

 

 

Ik en vele anderen walgen van deze cartoon, die zo totaal niks met de werkelijkheid te maken heeft. Een werkelijkheid waarin in meer dan een maand tijd 40 doden zijn gevallen bij de vaak gewelddadige Palestijnse protesten (Palestijnen die het hek bestormen, stenen en ‘vuurbommen’ over de grens naar Israelische doelen gooien en zelfs explosieven de grens over transporteren via een nieuwe techniek: een soort vliegers waar ze aan gehangen worden). De Palestijnen  willen met miljoenen ‘terugkeren’ naar wat sinds 70 jaar Israel is, een staat die men nooit echt heeft erkend. En ze willen daar zeker niet vreedzaam als Israelisch staatsburger leven. In veel landen wordt tegen minder gewelddadige protesten harder opgetreden, maar dan zien we doorgaans  geen cartoon van Collignon. En al hekelt hij voor de afwisseling ook weleens een ander land, zijn meest venijnige cartoons zijn voor Israel. In 2013 werd hij zelfs aangeklaagd vanwege een cartoon waarin wordt afgebeeld dat Wilders door de Israellobby wordt gefinancierd met pakken bankbiljetten. Die rijke Joden toch, ze zitten ook overal achter. Hij werd niet veroordeeld, omdat volgens de officier van justitie dit geen voor de hand liggende interpretatie is, aldus Joop:

 

Een zeer voor de hand liggende interpretatie van de cartoon ziet op deze omstandigheid, en kan dan worden beschouwd als zijnde een kritische bijdrage aan het maatschappelijk debat over de manier waarop de partij van Geert Wilders wordt gefinancierd, en welke (ongewenste) invloed daar eventueel van uit gaat. Deze interpretatie leidt tot het oordeel dat de cartoon niet strafbaar is.

De officier van justitie schrijft dat de cartoon ook zou kunnen worden opgevat alsof joden op slinkse wijze opereren en achter de schermen aan de touwtjes trekken (‘het joods complot’). Dat zou mogelijk wel strafbaar kunnen zijn. Toch meent de officier dat de eerste interpretatie zoveel meer overheersend is, dat ervan kan worden uitgegaan dat Collignon slechts die eerste boodschap heeft willen overbrengen. De cartoon is daarom niet strafbaar.

 

 

Ik vraag me af waarom de officier van justitie dat denkt, gezien Collignons fascinatie met het thema Israel en Israelische/zionistische lobby. Wilders krijgt geld van conservatieve en pro-Israelische Amerikaanse denktanks, wat niet hetzelfde is als Joden. Als je even googelt op Collignon en Israel kom je het nodige tegen dat op en soms over de rand is. Netanyahu die niet een, maar diverse reusachtige middelvingers uitsteekt naar de wereld, nederzettingen in de vorm van een hand met reusachtige middelvingers met de tekst erbij ‘Israels signaal aan de wereld’, een cartoon over Israel en Noord-Korea waar Israel een stereotiepe orthodoxe Jood is die goochelt met atoomwapens (die uit zijn zakken puilen) terwijl Noord-Korea ze niet heeft (maar zegt van wel). Over deze cartoon schreef de orthodoxe Jood Maurits van Zuiden de Volkskrant aan:

 

Natuurlijk wilt u uw humoristen niet censureren. Maar wat zou u doen als u er een had die altijd vrouwen neerzette als dom, negers als lui, homo’s als onzedelijk, enz.? Jos Collignon ziet Israëli’s en Joden altijd weer alleen maar als vette, in het zwart geklede, leugenachtige mannen, zoals ook in zijn tekening van 20 april. Het is onwaardig en beschamend. Vooral ook om dat de wortels van dit soort karikaturen ons doen denken aan zeer pijnlijke tijden – voor de westerse beschaving. 

 

 

De lijst gaat door: de Israellobby als winnaar van de Amerikaanse verkiezingen (‘as usual’ vermeldt hij erbij), een cartoon van de verwoestingen in Gaza die zo erg is dat Afshin Ellian er in zijn column in Elsevier op ingaat (tekst van de website Brabosh gekopieerd). De vraag is of al deze cartoons alleen maar suggestief en smakeloos zijn of ook echt antisemitisch. Ellian, Brabosh, Maurits van Zuiden en Niemoller denken van wel. Ellian schrijft:

 

De cartoonist tekende een getto (Gaza) dat door prikkeldraad wordt omgeven. De getto is verwoest. Het beeld doet ons denken aan de getto van Warschau. Boven die verwoestingen zweeft een man met een Davidster op zijn arm (Netanyahu?) met dikke Stürmer-lippen en met een tekst in zijn hand: Washington Post, Goldstone, ik heb het niet geweten. Wir haben es nicht gewusst.

Is de Gaza-strook echt te vergelijken met de getto van Warschau? Waren in de getto van Warschau de levensverwachting en het niveau van de gezondheidszorg van de joden hoger dan die van de bevolking in het Turkije van nu? Waren de joden in de getto het snelst groeiende (en opmerkelijk gezonde) volk in de wereld, zoals de Gazanen? Lagen de winkels in Warschau vol met voedsel en goederen, zoals in Gaza?

 

Volgens hem is het zelfs Holocaust ontkenning:

Als dit het geval is, dan viel het erg mee met de behandeling van de joden door de nazi’s, dan zijn ook al die verhalen over de Holocaust sprookjes, en dan zijn de joden leugenaars. Wie beweren dat laatste? De antisemieten en de nazaten van de nazi’s.

Het gaat hier dus niet zozeer om de angstaanjagende domheid en de schokkende ongeletterdheid van deze cartoonist. Hij doet moedwillig mee aan de Holocaust-ontkenning. En niemand bij de Volkskrant denkt: wat zijn we hier aan het doen? Wat voor propaganda bedrijven we hier? Geen zucht van de hoofdredactie.

 

Dit gaat mij net wat te ver. Een verwoeste stad is nog geen getto van Warschau. Maar walgelijk is het wel. Walgelijk omdat Israel voortdurend als extreme schurkenstaat wordt neergezet, Netanyahu als de bullyvan de wereld, die aan alles en iedereen lak heeft en meedogenloos onschuldige burgers afslacht. En Collignon maakt wel degelijk gebruik van antisemitische stereotypen zoals de oppermachtige Joodse, sorry Israel lobby, steevast afbeeld als de karikaturale rijke of ultra-orthodoxe Jood, Israel als doortrapt en arrogant, en bovenal totaal gewetenloos. Collignon beeldt ook andere regeringsleiders niet op hun mooist af, en ook andere landen komen er niet altijd goed weg, maar geen land wordt zo gitzwart neergezet en zo veelvuldig gehekeld.

 

Ondertussen lees ik dat 41% van alle gemelde gevallen van discriminatie Joden betreft, terwijl Joden zo’n 0,3% van de bevolking vormen en vaak niet herkenbaar zijn als zodanig. De stijging van het aantal antisemitische incidenten hangt samen met een klimaat waarin Israel in de media, door rappers (die daar niet om veroordeeld worden want vrijheid van meningsuiting) en in de Arabische media die een steeds groter deel van de Nederlandse bevolking via schotels bekijkt, als het ultieme kwaad wordt afgebeeld, als de oorzaak van alle ellende, en de Joden als bevolkingsgroep met onevenredig veel invloed achter de schermen.

 

Een cartoonist als Collignon doet daaraan mee, telkens weer. Het is hetzelfde klimaat dat Abu Jahjah salonfähig maakt en waarin het normaal is dat hij drie uur lang in Zomergasten mag vertellen over zijn leven en ideeën. Het is het klimaat waarin bij ‘debatten’ over Israel op de VU en in Crea en De Nieuwe Liefde en meer van die plekken die een vrijplaats voor kritisch denken zouden moeten zijn, steevast alleen antizionisten of op zijn minst felle critici worden uitgenodigd. Een klimaat waarin een kleine groep als Een Ander Joods Geluid, die geen gelegenheid onbenut laat om Israel zwart te maken, telkens ruimte krijgt in de media om de ‘andere kant’ te vertellen, het ‘andere’ verhaal. Samen met Dries van Agt en anderen uit de anti-Israel scene mogen ze keer op keer vertellen hoe het ‘werkelijk’ zit, dat wil zeggen dat het conflict alleen te wijten is aan Israel en aan alleen Israel eisen gesteld moeten worden en sancties opgelegd.

Zie verder: Israel en de antisemitische karikatuur

 

Ratna Pelle