vrijdag 10 oktober 2014

De lege ruimtes in de Gazastrook

Ondanks de relatief hoge bevolkingsdichtheid in de bebouwde gebieden, is het grootste deel van de Gazastrook open ruimte, waar de UNRWA (of Hamas zelf?) Palestijnse burgers veilig had kunnen opvangen tijdens de gevechten in de recente oorlog, zo betoogt Alan Dershowitz hieronder.

Dat Hamas en co zelf dit open terrein zouden gebruiken om raketten uit af te vuren is niet verwachten; afgezien van de ondergrondse tunnels is er weinig dekking tegen de Israelische luchtmacht te vinden.

Hoe reëel de optie is om burgers hier in tenten onder te brengen, kan ik niet inschatten. Het vereist de nodige logistiek om ze daar van water en voedsel etc. te voorzien. In de relatief korte en hevige gevechtsperioden tussen Israel en Hamas lijkt dit me lastig even op te zetten.

Overigens zou in dat geval Israel zich veel minder terughoudend hoeven op te stellen in het bombarderen van Hamas-posities in de steden. Dat zou de aanvallen succesvoller maken, maar de ravage des te groter.

Wouter

____________

The empty spaces in Gaza

by Alan M. Dershowitz
August 5, 2014 at 3:00 pm

http://www.gatestoneinstitute.org/4580/gaza-population-density

How many times have you heard on television or read in the media that the Gaza Strip is "the most densely populated area in the world"? Repeating this statement, however, does not make it true. There are dense parts of Gaza, especially Gaza City, Beit Hanoun and Khan Younis, but there are far less dense areas in Gaza between these cities. Just look at Google Earth, or this population density map.

(Image source: Peace Now)

The fact that these sparsely populated areas exist in the Gaza Strip raises several important moral questions: First, why don't the media show the relatively open areas of the Gaza Strip? Why do they only show the densely populated cities? There are several possible reasons. There is no fighting going on in the sparsely populated areas, so showing them would be boring. But that's precisely the point—to show areas from which Hamas could be firing rockets and building tunnels but has chosen not to. Or perhaps the reason the media doesn't show these areas is that Hamas won't let them. That too would be a story worth reporting.

Second, why doesn't Hamas use sparsely populated areas from which to launch its rockets and build its tunnels? Were it to do so, Palestinian civilian casualties would decrease dramatically, but the casualty rate among Hamas terrorists would increase dramatically.

That is precisely why Hamas selects the most densely populated areas from which to fire and dig. The difference between Israel and Hamas is that Israel uses its soldiers to protect its civilians, whereas Hamas uses its civilians to protect its terrorists. That is why most of Israeli casualties have been soldiers and most of Hamas' casualties have been civilians. The other reason is that Israel builds shelters for its civilians, whereas Hamas builds shelters only for its terrorists, intending that most of the casualties be among its civilian shields.

The law is clear: using civilians as human shields—which the Hamas battle manual mandates—is an absolute war crime. There are no exceptions or matters of degree, especially when there are alternatives. On the other hand, shooting at legitimate military targets, such as rockets and terror tunnels is permitted, unless the number of anticipated civilian casualties is disproportionate to the military importance of the target. This is a matter of degree and judgment, often difficult to calculate in the fog of war. The law is also clear that when a criminal takes a hostage and uses that hostage as a shield from behind whom to fire at civilians or police, and if the police fire back and kill the hostage, it is the criminal and not the policeman who is guilty of murder. So too with Hamas: when it uses human shields and the Israeli military fires back and kills some of the shields, it is Hamas who is responsible for their deaths.

The third moral question is why does the United Nations try to shelter Palestinian civilians right in the middle of the areas from which Hamas is firing? Hamas has decided not to use the less densely populated areas for rocket firing and tunnel digging. For that reason, the United Nations should use these sparsely populated areas as places of refuge. Since the Gaza Strip is relatively small, it would not be difficult to move civilians to these safer areas. They should declare these areas battle free and build temporary shelters—tents if necessary—as places of asylum for the residents of the crowded cities. It should prevent any Hamas fighters, any rockets and any tunnel builders from entering into these sanctuaries. In that way, Hamas would be denied the use of human shields and Israel would have no reason to fire its weapons anywhere near these United Nations sanctuaries. The net result would be a considerable saving of lives.

But instead the UN is playing right into the hands of Hamas, by sheltering civilians right next to Hamas fighters, Hamas weapons and Hamas tunnels. Then the United Nations and the international community accuses Israel of doing precisely what Hamas intended Israel to do: namely fire at its terrorists and kill United Nations protected civilians in the process. It's a cynical game being played by Hamas, but it wouldn't succeed without the complicity of UN agencies.

The only way to assure that Hamas' strategy of using human shields to maximize civilian casualties is not repeated over and over again is for the international community, and especially the United Nations, not to encourage and facilitate it, as it currently does. International law must be enforced against Hamas for its double war crime: using civilian human shields to fire at civilian Israeli targets. If this tactic were to be brought to a halt, then Israel would have no need to respond in self-defense. Applying the laws of war to Israel alone will do no good, because any country faced with rockets and tunnels targeting its civilians will fight back. When the fighters and tunnel builders hide behind human shields, there will inevitably be civilian casualties—unintended by Israel, intended by Hamas—regardless of how careful the defenders are. Israel has tried its hardest to minimize civilian casualties. Hamas has tried its hardest to maximize civilian casualties. Now the United Nations and the international community must try their hardest to become part of the solution rather than part of the problem.

Gaza oorlog: helft tot nu toe geïdentificeerde doden waren terroristen/strijders

Volgens Israelische bronnen zou, nadat men ruim 40% van de doden in Gaza heeft onderzocht, de helft strijders zijn en de andere helft burgers. Deze cijfers zouden even serieus moeten worden genomen als de eeuwig vermeldde VN cijfers (die op Palestijnse bronnen zijn gebaseerd) maar worden zelden in de media vermeld.

--------------

Newest Protective Edge stats: 1:1 ratio of civilians to terrorists

The Meir Amit Intelligence and Terrorism Information Center has released its sixth analysis of people killed during Protective Edge. Here is their executive summary:

The number of names of those killed, examined so far by the Information Center, on the basis of lists of the Ministry of Health, is 900, that is - about 42% of the total Palestinians killed (said to be 2157, according to the Palestinian Ministry of Health report as of September 14, 2014). A number of the MoH duplicate names were removed and terrorists who do not appear in the lists (both due to technical reasons and because of the policy of concealment and deception of Hamas) were added.

After these adjustments the total number of fatalities investigated so far by the information Center reaches 1,017, or about 47% of the total fatalities.

Adding the current findings with the previous five reports and combining information about the identities of the dead identified indicate the following breakdown of the 1,017 fatalities examined by the Information Center:

435 casualties were terrorists.
439 casualties were innocent civilians.
The identity of 143 is unknown at this time. therefore it is not possible to determine whether they are militants or uninvolved civilians.

Of the 874 fatalities that we could identify, terrorist operatives are some 49.8% of the names, uninvolved citizens are about 50.2%. The ratio between them may vary upon Further examination of the names of the dead. At this stage it was not possible to identify 143 deaths, representing approximately 14% of all the names.

As with the previous reports, the Center is researching in blocks of 150 names released by Hamas, this one covering the dates of July 23-26. They found 31 photos of the new batch of terrorists, including these:

(h/t Yenta Press)

Light rail Jeruzalem al maanden 'onder vuur'

De Lightrail van Jeruzalem leek een van de weinige plekken te zijn waar coëxistentie en tolerantie tussen Joden en Arabieren in de praktijk worden gebracht, maar daar is de laatste maanden niet veel meer van te merken. Tegen de aanleg was in Nederland (en Europa) veel protest, omdat hij ook twee Palestijnse wijken aan doet en een merendeels Joodse wijk met het Westen van Jeruzalem verbindt. Dat mag allemaal niet van de politiek correcte goegemeente, die vindt dat Israel over de groene lijn niks te zoeken heeft. Dat de tram ook door Arabieren gebruikt wordt en hun wijken met de oude stad verbindt doet daarbij niet ter zake. Sinds de dood van de Israelische tieners en vooral de wraakactie van extreem rechtse Joden, is het hommeless:

But when riots erupted in Palestinian areas of Jerusalem early July following the kidnapping and murder of teenager Muhammad Abu Khdeir — apparently at the hands of Jewish extremists, in a revenge attack soon after the bodies of three murdered Israeli teens were found in the West Bank — the tram’s infrastructure in Shuafat was the first to be targeted. Rioters set on fire the stops and the ticket-selling machines, and even attempted to bring down an electric pole using an angle grinder. The tram stopped running north of French Hill for a week, as the police and city hall assessed the damage.

The light rail continued to be targeted by Palestinians throughout Operation Protective Edge in Gaza, but violence did not die down even after a ceasefire was reached. According to Jerusalem Police, 13 cases of stone throwing were reported between September 7 and September 28, with two people arrested and one indicted.

Zowel Joden als Arabieren vertellen geregeld te worden belaagd, uitgescholden of bespuugd.

Overigens heb ik ook mensen gesproken die zeggen dat dit verhaal nogal is opgeblazen en ze zonder angstgevoelens dagelijks de lightrail gebruiken.

------------

On Jerusalem’s light rail, anxiety trumps coexistence

http://www.timesofisrael.com/on-jerusalems-light-rail-anxiety-trumps-coexistence/

Passengers on both sides of the national divide report a heightened sense of insecurity since the summer’s hostilities

BY ELHANAN MILLER October 2, 2014, 9:46 am

Zemira Tahan thought twice before boarding the tram at the north Jerusalem neighborhood of Pisgat Zeev.

Tahan is not the only Jerusalemite wary of boarding the light rail these days. Lauded as an oasis of coexistence in a deeply conflicted city upon its inauguration three years ago, the tram carries some 130,000 passengers a day along a 14-kilometer (8.5 mile) route from Pisgat Zeev in the northeast to Mount Herzl in the southwest, traversing the Palestinian neighborhoods of Shuafat and Beit Hanina.

Pisgat Zeev resident Zemira Tahan on the Jerusalem light rail, September 30, 2014 (photo credit: Elhanan Miller/Times of Israel)

Stone throwing has become such a menace, in fact, that a special police task force was recently created in Jerusalem to combat the phenomenon. In a revelatory interview with Israel Radio on Tuesday, Yaron Ravid, the CEO of CityPass which operates the light rail, said that police had instructed his company not to make public the attacks on the tram, arguing that media attention would only encourage offenders. CityPass told Ynet on September 16 that 95 attacks had been carried out against the light rail since July, mostly during evening hours.

Citypass has been forced to put 30% of its cars (7 of 23) out of service due to damage from stone throwing, and estimated the damage caused to its trains and infrastructure by the end of August at NIS 35 million ($9.5 million). A spokesman for the Jerusalem municipality informed The Times of Israel that all cars are now equipped with stone-proof windows.

Waiting at Givat Hamivtar station near Mount Scopus, Hebrew University student Ashraf Kheiri, 23, said that stone throwing was a Palestinian reaction to ongoing neglect on the part of Jerusalem’s municipality and the police.

“There’s no other way to protest,” he said. “Put yourself in their place. They have nothing and wanted to react to the murder of Abu Khdeir. What would you do? As far as they’re concerned, no one takes care of them.”

A Palestinian student reads her textbook on the light rail at Shuafat, Jerusalem, September 30, 2014 (photo credit: Elhanan Miller / Times of Israel)

“I would never do something like that,” he said emphatically. “Do you know why? Because I use it every day. If it’s stuck, I can’t get home.”

On a crowded northbound train, Monica, a 48-year-old tour guide from Pisgat Zeev, said she avoids taking the tram in the evenings, when the risk of stone throwing increases.

“There’s no lack of security, but I can sense the hostility outside in the three [Palestinian-area] stations. It’s scary,” she told The Times of Israel. “Being attacked with stones or Molotov cocktails is one experience I don’t want to have.”

Pisgat Zeev’s local newspaper has begun referring to the tram as “the roller coaster,” and a group of residents has called for a boycott until the tram is rerouted away from the problematic Palestinian neighborhoods. Monica said she opposed that effort.

“Right now coexistence is an illusion, but it did happen at first. I believe we will return to that situation, but time must pass. Both sides need to be more tolerant; this doesn’t happen overnight.”

Despite the anxiety, Arabic and Hebrew still mixed on the tram Tuesday in the loud chatter of veiled Arab schoolgirls on their way home and the raucous cellphone conversations of middle-aged Israeli women. A security guard in khaki and an earpiece (one is assigned to every car) paced slowly back and forth, as the loudspeaker announced the next station in Hebrew, English and Arabic.

Traveling on the tram has become a scary experience not only for Jews, but also for Arabs, albeit for different reasons. Since the kidnapping and killing of the three Israeli teenagers Naftali Fraenkel, Gil-ad Shaar and Eyal Yifrach south of Jerusalem in June, Palestinians — especially veiled women — have reported a sharp increase in verbal and physical attacks on the tram, one of the only places of close contact between Jews and Arabs in the city. One videoof a verbal attack directed at a Palestinian woman was uploaded to YouTube and went viral.

At Shuafat station, 41-year-old housewife Khawla agreed to talk about her experiences on the tram, but apologized for having to get off at the next station to buy a ticket. The vending machines have still not been repaired since being vandalized, and she did not want to get fined. She stopped using the tram when the Palestinian teenager was murdered and only resumed traveling on it two weeks ago, she said, when the financial burden of taking taxis finally overcame her.

“I stopped using the tram because it became too dangerous even before [the murder of] Abu Khdeir,” she told The Times of Israel. “There were slogans written on our walls in Shuafat: ‘Beware of child kidnapping.'”

Once, at a tram station, schoolchildren harassed Khawla and her son with nationalistic chants, she said. Two weeks later, a Jewish teenager spat on the boy unprovoked while she was leaving Pisgat Zeev mall with him.

“The situation has escalated in all aspects,” she said, noting that at one point in recent months she would call another son — who works as a truck driver in West Jerusalem — five or six times a day to make sure he’s all right. “I’ve experienced a difficult period of tension.”

The increased presence of police and light rail security has not added to Khawla’s sense of safety; quite the opposite.

“The police haven’t left the area since the riots. Just two days ago a 16-year-old from my son’s school was beaten and arrested,” she said. “I don’t let my son leave home. I fear for his future if he too is arrested.”

Khawla bemoaned the situation of Jerusalem’s Palestinians, who she said are shunned both by Jerusalem’s City Hall and by the Palestinian Authority.

Like Khawla, Pisgat Zeev resident Meital Balas, 32, was traveling on the light rail for the first time in a month and a half with her young son on Tuesday. She said she has witnessed many cases of Jews provoking Arabs on the tram “for no reason,” sometimes even coming to blows.

But If it were up to Balas, Khawla — like other Palestinian residents of Jerusalem — would have limited access to the tram.

“I think separation is warranted, and [the tram] should not pass through Shuafat,” she said. “I’m not a racist or anything, but they show no willingness to live in peace. If they burn their own stations and start rioting again, and if we live in fear in our own city, what else do we have left?”

Voorgenomen Zweedse erkenning van Palestina voorbarig en ondoordacht (IPI)

Voorgenomen Zweedse erkenning van Palestina voorbarig en ondoordacht

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/10/09/voorgenomen-zweedse-erkenning-van-palestina-voorbarig-en-ondoordacht/

- Door Tjalling –

Zweden wil binnen afzienbare tijd Palestina als staat gaan erkennen. De nieuwe centrumlinkse Zweedse premier Stefan Löfven heeft dit vrijdag 3 oktober op zijn eerste werkdag als eerste minister gezegd. Het Zweedse voornemen is echter niet alleen voorbarig maar ook ondoordacht.

De kersverse premier Löfven, leider van de Zweedse sociaaldemocraten en nog weinig ervaren op het gebied van buitenlands beleid, ‘denkt dat het conflict tussen Israël en Palestina alleen kan worden beëindigd door een tweestatenoplossing, die is onderhandeld in overeenstemming met het internationale recht‘.

Dat internationaal recht is echter een groot twistpunt, want het bestaat uit een lappendeken van verdragen, resoluties en jurisprudentie, van uiteenlopende aard en vaak met veel ruimte voor interpretaties en meningsverschillen, ook tussen de deskundigen. Opportunisme en politieke en economische belangen voeren vaak de boventoon. En niet te vergeten machtsverschillen, waardoor bijv. China en Rusland, maar ook de VS nauwelijks aan te spreken zijn op hun gedrag, evenmin als grote machtsblokken zoals het Arabische en islamitische blok.

Bovendien is het zo dat de Verenigde Naties uit 193 staten bestaan die allemaal in het eerste plaats tot doel hebben het eigen landsbelang te dienen. De meerderheid hiervan zijn ondemocratische landen, zodat het maar goed is dat de Algemene Vergadering van de VN geen bindende resoluties kan aannemen. Talloze VN resoluties, meestal uitgaande van het Arabische blok en gesteund door veel ondemocratische landen, veroordelen Israël, terwijl andere landen waar veel meer mis is buiten schot blijven; Israël wordt zo vaak als ‘bliksemafleider’ gebruikt.

De brede steun binnen de VN voor de Palestijnen en de vele onterechte aanvallen op Israël leiden er mede toe dat de Palestijnen weinig compromisbereid zijn en Israël zich terughoudend opstelt in de onderhandelingen. Erkenning van de Palestijnse staat, zonder dat eerst een vredesovereenkomst bereikt is, versterkt dit alleen maar en brengt zo’n overeenkomst beslist niet dichterbij.

Het kan aan de onervarenheid van Löfven liggen, dat hij dit gevaar niet ziet, maar zelf denk ik eerder dat hij de erkenning van Palestina als dekmantel naar buiten toe gebruikt om binnenshuis de eenheid te bewaren. In de nieuwe Zweedse coalitie, die bestaat uit sociaaldemocraten en Groenen, heeft bijvoorbeeld ook minister Mehmet Kaplan zitting. Deze in Turkije geboren minister voor de Zweedse Groenen, voer mee met de flotilla naar Gaza in 2010, in een poging om de Israëlische ‘blokkade’ te doorbreken. Ook heeft Kaplan In juli van dit jaar een zeer omstreden uitspraak gedaan, waarin hij de Zweedse moslims die op jihadreis gaan en zich aansluiten bij terreurorganisatie IS, vergeleek met de Zweden die zich in 1940 vrijwillig aanmeldden om vanuit Finland tegen de Russen te vechten. Hij stelt hiermee de jihadreizen op één lijn met die van de Zweden, die het in 1940 noodzakelijk achtten om tegen een land te strijden wat toen nog een bondgenoot was van de Nazi’s.

Löfven zal ongetwijfeld zijn coalitie in stand willen houden en dingen daarom ‘anders willen organiseren’. Echter zo speelt hij wel in de kaart van een misleidende gedachte die door de Palestijnse leiders wordt verspreid. Die gedachte is dat het doel om als Palestijnse staat erkend te worden, op een of andere manier unilateraal kan worden bereikt via de achterdeur, eerder dan door bilaterale onderhandelingen met Israël. Dit laatste is wel echt nodig. Een tweestatenoplossing is alleen dan mogelijk, wanneer die tot stand komt vanuit betrouwbare bilaterale onderhandelingen tussen Israëli’s en Palestijnen. Het is bovendien niet duidelijk geworden uit de toespraak wie en wat Löfven precies bedoelt met Palestina, of beter de -door hem beoogde- regering daarvan. Bedoelt hij hiermee dat alleen Fatah deel uit zou moeten maken van zo’n regering of ook de Hamas? Dit laatste zou onaanvaardbaar zijn, want Hamas streeft er immers naar om de Joodse staat te vernietigen. Kortom, het Zweedse voornemen, uitgesproken bij monde van Löfven, is dus zeer voorbarig en heel ondoordacht.

In Israël was men uiteraard boos om het snode Zweedse voornemen. In Israel Today verscheen een artikel waarin o.a. werd genoemd dat de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman bezwaar maakte. Hij liet aan de Zweedse ambassadeur weten, ‘dat de Zweedse premier, in plaats van zich bezig te houden met Israël en de Palestijnen, er beter aan zou doen om zijn zorgen te wijden aan de belangrijke zaken in het Midden-Oosten, bijvoorbeeld de dagelijkse massamoorden in Syrië, Irak en andere landen in de regio’. Lieberman wees er ook op dat druk van buitenaf de rechtstreekse onderhandelingen tussen Israëli’s en Palestijnen niet kan vervangen. Israëlische commentatoren zijn van mening dat Löfven zijn toespraak vooral hield om binnenlandse politieke redenen. Volgens hen steunt Löfvens coalitie op moslims en linkse stemmers die de Palestijnse zaak een warm hart toedragen.

In Nederland werd verdeeld gereageerd op de aankondiging van de centrum-linkse regering van Zweden. Jonet nieuws besteedde aandacht aan de reacties op het Zweedse voornemen van Kamerlid Michiel Servaes (PvdA) en Kamerlid Gerard Schouw (D66) in het programma TROS Kamerbreed. Servaes zei ‘er geen moeite mee te hebben om een Palestijnse staat te erkennen’ en hij pleitte voor druk van buitenaf. Volgens Schouw ‘zou D66 ook overwegen om Palestina te erkennen’. Joël Voordewind, Kamerlid voor de CU, eveneens te gast in Kamerbreed, wees er daarentegen op, ‘dat Palestina nog steeds niet voldoet aan de criteria van een zelfstandige staat en het Zweedse voornemen niet bijdraagt tot een goede verstandhouding, omdat alle betrokkenen op die manier weer hun eigen gang kunnen gaan’. Hij wil dus om gegronde redenen Palestina niet erkennen. De presentator van TROS Kamerbreed kwam tot de conclusie dat er in Nederland, ondanks de visie van PvdA en D66, geen meerderheid is voor erkenning van Palestina. En dat is maar goed ook.

Er kan namelijk alleen dan maar sprake zijn van een Palestijnse staat, wanneer de Palestijnen in alle talen erkennen dat Israël als Joodse staat bestaansrecht heeft. Bovendien mag in zo’n Palestijnse staat een terreurorganisatie als Hamas beslist niet meer de dienst uitmaken. Zolang dit soort radicale groeperingen het mede voor het zeggen hebben in de Palestijnse gebieden, kan er geen sprake zijn van erkenning van een Palestijnse staat, met welke naam dan ook.

woensdag 8 oktober 2014

Was kritiek op Israël maar vaker weloverwogen (ThePostOnline)

Was kritiek op Israël maar vaker weloverwogen

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/10/08/kritiek-op-israel-maar-vaker-weloverwogen/

‘Veel critici van Israël maken het bekritiseren van Israël verdacht.’

[Een kortere versie van dit artikel verscheen vandaag in ThePostOnline.]

Ratna Pelle

Het essay van Elma Drayer in Vrij Nederland over kritiek op Israël en hedendaags antisemitisme, riep de bekende Pavlov reactie op. Never mind dat ze schreef dat Israël, net als talloze andere landen, ‘een dubieuze ontstaansgeschiedenis en zwarte bladzijden kent, dubieuze grenzen verdedigt, en niet zelden uiterst dubieuze beslissingen neemt’.

Miko Flohr verweet haar vorige week ‘stropoppen, verdraaiingen en selectief winkelen in de krochten van het internet’. Het essay is een: ‘fantastische aaneenrijging van een aantal drogredenen waarmee ‘vrienden’ van Israël hun retorische opponenten bij voortduring om de oren plegen te slaan’. Ze had, zo betoogt hij, lang moeten speuren naar de voorbeelden van antisemitisme op internet, wat nieuwskliekjes opgewarmd en een rapper beluisterd om zo bij haar eigen gelijk uit te komen. En ze maakt kritiek op Israel verdacht door haar ‘stilzwijgend in het extreme te trekken en te koppelen aan allerlei antisemitische uitspraken van malloten op het internet en aan het verstoorde wereldbeeld van een rapper.’

Dat deed Drayer helemaal niet. Juist veel critici van Israël maken het bekritiseren van Israël verdacht. Zij trekt die kritiek ook niet ‘stilzwijgend in het extreme’, maar laat openlijk, helder en duidelijk zien dat deze vaak met dergelijke ideeën gepaard gaat. Onder bijna elk artikel op nieuwssites en fora kom je wel antisemitische en andere hatelijke reacties tegen, daarvoor hoef je nauwelijks te zoeken en ook niet naar dubieuze antisemitische sites te surfen. Zelf kwam ik tijdens de Gaza oorlog diverse verwijzingen naar Hitler tegen (in de trant van ‘Hitler, waar blijf je?’) op de facebookpagina van de Volkskrant. Een paar dagen later stonden ze er nog steeds. De lijst van Drayer is dan ook makkelijk aan te vullen met talloze andere voorbeelden, op facebook, waar de Hitler-pagina’s sneller opduiken dan ze worden gesloten, op twitter, op allerhande fora van gewone organisaties, en op de vele anti-Israël sites waar men het blijkbaar ook niet zo op Joden heeft.

Een land als geen ander

Na je vijf alinea’s door dergelijke ad hominems heen te hebben geworsteld, komt Flohr eindelijk enigszins ter zake, om gelijk de mist in te gaan. Om te beginnen ontkent hij dat Israël een land is als alle andere, omdat het aan de basis ligt van het christendom. In zoverre als dat het geval is (er liggen christelijke wortels in meer landen van het Midden-Oosten), zijn deze wortels geen excuus om Israël continu aan zoveel hogere maatstaven te houden. En hoe verklaart dit dat de Palestijnen juist vaak niks fout lijken te kunnen doen? En dat de recente havikachtige uitspraken van Abbas en Erekat nergens werden vermeld, net zomin als de vele Palestijnse video’s waarin de Joden als kwaadaardig en verdorven worden neergezet?

Het wordt nog erger wanneer Flohr beweert dat er ‘behalve Israël ook vrij weinig landen in de wereld zijn wier stichting gepaard ging met grootschalige massa-immigratie en met de massale ontworteling van een er al wonende bevolking’. Bij het ontstaan van veel landen, zoals de USA, Polen of Pakistan, zijn hele bevolkingsgroepen verdreven of uitgemoord. Zo heeft de splitsing van Brits Indië in India en Pakistan geleid tot enorme vluchtelingenstromen en miljoenen doden. Er zijn nog vele andere voorbeelden van volksverhuizingen en verlegde grenzen, van vluchtelingen en massale moordpartijen die met het ontstaan of veranderen van de grenzen van nationale staten samenhingen. De demografische veranderingen in Israël waren allesbehalve uniek. Flohr laat de oorzaken van de Palestijnse vlucht en ontworteling buiten beschouwing: zij waren het die, samen met de Arabische staten, een oorlog waren begonnen. Ze ageerden al vanaf de jaren ’20 tegen de Joden en belaagden hen in diverse ‘opstanden’. En terwijl de zionisten verschillende compromissen accepteerden die door de Britten of de VN werden voorgesteld, wezen de Arabieren alles, en ook iedere vorm van samenwerking, af.

Ongemakkelijke gevoelens

De vraag waarom kritiek op Israël zo vaak gepaard gaat met antisemitisme, waarom juist Israëls bestaansrecht geregeld wordt ontkend, en waarom er zo’n vergrootglas ligt op alles wat in Israël misgaat, is door de mistbanken en rookgordijnen die Flohr oproept bepaald niet beantwoord.

Duidelijk is dat Joden en de Holocaust nog steeds ongemakkelijke gevoelens oproepen, en het dan al te aantrekkelijk lijkt Joden zelf op een lijn te kunnen stellen met nazi’s. Steeds meer mensen verwijten Joden de verkeerde lessen uit de Holocaust te hebben getrokken, in plaats van te focussen op de lessen voor henzelf. De Joden moeten eens ophouden met zielig doen, lees je geregeld op internet, of: die haat tegen de Joden/Israël komt wel ergens vandaan, ze maken het er zelf naar.

Antisemitisme is zeker niet alleen een allochtoon probleem, maar de groeiende groep moslims in het Westen maakt het er niet beter op, en er worden vanuit een misplaatst idee van politieke correctheid ook geen harde noten gekraakt op dit gebied. Als linksdenkende opiniemaker of politicus kun je probleemloos de hypocrisie van bijvoorbeeld de katholieke kerk aan de kaak stellen, maar met de islam moet je oppassen, want voor je het weet speel je Wilders in de kaart en stigmatiseer je, waardoor je het probleem alleen maar groter maakt. Van de andere kant lost het gescheld van sommigen op de islam als zijnde een achterlijk geloof ook niks op en heeft Wilders het debat onnodig op scherp gezet.

Beeld en emotie

Er zijn meer oorzaken voor de eenzijdig negatieve aandacht voor Israël. Het conflict wordt in de media vaak sterk versimpeld weergegeven. Mensen kennen de geschiedenis niet meer, en zien het Westerse en technologisch hoogstaande Israël met superieure wapens vechten tegen een ogenschijnlijk machteloze ‘inheemse’ bevolking. De Palestijnse propaganda heeft het conflict succesvol weten te isoleren van het bredere Arabisch-Israëlische conflict en als Noord-Zuid conflict weten te framen, waarbij Israël als koloniale bezetter land van de Palestijnen inpikt en hun rechten met voeten treedt. De media zijn in het algemeen de nadruk steeds sterker gaan leggen op het persoonlijke verhaal, het leed van de ‘gewone man/vrouw’, en minder op het grotere plaatje en de achtergronden. Het straatinterview, waarin mensen wordt gevraagd wat zij er nou van vinden dat de treinen weer eens vertraagd zijn, dat het schoonmaakpersoneel staakt of het zonnetje schijnt, is daar een sprekend voorbeeld van. Soms vraag ik me tijdens het Achtuur Journaal af of ik niet per ongeluk het jeugdjournaal heb opstaan.

De nadruk op beeld en emotie speelt de Palestijnen als zwakkere partij in de kaart. Een tijdig door Israël verijdelde aanslag die vele doden had kunnen veroorzaken, is nou eenmaal niet zo indrukwekkend als een bombardement op Gaza waarbij een heel huizenblok werd weggevaagd. Van de raketten die van daaruit werden afgevuurd is geen beeld, want dat staat Hamas in het totalitair bestuurde Gaza niet toe, en is bovendien levensgevaarlijk om te verkrijgen.

Kritische aandacht

Ook de Israëlische openheid en zelfkritiek speelt de Palestijnen in de kaart. In tegenstelling tot de meeste andere oorlogsgebieden kunnen journalisten in Israël vrij reizen, ontmoeten wie ze willen en schrijven wat ze willen. Het is er stukken minder gevaarlijk dan in Syrië, Irak of Soedan. Er zijn goede voorzieningen en de afstanden zijn klein. Het interne debat is levendig en kranten als Haaretz leveren continu munitie voor Israël critici. Voor een land dat min of meer in oorlog en onder continue bedreiging leeft is de persvrijheid en de ruimte om niet alleen bepaalde politieke beslissingen, maar het wezen van het land en haar bestaansrecht te bekritiseren, ongekend. Israëlische en Joodse antizionisten en vredesactivisten reizen de wereld rond om te vertellen dat de bezetting het grote probleem en obstakel is en Israël, in tegenstelling tot het Palestijnse leiderschap, geen vrede wil. Op universiteiten, op kerkbijeenkomsten, zelfs bij exposities en kunstuitingen, wordt een eenzijdig pro-Palestijns verhaal verteld. Ook dit is uniek. En kan het CIDI als zogenaamd machtige pro-Israëllobby continu op de warme belangstelling en kritische aandacht van de media rekenen, de vele pro-Palestijnse organisaties gelden als belangeloze ideële organisaties die de vrede en de mensenrechten willen bevorderen en worden nooit kritisch doorgelicht.

Zie ook: Elma Drayer en verdachte kritiek op Israel

Elma Drayer en verdachte kritiek op Israel (IMO)

Elma Drayer en verdachte kritiek op Israel

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/10/06/elma-drayer-en-verdachte-kritiek-op-israel/

= IMO Blog =

Afgelopen week schreef columniste Elma Drayer in Vrij Nederland een treffend essay over antizionisme en antisemitisme. Ze vraagt zich om te beginnen af waarom juist Israel zo in de spotlights staat en zoveel emoties en woede oproept.

Waarom gelden uitgerekend voor dit land torenhoge maatstaven waaraan het voortdurend herinnerd dient te worden? Terwijl het, zacht gezegd, beslist niet de enige natie ter wereld is die zich bij tijd en wijle lelijk misdraagt?

Anti-Israelisch enthousiasme

Dan haalt ze Abraham de Swaan aan, die het in 2005 had over het anti-Israelisch enthousiasme: ‘Maar als die aarzeling eenmaal opzijgezet is, dan volgt ineens de opluchting. Dan volgt met vaart en verve de ene beschuldiging op de andere en breekt opeens een anti-Israëlisch enthousiasme door.’
Wilde De Swaan dit nadrukkelijk scheiden van antisemitisme, Drayer zegt dat dit tegenwoordig steeds vaker overvloeit in antisemitisch enthousiasme. Er volgen een reeks aan voorbeelden en incidenten van de afgelopen maanden, die voor een deel ook op Israel-Palestina.Info aan bod zijn gekomen: de vele antisemitische reacties en bedreigingen van Joden tijdens de Gaza oorlog, de Gaza demo’s, Appa, Tofik Dibi die schreef over zijn radicalisering en de anti-Joodse sentimenten van zijn moeder wel begreep, buurtvrijwilliger Mehmet Sahin die werd bedreigd en moest onderduiken nadat hij Turkse buurtgenoten passages uit het dagboek van Anne Frank had voorgelezen, het suggestieve artikel over de ‘wel hele goede lobbyclub’ CIDI in de NRC na de paginagrote advertentie tegen antisemitisme.

Uiteraard gingen de remmen helemáál los op de sociale media. Eind juli kwam het landelijk Meldpunt Discriminatie Internet met een tussentijdse rapportage. In de eerste twee weken van het Gazaconflict zag het naar eigen zeggen méér antisemitische uitlatingen langskomen op het web dan in zijn hele zeventienjarige bestaan. De hashtag #hitlerwasright werd meer dan 10.000 keer gebruikt, de hashtag #hitlerdidnothingwrong bijna 3700 keer. Op Facebook trof het meldpunt teksten aan als: ‘Allah swt ziet alles, joden! Jullie gaan eraan!!!!’ ‘Hitler kom terug en slacht al die KK joden.’ ‘Rezpect voor Hitler.’ ‘Hier een foto van joden die het bloed van onze broeders en zusters drinken.’ ‘De enige echte Holocaust is nu in Gaza.’ Behalve De Telegraaf vond geen enkele nieuwsmedium het nodig om aan de tussentijdse rapportage aandacht te besteden.

Ik kom zelf al jaren de meest walgelijke antisemitische teksten tegen op internet, en na daarover aanvankelijk mijn verbazing en verontwaardiging over te hebben geuit, ben ik er inmiddels, hoe cynisch dat ook klinkt, op een of andere manier aan gewend geraakt. In de comments onder zowat ieder artikel over Israel wordt vroeg of laat gezegd dat juist de Joden zoiets niet zouden mogen doen, dat Israel nu precies hetzelfde doet als wat de nazi’s vroeger met hun deden, dat Israel moet oprotten uit het Midden-Oosten, dat Israel niet gesticht had mogen worden ten koste van de Palestijnen, dat de Joodse lobby teveel invloed heeft in politiek en media (soms wordt netjes ‘zionistische lobby’ geschreven), dat men hoopt dat Israel zal worden weggevaagd, dat Joden die zich niet van het ‘criminele’ Israel distantiëren medeschuldig zijn, etc. Dit is niet allemaal per se antisemitisch; men balanceert bewust op de grens, steekt die af en toe over om vervolgens te zeggen dat men slechts kritiek had op Israel ‘en de criminele zionisten‘ maar dat iedereen met deze kritiek onmiddellijk voor antisemiet wordt uitgemaakt.

Lobbies

Veel antizionisten betichten Israel sympathisanten ervan om de begrippen Joden, Israel, antizionisme en antisemitisme teveel op een hoop te gooien. We hebben niks tegen Joden, wel tegen Israel, zeggen de Appa’s, de Gretta’s en al die anderen die graag op het randje balanceren en er geregeld overheen vallen. In feite doen ze dat echter zelf. Dezelfde stereotypen van de rijke Jood, de slinkse Joodse lobby die media en politiek naar haar hand zet, de disloyale Jood die alleen solidair is met zijn eigen volk, de Jood die het bloed van andere volken (vroeger christenen, nu vooral moslims) drinkt, de Jood die anderen tegen elkaar opzet om er zelf stinkend rijk van te worden, etc. worden nu gebruikt voor ‘zionisten’. Zionist is tegenwoordig een scheldwoord, zoals Jood dat vroeger was.

En waarom mag juist de Joodse staat niet bestaan, of moet zij op zijn minst aan hogere (in feite onmogelijke) eisen voldoen dan andere staten? Waarom mag een Joodse staat niet gesticht worden ten koste van anderen (wat je overigens zo niet kan stellen, de zionisten waren altijd bereid geweest het land te delen en brachten ook welvaart) terwijl dat voor veel andere landen in veel hogere mate geldt? En waar komt die overdreven aandacht voor het CIDI als Joodse lobbyclub vandaan? Er zijn honderden, nee, duizenden lobbyclubs en belangenverenigingen in Nederland, waarvan velen groter dan het CIDI. Het CIDI heeft zeker invloed, maar die haalt het niet bij wat grote lobbies als de tabakslobby, de alcohollobby, de vleeslobby, de landbouwlobby of de ANWB aan invloed hebben. Lobbyen gebeurt per definitie niet in de schijnwerpers en daar kun je zeker vraagtekens bij zetten vanuit democratisch oogpunt, maar ik ben over geen enkele andere lobby zoveel kritisch getinte artikelen of reportages tegen gekomen als over het CIDI. En dat heeft een vervelende nasmaak. Overigens horen we nooit wat over de pro-Palestina lobby, de vele ‘vredes’, ontwikkelings- en mensenrechtenorganisaties, die zogenaamd vanuit humanitaire waarden constant eenzijdige druk op en sancties tegen Israel bepleiten, vaak mede gefinancierd met overheidsgeld. Ook binnen de Protestantse Kerk heeft deze lobby via Sabeel een stevige voet aan de grond gekregen. Stof genoeg voor een paar interessante reportages, maar om een of andere reden vinden Zembla, Tegenlicht of het NRC dat niet interessant. Antisemitisme? Niet per se, media kennen altijd blinde vlekken.

Leermoment

Ook Elma Drayer hekelt specifiek de aantijging van o.a. de Gaza demonstranten dat ‘de Joden die zelf in de Tweede Wereldoorlog zo hebben geleden onder de nazi’s, welbeschouwd geen haar beter zijn. Kijk naar wat Israël nu de Palestijnen aandoet.’ Dit is niet alleen onzinnig maar ook zeer kwaadaardig: de Holocaust als leermoment voor de Joden, als iets waarvoor ze nu blijkbaar nog steeds moeten boeten door zich moreler te gedragen en aan hogere eisen te voldoen dan anderen. Onder andere in deze uitspraak komen antizionisme en antisemitisme samen. Er ligt namelijk de idee aan ten grondslag dat de Joden Israel moeten verdienen met extra goed gedrag, en Israel cadeau kregen vanwege de verschrikkingen van de Holocaust. Een cadeau waarvoor ze nog steeds dankbaar moeten zijn in plaats van zo’n hoge toon aan te slaan en zich zo te misdragen. Daarom ook is Israels bestaansrecht nooit vanzelfsprekend, iets waarin Israel lijkt te verschillen van alle andere landen, hoe misdadig die zich soms ook gedragen. Zo schuiven we ons eigen schuldgevoel over de helemaal niet zo fraaie houding tijdens de Holocaust slim af op de Joden. Zij hebben er namelijk de verkeerde lessen uit getrokken. Door de Joden met hun vroegere beulen op een lijn te stellen bagatelliseren we bovendien de Holocaust. Zo uniek was die blijkbaar niet, het is immers iets wat ook nu gewoon gebeurt, en – wederom – door een ogenschijnlijk beschaafd volk en westers land. De nieuwe ‘antizionisten’ zeggen ook steeds openlijker dat de ~~Joden~~ zionisten eens moeten ophouden over de Holocaust en die voor hun eigen dubieuze agenda misbruiken, en daarmee net zo erg zijn als de antisemieten. Appa zei op een van de Gaza demonstraties:

Antisemitisme is de grootste troefkaart van deze smerige achterbakse laffe en hypocriete zionistische lobby met het CIDI voorop. Esther Stinkvoet, je bent een smerig mens, een akelige heks, een harteloze heks die alles op alles zet om mensen tegen elkaar uit te spelen en antisemitisme te misbruiken. De oprechte Joden kotsen je uit.’

Slim om naar de ‘oprechte Joden’ te verwijzen die wel okay zijn, dit in tegenstelling tot de overgrote meerderheid aan zionistische en dus laffe en hypocriete Joden. Slim ook om te doen alsof je zelf juist de echte anti-antisemiet bent, die antisemitisme niet misbruikt maar dit misbruik juist aan de kaak stelt. Vaak volgt daarop nog een verwijzing naar vergelijkbare kritiek van antizionistische Joden, waarmee dan ten overvloede aangetoond zou zijn dat je zelf onmogelijk een antisemiet kan zijn ‘want Joden zeggen dit zelf’.

Schaamte voorbij

In werkelijkheid borduurt hij voort op eeuwenoude antisemitische stereotypes, en ontneemt hij de Joden het recht om voor zichzelf op te komen en zelf te bepalen wat antisemitisme is en wie dat misbruikt. Het CIDI is overigens, geheel tegen de beeldvorming in, juist erg terughoudend met de antisemitisme aantijging, en legt onvermoeibaar uit dat veel van het onsmakelijke geschreeuw over Israel geen antisemitisme is. Het is ook een beetje alsof blanke Amerikanen over zwarten zeggen dat ze het racisme misbruiken en aanwakkeren door er zo’n issue van te maken wanneer blijkt dat zwarten vaker worden gefouilleerd, zwaardere straffen krijgen opgelegd en minder snel worden aangenomen voor een baan. Het verdelen van de Joden in goeden (zij die niet zeuren over de Holocaust, Israel hekelen en antisemitisme bagatelliseren en goedpraten) en de fouten (zionisten, zij die met ongemakkelijke feiten over zowel verleden als heden komen en de les uit het verleden hebben getrokken dat Joden politieke en militaire macht nodig hebben in deze wereld) is een bekende strategie van deze nieuwe ‘antizionisten’. Zij weten wat goed is voor de Joden, waar en hoe ze veilig zijn, en hoe moreel failliet een groot deel van hen, en hun nationale beweging, is. Het lijkt me duidelijk dat hiermee, met het misbruiken van de Holocaust en het antisemitisme tegen de Joden zelf, de grens wederom is overgestoken.

Drayer besluit met de constatering dat het haar ‘al met al, na deze zomer nogal zwaar viel om te blijven geloven dat anti-Israëlisch enthousiasme iets héél anders is dan antisemitisch enthousiasme.’ Dat kan ik – helaas – alleen maar onderschrijven. Disclaimer: dat wil niet zeggen alle kritiek op Israel antisemitisch is, of zelfs antizionistisch. Wel, dat wanneer men eenmaal de schaamte voorbij is, vaak ongegeneerd de Holocaust en oude stereotypen uit de kast worden gehaald en de grens overschreden. Niet alle antizionisten zijn antisemiet, en niet alle antisemieten zijn antizionist, maar de lijn is wel behoorlijk dun.

Ratna Pelle

maandag 6 oktober 2014

Schoolkinderen in Gaza horen geschreeuw van door Hamas politie gemartelde Palestijnen

Human Rights Watch bekritiseert ook Hamas wel eens, zoals bij de executies eind augustus, maar het raakt nogal ondergesneeuwd tussen de vele kritische rapporten en aantijgingen tegen Israel, en de media hebben er ook veel minder belangstelling voor. Toen Israel tijdens de eerste Gaza Oorlog rekruten van de Hamas politie bombardeerde, werd dit zwaar bekritiseerd als zijnde een aanval op burgers…

Wouter

________________

Schoolchildren in Gaza classrooms hear screams from police torture next door

http://elderofziyon.blogspot.nl/2014/09/schoolchildren-in-gaza-classrooms-hear.html#.VCnd6_nV-Xs

Al Hayat al Jadida reports:

The calm that dominates the atmosphere of the classroom is suddenly shattered with shrieks and groans from a building next to the school. Those cries and pain are emanating from those detained at the Department of General Intelligence, which is witnessing on a daily basis more cases of summons, investigations and arrest and torture.

Those shreiks sparked a state of fear and terror among the students of the school, located in the middle of the city of Khan Younis in the southern Gaza Strip, which operate on double shifts until the tenth grade..The students are complaining that they shouldn't be forced to listen to the cries of that increase their own suffering.

Al Hayat al Jadida received a collection of complaints and appeals to be filed to the competent authorities without being able to reveal the names, especially as the region's population watches and hears these sounds, but they can not publicly complain because they fear the consequences.

One student in the ninth grade joined the school this year was surprised in the first days to hear screaming. She tried to ask about it but her colleague told her that these screams issued from one of the detainees and pointed her to that site adjacent to the school where the intelligence services are doing their investigations.

"Y" said she began to feel scared about the presence of the police station near the school, especially as police are supposed to promote security, stability and order and not to provoke fear and terror.

Add another to the list of things that the news media will ignore and that Human Rights Watch or Ken Roth will not tweet.