http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/10/06/elma-drayer-en-verdachte-kritiek-op-israel/
= IMO Blog =
Afgelopen week schreef columniste Elma Drayer in Vrij Nederland een treffend essay over antizionisme en antisemitisme. Ze vraagt zich om te beginnen af waarom juist Israel zo in de spotlights staat en zoveel emoties en woede oproept.
Waarom gelden uitgerekend voor dit land torenhoge maatstaven waaraan het voortdurend herinnerd dient te worden? Terwijl het, zacht gezegd, beslist niet de enige natie ter wereld is die zich bij tijd en wijle lelijk misdraagt?
Anti-Israelisch enthousiasme
Dan haalt ze Abraham de Swaan aan, die het in 2005 had over het anti-Israelisch enthousiasme: ‘Maar als die aarzeling eenmaal opzijgezet is, dan volgt ineens de opluchting. Dan volgt met vaart en verve de ene beschuldiging op de andere en breekt opeens een anti-Israëlisch enthousiasme door.’
Wilde De Swaan dit nadrukkelijk scheiden van antisemitisme, Drayer zegt dat dit tegenwoordig steeds vaker overvloeit in antisemitisch enthousiasme. Er volgen een reeks aan voorbeelden en incidenten van de afgelopen maanden, die voor een deel ook op Israel-Palestina.Info aan bod zijn gekomen: de vele antisemitische reacties en bedreigingen van Joden tijdens de Gaza oorlog, de Gaza demo’s, Appa, Tofik Dibi die schreef over zijn radicalisering en de anti-Joodse sentimenten van zijn moeder wel begreep, buurtvrijwilliger Mehmet Sahin die werd bedreigd en moest onderduiken nadat hij Turkse buurtgenoten passages uit het dagboek van Anne Frank had voorgelezen, het suggestieve artikel over de ‘wel hele goede lobbyclub’ CIDI in de NRC na de paginagrote advertentie tegen antisemitisme.
Uiteraard gingen de remmen helemáál los op de sociale media. Eind juli kwam het landelijk Meldpunt Discriminatie Internet met een tussentijdse rapportage. In de eerste twee weken van het Gazaconflict zag het naar eigen zeggen méér antisemitische uitlatingen langskomen op het web dan in zijn hele zeventienjarige bestaan. De hashtag #hitlerwasright werd meer dan 10.000 keer gebruikt, de hashtag #hitlerdidnothingwrong bijna 3700 keer. Op Facebook trof het meldpunt teksten aan als: ‘Allah swt ziet alles, joden! Jullie gaan eraan!!!!’ ‘Hitler kom terug en slacht al die KK joden.’ ‘Rezpect voor Hitler.’ ‘Hier een foto van joden die het bloed van onze broeders en zusters drinken.’ ‘De enige echte Holocaust is nu in Gaza.’ Behalve De Telegraaf vond geen enkele nieuwsmedium het nodig om aan de tussentijdse rapportage aandacht te besteden.
Ik kom zelf al jaren de meest walgelijke antisemitische teksten tegen op internet, en na daarover aanvankelijk mijn verbazing en verontwaardiging over te hebben geuit, ben ik er inmiddels, hoe cynisch dat ook klinkt, op een of andere manier aan gewend geraakt. In de comments onder zowat ieder artikel over Israel wordt vroeg of laat gezegd dat juist de Joden zoiets niet zouden mogen doen, dat Israel nu precies hetzelfde doet als wat de nazi’s vroeger met hun deden, dat Israel moet oprotten uit het Midden-Oosten, dat Israel niet gesticht had mogen worden ten koste van de Palestijnen, dat de Joodse lobby teveel invloed heeft in politiek en media (soms wordt netjes ‘zionistische lobby’ geschreven), dat men hoopt dat Israel zal worden weggevaagd, dat Joden die zich niet van het ‘criminele’ Israel distantiëren medeschuldig zijn, etc. Dit is niet allemaal per se antisemitisch; men balanceert bewust op de grens, steekt die af en toe over om vervolgens te zeggen dat men slechts kritiek had op Israel ‘en de criminele zionisten‘ maar dat iedereen met deze kritiek onmiddellijk voor antisemiet wordt uitgemaakt.
Lobbies
Veel antizionisten betichten Israel sympathisanten ervan om de begrippen Joden, Israel, antizionisme en antisemitisme teveel op een hoop te gooien. We hebben niks tegen Joden, wel tegen Israel, zeggen de Appa’s, de Gretta’s en al die anderen die graag op het randje balanceren en er geregeld overheen vallen. In feite doen ze dat echter zelf. Dezelfde stereotypen van de rijke Jood, de slinkse Joodse lobby die media en politiek naar haar hand zet, de disloyale Jood die alleen solidair is met zijn eigen volk, de Jood die het bloed van andere volken (vroeger christenen, nu vooral moslims) drinkt, de Jood die anderen tegen elkaar opzet om er zelf stinkend rijk van te worden, etc. worden nu gebruikt voor ‘zionisten’. Zionist is tegenwoordig een scheldwoord, zoals Jood dat vroeger was.
En waarom mag juist de Joodse staat niet bestaan, of moet zij op zijn minst aan hogere (in feite onmogelijke) eisen voldoen dan andere staten? Waarom mag een Joodse staat niet gesticht worden ten koste van anderen (wat je overigens zo niet kan stellen, de zionisten waren altijd bereid geweest het land te delen en brachten ook welvaart) terwijl dat voor veel andere landen in veel hogere mate geldt? En waar komt die overdreven aandacht voor het CIDI als Joodse lobbyclub vandaan? Er zijn honderden, nee, duizenden lobbyclubs en belangenverenigingen in Nederland, waarvan velen groter dan het CIDI. Het CIDI heeft zeker invloed, maar die haalt het niet bij wat grote lobbies als de tabakslobby, de alcohollobby, de vleeslobby, de landbouwlobby of de ANWB aan invloed hebben. Lobbyen gebeurt per definitie niet in de schijnwerpers en daar kun je zeker vraagtekens bij zetten vanuit democratisch oogpunt, maar ik ben over geen enkele andere lobby zoveel kritisch getinte artikelen of reportages tegen gekomen als over het CIDI. En dat heeft een vervelende nasmaak. Overigens horen we nooit wat over de pro-Palestina lobby, de vele ‘vredes’, ontwikkelings- en mensenrechtenorganisaties, die zogenaamd vanuit humanitaire waarden constant eenzijdige druk op en sancties tegen Israel bepleiten, vaak mede gefinancierd met overheidsgeld. Ook binnen de Protestantse Kerk heeft deze lobby via Sabeel een stevige voet aan de grond gekregen. Stof genoeg voor een paar interessante reportages, maar om een of andere reden vinden Zembla, Tegenlicht of het NRC dat niet interessant. Antisemitisme? Niet per se, media kennen altijd blinde vlekken.
Leermoment
Ook Elma Drayer hekelt specifiek de aantijging van o.a. de Gaza demonstranten dat ‘de Joden die zelf in de Tweede Wereldoorlog zo hebben geleden onder de nazi’s, welbeschouwd geen haar beter zijn. Kijk naar wat Israël nu de Palestijnen aandoet.’ Dit is niet alleen onzinnig maar ook zeer kwaadaardig: de Holocaust als leermoment voor de Joden, als iets waarvoor ze nu blijkbaar nog steeds moeten boeten door zich moreler te gedragen en aan hogere eisen te voldoen dan anderen. Onder andere in deze uitspraak komen antizionisme en antisemitisme samen. Er ligt namelijk de idee aan ten grondslag dat de Joden Israel moeten verdienen met extra goed gedrag, en Israel cadeau kregen vanwege de verschrikkingen van de Holocaust. Een cadeau waarvoor ze nog steeds dankbaar moeten zijn in plaats van zo’n hoge toon aan te slaan en zich zo te misdragen. Daarom ook is Israels bestaansrecht nooit vanzelfsprekend, iets waarin Israel lijkt te verschillen van alle andere landen, hoe misdadig die zich soms ook gedragen. Zo schuiven we ons eigen schuldgevoel over de helemaal niet zo fraaie houding tijdens de Holocaust slim af op de Joden. Zij hebben er namelijk de verkeerde lessen uit getrokken. Door de Joden met hun vroegere beulen op een lijn te stellen bagatelliseren we bovendien de Holocaust. Zo uniek was die blijkbaar niet, het is immers iets wat ook nu gewoon gebeurt, en – wederom – door een ogenschijnlijk beschaafd volk en westers land. De nieuwe ‘antizionisten’ zeggen ook steeds openlijker dat de Joden zionisten eens moeten ophouden over de Holocaust en die voor hun eigen dubieuze agenda misbruiken, en daarmee net zo erg zijn als de antisemieten. Appa zei op een van de Gaza demonstraties:
Antisemitisme is de grootste troefkaart van deze smerige achterbakse laffe en hypocriete zionistische lobby met het CIDI voorop. Esther Stinkvoet, je bent een smerig mens, een akelige heks, een harteloze heks die alles op alles zet om mensen tegen elkaar uit te spelen en antisemitisme te misbruiken. De oprechte Joden kotsen je uit.’
Slim om naar de ‘oprechte Joden’ te verwijzen die wel okay zijn, dit in tegenstelling tot de overgrote meerderheid aan zionistische en dus laffe en hypocriete Joden. Slim ook om te doen alsof je zelf juist de echte anti-antisemiet bent, die antisemitisme niet misbruikt maar dit misbruik juist aan de kaak stelt. Vaak volgt daarop nog een verwijzing naar vergelijkbare kritiek van antizionistische Joden, waarmee dan ten overvloede aangetoond zou zijn dat je zelf onmogelijk een antisemiet kan zijn ‘want Joden zeggen dit zelf’.
Schaamte voorbij
In werkelijkheid borduurt hij voort op eeuwenoude antisemitische stereotypes, en ontneemt hij de Joden het recht om voor zichzelf op te komen en zelf te bepalen wat antisemitisme is en wie dat misbruikt. Het CIDI is overigens, geheel tegen de beeldvorming in, juist erg terughoudend met de antisemitisme aantijging, en legt onvermoeibaar uit dat veel van het onsmakelijke geschreeuw over Israel geen antisemitisme is. Het is ook een beetje alsof blanke Amerikanen over zwarten zeggen dat ze het racisme misbruiken en aanwakkeren door er zo’n issue van te maken wanneer blijkt dat zwarten vaker worden gefouilleerd, zwaardere straffen krijgen opgelegd en minder snel worden aangenomen voor een baan. Het verdelen van de Joden in goeden (zij die niet zeuren over de Holocaust, Israel hekelen en antisemitisme bagatelliseren en goedpraten) en de fouten (zionisten, zij die met ongemakkelijke feiten over zowel verleden als heden komen en de les uit het verleden hebben getrokken dat Joden politieke en militaire macht nodig hebben in deze wereld) is een bekende strategie van deze nieuwe ‘antizionisten’. Zij weten wat goed is voor de Joden, waar en hoe ze veilig zijn, en hoe moreel failliet een groot deel van hen, en hun nationale beweging, is. Het lijkt me duidelijk dat hiermee, met het misbruiken van de Holocaust en het antisemitisme tegen de Joden zelf, de grens wederom is overgestoken.
Drayer besluit met de constatering dat het haar ‘al met al, na deze zomer nogal zwaar viel om te blijven geloven dat anti-Israëlisch enthousiasme iets héél anders is dan antisemitisch enthousiasme.’ Dat kan ik – helaas – alleen maar onderschrijven. Disclaimer: dat wil niet zeggen alle kritiek op Israel antisemitisch is, of zelfs antizionistisch. Wel, dat wanneer men eenmaal de schaamte voorbij is, vaak ongegeneerd de Holocaust en oude stereotypen uit de kast worden gehaald en de grens overschreden. Niet alle antizionisten zijn antisemiet, en niet alle antisemieten zijn antizionist, maar de lijn is wel behoorlijk dun.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten