Bewegingsvrijheid voor Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever (video)

 

In zijn toespraak op 28 december haalde John Kerry een vaak herhaalde klacht aan over de Israelische checkpoints die de bewegingsvrijheid voor miljoenen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever sterk zouden beperken, die voor dagelijkse vernederingen, economische schade en meer zorgen.

De Joods-Amerikaanse videoblogger Ami Horowitz testte het verwijt en kwam tot de conclusie dat je ongehinderd door vrijwel de gehele Westoever kunt rijden, ook met een Palestijnse auto, zonder ooit te worden gestopt. Checkpoints trof hij alleen aan op de grens met Israel en bij Jeruzalem. De vele Palestijnen die daar de grens over gingen, met werkpasjes of andere papieren, hoefden daar doorgaans niet meer dan 10 minuten te wachten.

Een andere interessante videoblogger is de Canadese Israeli Corey Gil-Shuster, die sinds 2010 allerlei vragen, meestal betreffende het conflict, voorlegt aan willekeurige Israeli’s en Palestijnen.

Op de vraag ‘How much do you suffer under occupation?’ worden inderdaad vaak de checkpoints als belangrijk punt genoemd. Corey zegt zelf echter nog nooit een checkpoint te zijn tegengekomen in zijn vele trips door de Westbank. Bij doorvragen blijkt het vaak te gaan om vroegere checkpoints (die grotendeels rond 2010 zijn opgeheven), om checkpoints aan de grenzen of tijdelijke checkpoints. Palestijnen die het vliegtuig willen nemen kunnen bijvoorbeeld niet via Israel reizen maar moeten naar Jordanië, en Palestijnen uit het noorden van de Westbank die naar Bethlehem willen mogen niet door Jeruzalem maar moeten daaromheen rijden via een slecht onderhouden weg. Tijdelijke checkpoints worden opgericht als de IDF op zoek is naar terroristen c.q. verdachten. De laatste geïnterviewde in onderstaande video geeft overigens toe Israel niet als echte (legitieme) staat te beschouwen, dus de grensovergangen naar Israel zijn voor hem even goed illegitieme checkpoints. Bij (Oost-)Jeruzalem geldt dat waarschijnlijk voor alle Palestijnen.

 

Wouter

 

 

Eenzijdigheid ondermijnt effectieve rol VN in Midden-Oosten conflict (IMO)

 

 

Eenzijdigheid ondermijnt effectieve rol VN in Midden-Oosten conflict

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/01/11/eenzijdigheid-ondermijnt-effectieve-rol-vn-midden-oosten-conflict/

 

= IMO Blog = 

Zoals te verwachten was Israel laaiend na aanname van resolutie 2334 door de VN Veiligheidsraad. Netanyahu riep een tiental ambassadeurs van leden van de Veiligheidsraad op het matje en kondigde een tijdelijke bevriezing van de diplomatieke contacten met de voorstemmers aan. Hij riep ook de Israelische ambassadeurs uit Nieuw Zeeland en Senegal (mede-indieners van de resolutie) terug. Hij noemde de steun van Nieuw Zeeland voor de resolutie een ‘oorlogsverklaring’ en zette de ontwikkelingshulp aan Senegal stop. Ook de Israelische bijdragen aan VN instellingen zouden herzien worden.

Bij velen in Israel bevestigen dergelijke eenzijdige veroordelingen het gevoel dat de wereld tegen hen is en men zich vooral niks van de eeuwige kritiek van de internationale gemeenschap moet aantrekken. Gecombineerd met het feit dat er binnenkort een Israel goed gezinde president in het Witte Huis zit, besloot men dan ook de hakken in het zand te zetten. Dat lijkt me niet bepaald bevorderlijk voor de vrede, zoals Susan Rice in 2011 zo terecht opmerkte. Ook de Palestijnse positie zal er niet beter op worden: de Palestijnen ervaren immers keer op keer dat ze via de VN wel kunnen bereiken wat in directe onderhandelingen met Israel maar niet wil lukken: hun zin krijgen, gelijk krijgen zonder zelf iets te hoeven opgeven. Dat een eigen staat daarmee niet dichterbij komt, lijkt van ondergeschikt belang. Men hoopt dat op deze manier Israel uiteindelijk een regeling opgelegd zal krijgen, waarbij men zelf slechts lippendienst hoeft te bewijzen aan een aantal principes.

Wanneer je de lijst van niet gevetode resoluties over Israel en het conflict bekijkt, vallen een paar dingen op. Ten eerste werden vele tientallen resoluties aangenomen met een voorstem of onthouding van de VS, die Israelisch (vaak militair) optreden ten opzichte van buurlanden of de Palestijnen bekritiseerden. Ten tweede het totale gebrek aan evenwicht. Waar specifieke Israelische acties vaak goed zijn voor een hele resolutie die nergens anders over gaat, worden Palestijnse acties slechts zelden concreet vermeld. Ik kwam slechts één resolutie tegen, uit 2002, waarin 2 Palestijnse aanslagen (er waren er honderden dat jaar) concreet werden genoemd en veroordeeld (resolutie 1435). Het merendeel van de resolutie ging, het zal u niet verbazen, over Israels militaire operaties tegen al die aanslagen en de gevolgen daarvan voor de Palestijnen. De resolutie eist (demands) van Israel de complete terugtrekking uit de bezette gebieden van voor de tweede Intifada, en roept de PA op (calls on) ‘to meet its expressed commitment to ensure that those responsible for terrorist acts are brought to justice by it’. Niet erg evenwichtig. Veel resoluties gaan uitsluitend over Israelische wandaden en agressie c.q. legeroperaties zonder een woord over de aanleiding voor die acties.

Na de veroordeling van de concrete Israelische acties volgen dan vaak nog wat algemene formuleringen over de inspanning die beide partijen moeten leveren voor vrede. Neem bijvoorbeeld resolutie 1544 uit mei 2004, toen Israel huizen in Rafah langs de grens met Egypte had platgegooid omdat van daaruit tunnels werden gegraven onder de grens door waar doorheen o.a. wapens werden gesmokkeld voor Hamas. De resolutie verlangt van Israel:

“… to address its security needs within the boundaries of international law, Expressing its grave concern at the continued deterioration of the situation on the ground in the territory occupied by Israel since 1967, Condemning the killing of Palestine civilian that took place in the Rafah area, Gravely concerned by the recent demolition of homes committed by Israel, the occupying power in the Rafah refugee camp”

Geen woord over de reden voor de Israelische acties. Daarna volgen dan een paar algemene oproepen:

“Recalling the obligations of the Palestinian Authority and the Government of Israel under the Road Map, Condemning all acts of violence, terror and destruction, Reaffirming its support for the Road Map, endorsed in its resolution 115 (2003)”

Waarna Israel nog eens specifiek wordt bekritiseerd en gemaand tot vreedzamer gedrag. Veel resoluties zitten ongeveer zo in elkaar, waarbij ook steeds weer naar voorgaande resoluties wordt verwezen.

En dat brengt me op het derde punt dat opvalt, namelijk de totale ineffectiviteit van de Veiligheidsraad. Soms volgen tientallen resoluties over eenzelfde zaak. Weinig resoluties lijken effectief te zijn geweest en te zijn opgevolgd. Een reden daarvoor is dat ze realiteitszin missen. Wanneer Israel al deze resoluties zou hebben opgevolgd, zou het waarschijnlijk niet meer hebben bestaan, of met veel meer aanslagen en instabiliteit te maken hebben. Het is simpelweg niet realistisch wel continu de Israelische acties te veroordelen, zonder enig oog voor de oorzaken ervan en zonder een alternatief te bieden. Hoe kan Israel haar ‘veiligheidsbehoefte binnen het internationaal recht veiligstellen’? Ik zou het niet weten. Ik denk dat Sharon daar ook geen idee van had, dus legde hij de resolutie naast zich neer, net als de tientallen anderen over Gaza en ten tijde van de tweede Intifada.

Het internationaal recht geeft regels voor hoe staten met elkaar zouden moeten omgaan en wat in tijden van oorlog geoorloofd is, maar Israel heeft vooral met terrorisme van relatief kleine en niet altijd even georganiseerde groepen te maken. De acties in Rafah waren een reactie op de wapensmokkel door Hamas en de bouw van tunnels onder de grens met Egypte door. Of dat mag van het internationaal recht zal Hamas een rotzorg zijn, en de VN op zijn beurt interesseert zich niet erg voor wat Hamas doet want dat is geen staat. Dat had natuurlijk al lang aangepast moeten zijn maar binnen de VN vormen de Arabische en islamitische landen een groot machtsblok dat veel op dat gebied kan tegenhouden.

Een andere reden dat ook Veiligheidsraad resoluties niet effectiever zijn is dat ze zoals gezegd  evenwicht missen. Dat de Palestijnse Autoriteit  praktisch nooit wordt veroordeeld en alleen in algemene zin wordt opgeroepen tot het bijdragen aan vrede, is omdat de PA geen staat is. Tegelijkertijd wordt zij op andere gebieden vaak wel als staat behandeld (en kan daardoor binnen de VN op steeds meer manieren Israel dwars zitten en bijvoorbeeld resoluties indienen) en is haar status binnen de VN in 2012 nog eens verhoogd naar waarnemende niet-lid staat. Wanneer het op plichten aankomt wordt echter vaak vergoelijkend gezegd dat de Palestijnen nou eenmaal nog geen staat hebben die verantwoordelijk kan worden gesteld voor wangedrag van gewapende groepen die al dan niet in directe dan wel indirecte vorm aan de PA en het regerende Fatah zijn verbonden.

Overigens had de uitgaande secretaris-generaal van de VN Ban Ki-Moon op het laatst ook oog voor de onevenwichtigheid van de VN tegenover Israel:

“Decennia van politiek gemanoeuvreer hebben een disproportioneel aantal van resoluties, rapporten en conferenties gecreëerd die Israël bekritiseren,” aldus Ki-moon. “In plaats van dat dit de Palestijnen helpt, heeft deze realiteit de VN verhinderd om haar rol effectief te vervullen.” Ban Ki-moon bekritiseerde extremisten aan beide zijden inclusief Hamas, dat ‘een antisemitisch handvest heeft dat streeft naar de vernietiging van Israël’.

Evenwichtige resoluties, waaraan concrete acties, beloningen en sancties worden verbonden, zouden kunnen bijdragen aan een oplossing van het conflict. Amerika vetoot weliswaar af en toe anti-Israel resoluties maar stelt deze onderliggende problemen niet aan de kaak.

Sommigen hopen dat met Trump een andere tijd zal aanbreken, maar Trumps houding tegenover de VN is zo negatief dat ik vrees dat hij daar weinig voor elkaar zal krijgen. Hij zal meer gaan vetoën wat hem niet uitkomt, waardoor de VN nog ineffectiever wordt. Hij zal vaker op ramkoers liggen met andere landen. Of Israel met een dergelijke vriend uiteindelijk beter af is valt nog te bezien. Mogelijk raakt de rechtse regering verblind door overmoed en zal zij dingen doen waarvan tegenstanders al tijden beweren dat Israel ze doet, en zal bijvoorbeeld de onafhankelijke rechtspraak en de positie van kritische journalisten stevig onder druk worden gezet. De polarisatie binnen de Israelische samenleving lijkt ook steeds verder toe te nemen, zoals blijkt uit de reacties op de veroordeling van sergeant Azalia voor het doodschieten van een gewonde op straat liggende Palestijnse messentrekker. De eenzijdige kritiek van buiten werkt het vergroten van de tegenstellingen binnen Israel in de hand: rechts zet steeds meer de hakken in het zand en links voelt zich gesterkt door de internationale kritiek. Dit is zeker geen recept voor vrede.

Ratna Pelle

 

Vrede komt niet door verklaringen en resoluties bij de VN (IMO)

 

 

Vrede komt niet door verklaringen en resoluties bij de VN

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/01/10/vrede-komt-verklaringen-en-resoluties-vn/

= IMO Blog = 

Een dag voor Kerstmis nam de VN Veiligheidsraad een resolutie aan waarin (onder meer) het Israelische nederzettingenbeleid werd veroordeeld en strijdig met het internationaal recht werd verklaard. Dit was aanleiding voor een hoop media aandacht voor een normaal gesproken routineuze bezigheid van een niet al te effectief gremium. Daarvoor zijn twee redenen: het ging over Israel, en het ging over Amerika en ook over de niet al te beste relatie tussen Netanyahu en Obama, en de niet al te beste relatie tussen Obama en Trump, en als Trump ergens over twittert is het bovendien ook per definitie nieuws, dus genoeg redenen om hier in de kerst en oud op nieuw periode flink over uit te wijden.

Het grote nieuws was dat de resolutie niet door de VS werd gevetood, ondanks Israelisch aandringen vooraf en lobbywerk van Trump die de oorspronkelijk indiener, Egypte zover had gekregen ervan af te zien.  De suggestie die daarbij veelal werd gewekt is dat de VS dergelijke resoluties doorgaans vetood en er dus een duidelijk signaal uitging van de huidige onthouding. Dat laatste is zeker waar, het eerste ligt iets genuanceerder.

Vooral felle Israel sympathisanten briesten dat Obama nu zijn ware aard liet zien en Israel nog even een trap na moest geven, of ook dat Israel het slachtoffer werd van Obama’s rancune tegen de aanstaande president Trump. Dat de stem daarmee te maken heeft zou goed kunnen; daarnaast zal ook de frustratie over het uitblijven van ook maar iets dat in de verste verte zou kunnen doen denken aan enige vooruitgang in het vredesproces hebben meegespeeld. Zowel Obama als minister Kerry hadden immers, net als veel voorgangers, graag gezien dat er onder hun termijn aanzienlijke vooruitgang was geboekt, en geloven ook dat dit de vrede in de rest van de regio zou bevorderen. De onthouding zou Israel volgens velen dan ook mede aan zichzelf te danken hebben, daar de huidige regering wel erg weinig doet om het vredesproces weer vlot te trekken, en openlijker dan ooit de kolonisten en nederzettingen steunt.

Veel media presenteerden de Amerikaanse onthouding zoals gezegd als uitzonderlijk. NRC schreef:

Op de valreep heeft president Obama dan toch gedaan waar Israël al die tijd voor vreesde. Voor het eerst in acht jaar hebben de Verenigde Staten vrijdagavond eens niet hun veto gebruikt voor een resolutie in de VN-veiligheidsraad die de Israëlische nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever veroordeelt.

De Groene gaat een stuk verder en beweert:

Hij liet een Amerikaans veto achterwege bij een resolutie van de Verenigde Naties tegen het koloniseringsbeleid van Israël, voor het eerst sinds de VN bestaan.

Maar ook buitenlandse media schreven vergelijkbare zaken. De indruk wordt gewekt (en soms zelfs glashard beweerd) dat de VS zowat alle Israel kritische resoluties vetoën om zo Israel in bescherming te nemen. In de 8 jaar dat Obama president was is er echter slechts één andere resolutie over de nederzettingen ingediend en door de VS gevetood, in 2011. Ook eerder, met name rond 1979/1980, heeft de Veiligheidsraad diverse kritische resoluties over de nederzettingen aangenomen waarbij de VS dus niet haar veto heeft gebruikt. Ook zijn er tientallen resoluties aangenomen die Israelische legeroperaties op de Westbank hekelden tijdens de tweede Intifada, of in de Gazastrook, of in Jeruzalem, of in Libanon. Allemaal niet gevetood door de VS. Zie voor een lijst van VN Veiligheidsraad resoluties over Israel vanaf de Zesdaagse Oorlog de website van Americans for Peace Now.

Vredesactivisten en Israel critici wijzen er van hun kant juist op dat Obama minder anti-Israel resoluties heeft laten passeren dan voorgaande presidenten. Ook dat is een wat misleidende voorstelling van zaken, omdat er simpelweg minder Israelkritische resoluties zijn ingediend (een aantal gevetoode resoluties is op de JVL site te vinden). De VS heeft er dus zowel minder gevetood als minder laten passeren. Om die ene resolutie nu een breuk met het VS beleid wat dit betreft te noemen, is dan ook nogal overdreven. De lijst van gevetoode resoluties is overigens een stuk minder lang dan die van de niet-gevetoode, waarmee we de veelgehoorde bewering dat de VS automatisch (bijna) alles tegenhouden wat Israel niet uitkomt, naar het rijk der fabelen kunnen verwijzen, samen met die van de oppermachtige en louche Israellobby die overal haar invloed doet gelden. Hetzelfde geldt voor de aandacht die dit machtigste onderdeel van de VN besteedt aan Israel in vergelijking met de onmetelijk grotere ellende in pak hem beet Syrië, of Soedan (je hoort er niks meer over maar er wordt daar nog steeds gevochten), Irak of Jemen. Voor geen enkel conflict is zoveel aandacht als voor Israel en de Palestijnen, waarbij (ik kom daar zo meteen nog op terug) de kritiek en de veroordelingen eenzijdig tegen Israel gericht zijn. De grote vetoër is dan ook niet de VS, maar veeleer Rusland dat Assad consequent uit de wind houdt, en China dat Noord-Korea in bescherming neemt. Hun veto’s kosten vele mensenlevens.

Dat neemt niet weg dat het opvallend is dat Obama nu, vlak voor zijn aftreden, heeft besloten tot onthouding van een resolutie van precies dezelfde strekking als de gevetoode uit 2011. Zowel hij als Kerry zijn altijd uitgesproken kritisch geweest wat betreft de nederzettingen en het beleid van de regering Netanyahu. Enige frustraties wat dit betreft hebben ongetwijfeld meegespeeld. Kerry hield na de resolutie nog een lange toespraak waarin hij zijn visie op het conflict, de nederzettingen en de weg naar vrede uiteenzette. Geen antizionistische speech, maar wel uitermate kritisch naar vooral Israel. En dat is wat ook zo steekt aan die VN resolutie. Niet het feit dat de nederzettingen worden gehekeld, maar de eenzijdigheid. De resolutie begint met een aantal specifieke aantijgingen tegen Israel:

(…) Condemning all measures aimed at altering the demographic composition, character and status of the Palestinian Territory occupied since 1967, including East Jerusalem, including, inter alia, the construction and expansion of settlements, transfer of Israeli settlers, confiscation of land, demolition of homes and displacement of Palestinian civilians, in violation of international humanitarian law and relevant resolutions, (…)

Hierbij wordt overigens ook Oost Jeruzalem inclusief de Klaagmuur en Joodse wijk als bezet bestempeld, wat sinds jaar en dag beleid is in de Veiligheidsraad maar daarom niet minder absurd en partijdig. Daarna worden beide partijen opgeroepen om geweld tegen burgers te voorkomen, op te houden met opruiing en meer van dat fraais. Ook wordt de PA met name genoemd en opgeroepen om terreur tegen te gaan en illegale wapens te confisqueren. Om deze reden menen sommigen dat de resolutie eigenlijk best evenwichtig is en de kritiek uit (pro-)Israelische hoek onterecht. Dat is me te kort door de bocht. Tegenover uitgebreide veroordelingen van Israel staat een klein oproepje aan de PA, dat noem ik geen evenwicht. Ook wordt de PA niet specifiek gemaand de opruiing te stoppen en de terroristen in Israelische gevangenen niet langer als helden te bejegenen en maandelijks geld over te maken, om maar even een paar probleempjes aan Palestijnse kant te noemen.

Dit gebrek aan evenwicht geldt voor veel aangenomen resoluties over Israel. De resolutie uit 2011 die wel werd gevetood was overigens niet erger dan deze, en de argumenten die de VS toen aanvoerde golden voor deze ook:

Obama zei toentertijd over het VS veto: “Peace is hard work. Peace will not come through statements and resolutions at the United Nations – if it were that easy, it would have been accomplished by now.”

En Rusan Rice voegde daaraan toe: “Every potential action must be measured against one overriding standard: will it move the parties closer to negotiations and an agreement? Unfortunately, this draft resolution risks hardening the positions of both sides. It could encourage the parties to stay out of negotiations and, if and when they did resume, to return to the Security Council whenever they reach an impasse.”

Dat is dus ook perfect op resolutie 2334 van toepassing, alleen ligt de politieke situatie nu net iets anders. In 2011 wilde Obama meer rekening houden met het congres waarmee hij nog jaren moest samenwerken, nu als uitgaande president wil hij nog even een symbolische daad laten zien.

Ratna Pelle