http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/09/18/joop-houdt-israelische-bezetting-stand/
= IMO Blog =
In mijn vorige blog schreef ik dat er op Joop.nl in 4 dagen liefst 5 anti-Israel stukken verschenen, waarna ik bij een daarvan, de open brief van Michiel Servaes aan Netanyahu, bleef steken. Het kost vaak drie keer zoveel ruimte om de vele eenzijdigheden en halve waarheden uit artikelen te analyseren als het oorspronkelijke artikel. Vandaar ook dat mijn blogs altijd zo lang zijn. De mensen die je bekritiseert belachelijk maken, uitmaken voor antisemiet of eindeloos 40 jaar oude voorvallen oprakelen die niks met de huidige kwestie te maken hebben, is misschien makkelijker maar niet overtuigender. Sommige mensen maken het echter wel lastig om het bondig en zakelijk te houden, zoals een ander artikel op Joop onder de kop: ‘De media houden de Israëlische bezetting in stand’, met daaronder de uitleg: ‘Onze regeringen verzuimen hun plicht omdat onwetende burgers hun regering te weinig aanspreken, doordat media hen fout informeren’. Het is opmerkelijk dat een dergelijke zin de redactie van Joop kon passeren, maar blijkbaar vindt men daar alles goed waarin flink tegen Israel wordt getrapt en wordt verteld dat de maatschappij niet deugt.
‘Filosoof’ Mihai Martioiu Ticu hangt vervolgens de volgende redenering op:
Trouw publiceerde een mooi argument van Willem-Gert Aldershoff: VVD, SGP, CDA en ChristenUnie koesteren het welzijn van de Israëli’s en andere Joden in de wereld. Sommige Israëliërs (en andere Joden) vinden dat Israël volkenrecht schendt en willen de producten uit de bezette gebieden etiketteren. Zij hebben gelijk, want Israël schendt inderdaad volkenrecht. Het is daardoor rationeler en moreler om deze groep te steunen. Dus dienen ook de bovengenoemde partijen de labeling te steunen.
Een vreemde redenering. Het betekent dat we van alle landen die het volkenrecht schenden producten uit door hun bezette (of betwiste) gebieden moeten gaan etiketteren. Dat is precies wat een meerderheid van de Tweede Kamer een tijdje terug voorstelde, toen een motie van de VVD hierover zelfs door GroenLinks werd gesteund: het is juist niet moreel om een onderscheid te maken en landen die dezelfde fout begaan verschillend te behandelen. Dus we labelen ofwel producten uit alle in onze ogen bezette gebieden of helemaal niet. En zolang de labeling van producten uit die andere gebieden niet serieus op de agenda staat, zetten we dus de labeling van producten uit de Israelische nederzettingen in de ijskast.
Resoluties
Ticu gaat vervolgens in tegen een reactie op het door hem aangehaalde stuk waarin wordt ‘betwijfeld dat Israël volkenrecht schendt’, omdat het om resoluties van de Algemene Vergadering gaat die niet bindend zijn. Onze filosoof brengt daar vier punten tegenin: Israel zou ook bindende resoluties van de Veiligheidsraad schenden. Bij Veiligheidsraadsresoluties onder hoofdstuk 7 kan tot sancties en zelfs ingrijpen worden overgegaan als ze niet worden opgevolgd. Israel heeft inderdaad resoluties naast zich neergelegd, onder meer over Jeruzalem, de Golan en de nederzettingen; echter deze werden onder hoofdstuk 5 aangenomen en waren daarmee niet bindend. Daarbij wil ik opmerken dat ook de Veiligheidsraad een onevenredig grote focus op Israel heeft, en dat ook hier de Arabische landen met vaak steun van Rusland hun agenda proberen erdoor te drukken.
Verder stelt Ticu:
Ten tweede, ook resoluties van de Algemene Vergadering zijn juridisch relevant. Het Internationaal Gerechtshof stelde vast dat Israël volkenrecht schendt en beriep zich – onder andere – op resoluties van de Algemene Vergadering. De vele resoluties over de Palestijnse kwestie worden unaniem of bijna unaniem met ‘ja’ gestemd. In volkenrecht betekent dit dat staten een bepaalde juridische overtuiging (opinio juris) hebben.
Het is inderdaad bizar dat niet meer landen tegen de jaarlijks tientallen ritueel ingediende en aangenomen anti-Israel resoluties stemmen. Deze hebben meer met de haat in de Arabische en islamitische wereld tegen Israel te maken dan met wat er daar daadwerkelijk gebeurt. Landen waarvan evident is dat die het volkenrecht op veel grotere schaal schenden dan Israel worden nooit of hoogst zelden veroordeeld. De hele ‘Mensenrechtenraad’ hangt van dergelijke flauwekul aan elkaar. Dictatoriale regimes met vele duizenden onschuldige doden op hun geweten zoals Syrië of Saudi-Arabië worden er in speciale gremia gekozen, en alleen voor Israels vermeende mensenrechtenschendingen is er standaard in elke sessie aandacht. Ieder weldenkend mens weet dit, maar de media negeren deze gang van zaken maar al te graag zodat verwarde filosofen er op Joop een ‘argument’ aan kunnen ontlenen tegen Israel.
Als de meeste landen overtuigd zijn dat een specifiek gedrag vereist is door een juridische plicht, schept dit gedrag nieuwe regels en versterkt of verzwakt bestaande regels.
Dus als de automatische tweederde meerderheid tegen Israel (Arabische/islamitische landen en een aantal zogenaamde ongebonden derde wereldlanden) een resolutie steunt, schept dat juridische verplichtingen voor Israel? In de VN zijn alle landen vertegenwoordigd, van minieme eilandstaatjes en autoritaire regimes tot democratische regeringen. Het ideaal was dat al deze landen samen een soort wereldregering zouden kunnen vormen en het over de belangrijkste wereldproblemen via overleg eens konden worden. Daarmee zouden oorlogen tot het verleden behoren, maar zo is het niet gegaan. Koehandel en het smeden van coalities waarin men elkaar de hand boven het hoofd houdt in ruil voor een stem of privileges zijn schering en inslag. Dat weet Ticu denk ik ook wel, maar hij hangt hier de ene wereldvreemde na de andere absurde redenering op om Israel maar in een kwaad daglicht te kunnen zetten. Als de mensenrechten hem zo aan het hart gaan, waarom dan steeds die focus op Israel? Ik ‘ken’ hem nog van de Volkskrantblog, een project waarbij iedereen een eigen blog op de Volkskrantsite kon beginnen en daar ook op elkaar reageerde. Hij viel toen al op door vaak ellenlange onleesbare epistels over wat er mis is met Israel.
Ten derde, Israël schendt volkenrecht ook zonder de VN-resoluties. De nederzettingen zijn illegaal. De constante Israëlische uitbreiding en de muur schenden het Palestijnse recht op zelfbeschikking, maken hun recht op een staat steeds minder kansrijk. Dit blijft waar ook als de VN zou zwijgen.
Het is ondenkbaar dat de VN zou zwijgen, want in de jaren ’70 heeft ze tal van anti-Israel instituties opgezet en veel landen hebben er belang bij om de aandacht van de eigen problemen af te leiden. De Arabische landen hebben Israel wat dat betreft hard nodig; het verenigt deze verdeelde regio en geeft de regimes de kans de woede en onvrede van de eigen bevolking te kanaliseren.
Verder is het de vraag of de Palestijnen een onvoorwaardelijk recht op een eigen staat hebben. De VN heeft indertijd in meerderheid voor het delingsplan gestemd, dat door de Arabieren is verworpen. Latere resoluties van de Veiligheidsraad roepen op tot onderhandelingen over vrede met (pas sinds 2002) als inzet twee staten, maar dat is niet hetzelfde als dat Israel zich eenzijdig moet terugtrekken en alle gebied aan de Palestijnen moet overlaten. Aan de stichting van een Palestijnse staat zijn voorwaarden verbonden, zoals (wederzijdse) erkenning van elkaars recht op zelfbeschikking en het laten vallen van verdere claims (bijvoorbeeld op het zogenaamde recht op terugkeer van de miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen van 1948).
De Israelische nederzettingen zijn inderdaad veelvuldig veroordeeld, ook door de Veiligheidsraad, en de nederzettingen worden vaak als illegaal gezien op grond van de Geneefse Conventie die bepaalt dat een land niet de eigen bevolking naar bezet gebied mag verplaatsen. Volgens sommige deskundigen was dit echter een duidelijke verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog, toen Duitsland Joden naar kampen in nieuw veroverd gebied deporteerde, en zou dit niet gelden voor het vrijwillig gaan wonen in dit gebied. Zelfs als je ervan uitgaat dat de bouw in de nederzettingen een schending van het internationaal recht is en onmiddellijk moet stoppen, is het conflict (en dus het uitblijven van een Palestijnse staat) nog niet hoofdzakelijk aan Israel te wijten, en helpt Ticu’s ‘oplossing’ niet om er een einde aan te maken.
Ten vierde, de islamitische landen leggen hun wil niet aan anderen op. De andere landen stemmen vrijwillig met ‘ja’. In veel gevallen dienen Westerse landen Palestina-resoluties in, inclusief Nederland.
Zie de uitleg hierboven. Men houdt elkaar de hand boven het hoofd, en veel landen stemmen ‘ja’ omdat ze dan op een ander gebied steun krijgen van het hele islamitische blok (ca. een derde van alle landen). Er wordt uiteraard op allerlei manieren druk uitgeoefend, dat doen de islamitische landen, dat doet de VS, dat doen China en Rusland. Ticu speelt hier de naïeveling maar weet dat natuurlijk ook wel. Westerse Palestina-resoluties zijn doorgaans een stuk evenwichtiger en eisen nooit dat Israel zich onvoorwaardelijk uit de Westbank terugtrekt en allerhande Palestijnse eisen inwilligt.
Ideale wereld
Na een flauwe verwijzing naar een of ander propaganda handboek en een sneer naar Trouw lezers die er allemaal ‘in zijn getuind’, volgt dan opeens de bewering dat het volkenrecht niet deugt omdat het door de ‘koloniale machten’ is gemaakt:
In een ideale wereld zouden Palestijnen naar een internationaal hof kunnen stappen en eisen dat Israël de bezetting stopt. Maar dat kan niet, vooral omdat de koloniale machten het volkenrecht hebben gemaakt, in hun eigen voordeel. Ze wilden niet gedwongen worden door machteloze landen om volkenrecht te respecteren.
Ieder land, ‘koloniaal’ of niet, komt op voor zijn eigenbelang en gaat daar soms behoorlijk ver in. Grote landen kunnen zich doorgaans meer permitteren dan kleine, en dictaturen meer dan democratieën, waar het volk bij teveel bloed en narigheid de regering kan terugfluiten zoals bij oorlogen van zowel de VS als Israel ook is gebeurd. In een ideale wereld zou er geen onrecht zijn, waren de Joden altijd in het land Israel blijven wonen en daar niet verdreven door de Romeinen en later gediscrimineerd en vervolgd door talloze andere volken en landen, met als dieptepunt de Holocaust. In een ideale wereld hadden de Arabieren in Palestina niet vanaf het begin ieder voorstel voor een deling van het land afgewezen, evenals iedere samenwerking met de zionisten. Zij werden niet opgehitst door leiders als moefti Hai Amin Al Husseini en trokken niet gewapend de Joodse wijken in waar zij dood en verderf zaaiden. In een ideale wereld zouden ook geen natie-staten nodig zijn omdat iedereen wereldburger is en overal welkom en we ons even gemakkelijk vereenzelvigen met iemand uit een totaal andere cultuur met een andere religie, andere gebruiken en een andere taal, dan met hen die op ons lijken en die we begrijpen. In een ideale wereld staat het algemeen belang altijd voorop en laat een ieder zich door principes van rechtvaardigheid, billijkheid en gelijkheid leiden en heeft de ander lief als zichzelf.
Aangezien die wereld een utopie is moeten we het doen met egoïstische en kortzichtige mensen, en landen, en internationale organen waar deze landen proberen vooral hun eigen belangen te behartigen. Wat mij opvalt bij veel Israel critici zijn de onmogelijk hoge eisen die zij aan Israel en Joden stellen en die voor geen enkel ander land gelden. Voor Palestijnse/Arabische fouten, egoïsme, geweld en onverzoenlijkheid is altijd wel een plausibele verklaring te vinden, maar Israel moet aan de hoogste eisen voldoen. Zo zijn er talloze muren gebouwd om bepaalde mensen buiten te houden, maar over geen enkele muur wordt zoveel gepraat, en wordt zo streng veroordeeld, als het afscheidingsHEK dat Israel bouwde. Over de veel langere muur die Marokko bouwde op de Westelijke Sahara hoor je nooit iemand, laat staan dan het Internationaal Gerechtshof naar zijn mening erover wordt gevraagd. Er zijn talloze bezettingen waar legers huishouden ten koste van de bezette of opstandige regio’s, en talloze landen waar de inwoners volkomen rechteloos zijn maar waar geen haan naar kraait en geen verslaggevers van de NOS, NRC, CNN, AFP en Reuters zitten. Ticu’s bewering dat de media de bezetting mede in stand houden is dan ook grote flauwekul. Over weinig landen wordt zo kritisch geschreven als over Israel, waar geen detail de pers ontgaat.
Of zou hij op een geheel andere manier toch gelijk hebben? Door al die internationale bemoeienis en de constante focus op Israels fouten worden de Palestijnen bevestigd in hun irreële eisen, en de diehards in Israel in hun visie dat Israel geen recht van de wereldgemeenschap hoeft te verwachten en dus net zo goed door kan bouwen en haar vijanden op eigen kracht voldoende moet afschrikken. En zo staan beide partijen lijnrecht tegenover elkaar, niet bereid een duimbreed toe te geven, want toegeven staat gelijk aan het tonen van zwakte in de logica van het Midden-Oosten.
Ratna Pelle
