vrijdag 22 februari 2013

Hezbollah beraamde aanslag Amsterdam

 

Het wordt hoog tijd dat Hezbollah op de Europese lijst van terroristische organisaties wordt geplaatst, zodat zij moeilijker in Europa kunnen opereren en aanslagen beramen. Het is ongelofelijk dat er nog steeds landen zijn die zich hiertegen verzetten. Of vindt men het niet zo erg omdat Hezbollah zich met name op Israelische en Joodse doelen richt? 

 

RP

----------- 

 

Hezbollah beraamde aanslag Amsterdam

http://www.cidi.nl/Nieuwsberichten/Hezbollah-beraamde-aanslag-in-Amsterdam.html

VR 22-02-2013 

 

Een lid van de terreurgroep Hezbollah heeft in diverse steden in Europa, waaronder Amsterdam, mogelijke doelen voor een aanslag in kaart gebracht. Ook smokkelde hij vanuit Amsterdam goederen naar Libanon die mogelijk dienden voor een aanslag. Dit bleek woensdag 20 februari bij de rechtszaak in Limassol, Cyprus, tegen de 24-jarige Hossan Taleb Yaacoub. De EU wil Hezbollah nog steeds niet op de lijst van terroristische organisaties zetten.
Klik hier om verder te lezen

Yaacoub, een student journalistiek met een Zweeds en een Libanees paspoort, staat in Limassol terecht voor het beramen van terroristische aanslagen tegen Israëli's op Cyprus en in andere Europese landen. Tijdens de politieverhoren gaf hij toe dat hij een actief lid is van de terreurgroep Hezbollah uit Libanon. Uitgebreid sprak hij over zijn rol als verkenner en koerier voor de organisatie in Europa; hij verkende ook in Amsterdam doelen zoals koosjere restaurants, waar voornamelijk autochtone Joden komen.

Brekend met de discipline van geheimhouding die heerst binnen Hezbollah, deed Yaacoub verslag van zijn activiteiten in Europa en het contact met zijn gemaskerde contactpersoon, die hij kende als Ayman. Zijn activiteiten in Europa begonnen met het ophalen van een paar tassen in Lyon, het kopen van een mobiele telefoon en twee SIM-kaarten, en het vervoeren van een in een krant gewikkeld pakketje van Amsterdam naar Libanon.

 

Tijdens zijn arrestatie, in juli 2012, had hij een notitieblok bij zich waar hij de kentekens van twee Israelische toeristenbussen had genoteerd die regelmatig per veerpont pendelen tussen Cyprus en Israel. Tegen het OM zei hij dat het noteren van de kentekens niets van doen had met voorbereidingen voor een aanslag. Toch ontplofte er twee weken na zijn arrestatie een bom in Europa.

De aanslag vond plaats bij de Bulgaarse luchthaven in Burgas en koste vijf Israelische toeristen en de Bulgaarse buschauffeur het leven. Experts op het gebied van aanslagen zeiden tijdens de rechtszaak tegen Yaacoub dat de aanslag in Burgas grote overeenkomsten vertoonde met de gevonden planning van Yaacoub. Bulgaarse autoriteiten die deze aanslag onderzoeken legden een verband bloot tussen de daders van de aanslag in Burgas en Hezbollah.

Nederland pleit er al enige tijd voor dat Hezbollah op de lijst van terroristische organisaties wordt gezet. Als dat gebeurt, wordt het voor Hezbollah moeilijker geld op te halen en naar de militaire vleugel te sluizen via Europese banken. Zelfs nadat bekend werd dat Hezbollah de hand had in de aanslag in Burgas, op Europees grondgebied dus, verzetten sommige EU-landen zich tegen plaatsing van Hezbollah op deze lijst. Nu blijkt dus dat Hezbollah niet alleen zijn financiering regelt via de Europese Unie, maar hier ook aanslagen voorbereidt.
 
Lees ook:
Hezbollah eindelijk op EU-terreurlijst?

 

dinsdag 19 februari 2013

Tzipi Livni wordt minister van justitie in nieuw kabinet Netanyahu

 
Volgens critici zal een nieuw kabinet onder premier Netanyahu geen vooruitgang boeken op het gebied van vredesonderhandelingen, ook niet als middenpartijen zoals Yesh Atid eraan deelnemen. Met Livni erbij (en Yesh Atid zal vrijwel zeker ook aanschuiven) verwacht ik toch dat het vredesproces vlotgetrokken zal worden, immers lijkt dat haar belangrijkste politieke doel te zijn. Wie de verdere coalitiegenoten zijn staat nog niet vast, maar mogelijk biedt zelfs Shas nog hoop. Als tweede man is hier immers de populaire Aryeh Deri teruggekeerd, die in jaren '90 het vredesbeleid van Rabin steunde (het gelinkte rechtse artikel waarschuwt in dit opzicht juist voor Deri).
 
Zeer curieus voor Nederlandse begrippen is de manier waarop in Israel de coalitiepartners één voor één aan boord worden gehaald, dat viel me bij de vorige verkiezingen ook op. In Nederland wordt met meerdere partijen tegelijk onderhandeld over een regeringsakkoord, maar in Israel hangt het meer als los zand aan elkaar, en spreekt het kabinet ook niet met één mond, maar ventileren ministers makkelijk hun eigen mening.
 
Wouter
___________
 

Coalition deal: Livni to serve as justice minister; head peace talks

Nearly month after elections, PM finalizes first coalition deal; Hatnua leader to get justice portfolio, be in charge of peace talks with Palestinians

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4346942,00.html

Yuval Karni

Published: 

02.19.13, 17:53 / Israel News

Nearly a month after the national elections, Likud-Beiteinu has finally sealed its first coalition agreement: Hatnua Chairwoman Tzipi Livni finalized a coalition agreement with Likud-Beiteinu on Tuesday. According to the agreement Livni will serve as justice minister in Prime Minister Benjamin Netanyahu's third government and will also head the Israeli negotiation team during any future peace talks with the Palestinians. In addition, Livni will be a member of the prime minister's inner cabinet.

 

Netanyahu will supervise over the negotiations, and any draft agreement will require the government's approval.

  

Related stories:

 

Fellow Hatnua member Amir Peretz, a former defense minister, will apparently receive the Environmental Protection portfolio. However, there is a small chance that Amram Mitzna, who is placed second on Hatnua's Knesset roster, will serve as Environmental Protection minister.

 


First coalition deal. Livni and Netanyahu (Archive photo: Yaron Brener)

 

The agreement between Livni and Netanyahu was reached without the knowledge of Hatnua faction members. Haim Ramon, Livni's political ally, was not informed of the deal.

 

The PM and Livni are expected to release a short statement on the agreement at around 8 pm.

 

According to the agreement, following the establishment of the next government, a team of ministers, headed by Netanyahu, will be set up to oversee the peace process. Livni, as well as the next defense and foreign ministers, will be a part of the team.

 

The agreement states that once the government is established, "the prime minister and justice minister will work to resume the diplomatic process. In case an agreement is reached, it will be brought to the government and Knesset and, if the law requires, it will be put to a referendum."

 

Livni is the first leader from the Left-Center bloc to sign a coalition agreement with Likud-Beiteinu. Her party won only six seats in the January 22 elections. Following the vote, Livni vowed not to join the government without other Left-Center factions.

 

"Hatnua was the only party to wave the diplomatic flag in the elections," she said at the time, adding that the party would agree to be a part of the next government only if it will "lead the diplomatic process, as we promised during the election campaign."

 

The 28 days given Netanyahu to form a government will be over in less than two weeks, but apart from the deal with Livni, no progress has been noted in the coalition negotiations.

 

Sources within the Likud-Beiteinu negotiation team said that the PM is planning a breakthrough in the next few days – so that agreements can be reached with the coalition partners before an extension is required.

 

Concurrently, Lapid and Bennett stated that negotiations have stalled. "It's been a week since any significant negotiations have taken place," said Bennett.

  

"Habayit Hayehudi has time, Israel doesn't. Our faction is interested to be in the government to serve, and we're interested in joining Netanyahu. The moment they decide to negotiate I believe an agreement can be reached within 24 hours."

 

Paratroopers van 1967 beschermen vrouwen die bij Klaagmuur bidden

 
Terwijl wij begin vorige week in Limburg carnaval vierden, vond in Jeruzalem andere zottigheid plaats: oorlogsveteranen uit 1967 bewaakten Joodse vrouwen die zo voor het eerst met gebedsshawl bij de Klaagmuur konden bidden. Daarna werden ze gearresteerd, want het is in strijd met de (over)gevoeligheden van de orthodoxe mannen die vinden dat alleen mannen dat recht hebben. De spanningen tussen seculieren en ultra-orthodoxen lopen de laatste jaren steeds meer op in Israel, en de beslissende slag moet nog komen. Misschien dat een nieuwe regering (die nog steeds in de maak is) wat stappen in de goede richting kan zetten? 

Some of his mates were slightly more forthcoming. “We came today to identify with them,” said Dr. Yitzhak Yifat, a gynecologist from Kiryat Malachi who was immortalized in David Rubinger’s iconic photo as the young, fresh-faced lad in the middle, gazing up at the Western Wall on that June day 46 years ago. “The Kotel belongs to everyone and not just one segment of the population.”

-------------

 

Paratroopers of ’67 protect Women of the Wall ’13 

Four veterans of the battle for Jerusalem ensured a monthly female prayer service, complete with prayer shawls, went ahead undisturbed at the Western Wall for the first time in 24 years. Then the former fighters departed, and the women were arrested 

  February 11, 2013, 4:46 pm

http://www.timesofisrael.com/paratroopers-of-1967-protect-women-of-the-wall-2013/

·       

RELATED TOPICS

  

 WOMEN OF THE WALL  /  ANAT HOFFMAN  /  WOMEN'S PRAYER SERVICE

 

Lesley Sachs, 54, from Jerusalem, a participant in the Women of the Wall’s monthly prayers for the past five years and currently the group’s executive director, stood up on the bus on the way to the Old City on Monday morning, raised her red sweater and tucked away her folded prayer shawl against her abdomen. “I very much don’t like doing this,” she said. “I feel it is disrespectful to the tallit. But otherwise it will be confiscated.”

Men and women pray separately at Judaism’s holiest site. Women are not allowed to wear prayer shawls or phylacteries or to read from the Torah. Any religious ceremony “not in accordance with the custom of the holy site and which offends the sensitivities of the worshipers at the place,” according to the language of the law, can incur up to six months in jail or a monetary fine.

Recently police have taken to confiscating prayer shawls from women at the security checkpoints at the entrance to the Western Wall Plaza. “I’d keep it in my bag,” said Sachs, pointing to her multi-use tote from a boutique Jerusalem bakery, “but sometimes they look through it as though I were smuggling weapons.”

Monday’s service, though, on the first of the month of Adar, was markedly different from services over the past 24 years: The women were allowed to pray with prayer shawls and were arrested only after the service. And much of the difference can be attributed to the presence of four veterans, all members of the 55th Paratroop Brigade, who fought their way into the Old City of Jerusalem on June 7, 1967, and are known locally as “the liberators” of the Old City.

“These alter kockers, with their presence, put an end to something absurd,” said Women of the Wall Chairperson Anat Hoffman before the arrests. “The Israeli feminists,” she went on to say, “received help today from the heart of the patriarchy.”

One of the quartet, in a soft blue sweater and a windbreaker, shook his head at the sign adorning the entrance to the Dung Gate early on Monday morning. “This country is completely insane,” said Micha Eshet, the 66th brigade’s operations officer during the Six Day War, as he pointed to the gender-separate lines for the security check.

Women who smuggled their prayer shawls in under their clothes or gave their religious items to men, some of whom had to assure the security officers that the rainbow-colored shawls were indeed their own, made it into the plaza with all of their belongings. Others had their prayers shawls confiscated.

“I think Rabinowitz is going to do everything he can to make sure it will be quiet today,” said Eshet of Rabbi Shmuel Rabinowitz, who presides over the Western Wall.

His prediction was only partially correct.

Striding toward the area that overlooks the women’s section, Eshet noted that the rabbi of the Western Wall has refused to place a plaque within the plaza to commemorate the battle for Jerusalem. “That’s also going to change,” Eshet vowed.

The women’s campaign to be allowed to hold a prayer service at the Kotel began in December 1988. Since then they have been castigated and assaulted by ultra-Orthodox worshipers. They have been caught in the crossfire of teargas. They have been arrested. They have been to the highest court in the land. They have testified before government commissions. And, though their struggle has featured prominently in international news media and commanded attention throughout the Jewish world, it has suffered, in Israel, from a striking indifference.

“That’s changing,” said Rabbi Gilad Kariv, a Reform rabbi and Labor Party member, who participated in Monday’s service from the other side of gender barrier. “People understand that what happens here will dramatically influence what happens in this country in terms of civil marriage and burial.”

He called the women’s struggle a societal “weaning from the false consciousness that Judaism equals Orthodoxy.”

Sachs, Hoffman and Nevo (from right to left), being led to the police station (Photo credit: Mitch Ginsburg/ Times of Israel)

The Paratroopers were far less verbal. In fact, even though it was they who drew much of the Israeli media to the event, it was hard to get them to talk. One of the four, in sandals and a baseball cap and using a cane, who only gave his name as Uri and confided that he was “in the hospital” by the time his battalion had reached the Temple Mount, said, “Whoever wants to pray should be able to pray,” and turned his eyes away.

Asked if he had considered the notion of religious freedom back in 1967, he said: “No. We had other things to take care of. Like widows and wounded and dead.”

Some of his mates were slightly more forthcoming. “We came today to identify with them,” said Dr. Yitzhak Yifat, a gynecologist from Kiryat Malachi who was immortalized in David Rubinger’s iconic photo as the young, fresh-faced lad in the middle, gazing up at the Western Wall on that June day 46 years ago. “The Kotel belongs to everyone and not just one segment of the population.”

Yifat, in a satin white yarmulke and a leather bombardier jacket, stood above the prayer service and hung a small Paratrooper flag from the metal partition. “It would be going a little far to compare this to the battle we fought. I hope no one is going to get killed here,” he said.

His former commander, Eshet, cut in and said, “In the end there will be a civilian uprising.”

As he spoke, the women bounded back up the ramp, their prayer service completed. “This is the first time in 24 years that we have been allowed to pray like human beings,” said Hoffman.

Embracing one of the paratroopers, she quoted their late brigade commander, Motta Gur, and said “The Temple Mount is in our hands.”

Seconds later, just after the paratroopers had left and after she had quoted the Psalm, “This is the day which the Lord hath made; we will rejoice and be glad in it,” the police arrested Lior Nevo, an eighth-months-pregnant rabbinical student at the Hebrew Union College as she conducted an interview, still clad in her prayer shawl.

Hoffman and Sachs submitted themselves for arrest as well and, as the police cordially led them and seven others through the Old City alleys, the rest of the women congregated outside the Kishleh police station, on a stretch of sidewalk near Jaffa Gate, and read from the Torah.

“We read here,” said Naama Peled, a young member of the organization, “so that the women inside can hear us.”

 

maandag 18 februari 2013

Nieuwsbrief media en Israël - verkiezingen Knesset januari 2013

 

Vandaag verscheen weer een digitale nieuwsbrief van de mediawerkgroep van WAAR en Like for Israel, die hieronder wordt weergegeven. Wie zich wil abonneren op deze nieuwsbrief kan zich aanmelden via WAARnet.

Israel-Palestina.Info verleent medewerking hieraan, omdat ook wij van mening zijn dat de berichtgeving in Nederland over het conflict te eenzijdig is ten nadele van Israël.


Nieuwsbrief media en Israël – verkiezingen Knesset januari 2013

Middels deze digitale nieuwsbrief willen we u informeren over actuele zaken rond de beeldvorming en berichtgeving over Israël en de Palestijnen. Wij maken ons zorgen over de vaak eenzijdig negatieve berichtgeving en spreken media aan op onjuistheden. Eerdere nieuwsbrieven kunt u hier lezen. Op de website van stichting WAAR staan tevens enkele uitvoeriger onderzoeken naar de berichtgeving in de media.

Israel2013elections

In deze nieuwsbrief staan de Israëlische verkiezingen van 22 januari centraal. De media besteedden hier veel aandacht aan, met name vooraf maar ook nog wel nadat de uitslag bekend was geworden. Er was echter een opvallend verschil in toonzetting, veroorzaakt door de onverwachte winst van centrumpartij Yesh Atid. Voor de verkiezingen was de teneur bijna overal dat Israël opnieuw een ruk naar rechts zou gaan maken en dat Likoed al naar rechts was opgeschoven maar desondanks kiezers dreigde te verliezen aan een nog rechtsere partij, Habayit Hayehudi van Naftali Bennett. De NOS had uitgebreide reportages over hem en in nieuwsberichten werd hij alom als de 'nieuwe ster' neergezet, die met fel anti-Palestijnse standpunten en het nodige charisma de harten van de Israëli's veroverde. Nadat de uitslag bekend was, bleek Netanyahu vooral aan een andere nieuwkomer met charisma, de ex tv-presentator Yair Lapid te hebben verloren. Hij pleitte voor onderhandelingen met de Palestijnen en dienstplicht ook voor de groeiende groep ultra orthodoxen.

Niemand had deze uitslag voorzien, en dat kan de media dan ook niet worden verweten. Wel bleek de vooringenomenheid uit het feit hoe gretig men een nieuw fenomeen als Bennett wist te spotten en zijn felste opmerkingen weergaf, terwijl niet alleen Lapid, maar ook Yacimovich van de Arbeidspartij, die eveneens op winst stond, nagenoeg onvermeld bleven. Het centrum-linkse blok kroop in de week voor de verkiezingen al steeds dichter tegen het rechts-religieuze aan, maar de toon in de media dat rechts in Israël dominant is en op winst staat, bleef gehandhaafd. (Ten opzichte van de vorige verkiezingen toonde de laatste peiling op 18 januari een verlies van 2 zetels voor het rechts-religieuze blok.) Ook werd Netanyahu alom verweten te weinig of zelfs helemaal niks voor het vredesproces te hebben gedaan en werd hij nationalistisch of 'ultra nationalistisch' genoemd. Wederom klonk in de verslaggeving van de Israëlische verkiezingen de visie en vooral vooringenomenheid van de verslaggevers op hinderlijke wijze door in de berichtgeving. Dit is ons vaker opgevallen en het druist in tegen de journalistieke normen van onpartijdigheid en scheiding van feit en opinie. Wij hebben ons geconcentreerd op de berichtgeving op de belangrijkste nieuwssites en de TV journaals van de NOS en Nieuwsuur.

De berichtgeving voor de verkiezingen

Zoals gezegd was de algemene teneur dat het tussen rechts en nog rechtser ging en nationalistische retoriek de boventoon voerde. Netanyahu werd als een hardliner en onbuigzaam neergezet, de verrechtsing in de Likoed en de opkomst van nog rechtsere partijen naast Likoed-Beiteinu werden benadrukt. Hoewel sommige media erkenden dat de verkiezingen niet alleen of vooral om het vredesproces draaien, lag de nadruk daar in de berichtgeving wel erg op. Er werden verder in de nieuwsartikelen ook weer allerlei negatieve en (ver)oordelende uitspraken gedaan over Israël en haar leiders.

Dagblad Trouw voorspelde al in oktober een zege voor premier Netanyahu, die de aandacht op veiligheidsgebied handig zou hebben afgeleid van het vastgelopen vredesproces met de Palestijnen naar de nucleaire dreiging van Iran. De linkse oppositie zou kansloos lijken vanwege haar verdeeldheid, terwijl de voornaamste rivaal de Arbeidspartij focust op sociaal-economische kwesties. Die zouden volgens een analist nooit doorslaggevend zijn in Israëlische verkiezingen, die altijd beslist worden door de veiligheidskwestie. Een later portret van Netanyahu ("Israëlische 'Koning Bibi' regeert met rechte rug verder", 21 januari) schilderde hem af als een onbuigzame rechtse nationalist "met koloniale trekken" en een "afkeer van vredesakkoorden met Palestijnen".

Het nationalisme met koloniale trekken werd Netanyahu thuis met de paplepel ingegoten. Zijn vader Benzion was een van de ijveraars van het eerste uur voor een heel groot Israël dat zich uit moet strekken tot ver over de rivier de Jordaan.

Verzwegen werd dat Netanyahu een beperkte bouwstop afkondigde en president Abbas meermaals aan de onderhandelingstafel uitnodigde. Ook werd niet vermeld dat de zogenaamde revisionisten (een kleine minderheid) hun pleidooi voor een Joodse staat op beide oevers van de Jordaan reeds lang geleden hadden laten varen. Het beeld dat blijft hangen is dat van een enge ultra nationalist.

Ook het volgende is suggestief en onjuist:

Zijn rechtse ideeën sluiten aan op de groeiende desinteresse van veel Israëli's in vrede met Palestijnen op basis van de tweestatenoplossing en op de opkomst van uiterst rechtse of ultra-orthodoxe stromingen.

Zo ontzettend rechts is Netanyahu ook weer niet, en er zijn in het verleden even goed akkoorden onder leiding van Likoed gesloten, zoals de vrede met Egypte. Sharon heeft Israël uit de Gazastrook teruggetrokken. De meeste Israëli's zijn nog steeds voor een tweestatenoplossing, zo bleek onlangs uit verschillende onderzoeken, al is men tegelijkertijd sceptisch over de mogelijkheid vrede met het huidige Palestijnse leiderschap te sluiten. Er is altijd een rechts-nationalistische minderheid geweest met deels radicale ideeën, evenals een ultra-orthodoxe.

De NOS schreef op 17 januari onder de kop: 'Verkiezingen Israël een gevecht tussen rechts, rechtser en nóg rechtser' op haar website:

Aanstaande dinsdag zijn er verkiezingen in Israël. De campagne gaat vooral tussen rechts en extreem-rechts; tussen de Likud-partij van premier Netanyahu en de partij 'Het Joodse Huis'. Die lokt met de nieuwe charismatische partijleider Naftali Bennett talloze kiezers weg bij Likud. Tijdens een debat in Jeruzalem probeerden ze elkaar de loef af te steken met anti-Palestijnse uitlatingen.

Op dezelfde dag verscheen een artikel onder de kop: Rechts domineert campagne Israël

Waarin men schrijft:

De kandidaat van de linkse partij Meretz werd uitgejoeld toen ze zei dat Israël het initiatief tot nieuwe vredesbesprekingen moet nemen. De kandidaat van de extreem-rechtse partij 'Sterk Israël' kreeg luid applaus toen hij zei: "Palestijnen hebben allang een eigen staat, in Jordanië". Ofwel: de hele Westelijke Jordaanoever behoort Israël toe, en er zal nooit een Palestijnse staat worden gevestigd op het 'bijbelse land'.

'Sterk Israël' heeft de kiesdrempel niet gehaald, terwijl Meretz haar zetelaantal verdubbelde naar zes.

Nieuwsuur had verschillende reportages voor de verkiezingen in Israël. Op 16 januari een reportage over de relatie tussen Iran en Israël. Deze begint
met:

Net als in Iran is er in Israël geen scheiding tussen godsdienst en staat. In de gebedshuizen in Israël zitten mannen en vrouwen gescheiden. Ook dat is net als in Iran.

De gelijkaardigheid van de regimes in Israël en Iran die hier wordt gesuggereerd, is natuurlijk onzinnig. Het klopt dat er op enkele gebieden in Israël geen scheiding is, maar er is, in tegenstelling tot Iran, geen religieuze politie die kijkt of je keppel of tsitsit wel goed zitten en er worden geen homo's in het openbaar opgehangen. Ook worden mensen niet om hun mening in de gevangenis gegooid, is de opperrabbijn niet de machtigste man van het land en worden parlementsleden niet vooraf gekeurd door een religieuze commissie. Om maar een paar van de vele verschillen te noemen. Dat een serieus programma als Nieuwsuur met zo'n suggestieve vergelijking komt is beneden alle peil.

In een reportage op 17 januari wordt de verrechtsing in Israël flink aangezet.

Zo vertelt een ultra-orthodoxe Jood uitgebreid dat het land aan de Joden is gegeven door God en dat om hen heen slechts beesten leven: 'We leven in een jungle tussen de wilde dieren'. Iemand anders pleit ervoor dat de Joden 'weer een groot volk worden'. Vervolgens wordt de macht van de kolonisten en orthodoxen benadrukt, en een Israëlische commentator vertelt dat de mensen in Israël uit paranoia rechts stemmen en de propaganda geloven dat men er alleen voorstaat en president Abbas geen vrede wil. Meretz zou nog de enige echte linkse partij zijn en 'we dreigen een ultra rechtse regering te krijgen'. De opmerking 'vraag niet of de volgende regering rechts wordt, maar hoe rechts', vat precies de visie van Nieuwsuur samen.

Op de website van de NOS op 19 januari een audio-interview met een paar jonge, teleurgestelde Israëli's. Zij beweren dat er in Israël geen democratie is omdat niet-Joden er minder rechten zouden hebben. Ook beweren ze dat er geen scheiding is tussen religie en de staat, en geven enkele voorbeelden waarbij dat inderdaad het geval is, zoals het huwelijk en begraven worden. Op bijna alle andere gebieden is er net als bij ons wel een scheiding en heeft iedereen ongeacht zijn religieuze of etnische achtergrond gelijke rechten, maar dat vertelt de verslaggever er niet bij. Hij praat kritiekloos na wat de boze jongeren hem vertellen.

Nieuws.nl schrijft op 18 januari onder de kop 'Palestijnen bezorgd om verkiezingen Israël' een artikel waarin het nederzettingenbeleid weer eens wordt gehekeld en de organisatie Vrede Nu en de Palestijnse president Abbas worden aangehaald. Dit nieuwsartikel is in feite een opiniestuk waarin de nederzettingen het belangrijkste obstakel worden geacht en de verwachting wordt uitgesproken dat Netanyahu in een nieuwe regering het nederzettingenbeleid zal voortzetten.

Trouw brengt op de vooravond van de verkiezingen een opmerkelijk bericht met daarin de constatering dat Netanyahu Iran niet meer als hoofdthema ziet en vrijwel negeert in zijn verkiezingscampagne. Dat spreekt eerdere berichtgeving hierover tegen. De campagne van Netanyahu blijkt zich nu opeens te focussen op de versteviging van de Israëlische defensie, met vooral het antiraketsysteem, de muur aan de Egyptische grens en de versterking aan de Syrische Golanhoogte. In dit artikel wordt Netanyahu zelfs 'voorzichtig' genoemd omdat met vuur spelen en met eenzijdige militaire acties tegen Iran dreigen, niet in zijn lijn liggen. De andere toonzetting is opvallend. Je zou bijna denken aan een personeelswisseling bij de redactie.

Een lang achtergrondcommentaar door Sander Becker in Trouw van diezelfde dag bevat vele gekleurde en suggestieve opmerkingen, waaronder:

[...] niemand beschouwt de Arabische fracties als serieuze coalitiepartner – een symptoom van het nauwelijks verholen racisme in de Israëlische samenleving.

Tegelijkertijd keren Arabieren, die jaren geleden nog vooral op linkse Joodse partijen stemden, zich steeds meer van de landelijke politiek af. Ze voelen zich niet vertegenwoordigd door een systeem dat hen als tweederangsburgers wegzet.

Bijna een derde van de Arabieren in Israël stemt echter op Joodse en zionistische partijen, is daar lid van en vertegenwoordigt hen ook in de Knesset. Meer voor de hand liggende redenen dat de drie Arabische partijen geen serieuze kandidaten zijn voor een regeringscoalitie, zijn hun sterk anti-zionistische opstelling en radicale programma's: deels communistisch, deels conservatief islamitisch en islamistisch. Sommigen kiezen openlijk partij voor Israëls vijanden.

Israel2013electionposters

Het volgende is niet helemaal juist:

Opiniepeilingen voorspellen zonder uitzondering dat de rechtse leider bij de parlementsverkiezingen van morgen ruimschoots als winnaar uit de bus komt. Zo houdt de premier zijn baan en heeft hij zijn coalitiepartners voor het uitkiezen.

De premier lift ondertussen mee op een stevige rechtse wind die al jaren door Israël waait. Alle rechtse partijen samen zijn nu goed voor een voorspelde 67 zetels, terwijl links blijft steken op 53.

Opiniepeilingen voorspelden de laatste week voor de verkiezingen juist dat het spannend zou worden tussen rechts en links en een verkleining van het gat: 63 tegen 57 zetels. Die rechtse wind bestaat vooral in de hoofden van het Westerse journaille, dat bij iedere verkiezing roept dat Israël een ruk naar rechts zal maken, om na de verkiezingen tot de ontdekking te komen dat het reuze is meegevallen (het werd uiteindelijk 61 tegen 59 zetels). Er staan tal van andere suggestieve, onjuiste, en zwaar aangezette negatieve opmerkingen en bewoordingen in dit artikel, waarvan hieronder enkele voorbeelden.

…het Palestijnse vredesproces is begin deze eeuw stopgezet

Niet waar. Er is door Livni en Olmert heel serieus onderhandeld in 2007-2008 waarbij het bijna tot een akkoord kwam (zie bijvoorbeeld de zogenaamde Palestine Papers die waren uitgelekt). Premier Olmert deed Abbas in 2008 een vergaand vredesvoorstel.

"Maar als Netanjahoe de kolonistenpartij erbij neemt, en ook zijn natuurlijke ultra-orthodoxe bondgenoten van de Sjas-partij, dan is hij aan handen en voeten gebonden; hij kan dan niets meer doen om het vredesproces vlot te trekken." Zelf zou Netanjahoe dat niet erg vinden; integendeel, hij heeft absoluut geen trek in nieuwe vredesonderhandelingen.

Shas heeft deelgenomen aan de regering van Rabin die de Oslo Akkoorden sloot en aan die van Olmert die eveneens serieuze onderhandelingen met de Palestijnen voerde, nadat men harde kritiek had op het economische beleid van de voorgaande Likud-regering. Men is bereid tot vergaande concessies mits er voldoende geld naar de religieuze instellingen gaat. Netanyahu heeft zoals gezegd meermaals tot onderhandelingen opgeroepen. Of hij 'trek' heeft in vredesonderhandelingen doet er niet zoveel toe; hij ziet de noodzaak ervan in. Sander Becker ziet helaas niet de noodzaak in van objectieve journalistiek waarin feit, duiding van de feiten en eigen mening van elkaar worden gescheiden.

De berichtgeving op de verkiezingsdag

Op de dag van de verkiezingen stond op verschillende nieuwssites (waaronder Trouw en VK) een artikel van AP met daarin de tekst:

Een van de nieuwe ultrarechtse sterren is miljonair Naftali Bennett die dinsdag na het stemmen het volkslied ten gehore bracht.

Wederom wel een verwijzing naar Bennett, terwijl geen enkele andere partij of kandidaat buiten Netanyahu en Likoed worden genoemd. In de volgende alinea wordt rechts nog eens genoemd:

Uit de peilingen blijkt dat de conservatieve en religieuze partijen die de afgelopen jaren trouwe bondgenoten van de premier waren opnieuw de kern van zijn coalitieregering zullen vormen.

Nee, uit de peilingen bleek dat (centrum)links en (centrum)rechts steeds dichter bij elkaar waren gekropen en het er om zou kunnen spannen welk 'blok' de meerderheid haalt. Het was dan ook erg onzeker met welke partijen Netanyahu in zee zou moeten gaan. Overigens kun je je afvragen in hoeverre bijvoorbeeld Shas nou een trouwe bondgenoot van Netanyahu is. Shas schuift zoals al opgemerkt aan bij regeringen van diverse pluimage als er genoeg financiële steun voor de ultra-orthodoxe gemeenschap tegenover staat. Bovenstaande opmerking is daarom zowel onjuist als suggestief, en moet bij de lezer weer de indruk versterken dat Israël rechts is en rechts zal blijven. Het artikel gaat verder met:

Het onbuigzame standpunt dat Israël onder Netanyahu over de Palestijnse kwestie heeft ingenomen heeft het land in toenemende mate in een diplomatiek isolement gebracht. Daarnaast kampt de joodse staat met een kwakkelende economie en dreigt op de achtergrond de mogelijkheid van een preventieve aanval op het Iraanse atoomprogramma.

Die kwakkelende economie is zeer betrekkelijk: Israël is een van de weinige landen waar de economie blijft groeien ondanks de wereldwijde crisis. Dat Israël zich onbuigzaam opstelt tegenover de Palestijnen is een visie, en geen nieuwsfeit. Netanyahu heeft in 2009 een beperkte bouwstop afgekondigd van 9 maanden.

Op verschillende nieuwssites stond op dezelfde dag een ANP bericht waarin wordt beweerd:

Premier Benjamin Netanyahu lijkt na het tellen van de stemmen dinsdagavond opnieuw een uiterst rechtse en/of fundamentalistische coalitie te kunnen smeden.

Het duo lijdt ondertussen in peilingen onder de druk van een nieuwe en nóg rechtsere partij, Habayit Hayehudi van miljonair Naftali Bennet.

Later op de dag schrijft het ANP:

In peilingen lijkt links of centrumlinks Israël iets in te lopen op de rechtse en ultrarechtse partijen die samen op winst staan.

Vijf dagen voor de verkiezingen gaven enquêtes echter al aan dat links en rechts elkaar dicht genaderd waren, en stond Likoed-Beiteinu op verlies vergeleken met de zetels die beide partijen in de Knesset hadden. Er was überhaupt geen sprake meer van winst op rechts, want de winst voor Bennett ging af van Likoed-Beiteinu en was bovendien maar beperkt.

Dat men dit refrein van rechts, rechtser en nog rechtser maar bleef herhalen kan niet anders dan aan vooringenomenheid worden geweten. Men kon zich blijkbaar eenvoudigweg niet voorstellen dat Israëli's niet en masse voor de charismatische Bennett met zijn nationalistische praatjes en goede staat van dienst in het leger zouden vallen, en voor de gematigde Yair Lapid zouden gaan. Het is ongelofelijk hoezeer de feiten worden verdraaid om aan een eenmaal gevormd beeld te blijven vasthouden.

Ook de NRC heeft het alleen over de rechtse concurrentie voor Netanyahu, en schrijft:

Likud Ons Huis heeft vandaag echter een hoop te duchten van een nieuwe rechtse partij, Joods Huis.

Waarna wordt vervolgd dat links geen rol van betekenis speelt en de linkse partijen tot figuranten zijn gedegradeerd. Over Yesh Atid geen woord.

De berichtgeving na de verkiezingen

De toon van de berichtgeving veranderde nadat de uitslag bekend was en het met de verrechtsing reuze mee bleek te vallen. De NOS had verschillende berichten op de website, maar in het nieuws was er alleen een kort bericht over de uitslag. Ook Nieuwsuur besteedde geen reportages meer aan het fenomeen Lapid, aan de aantrekkingskracht van het centrum of aan de vraag hoe men er zo naast kon zitten. Een kort bericht in het nieuws en dat was dat. Ondertussen bleven de verder niet geïnformeerde kijkers natuurlijk met het beeld zitten van een steeds rechtser en nationalistischer Israël, waarin zelfs 'havik' Netanyahu niet rechts genoeg meer wordt bevonden.

Lapid-YeshAtid

O.a. Trouw, de Volkskrant, AD en Parool hadden op 23 januari een AP bericht dat gematigder en feitelijker was, al werd ook daar wel weer even benadrukt hoe hardline Likoed wel niet is. Yair Lapid wordt geciteerd en zijn verzoenender houding tegenover de Palestijnen vermeld. Men meldt ook dat de uitslag veel Israëli's heeft verrast. Meer nog dan de Israëli's heeft hij echter westerse journalisten en commentatoren verrast, omdat zij zo vast zaten in hun beeld van een ultra nationalistisch Israël.

Trouw bracht twee dagen na de verkiezingen een kort portret van Yair Lapid, wiens grote verkiezingswinst het eerdere citaat in Trouw logenstraft dat alleen het veiligheidsprobleem doorslaggevend is bij Israëlische verkiezingen.

Een dag na de verkiezingen bracht Novum/AP een bericht uit waarin staat:

Het zou Netanyahu, vanouds al een havik maar de laatste jaren nog onwrikbaarder, immers moeilijk vallen de bevroren betrekkingen met de Palestijnen te ontdooien en de bouw van nederzettingen te beëindigen.

Dat is wederom een opinie die niet in een nieuwsbericht thuishoort. Netanyahu heeft zich voor een tweestatenoplossing uitgesproken en de Palestijnen uitgenodigd tot onderhandelen. President Abbas heeft daar echter altijd voorwaarden aan verbonden.

Verschillende media leken letterlijk een persbericht van de anti-Israël organisatie Een Ander Joods Geluid te hebben overgenomen:

Voorzitter Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid denkt dat de kans niet groot is dat een nieuwe regeringscoalitie in Israël met een daadkrachtige oplossing komt voor het belangrijkste probleem van het land: de rechteloosheid van de Palestijnen. De vorming van een nieuwe regering wordt een ingewikkeld spel, waarvan de uitslag moeilijk te voorspellen is, denkt hij.

Een Ander Joods Geluid strijdt voor de bevordering van de kritische meningsvorming over Israël. De parlementsverkiezingen voeden de illusie dat Israël een normale democratische staat is, maar dat is het niet, vindt Hamburger. Volgens de voorzitter behandelt het de 3,5 miljoen Palestijnen als een volk dat praktisch geen individuele en collectieve rechten heeft. Ook ontzegt het land hun het recht op een eigen staat.

Volgens EAJG ligt de oorzaak van het conflict en het voortduren ervan geheel bij Israël. Natuurlijk had een artikel waarin EAJG wordt aangehaald een afstandelijker toon moeten hebben, en naast Hamburger andere meningen moeten geven, en vermelden dat Israël wel degelijk een 'normale' democratie is volgens de gangbare definitie daarvan.

O.a. de Volkskrant en Trouw hadden ook een ANP-bericht waarin de reacties van het CIDI en Likoed Nederland kort werden weergegeven. Hierin werd duidelijk dat rechts niet alleen minder won dan verwacht, maar zelfs zetels verloor, en werd de winst voor het centrum benadrukt.

NOS Verslaggever Monique van Hoogstraten verdedigt de gekleurde berichtgeving van de NOS in een 'analyse' op de website als volgt:

En wat de door iedereen voorspelde ruk naar rechts betreft: velen zeggen nu dat die kennelijk niet heeft plaatsgevonden. Ik meen dat dat een grote vergissing is. Rechts is weliswaar kleiner geworden, maar wel degelijk radicaler. Die ontwikkeling is zichtbaar binnen Likud (gematigden zijn van de lijst verdrongen door de radicale kolonistenlobby), maar ook in het speelveld van de partijen: de zeer rechtse Bennett, die toch 11 zetels heeft gekregen. De radicalisering van de partij zal ook een deel van de oude, gematigde Likud-aanhang hebben weggejaagd. Naar het midden dat zo sterk uit de verkiezingen tevoorschijn is gekomen.

De grote vergissing was natuurlijk dat men het steeds over een ruk naar rechts had terwijl die helemaal niet heeft plaats gevonden. Rechts is kleiner geworden, niet groter en Likoed haalde met Yisrael Beiteinu samen nog nauwelijks meer zetels dat Likoed de vorige keer alleen haalde. Bennett deed het gezien zijn charisma en goede papieren juist slechter dan verwacht. Er is altijd een blok rechts van Likoed geweest, in steeds een wat andere samenstelling en onder andere namen. Het had de NOS gesierd als men had toegegeven dat men ernaast zat en teveel gefocust was op nationalistische tendensen en het centrum over het hoofd zag.

Conclusies

In de berichtgeving over de verkiezingen viel de zeer negatieve toonzetting tegenover Netanyahu, Likoed en het radicale 'Joods Huis' op. Het was overduidelijk dat de media deze partijen en hun ideeën afwijzen. Daarbij werd in verschillende artikelen Netanyahu verantwoordelijk gehouden voor het vastlopen van het vredesproces, en 'onwrikbaarheid' en 'onbuigzaamheid' verweten. Niet alleen 'Joods Huis' maar ook Likoed, een centrumrechtse partij, werd 'ultranationalistisch' en 'radicaal rechts' genoemd. Dit is in strijd met de richtlijnen voor onpartijdigheid en objectiviteit.

De media gingen er ook allemaal vanuit dat het al zeker was dat rechts zou winnen en de vraag nog slechts was hoe erg de ruk naar rechts dit keer zou zijn. Daardoor had men niet in de gaten dat de aanvankelijk door de peilingen voorspelde ruk naar rechts almaar kleiner werd en in de laatste peilingen (nagenoeg) was verdwenen. Men was zo geobsedeerd door de idee van een (nog) rechtse en nationalistischer Israël, dat zelfs toen de uitslag bekend was men maar schoorvoetend meldde dat Lapid de grote winnaar was. De NOS en Nieuwsuur negeerden de uitslag nagenoeg in hun TV uitzendingen en de NOS had alleen een paar berichten op haar website.

De berichtgeving over de verkiezingen toont haarscherp de vooringenomenheid die we al jaren waarnemen en hekelen. Als gevolg hiervan hebben mensen waarschijnlijk een behoorlijk vertekend beeld van Israël gekregen dat na de verkiezingen nauwelijks is gecorrigeerd. Zoals gezegd is een en ander ook in strijd met de door de journalistiek zelf opgestelde normen en richtlijnen, zoals de scheiding van feit en opinie en onpartijdigheid. Door het gebruik van allerlei negatieve adjectieven was vaak overduidelijk hoe de betreffende redacteur of correspondent erover dacht.


Websites: http://www.waarnet.nl/ http://www.likeforisrael.nl/ http://www.israel-palestina.info/

 

Hezbollah graaft zich in met wapens in dorpen zuid-Libanon

 
Als er nog een oorlog met Hezbollah komt (en die kans lijkt reëel gezien dat VN-Veiligheidsraad resolutie 1701 nauwelijks is uitgevoerd en Hezbollah zich weer sterker bewapend heeft dan ooit), zullen er ongetwijfeld weer veel burgerslachtoffers vallen; omdat dat nu eenmaal gebeurt in oorlogen, maar ook omdat Hezbollah haar wapens bewust in woonhuizen verstopt, zoals onderstaand artikel duidelijk maakt.
 

At the same time, the Shiite terror group launched a major social/real-estate project that bolstered its political standing: It purchased lands on the outskirts of the villages, built homes on these lands and offered them to poor Shiite families at bargain prices (to rent or buy), one the condition that at least one rocket launcher would be placed in one of the house's rooms or in the basement, along with a number of rockets, which will be fired at predetermined targets in Israel when the order is given.

 

In addition, Hezbollah has set up camouflaged defense positions in villages which contain advanced Russian-made anti-tank missiles it had received from Syria. Hezbollah gunmen have planted large explosive devices along the access roads, and inside the villages structures that were purchased by the organization were converted into arms caches. The Hezbollah gunmen are focusing their efforts on finding ways to hide underground to protect themselves from IDF fire and to prevent Israeli intelligence from tracking them down so they will be able to continue fighting even when IDF forces are nearby. 

 

-------------------

 

Hezbollah moves into south Lebanon villages

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4343397,00.html

Analysis: Terror group storing rockets in private homes it sold to poor Shiite families at bargain prices

Published: 

02.10.13, 23:42 / Israel Opinion

Part one of analysis by Ron Ben-Yishai

 

During a cold winter's day in late January on the Biranit mountain range, which overlooks south Lebanon, I noticed that dozens, if not hundreds of new buildings had been built in Bint Jbeil, Maroun al-Ras, Aita al-Shaab and Barmish. There is almost no remnant of the devastation the region sustained during the Second Lebanon War, and even without binoculars it was evident that the Shiite communities have expanded significantly compared with the few Christian-Maronite villages in the area, which remained the same size, more or less. This expansion was made possible in part by funds allocated by Iran and the Arab states towards the rehabilitation of the Shiite villages in the aftermath of the 2006 war with Israel, but it was mainly the result of Hezbollah's decision to revolutionize its preparedness for a conflict with Israel and move its forces from the open areas to the villages.

 

Hassan Nasrallah's organization has found that it is more difficult to deal with IDF soldiers and their superior firepower in open areas. Moreover, UN Resolution 1701 from 2006 forbids Hezbollah gunmen from carrying weapons in open areas. Therefore, Hezbollah has moved from bases in "nature preserves" to designated areas within the villages from which it can launch rocket or other attacks against Israel. The evacuated nature reserves no longer serve as permanent bases, and instead are meant to be used as bases for launching raids on Israeli communities in the Galilee. 

 

At the same time, the Shiite terror group launched a major social/real-estate project that bolstered its political standing: It purchased lands on the outskirts of the villages, built homes on these lands and offered them to poor Shiite families at bargain prices (to rent or buy), one the condition that at least one rocket launcher would be placed in one of the house's rooms or in the basement, along with a number of rockets, which will be fired at predetermined targets in Israel when the order is given.

 

In addition, Hezbollah has set up camouflaged defense positions in villages which contain advanced Russian-made anti-tank missiles it had received from Syria. Hezbollah gunmen have planted large explosive devices along the access roads, and inside the villages structures that were purchased by the organization were converted into arms caches. The Hezbollah gunmen are focusing their efforts on finding ways to hide underground to protect themselves from IDF fire and to prevent Israeli intelligence from tracking them down so they will be able to continue fighting even when IDF forces are nearby.

 

In this manner some 180 Shiite villages and small towns situated between the Zahrani River and the border with Israel have been converted into fighting zones in which Hezbollah is preparing – above and below ground – for the next conflict with Israel. Hezbollah has some 65,000 rockets and missiles at its disposal.

 

Another issue, perhaps even more urgent, relates to Hezbollah's preparations for the day Syrian President Bashar Assad's regime collapses. According to experts, Hezbollah's leadership is aiding Assad not only because it was ordered to do so by Iran, but also because Nasrallah believed at the onset of the revolt that the Syrian president would be able to crush the opposition within a short period of time and then be indebted to the Shiite "brothers" from Lebanon and bolster the ties with them.

 

During the early days of his rule, Assad surprised Nasrallah on a number of occasions. He supplied Hezbollah with advanced weapons that his father Hafez Assad never even dreamed of transferring to the Lebanese terror group. Most of Hezbollah's heavy mid-range rockets and anti-tank missiles were supplied by Syria – not by Iran. But Nasrallah realized recently that he bet on a dying horse, and now he is trying to minimize the damage.

 

The Hezbollah leader is currently trying to transfer from Syria weapons he was supposed to receive – as part of a past agreement - only in the event of a military conflict with Israel. He is even making certain to maintain territorial contiguity between Shiite population centers in north Lebanon and the Alawite enclave that is gradually being established along the Syrian coastline. Moreover, Nasrallah is working to maintain his legitimacy inside Lebanon amid the criticism leveled at him by other ethnic groups over his support for the Assad family. However, he is focusing mostly on the preparations for a war with Israel.

 

Despite the fact that there are those in Israel who claim that the deterrence achieved against Hezbollah during the Second Lebanon War has been eroded, it is fairly clear that at this point Nasrallah's organization does not want to get involved in a major conflict with the Jewish state. Lebanon's national elections are scheduled for June, and Hezbollah does not want its political legitimacy and dominance to be challenged because it dragged the country into a devastating war with Israel. There is enough tension and violent clashes between Shiites and the Lebanese Sunnis, who are assisting the Syrian rebels trying to topple Assad.

 

However, it is also possible that Hezbollah will decide to attack us with full force if it gets the impression that Israel is planning to attack it first. As strange as it sounds to Israelis ears, Hezbollah sees us as an unpredictable and treacherous country that is capable of launching a preemptive surprise attack. For example, after the recent bombing of a Syrian convoy transporting anti-aircraft missiles, which foreign media outlets attributed to Israel, Hezbollah forces were placed on high alert for fear that the IDF would also attack targets in Lebanon. The alert level was lowered a few days later.