= IMO Blog =

Ik was met vakantie, en toen ik terugkwam bleek er weer een rel geboren: het plan van de gemeente Amsterdam om een stedenband aan te gaan met Tel Aviv stuitte op felle kritiek en protesten, en uiteindelijk bleek op de commissievergadering Algemene Zaken van 18 juni een meerderheid van de raad tegen te zijn. Daarop kwam burgemeester Van der Laan met een aangepast voorstel. Geen stedenband maar een samenwerkingsverband, dat eerst ter plekke verder wordt voorbereid en onderzocht, waarna het in september opnieuw in de raad zal worden besproken. Het Parool schrijft dat dit het voor de PvdA mogelijk maakt akkoord te gaan zonder gezichtsverlies.

Het is echter hoe dan ook een nederlaag voor de vele voorstanders van de stedenband, voor de mensen die nog enige redelijkheid bezitten waar het Israel betreft, mensen die oog hebben voor de vele voordelen van een stedenband met Tel Aviv, de overeenkomsten tussen beide steden. Mensen die niet doordrenkt zijn met haat tegen Israel of gebrainwashed door de anti-campagne die op touw is gezet met alle bekende aantijgingen van etnische zuiveringen, doden van Palestijnse kinderen en wat al niet meer. Tel Aviv is een progressieve en open stad, zo betoogden diverse voorstanders, die Amsterdam veel te bieden heeft. Daarnaast helpt zo’n stedenband de linkse Israeli’s die zelf ook weinig van Netanyahu moeten hebben, aldus Bert Barend. De voorstanders roeren zich, maar te laat. PvdA’ers als Jacques Monasch en Harry van den Bergh uitten hun ongenoegen, en in de kranten verschijnen verontwaardigde columns. Mensen schamen zich voor hun stad, hun partij, hekelen de hypocrisie. Ronny Naftaniel verwoordde dit afgelopen week meesterlijk in Het Parool:

Amsterdam heeft stedenbanden met Peking (de hoofdstad van een land dat vierduizend doodstraffen per jaar voltrekt ), met Sisli in Turkije (het land waar de meeste journalisten ter wereld gevangen zitten) en Casablanca in Marokko (dat de Westelijke Sahara bezet houdt) en nog nooit heeft iemand daar een woord aan vuil gemaakt. Maar nu Amsterdam op een evenwichtige wijze wil gaan samenwerken met Tel Aviv en Ramallah is voor anti-Israël-activisten het hek van de dam. Het Parool gaf dinsdag op deze pagina een bloemlezing van hun ongenoegen en vanavond is er zelfs een demonstratie bij het stadhuis.

Daarbij is, zoals hij ook aangeeft, sprake van een gecombineerde stedenband met Tel Aviv en Ramallah. Ramallah is toegevoegd na eerdere kritiek op het voorstel alleen met Tel Aviv een stedenband aan te gaan, alsof dat een vorm van partijdigheid zou inhouden (moet Amsterdam dan niet ook stedenbanden aangaan met plaatsen op de bezette Westelijke Sahara, Cyprus en in Tibet?), maar dat mocht niet baten. GroenLinks fractievoorzitter Rutger Groot Wassink spreekt in Het Parool van ‘een goedmakertje dat het niet beter maakt’ en stelt dat ‘buitenlandse politiek op deze manier de raadszaal wordt binnengehaald’. ‘Dat gaat voorbij aan alles wat daar gebeurt en druist in tegen de tolerante stad die Amsterdam is, waar we mensenrechten hoog in het vaandel hebben’, vervolgt hij, waarna hij D66 en de SP oproept tegen de stedenbanden te stemmen om zo de druk op Israel op te voeren om de bezetting te beëindigen. Ook de SP spreekt van het ‘binnenhalen van internationale conflicten’.

Zij spreken zichzelf in feite tegen, want juist met dit relaas haalt men het conflict de raadszaal binnen. Het gaat om een stedenband, niet om een beoordeling van Israels beleid. Bij andere stedenbanden spelen dergelijke politieke motieven geen rol. Stedenbanden zijn niet politiek maar cultureel, sociaal en economisch van karakter; ze gaan niet over regeringen maar over uitwisselingen tussen mensen. De tegenstanders misbruiken de voorgenomen stedenband met Tel Aviv echter om hun haat tegen Israel wederom ten toon te stellen en het land te schaden. Daarbij is niets te dol. Zo hadden mensen tijdens de commissievergadering en de voorafgaande demonstratie zelfs gele ‘Palestijnensterren‘ opgespeld. Verschillende insprekers hekelden de ‘etnische zuiveringen’ in 1948 of het nederzettingenbeleid van een regering die juist in Tel Aviv op bijzonder weinig steun kan rekenen.

Het is onzin de inwoners van het huidige Tel Aviv eventuele misstanden in 1948 aan te rekenen, onder verantwoordelijkheid van de toenmalige legerleiding en regering gepleegd. Belangrijker nog is dat veel van die vermeende misstanden niet hebben plaatsgevonden of de Palestijnen daar op zijn minst medeverantwoordelijk voor zijn. Israel werd in 1948 zelf belaagd, eerst door Palestijnse milities die dorpen en steden isoleerden door de wegen te blokkeren, aanslagen pleegden en konvooien overvielen. Daarna, zoals bekend, vielen de buurlanden gezamenlijk aan om de net uitgeroepen staat te vernietigen. In de 1948 oorlog zijn van beide kanten misstanden gepleegd, waarbij Israel bedreigd werd in haar bestaan en daarom ook uit noodweer handelde. Het verhaal dat de anti-Israel organisaties die avond verkondigden hangt van leugens aan elkaar. Hoe extreem het protest was blijkt uit de onsmakelijke vergelijkingen en teksten die de demonstranten bij zich droegen, de al genoemde gele sterren en een vlag van de Moslimbroederschap (Zie de fotoreportages van Maarten Brante en dit verslag van de vergadering).

Van de partij waren Een Ander Joods Geluid, Youth for Palestine, Back to Palestine, het Nederlands Palestina Komitee, DocP, Socialisme.nu de Palestijnse Gemeenschap in Nederland en Emcemo. Helaas was er geen enkele tegenstem, geen inspreker van de andere kant, geen pro-Israel demonstratie. Drie van de vier insprekers liepen overigens demonstratief weg toen burgemeester Van der Laan het niet helemaal met ze eens bleek te zijn. Het is allemaal tekenend voor de sfeer rond het conflict en rond Israel in Nederland: radikale anti-Israel activisten die de boel bij elkaar schreeuwen en liegen, idiote vergelijkingen met de oorlog en de nazi’s maken, niet bereid zijn tot enig compromis, enige redelijkheid of het luisteren naar een ander, en de politiek die zich door dit schouwspel laat intimideren en eieren voor haar geld kiest.

Uiteraard werd nauwelijks over Ramallah gesproken, over de mensenrechtenschendingen door de Palestijnen, de vele oproepen Israel te vernietigen, de Jodenhaat in Palestijnse media en schoolboeken, etc. Een paar jaar geleden stelden de fracties van o.a. de SP en GroenLinks in Rotterdam een stedenband voor met Gaza stad. Een stad onder Hamas bestuur, waar dissidenten worden opgepakt en gemarteld, vrouwen en homo’s minder of geen rechten hebben en die tot doel heeft verklaard om een met Nederland bevriende natie te vernietigen. Toen was het ‘binnenhalen van de internationale politiek’ blijkbaar geen probleem.

Deze hypocrisie en selectieve verontwaardiging is tekenend voor links Nederland waar het Israel betreft. Het is normaal geworden om Israel met de nazi’s te vergelijken, het is normaal geworden Israel iedere Palestijnse dode te verwijten, het is normaal geworden om de Palestijnse kant van het verhaal klakkeloos aan te nemen. We vinden het terecht dat ondanks de zoveel extremere ellende en mensenrechtenschendingen elders, Israel steeds door de VN wordt veroordeeld, dat er na ieder gewapend conflict een eindeloze reeks negatieve rapporten verschijnt en dat alleen Israel standaard bij iedere bespreking van de VN Mensenrechtenraad aan bod komt. Al deze rapporten en bevindingen worden vervolgens klakkeloos door de media overgenomen, aangehaald door met name linkse politici, en gebruikt ter verdere delegitimatie van Israel.

Uiteraard gaan de Palestijnen vrijuit: zij zijn slechts slachtoffer. We zijn inmiddels zover dat alles wat met Israel te maken heeft verdacht is, scherpe protesten oproept, felle emoties en vergelijkingen met de nazi’s. Er is blijkbaar behoefte aan een zondebok, aan een goed-fout verhaal. Dat de pro-Palestina lobby steeds extremer wordt en al jaren alle morele grenzen overschrijdt, banden heeft met extremisten en soms openlijk met Hamas en Hezbollah sympathiseert, doet daarbij niet ter zake. Zij lijkt steeds meer invloed te krijgen op de politieke besluitvorming en het debat. Dit was in de media al lang het geval, waar negatieve stereotyperingen en oordelen over Israel de berichtgeving vertroebelen, en op de opiniepagina’s de Israelkritische stukken overheersen. Het dringt echter ook steeds meer de politiek binnen. Het wordt tijd dat een aantal verstandige, gematigde mensen zich hier krachtig tegen uitspreken, liefst niet alleen uit de ‘bekende’ hoek. Je hoeft geen vriend van Netanyahu te zijn om te erkennen dat we ontzettend aan het doorslaan zijn in ons, om het met Abraham de Swaan te zeggen, anti-Israelisch enthousiasme. Juist kritische en linkse mensen zouden dit aan de kaak moeten stellen, om zo links te helpen haar morele kompas weer terug te vinden.

Ratna Pelle

Je kunt prima kritiek hebben op Israels nederzettingenbeleid, de soms harde reactie op raketten uit Gaza of andere zaken en toch een stedenband tussen Amsterdam en Tel Aviv toejuichen. Sterker nog, Tel Aviv bestaat voor een groot deel uit mensen die deze kritiek onderschrijven en balen van de nieuwe rechtse regering. Daarom zouden progressieve mensen juist een stedenband met deze stad moeten toejuichen.

--------------

WAAROM IK VOOR DE STEDENBAND AMSTERDAM-TEL AVIV-RAMALLAH BEN

http://www.nieuwwij.nl/opinie/waarom-ik-voor-de-stedenband-amsterdam-tel-aviv-ramallah-ben/

Het lijkt wel alsof het Midden-Oostenconflict elk jaar opnieuw naar Nederland wordt geïmporteerd. In de zomer van 2014 woedde de Gaza-oorlog, een heftige strijd van meer dan vijftig dagen waarbij veel te veel mensen het leven lieten. Hoewel ik probeerde van de schaarse zonnestralen te genieten overschaduwde deze tragiek alles.

Door: Natascha van Weezel

In mijn woonplaats Amsterdam liepen de spanningen hoog op: wekelijks werden er demonstraties gehouden waarbij pro-Palestina aanhangers zwaaiden met zwart-wit-groen-rode vlaggen en wezen op de Gazaanse baby’s die werden vermoord. Aan de andere kant riepen liefhebbers van Israël, gewikkeld in de wit-blauwe vlag met Davidster, op de Dam dat Hamas het aan zichzelf te danken had, omdat zij waren begonnen met het afschieten van raketten. Ook op sociale media was er geen ontsnappen aan de stroom van berichten die Israël beschuldigden van oorlogsmisdaden en filmpjes waarbij zonaanbidders op het strand van Tel Aviv massaal dekking zochten zodra het luchtalarm afging. Het leek wel alsof de Nederlandse samenleving meer gepolariseerd was dan ooit tevoren: je moest óf pro-Israël zijn óf pro-Palestina.

Als linkse jood bevond ik me in een verscheurde positie. Ik vond het vreselijk dat er onschuldige mensen omkwamen bij de luchtaanvallen op Gaza en vroeg me af of de regering en het leger van Israël niet veel te hard optraden. Maar ik belde ook elke week met mijn familie in datzelfde land en hoorde hoe bang ze waren en boos op het feit dat ze hun zomermaanden voor een groot gedeelte in de schuilkelders doorbrachten. Ik draag altijd een ketting met een Davidster om mijn nek en normaal gesproken heb ik nergens last van, maar nu werd ik dikwijls uitgescholden voor ‘vuile Zionist’. Wat moest ik hiermee? Ik besloot me in een televisieprogramma uit te spreken en vertelde dat ik het vreselijk vond wat er in Gaza gebeurde, maar dat ik daar als Nederlandse jood verder weinig mee te maken had. Meteen na de uitzending werd ik door een meisje in een shirt met daarop de tekst ‘Free Gaza’ uitgescholden voor fascist, omdat ik mezelf kritisch zionistisch had genoemd. Zij zag alle zionisten als fascisten. Toen ik thuiskwam stond mijn hele Facebook tijdlijn vol verwijten van kennissen uit de joodse gemeenschap. Ik had Israël moeten verdedigen! Hoe kon ik zo stom zijn? Een enkeling noemde me zelfs landverrader.

Dit gebeurde nog geen tien maanden geleden. Afgelopen week nam de spanning weer toe op straat én in de virtuele wereld. Burgemeester van der Laan had aan de Amsterdamse gemeenteraad voorgesteld om een stedenband aan te gaan met Tel Aviv en Ramallah. Ik was hier erg enthousiast over, omdat ik het als een mooie kans zag om de Israëlische metropool en een grote Palestijnse stad via een omweg met elkaar in contact te brengen. Maar dat mijn enthousiasme totaal naïef van me was en zeker niet breed gedeeld, bleek afgelopen donderdag toen er een demonstratie tegen dit plan werd georganiseerd bij de Stopera, waar het raadsoverleg plaatsvond. Er werd gesproken over dat het hypocriet zou zijn om een dergelijke stedenband aan te gaan, omdat Israël in zijn geheel geïsoleerd zou moeten worden. Er werd scheutig gestrooid met termen als ‘Apartheidsstaat’ en er werd opgeroepen tot een algemene boycot van Israël op het gebied van economie, wetenschap, cultuur en elke vorm van samenwerking. In de gemeenteraad heerste ernstige verdeeldheid over het plan van de burgemeester. VVD, CDA en D66 stemden voor. SP, GroenLinks, de Partij voor de Dieren en de PvdA stemden tegen. Zelfs nadat Van der Laan voorstelde eerst nog maar eens op bezoek te gaan in het gebied en dan verder te kijken, werd hier door bovengenoemde partijen met argusogen naar gekeken.

Zoals ik eerder schreef heb ik me in het verleden kritisch uitgelaten tegenover het politieke beleid van Israël. En ik zal dat zeker weer doen als ik denk dat het nodig is. Maar ik ben boos dat dit plan voor een mogelijke stedenband nu lijkt te mislukken.

Nog steeds denk ik namelijk dat het een goed idee zou zijn om Tel Aviv en Ramallah middels onze hoofdstad om de tafel te krijgen. Daarnaast ben ik het er niet mee eens dat Tel Aviv zou moeten worden geboycot vanwege het beleid van de regering. Ik ben vaak in Tel Aviv geweest, een mooie stad aan de middellandse zee, waar tachtig procent van de bevolking helemaal niet op de regeringspartijen stemt, maar op de linkse Arbeiderspartij of op het nog linksere Meretz. Het is een stad van vernieuwing, van verlichting (begin juni trok de stad nog 100.000 bezoekers in verband met de Gay Pride), van cultuur en literatuur, van filosofische discussies en kritische denkers. Als kleuter speelde ik er al op het strand met Arabische kindjes. Niet voor niets werd hier afgelopen zomer een gigantische vredesdemonstratie gehouden, waarbij tienduizenden mensen een hartenkreet ten gehore brachten om te stoppen met de bombardementen op Gaza. Daarnaast is Tel Aviv het centrum van de co-existentie: op zeer regelmatige basis worden evenementen opgezet door organisaties die joden en Palestijnen bij elkaar proberen te brengen, zoals Combatants for Peace, ex-militairen van beide kanten die zich nu hard maken voor vrede door middel van geweldloze communicatietrainingen, The Circle of Bereaved Parents, ouders en partners of familieleden van omgekomen Israëliërs en Palestijnen die door samenwerking hopen dat het bloedvergieten voor eeuwig stopt, het Hebrew-Arabic Theatre, dat toneelstukken opvoert in het Hebreeuws en Arabisch met joodse en Palestijnse acteurs en het Peres Center for Peace, waar joodse en Palestijnse kinderen met elkaar voetballen terwijl hun moeders gezamenlijk computerles krijgen.

Kritisch zijn is nooit slecht, maar schiet alsjeblieft niet bij voorbaat iets af waar je niet genoeg vanaf weet. Boycot niet om het boycotten. Het argument van enkele partijen om ‘geen spanningen uit het buitenland te willen importeren’ is laf en paradoxaal genoeg gebeurt dat door dit soort beslissingen nu juist. Want voor het eerst in maanden zie ik weer afkeurende blikken als mijn ketting toevallig boven mijn jas uitsteekt.

De partijen die tegenstemden hebben zich duidelijk niet verdiept in de stedenbanden die Tel Aviv al wel heeft. Zij rekent namelijk niet alleen Den Haag, Keulen en Milaan tot haar zustersteden, maar ook… Gaza City.

De insprekers die tijdens de raadsvergadering klaagden over het nederzettingenbeleid van Tel Aviv zitten er compleet naast. Want hoewel de stad geografisch gezien nog geen 40 km bij de nederzetting Ariël vandaan ligt, is er qua ethiek en moraal geen grotere afstand denkbaar.

Natascha van Weezel (1986) is journalist en documentairemaker