http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/03/22/de-kruisweg-van-de-palestijnse-christenen-israelhaat-door-sabeel/
= IMO Blog =
Vervolg op “Sabeel: antizionisme met een christelijk sausje“.
Continu wordt in de Sabeel liturgie een vergelijking gemaakt tussen het lijden van Jezus en dat van de Palestijnen:
“Jezus’ lijden was onschuldig en zijn dood was onrechtvaardig. Evenzo schendt de vestiging van nederzettingen op bezet gebied door de bezetter, internationale wetgeving. De onteigening van andermans land, het opbouwen van tientallen bewapende nederzettingen en het onrecht ten gevolge daarvan brengt het hele Midden-Oosten schade toe.”
De nederzettingen kwamen niet zomaar uit het niets. Ze werden gesticht na een oorlog die door de Arabische staten was uitgelokt, en nadat voorstellen van Israel om over vrede te praten en gebieden in ruil voor vrede terug te geven, werden afgewezen. Veel kolonisten zijn bewapend omdat zij door Palestijnen worden aangevallen. Je kunt er verder over twisten of het rechtvaardig is dat er geen Joden in het gebied mogen wonen dat Israel in 1967 heeft veroverd en algemeen wordt gezien als het grondgebied van een toekomstige Palestijnse staat. De bouw van de nederzettingen bevordert de vrede niet, maar voordat er nederzettingen werden gebouwd schoot het met die vrede ook bepaald niet op. Sommige kolonisten misdragen zich, en daar waar er machtsongelijkheid is ontstaat machtsmisbruik. Daarop is terecht kritiek. Maar de vergelijking met de onschuldig lijdende Jezus gaat totaal mank en is daarbij nogal onsmakelijk.
“De beknelling en vernedering veroorzaakt door de bezetting, vooral sinds het begin van de intifada’s (opstanden van het Palestijnse volk), brengen aantoonbaar fysieke en psychologische schade aan het Palestijnse volk. Vanwege de twee intifada’s tegen de bezetting (de Eerste Intifada van 1987 tot 1993 en de Tweede Intifada van 2000 tot 2003), heeft het Israëlische leger de vrijheid van de Palestijnen steeds verder ingeperkt, met veel lijden tot gevolg – inclusief vele arrestaties van jonge mannen en vrouwen. De angst om een administratieve gedetineerde te worden, is een voortdurend aanwezige angst in het dagelijkse leven van de Palestijnen en heeft uitwerking op de levens van de Palestijnen in de bezette Palestijnse gebieden.”
De bezetting heeft inderdaad veel onnodig lijden bij onschuldige Palestijnen veroorzaakt. De Israelische maatregelen die hier zo worden gehekeld kwamen echter niet uit het niets, maar waren een reactie op honderden zelfmoordaanslagen waarbij in totaal meer dan 1000 Israeli’s zijn omgekomen en een veelvoud gewond geraakt. Voor de 2e intifada en meer nog voor de 1ste konden Palestijnen door Israel reizen zonder checkpoints, konden zij gemakkelijk aan een werkvergunning komen en gingen veel Joodse Israeli’s in het weekend naar de Westbank. Veel Israeli’s verlangen terug naar die tijd, en veel Israeli’s en Palestijnen willen dat het hek kan worden afgebroken, omdat het niet meer nodig is. Helaas is het nog niet zover; er worden nog geregeld aanslagen verijdeld, soms op het laatste moment. De vertraging die het reizen langs de checkpoints en de barrière oplevert, vergroot de kans de aanslagplegers voor te zijn. Maar de meesten komen zover niet eens, en velen zullen zijn ontmoedigd omdat het tegenwoordig zoveel moeilijker is een aanslag te plegen.
Tegenover de angst van Palestijnen om vanwege een kleinigheid voor onbepaalde tijd in de gevangenis te belanden, staat de angst van veel Israeli’s om bij een aanslag of door een raket om te komen of een naaste te verliezen. Ook dit heeft voor sommigen (bijvoorbeeld kinderen in Zuid-Israel) een traumatiserende uitwerking. Het leed van de Palestijnen mag groter zijn, door het Israelische leed totaal weg te laten, en door de Palestijnen geen enkele medeverantwoordelijkheid voor de situatie toe te dichten, is dit boekje niet verzoenend maar polariserend.
“Het kruis is een eenzame last om te dragen. Het kruis kan niet gedeeld worden – het wordt in eenzaamheid gedragen. Simon van Cyrene neemt het kruis echter kort van Jezus over. Vele mensen vanuit de hele wereld komen om het kruis van de Palestijnen te helpen dragen. Wanneer zij getuigen van het lijden van deze gemeenschap en hun verhalen vertellen, breekt hun aanwezigheid de eenzaamheid van hun ellende door het ook hun ellende te maken. Terwijl de Palestijnen hun kruis dragen, kijken veel mensen toe en bieden hun aan wat ze hebben. Degenen in machtsposities bieden nog meer beschuldigingen en veroordelingen, inclusief hoon en spot.”
Welke machthebbers bespotten de Palestijnen? Ik ken ze niet. Ik hoor machthebbers vooral Israel veroordelen en de bezetting hekelen. Of bedoelen ze machthebbers in Israel? Ook die bespotten de Palestijnen niet, zoals Jezus werd bespot terwijl hij zijn kruis droeg. De beschuldigingen die Israelische leiders soms uiten, gaan doorgaans over dingen die Palestijnen ook echt hebben gedaan, over geweld en opruiing en irreële eisen. Men is daarin wellicht eenzijdig, maar dit te vergelijken met hoe de totaal machteloze en onschuldige Jezus werd bespot is beyond absurd.
Geen volk staat zo in de spotlights als de Palestijnen. Daar kunnen Koerden, Oeigoeren, Tsjetsjenen, Tibetanen, Amazigh en al die andere onderdrukte volken slechts van dromen. Inderdaad komen veel mensen naar de Palestijnse gebieden om eenzijdig met hun mee te huilen over dat vreselijke Israel. En inderdaad nemen velen het voor de Palestijnen op en vertellen hun verhalen. Verhalen waarin de ander altijd de boze man is en zij altijd onschuldig zijn. Zelden worden ze op hun eigen verantwoordelijkheid aangesproken. Het is fraai wanneer anderen je lijden begrijpen en met je meevoelen, maar uiteindelijk is het ook nodig kritisch te bekijken en analyseren hoe je in je ellendige situatie terecht bent gekomen en wat je zelf kunt doen om eruit te komen. En juist aan dat bewustzijn ontbreekt het de Palestijnen volkomen. Ze blijven eindeloos dezelfde verhalen vertellen over hoe ze zomaar in 1948 van hun land werden verjaagd, hoe zomaar vanuit het niets hun huizen werden vernield, ze werden beschoten en verjaagd en hun land ingenomen. De werkelijkheid is een hele andere. Deze verhalen helpen de Palestijnen niet verder, brengen een oplossing van het conflict geen steek dichterbij en doen schreeuwend onrecht aan de Israeli’s en hun kant van de zaak.
Het boekje staat vol met dit soort schrijnende verhalen, zonder enige context, zonder enig verhaal van de andere kant. Mensen die het boekje hebben gelezen en verder weinig van de situatie weten, zullen denken dat er maar één lijdt in dit conflict, dat er één dader en één slachtoffer is, één goede en één foute partij.
“Jezus wordt aan het kruis genageld – de meest fysiek zware en pijnlijke stervensmethode die ooit door mensen bedacht is. Zijn lichaam, verzwakt en bloedend door de voorafgaande mishandelingen, is gebroken en versplinterd door deze laatste handeling van wreedheid. Ook de Palestijnen gaan gebukt onder fysieke en gewelddadige verwoesting – misschien wel het meest in Gaza, want de Gazastrook heeft tot nu toe het meeste te lijden gehad van Israëlisch geweld en intimidatie.”
Vanuit de Gazastrook zijn inmiddels meer dan tienduizend raketten op Israel afgevuurd, maar laten we Sabeel niet op dergelijke futiele details pakken. Dat de Gazastrook wordt bestuurd door het extreem anti-Israelische Hamas, dat nog steeds in haar handvest heeft staan dat de Joden moeten worden gedood voor het Einde der Tijden kan aanbreken – soit. Dat Hamas leiders zich niet alleen fel anti-Israelisch, maar ook antisemitisch uitlaten – een detail. En dat Israel geregeld aanslagen en aanvallen vanuit de Gazastrook verijdelt – wat doet dat ertoe? Het is toch een prachtige vergelijking? De onschuldige, geweldloze Jezus, ter dood gebracht en mishandeld omdat hij kritiek had op de corrupte hogepriesters en mensen op hun geweten aansprak, en de bevolking van de Gazastrook, dat Israel eerder al de oorlog verklaarde, van waaruit Israelische plaatsen met raketten worden bestookt, en waar een extreme en gewelddadige beweging de macht heeft? De Gazanen lijden natuurlijk in de eerste plaats onder dat bestuur, dat – Israel critici krijgen er geen genoeg van dit te benadrukken – door henzelf is gekozen. Israel intimideert de mensen in de Gazastrook niet, wel het Hamas leiderschap dat zich graag schuil houdt in dichtbevolkt gebied en van daaruit raketten op Israel afvuurt.
Het stukje over Gaza spreekt voorts nog van een blokkade, van collectief straffen en een openlucht gevangenis. Men heeft blijkbaar niet meegekregen dat er ook een grensovergang is met Egypte, die door Egypte geregeld dicht wordt gehouden, en dat Israel vele Gazanen, waaronder de dochter van premier Haniyeh, in haar ziekenhuizen heeft behandeld. Dat de Gazanen de nieuwe Jezus zou vertegenwoordigen en Israel zijn moordenaars, is volkomen bizar. Je vraagt je haast af wat de schrijvers van dit boekje hebben gerookt. By the way, onder druk van de islamisten van Hamas zijn zowat alle Palestijnse christenen uit de Gazastrook weggevlucht. Misschien dat Sabeel het eens voor deze mensen op zou kunnen nemen?
In de overdenking vooraf staat:
“Veel Palestijnen beleven de gebeurtenissen van Goede Vrijdag elke dag. Hun kruisweg is lang en zwaar. Hun lijdensweg lijkt eindeloos en hopeloos.”
Tientallen, nee, honderden volken lijden, ieder volk heeft op zijn minst geleden onder onrecht en onderdrukking en velen lijden nu nog. Die volken, waarvan we vaak nog nooit gehoord hebben, lijden vele malen erger dan de Palestijnen, die door een democratisch land dat continu in de spotlights staat en een onafhankelijke rechtspraak kent, worden onderdrukt en niet door een dictatoriaal regime dat buiten het zicht van internationale journalisten en eigen kritische burgers en pers iedereen die het niet zint zonder problemen in vieze en overvolle gevangenissen smijt en martelt. De Palestijnen zijn op zijn minst mede verantwoordelijk voor dit lijden en de situatie waarin ze verkeren, meer zo dan vele andere volken.
In zowat alle internationale conflicten vallen meer doden en wordt meer gemarteld en vinden meer wreedheden plaats dan in het Israelisch-Palestijns conflict. Wat dan rechtvaardigt de onevenredige aandacht en ophitsende taal tegen Israel, gebezigd door Sabeel en ondersteund door Kerk in Actie dat onderdeel is van de Protestantse Kerk Nederland? Daar komt nog iets bij: een van de oudste antisemitische aantijgingen is dat de Joden Jezus hebben vermoord, en daarvoor moeten boeten. Deze beschuldiging heeft geleid tot heel wat moordpartijen en eeuwenlange Jodenvervolgingen. Door nu de Palestijnen als Jezus voor te stellen, die nu wederom door de Joden worden vernederd, gepijnigd en uiteindelijk gedood, blaast men dit thema nieuw leven in. De kerk zou zich, gezien de geschiedenis van kerkelijk antisemitisme, juist verzoenend en ook bescheiden moeten opstellen tegenover de Joden. Dat betekent niet dat er geen kritiek gegeven kan worden op het beleid van de staat Israel, maar wel dat men dat met enige nuance en begrip voor de situatie van de Joden doet. Het minste wat verwacht mag worden is dat er geen onwaarheden worden verteld, en dat het lijden van beide kanten wordt benoemd.
Sabeel bestaat het om in de inleiding van het boekje nog te vermelden:
“De Kruisweg van de Palestijnse Christenen probeert een eerlijke weergave van de situatie te geven, en vraagt eenvoudigweg aan hen die deelnemen in deze daad van aanbidding om te luisteren en te bidden voor ons en met ons wanneer we uitkijken naar een rechtvaardige, allesomvattende en blijvende vrede.”
Te vaak wordt vrede gezegd wanneer men overwinning van de eigen partij bedoelt, of oorlog, of vooral het eigen gelijk wil bezingen. Werkelijke vrede nastreven houdt in dat je je open stelt voor beide kanten, dat je je ook naar de partij waarmee je sympathiseert soms kritisch durft uit te laten, en vooral dat je de werkelijkheid niet zoveel geweld aan doet. De “Kruisweg van de Palestijnse christenen” is een naar en opruiend boekje. In verschillende plaatsen zijn meditiatieve wandelingen gepland aan de hand van dit boekje, in samenwerking met kerkgemeentes. Het Sabeel geluid lijkt steeds meer terrein te winnen binnen de PKN. Dit is een zeer slechte ontwikkeling, die de relatie van de kerk met de Joden bedreigt, en haar diskwalificeert als onafhankelijke en betrokken partij in dit conflict. De boeken die aan het einde worden aanbevolen spreken boekdelen: de ‘feiten doen er niet toe’ bekende antizionist Ilan Pappe, Dries van Agt, de eveneens antizionistische Jeff Halper, Mearsheimer en Walts ‘The Israel lobby’ en Finkelstein. Dit heeft meer weg van brainwashing dan van mensen willen informeren. De PKN zou zich hier krachtig en eenduidig van moeten distantiëren.
Ratna Pelle
Eerder over Sabeel:
1. Verslag boekpresentatie ‘Roep om Verzoening’
2. Protestantse kerken steunen anti-Israëlische organisatie
3. Gedachtegoed Sabeel niet waarheidsgetrouw
Zie ook eerdere artikelen over de PKN.
