http://www.israel-palestina.info/actueel/2018/09/27/brits-labour-links-en-de-antizionisme-strijd/
= IMO Blog =
(vervolg van: Corbyn en het antisemitisme in Labour)
Het is extreem kwalijk en verontrustend dat juist links hier vaak bij betrokken is en deze mensen vaak verbonden zijn met linkse partijen en clubs. Mensen die beweren op te komen voor de zwakkere medemens en tegen racisme en uitsluiting zijn, sluiten Joden die zich met Israel verbonden voelen uit. Zo is de Kristallnachtherdenking in Amsterdam jarenlang gekaapt door organisaties met extreme banden en extreme denkbeelden waarin voor Israel geen plaats is en zowat iedereen die dat ook vindt welkom is. Bij ons zijn het vooral radikaal linkse clubs die zich hieraan bezondigen, in Engeland is het antizionisme en antisemitisme diep doorgedrongen in de Labour partij. De vraag is hoe linkse waarden als solidariteit, gelijke kansen en opkomen voor de zwakkere tot dergelijke excessen kunnen leiden, en ook waarom dit niet eerder wordt onderkend en daadkrachtig opgetreden.
Een reden daarvan is dat, zoals in een artikel in The Forward goed geformuleerd, racisme op een bepaalde manier tegengesteld is aan antisemitisme:
While both ultimately derive from xenophobia, regular racism comes from white people believing they are superior to people of color. But the hatred of Jews stems from the belief that Jews are a cabal with supernatural powers; in other words, it stems from the models of thought that produce conspiracy theories. Where the white racist regards blacks as inferior, the anti-Semite imagines that Jews have preternatural power to afflict humankind.
This is also why the left is blind to anti-Semitism. Anti-Semitism differs from most forms of racism in that it purports to “punch up” against a secret society of oppressors, which has the side effect of making it easy to disguise as a politics of emancipation. If Jews have power, then punching up at Jews is a form of speaking truth to power — a form of speech of which the left is currently enamored.
In other words, it is because anti-Semitism pretends to strike at power that the left cannot see it, and is doomed to erase — and even reproduce — its tropes.
Dit zie je ook heel duidelijk in antisemitisme dat gepaard gaat met antizionisme: de machtige zionistische lobby die samenspant met andere reactionaire krachten en een racistisch en onderdrukkend land vertegenwoordigt. De antizionisten vechten tegen de macht, niet tegen een land waar Joden wonen en vrij zijn van het antisemitisme dat ze overal elders tegenkomen. Omdat Joden als machtig worden gezien en als deel van het onderdrukkende systeem, worden hun klachten over discriminatie en nare bejegening vaak niet serieus genomen door links.
Waar men bij andere minderheden die last hebben van vooroordelen en foute behandeling vindt dat juist naar de gediscrimineerde groep geluisterd moet worden, wordt bij Joden hun beleving vaak juist in twijfel getrokken. Wanneer zij klagen over antisemitisme wordt vaak gezegd dat zij dit alleen maar zeggen om legitieme kritiek op Israel te pareren en in een kwaad daglicht te stellen. Ze moeten niet zeuren en zelf dit beleid meer hekelen, is dan de reactie. Ook in Labour is dat veel gebeurd. In een bijdrage van David Hirsch voor de Labour partij schrijft hij:
Jews may have good reason for raising the issue of antisemitism, as black people have for raising the issue of racism and as women do for raising the issue of sexism. Indeed if people who have a long and intense memory of antisemitism racism or sexism occasionally recognise something as threatening which others may judge is not, the authentic Labour way is to relate with empathy rather than with defensive or aggressive accusations of bad faith.
Hij legt ook helder uit waarom antizionisme zo dichtbij antisemitisme ligt.
It is a worldview which has a tendency to position the Jewish state as being central to all that is wrong with the world. Antizionism also has a tendency to position Jewish people, anyway those who refuse to identify as antizionist, as central to all that is wrong with the world. Everything bad that happens in Israel is constructed, within this ideology, as the necessary result of the supposedly racist essence of Zionism. The aspiration to dismantle the state of Israel, against the will of its citizens, leaving them defenceless against military and political forces which threaten their lives, is part of the antisemitism problem.
Antizionisme is zoveel meer dan protest tegen bepaald beleid of maatregelen in Israel, en het is ook meer dan zeggen dat historisch gezien het wellicht beter was geweest als Israel niet was gesticht. Het is actief verzet tegen een enkel land, een land dat niet uitzonderlijk slecht scoort qua mensenrechten en waar geen excessen plaatsvinden of bijzondere wreedheden of bijzonder veel doden vallen. De enorme focus op Israel is alleen te begrijpen in combinatie met het idee dat de Joden onevenredig veel macht en invloed hebben en zo achter de schermen een kwalijke rol spelen. Natuurlijk spelen ook andere factoren een rol, zoals de heilige plaatsen van christenen en moslims die er staan en hun geschiedenis in het land. Maar dat geldt ook voor andere landen in het Midden-Oosten waarop de focus minder is gericht.
Hirsch schrijft ook: “Empirically it is demonstrable that where antizionism and the boycott campaign take hold, antisemitic discourse, exclusions and bullying follow”, en dat daar niet tegen wordt opgetreden en soms zelfs openlijk gesteund. Rabbi Sacks sprak half september 2018 over het antisemitisme binnen Labour en zei o.a.:
Antisemitism is the hardest of all hatreds to defeat because, like a virus, it mutates, but one thing stays the same. Jews, whether as a religion or a race or as the State of Israel, are made the scapegoat for problems for which all sides are responsible. That is how the road to tragedy begins.
Antisemitism, or any hate, become dangerous when three things happen. First: when it moves from the fringes of politics to a mainstream party and its leadership. Second: when the party sees that its popularity with the general public is not harmed thereby. And three: when those who stand up and protest are vilified and abused for doing so. All three factors exist in Britain now. I never thought I would see this in my lifetime. That is why I cannot stay silent. For it is not only Jews who are at risk. So too is our humanity.
Hoewel antisemitisme verandert en zich aanpast aan de tijd en omstandigheden, zit er altijd een element van vals toegekende macht in. Machtigen die dat in werkelijkheid niet zijn – het is een ideale manier om tegen een bepaalde groep op te hitsen zonder dat die zich kan verweren. Israel heeft natuurlijk wel degelijk een zekere macht, al wordt die door antizionisten schromelijk overschat.
Terug naar de blinde vlek van links. Door het element macht zo centraal te stellen kan het gebeuren dat men een relatief vrij en democratisch land wil opheffen en geen problemen heeft met landen waar reactionaire mullah’s of sheiks aan de macht zijn. Macht is echter niet per definitie verkeerd, en bevrijdingsbewegingen of zij die zich zo noemen zijn niet per definitie goed. Hoe vaak is het al voorgekomen dat dergelijke bewegingen aanvankelijk kritiekloos werden gesteund door delen van links, om uiteindelijk schoorvoetend te moeten erkennen dat ook zij mensenrechten schenden en weinig ruimte laten voor andersdenkenden, zodra ze daartoe de macht hebben verworven? Links moet stoppen zich zo makkelijk te identificeren met hen die zichzelf als bevrijders portretteren die tegen hogere machten strijden. En inzien dat Joden ondanks het ontbreken van sommige gangbare kenmerken van onderdrukte minderheden (andere huidskleur of andere uiterlijke kenmerken, niet-Westerse achtergrond, gebrekkige integratie, zwakke sociaal-economische positie, soms anti-Westerse of tenminste kritische ideeën over de maatschappij) wel degelijk een kwetsbare minderheid zijn.
Ratna Pelle
