http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/12/19/erkenning-palestina-nu-leidt-niet-tot-vrede/
= IMO Blog =
Afgelopen woensdag riep de het Europees parlement de lidstaten op om Palestina als staat te erkennen. Deze erkenning zou wel parallel moeten lopen met vredesonderhandelingen. Het voornaamste argument van voorstanders van erkenning is dat het de vrede bevordert. Het zou de huidige impasse doorbreken, het zou Israel onder druk zetten de bezetting op te geven, en het zou de Palestijnen aanmoedigen te onderhandelen, omdat ze daarmee meer bereiken dan met geweld. Sander Becker liet in een achtergrondartikel in Trouw afgelopen maandag een batterij aan mensen langskomen die dit betoogden, en Jaap Hamburger en Gied ten Berge vulden dat dinsdag verder aan. Volgens hen zou het de tweestatenoplossing dichterbij brengen en zelfs Israels veiligheid vergroten. Een waar wondermiddel dus, jammer dat we daar niet eerder op zijn gekomen. Dat vinden Hamburger en Ten Berge ook: ‘Waarom niet deze volgende, logische en legitieme stap na zo veel decennia verspilde tijd?’, zo houden zij minister Bert Koenders voor.
Er is echter niks logisch aan het erkennen van een staat waarin er geen centraal gezag is, geen duidelijk omschreven grondgebied en geen zelfstandig functionerend bestuur. Zonder de aanwezigheid van het Israelische leger in delen van de Westoever zou Hamas daar al lang de macht hebben gegrepen. Zonder de Westerse financiering van de Palestijnse Autoriteit en haar instituties zou zij geen dag overleven. Te houden presidentsverkiezingen worden ondertussen al jaren uitgesteld, omdat Fatah en Hamas het niet eens kunnen worden over tijdstip, procedures en dergelijke. Daarbij steunen zowel Hamas als Fatah openlijk geweld tegen Israel en Joodse burgers, en zouden we dus een staat erkennen die haar buurland bedreigt en daarmee een bron van instabiliteit is.
Palestina erkennen zonder vredesverdrag zal averechts werken. Het is geen beloning voor het onderhandelen, maar voor het wegblijven van de onderhandelingstafel en het steeds weer stellen van nieuwe eisen. Abbas is vorig jaar met grote tegenzin en onder sterke Amerikaanse druk gaan onderhandelen. In ruil beloofde Israel, eveneens onder grote Amerikaanse druk, om een aantal Palestijnse gevangenen vrij te laten. Stuk voor stuk mensen die vastzaten voor dodelijke aanslagen. Na gehakketak over het aantal Israelisch-Arabische gevangenen dat vrij zou worden gelaten liep Abbas, nadat driekwart van de gevangenen was vrijgekomen, boos weg uit de onderhandelingen. Het is een terugkerend patroon: de VS zetten Israel onder druk om vooraf een concessie te doen, in de onderhandelingen die volgen wordt vervolgens geen enkele vooruitgang geboekt, en na de concessie (grotendeels) te hebben binnengehaald loopt Abbas weg, vaak onder het uiten van dreigementen om unilateraal binnen te halen wat in de onderhandelingen niet lukte.
De internationale gemeenschap speelt dit spel braaf mee door ‘Palestina’ tal van privileges te geven zonder dat daar iets tegenover staat. Zo weigert Abbas om Israel te erkennen als staat waar het Joodse volk zelfbeschikking heeft; hij zegt (in het Engels) weliswaar voor twee staten te zijn, maar weigert te spreken van twee staten voor twee volken. Ook houdt hij vast aan het zogenaamde ‘recht op terugkeer’ voor de vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen. Dit druist in tegen de tweestatenoplossing. Hij prijst terroristen om hun ‘heldendaden’ en riep op om Joden ‘met alle middelen’ van de Tempelberg te weren. Nadat hij vorige maand met veel tegenzin (en wederom onder Amerikaanse druk) een halfslachtige en onoprechte veroordeling van de vreselijke moordpartij in een synagoge in West Jeruzalem voorlas, haastte een Fatah woordvoerder zich om tegenover de Palestijnen te verklaren dat dit slechts uit diplomatieke overwegingen gebeurde. Woedende Palestijnen hadden namelijk tegen deze ‘veroordeling’ geprotesteerd, en op sociale media verschenen cartoons van Abbas in een uniform van het Israelische leger.
PA politici en Fatah functionarissen hebben de afgelopen maanden herhaaldelijk geweld tegen Israel gerechtvaardigd en geprezen. Op de officiële PA tv werd geweld tegen Joden aangemoedigd. Op de Tempelberg bestond een geestelijke het om o.a. te zeggen:
Laat u niet misleiden door de arrogantie van de joden, of door hun misdaden tegen de moslims in Palestina. Dit is slechts een voorbode op hun eliminatie, als Allah het wil, door de handen van de trouwe islamitische strijders in Palestina en in het buitenland.
Terwijl de Palestijnen in iedere religieuze Jood die daar wil bidden een enorm gevaar zien voor de wereldvrede, zijn dergelijke woorden blijkbaar geen probleem. De preek werd via internet uitgezonden. Een andere Palestijnse geestelijke zei op PA tv:
We zullen Jeruzalem verdedigen, wij zullen er geen Joden toestaan.
Geen enkele Jood mag in Jeruzalem blijven. Daar kan geen sprake van zijn.
Dit zijn geen incidenten meer. Dit is een georchestreerde campagne om de Palestijnse bevolking tegen de Joden en Israel op te zetten. Het druist in tegen alle afspraken en beloftes van de PA wat dit betreft. Ik zeg het niet graag, maar deze opruiing is te vergelijken met de manier waarop de nazi’s propaganda voerden tegen de Joden, en zo het klimaat langzaam rijp maakten voor de Jodenvernietiging. Zo ver wil de PA naar ik aanneem niet gaan, maar men speelt wel met vuur en maakt hiermee vrede onmogelijk. Over de nazi’s gesproken: In 2011 verscheen een nieuw boek van Abbas, gebaseerd op zijn eerdere proefschrift over de vermeende samenwerking tussen de nazi’s en de zionisten in het vernietigen van de Joden. De zionisten zouden informatie hebben achtergehouden over wat er gebeurde en hulp aan de Joden hebben tegengehouden. Hij adverteert momenteel voor dit boek op zijn website, waar het gratis online te lezen is (in het Arabisch). Ook meende Abbas dat veel minder dan 6 miljoen Joden waren vermoord. In werkelijkheid deden de zionisten alles wat in hun macht lag om de Europese Joden te helpen, terwijl de Palestijnen, voorop mufti Hai Amin Al Husseini, met de nazi’s collaboreerden. Dat de ‘gematigde’ leider van de PA en vredespartner van Israel een dergelijk boek op zijn website promoot is onacceptabel, maar ik heb er buiten de bekende bronnen nog niemand over gehoord.
Hamburger, Ten Berge en al die anderen die een erkenning van Palestina bepleiten leggen de oorzaak van de huidige impasse geheel bij Israel. Als Israel maar meer onder druk wordt gezet om de bezetting te beëindigen, komt er vanzelf schot in de zaak, zo redeneert men. Israelische concessies hebben in het verleden echter niet tot vrede geleid (het aanbod op Camp David 2000, Taba 2001, Olmert 2007, nederzettingenstop 2011), en zullen dat ook in de toekomst niet doen zolang de Palestijnse bevolking in grote meerderheid achter aanslagen op Joods-Israelische burgers staat en ieder gebaar van verzoening fel afwijst. Terwijl de EU Israel geregeld veroordeelt, en daar ook consequenties aan verbindt (al zijn die nog relatief mild), blijven de Palestijnen buiten schot. Alleen wanneer naast Israel ook het Palestijnse bestuur verantwoordelijk wordt gesteld voor haar daden, en aan de walgelijke opruiing een eind komt, kan vrede een kans maken. Daarom moeten aan erkenning duidelijke voorwaarden worden gesteld.
Europa verspeelt ondertussen haar invloed in Israel, en versterkt de nationalistische tendensen in de Israelische samenleving. Het bevestigt het Israelische sentiment dat men, wanneer het er op aankomt, er alleen voor staat en alleen op zichzelf kan vertrouwen voor zijn veiligheid. Door ook oog te hebben voor terechte argumenten en grieven aan Israels kant bewijst men het Israelische vredeskamp een grotere dienst dan met het belonen van recalcitrant en contraproductief gedrag van de Palestijnen. Vrede en een tweestatenoplossing lijken inderdaad verder weg dan ooit. Het is echter kortzichtig dit slechts aan de bezetting te wijten en de Palestijnse olifant te negeren.
Ratna Pelle
(Een kortere versie van dit artikel verscheen vandaag op de opiniepagina van dagblad Trouw onder de kop “Wie nu Palestina erkent beloont slecht gedrag”.)
