zaterdag 2 oktober 2010

Bevriezing nederzettingenbouw is niet de kern van het vredesproces

 
Waar alle commentaren in onze media aan voorbij gaan, is het feit dat Israel de bouwstop van negen maanden vorig jaar als eenmalige concessie deed. Netanjahoe kreeg het alleen door zijn kabinet met de belofte dat het ook echt bij die negen maanden zou blijven, of er zouden heel substantiële zaken tegenover moeten staan. Tijdens die negen maanden deed Abbas niks, en sloeg herhaalde uitnodigingen van Netanjahoe om directe onderhandelingen te starten, af. Zelfs aan indirecte onderhandelingen verbond hij allerlei voorwaarden. Was Abbas eerder naar de onderhandelingstafel gekomen, dan had men de tijd gehad om voordat de bouwstop was afgelopen vooruitgang te boeken bijvoorbeeld wat betreft de grenzen, zodat duidelijk was waar Israel nog zou mogen bouwen.
 
Netanyahu, as is his wont, has been attempting the near impossible in recent weeks as regards the settlement freeze: trying to keep everybody if not happy, then at least partially mollified. He publicly committed himself, when reluctantly assenting to the moratorium under American pressure 10 months ago, to a one-time only complete halt to building, and he refused to reverse that position this week by formally extending the freeze. At the same time, he has indicated that he is not looking to provoke further Palestinian and international criticism by supporting a push for the major expansion of the settlement enterprise.
There have been some suggestions, notably from Egyptian President Hosni Mubarak, that if only the two sides could knuckle down to the substance of their talks, and make rapid headway on the issue of where a border between Israel and a new Palestine might run, such progress would render irrelevant the complex questions of where exactly Israel, and for that matter the Palestinians, can and cannot build.
 
Zoals ik al eerder schreef: Abbas is niet uit op een vredesakkoord met Israel, maar om op een handige manier uit de onderhandelingen te stappen en ervoor te zorgen dat Israel de schuld krijgt van het mislukken van deze kortstondige onderhandelingsronde.
 
RP
--------------
 

Editor's Notes: Caught by a red herring




The issue of the settlement freeze is a short-term, tactical matter, not the heart of the peace process.
 
 
It has become something of a peacemaking cliché that Yasser Arafat had the authority and credibility with his own people to make peace with Israel but didn't want to, while his successor Mahmoud Abbas wants to make peace with Israel but lacks the authority and credibility.

Unwittingly or otherwise, in presenting an op-ed article for The Jerusalem Post last week that was plainly intended to encourage his successor Binyamin Netanyahu to make another dramatic attempt at peacemaking, former prime minister Ehud Olmert appeared to undermine this argument, to Abbas's detriment.

Urging Netanyahu to "transform the atmosphere" surrounding the troubled direct talks with the Palestinians, Olmert set out a series of generous positions he said Israel should take. He offered a formula for finalizing borders between Israel and Palestine, advocated that Israel agree to solve the Palestinian refugee issue within the framework of the Arab peace initiative, pressed for an Israeli withdrawal from Arab neighborhoods of east Jerusalem that would then serve as the capital of a sovereign Palestine, and spelled out terms for an "international trusteeship" to oversee Jerusalem's Holy Basin. This last concession would involve relinquishing Israeli sovereignty at the Western Wall and Temple Mount, in favor of a five-member non-sovereign body in which Israel would be joined by the US, the new Palestine, Saudi Arabia and Jordan.

Olmert wrote the article against the background of the current bitter controversy over Israel's now-lapsed 10-month settlement freeze. He lamented that the potentially marginal issue of the freeze had now taken center stage and was threatening to derail the barely resumed negotiations. A new Israeli offer, he argued, would refocus attention on the issues that really matter, the core points of dispute.

The truth, though Abbas's defenders are finding it convenient to overlook it, is that it was Abbas who chose to fritter away the first nine months of Netanyahu's unprecedented settlement freeze, declaring it inadequate or unsatisfactory, twisting this way and that in order to stay away from the negotiating table. This was hardly the behavior of a Palestinian leader desperate to reach an accommodation with the stable, widely supported Netanyahu government – a government more capable than most any in recent Israeli history of delivering on a peace deal.

Still more significant, however, as a source close to Olmert confirmed to the Post last week, is the fact that the peace terms the former prime minister spelled out in his article reflect the very ideas that he put to Abbas at the conclusion of their two years of negotiations. Olmert, that is, in his discussions with Abbas, already set out his border proposals; already raised the Arab peace initiative framework for resolving the refugee issue; already indicated a readiness to transfer sovereignty to a new Palestine in Arab neighborhoods of east Jerusalem; already backed the idea of an international trusteeship for the Holy Basin. And Abbas did not rush enthusiastically to accept the terms.

As Olmert has made plain in other forums, in fact, Abbas neither accepted nor rejected those far-reaching proposals. Rather, he did not respond to them one way or the other.

The source close to Olmert who spoke to the Post expressed the conviction that Abbas "now regrets not responding."

But Abbas himself, most notably in a Washington Post interview last year, has characterized the gaps between his positions and Olmert's as being too wide. In other words, it wasn't that he didn't get around to formally saying "yes" to Olmert. Rather, he didn't get around to delivering a formal "no."

EHUD OLMERT'S advice notwithstanding, Netanyahu has made abundantly clear since taking office that he does not intend to reiterate previous offers made to the Palestinians by his predecessors.

While he has declared that he supports an independent Palestinian state, and has moved strikingly to help create improved economic conditions for such a state to take shape in the West Bank, he has also repeatedly stressed his aim to forge a permanent accord under better territorial terms for Israel than those proposed by several previous prime ministers. Specifically responding to Olmert's op-ed, furthermore, MKs close to the prime minister stated firmly that he would never relinquish sovereignty at the Western Wall or Temple Mount.

Netanyahu, as is his wont, has been attempting the near impossible in recent weeks as regards the settlement freeze: trying to keep everybody if not happy, then at least partially mollified. He publicly committed himself, when reluctantly assenting to the moratorium under American pressure 10 months ago, to a one-time only complete halt to building, and he refused to reverse that position this week by formally extending the freeze. At the same time, he has indicated that he is not looking to provoke further Palestinian and international criticism by supporting a push for the major expansion of the settlement enterprise.

There have been some suggestions, notably from Egyptian President Hosni Mubarak, that if only the two sides could knuckle down to the substance of their talks, and make rapid headway on the issue of where a border between Israel and a new Palestine might run, such progress would render irrelevant the complex questions of where exactly Israel, and for that matter the Palestinians, can and cannot build. But such readiness to knuckle down to the substantive issues is precisely what has been absent from this resumed peace process to date, and there's no doubting which side is responsible for that. Netanyahu was all but begging Abbas to come back to the peace table, month after spurned month. Had Abbas done so, had he entered the talks last winter, he and Netanyahu would have had a great deal of time to do precisely what Mubarak has recently advocated – to make headway on the border issue before the question of a resumption of settlement building arose to trouble them again.

Netanyahu, and Israel, are now being roundly criticized internationally for not extending the settlement freeze. Many in Kadima, the opposition party that has pledged to provide a "safety net" should Netanyahu's coalition collapse around the issue of negotiated concessions, argue that Israel's wider interests require an ongoing freeze. Even within his own Likud party, Deputy Prime Minister Dan Meridor has been advocating a resumption of building only within the settlement blocs where Israel envisages expanding its sovereignty under a permanent accord. And in these columns last Friday, fellow Likud minister Michael Eitan bitterly protested any allocation of further resources to areas in Judea and Samaria that the government has indicated it does not anticipate permanently retaining. Again, Netanyahu has intimated vaguely that he wants a sensitive approach to further building, but opted not to make any explicit promises.

EHUD OLMERT was right to lament the extent to which the issue of short-term construction in the settlements has come to dominate the peace process. The Obama administration has been central to that misdirected focus – making demands of Israel, including for a freeze in all construction over the Green Line in Jerusalem, that even the Palestinians had not previously advanced as preconditions for talks, and thus hugely complicating what should have been the routine resumption of direct negotiations for well over a year.

Critics may argue over how astutely Netanyahu has handled the issue – whether he should have defied Washington 10 months ago and withstood the demands for the moratorium, or defied his own more hawkish, pro-settlement supporters this week and extended it.

But the sad fact is that the freeze is a red herring, a tactical issue. It is not the heart of the matter – as Ehud Olmert's negotiating experiences unfortunately made all too clear.

On the major strategic disputes – on the demarcation of a border (that would overtake all the vexed debate on settlement building) and most notably on the issues of refugees and the future of Jerusalem – Abbas chose not to respond to terms from Olmert that were far more generous than those Netanyahu will ever offer, belying that image of a Palestinian leader with his heart set on peace. Doubtless to the relief of many hawks who would fervently oppose the concessions Olmert offered, and to the dismay of many doves who would have anticipated that those terms would meet the Palestinians' needs, Abbas allowed the Olmert principles to pass into irrelevance.

Some apologists for Abbas claim the offer was never properly made to him, or that he could not dare accept it from a prime minister who was going to be out of office before too long. But while Abbas is on record with those negative comments about the gaps being too wide, to this day he has yet to come out with a counter declaration – with a statement to the effect that, if only Netanyahu were now to proffer similar terms, he would rush to accept them. Such a statement would fuel a truly momentous debate in Israel, but Abbas shows no inclination to make it.

In urging Netanyahu to put the very same terms to the Palestinians again, Olmert evidently believes Abbas's response would be different this time.

But it's hard to find indications to support that notion. And it's impossible to believe that it will ever be put to the test.
 
 

Abbas wil niet verder praten zonder verlenging bouwstop

 
Israel zou hebben aangeboden alleen nog in de grote blokken te bouwen maar dat is uiteraard niet genoeg voor Abbas, die zich tot nu toe nog niet erg compromisbereid heeft getoond.
Hij is er wonderwel in geslaagd de vredesonderhandelingen met de bouw in nederzettingen gelijk te stellen, ondanks alle andere problemen die er zijn, en ondanks het feit dat men het beter zo snel mogelijk eens kan worden over de grenzen, waarna vanzelf duidelijk wordt waar Israel nog kan bouwen. Zelfs als de Palestijnse staat er dan nog niet meteen komt omdat uitvoering in de praktijk even tijd kost, is het op dat moment volkomen reëel dat Israel niet meer bouwt op de plaatsen waarvan is afgesproken dat het zich zal terugtrekken. Maar liever dan dat verlaat Abbas de onderhandelingen over de symbolische vraag of Israel wel officieel een totale bouwstop handhaaft en maakt daarmee een vroegtijdig einde aan onderhandelingen die hij vanaf het begin niet zag zitten. Hij lijkt in zijn opzet geslaagd: geen onderhandelingen waarin hij ook pijnlijke concessies zal moeten doen (waarvoor onder de Palestijnen geen draagvlak bestaat mede dankzij de anti-Israel opruiing in de media, moskeeën en het onderwijs) terwijl Israel hiervan de schuld krijgt en als anti-vrede wordt geportretteerd in de media.
 
RP
---------------

Abbas to Mitchell: No further talks until building halted

PA says Israeli building in settlements equivalent to refusal to continue peace negotiations; Netanyahu tells Mitchell that Israel wants to continue direct talks; Egyptian FM says freeze not an important issue. Palestinian Authority President Mahmoud Abbas on Friday told US envoy to the Middle East George Mitchell that the there will be no further peace negotiations with Israel as long as building in settlements continues, Israel Radio reported.

Mitchell met with Abbas in Ramallah on Friday after having met with Prime Minister Binyamin Netanyahu in the hopes of finding a compromise that could save the talks which have stalled following Israel's decision earlier this week not to extend the 10-month moratorium on West Bank settlement building.

Following Abbas's meeting with Mitchell, a Palestinian Authority spokesman said that no breakthrough to revive the talks had been made and that Israel's insistence on continuing construction in the settlements is preventing progress towards reaching a peace agreement.

Senior Palestinian Authority official Yasser Abed Rabbo added that Israel's refusal to halt settlement building is equivalent to a refusal to continue the peace talks which began early in September.

Earlier Friday, Netanyahu told Mitchell that Israel wants to continue negotiations with the Palestinian Authority.

In his opening words, Netanyahu said: "We are making a joint effort with Senator Mitchell to continue talks with Abbas. We want to continue talks, and I want it."

"We have a mission for peace," Netanyahu added.

Also on Friday, Egyptian Foreign Minister Ahmad Aboul Gheit criticized the Palestinian Authority for its "insistence" on a moratorium on building in the settlements.

In an interview with London-based newspaper Al-Hayat, Aboul Gheit said waiting for a renewed freeze will only complicate peace talks, and that the most important issue is borders. Aboul Gheit also hinted that Palestinian Authority President Mahmoud Abbas does not think a settlement freeze is essential.

The meetings with Mitchell come following reports on Thursday that US President Barack Obama had sent Israel a draft letter in which he offered security guarantees – including a continued Israeli military presence in the Jordan Valley after the creation of a Palestinian state – if Israel in exchange re-instituted the moratorium on new settlement construction for 60 days.

A White House and a State Department official denied the existence of such a letter.
 
 
 
 

Israel stelt compromis voor: bescheiden bouw in grote nederzettingenblokken

 
Volgens dit bericht zou Netanjahoe een compromis hebben voorgesteld waarbij alleen in de grote blokken wordt gebouwd en 'with a low profile'. Dat laatste is lekker vaag, maar betekent naar ik aanneem dat geen grote nieuwe wijken uit de grond gestampt zullen worden. Dit voorstel houdt er rekening mee dat Israel (een deel van) de grote blokken wil houden, mogelijk door middel van een landruil. Er leven meer dan honderdduizend mensen in deze blokken en zij willen ook normaal verder kunnen leven en daar hoort (bescheiden) woningbouw bij. Ikzelf zou het wel sterker vinden als Israel ook concreet van een aantal nederzettingen zou zeggen dat ze die bereid is te ontmantelen in de loop van het vredesproces, misschien zelfs onmiddelijk. Als eerste zouden nederzettingen in aanmerking komen van waaruit geregeld gewelddadige acties tegen Palestijnen plaatsvinden, zoals Yitzar. Het opruimen van een dergelijke nederzetting kan de vrede alleen maar ten goede komen, ondanks het verzet dat zo'n actie ongetwijfeld zal oproepen.
 
RP
------------

Senior Israeli official: Even if he wanted to Netanyahu couldn't pass extension freeze (without Pollard release)
Israel Radio correspondent Shmuel Tal
6:06 AM 1 October 2010
http://www.iba.org.il/bet/bet.aspx?type=1&entity=678406
[Translation by IMRA]

Israel rejected the American offer to provide security and diplomatic guarantees in exchange for the extension of the freeze by two months.

A senior source in Jerusalem assesses that even if Prime Minister Netanyahu wants to extend the building freeze in the settlements, he would not have a majority in the cabinet to approve it.
 
Our Diplomatic Affairs correspondent Shmuel Tal reports that Israel rejected the American proposal to provide security and diplomatic guarantees in exchange for the extension of the freeze for two months.  The proposal was discussed in the meetings of Minister of Defense Barak and of the prime minister's representative Attorney Yitzhak Molho with officials in the administration in Washington and the two announced that Israel could not accept it.

Israel offered that the new construction be only in the large settlement blocs, under government supervision and with a low profile.  U.S. Envoy Mitchell is to meet this morning with Netanyahu to give him the Palestinians reply to the Israeli proposal.  In Jerusalem it is expected that Abu Mazen [AL: Mahmoud Abbas] will reject the offer.
 

Geen humanitaire hulpgoederen aan boord van Joodse "Free Gaza" schip Irene

Het schip "Irene" en de 'hulpgoederen voor Gaza' aan boord. Het IDF heeft net zoals de vorige keren, beloofd de hulpgoederen af te leveren in Gaza.

 
Op drie van de zes schepen die in mei naar Gaza voeren en door Israel werden geënterd, bleken helemaal geen hulpgoederen aanwezig te zijn, alleen activisten die graag door Hamas als helden onthaald hadden willen worden. Ook op het bootje dat afgelopen week met Joodse activisten naar Gaza voer was nauwelijks hulp aanwezig, althans volgens een foto en verklaring van Israelische ambenaren die de goederen van het schip hebben gehaald en beloofd ze netjes in Gaza te zullen afleveren. Nee, daar zijn geen vrachtwagens voor nodig.
 
De hele actie was slechts een publiciteitsstunt die niks met het leveren van hulp aan de bevolking te maken had. Niet alleen stelt de hulp niks voor, het is geen enkel probleem humanitaire hulp over land naar Gaza te brengen, zoals de VN dagelijks doet, maar ook andere organisaties zoals het Rode Kruis.
 
De nogal tegenvallende goederen van het flottielje van afgelopen mei (waaronder medicijnen die een jaar over de datum waren) werden door Hamas geweigerd, omdat ze door Israelische handen waren 'besmet' en bleven dus weken aan de Israelische kant van de grens liggen, totdat er eindelijk een regeling was getroffen via de VN. Tot zover het nut van dergelijke 'konvooien'.
 
Nog een opmerking over het feit dat het nu Joodse activisten betreft, waaronder, zoals breed werd gerapporteerd, zelfs een overlevende van de Holocaust. Joods antizionisme is ouder dan Israel. Het heeft een lange traditie in zowel de Joodse religie als onder Joden die zich assimileerden en nog zo min mogelijk met hun Joodse wortels te maken wilden hebben. Joods nationalisme was uit den boze want dat bevestigde het vooroordeel dat Joden vooral loyaal waren aan hun eigen volk en zaak en niet aan de landen waarin zij leefden. Zie over Joods antizionisme onder andere: Jewish antizionism en Joods antizionisme het effectiefste wapen tegen Israel. Zie ook artikel over blokkade Gazastrook.
 
RP
------------------
 
 
Geen humanitaire hulpgoederen aan boord van laatste Free Gaza schip Irene
Posted on

Net zomin als de m/s Mavi Marmara op 31 mei 2010 hulpgoederen bracht naar Gaza, was dit ook hier weer niet het geval met het kleine zeilschip de Irene met tien Joodse activisten aan boord waaronder vijf Israëliërs.Wellicht hebben deze tien Joden nog veel geluk gehad omdat ze niet aan land zijn geraakt in Gaza. De kans was behoorlijk groot dat ze net zoals soldaat Gilad Shalit vier jaar gegijzeld zouden worden in ruil voor meer wapens, bommen en granaten en de vrijlating van Palestijnse massamoordenaars.

Voor de Israëlische daadkracht jegens de Marmara waarbij 9 terroristen van de de Turkse terreurorganisatie IHH om het leven kwamen nadat ze de soldaten hadden aangevallen met bijlen en messen, werd Israël gisteren veroordeeld door de VN. Geen verrassing want Israël werd al veroordeeld door de VN voor deze actie nog vooraleer het onderzoek werd gestart. Het onderzoek was in feite overbodig.

Het verhaal achter de foto:

Een ambtenaar van de Israëlische regering heeft deze foto rondgestuurd waarop de 'humanitaire' goederen worden getoond die aan boord van het zeilbootje de  Irene werden gevonden, een schip van Joodse activisten die getracht hebben de Israëlische zeeblokkade rond Gaza te doorbreken.

Op de foto zijn vier kleine pakketten te zien met een assortiment speelgoed voor kleine kinderen zoals kleurboeken, schilder benodigdheden en kleine poppetjes. De Israëlische ambtenaar wijst naar de getoonde items als het zoveelste bewijs dat het werkelijke doel van deze missie het opzoeken van de confrontatie met het Israëlische leger was door te trachten de blokkade rond Gaza te doorbreken.

De foto's tonen aan dit weer een voorbeeld was van een onnodige provocatie die helemaal niets te maken heeft met het helpen van de mensen in Gaza of hen te voorzien van [dringende] hulpgoederen," zei de ambtenaar.

De Israëlische strijdkrachten hebben de Irene afgelopen dinsdag onderschept en afgeleid naar de haven van Ashdod. Volgens het IDF is de onderschepping vreedzaam verlopen, alhoewel sommige activisten beweren de de Israëlische troepen geweld zouden gebruikt hebben, waaronder het gebruik van tasers.  Waarschijnlijk hadden de activisten verwacht dat ze onthaald zouden worden op taart en gebak. Het schip was vertrokken vanuit de Cypriotische haven Famagusta, en had 10 activisten aan boord: 5 Israëlis, 3 Britten, 1 Duitser en 1 Amerikaan, alleen waren Joden. [bron]

 

vrijdag 1 oktober 2010

Kristallnachtherdenking en Yassin-herdenking gaat niet samen

 
De meeste feiten in dit artikel zijn niet nieuw, maar de volgende vraag is wel prangend:
 
Waarom maakt de joodse gemeenschap geen einde aan dit schandaal en neemt ze deze herdenking niet in eigen handen? Waarschijnlijk is dit het gevolg van onwetendheid over de banden tussen de Internationale Socialisten en Nederland Bekent Kleur. De Nederlandse trotskisten hebben hun eigen geschiedenis met succes vervalst.
 
De Joodse gemeenschap hield vorig jaar inderdaad een eigen herdenking, maar die was minder opvallend en kreeg daardoor minder publiciteit. Men zou er op kunnen aandringen op de Dam te herdenken de volgende keer, en de discussie kunnen aangaan dat NBK en haar vrienden niet de aangewezen organisatie is om een herdenking te organiseren die breed gedragen moet worden.
 
 
RP
------------
 

woensdag 29 september 2010

http://hoeiboei.blogspot.com/2010/09/hamas-jihad-hezbollah-op-de-dam.html

'Hamas, jihad, Hezbollah' op de Dam

De vrienden van René Danen vervalsen hun eigen geschiedenis

Totalitaire stromingen vervalsen graag de eigen geschiedenis. Het bekendste slachtoffer hiervan was de Russische revolutionair
Leon Trotski (1879-1940). Tijdens de Oktoberrevolutie was Trotski de rechterhand van Lenin. Hij was de meedogenloze politieke chef van het Rode Leger tijdens de Russische Burgeroorlog. De volkscommissaris onderdrukte daarna met grof geweld de opstand van de matrozen in Kroonstad.


Gatsjina, waar Trotski in 1919 een militaire overwinning op het Witte Leger behaalde, werd in 1923 omgedoopt tot Trotsk. Daarmee was Trotski de pionier van de persoonsverheerlijking. Nog vóór de andere bolsjewistische kopstukken (Lenin, 1924, Stalin 1925) kreeg hij zijn eigen stad.

Trotsk heeft maar zes jaar op de kaart van de Sovjet-Unie gestaan. Na de machtsgreep van Stalin viel Trotski in ongenade. Hij werd verbannen, eerst naar Alma Ata en later naar het buitenland. Ook daar liet Stalin hem niet met rust. De stalinistische infiltrant Ramón Mercader ruimde de voornaamste linkse criticus van het regime uit de weg in zijn schuilplaats in Mexico.

Ondertussen was Trotski zorgvuldig weggeschreven uit de Sovjet-geschiedenis. Het regime beschikte over vakkundige fotoshoppers, die de voormalige partijleider en zijn echte of veronderstelde aanhangers uit alle foto's wegretoucheerden.

De Internationale Socialisten (IS), de Nederlandse erfgenamen van Trotski, hebben de kunst van de geschiedvervalsing goed afgekeken van hun bolsjewistische vijanden. Dankzij hun sympathisanten slagen ze er in Wikipedia vrij te houden van slechte publiciteit. Zo valt daar niets meer te vinden over een rapport dat vier wetenschappers eind 2009 hebben geschreven voor het ministerie van Binnenlandse Zaken.

"Tijdens en na de oorlog in Gaza heeft IS haar pro-Palestijnse standpunt in behoorlijk antisemitische termen verwoord", schreef onderzoeker Hans Moors (blz. 105). Hij vestigde tevens de aandacht op de gewelddadige kanten van deze groepering, 'de belangrijkste organisatie binnen socialistisch extreemlinks'. Op het bewuste rapport valt wellicht het nodige af te dingen. Het hoofdstuk over de PVV ('nieuw rechts radicaal') was bijvoorbeeld zeer omstreden. De IS schreef een protestbrief en dreigde zelfs met juridische stappen. Toch is het vreemd dat er met geen woord hierover wordt gerept, ook niet met de vermelding dat de conclusies worden aangevochten door de IS. Moors ziet namelijk geen reden om de gewraakte passage te wijzigen. Het rapport voor minister Ter Horst staat nog steeds op de website van het onderzoeksinstituut IVA.

Na overleg op Wikipedia is ook de samenwerking met de politieke islam verwijderd uit het lemma Internationale Socialisten. Bezoeken van IS-leiders aan de Cairo-conferentie van de fundamentalistische Moslimbroederschap worden als 'niet relevant' beoordeeld door de moderatoren van de internet-encyclopedie.

Verwijderd zijn ook verwijzingen naar de herdenking op 27 maart 2004 van sjeik Achmed Yassin, de oprichter van de Palestijnse terreurbeweging Hamas. In dit geval was het IS-voorman Peyman Jafari himself die dit onderdeel liet schrappen. De activiteit zou ook al niet relevant zijn. Bovendien zou het niet om een herdenking gaan. Bij het lemma over Miriyam Aouragh lukte het echter niet om deze herdenking te verdonkeremanen ondanks hardnekkige pogingen om ook deze episode te herschrijven.

In 2007 leverde Koen Vink van Milieudefensie stevige kritiek op de Hamas-sympathieën van de IS, met name ook op de herdenking van Yassin. Jafari verdedigde zich door te stellen dat het niet om een herdenking ging van de terreursjeik, maar om een protest tegen diens liquidatie door het Israëlische leger.

In dit geval gaat het om geschiedschrijving achteraf. In 2004 was er namelijk wel degelijk sprake van een herdenking van sjeik Yassin, die werd georganiseerd door de IS, de Arabisch-Europese Liga (AEL), het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN) en Emcemo van Abdou Menebhi, voormalig bestuurslid en activist van Nederland Bekent Kleur (NBK). Om die reden trok het Nederlands Palestina Komitee (NPK) zich een dag van te voren terug, zo blijkt uit een persbericht op Indymedia. "Het NPK stond een bepaalde vorm van de actie op 27 maart voor ogen, maar in de loop van donderdag zijn grote twijfels gerezen of deze vorm in samenwerking met IS, AEL, KMAN en EMCEMO nog wel gehandhaafd zou kunnen worden. Er blijkt sprake te zijn van een totale verandering van thema, nl een herdenking van de moord op sheikh Ahmad Yassin in plaats van een herdenking van de Dag van het Land, waarbij de bouw van de Apartheidsmuur centraal zou staan. Uiteindelijk heeft dit het NPK doen besluiten om zich uit de activiteit terug te trekken."

Ook kort na afloop was er sprake van een herdenking van Yassin. De AEL plaatste op 30 maart een bericht op Indymedia onder de kop 'Sheikh Ahmed Yassine herdacht op de DAM'. "Zaterdag 27 maart 2004 kwamen enkele honderden mensen bijeen om oprichter en leider van Hamas, Sheikh Ahmed Yassine, te herdenken. Ook was de demonstratie georganiseerd om onze steun te betuigen aan het verzet in Palestina. De demonstatie was in samenwerking georganiseerd met de Internationale Socialisten."

Daaronder zetten de IS zelf een bericht met de kop 'Palestina manifestatie Dam inspirerend en strijdbaar'. Het verslag maakt melding van toespraken van onder anderen Menebhi en Aouragh. Jafari zou drie jaar later beweren dat de term 'herdenking' door de AEL werd gebruikt, maar nergens blijkt dat de IS daar in 2004 bezwaar tegen maakte.

Alle 'burgerlijke media' hadden het over een herdenking. Zo meldde het ANP op 25 maart om 23.40 uur de herdenking door de AEL met steun van de IS en het KMAN, plus de terugtrekking van het NPK. Het Algemeen Dagblad stuurde de ervaren verslaggever Orkun Akinci naar de Dam. "De herdenking van sjeik Ahmed Yassin", schreef hij, "is zaterdag enigszins ontsierd door een paar akkefietjes. Enkele tientallen jongeren hadden zo hun eigen ideeën over de manifestatie en uitten zich onder meer door het verbranden van een Israëlische vlag. Enkele sprekers, die opriepen terug te slaan naar 'de zionistische slachters', spoorden hen daarbij aan."

Volgens dit verslag (AD, 29 maart 2004) probeerde Moustafa Turky van de Palestijnse Gemeenschap Nederland de jongeren te kalmeren. "Het leed was echter al geschied na de toespraak van leider Marmouch van de Arabisch Europese Liga en Miriyam Aouragh van de Internationale Socialisten. Zij stonden amper stil bij de moord op Yassin, maar gebruikten hun spreektijd vooral voor hatelijkheden aan het adres van Israël, de Verenigde Staten en, in het geval van Aouragh, ook Nederland."

Akinci schrijft verderop: "Aouragh riep dat 'Israël zijn eigen graf heeft gedolven'. 'Iedereen zal nu aanslagen gaan plegen in de hele wereld.' Haar woorden werden door een deel van de aanwezigen beantwoord met 'Hamas, jihad, Hezbollah'."

IS-leider Aouragh is, zo schreef ze zelf op het Allochtonenweblog, actief bij Nederland Bekent Kleur, organisator van de jaarlijkse herdenking van de Kristallnacht, het begin van de Jodenvervolging in Duitsland. NBK duldt dus iemand in haar gelederen, die jongeren opzweepte om Hamas, Hezbollah en de jihad toe te juichen. NBK werkt daarnaast samen met Abdou Menebhi, een tweede spreker op deze beruchte manifestatie.

Waarom maakt de joodse gemeenschap geen einde aan dit schandaal en neemt ze deze herdenking niet in eigen handen? Waarschijnlijk is dit het gevolg van onwetendheid over de banden tussen de Internationale Socialisten en Nederland Bekent Kleur. De Nederlandse trotskisten hebben hun eigen geschiedenis met succes vervalst.

Carel Brendel

'Hamas, jihad, Hezbollah' op de Dam (De vrienden van René Danen vervalsen hun eigen geschiedenis)

 

Benny Morris over Christopher Hitchens en het Palestijnse narratief

 
Het is een aardige vergelijking, tenminste in de variant van Morris:

In "Hitch-22" Hitchens approvingly cites (and expands) a metaphor coined (I think) by Jeffrey Goldberg, a correspondent for The Atlantic: A man (the Zionist Jew), to save himself, leaps from a burning building (anti-Semitic and Holocaust Europe) and lands on an innocent bystander (a Palestinian), crushing him. To which Hitchens adds - and the falling man lands on the Palestinian again and again (the conquest of the West Bank and Gaza, the suppression of the intifadas, the construction of settlements in the territories, etc.).
But the metaphor is disingenuous, and it requires amplification to conform to the facts of history. In fact, as the leaping man nears the ground he offers the bystander a compromise - let's share the pavement, some for you, some for me. The bystander responds with a firm "no," and tries, again and again (1920, 1921, 1929, the Arab Revolt of 1936-39 and the 1947-48 War of Independence), to stab the falling man as he descends to the pavement. So the leaping man lands on the bystander, crushing him. Later, again and again, the leaping man, now firmly ensconced on the pavement, offers the crushed bystander a compromise ("autonomy" in 1978, a "two-state solution" in 2000 and in 2008), and again and again the bystander says "no."

The falling man may have somewhat wronged the bystander, but the bystander was never an innocent one; he was an active agent in and a party to his own demise.

Dat niet alleen, hij vond ook die brand wel prima, en had goede contacten met de brandstichters. En de man die omlaag gesprongen kwam, maakte voor de brand ook gebruik van dat trottoir. Enfin, iedere vergelijking gaat mank, en wat vaak verloren gaat zijn de minder dramatische en tot de verbeelding sprekende zaken, zoals dat de zionisten voor de Holocaust al een semi-staat in Palestina hadden opgebouwd, en hun broeders graag wilden redden voordat dat gebouw in brand vloog, maar dat werd tegengehouden door de politie die het trottoir controleerde (de Britten), die op hun beurt weer handelden onder druk van de Arabieren, oftwel de man die op het trottoir stond. Maar met zoveel nuances is de vergelijking dus een gedrocht geworden.

Een andere veelgehoorde vergelijking is deze: stel dat de Friezen opeens heel Nederland zouden opeisen, omdat ze hier duizenden jaren geleden woonden, en de Nederlanders tot tweederangsburgers maakten? Dit alles omdat ze elders, ver weg van hier, dreigen te worden uitgeroeid, en zich toen opeens herinnerden dat ze ooit in Nederland hadden gewoond? Je hoort deze vergelijking ook wel met de Kelten of andere oude volken. De vergelijking gaat niet alleen mank, maar is puur en alleen gebaseerd op het Palestijnse narratief. Zie voor een analyse ook: Israel en de Frysia vergelijking

Wat ik een aardige vergelijking vind is die van een verwaarloosd huis, een paar kamers zijn nog bezet, en in het midden ligt een heel bijzondere kamer met een altaar. Vroeger woonden er ook anderen maar die zijn eruit verdreven en gevlucht, en sindsdien is het huis nogal vervallen, al hebben er altijd wel groepjes mensen gewoond. Op een dag begonnen meer mensen terug te keren die familie waren van de mensen die er vroeger hadden gewoond, en die de God eerden waarvan (alleen op die plaats en in die kamer) een altaar stond. Zij werden elders verdreven, en waren altijd naar het huis blijven verlangen en vertelden elkaar er verhalen over van vroeger. Zij begonnen het huis te renoveren, namen meer kamers in bezit, en kregen ruzie met de mensen die er waren blijven wonen, etc. etc.
 
RP
-------------


No love for Muslims, unless they're Palestinian
Christopher Hitchens, one of the most important journalists in the English-speaking world, needs to take a long, hard look at Palestinian history and at the nature, behavior and aims of the Palestinian national movement.

By Benny Morris - Haaretz 29.09.2010
http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/no-love-for-muslims-unless-they-re-palestinian-1.316295

Christopher Hitchens, one of the most important journalists in the English-speaking world (a columnist for Vanity Fair, a contributing editor to The Atlantic), is of two minds about the Islamic Arab world. Or, rather, for him it is divided in two - the Palestinians and all the rest.

About "the rest," he is fairly clear (as in his just-published book, "Hitch-22: A Memoir): It is a world riddled by corruption, violence and brutal autocracy, gradually falling into the grip of a nihilistic or medieval Islamism that is challenging the core values of the West - liberalism, democracy, tolerance and equal rights for women, homosexuals and ethnic minorities.

Hitchens broke ranks with his leftist colleagues (he had long written for the British New Statesman weekly, and later, the U.S. weekly The Nation) and famously supported both of the Gulf wars: in 1991 and 2003.

Hitchens has condemned the Sudanese Arabs for murdering their Christian and animist kinsmen in Southern Sudan and in Darfur, and the Iraqi Arabs (and Muslim Turks) for killing and oppressing the Kurds.

Indeed, he has written books on the Kurdish struggle for independence and on Cyprus in which he was critical of the 1974 Turkish invasion and ethnic cleansing of the northern third of the island.

Most recently Hitchens has expressed sympathy for a possible Israeli strike against Iranian nuclear facilities (calling it an act of self-defense).

Yet he still has a soft and blind spot for the Palestinians, who can apparently do no or little wrong (similar to the attitude of Western leftists toward the Republicans during the Spanish Civil War of 1936-39, despite their occasional massacres of Catholics, the internal purges by Communists of liberals and POUM-supporters, etc.).

In "Hitch-22" Hitchens approvingly cites (and expands) a metaphor coined (I think) by Jeffrey Goldberg, a correspondent for The Atlantic: A man (the Zionist Jew), to save himself, leaps from a burning building (anti-Semitic and Holocaust Europe) and lands on an innocent bystander (a Palestinian), crushing him. To which Hitchens adds - and the falling man lands on the Palestinian again and again (the conquest of the West Bank and Gaza, the suppression of the intifadas, the construction of settlements in the territories, etc.).

But the metaphor is disingenuous, and it requires amplification to conform to the facts of history. In fact, as the leaping man nears the ground he offers the bystander a compromise - let's share the pavement, some for you, some for me. The bystander responds with a firm "no," and tries, again and again (1920, 1921, 1929, the Arab Revolt of 1936-39 and the 1947-48 War of Independence), to stab the falling man as he descends to the pavement. So the leaping man lands on the bystander, crushing him. Later, again and again, the leaping man, now firmly ensconced on the pavement, offers the crushed bystander a compromise ("autonomy" in 1978, a "two-state solution" in 2000 and in 2008), and again and again the bystander says "no."

The falling man may have somewhat wronged the bystander, but the bystander was never an innocent one; he was an active agent in and a party to his own demise.

In "Hitch-22" this is somehow omitted. Rather, the often-enlightened Hitchens (who provided a roof and haven for his friend Salman Rushdie when he was under an Islamist death sentence, and who speaks quite forthrightly about "Islamist murderers" and cowardly, naive or deluded Western liberals bent on appeasing these "murderers"), fails to note the continuous, powerful religious impulse underlying the Palestinian national struggle since its inception in the 1920s. (What other national liberation movement in modern times, with the exception of that of the Greek Cypriots, was led by a cleric?). Who, if not the Islamists, won the Palestinian general elections in 2006?

Moreover, throughout Hitchens seems to accept the Palestinians' definition of themselves as "natives" struggling against an "imperialist" foreign enemy.

But what of Jewish residence in the Land of Israel between the 12th century B.C.E. and the late Byzantine period (5th and 6th centuries C.E.)?

And what of Jewish residence and "nativeness" in Palestine since 1882, nearly 130 years ago? If residence grants rights, surely Jewish residence counterbalances Arab residence in Palestine since 636 C.E.

And if it is conquest that affords a claim to territory, then how is the Arab conquest in the 7th century, by blood and fire, any more morally cogent than the Jewish conquests of 1200 B.C.E. or 1948/1967?

Hitchens needs to take a long, hard look at Palestinian history and at the nature, behavior and aims of the Palestinian national movement.

VN mensenrechtenraad veroordeelt Israel wegens aktie tegen Gaza flottielje?

 
 
-----------------

VN mensenrechtenraad veroordeelt Israel wegens aktie tegen Gaza flottielje

http://israel-in-de-media.blogspot.com/2010/10/vn-mensenrechtenraad-veroordeelt-israel.html

VN veroordeelt Israel

De VN mensenrechtenraad veroordeelt Israël wegens haar optreden tegen sommige opvarenden van de Mavi Marmara. Nu is dat niet verbazingwekkend omdat 80% van de landen, die deel uitmaken van de mensenrechtenraad helemaal geen mensenrechten in hun land kennen en het is natuurlijk heerlijk om de aandacht van de wereld af te leiden van de miserabele toestanden in eigen land door een ander land te beschuldigen en te veroordelen. Israël is daarom ook van mening dat deze raad bevooroordeeld is.
 
Maar de mening van Israel is hierin onbelangrijk!
 
Wel belangrijk is dat filmbeelden, interviews en geluidsbanden, die Israel in het gelijk stellen, volkomen werden genegeerd. Dat Israël een grote fout heeft gemaakt staat buiten kijf, want al voordat de flotilla uit Istanbul vertrok circuleerden op Youtube opruiende filmpjes, waarin Israel moord en doodslag werd beloofd door de martelaren van de IHH, als Israël zou durven ingrijpen. Er deden meerdere organisaties mee aan de Gaza flotilla, maar alleen op deze boot gesponsord door het IHH hebben terdege voorbereide Mujahideen (moslim soldaten) met staven en messen de Israëlische soldaten aangevallen, waardoor de doden zijn gevallen.

De Turkse islamitische organisatie IHH werd in 1992 opgericht om moslim Mujahideen  naar Bosnië te sturen voor de strijd tegen de Serviërs. De IHH is geïnspireerd door Ayatollah Khomeini's "ideology." En zijn beroemde uitspraak: "Als iedere moslim een emmer water over Israel zou gooien, dan zou Israel in zee spoelen."  De IHH is onderdeel van "The Union of Good" die geld verzamelt voor Hamas. Nog steeds is de IHH actief in Bosnië, waar het geld inzamelt in moskeeën, dat wordt doorgesluisd naar Hamas, volgens een Servische krant.

In een interview heeft de leider van IHH gezegd dat de missie van de Mavi Marmara zeer succesvol is geweest, al heeft men het doel niet bereikt. Men heeft de wereld laten zien hoe gewelddadig en bloeddorstig Israël is en Israël kwam onder grote druk te staan vanuit vele Europese landen. Nu met de uitspraak van de VN mensenrechtenraad wil de IHH proberen om Israël voor het Internationaal Gerechtshof te dagen om een veroordeling te bewerkstelligen.

Zolang een zich beschaafd noemend Nederland, dat ook deel uitmaakt van deze mensenrechtenraad zich niet verzet tegen de kidnapping van de VN door landen als Iran, en een man als Ahmedinejad zijn minderwaardige verzinsels kan spuien in de VN, is en blijft de VN een machteloos en geldverslindend instituut dat het gespuis van deze aarde een waardig gezicht geeft.

 
Rami de Lieme, Amstelveen

Verenigde Naties & Israel: Moreel kompas...en mensenrechten?


Een goed stuk in het Friesch Dagblad over de VN Mensenrechtenraad, en het feit dat de Westerse landen ook een verantwoordelijkheid hebben om te voorkomen dat VN raden worden gekaapt door ondemocratische landen die elkaar de hand boven het hoofd houden. Het is jammer dat de Volkskrant of de NRC niet een dergelijk hoofdredactioneel commentaar publiceert.
 
RP
-------------
 
Hoofdartikel - woensdag, 29 september 2010
Moreel kompas...
 
Demissionair premier Balkenende heeft zaterdag in zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York de vinger op de zere plek gelegd. De premier zei dat de VN hebben gefaald in het aanpakken van mondiale problemen. De VN spelen nauwelijks een rol in de bestrijding van de economische crisis. De VN-klimaattop in Kopenhagen eind vorig jaar is mislukt. En er worden te weinig resultaten geboekt voor de zogeheten Millenniumdoelen, zoals halvering van armoede in 2015.
 
Zwaarwegender kritiek had de premier op de passieve houding van de VN wat betreft schendingen van mensenrechten. Balkenende was niet te spreken over de landen die de Sudanese president Bashir vrijelijk laten reizen. Bashir wordt beschuldigd van onder meer oorlogsmisdaden en is aangeklaagd door het Internationale Strafhof in Den Haag. Enkele lidstaten weigeren Bashir echter aan te houden.
 
Balkenende liet het bij dit ene voorbeeld. Er zijn meer gevallen waaruit blijkt dat de VN niet bepaald een moreel kompas zijn voor een betere wereld. Zo wordt de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties bevolkt door lidstaten als Sudan, Libië en Zimbabwe die zelf de mensenrechten met voeten treden. De raad wordt gedomineerd door een blok van islamitische en Afrikaanse staten, gesteund door Rusland, China en Cuba. Naar schatting zijn 27 van de 47 landen die zitting hebben in de huidige raad niet vrij, of slechts gedeeltelijk vrij. Deze landen stemmen als blok om elkaar tegen kritiek te beschermen. Het aantal landen in de raad dat de mensenrechten respecteert, loopt langzaam terug doordat steeds meer onvrije landen er zitting in nemen.
 
Dat heeft tot gevolg dat de raad er niet in slaagt de meeste grote mensenrechtenschendingen aan te pakken en dat sommige ernstige gevallen zelfs worden toegedekt. Vandaar ook dat de door Balkenende aangehaalde Bashir nooit is veroordeeld. De Sudanese president is immers een moslim en zijn land heeft zitting in de Mensenrechtenraad.
 
Gezien de samenstelling van de Mensenrechtenraad, mag het verder geen verrassing zijn dat niet met een objectieve blik naar het optreden van Israël wordt gekeken. Geen enkel ander land is zo vaak door de raad veroordeeld als Israël. Grote conferenties van de Verenigde Naties over antidiscriminatie en antiracisme worden door islamitische landen misbruikt voor een antisemitische hetze.
 
Een paar jaar geleden waarschuwde de toenmalige VN-secretaris-generaal Kofi Annan de raad al om niet te overdreven de aandacht op Israël te richten, maar ook schendingen van de mensenrechten door andere staten te onderzoeken. Dat heeft weinig geholpen. De Nederlandse demissionair minister van Buitenlandse Zaken Verhagen zei twee weken geleden nog dat het bekritiseren van Israël een gewoonte lijkt te gaan worden.
 
...en mensenrechten
 
Een relatief klein aantal landen waar de mensenrechten worden geschonden, hebben grote invloed in de raad. Het beoordelingssysteem van mensenrechtensituaties is tot een aanfluiting geworden. En de morele verontwaardiging wordt gereserveerd tot één land, Israël. Daar kan in navolging van Kofi Annan, Verhagen en veel andere westerse regeringsleiders terecht schande van worden gesproken, maar de beschaafde landen hebben zelf ook een verantwoordelijkheid. Het is nu eenmaal zo dat elke lidstaat van de Verenigde Naties evenveel te zeggen heeft, of het nu een democratie of een dictatuur is. Vandaar dat ook de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad in een toespraak voor de VN zowel de Holocaust als het bestaansrecht van Israël kan ontkennen. En dat Iran zelfs zitting heeft in de Mensenrechtenraad. Of dat Pakistan sinds gisteren voorzitter is van de VN-atoomwaakhond IAEA, terwijl het land niet eens meedoet aan het non-proliferatieverdrag, het verdrag dat de basis vormt voor het werk van de IAEA.
 
Het is de taak van de vrije landen in deze wereld om ervoor te zorgen dat VN-raden niet worden gekaapt door landen die het niet zo nauw nemen met de mensenrechten. Maar door luiheid en onverschilligheid staan zij toe dat de bescherming en het promoten van de mensenrechten in handen komt van bedenkelijke lidstaten. Zo stonden de Latijns-Amerikaanse landen vorig jaar toe dat Cuba zich namens hen kandidaat stelde. En stonden de Europese landen toe dat Rusland en Azerbeidzjan zich uit hun naam beschikbaar stelden.
 
Het is dus ook een beetje de schuld van westerse landen die zich afzijdig opstellen dat de eenzijdigheid in de Mensenrechtenraad zo nadrukkelijk naar voren komt. Landen die zeggen te geloven in gelijkheid en vrijheid hebben ook de morele verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat die zoveel mogelijk worden bevorderd.
 
 

donderdag 30 september 2010

Israël-Palestina Info op Facebook, Twitter en Hyves

 
Israël-Palestina.Info is momenteel doende met de "nieuwe sociale media" op internet, zoals een eigen pagina en groep op Facebook, een Hyves en een Twitter. We zullen die niet direkt met allerlei verschillende inhoud gaan vullen. Ze zijn in eerste instantie vooral bedoeld om elkaar en vooral de website en deze Nieuwsblog te ondersteunen en promoten, en om sympatisanten meer mogelijkheden te geven voor interactie en feedback. Maar wie weet wat daaruit nog voortkomt?
 
Hieronder voor deze gelegenheid nog eens onze missie zoals omschreven op de voorpagina van de website.
 
Wouter
_____________
 
Israël-Palestina Info wordt gemaakt door enkele Nederlandse vrijwilligers, die geïnteresseerd zijn in en zich betrokken voelen bij het Israëlisch-Palestijnse conflict. We zijn niet religieus en zelf ook niet afkomstig uit het Midden-Oosten. Onze website is geheel onafhankelijk en we krijgen door niemand hiervoor betaald. 

Doel van deze website is informatie te bieden over de
achtergronden van het slepende conflict tussen Israël en de Palestijnen en Arabische landen, mythes en misvattingen over het conflict te ontzenuwen, alsmede een gids te bieden naar andere informatie op het internet die in meerdere of mindere mate betrouwbaar is. Daarnaast plaatsen we opinies van derden en van onszelf over het conflict en over actuele ontwikkelingen en discussies.

Wij willen een tegenwicht bieden aan de eenzijdigheid die berichtgeving en standpunten over het conflict vaak kleuren. Op het internet en in de media is er weliswaar veel informatie over te vinden, maar er zijn nauwelijks neutrale of objectieve websites in het Nederlands. De meeste sites nemen het hartstochtelijk op voor één van beide partijen, waarbij de waarheid nogal eens vertekend wordt en van beide volken een karikatuur wordt gemaakt:

De Israëli's worden regelmatig afgeschilderd als wrede, racistische bezetters, die een zo groot mogelijk gebied willen annexeren, aan etnische zuiveringen doen en een Apartheidsbeleid voeren; ze zouden arrogant zijn, zich verheven voelen boven het internationaal recht en alle kritiek afdoen als antisemitisme. Zij worden ook afgeschilderd als getraumatiseerde slachtoffers van millennia van vervolging, culminerend in de Holocaust, die zich nu verschansen achter torenhoge muren in een modern Joods getto, en anderen aandoen wat henzelf werd aangedaan.

De Palestijnen worden vaak beschouwd als zielige, weerloze slachtoffers van onteigening en verdrijving, die de prijs voor de Holocaust moeten betalen, en uit wanhoop hun laatste middel tot verzet in het geweld zoeken; ze worden anderzijds gezien als achterlijke godsdienstfanaten met een doodscultus, die zichzelf opblazen voor 72 maagden en het martelaarschap; ze zouden er allerlei middeleeuwse ideeën op nahouden
en niet in staat zijn ook maar iets productiefs voort te brengen.

De realiteit is dat beiden zowel slachtoffer als dader zijn, soms wreed, soms humaan, en beiden tonen zich vaak uitermate ongevoelig voor het lijden aan de andere kant. Dit geldt voor Arabieren en hun westerse sympathisanten die Israël met de Nazi's vergelijken en de Holocaust ontkennen of Joods nationalisme als een vorm van racisme bestempelen, en voor Israëli's en hun sympathisanten die alle ellende van de Palestijnen, van het
vluchtelingenprobleem tot de bezetting, als hun eigen schuld afdoen.

Tot in de jaren '80 stonden de Nederlandse media en publieke opinie bijna unaniem achter Israël en lag kritiek op het Israëlische beleid erg gevoelig. Met name de eerste Libanon Oorlog, het nederzettingenbeleid en de Eerste Intifada brachten daar verandering in, en leidden tot toenemende openlijke kritiek op Israël en sympathie voor de Palestijnse zaak. Tijdens het
Oslo vredesproces in de jaren '90 leefde wijd verbreid de hoop dat het langdurige conflict eindelijk opgelost zou worden, net zoals de Apartheid in Zuid-Afrika en het conflict in Noord-Ierland. Sinds het vastlopen van het vredesproces wijzen vooral  vredes- en ontwikkelingsorganisaties en linkse groeperingen en politieke partijen in het Westen naar Israël als de verantwoordelijke, en zetten een steeds eenzijdiger beeld neer van het conflict, waarin in toenemende mate het bestaansrecht van Israël als Joodse staat in twijfel wordt getrokken, het Zionisme als racistisch wordt bestempeld, en wordt opgeroepen tot een boycot van het land; geluiden die voorheen met name van Arabieren en rechtse antisemieten te horen waren. Deze eenzijdige beeldvorming kleurt ook de berichtgeving in de Nederlandse media. Onze website wil hier mede een tegenwicht aan bieden.

Vanuit onze idealen streven we naar rechtvaardigheid en vrede. In dit conflict leidt wat de één rechtvaardig vindt echter vaak tot onrecht voor de ander. Zo gaat het recht van de Palestijnse vluchtelingen op terugkeer ten koste van het recht op zelfbeschikking van de Joden, en leidt het recht van de Joden zich in geheel 'Eretz Israel' te vestigen, tot fragmentering van een toekomstige Palestijnse staat. Een in de ogen van beide partijen geheel rechtvaardige vrede is dan ook onmogelijk, en velen die zeggen een 'rechtvaardige vrede' na te streven, bedoelen vaak dat één van beide partijen maar van zijn rechten moet afzien. Volgens ons is een
twee-staten oplossing, dat wil zeggen zelfbeschikking voor Joden èn Palestijnen, de enige oplossing voor het conflict.

Wij werken samen met personen en organisaties die onze visie delen, dat het Zionisme een legitieme beweging is, en dialoog en deling van het land de uitweg is uit het conflict. Onze voornaamste partners zijn op dit moment de vrijwilligers van
MidEast Web for Coexistence en Zionism and Israel Information Center.

Mocht U feitelijke onjuistheden of belangrijke omissies in onze artikelen constateren, dan ontvangen wij daarover graag bericht.

Als U zich kunt vinden in onze doelstelling, dan bent U van harte welkom om contact met ons op te nemen.

Ratna & Wouter namens
Israël-Palestina Info

woensdag 29 september 2010

Demonstratie in Jeruzalem tegen gender segregatie en vrouwenonderdrukking

 
Mochten er maar 50 mensen demonstreren, of was de opkomst gewoon zo slap? De terreur van extreme Haredi die vrouwen achterin de bus willen hebben en meer van dat soort ongein, breidt zich steeds verder uit, maar de meeste Israelische feministen hebben het schijnbaar te druk met aktievoeren voor de Palestijnen, daarbij op haar Meulenbelts een oogje dichtknijpend voor de onderdrukking van vrouwen in de Palestijns-Arabische gemeenschap...

Wouter
_________________

The Jerusalem Post
Dozens march in J'lem to protest gender segregation
By JONAH MANDEL
09/29/2010 14:23
http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=189643


About 50 men, women walk towards Mea She'arim neighborhood amongst a heavy police presence; no violence, friction reported.

About 50 men and women accompanied by large police forces marched from central Jerusalem towards Mea She'arim on Wednesday to protest gender segregation in the haredi neighborhood.

Large police forces accompanied the protesters, who for slightly over an hour marched up a vacant Rehov Strauss and chanted slogans and held signs against religious coercion. The adjoining streets were also sealed off to the local residents in order to prevent any possible friction between them and the protesters.

One elderly woman loudly berated the marchers from her second-story balcony for their "nerve" in criticizing her lifestyle in her own neighborhood, but Mea She'arim resident Moshe Shimon disregarded the march as nothing more than a result of ennui. "They have no children at home, their pets are fed, children at risk in Israel are taken care of, so they come here to protest the fact that an entrance to a synagogue had been expanded to cope with the thousands of people visiting it over the holiday," he said after the marchers reached the police barrier a few dozen meters before Kikar Hashabat and turned back toward the intersection of Strauss and King George. "They are protesting against something they fear might happen in the future, but is not the current situation." Reuven Schiff, who lives on the neighborhood's Rehov Yesha'ayahu, noted that he had to wait over half an hour before being able to cross Rehov Strauss on his way home from synagogue, due to the march. "I don't understand – so they are in favor of barring people's free passageway?" Schiff asked, noting that the separation being protested was for a limited period in the year for a few hours in the night.

But to Rona Ovorano, one of the protest's organizers who led the marchers and chanters adorned in a bicycle helmet, the small demonstration was a landmark event since it was the first time the High Court of Justice allowed such a protest in this haredi area of Jerusalem. "This year they allowed us 50 people, if the oppression of women continues, we'll bring thousands to protest here next year," she said. "The terror against women in the haredi community is real, if there is no popular resistance to it, nothing will stop it."

"We came here to protest against the deterioration in the status of women in Jerusalem," she said. "Things are getting worse for women every day, there is separation on buses, pictures of women are removed from advertisements. Women being barred from streets and sidewalks being separated was a red line we had to protest against."

The High Court of Justice on Tuesday had permitted the march over police objections following a petition last week by Ella, a Jerusalem branch of a university women's organization, Meretz and others, but ruled that it must end before reaching Kikar Hashabbat, at the heart of Mea She'arim. The demand to demonstrate in the haredi neighborhood rose after rumors circulated that extreme haredi elements were going to prevent the entrance of women to Mea She'arim during the holiday, a claim that was publicly debunked by the neighborhood's leadership. Gender separation of sidewalks near a yeshiva were initially enforced with barriers and ushers, but removed following a separate petition to the court.

Israël gebruikt leeuwenpoep als wapen aan Libanese grens

A Lion from Zion?
 
Géén hoax: Israel heeft weer een nieuw wapen ingezet. Dit keer geen 'slimme bom' die alleen Arabieren treft, of veramd uranium of witte fosfor of ratten, maar leeuwenpoep! Het zal zeker niet lang duren voordat er een klacht over wordt ingediend bij de VN, want de Libanezen die dichtbij de grens wonen kunnen nu niet meer buiten zitten of hun land bewerken vanwege de stank, het trekt ongedierte aan en zal de verspreiding van enge ziekten bevorderen. Onderstaande uitleg is dan ook maar een smoesje van de zionisten; de werkelijke reden zal duidelijk worden als de bevolking in de grensstreek - aan Libanese kant wel te verstaan - bij bosjes zal sterven aan een tot nu toe onbekende ziekte...
 
RP
----------------
 

Israël gebruikt stinkende leeuwenpoep als wapen

Het Israëlische leger heeft een nieuw 'state of the art' technologisch en nucleair wapen ingezet om de grens met buurland Libanon beter te beveiligen. Het leger heeft leeuwenstront verspreidt langs de hekken aan de grens. De stinkende uitwerpselen van de roofdieren houdt andere dieren op afstand. De poep voorkomt dat de elektronische sensoren aan de hekken, welke normaal afgaan als vluchtelingen de grens passeren, telkens vals alarm geven.

Volgens de Israëlische krant Jediot Ahronot ging er geen dag voorbij zonder dat konijnen en vogels het alarm lieten afgaan. Hoewel de leeuwen al lang uit de streek zijn verdwenen, heeft de geur van hun uitwerpselen nog steeds een afschrikwekkende werking op de dieren in de omgeving van het grensgebied.

 

Israel zal de schuld krijgen als Abbas vredesoverleg verlaat


Abbas' strategie lijkt duidelijk: zodra Israel officieel besluit dat de bouwstop definitief ten einde is en er weer gebouwd mag worden, zal hij uit de onderhandelingen weglopen en krijgt Israel de schuld. Het blijkt al behoorlijk goed te werken, want het enige waar de media het de afgelopen tijd over hadden is de bouw in de nederzettingen en hoe slecht die is voor de vrede. Over alles wat de Palestijnen doen dat niet echt bevorderlijk is voor de vrede zoals de opruiing en haatpropaganda in de media, wordt gezwegen. Abbas staat bekend als welwillend en gematigd, ondanks het feit dat hij het afgelopen jaar niks noemenswaardigs heeft gedaan om aan Israel tegemoet te komen.
 
Vreemd vind ik overigens dat Israel niet met tegenvoorstellen komt, waarbij men in ruil voor een voortzetting van de bouwstop substantiele Palestijnse concessies eist, zoals erkenning als Joodse staat en opgeven van het zogenaamde 'recht op terugkeer'. Het lijkt erop dat Israel niet echt een plan of een strategie heeft, en niet veel meer doet dan het probleem nog een weekje vooruit schuiven.
 
RP
-------------
 

Abbas: If peace talks fail, Israel will be to blame




PA President speaks during flight to Amman, Netanyahu tells Sarkozy, Clinton that peace within a year is possible.
 
 
Israel will be to blame if peace talks fail, Palestinian Authority President Mahmoud Abbas said on Tuesday.

Abbas was speaking during a flight from Paris to Amman, AFP reported, and said that the settlement construction issue would determine the outcome of the talks.
He added that he would soon be making a speech at an Arab League meeting, in which he would announce some significant decisions.

Earlier on Tuesday, Abbas told
radio station Europe 1 that he will stop talks if the settlement freeze is not reinstated.

"We don't want to stop the talks, but if the building continues, we will have to put a stop to them," Abbas said. "(Prime Minister Benjamin) Netanyahu must know that peace is more important than settlements."

"We ask for a moratorium during negotiations, because as long as there are negotiations, there is hope," he reportedly told the radio station in Arabic.


Also on Tuesday, Prime Minister Binyamin Netanyahu spoke on the phone with French President Nicolas Sarkozy and US Secretary of State Hillary Clinton, telling them that he believed it was possible to reach a historic peace agreement within a year. 
 
 

Hamas voerde in 2000 terreuraanslagen in Israel uit in opdracht van Arafat


Arafat zette zowel Hamas als de aan Fatah geliëerde Al Aqsa Martelaren Brigades aan tot het plegen van tientallen zelfmoordaanslagen op Israelische burgers, omdat hij niet genoeg concessies los kreeg van Barak tijdens de onderhandelingen in Camp David in 2000. Hij had er waarschijnlijk niet mee gerekend dat dat tot de herbezetting van de Palestijnse steden zou leiden die de jaren ervoor onder Palestijns zelfbestuur waren gekomen. Hij had er wellicht zelfs niet mee gerekend dat dit Sharon aan de macht zou helpen, al is hij daar wel voor gewaarschuwd. Verschillende mensen, waaronder president Clinton en een Saudische prins hebben er bij hem op aangedrongen het vredesaanbod van Barak te accepteren. Arafat dacht echter dat er meer te halen moest zijn.
Zie voor meer informatie ook: Intifada en vredesproces en Last Maps Camp David Talks.
 
RP
--------------

Arafat ordered Hamas attacks against Israel in 2000




Former PA chairman issued instructions to terror group when peace talks were failing; Hamas leader makes revelations during university lecture.
 
Former Palestinian Authority Chairman Yasser Arafat instructed Hamas to launch terror attacks against Israel when he realized that the peace talks weren't going anywhere, Mahmoud Zahar, one of the Hamas leaders in the Gaza Strip, revealed on Tuesday.

"President Arafat instructed Hamas to carry out a number of military operations in the heart of the Zionist entity after he felt that his negotiations with the Israeli government then had failed," Zahar told students and lecturers at the Islamic University in Gaza City.

Zahar did not say when and how Arafat instructed Hamas back then to launch the "military operations" – most of which were suicide bombings targeting Israeli civilians.

However, it is believed that Arafat issued the order to Hamas following the failure of the Camp David summit in 2000.

This was the first time that a senior Hamas official disclosed that some of the suicide bombings in Israel during the second intifada, which erupted 10 years ago, were ordered by Arafat.

Until now it was widely believed that Arafat had ordered his Fatah militiamen to carry out terror attacks on Israel.

According to various testimonies, Arafat ordered the armed wing of Fatah, Aqsa Martyrs Brigades, to launch terror attacks against Israel after he realized that the government of then Prime Minister Ehud Barak was not going to meet all his demands.

Zahar claimed that Arafat's decision to negotiate with Israel was one of the reasons that led to his "assassination." He said the decision was a grave mistake and a tactical error on the part of Arafat.

Zahar urged PA President Mahmoud Abbas to pull out immediately from the talks with Israel.

He claimed that the PA's security coordination with Israel has resulted in the elimination of a number of Hamas men in the West Bank at the hands of the IDF.

He added that Hamas now had more capabilities to smuggle weapons and other military equipment into the Gaza Strip in preparation for the next confrontation with Israel.

Zahar said that a growing number of Palestinians were now convinced that the armed struggle was the only way to deal with Israel.
 
 
 

Jeruzalem en de erfenis van Ben-Goerion


Jeruzalem is wellicht het moeilijkste punt in de vredesonderhandelingen. De door de VN in 1947 voorgestelde internationalisering is nooit afgedwongen. De enige nu nog denkbare internationalisering betreft een veel kleiner gebied: de Oude Stad en mogelijk een klein omliggend terrein, zoals de Olijfberg. Een gemeenschappelijk bestuur door Israel, de Palestijnen en een eventuele derde partij ligt het meest voor de hand. Immers noch voor Israel, noch voor de Palestijnen lijkt het te verkroppen om de zeggenschap hierover helemaal aan een derde, vreemde partij over te laten. Hoe dan ook vrees ik dat de 'stad van vrede' nog decennialang een bron van conflicten zal blijven.
 
Wouter
_______________

Ben-Gurion's legacy on Jerusalem under assault




A response to former prime minister Ehud Olmert from a former Israeli ambassador to the UN. Today, he says, Israel must reestablish that red line.
 
 
Right after the War of Independence, prime minister David Ben-Gurion faced inexorably difficult pressures over the future of Jerusalem.

The UN planned to press its case for internationalization. Its grounds were General Assembly Resolution 181, adopted in 1947 and known as the partition plan, which not only advocated the establishment of Jewish and Arab states in former British Mandatory Palestine, but also recommended putting Jerusalem under UN control as a corpus separatum, or separate entity.

True, the resolution was not legally binding; it had been forcibly rejected by the Arab states. Moreover, the UN never established the special regime for Jerusalem that it proposed. In fact, it failed to dispatch any forces to save the Old City when reports streamed in that its ancient synagogues were being systematically destroyed. Nevertheless, even after the war ended, leading diplomatic players in the UN, including the US government, came back and insisted on resurrecting the idea of international control.

Ben-Gurion stood in the Knesset on December 5, 1949 and, in no uncertain terms, rejected the demand for internationalization. He looked back at what had happened during the War of Independence, explaining that the UN "did not lift a finger" when invading Arab armies tried to destroy the holy city. It was only because of the efforts of the newly created IDF that the siege of Jerusalem had been lifted and the rest of its Jewish population saved. Ben-Gurion declared that Israel no longer viewed Resolution 181 as having any further "moral force" with regard to Jerusalem.

Four days later the General Assembly responded, again insisting that Jerusalem "should be placed under a permanent international regime."

Ben-Gurion nonetheless stood his ground and declared on December 13, 1949 that the Knesset and the rest of the government would be transferred from Tel Aviv to Jerusalem.

LOOKING BACK 60 years, internationalization was a complete failure. And yet it now appears it is coming back.

Former prime minister Ehud Olmert has put forward a proposal in this paper ("The terms for an accord," September 24) for the Old City of Jerusalem, including the Temple Mount and the Western Wall, in which this area will be overseen by "an international trusteeship."

According to Olmert, Israel would be expected to renounce its sovereignty over the holiest sites of the Jewish people, like the Temple Mount and the Western Wall, located in an area called "the Holy Basin" by negotiators in the past, and which extends beyond the Old City to the ancient Jewish cemetery on the Mount of Olives.

How is it that an idea which spelled disaster to the country's founders can suddenly be put back on the political agenda? What happened? Does this readiness come from a sense that with the reunification of Jerusalem as a result of the 1967 Six Day War, Israel has less right to sovereignty there than it did in 1949? Such a view has no basis.

The Jewish people had restored their majority in the Old City already in 1863, according to the British consulate at the time – well before any other place in modern Israel. And after 1967, international lawyers such as like Stephen Schwebel, who would become president of the International Court of Justice in The Hague, pointed to the fact that while Jordan occupied east Jerusalem after a war of aggression in 1948, Israel captured the very same areas in a war of self-defense, and as a result its title was stronger than that of other claimants at the time.

Moreover, by its actions since 1967, Israel has proven that it was the first protector of Jerusalem to truly defend the interests of all three monotheistic faiths.

Perhaps some of its political elites have forgotten what was axiomatic for Abba Eban and Chaim Herzog, but that does not diminish its historical rights.

It could be that today there is a naive belief that internationalization might work, since the UN in 2010 will be better than the UN in 1948. But there is no basis for such a conclusion. In the past 20 years, international oversight of areas of conflict has ended with one disaster after another. In 1994, a UN force in Rwanda, made up of mostly Belgian paratroopers deployed to oversee implementation of the Arusha Peace Accord, withdrew and abandoned the Tutsi tribe to acts of genocide by Hutu supremists. The UN Security Council delayed any effective action to stop the killing, which resulted in 800,000 deaths.

A year later, UN peacekeepers in Bosnia abandoned the Muslims they were supposed to protect in the town of Srebrenica. As a result, the Bosnian Serb army slaughtered more than 8,000 innocent people.

Since 2003, the UN has been unable to take decisive action and put an end to the genocide in Darfur by the Sudanese regime, given the interests of the Arab states and the Chinese. Multilateral machinery, whether based on the UN or on a consortium of states, remains notoriously slow.

In short, there is no recent international development that might lead one to believe that "an international trust," rather than Israel, might actually work and protect Jerusalem.

How is it possible to explain the difference between Ben-Gurion and the leaders who put forward from time to time the idea of internationalization? Israel at the time of Ben-Gurion was actually much weaker than it is today; its population in 1948 was a little more than 800,000. But it had something which unfortunately has been lacking in many who would renounce its sovereignty over the Old City: Israel in 1948 had a deep conviction in the justice of its cause – a rare commodity today in many influential circles.

Those putting forward the idea of internationalization are completely divorced from the sentiments of the people. Poll after poll in the past decade indicate that Israelis are not prepared to concede Jerusalem, and especially the holy sites of the Jewish people.

The problem is that when one of Israel's leaders suggests that the Old City be put under an international regime, international diplomats begin to think the government may entertain such proposals. Ben-Gurion was able to stand up to the UN General Assembly in 1949 because the world understood that Jerusalem represented a red line from which neither he nor any other representative of Israel was prepared to retreat.

Today, Israel must reestablish that red line clearly, for the impression left by these proposals badly weakens its ability to defend itself. They imply that it has lost its will and might be prepared to concede what has been – and will remain – one of the identifying core values defining the identity of the Jewish people.
 
=======
The writer served as ambassador to the United Nations between 1997 and 1999 and as foreign polcicy advisor to Prime Minister Binyamin Netanyahu during his first term. He is the author of The Fight for Jerusalem (Regnery: 2007).