donderdag 3 maart 2016

Antwoord aan Marcel Gelauff (NOS Nieuws)

 

Anti-Israel demonstratie, juli 2014

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/03/antwoord-aan-marcel-gelauff-nos-nieuws/

 

Beste Marcel Gelauff,

Bedankt voor uw uitgebreide reactie. Ik weet dat het Israelisch-Palestijns conflict veel emotie oproept en ook dat jullie kritiek van verschillende kanten krijgen. Door de één wordt je ervan beticht een verlengstuk te zijn van de Israelische propaganda machine, door de ander wordt je voor antisemiet uitgemaakt. Soms zijn die reacties inderdaad ingegeven door de eigen vooringenomen positie en eist men dat de NOS die overneemt. Dat was niet de bedoeling van mijn open brief en ik vind het jammer dat dat blijkbaar wel zo bij u is overgekomen. Ik wilde met u een gesprek aangaan over de vraag hoe je objectief over het Israelisch-Palestijns conflict bericht. Vandaar dat ik een aantal incidenten uit Israel naar Nederland verplaatste en in een NOS artikel over Israel zette. Zo zou er nooit bericht worden over incidenten hier, of in een ander Europees land. Is dat terecht, omdat we emotioneel meer betrokken zijn, of is dat een teken dat de berichtgeving niet klopt? Ik denk het laatste. De emotionele nabijheid kan in een aansluitende reportage aan bod komen, in de berichtgeving dienen de feiten zo goed en helder mogelijk te worden gegeven, in de juiste volgorde.

Ik vroeg u waarom u dat niet doet en telkens eerst de Israelische reactie meldt, in de kop soms zonder iets over de oorzaak. U ontkent daarop dat u de Israelische reactie teveel benadrukt, en verwijst naar koppen als:

http://nos.nl/artikel/2077264-politie-israel-schiet-gewapende-palestijn-dood.html

http://nos.nl/artikel/2082802-israel-doodt-twee-palestijnen-na-aanval-met-messen.html

http://nos.nl/artikel/2082274-palestijns-meisje-doodgeschoten-na-aanval.html

Ik vind dit geen objectieve koppen. De politie schiet pas nadat Palestijnen aanvielen, maar in de kop ligt de nadruk op Israelische agressie. U zou voor de verandering ook eens koppen kunnen maken waarin eerst de aanval wordt genoemd, zoals: ‘Palestijn valt Israeli aan en wordt doodgeschoten’. Ik heb geen enkele kop gezien waarin het werd omgedraaid. Waarom niet?

Meisje

Overigens is het artikel over het Palestijnse meisje een goed voorbeeld van hoe de Palestijnen weer vooral als underdog worden neergezet. In plaats van het onschuldig klinkende ‘meisje’ (ik zie het roze strikje in haar haar al voor me) had er ook ‘tiener’ of ‘minderjarige’ of ‘jongere’ kunnen staan. In de tekst staat dan ook nog een citaat van haar moeder dat dit beeld versterkt:

De moeder ontkent dat er thuis een ruzie was. “Ze is een klein meisje, waarom zou ze iemand willen neersteken?”, zegt ze.

Dat is inderdaad misschien moeilijk te begrijpen als je zo zelden aandacht besteedt aan een belangrijke oorzaak van het geweld, namelijk de opruiing door Palestijnse media onder juist jongeren en kinderen. Fatah en Hamas richten hun propaganda ook expliciet op zeer jonge mensen en stellen aanslagen op Israeli’s voor als heroïsche daden of zelfs de wens van Allah. Ik zag zopas weer een foto van een Palestijns jongetje op de schouder van pa met een groot vervaarlijk mes in zijn hand. Die moeder weet dat natuurlijk ook wel, maar ontkent zoals zoveel ouders wanneer haar kind iets ergs blijkt te hebben gedaan. Haar mening lijkt me dan ook nogal irrelevant; het is moeders eigen om wat hun kinderen te doen te bagatelliseren of ontkennen, en als ze er niet onderuit kunnen ligt het natuurlijk alleen maar aan de wrede Israeli’s, zoals de moeder in de reportage van Monique van Hoogstraten in januari over de jongen in Oost Jeruzalem die alleen nog bij zijn paard rust kan vinden en de treiterijen van de Israelische soldaten even kan vergeten.

Dan verwijst u naar de volgende koppen als bewijs dat ‘Palestijnse aanvallen evenzeer benoemd worden’:

http://nos.nl/artikel/2062101-weer-steekpartijen-in-israel.html

http://nos.nl/video/2062032-opnieuw-steekpartijen-in-israel.html

Deze koppen komen inderdaad neutraler over, maar Palestijns geweld wordt er niet in benoemd; het blijft immers vaag wat voor steekpartijen het zijn en wie de daders zijn (uit het artikel blijkt dat het om verschillende incidenten met zowel een Joodse als Palestijnse dader gaan, de kop is wat dat betreft zeker fair, maar feit blijft dat in de 99% van de gevallen dat de daders allen Palestijn zijn dit in de kop zeer zelden wordt vermeld).

U vervolgt:

Overigens, volgens de laatste tellingen zijn de afgelopen maanden 165 Palestijnen en 27 Israëliërs om het leven gekomen. Het lijkt me onvermijdelijk dat in de berichtgeving doorklinkt dat er aan Palestijnse kant meer doden zijn. Ik kan best met u meegaan dat de Palestijnen vaak de rol van underdog krijgen of aannemen, maar dat kan niet betekenen dat wij negeren wat feitelijk gebeurt.

Het laatste wat u zou moeten doen is negeren wat er feitelijk gebeurt. Besteed dus vooral aandacht aan het feit hoe die doden tot stand komen, waarom en in reactie waarop worden mensen aan beide kanten gedood? Er is daarbij nog wel een verschil tussen ‘laten doorklinken’ en continu benadrukken, zoals u doet. En hoewel soms in de berichtgeving hierover wordt toegevoegd dat de Palestijnen voor een groot deel in reactie op aanvallen werden gedood, blijft dit ook vaak achterwege. Het is bovendien niet alleen een reactie, wat makkelijk als vergelding kan worden gezien, maar ook een manier om erger te voorkomen. Het aantal doden aan Israelische kant zou vele malen hoger hebben gelegen als men niet zo snel en alert reageerde en als niet zoveel Israeli’s bewapend waren. Triest, maar vaak wel gerechtvaardigd.

Relevantie

U schrijft:

Onze journalistieke selectie van het nieuws over Israël wordt altijd bepaald door relevantie voor ons publiek maar ook door het overige nieuws. Iets wat vandaag nieuws is of een kort bericht, komt misschien morgen helemaal niet aan de orde door ander aanbod of juist uitgebreid, omdat we een achtergrond willen schetsen. Als nieuwsredactie doen we niet aan permanente gedetailleerde geschiedschrijving, waarbij alle betrokkenen letterlijk evenveel aandacht krijgen. We zijn op de allereerste plaats een nieuwsorganisatie.

Wat verstaat u precies onder ‘relevantie voor het publiek’? Dit klinkt nogal vaag. Het lijkt me dat u zelf bepaalt wat, gezien de journalistieke maatstaven van de NOS, relevant nieuws is? Dat wanneer de koning zou overlijden er weinig ruimte voor ander nieuw is begrijp ik, maar op de dagen dat Israelische burgers werden doodgestoken en u dit onvermeld liet was er niet dergelijk allesoverheersend nieuws. Waarom, nogmaals, was de tragische moord op Dafna Meir, in het bijzijn van een van haar kinderen, geen nieuws voor u? Toen Joodse extremisten een Palestijn aanvielen of een huis in brand staken was dit wel nieuwswaardig in uw ogen, en terecht. Waarom gaat Monique van Hoogstraten nooit bij kolonisten langs en brengt hun leed in beeld? Nooit. Als zij er al langs gaat is het een stukje van een halve minuut in een reportage van 5 minuten over hoe de Palestijnen lijden onder de bezetting. En zeggen de kolonisten er lelijke dingen in over Arabieren of glunderen omdat ze hun nederzetting gaan uitbreiden.

U schrijft:

Natuurlijk kan men discussiëren over onze keuzes of over fouten die we maken, maar ik hecht eraan om bovenstaande uitgangspunten te benadrukken.

Daar ben ik blij om. Mag ik u dan vragen op bovenstaande kritiek inhoudelijk in te gaan? Waarom wordt kolonistenleed genegeerd evenals de Palestijnse opruiing in media, op scholen en door hoogstaande leden van Hamas en Fatah?

U ontkent vervolgens dat de melding dat volgens een mensenrechtenorganisatie Israel 1800 huizen  voor kolonisten heeft gebouwd en dat de internationale gemeenschap daar fel tegen is, niet ter zake doet in een artikel over een Palestijnse steekpartij. U schrijft:

Het geeft context aan het bericht. Zeker, het is niet positief voor Israël maar het zegt iets over de achtergrond van de tegenstelling tussen Israël en Palestijnen. Relevant dus.

Waarom geeft dit bericht meer context dan een willekeurige andere opmerking over iets dat een van beide partijen heeft gedaan, positief dan wel negatief? Dagelijks vinden er tientallen kleine incidenten plaats (vooral stenengooien), worden er wapens bij checkpoints gevonden, moeten Palestijnen lang wachten bij een checkpoint of maakt een dokter een Palestijnse jongen beter. Er worden duizenden woningen gebouwd, voor Joden en Arabieren. Waarom is dit bericht, in een kort artikeltje op de website, zo relevant? Ziet u hierin geen overdreven focus op de bezetting en de nederzettingen om alles in het conflict te verklaren? Ik wel, het staat er immers niet voor niets, en lijkt bedoeld om te verklaren waarom Palestijnen zo vaak op Israeli’s insteken de laatste tijd. Of om aan te geven dat ook Israel vervelende dingen doet die de vrede in de weg staan. Alsof we dat nog niet vaak genoeg hebben gehoord en gelezen.

Joodse versus Palestijnse levens

U ontkent ook dat de volgende uitspraak van Van Hoogstraten gekleurd is.

,,Weer is een Palestijnse verdachte van een terreuraanslag gedood. Joodse verdachten worden opgepakt en berecht. Huizen van Palestijnse terroristen worden met de grond gelijk gemaakt. Huizen van Joodse terroristen niet. Meten met twee maten? Ja, zeggen sommigen: Palestijnse levens zijn minder waard in Israël. Nee, zeggen anderen: de Joodse staat moet juist Joodse levens beschermen.”

U noemt dit ‘feitelijk, evenwichtig en relevant’ en zegt dat dit de feiten weergeeft van hoe er met Joodse en met Palestijnse verdachten wordt omgegaan en de verschillende, tegengestelde waarderingen daarvan. Daar schrik ik eerlijk gezegd een beetje van. Wat Van Hoogstraten doet, is wat er gebeurt in een bepaald kader plaatsen en daarbij ook nog eens een deel van het verhaal verzinnen, of op zijn zachtst gezegd erg versimpelen. Zoals ik schreef worden Palestijnse verdachten niet altijd dood- of neergeschoten, maar tijdens een aanval door hen of als ze proberen weg te komen. Bovendien is er een goede reden voor die Van Hoogstraten niet noemt, namelijk het gevaar van meer geweld en meer slachtoffers door de aanvaller.

Van Hoogstraten suggereert met haar bewering dat racisme tegenover niet-Joden de motivatie is van de verschillen in behandeling, niet veiligheid in het algemeen. De Joodse staat moet geen Joodse levens beschermen maar moet, zoals iedere staat, de levens van haar inwoners beschermen, of ze nou Joods zijn of niet. Dat weet Van Hoogstraten ook wel. Raketten van Hamas en Hezbollah hebben in het verleden vaker Arabieren getroffen, en de schuilkelders en anti-raket ystemen zijn er evenzeer voor hun bescherming als die van Joden. De messentrekkers zullen niet snel op Arabisch uitziende mensen insteken, maar ook hier geldt dat Israel iedereen wil beschermen. Het gaat dus niet om Joodse versus Palestijnse levens maar om levens van Israels inwoners tegenover dat van de terrorist.

Hoe zou de NOS erover berichten wanneer de politie een messentrekker in de Kalverstraat uitschakelt voordat hij meer slachtoffers kan maken? De ‘tegengestelde waarderingen’ bestaan eruit dat voor de Palestijnen, ook voor de ‘gematigde’ Palestijnse Autoriteit en Fatah, messentrekkers en andere geweldplegers in Israel helden zijn, vrijheidsstrijders, en dat zij voor Israel terroristen zijn. Wat zij voor ons ook zouden zijn als zij hier zouden toeslaan.

U schrijft:

Wat u niet hoeft te verwachten is dat wij bij herhaling en vooropgezet zullen kiezen voor uw perspectief van het conflict. We zullen altijd vanuit onze taak als nieuwsorganisatie kiezen. Simpeler gezegd: de boodschapper de boodschap verwijten, heeft niet zoveel zin. U schrijft ook dat “Wij hebben geen enkel belang om eenzijdig over Israël of de Palestijnen te berichten.”

Dat lijkt mij ook, en daarom verbaas ik mij vaak over de eenzijdige en suggestieve berichtgeving. Ik verwacht overigens absoluut niet van u dat u het nieuws voortaan vanuit een pro-Israel visie gaat verslaan. Ik ben ook enigszins verbaasd dat ik blijkbaar die indruk bij u heb achter gelaten. Ik heb heel duidelijk gevraagd de feiten zo neutraal mogelijk te geven, om actie en reactie in de juiste volgorde te zetten, en om bij de duiding van het nieuws niet steeds uit te gaan van de Palestijn als underdog en Israel als bezetter en agressor. U lijkt zelfs min of meer te erkennen dat de Palestijnen nogal eens als underdog worden gezien wanneer u schrijft: “Ik kan best met u meegaan dat de Palestijnen vaak de rol van underdog krijgen of aannemen.” En wanneer een groep in zo’n rol wordt bevestigd door o.a. de media, zijn deze niet meer neutraal, en zien ze gevallen die dit beeld tegenspreken (Dafna Meir) gemakkelijk over het hoofd.

Beeldvorming

Ik vroeg u tot slot om zorgvuldiger en onbevooroordeeld te berichten over het conflict, en verwees daarbij ook naar het feit dat niet iedereen het verschil tussen Joden en Israel weet te maken en de eenzijdig-negatieve berichtgeving over Israel daarom ook Joden treft. U noemt dit een ‘gemakzuchtig en tendentieus verwijt’ en gaat verder niet op de inhoud in, wat ik eigenlijk nogal gemakzuchtig vind. Wel valt u mij nog eens aan en schrijft:

Mede tegen deze achtergrond ervaar ik uw waarschuwing dat onze berichtgeving zou leiden tot “kwalijke gevolgen” – namelijk tot woede tegen Israel en dus ook Joden in Nederland – als misplaatst en onheus, omdat u ons daarmee impliciet verantwoordelijk maakt voor abjecte vormen van haat en racisme, in welke hoedanigheid dan ook.

Ik zie en aanvaard uiteraard dat wij als redactie een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben voor wat wij uitzenden, maar dit kan ik niet accepteren.

U kunt niet ontkennen dat de media invloed hebben op de beeldvorming over belangrijke zaken, en dus ook op eventuele acties ten gevolge daarvan. Op andere onderwerpen lijkt u zich daar inderdaad van bewust: zo  bent u (met andere media) vaak voorzichtig in de berichtgeving over allochtonen, om te voorkomen dat zij zich gestigmatiseerd voelen als probleemgroep en dit tegenstellingen vergroot. Er is niks onheus aan u erop te wijzen dat stelselmatig negatief berichten over Israel, met weglating van relevante context, bij veel mensen woede oproept. U kunt dat zelf ook zien op internet en sociale media, waar onder negatieve artikelen over Israel meestal binnen 5 reacties de nazi-vergelijking wordt gemaakt en binnen 10 reacties de vraag wordt gesteld hoe juist Joden zoiets kunnen doen, met soms de eis dat men zich maar eens snel moet gaan distantiëren van deze schurkenstaat. Na een negatief bericht over Turkije of Rusland zie je dat soort reacties veel minder. Aan Turken en Russen wordt die eis nooit gesteld. Wat Poetin doet heeft nauwelijks invloed op het Russische winkeltje bij mij om de hoek. Dat is bij Joodse winkels en instellingen wel anders. Dat is uiteraard niet uw schuld, maar u hebt er wel rekening mee te houden, ook dat valt onder ‘maatschappelijke verantwoordelijkheid’.

Invoelbaar

De reportages van Monique van Hoogstraten zijn indringend, op het sentimentele af. Het Palestijnse leed wordt zeer invoelbaar gemaakt, de wanhoop van een moeder wiens zoon op weg naar school geregeld door soldaten of kolonisten wordt lastig gevallen, de angst en woede van tieners die in deze moeilijke omstandigheden opgroeien, het onrecht wanneer huizen worden afgebroken of land geconfisceerd. Palestijnse claims worden als waarheid neergezet zonder wederhoor toe te passen en context te geven. Vaak blijken dergelijke verhalen op zijn zachtst gezegd eenzijdig. Het extremisme van de Palestijnen ontbreekt, het geweld en de provocaties richting leger en kolonisten. Soldaten en kolonisten krijgen omgekeerd nooit een gezicht, zij blijven altijd dader en de ‘bad guy’.

Kijkt u anders nog eens naar deze reportage en vraag u eerlijk af wat die doet met mensen die toch al vinden dat moslims vaak het onderspit delven. Hij vergroot geen begrip, maar versterkt die woede en speelt vooral op emoties in. En voor het geval u met het argument aankomt dat daar reportages tegenover staan waarin het van een andere kant wordt belicht: ik heb ze niet gezien. Niet iedere reportage is even eenzijdig, maar een reportage die juist Israeli’s met hun angsten en frustraties en leed centraal stelt, heb ik lang niet gezien. Een waarin kolonisten als normale mensen en niet op landroof uit zijnde religieuze fanatici zijn neergezet kan ik me niet heugen. Dus misschien kunt u mijn geheugen even opfrissen.

U erkent dat u als redactie een maatschappelijke verantwoordelijkheid heeft. En ook dat u er geen enkel belang bij heeft eenzijdig over Israël of de Palestijnen te berichten. Ik hoop dat ik daaruit mag concluderen dat u zult proberen zorgvuldiger en neutraler over het conflict te berichten. Met meer emotionele afstand zodat vermeden wordt dat kijkers zich al te zeer met een kant gaan identificeren. Met hoor en wederhoor, en een even kritische houding tegenover Palestijnse als (pro)Israelische bronnen. En met de wetenschap dat de Palestijnen soms wat te gemakkelijk de positie van underdog aannemen en daarin ook worden bevestigd. En de kolonisten en soldaten al wel vaak en gemakkelijk de rol van bad guy krijgen. Ik wens u veel succes.

Ratna Pelle

 

Laatste 74 Palestijnen ontslagen bij SodaStream


De bureaucratie in Israel is berucht, nog steeds. Daar hebben vele jaren van Likoed beleid blijkbaar nog niets aan veranderd.
Sinds de verhuizing van de SodaStream fabriek uit de Westelijke Jordaanoever naar de Negev 5 maanden geleden, werkten er nog 74 Palestijnen, met uren reistijd mede vanwege de checkpoints.

Het dramatische afscheid doet een beetje denken aan de sluiting van V&D in Nederland....

Wouter
_______________

SodaStream CEO: Idiotic Israeli red tape, not BDS, got Palestinians fired

Government says permits were rescinded because of preference for Israeli workers, not for security reasons; after laying off final 74 Palestinian employees, Daniel Birnbaum vows to somehow find work for them in West Bank

http://www.timesofisrael.com/sodastream-ceo-idiotic-israeli-red-tape-not-bds-got-palestinians-fired/

 

  March 2, 2016, 4:49 pm


RELATED TOPICS

After a tearful goodbye party, a stream of 74 Palestinian workers left a SodaStream factory for the last time on Monday.
These were the last survivors of the once great "Island of peace" that SodaStream CEO Daniel Birnbaum had built in the company's factory in Mishor Adumim, where 500 out of 1,300 workers were Palestinians from the West Bank.
After the company became the target of an intense boycott campaign in 2014, it was forced to relocate to the south of Israel. Only 74 experienced Palestinian workers were able to continue to work for the company, which employs some 400 Negev Bedouin at the new plant out of a total staff of 1,200.
Then the Israeli government refused to renew the work permits of those remaining Palestinian workers.
Palestinian employees of the Israeli SodaStream drinks firm show their Palestinian identity cards before leaving the Rahat plant after they were laid off on February 29, 2016. (AFP / JACK GUEZ)
The CEO of SodaStream is furious. But his anger today is directed at the Israeli government rather than at the BDS movement that brought the boycott plague upon his house in the first place.
"This has nothing to do with BDS," Birnbaum told The Times of Israel on Tuesday. "It has everything to do with the Israeli government. I hope someone in the government will step up and correct the idiocy in the bureaucracy."
"There is no way the 74 permits could be so difficult to solve," he continued, adding that renewing the permits is "both the right thing to do as humans, as Jews and for the security of the state."
According to the Coordinator of Government Activities in the Territories (COGAT), 58,000 Palestinians hold permits to work in Israel.
The decision not to renew the permits for the 74 Palestinian was likely not related to security measures since they already had clearance, but was rather a matter of policy to reduce foreign workers that came from the Prime Minister's Office.
An anonymous official from PMO said only the following statement was available to explain the SodaStream situation: "The policy of the government is to give priority to the employment of Israeli workers. The government will continue to assist the factory in accordance with the law and in an equitable way, as it assists other factories in the area."
The CEO calculated from the private insurance he provided his 74 former Palestinian workers that they were breadwinners for about 740 people. "Who has the moral right" to take away that income? Birnbaum asked.On top of his anger, Birnbaum said he was also "ashamed" — ashamed of what he called a blunder by the government of a country for which he cares deeply.
One of those who lost their job on Monday was Muhamad Jeradat, 36, a resident of a village near Ramallah and father to three girls and a boy. He had worked as a quality control manager for SodaStream for seven years.
"Each one has his own family to feed to. The situation is very difficult," said Jeradat.
Though it was difficult to travel every day from the West Bank to the new factory in the southern Israeli Bedouin town of Rahat, Jeradat was content with his employment.
"This was a nice place to work, unlike other jobs for Palestinians that usually require manual labor," he said.
A Palestinian woman works at a SodaStream factory on February 2, 2014 in the Mishor Adumim industrial park, next to the Maale Adumim. (Nati Shohat/Flash90)
Jeradat said his former workplace was "a factory of peace. There was never discrimination between the workers and everyone was equal."
The father of four has not started looking for a new job yet. He is still waiting on the off chance that he will be allowed to work again in the factory — that the government will issue permits after all — or that his old CEO will find him other work.
Birnbaum promised he won't give up on his former employees. He will not be moving back to the West Bank, but said he aims to help Palestinians set up their own industry.
ָ "If the Israeli government won't let Palestinians come to their jobs here, I will bring the jobs to the Palestinians," he said.

maandag 29 februari 2016

The illusion of 'conflict management'

 

“The problem is not a lack of political plans, it’s the lack of vision and a determined leadership.”

 

Netanyahu is niet zo’n leider; dat is het probleem met de parlementaire democratie...

 

Wouter

______________

 

 

Conflict management is an illusion (Photo: AFP)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/02/29/the-illusion-of-conflict-management/

(Source: Ynet News)

Op-ed: The problem is not a lack of political plans, it’s the lack of vision and a determined leadership. We should and must ask ourselves what is the vision for the State of Israel, and who are the leaders that could realize that vision.

Gadi Zohar
Published: 02.18.16, 14:22 / Israel Opinion

Two important and interesting conferences that took place in Israel in recent weeks provided the opportunity for detailed analysis of our strategic situation. The speakers examined current threats and opportunities, and attempted to lay out a roadmap for the State of Israel in light of rapidly-changing external realities as well as internal challenges.

The first conference, entitled “From the Iranian Nuclear Program to the Nucleus of the Israeli-Palestinian Conflict,” was held under the joint auspices of the Council for Peace and Security; the Tami Steinmetz Center for Peace Research; the Daniel Abraham Center for International and Regional Studies; Molad – The Center for the Renewal of Israeli Democracy, and Tel Aviv University. The second event was the annual conference of the Institute for National Security Studies (INSS), entitled “Changing Rules of the Game?”
The two conferences were different in character: the first was academic, whereas the second featured encounters between politicians and the “players on the ground,” from military and security authorities to media and cultural figures.

Nevertheless, both conferences concluded that despite the dramatic events, regional instability, and sweeping strategic developments of recent years, the status quo alternative – managing the conflict while refraining from initiating change – may be a convenient short term option, but is a dangerous and even disastrous strategy in the long term.

No one denies that the current strategic reality is complex; nevertheless, it introduces new and unique political and security possibilities that could yield strategic advantages, if Israel were to become proactive. The challenges facing Israel must be analyzed from the standpoint of national security, and not merely through the narrow prism of military security.

The Council for Peace and Security, which brings together hundreds of members with rich security and public experience, has adopted this broad perspective in recent years. Accordingly, we emphasize the following points:

1.For the sake of future generations, everything possible must be done to ensure that Israel remains democratic, egalitarian, and secure, and the state of the Jewish nation.
2.For survival and sustainability, the State of Israel must separate from the Palestinians, which will then establish a Palestinian state existing in peace alongside the State of Israel.
3.The key threat to Israel’s existence as a democracy is the real possibility of a deterioration toward a one-state reality (mistakenly referred to as a “binational” state) that will not have a Jewish majority and will not be democratic. This threat is the main issue that we will address and draw attention to over the coming year.

Attaining these objectives requires making an effort to reach an agreement with the Palestinians, with the support and assistance of the Sunni Arab countries (with whom Israel shares, perhaps temporarily, some common interests), and with the involvement of the superpowers, particularly the US. At the same time, there is a need to reconsolidate Israeli society, including the Arab and Haredi communities who – separately and jointly – are important factors in Israel’s demography and influence its economy and stability.
This is a complex equation, and therefore political and other players in Israel tend to prefer paths that seem to be shorter and easier. Such escapism may take the form of unilateral actions, the expectation that regional forces will take the Palestinian chestnuts out of the fire for us, or the anticipation that the UN, Europe, and the US will impose an agreement on us; yet, none of these scenarios will prevent us from sliding further down the slippery slope to a Palestinian-Jewish state. “Conflict management” is also an illusion, as well as the artificial preservation of the so-called “status quo,” which does not exist in a natural order.

The proposed path will be anything but easy, and we cannot get to where we want to go unless we walk it, and unless we are willing to take the necessary risks. This requires leadership and a democratic decision.

We have no desire to present yet another solution to the problems and conflicts. We do not believe an ideal plan exists. Over the years, dozens of proposals have been put forth, and every day brings yet a new one. The problem is not a lack of plans, but a lack of vision and determined leadership. We must focus on the vision for the future State of Israel; and elect the leaders that can bring about a realization of this vision.


Brigadier-General (ret.) Gadi Zohar is the Chairperson of the Council for Peace and Security.

 

Palestijnen zonder werk na verhuizing SodaStream fabriek uit Westbank

 

Een – al dan niet beoogd – gevolg van de BDS boycotcampagne tegen Israel, is dat 600 (aanvankelijk was sprake van 470) Palestijnen hun baan bij SodaStream zijn kwijtgeraakt. Het crapuul van de BDS beweging neemt daar geen genoegen mee, omdat de nieuwe locatie in de Negev de rechten van de Bedoeïnen daar zou schaden. (Los daarvan staat de BDS beweging voor een complete boycot van Israel...)

 

Wouter

______________

 

SodaStream fires last Palestinian workers after permit row

Almost 600 Palestinians have lost their jobs since carbonated beverage factory targeted by boycott relocated to Israel

February 29, 2016, 3:17 pm

http://www.timesofisrael.com/sodastream-fires-last-palestinian-workers-after-permit-row/

 

 

Employees work at the SodaStream factory built deep in Israel's Negev Desert next to the city of Rahat, Israel, Sept. 2, 2015. (AP/Dan Balilty)

Related Topics

SodaStream, the drinks firm hit by boycott calls two years ago, made redundant its last Palestinian workers Monday after Israeli authorities refused to grant them work permits, the company said.

The 74 Palestinian staff, many of whom had worked at the Israeli company for at least five years, had been caught in a permit battle between the company and Israeli authorities since SodaStream’s main factory moved from the West Bank into Israel.

“Today is their final day working with the company, sadly,” SodaStream spokesman Maayan Nave told AFP.

The company was due to hold a ceremony for them on Monday. A total of around 1,200 people work at the factory.

The Israeli company, which manufactures a device for making fizzy drinks at home, announced in late 2014 it was closing its plant in the West Bank following a boycott campaign that included targeting Hollywood actress Scarlett Johansson after she advertised its product.

Scarlett Johansson in SodaStream’s Superbowl ad (screen capture: YouTube)

The plant closed in October 2015, with more than 500 Palestinians made redundant, the company said.

They relocated the factory inside Israel, bringing 74 experienced Palestinian workers with them, as well as hiring hundreds of Israeli workers.

But the Israeli government refused to grant the Palestinians work permits beyond the end of February, according to the company.

The company initially threatened to halt production at its factory unless the “essential” workers were given permits.

However, it later backed down and made them redundant.

Nave said the company would continue, however, to fight to get work permits for the Palestinians.

“It is a tough day for us, and all the SodaStream workers, but this is not the end of the road,” he said.

A Palestinian woman works at SodaStream’s plant at Mishor Adumim, in the West Bank, February 2, 2014. The factory closed in October 2015 under boycott pressure, and relocated to Israel. Hundreds of Palestinians lost their jobs. (photo credit: Nati Shohat/Flash90)

COGAT, the defence ministry body responsible for coordinating Israeli government activity in the Palestinian territories, declined to comment on the redundancies but reiterated that it had helped facilitate the movement of the factory.

Read: At SodaStream, Palestinians hope their bubble won’t burst, February 3, 2014

“COGAT has taken many measures to help the factory and provided temporary permits to hundreds of labourers in the past year and a half to enable the transfer [of the factory],” a statement said.

Palestinian workers wait to cross through a checkpoint in Bethlehem, June 2, 2013 (Neal Badache/FLASH90)

According to COGAT, 58,000 Palestinians hold permits to work in Israel, with another 27,000 working for Israeli businesses in West Bank settlements and industrial zones.

SodaStream has called for that number to be increased but it would require a government decision.

Rights groups say Palestinians often have few options beyond working in Israeli settlement businesses, with their own economy faltering partly due to Israeli restrictions in much of the West Bank.

SodaStream had revenues of $112.9 million in the final quarter of 2015.

 

Meerderheid Knesset wijst wetten voor LGBT af

 

De Knesset hield vorige week dinsdag voor het eerst een themadag over de positie van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transseksuelen. Dat lijkt al heel wat, voor een land waar religie zo’n dominante plaats inneemt. De een dag later door de oppositie ingediende wetsvoorstellen die de rechtspositie van lgbt’s moesten verbeteren, werden echter stuk voor stuk afgewezen door een meerderheid. Netanyahoe leek welwillend, maar liet bij de stemming verstek gaan, blijkbaar om geen frictie met de ultra-religieuze coalitiepartners te krijgen.

 

Wouter

_________________

 

Day after marking LGBT rights, Knesset nixes 5 gender equality bills

Opposition fumes as proposals on civil unions, ban on conversion therapy shot down; coalition’s only openly gay MK skips votes

February 24, 2016, 5:34 pm

http://www.timesofisrael.com/day-after-marking-lgbt-rights-knesset-nixes-5-gender-equality-bills/

 

 

Israelis walking past the Knesset during the annual gay parade in Jerusalem, July 29, 2010. (Miriam Alster/FLASH90)

Writers  Marissa Newman  is The Times of Israel political correspondent.

 

A day after it marked its first-ever LGBT rights day, the Knesset on Wednesday scrapped five gay-friendly bills, drawing a furious response from the opposition.

The opposition-spearheaded bills sought to recognize same-sex widowers of slain soldiers, recognize civil unions, ban conversion therapy for minors, and require medical professionals to study gender and sexual orientation prior to their licensing. The proposals were all opposed by the coalition.

Likud MK Amir Ohana, the coalition’s sole openly gay lawmaker, was in the Knesset at the time, but was not present in the plenum for the vote.

Zionist Union MKs Merav Michaeli and Revital Swid proposed two similar bills to have the state recognize the same-sex partners of slain soldiers, or the same-sex parents of the victims, for purposes of compensation.

Responding to the bill, Deputy Defense Minister Eli Ben-Dahan argued that the bill was unnecessary, as the Defense Ministry already recognizes same-sex couples in this regard. The two bills were voted down 37-46 and 36-46 respectively.

Zionist Union MK Tzipi Livni’s bill on civil unions also fell in a Knesset vote, 40-47. The proposal, which sought to establish criteria for unions that would be recognized by the state, was designed for couples who are not considered Jewish by the rabbinate, for same-sex unions, and for Israeli couples who seek a religious marriage but do not want the rabbinate to oversee their wedding, she said.

Likud MK Amir Ohana in the Knesset on December 28, 2015 (Knesset spokesman)

“I’m happy that today in the Knesset, there is a representative of the gay community, MK Amir Ohana, and there is progress and ministers come to events by the LGBT community,” she said. “They love like everybody else, and want to live with their partners like everyone else. And my God would let them get married.” While likely a jab at the absent Likud member, Livni neglected to mention the other openly gay MK in the Knesset — MK Itzik Shmuli, a member of her party.

Presenting the government’s stance, Housing Minister Yoav Galant (Kulanu) said the Religious Affairs Ministry opposed the bill, and in accordance with the coalition agreements, the coalition would oppose it.

Next up, a bill by former health minister Yael German (Yesh Atid) proposed to criminalize gender conversion therapy for minors.

“Sexual orientation is an inseparable part of a person’s identity, and just like a person’s identity can’t be changed, nor can their sexual orientation be changed. And to go to a child and instill in him feelings of guilt is an injustice and scars his soul for life,” she said.

Galant, speaking on behalf of Justice Minister Ayelet Shaked, said the bill “does not point to equivocal damage as a result of the conversion therapy, but only potential damage, which exists in any other psychological treatment as well.”

“The formulation of the bill would likely apply to every conversation with a minor,” he said.

Thirty-seven MKs voted in favorof the bill, 45 opposed it.

Another bill by Meretz MK Michal Rozin that would see the Health Ministry condition license medical professionals on receiving specialized training on gender and sexual orientation was shot down with 44 opposed and 33 in favor.

“I oppose it and that is all I will say,” Health Minister Yaakov Litzman of the ultra-Orthodox United Torah Judaism party said. “In the weekly [Torah] portion, we are told about the golden calf and the people of Israel’s sins. The people have spoken in that we are in the coalition, and you aren’t.”

Minister of Health Yaakov Litzman during a Knesset plenary session, January 11, 2016. (Photo by Miriam Alster/FLASH90)

The Knesset’s LGBT Lobby subsequently condemned the health minister for “homophobia.” “We condemn and are shocked by Minister Litzman’s remarks. He ought to learn a bit about democracy. From the moment he is elected he is committed to serving the entire population, and his homophobic attitudes can’t govern his office policies,” Michaeli, Rozin, and German said in a statement on behalf of the caucus.

The Zionist Union later sent out a message condemning the coalition for torpedoing the bills a day after the LGBT rights day. “It turns out the coalition merely uses the members of the LGBT community for public relations, and in the moment of truth opposes all the laws benefiting it,” it said. The party specifically called out Likud MK Sharren Haskel, a chairperson for the Knesset’s LGBT community Lobby, for voting against the legislation, and Prime Minister Benjamin Netanyahu and Culture Minister Miri Regev for skipping the vote.

During Tuesday’s events, the committees and plenum were dedicated to the issue of LGBT rights — a first for Israel’s parliament. Netanyahu attended the session and requested permission to address the plenum.

“I asked to come here in the middle of a busy day to say one thing to the members of the LGBT community — every person was created in the image of God,” the prime minister said. “This is an idea that was introduced to humanity by our nation thousands of years ago, and this is the principle that must guide our national life today.”