donderdag 13 februari 2014

= IMO Blog =

Actiegroep Stop de Bezetting is weer eens in het nieuws vanwege antisemitisme. Dit keer gaat het om twee artikelen van derden die door de beheerder op de site werden geplaatst. Het CIDI en het Meldpunt Discriminatie Internet hebben op 7 februari aangifte gedaan vanwege een van de artikelen, nadat Stop de Bezetting weigerde het van de site af te halen. Het CIDI schreef:

Het artikel getiteld 'The Jewish hand behind Internet Google, Facebook, Wikipedia, Yahoo!, MySpace, eBay' stelt dat Joden het internet hebben gepenetreerd met als doel de informatie te domineren en te controleren. Het artikel is verder voorzien van namen en foto's van bekende Joodse personen die volgens Stop de Bezetting onderdeel zijn van het internetcomplot.

Het andere artikel ("Most Popular Commercials are promoted by the Zionists.") werd verwijderd na de eerste klacht van het MDI. Het artikel over de Joodse invloed op de media, waarover de aanklacht wegens antisemitisme is ingediend, schijnt vandaag (13 februari) alsnog verwijderd te zijn.

Dit artikel stelt onder andere:

In the following document we will give an insight into the Jewish penetration of the Internet and also show the level of cooperation between leading Jewish Internet entrepreneurs and the racist Jewish Apartheid state of Israel.

The Jews – contrary to the "liberal" views they officially say they profess – in their suppressive acts practically demonstrate that they always seek to dominate the information flow, they don´t tolerate any dissent. It is just as when Israel says "Shalom" while Israel´s military at the very same time pounds its Arab neighbour states with bombs and missiles.

http://www.stopdebezetting.com/artikelen/the-jewish-hand-behind-internet-google-facebook-wikipedia-yahoo-myspace-ebay.html

Onder het artikel stonden de nodige steunbetuigingen, waarbij een hele verzameling links naar antisemitische websites en artikelen, die dagenlang ongemoeid werden gelaten totdat de dreiging van de rechtszaak SdB blijkbaar noopte de pagina alsnog te verwijderen. Ik geef hier een aantal voorbeelden, zodat u een beeld krijgt van wat mensen zoal op Stop de Bezetting mogen posten zonder bezwaar of ingrijpen van de redacteur:

Een even testen, en kijken of je hier de LEUGEN van het bestaan van de gaskamertjes uit WO2 mag blootleggen hihi :

■ 236 (!) attempts made by so called 'Jews' in order to 'push' six million deaths through our throats , dating from the period 1905 up till 1945 ; almost all quoted sources are from the 'khazars' themselves :
http://www.jewishterrorism.com/the-six-million-holocaust-jewish-myth/

THE JEW WORLD ORDER

■ 'The Jew World Order is upon us', een SUPER article :
http://zioncrimefactory.com/jew-world-order/

■ 'Pax' Judaica World Wide :
http://vidrebel.wordpress.com/2012/01/16/pax-judaica-to-replace-pax-americana-which-replaced-pax-britannica/

■ Benjamin H. Freedman "The real Power Behind The Scenes" :
http://thepuppetmastersrevealed.wordpress.com/2012/10/09/the-real-power-that-controls-the-us/

■ VID : "The Jewish world wide conspiracy" ; based on 100% Jew Quotes , 2min 31 – 2min40 ! :
http://www.prothink.org/2013/09/13/the-jewish-conspiracy-the-definitive-movie-about-it/

■ "It isn't Zionists, it's simply Jews" :
http://zioncrimefactory.com/2013/10/31/13871/

■ International Jewry did a GOOD job brainwashing all of us :
http://diggerfortruth.wordpress.com/2014/01/20/a-cracking-job/#more-7561

■ "Auschwitz – why the gas chambers are a myth" , docu 50 min :
http://trutube.tv/video/4412/Auschwitz-Why-The-Gas-Chambers-Are-A-Myth-full

■ "Treblinka ground radar examination : NO mass graves", Institute Historical Review :
http://www.ihr.org/jhr/v19/v19n3p20_radar.html
& ( Robert Faurisson ) :
http://www.whale.to/b/treblinka2.html

■ Revisionisten die slachtoffer werden van jurididsche vervolging / geweld :
http://www.zundelsite.org/victims/victims_of_zion.html

Over de meermaals aangehaalde Holocaust ontkenner Zundel schrijft Wikipedia:

Ernst Christof Friedrich Zündel (born April 24, 1939) is a German Holocaust denier and pamphleteer. He has been jailed several times: in Canada for publishing literature "likely to incite hatred against an identifiable group", and on charges of being a threat to national security; in the United States, of overstaying his visa; and in Germany for charges of "inciting racial hatred".[5][6][7] He lived in Canada from 1958 to 2000.

In 1977, Zündel founded a small press publishing house called Samisdat Publishers which issued such neo-Nazi pamphlets as "TheHitler We Loved and Why" and "Did Six Million Really Die?", both prominent documents of the Holocaust denial movement.

On February 5, 2003, Ernst Zündel was detained by local police in the US and deported to Canada, where he was detained for two years on a Security Certificate for being a foreign national considered a threat to national security pending a court decision on the validity of the certificate. Once the certificate was upheld, he was deported to Germany and tried in the state court of Mannheim on outstanding charges of incitement for Holocaust denial dating from the early 1990s. On February 15, 2007, he was convicted and sentenced to the maximum term of five years in prison. All these imprisonments and prosecutions were for inciting hatred against an identifiable group. He was released on March 1, 2010.

Het is niet de eerste keer dat Gretta Duisenbergs Stop de Bezetting zich met antisemitisme inlaat. Wij hebben daar al vaker op gewezen en ook HP de tijd had er al in 2010 een stukje over:

Ja, het is ons wat met al die joden. Ze zitten werkelijk overal, de regering is er van vergeven! Maar even serieus. Duisenberg is natuurlijk een wat gekke mevrouw. Veel zorgelijker is dat Marcel van Dam, Thomas Lepeltak, Mohammed Benzakour en Marjan Berk achter deze antisemitische rommel staan. Want waarom zitten ze anders in het Comité van Aanbeveling van Duisenbergs pet-project Stop de Bezetting?

Dat is de 1 million dollar question die ik en anderen ook al vaker hebben gesteld. Wat doen zichzelf enigszins respecterende en nadenkende mensen in zo'n club? Je kunt je op talloze manieren tegen Israel inzetten zonder de rioollucht van Stop de Bezetting. Momenteel zitten grotendeels dezelfde mensen in dit comité van aanbeveling:

Marjan Berk, auteur en columniste, Marcel van Dam, publicist (oud-minister voor de PvdA, tegenwoordig SP), Thomas Lepeltak, journalist en schrijver (voorheen Stan Huygens journaal in De Telegraaf), W. van Lommel, cardioloog n.p., Franz Marijnen, oprichter en artistiek leider van het Rotterdamse RO theater, theater- en operaregisseur, Mohammed Omer, Mohamed Rabbae, voorzitter Landelijk Beraad Marokkanen, oud-Kamerlid GroenLinks, en Leon Wecke, polemoloog.

Wat bezielt deze mensen?? Zijn ze te dom om te zien dat Stop de Bezetting niet bezig is de Palestijnen te helpen, maar hun zaak vooral schaadt door de smerigste antisemitische troep op hun site te plaatsen? Of vinden ze alles geoorloofd in de strijd tegen Israel? Of laat het ze allemaal volledig koud? Zijn ze ooit eens gevraagd door die charmante Gretta, wilden haar wel helpen voor de goede zaak, en hebben alle negatieve publiciteit over SdB vervolgens gemist omdat ze te druk waren met schrijven, theater maken, opereren en voor de Marokkanen opkomen? Het is je moeilijk voor te stellen. Maar het is even moeilijk voor te stellen dat mensen die geen antisemiet zijn, en zeker wanneer ze een zekere bekendheid genieten, hun naam aan een club willen blijven verbinden die voor Stormfront niet echt onderdoet.

Even moeilijk te begrijpen is het dat Stop de Bezetting door sommigen nog steeds als een respectabele club wordt gezien en in het verleden meermaals subsidie voor 'projecten' heeft gekregen van Oxfam-Novib en ICCO, gedeeltelijk via hun anti-Israel actieclub United Civilians for Peace. Of men recentelijk nog subsidie heeft gekregen is me niet bekend. Over het algemeen zijn de sympathisanten van de Palestijnen niet erg kieskeurig, en bij grote acties in het verleden had men geen enkele moeite met Hamas sympathisanten of voormalige explosieven smokkelaars. Politici van GroenLinks en de SP, de 'nette' Israel criticasters van EAJG, leden van Stop de Bezetting en voornoemde extremisten voerden gebroederlijk actie tegen de 'bezetting', de Gaza blokkade of ander (vermeend) Israelisch onrecht.

Wanneer Wilders zich inlaat met extreem-rechts, via de samenwerking met het Front National of door een groot deel van het kader van extreem-rechts op zijn demonstratie te dulden en kritiek daarop met kinderachtig gejijbak afdoet, dan roept dat terecht verontwaardiging op en is daar veel media aandacht voor. Maar wanneer sommigen binnen links zich inlaten met obscure clubjes als Stop de Bezetting, en wanneer respectabele ontwikkelingsorganisaties gebroederlijk actievoeren met extremisten, dan is dat heel normaal en lezen we daar slechts over op de bekende pro-Israel weblogs.

Ratna Pelle

woensdag 12 februari 2014

ABP en de Israel boycot lobby (IMO)

ABP en de Israel boycot lobby

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/02/12/abp-en-de-israel-boycot-lobby/

= IMO Blog =

Nadat Royal Haskoning, Vitens en PGGM zich uit de samenwerking met Israelische bedrijven hadden teruggetrokken, was de vraag voor velen: wie volgt? ABP? ING? Unilever? Deze namen circuleerden in media en de geruchtenmachine als mogelijke opvolgers. Zo meldde de NOS op 14 januari, naar aanleiding van een demonstratie van Christenen voor Israel bij PGGM:

Ook het ABP, het grootste pensioenfonds, overweegt volgens de demonstranten te stoppen met beleggen in Israël. “Dan wordt het een normale zaak om Israël en het Joodse volk te boycotten”, zegt Van Oordt.

Een groep docenten en onderwijzend personeel startte begin januari een petitie om ook ABP tot een boycot van Israel te bewegen. Ook schreven diverse organisaties ABP aan. Ondertussen was de onvrede en de zorg over al deze terugtrekkingen groot, en waren veel mensen boos omdat het mede bedrijven betreft waar je gedwongen diensten van af neemt en die je dus niet zelf kunt boycotten. Daarom besloten we met een groepje mensen van de werkgroep Israel en de media om in actie te komen en een tegengeluid te laten horen. We stelden een petitie op gericht aan het ABP om vooral niet toe te geven aan de druk van de BDS lobby. Daarin staat onder andere:

Ondergetekenden hebben kennis genomen van de open brief aan ABP door medewerkers in het Nederlandse onderwijs en sympathisanten, die ABP oproepen in navolging van PGGM tot des-investering van de Israëlische banken Hapoalim, Leumi Bank en Mizrahi Tefahot Bank over te gaan. De eisers baseren zich op de oproep van meer dan 170 Palestijnse organisaties in 2005, die een internationale boycot eisen van heel Israël en dus niet alleen van de nederzettingen. De BDS-beweging erkent Israël niet; en is tegen een twee-statenoplossing. Woordvoerders van deze beweging hebben zich expliciet tegen vrede en een twee-statenoplossing van het conflict uitgesproken. De brief schetst verder een eenzijdig en onjuist beeld van de realiteit en stelt volledig irreële eisen aan Israël, zoals het toelaten van alle miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen uit 1948. Dit is in tegenspraak met het internationaal recht en zou leiden tot het einde van de VN-lidstaat Israël.

Ik heb begrepen dat ABP onder zware druk stond van de BDS lobby. Om onduidelijkheid die was ontstaan weg te nemen kwam men vorige week met een duidelijke verklaring dat men geen reden zag het beleid te wijzigen en dat de investeringen in Israelische banken niet tegen internationale regels zijn. Dit is een duidelijk signaal dat laat zien dat niet alle bedrijven zich laten manipuleren en bewerken door de anti-Israellobby. ABP schrijft:

ABP belegt in 3 Israëlische banken. In het kader van het ESG-beleid hebben er eerder gesprekken over verantwoord ondernemen met deze banken plaatsgevonden. Het fonds heeft geconcludeerd dat deze banken niet in strijd handelen met internationale wet- en regelgeving en dat er geen gerechtelijke uitspraken zijn die zouden moeten leiden tot uitsluiting. Ook de bepalingen in de UN Global Compact geven geen aanleiding om een formeel engagementtraject te starten (dat op termijn de mogelijkheid tot uitsluiting zou kunnen geven).

Inmiddels hebben ruim 2300 mensen de petitie ondertekend. Dat is voor een onbekende organisatie en zonder bekende gezichten die zo’n petitie helpen promoten, een zeer hoog aantal. Het laat zien hoezeer dit leeft. ABP is nu uit de gevarenzone, maar hoe zit dat met de andere bovengenoemde bedrijven? Het idee dat nu in de buurlanden van Israel zoveel onrust is ontstaan en in Syrië honderden mensen per dag worden gedood, juist Israel zozeer onder vuur ligt en eruit wordt gepikt als ‘fout’ land, een land dat besmet is, en waar je dus beter niets mee te maken kunt hebben, is gewoon te zot voor woorden. We hopen dan ook dat het signaal richting ABP ook door andere bedrijven is waargenomen. Overigens is Vitens ook nog niet van de zaak af. De provincie Overijssel zoekt gemeenten die het aan de benodigde 10% aandelen willen helpen, om zo een extra aandeelhouders vergadering te kunnen eisen waar het besluit de samenwerking met Mekorot op te zeggen kan worden teruggedraaid.

‘Maar het ging toch alleen om de nederzettingen, en niet om Israel zelf?’, hoor ik sommigen al tegenwerpen. Maar zo simpel ligt het niet, zoals eerder uitgebreid uitgelegd. Veel Israelische bedrijven opereren in het hele land en bedienen ook de mensen (Israeli’s en Palestijnen) in C gebied, het deel van de Westoever dat onder Israelische controle staat. Zij mogen kolonisten niet uitsluiten, al zouden ze dat willen. Zolang er geen vredesregeling is gelden de afspraken van de Oslo Akkoorden.

Vaak wordt gezegd dat meer druk nodig is omdat Israel zich zo weinig van alle kritiek op de nederzettingen aantrekt. Als Israel het zo niet begrijpt, is misschien een duidelijker signaal nodig? Wel, ten eerste vind ik dit nogal aanmatigend. Wij kunnen kritiek uiten, maar bepalen niet het beleid van andere landen, of ze nu China of Rusland, Marokko of Turkije, Frankrijk of Israel heten. De taal naar Israel toe is over het algemeen al erg duidelijk, en er zijn ook al vaker consequenties aan die woorden verbonden. Het houdt echter ergens op, wil je niet alle gevoel voor verhoudingen uit het oog verliezen.

Daarbij trekt Israel zich wel degelijk wat van onze kritiek aan, en zijn er vaker regeringen geweest die, mede onder Amerikaanse en Westerse druk, het bouwen in de nederzettingen aan banden legden en andere goodwill maatregelen namen. Ook deze regering heeft dat gedaan, door een aantal Palestijnse gevangenen vrij te laten die voor dodelijke aanslagen vast zaten.

Al die (vaak onredelijke) kritiek roept echter ook juist een tegengestelde reactie op, en versterkt de nationalisten die erop kunnen wijzen dat Israel geen recht hoeft te verwachten van de internationale gemeenschap en de Joden er weer alleen voor staan. Gematigde politici, die het nederzettingenbeleid bekritiseren en oproepen meer te doen om de vredesbesprekingen te doen slagen, worden in het defensief gedrongen. Beter dan van buiten de druk steeds verder op te voeren is het om de interne kritiek kans van slagen te geven. En dan bedoel ik niet de radikale, vaak antizionistische kritiek van organisaties die bij Nederlandse Israel critici zo populair zijn, maar kritiek van mensen als Tzipi Livni, Yair Lapid, Ari Shavit en andere trotse zionisten. Zij zijn in staat het Israelische publiek te overtuigen dat het huidige beleid niet in Israels belang is en dat een van de kerndoelen van het zionisme het leven in vrede met de buurlanden is, waarvoor compromissen onontbeerlijk zijn.

Kritiek komt bovendien minder geloofwaardig over, en wordt op een bepaald moment zelfs immoreel, wanneer hij al te selectief wordt toegepast (aandacht voor een zaak gaat immers altijd ook ten koste van aandacht voor iets anders). We kunnen kritiek nooit precies gelijkelijk verdelen naar aard van de ernst van de wandaden van een land, en het is logisch dat sommige landen meer aandacht trekken dan andere. Maar er is wel een grens, en die is bij Israel reeds lang overschreden. De selectiviteit is zo groot, zo grotesk, dat de kritiek op Israel bijna niet meer serieus is te nemen. Dat het doden van een Palestijns kind in de Gazastrook, per vergissing en in reactie op raketten die op Israel werden afgevuurd, door diverse organisaties en bloggers als het zoveelste bewijs van Israels kwaadaardigheid en volgens sommige zelfs ‘genocidale’ plannen wordt gezien, is bespottelijk.

Ondertussen gaan de massamoordenaars onder leiding van Assad hun gang. Het allerergste is dat veel van de organisaties die dergelijke nonsens uitkramen indirect worden gesteund door de overheid via ontwikkelingsorganisaties als Oxfam-Novib en ICCO. Ik roep deze mensen nogmaals op zich bezig te houden met problemen in de derde wereld, zoals de schofterige behandeling van kledingarbeidsters in Bangladesh. Misschien dat de minister hier ook een ontmoedigingsbeleid voor kan opstellen.

Ratna Pelle

—-PERSBERICHT—-

Nederlandse en Internationale Actievoerders tegen Israël Boycot

- Amsterdam, 12 februari 2014:

Via de online petitie genaamd ‘ABP STOP Israël Boycot!’ hebben meer dan 2300 burgers uit alle lagen van de bevolking, in binnen- en buitenland getekend tegen een partijdige vorm van Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS), die zich richt tegen de staat Israël omwille van ‘de Palestijnse zaak’. De petitie wordt begin volgende week aan het ABP aangeboden. De Nederlandse werkgroep ‘Israël en de Media’ en de ondertekenaars moedigen de voortzetting van investeringen door ABP in Israëlische bedrijven aan. Met de actie willen zij bovendien een sterk signaal afgeven richting andere Nederlandse bedrijven te midden van de groeiende boycot-beweging in Nederland en Europa. ABP heeft de petitiemakers inmiddels laten weten geen gewijzigd beleid te zullen voeren ten aanzien van de investeringen in Israëlische bedrijven.

Recentelijk hebben het Nederlandse ingenieursbureau Royal HaskoningDHV, waterbedrijf Vitens en pensioenfonds PGGM hun samenwerkingen beëindigd met Israëlische organisaties die hun diensten ook aan Israëli’s op de Westelijke Jordaanoever aanbieden. Medewerkers in het Nederlandse onderwijs die zich scharen achter de Palestijnse BDS-beweging riepen begin januari het ABP middels een petitie op om net als PGGM tot desinvestering van Israëlische banken over te gaan. Volgens werkgroep ‘Israël en de Media’ werkt de eenzijdige uitsluiting van Israël door BDS juist sterk polariserend en dus averechts; zowel in Nederland als in Israël. BDS vermeldt op haar website tegen normalisatie tussen Israëliërs en Palestijnen te zijn. Palestijnse woordvoerders van de beweging zeggen eveneens tegen vrede en een twee statenoplossing te zijn.

Doordat de BDS-beweging alle pijlen op Israël richt, worden andere partijen die actief betrokken zijn bij het Israëlisch-Palestijns conflict bovendien gevrijwaard van enige verantwoordelijkheid, terwijl een oplossing alleen mogelijk is wanneer alle partijen bereid zijn tot een compromis, waarbij de belangen van beide onderhandelingspartners dienen te zijn gewaarborgd. Door tijdens de nu lopende vredesbesprekingen eenzijdige druk op Israël uit te oefenen loopt men op de uitkomsten vooruit; beide partijen moeten het immers eens worden over de precieze grenzen en andere heikele kwesties.

Donderdag 6 februari jl. heeft ABP persvoorlichter Jos van Dijk aan de petitiemakers laten weten dat het pensioenfonds na een eerdere evaluatie heeft geconcludeerd dat de Israëlische banken in kwestie (t.w. Hapoalim, Leumi Bank en Mizrahi Tefahot Bank) niet in strijd met internationale wetten of voorschriften handelen. ABP zal dan ook geen gewijzigd beleid ten aanzien van de investeringen in deze bedrijven voeren. In reactie op de maatschappelijke onrust en vragen wat dit betreft, heeft ABP dit woensdag ook al aangegeven in een verklaring.

Onlangs weigerde actrice Scarlett Johansson toe te geven aan de BDS beweging die haar opriep de samenwerking met het Israëlische SodaStream te beëindigen. Na kritiek van Oxfam International, dat diverse organisaties steunt die achter de BDS oproep staan, gaf ze haar ambassadeurschap voor Oxfam op. SodaStream levert huishoudelijke apparaten die kraanwater omzetten in koolzuurhoudend water en frisdranken. Het bedrijf heeft een fabriek in de Israëlische nederzetting Ma’ale Adumim, waar de zeker 500 Palestijnse werknemers aanzienlijk meer loon ontvangen dan in autonoom Palestijns gebied mogelijk is.

Werkgroep ‘Israël en de Media’.

Bijlage: verklaring ABP, 5 februari 2014

Beleggingen Israëlische banken – Standpunt ABP

Publiciteit over de uitsluiting van Israëlische banken heeft geleid tot veel vragen aan ABP om uit te leggen waarom ABP deze banken niet uitsluit.

Het beleggingsbeleid van ABP is gericht op een goed en betaalbaar pensioen voor alle deelnemers. Onderdeel van het beleggingsbeleid is het zogenaamde ESG-beleid. Dit ESG-beleid is gebaseerd op twee objectieve uitgangspunten, te weten internationale wet- en regelgeving en de uitgangspunten van de UN Global Compact. Elk jaar wordt het ESG-beleid door het bestuur besproken, waarbij alle aspecten, zoals veranderingen in wet- en regelgeving en maatschappelijke signalen, worden meegenomen.

Israël zou van de Palestijnen geen erkenning kunnen eisen als 'Joodse staat' (IPI)

Israël zou van de Palestijnen geen erkenning kunnen eisen als ‘Joodse staat’

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/02/11/israel-zou-van-de-palestijnen-geen-erkenning-kunnen-eisen-als-joodse-staat/

- door Tjalling -

Het kan maar niet op. Bleken globaal gezien tot nu toe de grenzen van vóór juni 1967 en de status van Oost Jeruzalem uitgangspunt bij de vredesbesprekingen, Willem Aldershoff, adviseur EU-beleid Israël/Palestina, en Michel Waelbroeck, deskundige in Europees recht, gaat dat nog niet ver genoeg. Zij vinden dat Israël niet van de Palestijnen de erkenning als Joodse staat kan eisen. Maar wat blijft er dan nog over van Israël? Hooguit een binationale staat waarin de Joden opnieuw een minderheid dreigen te worden.

Joodse staat

Op 5 februari werd een artikel in Trouw gepubliceerd waarin het tweetal Willem en Michel hun visie uiteen hebben gezet. Volgens hen zou het vooral niet duidelijk zijn wat premier Netanyahu precies bedoelt met het erkennen van Israël als Joodse staat. Kennelijk is hen iets belangrijks ontgaan. Ter gelegenheid van de 96e verjaardag van de Balfour Declaratie (waarin de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour verklaarde, dat Groot-Brittannië de zionistische plannen voor een Joods nationaal tehuis in Palestina ondersteunde) heeft Netanyahu benadrukt dat de kern van het conflict met de Palestijnen de weigering is om Israël als Joodse staat te erkennen. Hij zei bij die gelegenheid tegen de Palestijnen: “Als jullie vrede willen, moeten jullie het recht van de Joden erkennen om in hun eigen staat te leven”. Duidelijker kan het niet zijn. Maar volgens Michel en Willem zouden belangrijke mensen zoals Avi Shlaim, emeritus hoogleraar aan de Oxford University, en coalitie-partner Yair Lapid die eis overbodig vinden.

Shlaim voelt zich schuldig tegenover de Palestijnen en beschouwt de door het Westen algemeen aanvaarde `traditionele zionistische vertolking van de gebeurtenissen van 1948’ als een nationalistische versie van de geschiedenis. Die gebeurtenissen zouden ‘de overwinnaars als slachtoffers presenteren en de echte slachtoffers – de Palestijnen – voor hun eigen ellende verantwoordelijk stellen’. Dit is echter strikt de mening van Shlaim. Van een adviseur EU-beleid Israël/Palestina en van een deskundige in Europees recht mag worden verwacht dat zij zich bij zaken die van cruciaal belang zijn, op meer dan één mening baseren. Dat doen ze ook en noemen dan de visie van Yair Lapid. Echter diens visie betreft in dit verband de Westelijke Jordaanoever. Volgens Lapid zou die -vrijwel- geheel moeten worden ontruimd, inclusief Oost Jeruzalem en dat alles om te komen tot een definitieve vrede. Volgens Israëlische bronnen zou bovendien ook president Shimon Peres de eis van Netanyahu niet nodig vinden, en mag het een vredesakkoord niet in de weg staan. Peres heeft overigens tijdens zijn bezoek aan Nederland in oktober vorig jaar als gast in College Tour gezegd: “Wij zullen nooit, nooit, op welke manier dan ook, apartheid nastreven”. Dat Israël een Joodse staat zou zijn en Palestina een Arabische, lag in 1947 aan de basis van het VN-delingsplan. Niemand dacht toen dat dit afbreuk zou doen aan de rechten van de Arabische minderheid binnen Israël.

Groene Lijn

Michel en Willem mogen dan de visie van Netanyahu onduidelijk vinden, zelf zorgen ze zeker voor verwarring. Uit hun artikel blijkt namelijk niet of het hen alleen gaat om de Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem gaat, of dat hun visie ook geldt voor Israël achter de Groene Lijn. Het tweetal wijst namelijk op het ‘recht op terugkeer van de Palestijnen’ zoals zou zijn vastgelegd in de VN resolutie 194 uit 1948 en Veiligheidsraad resolutie 237 uit 1967. De eerste resolutie biedt echter geen recht en de tweede spreekt geheel niet over vluchtelingen. Relevanter was resolutie 242 van de Veiligheidsraad, die slechts spreekt van een ‘rechtvaardige (of: billijke) oplossing van het vluchtelingenprobleem’. Als zo’n vier miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen zouden terugkeren naar Israël achter de Groene Lijn, zou daardoor ook dat deel zijn Joodse karakter dreigen te verliezen. De Palestijnse vluchtelingen organisatie UNRWA definieert het begrip vluchteling namelijk anders dan de UNHCR , waardoor de nazaten van de oorspronkelijke Palestijnse vluchtelingen uit 1948 ten onrechte de status van vluchteling krijgen, die allen zouden mogen terugkeren naar Israël achter de Groene Lijn.

Natuurlijk staat het nog niet vast hoe de uitkomst zal zijn van de huidige vredesbesprekingen. Wel is de kans groot dat het ook deze keer niet zal gaan lukken, en Israël daarvan de schuld in de schoenen zal worden geschoven. In het ergste geval kan Israël geïsoleerd raken door internationale boycots, zoals in de jaren ’80 het geval was met Zuid Afrika, hoewel Israël geen rassenscheiding kent en iedereen er voor de wet gelijk is.

Legitimiteit

Globaal gesproken komt de legitimiteit van een Joodse staat steeds meer onder druk te staan. Het vage, maar precies in de tijdgeest passende, artikel van Willem Aldershoff en Michel Waelbroeck in de Trouw vertolkt naadloos deze trend. Echter voor wat betreft het gebied achter de Groene Lijn staan Israël en Netanyahu geheel in hun recht. Als ook dat deel geen Joodse natiestaat meer mag zijn, dan is daarmee de Balfourverklaring passé en het belangrijkste doel van het -seculiere- Zionisme teniet gedaan. Daar kan en mag Israël niet aan toegeven, dat is wèl duidelijk.

Kandidaten om Richard Falk op te volgen als VN-rapporteur tegen Israel

Nummer zes in het rijtje is Jan Wijenberg, oud-ambassadeur in Saoedi-Arabië, die indertijd het CIDI een terroristische organisatie noemde die verboden moest worden, en bij het NRC pleitte voor ontslag van toenmalig columnist Afshin Ellian. Hij strooit ook royaal met leugens over Israel. Het komt vaker voor dat (ex) ambassadeurs in Arabische landen zich anti-Israel uitlaten. Zo twitterde de ambassadeur in Qatar onlangs blij te zijn met de Israel boycots, en werd hierom door minister Timmermans gecorrigeerd. Als je lang genoeg in het riool leeft, ruik je de stank niet meer en ga je die zelf ook verspreiden. Het is jammer dat sommige mensen die nooit meer lijken te verliezen.

---------------

The rogues’ gallery to replace Richard Falk

http://blogs.timesofisrael.com/rogues-gallery-clamoring-to-replace-uns-richard-falk/

HILLEL NEUER February 5, 2014, 10:45 am 21

Hillel Neuer is executive director of UN Watch, a non-governmental human rights organization in Geneva, Switzerland.

After his six notorious years as the UN Human Rights Council’s permanent investigator of “Israel’s violations of the principles and bases of international law,” term limits will soon — finally — put an end to the term of Richard Falk, whose inflammatory and racist comments earned him multiple condemnations from UN Secretary-General Ban Ki-moon, the U.S., Britain and Canada.

And so like moths to a flame, a rogues’ gallery of anti-Israel activists and academics are clamoring to take over a position that, evenaccording to Amnesty International, is inherently biased against the Jewish state.

While the title of the post is “Special Rapporteur on the situation of human rights on Palestinian territories occupied since 1967,” implying a regional jurisdiction, in fact the mandate – unchanged since February 1993 — is unique in the UN system for its exclusive focus on alleged abuses committed by one side, Israel; and by the presumption, in contempt of basic due process, that Israel will always be found guilty.

By contrast, violations of human rights committed by the Palestinian Authority, Hamas, Islamic Jihad — be it terrorism against Israelis or oppression of fellow Palestinians — are entirely excluded.

The UNHRC’s rules are clear: only Israel gets investigated, only Israel gets condemned. If the council applies the same selection criteria it used to appoint Falk, following are the leading candidates.

Phyllis Bennis

Download Application of Phyllis Bennis

Number one is unquestionably Phyllis Bennis, an avowed “colleague and friend” of Falk. Bennis is not shy about her views. “Israelis will take Jews from anywhere,” she says.

“Their preference is white, educated, violin-playing surgeons, but they will take Ethiopian peasants if need be, if that’s all that’s available.”

“The Palestinians, they were not the Nazis, they were not responsible for the Holocaust, but they were the ones who paid the price,” says Bennisin the film Occupation 101.

In her application for the UN job, Bennis reveals that she “worked on a voluntary basis” with Falk, accompanying him in the Palestinian territories, and assisting in “conceptualizing and drafting several of his reports.”

These reports were so pro-Hamas that the Palestinian Authority actually blocked Falk from presenting one of them, and secretly tried to fire him.

“My goal is to continue the extraordinary work Richard has done, and on which I’ve been privileged to collaborate with him,” says Bennis.

One of the Falk-Bennis collaborations was an article attacking a UN panel that dared to uphold the legality and security justifications of Israel’s naval blockade of Gaza. “It is a sad day for both the global rule of law and the well-being of some of the most vulnerable and abused people on the planet,” they wrote.

(Above: Phyllis Bennis with Richard Falk.)

When UN Watch got Falk expelled from his position at Human Rights Watch, Bennis defended him as “scrupulously fair.”

She pointed the finger at UN Watch for “undermining and delegitimizing Richard Falk,” saying it was “pretty rare for Special Rapporteurs to face condemnation, insult, and attack from high-ranking UN officials, including the Secretary-General, or powerful diplomatic actors from their home country — such as US representative to the UN, Ambassador Susan Rice.”

It’s important to recall that Falk was chosen not only because he was zealously anti-Israel, but also because he was, in the words of the Palestinian representative, a “Jewish professor.”

When Falk accused Israel of planning a “Palestinian Holocaust,” he made sure to invoke his authority “as an American Jew.” Bennis is also Jewish, giving her application an advantage in the eyes of Israel’s clever detractors.

Christine Chinkin

Application of Christine Chinkin

London School of Economics professor Christine Chinkin applied for the same post back in 2008, and was shortlisted in second place after Falk. Her chances this time have only improved given her record as one of the key authors of the infamous Goldstone Report, a document that effectively exonerated Hamas while excoriating Israel.

When Judge Goldstone later retracted the core accusation of the report, Chinkin joined with the two others to accuse him in all but name of misrepresenting facts in order to cast doubt on the credibility of their joint report.

Chinkin first made her name at the UN by serving with Archbishop Desmond Tutu on the HRC’s 2006 inquiry into the deaths of 19 Palestinians killed in Beit Hanoun by errant Israeli shells. It is widely recognized that Chinkin oversaw the work of the panel.

UN High Commissioner for Human Rights Louise Arbour had initially tried to convince Canadian MP and law professor Irwin Cotler, a former justice minister, to serve on the inquiry. He immediately declined, however citing the one-sided mandate, which “violated the presumption of innocence.”

“How could one accept a fact-finding mission with a prior determination of guilt, a kind of Alice in Wonderland inquiry, where the conviction was secured and the sentence passed even before the inquiry began?” Professor Cotler later said in a speech before the council plenary.

Yet Chinkin had no problem accepting and indeed embracing this mission, which, in Cotler’s words, “deliberately ignored Palestinian rocket attacks on the Israeli city of Sderot that preceded Israel’s actions.”

But it was her similar service on the equally biased HRC mandate given to the Goldstone Commission where Chinkin achieved notoriety, earning her a rare rebuke from one of her British legal colleagues. On January 11, 2009, during the Israel-Gaza conflict, the Sunday Times published a joint statement signed by Chinkin that declared Israel to be the aggressor, and a perpetrator of war crimes.

The letter began by “categorically rejecting” Israel’s right to claim self-defence against Hamas rocket attacks, “deplorable as they are.” The statement was devoted to the thesis that Israel was guilty — of the very accusations that the Goldstone Commission was meant to impartially examine. (See the article at p. 26 here.)

Asked about this by UN Watch during a May 2009 meeting with Geneva NGOs, Chinkin denied that her impartiality was compromised, saying that her statement only addressed the question of aggression, but not war crimes, which was the issue examined by her UN panel. But this was entirely untrue.

In fact, her statement not only determined that “Israel’s actions amount to aggression, not self-defence,” but additionally that they were “contrary to international humanitarian and human rights law,” and constituted “prima facie war crimes.”

While the commission was conducting its work in the summer of 2009, UN Watch submitted a detailed request for Chinkin to recuse herself. This was summarily dismissed by her Commission as a “so-called petition.”

Yet the argument in UN Watch’s request was entirely upheld in an articleon the Goldstone Report by Sir Nigel Rodley, Chairperson of the UN Human Rights Committee and a fellow English academic. While expressing general appreciation for Chinkin, Rodley openly criticized her failure to recuse herself from the mission, saying “there was regrettably a basis for questioning the appearance of bias” as a result of her public letter.

“If such a statement were made by a member of a standing fact-finding body,” wrote Rodley, “it could be expected that such a member would move to recuse himself or herself from the hearing of the issues.”

Chinkin was also criticized by a larger group of academics assembled by Chatham House, which, in diplomatic but unmistakable language, rebuked her by emphasizing that ”fact-finding missions should avoid any perception of bias,” that its members should not “act in a way that would damage their impartiality,” and should “therefore exercise great care when writing or speaking on international disputes that could potentially be subject to an investigation.”

Michael Mansfield

Download Application of Michael Mansfield

British lawyer Michael Mansfield’s claim to fame is having served on thejury of the “Russell Tribunal on Palestine,” which, according to a New York Times op-ed by Judge Richard Goldstone, was a kind of Stalinesque show trial with one-sided evidence, composed of jury members “whose harsh views of Israel are well known.”

As an attorney, Mansfield defended the Palestinian bombers convicted for attacking Israel’s London embassy in 1994.

In frequent publications for the Guardian, he has lobbied for the activists of the 2010 Turkish-led flotilla days before they deliberately provoked a violent clash with Israel; condemned the U.S. for its apparent “extra-judicial killing or assassination” of Bin Laden; and described the election of Muslim Brotherhood leader Mohammed Morsy as “a new dawn of democracy and human rights for Egypt.”

Christine Chanet

Download Application of Christine Chanet

Christine Chanet is a French judge and longtime member of the UN Human Rights Committee. Like Chinkin, she also has a troubling record of serving on a biased HRC inquiry against Israel, established by non-democracies and lacking legitimacy.

In 2012, Chanet headed the HRC’s sixth inquiry into alleged Israeli violations, this time concerning settlements. UN Watch expressed concerns over the probe’s lack of balance, noting the mandate’s failure to address any violations by the Palestinian side.

Chanet failed to acknowledge that the terms of her HRC inquiry only examined Israeli actions and how they impact the human rights of Palestinians; that instead of acknowledging human rights victims on all sides, the inquiry’s mandate was one-sided and lacked credibility; and that the verdict was declared in advance, with the resolution deciding from the outset that settlements constituted “very serious violations” of “the human rights of the Palestinian people.”

UN Watch was shocked to discover that its own detailed and substantial written submission to the fact-finding mission – a 54-page document with 257 footnotes – was summarily ignored. Chanet, as head of the panel, bears responsibility for this refusal to examine information that provided essential context.

Finally, as a member of the UN Human Rights Committee, Chanet in 2010 accused Israel of “total discrimination,” stating that “it is very difficult to have a real dialogue (with Israel).” Her comments do not reflect the impartial attitude and approach required under UN rules for special rapporteurs.

William Schabas

Download Application of William Schabas

William Schabas, author of numerous textbooks on international humanitarian law, and former chairman of a UN human rights fund, has a long record of political attacks on Israel and apologetics for Iran.

In 2011, Schabas went to Iran to speak for and co-sponsor various conferences with the Tehran-based “Center for Human Rights and Cultural Diversity,” despite its intimate ties with the fundamentalist regime, and avowed propaganda agenda. The center’s director, Kamran Hashemi, a former political officer with Iran’s foreign ministry, wrote his Ph.D under Schabas at the Irish Center for Human Rights.

In his 2009 blog post about the UN’s infamous Durban II conference on racism, as I pointed out here, Schabas urged the world not only to “ignore” Iranian President Mahmoud Ahmadinejad’s statements, but to stop “exaggerating” them.

According to Schabas, who was very close with and gave an honorary doctorate to Richard Goldstone (see photo above), the enemy of human rights is someone altogether different:

[S]everal actors deserve the blame for the problems: Israel and its friends, who have manipulated the truth about the nature of the work of the United Nations by gross exaggeration of the role and intervention of certain fanatics…

For Schabas, Ahmadinejad was merely a “provocative politician,” not a barbaric murderer of his own people, inciter of genocidal anti-Semitism, or arch-sponsor of terrorism in the Middle East.

Jan Wijenberg

Download Application of Jan Wijenberg

Johannes Jacobus Wijenberg, also known as Jan Wijenberg, is a former Dutch ambassador to Saudi Arabia. According to an article in theElectronic Intifada, Wijenberg regularly writes to Dutch ministers and politicians urging them to “hold Israel accountable to international law.”

In Wijenberg’s opinion, reports the article, “the European Union and the Netherlands have become an instrument of Israel’s foreign policy.” He believes Europe can play a “key role” by imposing “heavy sanctions against Israel.” In addition:

· In 2010, he signed a petition calling for Obama to condemn Israel for the Flotilla incident, adding “If you dare to face down AIPAC, you deserve a place of honour as president of the free people in the world. If not, forget your legacy.”

· In 2011, he visited Gaza and called the situation a “creeping Genocide.”

· In 2012, Wijenberg was a featured speaker at Qatar’s “International Conference on Jerusalem.” His topic: “Jerusalem and the Israeli Violations.”