Afgelasting verkiezingen Israël meesterzet van Netanyahu

 

Ik droomde al een tijdje van een 'paars kabinet' in Israel, maar dit is niet helemaal wat ik gedachten had. In Mofaz heb ik bepaald minder vertrouwen dan in zijn voorgangster Livni, en bovendien blijven Yisrael Beteinu en Shas in de regering, en krijgt Kadimi maar bescheiden posities.

 

Wouter

___________

 

Analyse: Afgelasting verkiezingen Israël meesterzet van Netanyahu

http://www.refdag.nl/nieuws/buitenland/analyse_afgelasting_verkiezingen_israel_meesterzet_van_netanyahu_1_642783

09-05-2012 15:09 | Alfred Muller | 1

 

JERUZALEM – De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft een politieke meesterzet gedaan door zijn coalitie te verbreden en verkiezingen af te gelasten. Hij kan zich dankzij de steun van een zeer grote coalitie richten op zaken die hij urgent acht.

Op zich hoefde premier Netanyahu niet bang te zijn voor nieuwe verkiezingen. Opiniepeilers hadden voorspeld dat hij de 4 september geplande verkiezingen ruimschoots zou winnen en dat zijn Likudpartij zou groeien van 27 naar 30 zetels in de Knesset. Maar het was onzeker welke coalitie er daarna zou ontstaan. Hij zou dan waarschijnlijk niet de riante politieke steun krijgen die hij nu heeft. Netanyahu breidde zijn coalitie deze week namelijk uit naar 94 van de 120 zetels.

Drie jaar geleden eiste de toenmalige leider van Kadima, Tzipi Livni, een roterend premierschap en vijftien ministersposten als voorwaarde voor toetreding van de coalitie. Nu krijgt Netanyahu Kadima vrijwel voor niets. De huidige Kadimaleider, Mofaz, wordt minister zonder portefeuille, vicepremier en lid van het veiligheidskabinet – een groep van negen ministers die besluiten nemen over veiligheidszaken en militaire stappen. Andere Kadimaleden worden geen minister.

De politieke manoeuvre verraste vriend en vijand. Na de verkiezingen voor het partijleiderschap in Kadima op 27 maart zei Mofaz tegenover de krant Ha'aretz dat hij nooit zou toetreden tot deze regering, die volgens hem „alles belichaamt wat verkeerd is in de staat Israël." Hij viel Netanyahu in de afgelopen tijd steeds aan en noemde de premier „een leugenaar."

Vanwaar deze omwenteling? Volgens de peilingen zou Mofaz' Kadimapartij bij de verkiezingen in september verschrompelen van 28 tot 9 zetels. Dat wil dus zeggen dat twee van de drie Knessetleden van Kadima een andere baan zouden moeten zoeken. Dankzij de overeenkomst tussen Netanyahu en Mofaz kunnen ze echter nog anderhalf jaar volksvertegenwoordiger blijven.

De verliezers zijn Shelly Yacimovich van de Arbeiderspartij en Yair Lapid van de nieuwe partij Yesh Atied (Er is een toekomst). Beide staan er volgens de peilingen goed voor.

Verder is de deal tussen Netanyahu en Mofaz slecht nieuws voor de Knessetleden in regeringspartijen die meenden dat ze Netanyahu in de houdgreep hadden om hun zin te krijgen. De premier heeft nu meer mogelijkheden om voor het belang van het land te kiezen, in plaats van de belangen van de rechtsradicalen in de nationalistische Yisrael Beitenu of in zijn Likudpartij te behartigen.

De regering-Netanyahu heeft vrijheid van handelen inzake enkele urgente kwesties. In de eerste plaats heeft Netanyahu meer speelruimte in het vredesproces. De Palestijnen willen niet onderhandelen omdat Israël weigert de bouw in de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever 
te bevriezen. Netanyahu hoeft zich nu niet meer te laten beknotten door de rechts-radicalen in de Likud of Yisrael Beitenu als hij een concessie wil doen.

Het vredesproces is de meest dringende zaak waarmee het kabinet te maken krijgt. Netanyahu doet er dan ook goed aan daar topprioriteit aan te geven, om te voorkomen dat Israël zijn karakter verliest als Joodse en democratische staat vanwege de langzame feitelijke annexatie van de Westelijke Jordaanoever, waar 2 miljoen Palestijnen wonen.

De tweede kwestie is de vrijstelling van dienstplicht voor ultra­orthodoxen. In het verleden zijn er verschillende tevergeefse pogingen ondernomen om daar een einde aan te maken.

De bekendste is de zogeheten Talwet, die bedoeld was de deelname van de ultraorthodoxen te laten toenemen. Het hoog­gerechtshof bepaalde dat deze wet vervangen moest worden door een wet die streeft naar gelijkheid voor iedereen. De twee orthodoxe partijen in de coalitie –Shas en Yahadut Hathora– zullen waarschijnlijk in de coalitie blijven om te proberen de nieuwe wetgeving zo veel mogelijk ten gunste van hun achterban te beïnvloeden.

Ten derde heeft Netanyahu de kans het politieke systeem te veranderen. Israël kent –net als Nederland– een meerpartijenstelsel en regeringen die steunen op coalities. Veel Israëli's zijn echter ontevreden over dit sys­teem, dat kleine partijen grote invloed geeft.

Maar er bestaat geen overeenstemming over de vraag welk sys­teem ervoor in de plaats moet komen. Daarom zal het waarschijnlijk blijven bij enkele kleine wijzigingen, zoals mogelijk de verhoging van de kiesdrempel naar 5 procent in plaats van de huidige 2 procent.

Ten vierde heeft Netanyahu meer mogelijkheden om eventueel tegen Iran op te treden. Ook in het verleden werden in Israël vaak eenheidsregeringen gevormd in tijden van oorlog.

Als Netanyahu besluit tot een aanval over te gaan, kan hij in elk geval zeggen dat hij brede steun in de coalitie had – wát ook de gevolgen zullen zijn van een dergelijk militair avontuur.

 

Dodenherdenking of Jodenherdenking? (IMO)

 

Dodenherdenking of Jodenherdenking

http://www.israel-palestina.info/actueel/2012/05/10/dodenherdenking-of-jodenherdenking/

IMO Blog

In mijn vorige blog ging ik al even in op de kritiek van veel mensen dat Joden de herdenking willen gijzelen, dat ze zelf in Israel/Palestina ook niet lekker bezig zijn en ze maar eens een toontje lager moeten gaan zingen. Ik kwam na de herdenking nog een aantal van die reacties tegen, en werd er eerlijk gezegd behoorlijk onpasselijk van. Je kunt erover discussiëren hoever je de herdenking wilt oprekken, en je kunt van mening zijn dat je daar alle slachtoffers van alle oorlogen bij wilt betrekken, al vind ik het dan erg leeg en algemeen worden. We zijn allemaal een beetje goed/fout en allemaal een slachtoffer van de geschiedenis en dat herdenken we dan. Als je die gedachte maar ver genoeg doortrekt kwamen ook Hitlers ideeën tot stand door bepaalde omstandigheden (economische crisis, vernedering van Versailles, onaardige Joden in zijn omgeving, ….) dus kon hij er ook niks aan doen dat hij zo extreem is gaan denken. Is het een legitiem standpunt dat je de herdenking wilt verbreden, het is zeker niet legitiem om na onze niet bepaald fraaie houding tegenover de Joden hen nu nog een trap na te geven.

Zo schreef iemand op de site van AT5 dat hij wel kon begrijpen dat de nazi’s zo’n hekel aan de Joden hadden, en iemand anders schreef dat het CIDI door de Duitse soldaten en SS’ers niet te willen herdenken hetzelfde doet als de nazi’s indertijd de Joden aandeden:

Ik begrijp van CIDI dat simpelweg alle Duitsers aan de aard van hun ras fout zijn en dat alle Joden aan de aard van hun ras goed zijn. Als de scheidslijnen tussen goed en kwaad zo makkelijk zijn, waar doen we dan moeilijk over? Overigens mensen indelen in superieur en inferieur op basis van ras, hoe heet dat ook alweer, CIDI?

Schaf deze onzin maar af. 4 en 5 mei worden toch alleen maar gekaapt door joodse organisaties die het zieligheidssentiment hoog willen houden ten faveure van het zionisme. Iedereen die genuanceerd over de oorlog durft te denken is anti-semitisch tegenwoordig.

Bovenstaande reactie is na klachten door AT5 gewist.
Elders kwam ik deze reacties tegen:

Geplaatst door: doesburgje – 06-05-2012 10:40
het is net als 9/11 als je konstant mensen beledigt, kleineerd, onderdrukt maar jezelf ophemeld dan kun je een tegen reactie verwachten maar dan moet je niet gaan huilie huilie doen. zoals een groot schrijver ooit zei, wie een bal kaatst kan hem terug verwachten

Geplaatst door: DC – 06-05-2012 09:09
Joden gebruiken meer het woord “antisemitisme” dan ik de lidwoorden “de” en “het” gebruik en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom in Israel iedereen er zo gelukkig uit ziet.

Geplaatst door: mark – 06-05-2012 01:03
ok het is erg …

punt 1 ze spugen op een joodse ster en dat maakt de joden in nederland boos en diep verontwaardigt

punt 2 waarom zijn de joden niet boos en diep verontwaardigd hoe in israel de joden huizen bouwen op andermands grond en muren om andermans woningen zetten

De aanleiding was een bericht over een Joods monument dat bespuugd was. Ook op onze eigen site kregen we een reactie van die strekking binnen:

Ik verwacht geen extreme tolerantie van joden, wel redelijkheid. Waarom voelen joden zich altijd geplaagd terwijl ze, zichzelf heel bewust van hun verleden, palestijnen pesten en vermoorden?

Ik moet de neiging bedwingen om dit soort reacties letterlijk te gaan weerleggen (nee, de Joden zijn niet onredelijk, en nee, ze pesten geen Palestijnen en wat heeft wat Joden daar doen sowieso met Joden in Nederland te maken?). Het gaat er immers om dat dit soort gevoelens en sentimenten blijkbaar breed leven, en er bij de juiste aanleiding (Israelisch geweld, Joods protest bij een omstreden Dodenherdenking of zelfs maar een onschuldig berichtje over een monument dat is bespuugd) uit komen, overal, op hele normale krantensites en door mensen met allemaal gewoon Nederlandse namen. Wat opvalt is dat de acties en protesten van enkele Joden in Nederland moeiteloos op de gehele Joodse gemeenschap worden geprojecteerd, en die vervolgens mede verantwoordelijk wordt gehouden voor wat Joden in Israel zouden doen. Bij dat laatste wordt er flink op los gefantaseerd en de boel uit de context gehaald, alsof die ‘muren’ (het zijn vooral hekken) zomaar worden gebouwd en alsof Israelische soldaten en kolonisten als sport Palestijnen afschieten en pesten.

Dergelijke sentimenten drongen ook in de mainstream media door, zoals onderstaand artikel in de NRC:

Voor de goede orde meld ik dat ik zelf ook tot die generatie behoor. Maar als het aan mij had gelegen had Auke de Leeuw zijn ontroerende gedicht voorgelezen op de Dam en had het gemeentebestuur in Vorden gerust bij de graven van die Duitse dienstplichtigen mogen stilstaan.

Waarom? Omdat de dodenherdenking een nationale herdenking is, geen Jodenherdenking (die bestaat al en heet Jom Hasjoa). Omdat het volgens mij onverstandig is om je generaties lang te blijven afficheren als slachtoffer en daar rechten aan te verbinden. In Joodse kringen wordt nu al gesproken over derde-generatie-slachtoffers. Krijgen die straks ook zeggenschap over de invulling van de dodenherdenking?

Maar los daarvan: één keer per jaar kort stilstaan bij daders die evident ook slachtoffers waren van hun tijd, beschouw ik als een teken van beschaving. De toenemende Joodse monopolisering van de dodenherdenking wekt wrevel op, merk ik om mij heen. De nationale ontwikkeling volgen en mededogen opbrengen voor sommige daders, zou juist respect opleveren.

Ewoud Sanders is historicus en vaste medewerker van NRC Handelsblad. Dit stuk is ook in die krant gepubliceerd.

Er is helemaal geen sprake van ‘Joodse monopolisering’, ik vond zelf juist dat het Joodse leed wel weinig aandacht krijgt bij de nationale dodenherdenking op de Dam, en ook bij andere herdenkingen. Het is op zichzelf natuurlijk waar dat de Joden niet de enige slachtoffers waren, en dat Hitler het ook op zigeuners, homo’s en communisten had gemunt, maar de Joden werden wel het allerzwaarst getroffen. Zij werden het meest systematisch als volk uitgemoord. Ze werden niet bestreden zoals men politieke tegenstanders bestrijdt, maar vervolgd om dat wat zij zijn, hun religie en ras. Er zijn uit Nederland ruim 100.000 Joden weggevoerd naar vernietigingskampen. Geen enkele andere bevolkingsgroep is zo hard getroffen, en van het Joodse leven van voor de oorlog bleef dan ook niet veel meer over. Daar komt bij dat Nederland de teruggekeerde Joden uitermate kil heeft ontvangen, zij gestolen spullen niet terugkregen, samen met Duitse nazi’s in kampen werden opgesloten, en Nederlandse politieagenten soms zeer ijverig waren in de opsporing van Joden. Genoeg dus om even na te denken voordat je termen als ‘Joodse monopolisering van de dodenherdenking’ in je mond neemt, laat staan in een artikel voor de NRC gebruikt.

Ewoud Sanders zou natuurlijk moeten weten dat Federatief Joods Nederland, dat zich inderdaad nogal hard opstelt, niet ‘de Joodse gemeenschap’ vertegenwoordigt, maar een marginaal clubje is dat door velen als te radikaal wordt beschouwd. Het CIDI bijvoorbeeld was tegen het voordragen van een gedicht waarin een oud SS’er werd herdacht, maar heeft zich buiten de discussie rond Vorden gehouden. Het waren twee kleine Joodse clubjes waar ikzelf tot voor kort nog nooit van had gehoord en een verzameling individuen die merendeels niet-Joods waren, die hiertegen protesteerden. Het overgrote merendeel van de Joodse gemeenschap had daar dus helemaal niks mee te maken.

Sanders stelt dat het absurd is om je als slachtoffer te blijven afficheren tot in de derde generatie. Hij miskent daarmee echter de langdurige psychologische werking van trauma’s, die ook op andere gebieden generaties lang kunnen doorwerken. Een vrouw die zelf als kind is mishandeld of misbruikt bijvoorbeeld blijkt vaak ook haar eigen kinderen te mishandelen of te verwaarlozen, en zadelt haar eigen kinderen wederom met een trauma op. Het meemaken en overleven van de Holocaust is een zo extreme ervaring, dat die het hele verdere leven doorwerkt en kinderen daar noodgedwongen een klap van meekrijgen. De termen tweede- en derde generatie slachtoffers zijn niet voor de lol bedacht, maar beschrijven een complex en pijnlijk psychologisch proces. Sanders’ laatdunkende uitlatingen daarover zijn gênant en gevoelloos. En ja, het is logisch dat ook de kleinkinderen van de slachtoffers straks een rol krijgen bij de dodenherdenking. Artikelen als deze tonen aan hoe noodzakelijk het is de herinnering levend te houden. Ook kinderen en kleinkinderen van verzetsstrijders, zigeuners en andere slachtoffers zouden wat mij betreft een grotere rol mogen spelen.

De suggestie dat Joden ‘de nationale ontwikkeling moeten volgen’ en mededogen opbrengen voor hun vroegere beulen, vind ik aanmatigend. Het is aan de slachtoffers van toen en hun nabestaanden om al dan geen mededogen of begrip op te brengen voor de nazi’s en hun handlangers. Vergeven is een zeer persoonlijke zaak, en zelfs als je op een persoonlijk niveau de daders hebt vergeven wil dat nog niet zeggen dat je het leuk vindt om op die ene dag die juist voor het herdenken van de slachtoffers van de nazi-terreur is gereserveerd, ook massaal langs Duitse graven te lopen of oud-SS’ers als slachtoffers te herdenken. Ik vind het volkomen ongepast wanneer wij, niet Joodse Nederlanders, hun gaan voorschrijven zich maar aan te passen aan onze behoefte nou eens van dat vervelende schuldgevoel af te komen door het onderscheid tussen dader en slachtoffer steeds meer te doen vervagen.

Ook op de NOS werd zoals gezegd de oorlog in verband gebracht met de Palestijnen. In een duidelijk ingestudeerd verhaaltje vertelt een mevrouw bij de speciale bevrijdingsuitzending van de NOS de presentatrice:

“Vrijheid moet je vieren, het is iets heel bijzonders. Mijn schoonmoeder is in de jaren ’30 uit Duitsland gevlucht naar Nederland. Haar hele familie is omgekomen. Ik heb heel lang een relatie gehad met een Palestijnse man. En ik ben veel op de Westelijke Jordaanoever geweest. Nou ik kan je vertellen, op de Westelijke Jordaanoever leven de mensen niet in vrijheid. En iedere dag moet ik daar toch een beetje aan denken. Wij leven wel in vrijheid en daar ben ik zo blij om.”

Dit vond de presentatrice ongetwijfeld een mooi verhaal, geschikt dus voor ‘mooie televisie’.

Het Israelisch-Palestijns conflict heeft natuurlijk niks met de oorlog en de nazi’s te maken, behalve dan misschien dat Palestijnen in grote meerderheid achter de nazi’s stonden, ook toen bekend was wat zij met de Joden hadden uitgespookt (de moefti die met de nazi’s collaboreerde en Hitler persoonlijk heeft ontmoet, werd vorig jaar nog geprezen door Machmoud Abbas).

En oh ja, die Joden, ja, die werden hier vervolgd, maar daar zijn ze de sterkere partij. Dat schijnt mensen enorm dwars te zitten, en het schijnt in de beleving van veel mensen ertoe te leiden dat de Joden het allemaal ook wel een beetje aan zichzelf te danken hebben. Dat de Joden in de Arabische wereld een niet zo prettig lot te wachten zou staan als ze daar nu, net als hier toen, geen wapens en geen leger en geen nationale soevereiniteit hadden, dat komt bij de meeste mensen niet op, zelfs niet als je wijst op uitspraken van Arabische leiders en geestelijken die het bijna letterlijk zeggen. ‘Verkeerd vertaald’, ‘niet zo bedoeld’, ‘grootspraak’, ‘uit zijn context gerukt’, ‘een gevolg van Israelische misdaden’, zijn de rechtvaardigingen en uitvluchten die je dan hoort. Om nog maar te zwijgen van de vlucht en verdrijving van zo’n 800.000 Joden uit de Arabische landen, deels in reactie op Israëls stichting maar deels was dit ook een al langer gaande proces waarin anti-Joodse maatregelen en pogroms elkaar opvolgden.

Ook Joop.nl deed een duit in het zakje, waar iemand schreef dat hij niet herdenkt en viert op vier en vijf mei, omdat wij de nagedachtenis van de slachtoffers van toen schenden door nu allerlei onderdrukking, marteling en ander onrecht toe te staan tegen onschuldige slachtoffers, waaronder, u raadt het al, Israelisch geweld en onrecht tegen de Palestijnen:

De westelijke Jordaanoever en de Gazastrook worden sinds 1967 bezet door Israël. In deze gebieden zijn de Palestijnen in de loop der jaren bijeengedreven. Verdreven van hun huis en haard. Het geweld over en weer kent geen grenzen. Israël opstelling wordt met de dag harder. De reactie van Palestijnse zijde is er niet minder om. Vele Palestijnen zitten vast zonder fatsoenlijk proces. Het leven wordt in de bezette gebieden onmogelijk gemaakt door Israël.

Hans Groen vond het net als Ewoud Sanders niet nodig om zijn feiten te checken en spuit liever bekende clichés. We zien immers op het NOS journaal en lezen in de krant hoe Israel huishoudt onder de Palestijnen en zomaar woningen vernielt, olijfbomen vernielt, mensen treitert en urenlang laat wachten bij de checkpoints? Israel bezet de Gazastrook al sinds 2005 niet meer, maar dat mag de pret niet drukken. Op de Westelijke Jordaanoever heeft de Palestijnse Autoriteit zelfbestuur over alle steden maar laten we het simpel houden. Het geweld over en weer kent wel degelijk grenzen. Zoals eerder aangetoond vallen er in weinig conflicten zo weinig doden als in dit: vorig jaar vielen er welgeteld 16 Israelische en 20 Palestijnse doden. Israels opstelling wordt niet ‘met de dag harder’ maar eerder voorzichtiger. Men slaagt er steeds beter in via checkpoints, hekken en goede inlichtingen aanslagen te verijdelen, en wapens worden steeds beter zodat men wel de terrorist maar niet zijn kleine kindertjes en andere omstanders weet te raken. Overigens worden terroristen alleen dan getroffen wanneer er sterke aanwijzingen zijn van een op handen zijnde aanslag of wanneer zij raketbeschietingen voorbereiden.

De reactie van Palestijnse zijde bestaat, vanwege het succes van Israels maatregelen, vooral uit het afschieten van raketten waartegen Israel zich steeds beter kan verweren. Er zitten een paar honderd Palestijnen vast zonder fatsoenlijk proces. Het leven in de bezette gebieden is volgens Abbas zelf heel behoorlijk; de economie doet het goed, er wordt weer geïnvesteerd, er zijn een aantal checkpoints en vele roadblocks opgeheven. Er zijn restricties, er zijn treiterijen, er is geweld over en weer maar om het leven er onmogelijk te noemen…
Hans Groen is consultant. Ik bedoel het niet flauw, maar misschien moet hij zich wat meer tot zijn vakgebied beperken en als hij graag schrijft het iets dichter bij huis zoeken?

Ik had in deze blog op nog meer clichés in willen gaan, zoals het veelgehoorde ‘dat de Palestijnen boeten voor de misdaden van de Duitsers’, maar dat bewaar ik maar voor een volgende keer.

Ratna Pelle

 

De PLO's vermeende acceptatie van de tweestatenoplossing in 1977

 

Erkennen de Palestijnen Israel nou of niet? Volgens Israel critici hebben ze dit al lang gedaan, waarbij wordt verwezen naar het hieronder genoemde plan uit 1974, naar uitspraken van Arafat in 1988 en het feit dat hij toen resolutie 242 accepteerde, en naar de brief van Arafat aan Rabin in 1993. Maar als je die zaken allemaal preciezer bekijkt, blijkt de taal die men gebruikt op zijn best dubbelzinnig. Men vindt tegelijkertijd dat alle vluchtelingen moeten kunnen terugkeren – nu of later – en men vindt dat Israel geen Joodse staat mag zijn want dat is racistisch. De Wet op de Terugkeer die bepaalt dat alle Joden naar Israel kunnen emigreren en het Israelisch staatsburgerschap krijgen, zou moeten verdwijnen, de vlag, de verwijzing in het volkslied naar de Joodse ziel etc. En men ontkent het feit dat Joden een volk zijn met nationale rechten. De geschiedenis van de Joden in het gebied wordt ontkend, zij zouden in Jeruzalem bijvoorbeeld niks te zoeken hebben en de Joodse tempel daar zou een verzinsel zijn. In Palestijnse media wordt het hele land als ‘Palestina’ aangeduid en als ‘tijdelijk bezet gebied’ gezien, dat ooit weer bevrijd zal worden. Dit geldt allemaal niet alleen voor Hamas maar juist ook voor de ‘gematigde’ Palestijnse Autoriteit onder leiding van Abbas, voor de PLO en voor Fatah. In het handvest van de PLO wordt nog steeds opgeroepen tot het elimineren van het zionisme en tot de gewapende strijd totdat heel Palestina bevrijd is, en ondanks beloften daartoe zijn die passages nooit daadwerkelijk verwijderd of ongeldig verklaard.

 

RP

---------

 

The PLO's "acceptance" of two states, 1977

http://elderofziyon.blogspot.com/2012/05/plos-acceptance-of-two-states-1977.html

 

From JTA, February 28, 1977:

In London, Said Hammami, the PLO's representative there, said in an interview today in the Observer that the Palestine National Council when it meets in Cairo March 12 cannot amend the charter because it represents ideology rather than a practical program.

However, he said the PLO is ready to accept two states in Palestine "because since 1948 there has been a new factor, the Israeli people, not the Jewish people." But he said that Israel cannot survive in the long run as a Jewish State but will eventually become a Hebrew-speaking corner of the Arab world.

Hammami listed three points that comprise the PLO policy: a demand for complete withdrawal of Israel from occupied territory; that the West Bank and the Gaza Strip be handed over to the Palestinians to form an independent state under the PLO with the option later of deciding whether it wanted to join with Jordan and/or Syria; and the recognition of the right of all Palestinians to return to their homes, although this right might not be exercised "for a number of years."

 

Over the past 35 years Israel has changed its position drastically towards concessions to the PLO - and the PLO has not changed its position one iota towards peace with Israel. 

It still considers Israel a temporary anomaly; it still rejects the idea of a Jewish state or of "two states for two peoples;" it still insists on the "right" to have millions of Arabs immigrate to Israel to destroy it demographically.

The only difference is that 35 years ago they were explicit about their ultimate goal of using the territories as a stage in the ultimate destruction of Israel, and after Oslo they pretend that they really want peace. Yet in Arabic they are still quite clear, and their people know it.

And in the 35 years of Israel giving up land, making unilateral concessions and accepting the concept of two states, it has not moderated the Arabs one tiny bit from their hard-line position of 1977 - which is in fact identical to the infamous 1974 Phased Plan for the destruction of Israel, piece by piece.

 

Bedoeinenvrouwen onderdrukt in Israel

 

Elder of Ziyon wees op het volgende artikel over de anarchie en wetteloosheid onder de Bedoeinen in de Negev. In Nederlandse media verschijnt heel af en toe een stukje over de Bedoeienen, waarvan de strekking dan altijd is dat Israel hun illegaal verklaarde dorpen verwoest en ze in spuuglelijke industriële steden wil wegstoppen waar ze natuurlijk geen werk hebben en van alle ellende aan lager wal raken. Bedoeienen hebben nog steeds het imago een authentiek nomadenvolk te zijn wiens land (en daarmee inkomsten en leefstijl en cultuur) door de wrede koloniale racistische zionisten wordt afgepakt. Onderstaand artikel geeft een wat ander beeld.

 

RP

-------- 

 

Israel's Beduin

http://www.jpost.com/Opinion/Editorials/Article.aspx?ID=268805&R=R1&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter

By JPOST EDITORIAL

05/05/2012 22:32

We mustn't lose sight of the risk that disrespect for the law might spread to other segments of society.

The Knesset Committee on the Status of Women last week turned its attention to Israel's Beduin. The emergent picture was no less than shocking. Most Israelis wouldn't imagine such repression within our enlightened country.

Pro forma, we have progressive laws that are enforced vigorously and equitably. However, beneath this enlightened surface lurks a reality so unseemly that it's hardly inaccurate to speak of another country-with-the-country, where our system of justice is plainly absent.

That country-within-the-country is mostly located in the Negev, but not exclusively so. It thrives wherever Beduin populations congregate. In those areas our laws appear all but irrelevant.

The statistics speak for themselves. More than 70 percent of all Beduin women in Israel are wed by coercion.

Their preferences or aversions are never taken into account.

According to an exhaustive two-year survey conducted by the Itach (Women Lawyers for Social Justice) NGO, 85% of Beduin women report that they are subjected to severe physical and/or psychological violence. Of these, 90% were openly battered in public.

The researchers believe that the true situation is considerably worse because the respondents were visibly frightened and reluctant to answer questions.

It gets worse. Abused women in Beduin communities are the least likely to enlist outside help. Of them, 67% admitted that they refrain from involving outsiders in their misfortune for fear of a backlash from their families, as well as of escalated brutality, ostracism and the loss of their children.

Additionally, these women don't on the whole have monogamous marriages. The law notwithstanding, Beduin society practices unbridled polygamy. Official Israel's only input appears in the form of generous child allotments paid to uncontrollably outsized family frameworks, whereby a man can boast 40 or more offspring.

Such social settings do not augur well for women's welfare.

But the abandonment of these women to a cruel fate right under our noses is only one facet of the conspiracy of silence that envelopes the Beduin enclaves. The result is large areas to which the state opts to turn a blind eye and where it doesn't exercise its authority.

For years Negev residents have been calling their region the Wild South. The appellation stuck, and has become common also in police and political parlance, and with good reason.

There's no denying the state of anarchy especially in Beersheba and its vicinity. Beduin operate protection rackets in broad daylight; their victims fear for their lives.

Theft and robbery are daily occurrences. Numerous homeowners pay protection fees to uninvited Beduin "guards." The protection-providers' threats are so potent that victims shrink from testifying. Those who stop paying face penalties. Homes are broken into and ransacked and in one case boiling tar was poured throughout the premises.

In Beersheba's Emek Sarah industrial zone, stores are raided openly and without hesitation during business hours. Pickup trucks are driven through showroom windows and loaded with merchandise before backing out.

Some establishments have suffered numerous attacks.

Most popular are electrical appliance and building supplies outlets.

Insurance firms frequently refuse their services to local entrepreneurs. Businessmen accuse the police of apathy.

The Mekorot national water company installed hidden cameras in its many Negev installations and discovered photographic evidence of gangs dismantling pumping equipment, loading it onto trucks and then engaging in wanton sabotage of what was left, before disappearing down dusty trails. The police often prove helpless. Pumping stations are rebuilt with the clear knowledge that it is only a matter of time before they are again destroyed.

Farmers feel abandoned. Everything – from irrigation equipment to ripe produce packed for distribution – is stolen.

Thousands of illegal Beduin buildings proliferate throughout the Negev while the courts appear dormant.

The conclusion that official Israel has abandoned all authority in and around Beduin communities is inescapable. This extends to all aspects of life – from the sad status of women to drug-smuggling, human-trafficking and tax evasion.

We mustn't lose sight of the risk that disrespect for the law might spread to other segments of society. Ignoring a problem may be easy but won't prevent it from mushrooming.

 

Vervroegde verkiezingen Israel afgelast, akkoord over regeringsdeelname Kadima

 

Ik moet eerlijk bekennen dat me niet helemaal duidelijk was waarom er opeens vervroegde verkiezingen moesten komen en de zaken niet meer binnen de coalitie konden worden opgelost, en vervolgens begrijp ik niet echt waarom men daar opeens weer van af is gestapt en Netanyahu, die er goed voor stond in de peilingen, nu een deal heeft gesloten met Kadima. Op haar beurt weigerde Kadima na de verkiezingen om onder Likoed aan de coalitie deel te nemen en eiste toen een gelijkwaardige positie (er was slechts een zetel verschil tussen beide partijen) waarop Likoed een rechtse coalitie in elkaar zette. Een brede coalitie lijkt me een verbetering tegenover de rechtse coalitie waar een paar behoorlijk radikale partijen aan deelnamen, maar mij is niet echt duidelijk wie er volgens deze deal nog allemaal bij de coalitie zitten en of het beleid op meer punten wordt aangepast.

 

RP

----------

 

In surprise move, Netanyahu, Mofaz agree to form unity government, cancel early elections

http://www.haaretz.com/news/national/in-surprise-move-netanyahu-mofaz-agree-to-form-unity-government-cancel-early-elections-1.428843

PM, opposition leader reach dramatic late-night agreement to form national unity government, in which Mofaz expected to be appointed deputy prime minister.

By Jonathan Lis 

 

Prime Minister Benjamin Netanyahu and opposition chairman MK Shaul Mofaz (Kadima) reached a surprise agreement early Tuesday morning to form a national unity government.

Under the agreement, Kadima will join Netanyahu's government and support its policies in exchange for a commitment that the government will support its proposal for an alternative to the Tal Law, which allows full-time yeshiva students to defer national service.

Sources in Kadima told Haaretz that Mofaz is expected to be appointed as a minister in the government. Likud sources confirmed this, adding that they expected that Mofaz would become a minister without portfolio.

The dramatic announcement, which has yet to receive official confirmation, came as the Knesset was conducting early-morning discussions ahead of an expected vote to disperse in advance of early elections. Earlier in the evening, 119 MKs voted to approve in its first reading a bill to disperse the body, with only one lawmaker opposed.

Meretz head Zahava Gal-On expressed outrage over the surprise move, calling it a "mega-stinking maneuver by a prime minister who wants to avoid elections and a desperate opposition chairman facing a crash."

"This is a disgrace to the Israeli parliament and a terrible message to the public, who is losing faith in the leadership of the state," she added.

PM, Mofaz to form unity gov't with Likud, Kadima

http://www.jpost.com/DiplomacyAndPolitics/Article.aspx?id=269078

By GIL HOFFMAN

05/08/2012 02:16

Netanyahu, opposition leader meet in order to consider governing together in move that will postpone early elections; deal passes Likud meeting despite some objections.

 

 

Prime Minister Binyamin Netanyahu and opposition leader Shaul Mofaz met Monday in order to consider forming a national unity government that would postpone early elections at the last minute. 

The Likud and Kadima factions began emergency meetings after 2:00 a.m. to discuss developments, with Likud eventually approving the deal shortly after 3:00 a.m.

Netanyahu - who arrived at the Likud meeting along with his former chief of staff Natan Eshel - told the Likud faction that contact with Mofaz over forming a unity government began a few days ago and bore fruit. Eshel apparently played a role in brokering the deal. 

Now, according to the agreement, Kadima has agreed not to topple the government until the official end of its term on October 22 2013. Mofaz will also become vice premier, and will fill in for the prime minister when he is abroad. 

The deal tasked Kadima with leading a committee that will work on approving an alternative to the Tal Law - which allows ultra-Orthodox men to indefinitely defer army service - by the August 1 deadline. 

The party will also work towards changing the government system by the end of the year. 

Before Netanyahu's arrival, Likud ministers complained about the move.

"Why are we giving Kadima a lifeline after it was bleeding to death," one minister asked. 

Earlier, as Netanyahu and Mofaz made progress, deliberations on approving early elections were purposefully filibustered. 

One possibility for a new government is that Mofaz and other Kadima ministers will be given ministry without portfolio in return for a commitment to not topple the government for at least a year.

Another possibility is that Kadima join the government instead of Foreign Minister Avigdor Liberman's Yisrael Beytenu party, and receive his portfolios, though the first scenario is more likely.

Less than few hours before the sudden development, a bill to dissolve the Knesset passed a vote in Knesset House Committee with 12 voting in favor and one opposed late Monday night, after the Knesset voted to approve the bill.

Independence MK Einat Wilf was the only committee member to vote down the bill, which was set be sent immediately to the plenum for second and third readings.

The vote followed a stormy committee meeting where MKs asked repeatedly why the Knesset was moving to dismantle itself now.

"Please help explain to my children why we are going to an election," Kadima MK Yisrael Hasson asked.

If Prime Minister Binyamin Netanyahu wants elections so badly, then why does he not open polls tomorrow morning at 7:00 a.m., Shas MK Nissim Ze'ev questioned.

"I am shocked to see so many MKs vote like sheep going to slaughter," Ze'ev said. "If this crazy vote was by secret ballot, it would fall."

Jpost.com staff contributed to this report

Arabische politicus overweegt pro-Israëlische partij

 

Jammer dat ze nog niet meedoen met de komende verkiezingen, die in september zullen plaatsvinden. Een pro-Israelische Arabische partij zou de moeizame en gespannen verhoudingen tussen beide beovlkingsgroepen zeer ten goede komen. De Arabische leiders in Israel zijn bijna allemaal schreeuwerds die Israel verguizen en Hamas prijzen. De Arabische bevolking denkt daar genuanceerder over, maar wordt op het gedrag van de leiders aangekeken door de Joodse meerderheid.

Het is wel jammer dat de partij nu al haar voorkeur voor een specifieke partij lijkt te hebben, toevallig de partij waarin oprichter Bader zelf op lokaal niveau al jaren actief is. Uit de Jerusalem Post:

Bader's behavior reached the Prime Minister's Office, which encouraged him to form the party that may end up acting as an Arab satellite party of Likud. "Only a strong party like Likud can bring peace," he said. "It's true historically.

The Left won't bring peace. Labor never did anything for the Arab sector. It's time to give a chance to the Right."

Bader described the party as six months away from being ready.

Overigens zijn ook Arabische politici actief binnen en Knessetlid voor 'Joodse' partijen, zoals Labour, Meretz, Kadima en zelfs Likoed.

 

RP

-------

 

Arabische politicus overweegt pro-Israëlische partij 

http://www.cip.nl/nieuwsbericht_detail.asp?id=28658

Het Israëlische politieke toneel kan binnenkort flink veranderen als een Israëlisch-Arabische politicus zijn plannen realiseert voor een Arabische partij die de Joodse Staat daadwerkelijk steunt en er mee samenwerkt in plaats van alleen kritiek te leveren. 

Sarhan Bader, een plaatselijke politicus in Opper Galilea, maakte vorige week bekend dat hij van plan is om Israëls eerste Arabische pro-Israël Knessetpartij op te richten. Bader was tot voor kort lid van de regerende rechtse Likoedpartij. Zijn verlangen, om een Arabische parlementsfractie te beginnen die de Joodse Staat daadwerkelijk steunt, werd bekend bij het kabinet van de minister-president, die (volgens The Jerusalem Post) hem aanmoedigde bij dit streven. 

Bader vertelde de krant dat de huidige Arabische partijen (Balad, Hadash en de Verenigde Arabische Lijst) hun kiezers niet naar behoren dienen, want alles wat ze doen is Israël tegenwerken en bekritiseren. 'De meeste Arabische burgers zijn voorstander van coëxistentie, samenwerking en leven in harmonie met Joodse Israëli's', zei hij. 'De andere Arabische partijen leggen te veel nadruk op de Palestijnen en buitenlandse Arabieren. Maar het is belangrijker om de Arabieren binnen Israël te dienen, die hier in vrede met onze Joodse neven en nichten willen leven'.

De huidige Arabische Knessetleden zijn constant doelwit van kritiek op hun zeer openlijke vijandigheid tegen de natie die zij geacht worden te dienen. De leiders van de huidige Arabische partijen nemen regelmatig deel aan anti-Israëlische Palestijnse rally's en zijn talloze malen ondervraagd wegens het bezoeken van vijandelijke staten.

Bader zei in een ander interview dat zijn partij volledig zou breken met het gedrag van de huidige Arabische Knessetleden, met name door niet deel te nemen aan 'Nakba-dag' ceremonies, die Israëls wedergeboorte als een 'catastrofe' gedenken.

Als bewijs dat zijn aanpak de juiste is, wees Bader erop dat de Druzengemeenschap in Israël, ondanks dat die veel kleiner is dan de Arabische bevolking, veel meer sympathie heeft verworven door daadwerkelijk mee te werken met de Joodse staat en er deel van te zijn. Een aantal Druzen parlementsleden dienen in midden- en rechtse partijen, waaronder Likoed.

Helaas kondigde Bader aan dat zijn partij pas over ongeveer zes maanden officieel wordt opgericht. Momenteel zeggen bronnen bij de overheid dat begin september vervroegde verkiezingen worden gehouden voor de volgende Knesset.

 

Elise Friedmann: "Kwaad word ik over antisemitisme op scholen"

 

In tegenstelling tot wat sommigen beweren, is antisemitisme helaas nog steeds geen verleden tijd...

 

__________

„Kwaad word ik over antisemitisme op scholen"

http://www.refdag.nl/achtergrond/onderwijs-samenleving/kwaad_word_ik_over_antisemitisme_op_scholen_1_641782

04-05-2012 23:17 | J. Visscher

 

Met de jaarlijkse „massale" Nationale Doden­herdenking op de Dam in Amsterdam heeft ze niet veel. Liever gaat Elise Friedmann, antisemitismeonderzoeker bij het Centrum Informatie en Documentatie Israel (CIDI), naar bijvoorbeeld de bijeenkomst in de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam, vanwaar Joden werden weggevoerd. „Zo'n herdenking is persoonlijker." 

 

De massaliteit tijdens de dodenherdenking op de Dam staat Friedmann tegen. „Ik ben er nog nooit bij geweest. Ik herinner me dat ik als kind de dodenherdenking op de Dam via tv volgde en dacht: Nu moet ik zeker twee minuten treurig zijn?"

Bezwaren heeft ze bij het „onduidelijke karakter" van de Nationale Dodenherdenking. „Voorheen werden alleen mensen herdacht die het slachtoffer waren van het nationaalsocialisme. Joden, soldaten, slachtoffers van bombardementen, gijzelaars, verzetsmensen. Later kwamen daar ook militairen bij die in andere oorlogen waren gesneuveld. Dat maakt die herdenking diffuus en onduidelijk. Natuurlijk mogen bijvoorbeeld veteranen stilstaan bij hun missies in latere oorlogen. Maar doe dat op aparte herdenkingen." 

 

Dat het Nationaal Comité 4 en 5 mei van plan was op 4 mei een gedicht over een lid van de Waffen-SS te laten voorlezen, vindt Friedmann „echt te ver gaan."„Nota bene een SS'er. Je kunt niet zeggen dat hij een slachtoffer is van het nationaalsocialisme." 

 

Foto's

Om omgekomen Joden te herdenken, bezoekt Friedmann vrijwel jaarlijks de Auschwitz­herdenking in Amsterdam. „Die is persoonlijker en veel minder grootschalig." Ook woont ze meestal de jaarlijkse Jom Hasjoaherdenking bij. Op die dag worden wereldwijd de slachtoffers van de Holocaust herdacht. Friedmanns moeder verloor „vrijwel haar hele familie, ooms, tantes, neefs en nichtjes." 

 

Persoonlijke herinneringen maken de meeste indruk, beklemtoont Friedmann. Ze verwijst naar de tentoonstelling "In memoriam" in het Amsterdamse Stadsarchief. Daar zijn foto's te zien van vermoorde Joodse kinderen uit Nederland. „De slachtoffers krijgen een gezicht. Mijn moeder vroeg of ik wilde kijken of er ook foto's van haar vermoorde lievelingsneefjes Maupie en Jupie bij waren. Die afbeeldingen waren er niet, maar ik ontdekte wel de babyfoto van een ander omgebracht neefje, Jules Pinto. Zo kwam ik erachter dat een ver familielid een fotoboek had gemaakt. Daarin stonden foto's van mensen die mijn moeder kende. Ze was daar heel blij mee." 

 

Intussen maakt Friedmann zich zorgen over antisemitisme. Jodenhaat onder bijvoorbeeld allochtone jongeren, maar ook bij autochtone Nederlanders. „Als je de pieken aan antisemitische uitingen na militaire acties van Israël buiten beschouwing laat, is mijn indruk dat het reguliere antisemitisme door de jaren heen sluipenderwijs toeneemt. Denk aan incidenten met de buurman, op school, op het werk. Antisemitisme wordt steeds normaler. Kort na de oorlog was het ondenkbaar dat in een voetbalstadion "Joden aan het gas!" werd gescandeerd. Kwaad word ik altijd over antisemitisme op scholen. Een Joodse jongen van een jaar of veertien uit Amsterdam werd al een hele poos door een groepje jongeren gepest. Ze tekenden bijvoorbeeld een hakenkruis op hun arm en hielden die arm onder zijn neus. De leider van de groep pesters dreigde dat hij de jongen dood zou steken voor de ogen van diens moeder. Ik heb geadviseerd aangifte te doen van bedreiging. Aanvankelijk wilde de school de gepeste jongen in een andere klas plaatsen. Daar hebben we tegen geprotesteerd. Uiteindelijk is de pester overgeplaatst. Onlangs nog belde ik met de moeder van de Joodse jongen. Helaas gaat het nog steeds niet goed met hem." 

 

Vreselijke vergelijking

Friedmann vindt het akelig als in discussies over bijvoorbeeld Wilders het lot van moslims in Nederland wordt vergeleken met de positie van de Joden in de beginjaren van de Tweede Wereld­oorlog. „Een vreselijke vergelijking. Moslims hoeven niet met een gele ster rond te lopen, ze kunnen de tram en het park in. En ze worden al helemaal niet vermoord." Soms kan een vergelijking met de nazitijd wél nuttig zijn, zegt Friedmann. „Denk aan Srebrenica. Ook daar werden mensen geselecteerd om te worden vermoord. En ook daar stonden mensen die niet ingrepen."

 

Nieuwe gevaren dragen geen SS-uniform



 

Het verleden is belangrijk om ervan te leren voor de toekomst, om de ontwikkeling en de gevaren te zien, maar het kan ook makkelijk doorslaan, zoals de vergelijkingen met 'de oorlog' en het fascisme en nazisme te pas en te onpas (meestal te onpas) laten zien. Von der Dunk senior blijkt een stuk genuanceerder te denken dan zijn zoon, die zulke ongepaste vergelijkingen regelmatig uitkraamt, vooral als het om Israel gaat.

Een ander risico is dat nieuwe gevaren niet worden onderkent, omdat ze, zoals de titel zegt, geen SS-uniform dragen...

Wouter

___________

 

Nieuwe gevaren dragen geen SS-uniform

http://www.refdag.nl/nieuws/binnenland/nieuwe_gevaren_dragen_geen_ss_uniform_1_641898

05-05-2012 15:00 | Ab Jansen en Rudy Ligtenberg 

 

"Wir haben es nicht gewusst" en "Befehl ist Befehl". Twee uitdrukkingen die vanwege hun oorlogsverleden af en toe opduiken in het alle­daagse spraakgebruik. Ondanks groeiende verlegenheid met nationale herdenkingen, blijven zulke beladen verwijzingen naar de oorlog populair. 

 

Zwerfkeien die zich hebben losgemaakt van de geschiedenis, noemt dr. H. W. von der Dunk (emeritus hoogleraar nieuwste geschiedenis aan de Universiteit Utrecht) ze, deze suggestieve
verwijzingen naar de oorlog. En die typering geldt wat hem betreft ook voor allerlei beschuldigingen van „nazipraktijken" als het gaat om „vreemdelingenhaat" (xenofobie) en populisme van bijvoorbeeld PVV-voorman Wilders aan de kaak te stellen. 

 

Het doel van zulke zwerfkeien is doorgaans de ander zwart te maken, in het verdachtenbankje te zetten, en dat is de kwalijke kant ervan. Daar komt bij dat zulke vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog nooit helemaal opgaan; vrijwel altijd is er sprake van een karikatuur. 

 

De reden dat zwerfkeien populair blijven, houdt volgens Von der Dunk verband met wat hij noemt „de ongekende politisering" van de samenleving. „Of het nu om een taxichauffeur gaat of om een caféhouder, ze worden voortdurend betrokken bij het politieke debat." En dat maakt polarisering, het bewust creëren van tegenstellingen en van zwart-wittyperingen aantrekkelijk voor politici om langs die weg aanhang te krijgen. Naarmate de oorlog verder af komt te staan van de belevingswereld van huidige generaties, verliezen zwerfkeien steeds meer hun beladen functie. Zo is voor jongeren het fascisme nog nauwelijks een existentieel beleefde dreiging. 

 

Uitkijken

Volgens Von der Dunk heeft het maken van paralellen zeker een waarde, „omdat ze je alert maken, in de zin van: laten we uitkijken, want toen is iets dergelijks ook gebeurd." Om 
die reden heeft het volgens hem nut om het populisme van Wilders te vergelijken met dat van het nazisme. Minder gelukkig is Von der Dunk met de koppeling van hedendaagse abortus- en euthanasiepraktijken aan die uit de nazitijd, zoals Bert Dorenbos (van de stichting Schreeuw om Leven) pleegt te doen. „Bij de nationaal­socialisten en fascisten zat daar een volstrekt ander mensbeeld achter en ging het erom een in hun ogen minderwaardig ras uit te roeien." Von der Dunk erkent overigens wel dat men daar in Duitsland tot op de dag van vandaag anders tegen aankijkt. Duitsers reageren nog altijd overgevoelig op het woord "euthanasie". 

 

Er zit ook een ronduit gevaarlijke kant aan dit voortdurende verwijzen naar de oorlog, vindt de emeritus hoogleraar uit
Bilthoven. „Als iemand kan zeggen en aantonen dat hij geen fascist is, is hij daarmee nog niet gezuiverd en kan hij nog wel degelijk even verwerpelijk zijn." Daar raak je „een beetje blind voor" als
je alles altijd maar met de oorlog blijft ver­gelijken. „Blind voor het feit dat de gevaren van de toekomst wel eens geen SS-uniform zouden kunnen dragen."

 

Het miskent ook een fundamenteel kenmerk van de geschiedenis, aldus Von der Dunk. „De toekomst staat altijd open, we staan steeds aan de drempel van het onbekende. We denken het eigenlijk allemaal wel te weten –uit het verleden–, ook hoe we op gevaar moeten reageren. Het gevolg is dat we werkelijk nieuwe bedreigingen niet onder­kennen, en niet kúnnen onderkennen omdat we nog te veel in de oude kaders denken." 

 

Chauvinisme

Op de vraag voor welke ontwikkelingen hij zelf beducht is, reageert Von der Dunk resoluut met het noemen van „opkomend chauvinisme", dat zich uit in de afkeer van Europa. „Geen enkel land kan zich dat om praktische redenen nog permitteren." Daar komt bij dat het tot grote spanningen en zelfs gewapende conflicten in Europa kan leiden, met name op de Balkan. 

 

Zorgelijk noemt Von der Dunk verder het bezit van atoom­wapens door landen als Noord-Korea, Iran en Israël. Dichter bij huis ziet hij het kortetermijndenken in de politiek met lede ogen aan. „Politici lijken enkel nog geïnteresseerd in de vraag of ze de volgende verkiezingen wel goed door zullen komen." Het is volgens hem een „fataal gevolg" van de televisiecultuur en de invloed van andere media. „Politici willen –ijdel als ze zijn– enkel nog een goed figuur slaan." Hun gebrek aan visie en aan een vaste moraal als basis voor hun politieke handelen, baart de Bilthovense hoogleraar grote zorgen. Volgens hem is er daardoor onmiskenbaar sprake van „stuurloosheid in de politiek." 

 

Ten diepste is hier volgens Von der Dunk sprake van barba­risering, van cultuurverval. „Als de massa geen houvast meer vindt in de cultuur of in een traditie, is hij geneigd te vallen voor iedere nieuwe leider die hem aanspreekt." 

 

Er zijn op dit punt geen parallelen te trekken met het verleden, want hier is sprake van een volstrekt nieuw verschijnsel, voortkomend uit een proces van ongekende emancipatie van burgers. „Vóór de oorlog was de politiek nog in handen van een bovenlaag. Er bestond een zekere culturele en politieke elite, maar die is verdwenen. De massa heeft daardoor grote invloed op de politiek gekregen; tegelijk biedt dat politici kansen om die massa juist te manipuleren." 

 

Uitingen van machteloze woede

Het is vreemd gesteld met de Tweede Wereldoorlog. „Dat nooit weer", is de algemene opinie. Maar wie het waagt een vergelijking te trekken tussen de situatie toen en nu, krijgt de wind van voren. 

 

Het overkwam CU-Tweede Kamerlid Huizinga in 2006. Geschokt door het uitzettingsbeleid van toenmalig minister Verdonk ten aanzien van asielzoekers zei ze dat ouderen associaties met de Tweede Wereld­oorlog kunnen hebben als blijkt dat hun buren 's nachts uit huis zijn gehaald. De minister reageerde furieus, gebruikte het woord "schandalig". 

 

In december 2010 noemde PvdA-leider Cohen de huidige situatie van moslims in Nederland vergelijkbaar met de situatie van Joden in de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog. De politicus stelde dat moslims in Nederland steeds meer worden buitengesloten, vooral door de PVV van Wilders. 

 

Het Amsterdamse PvdA-raadslid Van Velzen vergeleek het inmiddels gevallen kabinet van VVD, CDA met gedoogsteun van de PVV, in september 2010 met nazi's en NSB'ers. Tot woede van de rechtse oppositie sprak ze in een raadsvergadering van "kabinet-Bruin I". De term "bruin" verwijst naar de bruinhemden, een andere benaming voor de knokploegen van Hitler. 

 

Ook tijdens de verhitte discussie vorig jaar over de toekomst van de uitgeprocedeerde Angolese asielzoeker Mauro is meer dan eens verwezen naar de Tweede Wereldoorlog. De term "deportatie" viel toen opvallend vaak.

En in september 2010 waagde Eurocommissaris Viviane Reding van Justitie het om de uitzetting van Roma door Frankrijk te vergelijken met „toestanden in de Tweede Wereld­oorlog." 

 

Vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog zijn doorgaans uitingen van machteloze woede. Om lucht te geven aan (vaak oprechte) verontwaardiging, wordt geprobeerd de tegenstanders in het hart te treffen met het zwaarste geschut dat in stelling kan worden gebracht: het verwijt dat ze in hun gedrag lijken op de nazi's – de ultieme manifestatie van het kwaad. Meestal zijn de vergelijkingen niet het gevolg van een scherpzinnige historische analyse en doorgaans worden de gewraakte woorden weer even snel ingeslikt als ze waren uitgesproken. Zo krabbelde Eurocommissaris Reding al gauw na haar uitlatingen terug: „Ik vind het jammer dat interpretaties de aandacht afleiden van een probleem dat nu moet worden opgelost." 

 

Opvallend is dat vergelijkingen met de Tweede Wereld­oorlog niet alleen worden verafschuwd door degenen die ermee om de oren geslagen worden, maar ook door mensen met een Joodse achtergrond. Voor hen is het leed dat Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is aangedaan dermate groot geweest dat elke vergelijking het unieke karakter ervan miskent. 

 

Zo noemde rabbijn Soetendorp van de Liberaal Joodse Gemeente in Den Haag de opmerkingen van Huizinga „stuitend." En het Centrum Informatie en Documentatie Israel kwalificeerde de opmerkingen die Cohen over Wilders maakte als „onverstandig en onbegrijpelijk." 

 

Om van het verleden te kunnen leren, is het onvermijdelijk dat er parallellen worden getrokken met het hier en nu, dat signalen worden opgevangen waarvan bewezen is dat die tot ontsporingen kunnen leiden. Maar dat moet wel terughoudend, zorgvuldig en welover­wogen gebeuren, anders heeft het een tegengesteld effect.