zaterdag 23 november 2013

CIDI enquête Israel en de Palestijnen (IPI)

 
CIDI-taart2
 

- Door Ratna –  

Onlangs bracht het CIDI de resultaten naar buiten van een enquête onder ruim 4.000 Nederlanders. Gevraagd werd naar hun visie op het conflict tussen Israel en de Palestijnen. De uitslag was niet heel verrassend, al viel hij me eigenlijk nog mee. Als je de berichtgeving in de zogenaamde kwaliteitsmedia volgt krijg je vaak het idee dat er nauwelijks nog begrip is voor Israel, en de Palestijnen de nieuwe lieveling van Nederland zijn geworden.

Volgens de enquête vindt tweederde van de bevolking dat de Arabische staten Israel moeten erkennen als land voor het Joodse volk; 11% vindt dat dat niet nodig is.

43% houdt beide partijen verantwoordelijk voor het conflict, 23% ziet Israel als de grootste boosdoener en 15% de Palestijnen.

Een derde vindt dat Nederland beide partijen gelijk moet behandelen, 16% vindt dat Israel meer steun verdient, en 9% de Palestijnen; 36% vindt dat Nederland zich afzijdig moet houden.

59% is voor een tweestatenoplossing, 14% is voor een gezamenlijk land voor Joden en Palestijnen, 8% vindt dat de Joden 'terug moeten naar hun landen van herkomst', 15% ziet geen oplossing en 4% wil de huidige situatie laten voortduren.

Opvallend is dat niemand ervoor is dat de Palestijnen vertrekken naar de omliggende Arabische landen. Alleen rond 2003 was een paar procent daarvoor. Dat 8% vindt dat de Joden 'terug' moeten vind ik zeer verontrustend. Het laat zien dat er een behoorlijke groep is die vindt dat de Joden geen enkel recht hebben op een onafhankelijk Israel en Israel geen bestaansrecht heeft. Men miskent de Joodse wortels in het land, het feit dat er al 65 jaar een succesvolle staat Israel is, en het belang van deze staat voor het (overleven van) het Joodse volk. Men wil in feite de hele situatie vanaf 1948 en eigenlijk al vanaf het begin van de vorige eeuw, ongedaan maken. Niet alleen onmenselijk maar ook volkomen irreëel.

Dat de Palestijnen allemaal naar de omliggende landen zouden moeten is even irreëel en onmenselijk. Een verschil is wel dat in Jordanië al een Palestijnse meerderheid is, terwijl de Joden terug zouden moeten naar de landen waar ze eerder werden vervolgd en vermoord. (Jordanië is ook onderdeel geweest van het mandaatgebied Palestina, dat was aangewezen als plaats waar het 'Joods Nationaal Thuis' zou worden gerealiseerd, al betekent dat niet dat de Britten of de Volkenbond ooit een Joodse staat van die omvang voor ogen hebben gehad.)

Blijkbaar was er onder een representatieve steekproef van ruim 4.000 mensen nog geen 1% die vindt dat de Palestijnen moeten vertrekken. Hoewel er binnen de pro-Israel scene soms behoorlijk eenzijdig naar zaken wordt gekeken, is er blijkbaar nauwelijks iemand die zo ver wil gaan. Desondanks wordt dit wel beweerd door antizionisten, die vaak doen alsof deze opvatting bon-ton is onder Israel sympathisanten.

De vraag bij dit soort enquêtes is natuurlijk altijd hoe betrouwbaar de resultaten zijn en hoe ze te interpreteren. Ik kwam een stukje tegen van Likoed Nederland, waarin men beweert dat hieruit blijkt hoe groot de steun voor Israel nog is ondanks alle negatieve publiciteit, een conclusie die mij nogal subjectief voorkomt. Bekend is de uitspraak 'You have lies, damned lies and statistics'. Eerder heeft United Civilians for Peace onderzoeken laten uitvoeren naar de visie van Nederlanders op de bezetting, de 'muur' en verschillende drukmiddelen om tegen Israel in te zetten. Geen woord natuurlijk over Palestijns geweld, opruiing, of onwrikbare posities. Krijgt de argeloze Nederlander als vraag of de bezetting een probleem is, en of het schenden van diverse resoluties van de VN en het naast zich neerleggen van het oordeel van het Internationaal Gerechtshof fout zijn, dan is het antwoord zeer waarschijnlijk 'ja'.

Omdat de meeste mensen weinig specifieks van het conflict afweten, is iedere informatie die bij de vraag wordt gegeven sturend. Echt onbevooroordeeld vragen stellen is lastig, en dan nog weet je niet of mensen helemaal eerlijk zijn en niet het antwoord geven waarvan zij denken dat het verwacht wordt. Mensen antwoorden ook soms meer naar wat ze zelf wenselijk achten en soms meer naar wat ze waarschijnlijk of realistisch achten. Dit kan fluctuaties over bijv. een/twee statenoplossing verklaren.

Het CIDI bleef erg aan de veilige kant door geen vragen te stellen over nederzettingen en specifieke deelproblemen van het conflict (wat is volgens u de hoofdoorzaak van het conflict: nederzettingen en de bezetting, Palestijns geweld, de weigering Israel te erkennen, het in stand houden van het vluchtelingenprobleem?) Dat laatste is overigens al weer geen objectieve formulering volgens Israel critici, en spreken van bezetting en nederzettingen is dat niet volgens sommige sympathisanten van Israel. Om dat soort problemen te voorkomen is het dus erg algemeen gehouden, waardoor de uitkomsten minder zeggen, maar men zich wel een stuk objectiever toont dan het propagandistische UCP.

Het zou interessant zijn om deze uitkomsten te vergelijken met eerdere periodes, en dat was voor enkele vragen (die blijkbaar al eerder waren gesteld) ook gedaan. Door de korte tijdspanne kun je daarin echter geen duidelijke trend ontdekken. In 2006 gaven wat meer mensen de Palestijnen de schuld van het conflict (22%, tegenover 15% nu en 12% in 2003), en in 2003 zagen meer mensen Israel als de hoofdschuldige (29%, tegenover 20% in 2005 en 23% in 2013).

De steun voor een tweestatenoplossing fluctueert ook behoorlijk: in november 2003 is die slechts 54%, een half jaar later is dat gegroeid naar 75% om daarna een tijd lang rond de 70% te blijven hangen en nu is het weer teruggelopen naar 59%. Steun voor een gemeenschappelijke staat is teruggelopen van 30% in nov. 03, via 11% in maart 04 naar 14% nu. En terwijl in 2003 nog 4% voor het verdrijven/verplaatsen van alle Palestijnen naar Arabische landen was, wil vrijwel niemand dit nu nog, maar is tegenwoordig zo'n 4% voor het voortduren van de huidige situatie, waar in 2003 nog niemand voor te vinden was.

Waar liggen die verschillen aan? De lancering van vredesplannen, onderhandelingen die plaatsvinden of gestaakt worden, aanslagen, Israelische legeroperaties? En zijn de verschillen groot genoeg om die zo te interpreteren? Er wordt vaak veel meer uit cijfers afgelezen dan op grond van de statistiek en de 'margin of error' gerechtvaardigd is, want onderzoekers willen naar buiten komen met een smeuïg verhaal en statistiek is droog. Stel, je stelt dezelfde vragen een dag later aan dezelfde mensen (of aan een andere even willekeurig gekozen steekproef), krijg je dan precies dezelfde uitkomsten? Waarschijnlijk niet. Het kan zomaar zijn dat je op maandag zegt voor een tweestatenoplossing te zijn, en op dinsdag verzucht het eigenlijk niet te weten en je kunt na lezing van een artikel over weer zoveel nederzettingen erbij zeggen dat Israel verantwoordelijk is voor het conflict en de volgende dag zeg je 'beide evenveel'. Vooral mensen die niet een heel sterke mening over een zaak hebben, kunnen gemakkelijk een verschillend antwoord geven op een andere dag. Bij een echt grote groep is deze onzekerheid eruit gefilterd, maar het kan makkelijk fluctuaties van een paar procent verklaren.

Ook psychologisch gezien kun je je twijfels hebben bij het nut van enquêtes, zoals Roos Vonk uitlegt vanwege een enquête over de politiek. Ze besluit haar column met:

Wil je mensen echt begrijpen, dan moet je kijken naar hun gedrag. (…) negeer antwoorden die ze geven in zelfrapportage-onderzoek. Kijk naar wat ze doen.

Vragen hoeveel procent van de mensen geen producten uit de nederzettingen koopt dus, of niet naar Israel met vakantie wil gaan of juist wel, of men ervoor is dat wapens worden gestuurd wanneer Israel wordt aangevallen of in een oorlog verzeild raakt? Ook dat zijn lastige vragen, vooral omdat ze grotendeels hypothetisch zijn, maar al een stuk concreter.

Toch denk ik dat grote verschillen en trends meetbaar zijn, vooral over een langere tijdsperiode. Daarbij is het goed sympathie en antipathie af te meten aan concrete zaken, zoals mediaberichtgeving en ingezonden brieven, inzamelings- en solidariteitsacties, overheidsbeleid, boycots, de hoeveelheid clubs die zich voor een zaak inzetten en hoeveel leden/donateurs ze hebben etc. etc.  Een combinatie van deze zaken geeft wellicht een beter beeld dan een enquête onder 4.000 mensen.

 

donderdag 21 november 2013

Palestijnse terroristen krijgen riant loon uitbetaald (IMO)

 
abbas hero3
 

= IMO Blog =         

Het is een van die olifanten in de kamer, een van die onderwerpen die in de media worden genegeerd terwijl het wel een behoorlijke impact heeft op het conflict: de Palestijnse verering van de gevangenen. Het is misschien begrijpelijk dat Palestijnen zelf hen niet zien als moordenaars en terroristen, maar velen zijn dat in feite wel: de aanslagen die men heeft helpen uitvoeren zijn immers gericht op het doden van (meestal zoveel mogelijk) Israeli's, en alleen wanneer men soldaten die 'on duty' zijn aanvalt, kun je dit als een onderdeel van de strijd zien en niet als het onrechtmatig doden van een persoon. Ook het gooien van stenen is gericht op het verwonden of doden van mensen.

Toch worden de Palestijnse gevangenen in de mediaberichtgeving nooit terroristen, moordenaars of criminelen genoemd. Er staat hooguit, ergens onderaan, dat de meeste recent vrijgelaten gevangenen vast zaten voor dodelijke aanslagen. Soms staat zelfs dat er niet bij. Wel zien we altijd een hoop beelden van blije Palestijnse moeders die hun zoon na zoveel jaren in de armen sluiten, een trotse Abbas en een uitgelaten menigte. Het wordt allemaal heel logisch gevonden, en een bewijs van hoe trots het Palestijnse volk is en hoe hard het bereid is te strijden voor het terugkrijgen van zijn zonen.

In Israelische media en op pro-Israel blogs kun je wel lezen wat deze mensen op hun kerfstok hebben, en hoe de nabestaanden worstelen met deze geschiedenis. Het zijn vaak stuk voor stuk aangrijpende verhalen, van jonge mensen die stonden te liften, Holocaustoverlevenden, gezinnen in een restaurant of tienermeisjes die naar de disco gingen, aan wiens leven van het ene op het andere moment een einde kwam. Sommige van die aanslagen kwamen indertijd wel in het nieuws, waarbij de beelden soms te schokkend waren om te vertonen, zoals een journalist onlangs vertelde (Israel zelf is ook altijd zeer terughoudend geweest met deze beelden uit piëteit met de nabestaanden).

Maar in de berichtgeving over de onderhandelingen of ook het vrijlaten van de gevangenen dat daar een onderdeel van is, waren zij vergeten, en was er voornamelijk oog voor Palestijnse gevoelens, en natuurlijk de nederzettingen. De verering van Palestijnse gevangenen gaat verder dan een zoen van Abbas wanneer ze vrij komen. Ze worden de rest van hun leven door de staat onderhouden, en krijgen een 'salaris' waar de gemiddelde of zelfs redelijk goed boerende Palestijn slechts van kan dromen. Hoe langer ze vast hebben gezeten, hoe hoger het loon. Ook in de gevangenis kregen ze al een maandelijkse toelage, evenals hun familie. Al met al een heel bedrag. Vorig jaar zochten Israelische media uit om hoeveel geld het bij elkaar ging:

As of May 2011, the PA spent NIS 18 million ($4.5 million) per month on compensating Palestinian inmates in Israeli prisons and a further NIS 26 million ($6.5 million) on payments to families of suicide bombers. In all, such payments cost the PA some 6 percent of its overall budget, Israel's Channel 2 news reported on Monday night, citing documentation signed by Fayyad.The PA also makes payments to Israeli Arabs jailed for security offenses against Israel, the report said.

Starting in 2003, Palestinian law mandated the dispensation of a monthly salary of NIS 1,000 ($250) to security detainees sentenced to up to five years in prison. The longer the sentence, the higher the pay. An inmate serving a life sentence was paid NIS 4,000 ($1,000) per month.

An amendment of the law in January 2011 enacted by Fayyad increased the salaries by up to 300%, Channel 2 reported. A prisoner sentenced up to three years in prison now receives a base salary of NIS 1,400 per month, and for 3-5 years that rate increases to NIS 2,000, the report said. A NIS 300 bonus is added for a wife, and NIS 50 per child.

According to the Channel 2 report, the PA-funded salaries are an equal opportunity benefit; members of Fatah, Hamas, and Islamic Jihad all receive them. Prisoners' salaries also increase based on how many years they have served. Abdullah Barghouti, a Hamas bomb-maker who was sentenced in 2004 to 67 life terms for orchestrating the killings of 67 Israelis, receives a monthly stipend of NIS 4,000. In less than a year that figure will rise to NIS 6,000 ($1,500).

Another major Hamas terrorist figure, Abbas al-Sayyeed, convicted of planning the 2002 Park Hotel massacre, in which 30 Israeli civilians were killed as they sat down for a Passover meal, is paid NIS 12,000 ($3,000) per month. Prisoners who have sat more than 30 years in Israeli prison receive NIS 12,000 per month.

Het verscheen op diverse pro-Israel sites, er werden kamervragen over gesteld door PVV en SGP, en verder bleef het stil. Het gaat hier, voor de duidelijkheid, ook over gevangenen van Hamas en Islamitische Jihad. En, voor de duidelijkheid, dit geld komt indirect ook van de gulle gever in Europa, want de PA draait voor een groot deel op geld van internationale donoren, met name de VS en EU. Terwijl er weer extra geld is beloofd aan de Palestijnen, lezen we ook (nee, niet in de reguliere Nederlandse media, je wordt weer verbannen naar pro-Israel weblogs of Israelische media) dat de Palestijnse gevangenen waarvan we de vrijheidsfeestjes bij de NOS en de Telegraaf mochten aanschouwen, nu recordbedragen uitgekeerd krijgen.

The salary granted to each prisoner depended upon the length of his incarceration. Those who were held for over 25 years were entitled to $50,000, in addition to a position as a deputy minister or a promotion to the rank of major-general in the security forces, both of which earn monthly wages of NIS 14,000 (nearly $4,000). Those who spent less than 25 years in Israeli prisons received the same lump sum as well as promotion to a deputy directorship in a government ministry or to the rank of brigadier-general, with a monthly wage of NIS 10,000 ($2,800) on the PA's payroll, the report said.

According to information published in the PA daily Al-Hayat Al-Jadida in 2011, the average monthly stipend paid by the government to family members of Palestinian prisoners stands at NIS 3,129 ($862), higher than the average salary of a Palestinian civil servant, which is NIS 2,882 ($794). Two and a half percent of the PA's budget for salaries goes to prisoners' families, the document indicated.

De oudste gevangene kreeg nog een bonus van $60.000, en de PA bood aan zijn bruiloft te betalen. Zijn misdaad? Hij heeft twee Israelische lifters vermoord. Eerst bond hij ze vast en daarna deed hij een zak over hun hoofden tot ze stikten.

En mocht de PA krap zitten, en dat gebeurt regelmatig de laatste tijd, dan zijn er speciale wetten en belangengroeperingen die zorgen dat de (ex)gevangenen hun 'loon' in ieder geval krijgen. Ambtenaren moeten het soms met minder of zelfs zonder loon stellen, maar de gevangenen krijgen altijd uitbetaald. Je moet nou eenmaal keuzes maken en dan gaat wat belangrijk is natuurlijk voor.

De (ex)gevangenen zijn de ware helden van de Palestijnse maatschappij, wat het plegen van aanslagen aanmoedigt. Ga je dood, dan wordt je martelaar en wacht je een hemelse beloning. Wordt je opgepakt, dan wordt je een held en ben je de rest van de leven financieel binnen. Bedenk daarbij dat gevangenen in Israel zelfs mogen studeren en – buiten de verhoren bij de arrestatie, die er soms hard aan toe gaan – de omstandigheden redelijk zijn. En er is een goede kans dat je in een van de gevangenendeals vrij komt en de rest van je leven op lauweren kunt rusten.

Zowel nog levende als omgekomen 'vrijheidsstrijders' genieten een heldenstatus. Scholen, straten, zomerkampen en wedstrijden worden naar hen vernoemd, liederen en gedichten aan hen opgedragen die eindeloos te horen zijn op het TV kanaal van de Palestijnse Autoriteit. Terwijl gewone werknemers ploeteren als politieman, onderwijzer, vuilnisophaler of verpleger, zitten de ex gevangenen een leven lang op rozen, op kosten van niet alleen de Palestijnse, maar ook de internationale gemeenschap. Logisch dat veel jonge Palestijnen ervan dromen voor het vaderland te strijden. Terwijl het geld dat de EU aan de PA uitbetaalt juist bedoeld is om het extremisme tegen te gaan en te helpen bij de opbouw van Palestijnse instituties, werkt het in de praktijk juist geweld en extremisme in de hand. Een ernstige zaak, en iets waar wij dus juist heel direct invloed op hebben. Maar je leest er nooit over in reguliere media. Het woord 'nederzetting' komt in dit verhaal namelijk niet voor. En over het conflict schrijven zonder dat woord te noemen, dat lijkt een onmogelijke opgave voor de hedendaagse journalist.

Ratna Pelle

 

Onvoorstelbaar groot wantrouwen tussen Israëli's en Palestijnen is het echte obstakel bij de onderhandelingen (IPI)

 
Erekat
 

Media blijven de focus leggen op bouwplannen

- Door Tjalling. –        

Op dinsdag 12 november bracht vredesgroep Peace Now een plan naar buiten van de Israëlische minister van Huisvesting Uri Ariel, om nog eens 24.000 extra huizen te bouwen op de Westbank, inclusief E1 (het gebied ten oosten van Jeruzalem). Nog dezelfde dag zette Netanyahu een streep door die plannen, die ook hem onaangenaam hadden verrast. Uit de (beperkte) berichtgeving hierover bleek vooral weer hoezeer het bouwen door Israël in door de Palestijnen geclaimd gebied wordt gezien als het grote obstakel bij de vredesonderhandelingen. Deze continu naar voren gebrachte visie verhult de werkelijke oorzaak van het moeizame verloop van de onderhandelingen. Daar hoor je bijna niets over in de media.

Berichtgeving

`Palestijnen stappen uit vredesoverleg met Israël' is de titel van een bericht dat op 13 november in het Reformatorisch Dagblad verscheen. In de lead werd gemeld dat de Palestijnse onderhandelaars uit het overleg zijn gestapt. Verderop in het artikel werd vermeld dat de Palestijnse toponderhandelaar Saeb Erekat zei dat de gesprekken die week waren gestopt, toen Israël nieuwe `kolonisatieplannen' ontvouwde. Het begrip kolonisatieplannen is echter onjuist. Hoe onhandig het steeds maar weer aankondigen van Israëlische bouwplannen ook moge zijn, ze worden allen uitgevoerd in C-gebieden, die volgens de Oslo Akkoorden – voorlopig nog – onder bestuur van de Israëlische regering vallen, en de precieze locaties van bouwen liggen volgens eerder gepresenteerde vredesplannen grotendeels in gebieden die na definitieve onderhandeling bij Israël zullen blijven. Uitgangspunt hierbij zijn de Clinton parameters en verwante voorstellen, waarin Israël circa 5% van de Westbank (nabij de Groene Lijn) ruilt voor gebied elders, waardoor circa 75% van de kolonisten in hun huidige woonplaats kan blijven. Overigens bouwen de Palestijnen zelf onverminderd verder in het door de Oslo Akkoorden aan hen toegewezen gebied van Zone A en de met Israël gedeelde Zone B. Daar wordt niet of nauwelijks ruchtbaarheid aan gegeven.

Ook op Nieuws.nl een bericht over het opstappen van de Palestijnen uit het vredesoverleg. Daarin de melding dat de Palestijnen dreigen op te stappen als de bekend gemaakte bouwplannen doorgaan. Bovendien zou het Witte Huis het uitbreiden van het bouwen als niet legitiem beschouwen. De woordvoerster van het Witte Huis liet weten: "We zijn verrast door deze aankondiging en proberen momenteel uitleg te krijgen van de Israëlische regering. Ons standpunt is vrij duidelijk. We beschouwen de uitbreiding van nederzettingen als niet-legitiem. We hebben beide partijen opgeroepen stappen te nemen om een positieve atmosfeer te creëren voor de onderhandelingen."

De Palestijnse onderhandelaars grepen de rel van die dinsdag dus aan om alsnog te vertrekken, met als reden de geplande huizenbouw die inmiddels alweer uit de planning verdwenen was. In de berichtgeving van het R.D. en Nieuws.nl werd namelijk achterwege gelaten dat premier Netanyahu de plannen voor huizenbouw gelijk weer stopzette. In o.a. de VK en Trouw verscheen wel een (bewerkt) ANP bericht hierover, waarin werd gemeld dat 'de Israëlische regering haar onderzoek naar de mogelijke bouw van duizenden nieuwe woningen in Israëlische nederzettingen zou staken'. Netanyahu liet in een verklaring weten dat 'de plannen geen bijdrage zouden leveren aan de nederzettingen en dat ze de Joodse zaak alleen maar zouden schaden'. Je bent al bijna blij dat ook de reactie van Israëls premier wordt genoemd. In het ANP-bericht werd dezelfde woordvoerster van het Witte Huis geciteerd, maar werd het citaat beperkt tot: "We zijn hierdoor verrast; voor ons zijn de nederzettingen niet legaal". Dat is iets anders dan het uitgebreidere citaat van Nieuws.nl, waarin alleen over de uitbreiding van de nederzettingen als niet legitiem werd gesproken.

Dat 'de nederzettingen' als niet legaal worden beschouwd wil overigens nog niet zeggen dat Israël zich daarom helemaal moet terugtrekken uit alle Palestijnse gebieden. Tot nu toe is in afwachting van een definitieve oplossing, waarbij ook van Palestijnse kant belangrijke concessies zullen moeten worden gedaan, om veiligheidsredenen de bezetting wel legitiem.

De ellende is dat zulke onvolledige artikelen, die zo langzamerhand gaan lijken op mantra's, op krantensites door tienduizenden, soms honderdduizenden mensen worden gezien. Recent is op IMO Blog al eens aandacht hieraan besteed. Door almaar artikelen voor te schotelen met identieke boodschap, kritiekloos overgenomen van grote persbureaus, gaat het publiek uiteindelijk geloven dat de nederzettingen het enige grote struikelblok vormen bij de onderhandelingen.

Wantrouwen

Op de site van BRN.nl verscheen 13 november een analyse over het afbreken van het vredesoverleg. Volgens Bernard Hammelburg is het weglopen door de Palestijnse onderhandelaars een onderdeel van een rituele dans. Hammelburg vindt het plan van Kerry om toch tot een oplossing te komen wel een goed plan, juist omdat iedereen een beetje krijgt van wat hij wil, ondanks dat beide partijen concessies moeten doen. Let wel, beide partijen! Wat volgens Hammelburg de onderhandelingen werkelijk tegenwerkt, is dat een minderheid aan beide kanten tegen het plan is. "Ze zijn luidruchtig en boos en komen met zeer een emotionele argumenten. Maar de belangrijkste tegenstander in dit hele proces is niet zo zeer de diplomatie of het plan zelf, maar een onvoorstelbaar wantrouwen".

Ik denk dat Hammelburg hiermee het echte obstakel te pakken heeft. Maar het wordt helaas aan de openbaarheid onttrokken. Achter de schermen speelt zich een reeks van langdurige, heel moeilijke en emotionele toestanden af met vaak geconditioneerde reflexen. Het bekendste daarvan is het weglopen door de Palestijnen van de onderhandelingstafel wanneer er weer – deels al oude en vastgestelde – bouwplannen worden aangekondigd. Dit reflex is voor veel media op hun beurt aanleiding om voor de zoveelste keer de zwarte Piet alleen naar Israël te schuiven. Wie de chronologie van de gebeurtenissen niet goed op het netvlies heeft, zou dus gemakkelijk kunnen denken dat het terecht is dat de Palestijnen steeds maar weer de zwartepiet bij Israël neerleggen. Aandacht voor die chronologie wordt immers ook in de media weggelaten, waardoor het publiek de juiste volgorde en daardoor de draad kwijtraakt. Maar, zoals al is opgemerkt, het grootste obstakel bij de onderhandelingen is het onvoorstelbaar grote wantrouwen tussen Israëli's en Palestijnen. Tussen deze twee partijen ligt immers al meer dan een halve eeuw van gevechten, terreur en moordpartijen die niet zo makkelijk vergeten kan worden. Ondanks dat heeft Israël in 2005 de Gazastrook ontruimd. Die ontruiming heeft echter, ondanks het gebaar van goede wil van Jeruzalem, geen of nauwelijks sympathie opgeleverd in de wereld. Arabieren zien het als een overwinning op de aartsvijand en laten dat dan ook merken. Sindsdien zijn er namelijk vanuit de Gazastrook tienduizenden Qassamraketten op Israël afgevuurd, die voornamelijk rond Sderot terecht kwamen. Dat is niet iets wat het vertrouwen stimuleert, integendeel.

 


Externe bronnen:

 

BDS leider legt uit hoe beweging progressieve westerlingen wil manipuleren

 

BDS (Boycott, Divestment and Sanctions) gaat niet over een rechtvaardige strijd tegen onderdrukking en bezetting. Veel internationale en Palestijnse leiders van de BDS beweging hebben dat al meer dan eens duidelijk gemaakt. Ook uit onderstaand stuk blijkt dat. Men zoekt precies de taal en taktieken die momenteel aansluiten bij een progressief Westers publiek, en framet het conflict in termen die aansluiten bij hun wereldbeeld. Welke progressieve westerling is er niet tegen kolonialisme en voor de inheemse onderdrukte bevolking? Welke progressieve westerling is er niet voor geweldloze directe actie tegenover een machtige onderdrukker met een modern leger?

Badil is extreem anti-Israel, en steunt ook geweld tegen Israeli’s in hun strijd tegen Israel. Toch werken zelfs westerse universitaire instellingen met ze samen. 

 

RP

---------- 

 

BDS leader explains how the movement is meant to manipulate Western liberals

http://elderofziyon.blogspot.nl/2013/11/bds-leader-explains-how-movement-is.html   

 

The Badil Center, a Palestinian Arab organization that is a major force behind the BDS movement, has published an extensive analysis in Jadaliyya magazine of their perspective on its progress and shortcomings over the past eight years.

The magazine reprints what appears to be a seminal 2011 piece by Nimer Sultany of SOAS in London, one of the theoreticians behind today's BDS movement.

A careful reading of his article reveals the pure hypocrisy that underpins the entire anti-Israel movement.

Sultany brings up three points and potential pitfalls about BDS.

His first point is about the role of pacifism and violence in Palestinian Arab discourse: 

 

Palestinian history oscillates between two dogmas: the new dogma of nonviolence and the old dogma of violence and armed struggle. ...Given its apparent failure to achieve its declared objective, armed struggle has given way to nonviolence, which has become more fashionable today since it resonates with Western perspectives. Given that stereotypes cast Palestinians as violent, aggressive, and irrational Arabs or Muslims, Palestinians are forced to declare their pacifism before being admitted to the world of legitimate discourse or given a hearing of their views.

...But nonviolence should not now become the new dogma. Westerners ask, “Where is the Palestinian Gandhi?” They ignore the fact that Western practice and discourse have always vindicated violent resistance to unjust foreign occupiers. Thus, it is hypocritical for Westerners to dismiss violent means altogether in the Palestinian case.

...The legitimacy of the struggle and the justness of the demands need not necessarily correlate with the character of the means. The fact is that violent and nonviolent tactics have always co-existed as forms of resistance and they are likely to do so in the future. Therefore, in order to choose nonviolent means, one need not necessarily be a pacifist.The choice of the means depends on historical and political circumstances; they need not become the end. The means should not be deployed for their own sake but for the purpose of achieving noble political goals. The ability of violent or non-violent means to achieve them in a concrete, prudential form should be constantly critiqued and re-examined.

 

So while BDSers swear up and down that they are against violence, we see that the truth is quite the opposite. The movement is meant to sway Westerners, but it is not meant to mirror how Palestinian Arabs think. Amongst themselves, violence is considered quite acceptable - but not prudent at this time. Next year, it is possible that violence might come back into vogue. He even refers to the current Palestinian Arab pretense of nonviolence as "fashionable."

There is no morality here except the "noble" goal of destroying the Jewish state, and for that, all means are on the table. Pretending that they embrace non-violence for moral reasons is simply a scam to fool clueless Western liberals.

Sultany's second point is about international law: 

 

The boycott movement speaks the language of human rights and international law. It is intended to pressure Israel to abide by international law. By doing so, it risks falling into the trap identified by critical legal scholars. The risk has two aspects. First, there is a danger in conflating law with justice; there is no intrinsic connection between law and justice. The gap between them may not be apparent to those who equate the attainment of justice with the application of law. Second is the belief that applying international law can produce self-evident, concrete consequences; this belief presupposes that applying law is a mechanical operation. But law-application involves inevitably normative interpretations that are not independent of power relations and hegemonic understandings. In addition, law (whether local or international) is not a monolithic entity nor a gapless system. Rather, it contains gaps, ambiguities, and contradictions...

This is not to say that the language of universal human rights and international law should be rejected or that it lacks a positive value. I only wish to caution that this rather limited discourse could produce unintended consequences. One should be cognizant of the detrimental ramifications of this discourse.

 

Sultany understands that while the anti-Israel movement uses the language of international law and human rights, they don't really mean it - if they can be interpreted in ways that is detrimental to the cause.

If, for example, the definition of "refugee" is standardized so that Palestinian Arabs have the same definition as the rest of the world, that would be quite supportable under international law - but it would be catastrophic for a movement whose intent for decades has been to use millions of people as pawns to help destroy Israel. The same can be said for the definition of "occupation" - if Gaza or Areas A is not occupied, the Israel-haters lose a great deal of their rhetorical power. Ditto for the mythical "right of return," one of BDS' cornerstones, which has no basis in international law in these circumstances.

Beyond that, Sultany makes it clear that human rights and international law have no value to Palestinian Arab nationalist thought. They are only concerned with what they call "justice." And who decides whether justice is served? Why, they are! And there can be no justice, in their minds, while Israel exists.

This is not compatible with international law, and Sultany knows it. But he figures that using the fig leaf of international law, with luck, can weaken Israel enough that the "justice" part of the equation can then have a chance of succeeding.

Sultany is saying, in effect, that while they use the language of international law and human rights, it is just a scam to fool clueless Western liberals. To be sure, they work tirelessly to ensure that NGOs adhere to their definitions of terms like  "occupation", but in the back of their minds they know that international and humanitarian law is not nearly as supportive of their movement as they pretend it is. Sultany is warning the BDSers that they just might end up on the wrong end of the law before they finish their goal of making Jews as weak and marginalized as Christians are in the Middle East.

His third warning is about being too serious about boycotting everything that is "Zionist:"

 

Transforming every aspect of the political struggle to a boycott-orientation reduces the range of political means and vocabulary. Not every adverse discourse or initiative should be addressed through the boycott prism. Surely, these initiatives, to the extent that they warrant criticism, can and should be critiqued. However, the discourse of boycott is inapplicable when the object of the critique is not a state-sponsored activity, nor an Israeli or foreign institution involved in sustaining the occupation militarily or economically. The boycott campaign should be based on credible evidence of targeted institutions’ role in sustaining the apartheid regime’s practices.

Additionally, boycott should not be seen as merely the manifestation of an unguided, blind moral outrage. Its primary purpose should neither be moral preaching nor vengeance and punishment. Rather, it should be applied as a political tool for achieving political ends through political mobilization of activists, constituencies, and consumers. Therefore, there should be some considerations of efficacy. For boycott to be effective it should not be reduced to trigger-happy tactics. If one cries wolf all the time, one risks losing credibility and political currency.

Overplaying the boycott card can discredit it, even when directed against worthy targets. ...Consider the example of the New York Times which is blatantly pro-Israel; it does not follow that it should be boycotted by a writer commissioned to represent a pro-Palestinian position.

 

The argument can be extended to make sure that Apple or Google or Microsoft aren't boycotted, since that would be counterproductive. As he says explicitly, boycotting Zionist products  is not a moral position but a political tool. That's why Sodastream and Max Brenner are perfect targets but Intel isn't.

Yet BDS positions itself to the West as if it were a moral movement, using moral arguments!

For the third time, Sultany is saying that BDS is a scam to fool clueless Western liberals by using language they can identify with, while the movement itself is actually anti-liberalism. It has no ethical problem with murdering Jews, it is willing to discard international law if that contradicts its idea of "justice," and it couches its goal in terms of a morality that it explicitly discards.

This is not an essay that BDSers want thoughtful Western liberals to read.

 

woensdag 20 november 2013

EU: waar is 2 miljard Palestijns hulpgeld gebleven? (CIDI)

 
Er verdwijnen wel meer Europese subsidies spoorloos, o.a. in diepe en duistere oost-Europese zakken. Het onderzoek van de Europese rekenkamer was dan ook niet specifiek op het Palestijnse hulpgeld gericht.
 
Terwijl linkse politici en activisten zich druk maken over Europees geld dat al dan niet indirect ten goede komt aan de Israelische bezetting van de Palestijnse gebieden, is er weinig ophef aan die kant als het om EU-geld gaat dat in de zakken van corrupte Fatah-functionarissen of Hamas-terroristen terecht komt.
 
Wouter
______________

 

http://www.cidi.nl/eu-waar-is-2-miljard-palestijns-hulpgeld-gebleven/

IN NEDERLAND / DOOR ELISE FRIEDMANN / OP 21/10/2013 OM 15:58 / TAGS: EU, HAMAS, PA, TERRORISME, VS, WESTBANK

 

Wat is er gebeurd met ruim 2 miljard euro EU-subsidie aan Palestijnen? Daarover willen de Europarlementariërs Peter van Dalen (ChristenUnie) en Bas Belder (SGP) snel opheldering. Van Dalen stelde vragen aan de Europese Commissie en Belder wil "onmiddellijk"opheldering van EU-buitenlandvertegenwoordiger Catherine Ashton.

De Europarlementariërs stelden hun vragen nadat een rapport uitlekte van het Europese Rekenhof, waaruit blijkt dat ruim twee miljard euro van de hulpgelden die de EU tussen 2008 en 2012 overmaakte aan de Palestijnen 'kwijt' is: verkwanseld, uitgegeven aan andere zaken dan waarvoor het bedoeld was, of in corrupte zakken verdwenen. De Britse krant Sunday Times, die inzage zou hebben gehad in het rapport, publiceerde hier 13 oktober over. Het Rekenhof sprak van "aanzienlijke gebreken" in het beheer van EU-fondsen door Gaza en de Westelijke Jordaanoever. De EU had "nauwelijks controle" over de besteding en had onvoldoende maatregelen genomen tegen "hoge risico's" zoals "corruptie of het gebruiken van fondsen voor oneigenlijke doelen".

Het Rekenhof, dat niet tot doel had de besteding van Palestijnse hulpgelden te controleren maar wilde doorlichten of de EU voldoende controle heeft over de besteding van hulpgelden in het algemeen, heeft niet op de publicatie in de Times gereageerd. Er werd alleen meegedeeld dat "een dergelijk rapport niet is vastgesteld". Maar de vernietigende conclusies komen voor niemand als een verrassing, gezien eerdere corruptieschandalen in de PA.

Van Dalen (CU) wil dat de Europese Commissie uitzoekt hoeveel EU hulp aan de Palestijnse Autoriteiten precies niet verantwoord kan worden. Hij wil weten of de Europese Commissie het geld gaat terugvorderen en zo nee, waarom niet. Het toezicht op de besteding van EU-gelden in de Palestijnse gebieden moet wat hem betreft vlug worden aangescherpt, en hij vraagt de Commissie de verzekering dat EU-hulpgelden niet terechtkomen bij leden van organisaties ie op de Europese lijst van terroristische organisaties staan: "Nog altijd is de EU de grootste donor van de Palestijnse Autoriteiten. Na dit vernietigende rapport van de Europese Rekenkamer blijkt dat de controle op de besteding van de EU hulp flink moet worden opgevoerd. Je moet er toch niet aan denken aan dat de EU via allerlei omwegen een organisatie als Hamas financiert."

Belder (SGP) dringt er bij Ashton op aan het onderzoek van de Europese Rekenkamer direct openbaar te maken. "Let wel, nog dit jaar verzekerde Ashton het Europees Parlement dat "een strikt en uitgebreid systeem van controle en verificatie de Europese Unie in staat stelt de precieze bestemming van elke afzonderlijke euro te traceren". Welnu, ik zie reikhalzend uit naar haar reactie", aldus Belder.

"Ik verwacht van Ashton dat Europese hulpfondsen voor de Palestijnen metterdaad de gehele burgerbevolking ten goede komen. Indien blijkt dat de Europese Rekenkamer een geheel andere conclusie trekt, dient de Hoge Vertegenwoordiger haar hoge woorden nu werkelijk waar te maken", oordeelt Belder.

Dit is niet de eerste keer dat Europese accountants grote corruptiezaken in de PA signaleren. In 2003 concludeerde de antifraude-eenheid van de EU, OLAF, dat 'de mogelijkheid van misbruik van het budget van de Palestijnse Autoriteit en andere middelen niet uitgesloten kan worden, aangezien de interne en externe controleinstrumenten in de PA nog onderontwikkeld zijn." Eerder al klaagde de rekenkamer van de PA zelf dat bijna 40 procent van het jaarlijkse budget, 323 miljoen dollar, werd "verkwist, geplunderd of misbruikt", rapporteerde ook toen de Sunday Times. Volgens de ST werd het budget voor sociale woningbouw gebruikt om "luxeflats te bouwen voor de militaire en bureaucratische elite van Arafat."

Intussen stroomt er disproportioneel veel geld naar de PA. Volgens het Jerusalem Institute of Justice ontving de PA 25 keer meer steun per hoofd van de bevolking dan Europa in de jaren na de Tweede Wereldoorlog, maar komt daarvan bar weinig terecht bij de Palestijnen die het nodig hebben. Het JIJ voerde eind vorig jaar een campagne om er bij buitenlandse regeringen op aan te dringen te stoppen met het ongecontroleerd geld pompen in de PA.

De berichtgeving in de Sunday Times kwam op een pijnlijk moment: parallel aan de door de VS opnieuw aangezwengelde vredesbesprekingen tussen Israel en de PA, spreken de VS met de PA over een hulpprogramma.

 

Abbas geeft elke vrijgelaten Palestijnse gevangene $50.000,= en topbaan

 

Ik vind dit vrij schokkend: 

The salary granted to each prisoner depended upon the length of his incarceration. Those who were held for over 25 years were entitled to $50,000, in addition to a position as a deputy minister or a promotion to the rank of major-general in the security forces, both of which earn monthly wages of NIS 14,000 (nearly $4,000).

Those who spent less than 25 years in Israeli prisons received the same lump sum as well as promotion to a deputy directorship in a government ministry or to the rank of brigadier-general, with a monthly wage of NIS 10,000 ($2,800) on the PA’s payroll, the report said.

According to information published in the PA daily Al-Hayat Al-Jadida in 2011, the average monthly stipend paid by the government to family members of Palestinian prisoners stands at NIS 3,129 ($862), higher than the average salary of a Palestinian civil servant, which is NIS 2,882 ($794). Two and a half percent of the PA’s budget for salaries goes to prisoners’ families, the document indicated.

De oudste gevangene kreeg nog een bonus van $60.000, en de PA bood aan zijn bruiloft te betalen. Zijn misdaad? Hij heeft twee Israelische lifters gedood. Eerst bond hij ze vast en daarna deed hij een zak over hun hoofden.

Het is een ding dat de Palestijnen deze gevangenen graag vrij willen hebben. Bij meerdere conflicten worden gevangenen vrijgelaten, en die hebben doorgaans geweld tegen de andere partij gepleegd. Dat gebeurt dan meestal wel in het kader van wederzijdse verzoening, en vaak na een staakt het vuren of zelfs tekening van een vredesverdrag. Dat voor dat alles plaats vindt al gevangenen worden vrij gelaten, en dan ook nog zulke zware gevallen, is volgens mij redelijk uniek.

Dat de Palestijnse Autoriteit ze zoveel geld uitbetaalt is ongekend. Terwijl ze in de gevangenis zitten krijgen ze geld, hun familie krijgt volgens mij ook geld, en nadat ze vrij zijn gekomen krijgen ze ook een maandelijkse toelage, dat naast een eenmalige bonus van een bedrag dat de gemiddelde Palestijn nooit in zijn leven bij elkaar zal sparen (en veel Nederlanders ook niet).

 

Maar dat is nog niet alles. Mocht de PA krap zitten, en dat gebeurt regelmatig de laatste tijd, dan zijn er speciale wetten en belangengroeperingen die zorgen dat de (ex)gevangenen hun ‘loon’ in ieder geval krijgen. Ambtenaren moeten het soms met minder of zelfs geen loon stellen, maar de gevangenen krijgen altijd uitbetaald. Je moet nou eenmaal keuzes maken en dan gaat wat belangrijk is natuurlijk voor. 

 

En hoe de PA dan aan al dat geld komt? Dat krijgen ze van de VS en de EU, die miljoenen overmaken aan de PA om ze te helpen met de opbouw van Palestina. Geld is een belangrijk wapen tegen extremisme, zo is de redenering, en door maar veel geld te geven verhinder je dat Hamas op de Westbank weer voet aan de grond krijgt. Is immers op die manier na de oorlog niet ook het communisme in West Europa ingedamd? Wel, de Palestijnen schijnen nu omgerekend 25 keer zoveel te krijgen.  

 

De (ex)gevangenen zijn de ware helden van de Palestijnse maatschappij, wat het plegen van aanslagen aanmoedigt. Ga je dood, dan wordt je een martelaar en wacht je een hemelse beloning. Wordt je opgepakt, dan wordt je een held en ben je de rest van de leven financieel binnen. Bedenk daarbij dat gevangenen in Israel zelfs mogen studeren en behalve de verhoren bij de arrestatie die er soms hard aan toe gaan, de omstandigheden redelijk zijn. En er is een goede kans dat je in een van de gevangenendeals vrij komt en de rest van je leven op lauweren kunt rusten.

 

Misschien doen we toch ergens iets verkeerd? 

 

RP

----------

 

Abbas gives every freed prisoner $50,000 and a top job 

In addition to lump sum, former inmates promoted to senior Palestinian Authority positions that carry large monthly salaries 

http://www.timesofisrael.com/palestinian-authority-gives-freed-prisoners-50000-each/ 

  November 18, 2013, 9:36 am 

 

Palestinian President Mahmoud Abbas, second from left, waves with released Palestinian prisoners coming from Israeli jails during celebrations at Abbas' headquarter in the West Bank town of Ramallah, October 30, 2013. (photo credit: Issam Rimawi/Flash90)

Palestinian prisoners who were convicted of killing Israelis and then released by Israel as a goodwill gesture to smooth the path of peace talks were given at least $50,000 apiece as well as a comfortable monthly salary from the Palestinian Authority, the IDF Coordinator of Government Activities in the Territories said in a statement Monday.

The 26 prisoners who were set free October 30 — the second batch of a total of 104 prisoners slated to be released — had almost all been jailed before the 1993 Oslo Accords and had carried out murderous attacks on Israeli soldiers and civilians.

The salary granted to each prisoner depended upon the length of his incarceration. Those who were held for over 25 years were entitled to $50,000, in addition to a position as a deputy minister or a promotion to the rank of major-general in the security forces, both of which earn monthly wages of NIS 14,000 (nearly $4,000).

Those who spent less than 25 years in Israeli prisons received the same lump sum as well as promotion to a deputy directorship in a government ministry or to the rank of brigadier-general, with a monthly wage of NIS 10,000 ($2,800) on the PA’s payroll, the report said.

According to information published in the PA daily Al-Hayat Al-Jadida in 2011, the average monthly stipend paid by the government to family members of Palestinian prisoners stands at NIS 3,129 ($862), higher than the average salary of a Palestinian civil servant, which is NIS 2,882 ($794). Two and a half percent of the PA’s budget for salaries goes to prisoners’ families, the document indicated.

Issa Abd Rabbo, the most veteran of the prisoners released, received a $60,000 bonus, with the PA reportedly also offering to foot the bill for a wedding should he choose to marry. He was convicted of murdering two Israeli hikers south of Jerusalem in 1984, after tying them up at gunpoint and placing bags over their heads.

 

In an article in The Times of Israel earlier this month, writer Edwin Black described the process by which American aid and financial programs “fungibly fund terrorist salaries paid by the Palestinian Authority” and noted that US money going to the PA “is regularly diverted to a program that systematically rewards terrorists with generous salaries. These transactions blatantly violate American laws that prohibit any US funding from benefiting terrorists. More than that, they grandly incentivize murder and terror.

He went on: “When a Palestinian is convicted of an act of terror against the Israeli government or innocent civilians, such as a bombing or a murder, that convicted terrorist automatically receives a generous salary from the Palestinian Authority. The salary is specified by the Palestinian Law of the Prisoner and administered by the PA’s Ministry of Prisoner Affairs. A Palestinian watchdog group, the Prisoners Club, ensures the PA’s compliance with the law and pushes for payments as a prioritized expenditure. This means that even during frequent budget shortfalls and financial crisis, the PA pays the terrorists’ salaries first and foremost — before other fiscal obligations.”

The prisoner release, the second of four phased releases as part of US-brokered peace talks with the Palestinians, raised ire in Israel’s right wing and among victims of terror who opposed the move.

Peace talks between Israelis and Palestinians restarted at the end of August and have continued with covert meetings. Despite a US-imposed ban on leaks, reports suggest that that the negotiations are stalled over key issues such as continued Israeli military presence in the Jordan Valley and the “right of return” for Palestinian refugees and their descendants.

Elhanan Miller contributed to this report.

 

Ook VN tolk vindt aantal anti-Israel resoluties 'een beetje veel'


Het gebeurt een keer in de zoveel tijd dat iemand onbedoeld de waarheid spreekt. In dit geval zegt een vertaler bij de VN, ogenschijnlijk alleen tegen de collega naast haar, dat ze het raar vindt dat er tien resoluties over Israel worden aangenomen terwijl er zoveel ergere dingen in de wereld gebeuren. Zodra ze erachter komt dat haar microfoon nog aanstond en alle afgevaardigden van de Algemene Vergadering haar woorden hoorden, maakt ze snel haar excuses.

Because the one who should really apologize today is the UN. Founded on noble ideals, the world body is turning the dream of liberal internationalists into a nightmare.

For by the end of its annual legislative session next month, the General Assembly will have adopted a total of 22 resolutions condemning Israel—and only four on the rest of the world combined. The hypocrisy, selectivity, and politicization are staggering.

Een van die resoluties ging over de 'bezette' Golan hoogte. Israel moet die evenals de andere bezette gebieden onmiddellijk terug geven aan Syrië, de rechtmatige eigenaar. Dit terwijl president Assad doorgaat met het uitmoorden van zijn eigen bevolking en Israel gewonde Syriërs in haar ziekenhuizen behandelt. We leven in een vreemde wereld, en de VN is daarbinnen nog eens een wereld apart. Opgericht met hoogdravende idealen over rechtvaardigheid en mensenrechten, beschermt zij nu juist de meest wrede dictaturen en worden imperfecte democratieën keer op keer veroordeeld.

 

(De video met dank aan: Elder of Ziyon)

 

 

RP

--------

 

 

Hot mic catches UN interpreter saying anti-Israel votes are 'a bit much'

http://blogs.timesofisrael.com/un-anti-israel-votes-are-indeed-a-little-weird/

NOVEMBER 14, 2013, 9:32 PM 163 

 

Hillel Neuer is executive director of UN Watch, a non-governmental human rights organization in Geneva, Switzerland. 

 

 

The truth comes out when we think no one else is listening. 

 

On Thursday a United Nations interpreter, unaware that her microphone was on, uttered words of truth in reaction to the General Assembly's adoption of nine politically-motivated resolutions condemning Israel, and zero resolutions on the rest of the world.

Under the mistaken impression that she was speaking only to colleagues, the interpreter uttered the following words into the headphones of every UN delegate, and before a live webcast audience worldwide:

"I think when you have… like a total of ten resolutions on Israel and Palestine, there's gotta be something, c'est un peu trop, non? [It's a bit much, no?] I mean I know… There's other really bad shit happening, but no one says anything about the other stuff."

Laughter erupted among the delegates. "The interpreter apologizes," said the unfortunate truth-teller, moments later, followed by her audible gasp. I sincerely hope she won't get fired.

Because the one who should really apologize today is the UN. Founded on noble ideals, the world body is turning the dream of liberal internationalists into a nightmare.

For by the end of its annual legislative session next month, the General Assembly will have adopted a total of 22 resolutions condemning Israel—and only four on the rest of the world combined. The hypocrisy, selectivity, and politicization are staggering.

Today's nine resolutions, adopted by the GA's 4th committee, which is comprised of all 193 UN member states, condemned Israel for violating the human rights of Palestinians in the West Bank and Gaza, of Palestinian refugees, and even of Syrians in the Golan Heights.

That's right: the UN adopted a resolution today that mentions the word "Syria" no less than 10 times—yet said nothing of Syrian President Bashar al-Assad's massacre of more than 100,000 of his own people.

Entitled "Occupied Syrian Golan," the resolution condemned Israel for allegedly mistreating Syrian citizens in the Golan Heights. Israel was also condemned for violating the rights of Syrian citizens under international humanitarian law. The UN found no time today, however, to comment on the international legality of President Assad gassing his own citizens to death.

As it will soon do again by a second, redundant resolution on the Golan, the General Assembly today called on Israel to hand over the Golan Heights, and its citizens, to Syria.

Now, whatever one's view on who rightfully owns the Golan, for the UN at this particular moment to call for anyone to be handed over to Assad's rule—even as his massacres continue unabated—is both logically absurd and morally obscene. With Israeli hospitals now treating dozens of Syrians who escaped their country's bloodbath, the resolution is simply surreal.

It is well and good to hold Israel to account for its treatment of Arab and other minorities, just like every other nation.

Yet something is wrong when not a single word in today's Palestinian-themed resolutions mentioned the genocidal anti-Semitism expressed regularly by Hamas organs in Gaza, or the dangerous incitement by the Palestinian Authority in Ramallah, whose official schools, mosques, newspapers, and TV stations continue to glorify the murderers of Israeli civilians as heroes worthy of emulation.

Word is father to deed. Yet none of today's UN resolutions concerning the West Bank mentioned the outburst of Palestinian terrorist attacks over recent weeks, such as the brutal murder of Shraya Ofer outside his Jordan Valley home, as his wife managed to escape. The murder of Ofer by axes and iron bars was "a gift to the Palestinian people and Hamas prisoners, in honor of Eid al-Adha," the two suspects said under questioning.

By turning a blind eye to Palestinian incitement and terrorism, the UN resolutions promote a one-sided narrative that gives a free pass to Hamas, Islamic Jihad and the Palestinian Authority, encouraging intransigence instead of compromise.

It is the UN, therefore, who should apologize for misusing the world body's precious time and resources to produce politicized and polarizing texts that do nothing to advance Arab-Israeli peace, or to further the genuine protection of human rights. On the contrary, the selective and one-sided resolutions undermine the core principle that human rights standards are universal, and they push the parties further away.

It is the UN who should apologize for using Israel as a scapegoat, for demonizing and delegitimizing the Jewish state as a meta-criminal to be blamed for all of the world's ills.

And, above all, it is the UN who should apologize for ignoring the cries of the world's millions of genuine human rights victims—and for mocking them.

Last week I was at UN headquarters in New York with courageous human rights dissidents from China, Cuba, Russia and Saudi Arabia. UN Watch helped organize a press conference to plead for UN member states to oppose those repressive regimes' cynical candidacies for seats on the UN Human Rights Council. Yet despite their abysmal records, these serial human rights abusers were all elected by the UNGA, to become the world's newest judges on human rights.

Needless to say, this same UN assembly will not be passing any resolutions this year on China's subjugation of the Tibetan people or its imprisonment of pro-democracy activist Wang Bingzhang, on Cuba's violent harassment of journalists and bloggers, on Russia's persecution of gays, or on Saudi Arabia's laws banning women from driving and non-Muslims from practicing their religion.

Nor does the UN plan to say a word on religiously-motivated attacks on civilians in Iraq, Nigeria or Pakistan, or on the persecution of political dissidents in Uganda, Vietnam, or Zimbabwe.

As the interpreter noted today, there truly is a great deal of terrible things happening around the globe, but sadly, at the UN, "no one says anything about the other stuff."

So busy targeting Israel, the UN simply cannot find the time.