= IMO Blog =
Het is een van die olifanten in de kamer, een van die onderwerpen die in de media worden genegeerd terwijl het wel een behoorlijke impact heeft op het conflict: de Palestijnse verering van de gevangenen. Het is misschien begrijpelijk dat Palestijnen zelf hen niet zien als moordenaars en terroristen, maar velen zijn dat in feite wel: de aanslagen die men heeft helpen uitvoeren zijn immers gericht op het doden van (meestal zoveel mogelijk) Israeli's, en alleen wanneer men soldaten die 'on duty' zijn aanvalt, kun je dit als een onderdeel van de strijd zien en niet als het onrechtmatig doden van een persoon. Ook het gooien van stenen is gericht op het verwonden of doden van mensen.
Toch worden de Palestijnse gevangenen in de mediaberichtgeving nooit terroristen, moordenaars of criminelen genoemd. Er staat hooguit, ergens onderaan, dat de meeste recent vrijgelaten gevangenen vast zaten voor dodelijke aanslagen. Soms staat zelfs dat er niet bij. Wel zien we altijd een hoop beelden van blije Palestijnse moeders die hun zoon na zoveel jaren in de armen sluiten, een trotse Abbas en een uitgelaten menigte. Het wordt allemaal heel logisch gevonden, en een bewijs van hoe trots het Palestijnse volk is en hoe hard het bereid is te strijden voor het terugkrijgen van zijn zonen.
In Israelische media en op pro-Israel blogs kun je wel lezen wat deze mensen op hun kerfstok hebben, en hoe de nabestaanden worstelen met deze geschiedenis. Het zijn vaak stuk voor stuk aangrijpende verhalen, van jonge mensen die stonden te liften, Holocaustoverlevenden, gezinnen in een restaurant of tienermeisjes die naar de disco gingen, aan wiens leven van het ene op het andere moment een einde kwam. Sommige van die aanslagen kwamen indertijd wel in het nieuws, waarbij de beelden soms te schokkend waren om te vertonen, zoals een journalist onlangs vertelde (Israel zelf is ook altijd zeer terughoudend geweest met deze beelden uit piëteit met de nabestaanden).
Maar in de berichtgeving over de onderhandelingen of ook het vrijlaten van de gevangenen dat daar een onderdeel van is, waren zij vergeten, en was er voornamelijk oog voor Palestijnse gevoelens, en natuurlijk de nederzettingen. De verering van Palestijnse gevangenen gaat verder dan een zoen van Abbas wanneer ze vrij komen. Ze worden de rest van hun leven door de staat onderhouden, en krijgen een 'salaris' waar de gemiddelde of zelfs redelijk goed boerende Palestijn slechts van kan dromen. Hoe langer ze vast hebben gezeten, hoe hoger het loon. Ook in de gevangenis kregen ze al een maandelijkse toelage, evenals hun familie. Al met al een heel bedrag. Vorig jaar zochten Israelische media uit om hoeveel geld het bij elkaar ging:
As of May 2011, the PA spent NIS 18 million ($4.5 million) per month on compensating Palestinian inmates in Israeli prisons and a further NIS 26 million ($6.5 million) on payments to families of suicide bombers. In all, such payments cost the PA some 6 percent of its overall budget, Israel's Channel 2 news reported on Monday night, citing documentation signed by Fayyad.The PA also makes payments to Israeli Arabs jailed for security offenses against Israel, the report said.
Starting in 2003, Palestinian law mandated the dispensation of a monthly salary of NIS 1,000 ($250) to security detainees sentenced to up to five years in prison. The longer the sentence, the higher the pay. An inmate serving a life sentence was paid NIS 4,000 ($1,000) per month.
An amendment of the law in January 2011 enacted by Fayyad increased the salaries by up to 300%, Channel 2 reported. A prisoner sentenced up to three years in prison now receives a base salary of NIS 1,400 per month, and for 3-5 years that rate increases to NIS 2,000, the report said. A NIS 300 bonus is added for a wife, and NIS 50 per child.
According to the Channel 2 report, the PA-funded salaries are an equal opportunity benefit; members of Fatah, Hamas, and Islamic Jihad all receive them. Prisoners' salaries also increase based on how many years they have served. Abdullah Barghouti, a Hamas bomb-maker who was sentenced in 2004 to 67 life terms for orchestrating the killings of 67 Israelis, receives a monthly stipend of NIS 4,000. In less than a year that figure will rise to NIS 6,000 ($1,500).
Another major Hamas terrorist figure, Abbas al-Sayyeed, convicted of planning the 2002 Park Hotel massacre, in which 30 Israeli civilians were killed as they sat down for a Passover meal, is paid NIS 12,000 ($3,000) per month. Prisoners who have sat more than 30 years in Israeli prison receive NIS 12,000 per month.
Het verscheen op diverse pro-Israel sites, er werden kamervragen over gesteld door PVV en SGP, en verder bleef het stil. Het gaat hier, voor de duidelijkheid, ook over gevangenen van Hamas en Islamitische Jihad. En, voor de duidelijkheid, dit geld komt indirect ook van de gulle gever in Europa, want de PA draait voor een groot deel op geld van internationale donoren, met name de VS en EU. Terwijl er weer extra geld is beloofd aan de Palestijnen, lezen we ook (nee, niet in de reguliere Nederlandse media, je wordt weer verbannen naar pro-Israel weblogs of Israelische media) dat de Palestijnse gevangenen waarvan we de vrijheidsfeestjes bij de NOS en de Telegraaf mochten aanschouwen, nu recordbedragen uitgekeerd krijgen.
The salary granted to each prisoner depended upon the length of his incarceration. Those who were held for over 25 years were entitled to $50,000, in addition to a position as a deputy minister or a promotion to the rank of major-general in the security forces, both of which earn monthly wages of NIS 14,000 (nearly $4,000). Those who spent less than 25 years in Israeli prisons received the same lump sum as well as promotion to a deputy directorship in a government ministry or to the rank of brigadier-general, with a monthly wage of NIS 10,000 ($2,800) on the PA's payroll, the report said.
According to information published in the PA daily Al-Hayat Al-Jadida in 2011, the average monthly stipend paid by the government to family members of Palestinian prisoners stands at NIS 3,129 ($862), higher than the average salary of a Palestinian civil servant, which is NIS 2,882 ($794). Two and a half percent of the PA's budget for salaries goes to prisoners' families, the document indicated.
De oudste gevangene kreeg nog een bonus van $60.000, en de PA bood aan zijn bruiloft te betalen. Zijn misdaad? Hij heeft twee Israelische lifters vermoord. Eerst bond hij ze vast en daarna deed hij een zak over hun hoofden tot ze stikten.
En mocht de PA krap zitten, en dat gebeurt regelmatig de laatste tijd, dan zijn er speciale wetten en belangengroeperingen die zorgen dat de (ex)gevangenen hun 'loon' in ieder geval krijgen. Ambtenaren moeten het soms met minder of zelfs zonder loon stellen, maar de gevangenen krijgen altijd uitbetaald. Je moet nou eenmaal keuzes maken en dan gaat wat belangrijk is natuurlijk voor.
De (ex)gevangenen zijn de ware helden van de Palestijnse maatschappij, wat het plegen van aanslagen aanmoedigt. Ga je dood, dan wordt je martelaar en wacht je een hemelse beloning. Wordt je opgepakt, dan wordt je een held en ben je de rest van de leven financieel binnen. Bedenk daarbij dat gevangenen in Israel zelfs mogen studeren en – buiten de verhoren bij de arrestatie, die er soms hard aan toe gaan – de omstandigheden redelijk zijn. En er is een goede kans dat je in een van de gevangenendeals vrij komt en de rest van je leven op lauweren kunt rusten.
Zowel nog levende als omgekomen 'vrijheidsstrijders' genieten een heldenstatus. Scholen, straten, zomerkampen en wedstrijden worden naar hen vernoemd, liederen en gedichten aan hen opgedragen die eindeloos te horen zijn op het TV kanaal van de Palestijnse Autoriteit. Terwijl gewone werknemers ploeteren als politieman, onderwijzer, vuilnisophaler of verpleger, zitten de ex gevangenen een leven lang op rozen, op kosten van niet alleen de Palestijnse, maar ook de internationale gemeenschap. Logisch dat veel jonge Palestijnen ervan dromen voor het vaderland te strijden. Terwijl het geld dat de EU aan de PA uitbetaalt juist bedoeld is om het extremisme tegen te gaan en te helpen bij de opbouw van Palestijnse instituties, werkt het in de praktijk juist geweld en extremisme in de hand. Een ernstige zaak, en iets waar wij dus juist heel direct invloed op hebben. Maar je leest er nooit over in reguliere media. Het woord 'nederzetting' komt in dit verhaal namelijk niet voor. En over het conflict schrijven zonder dat woord te noemen, dat lijkt een onmogelijke opgave voor de hedendaagse journalist.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten