Verandering in het Midden-Oosten? Sommige zaken zijn nog als 70 jaar geleden

 

Wat is het verrassende aan onderstaande artikel? Dat een Saudische diplomaat in 1938 verzoenende woorden sprak of dat hij daarop een berg beledigingen over zich heen kreeg? Heeft de PA de heiligheid van Jeruzalem voor de Joden al ooit erkend?

 

Of is het verrassende dat Egypte ook een democratische periode zou hebben gekend?

Volgens Wikipedia: "In 1922 werd het land gedeeltelijk onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk en werd in naam geëxperimenteerd met democratie, maar achter de schermen hielden de Britten het land stevig in hun greep."

 

De Engelstalige Wikipedia biedt na enig zoeken wat meer info:

After the end of World War I, the 1919 Egyptian Revolution broke out calling for liberty, independence and democracy. This revolution resulted in 28 February 1922 declaration which recognized Egypt as an independent state (with some reservations) and terminated Egypt as a British protectorate.

Based on this new status, a new Egyptian Constitution was promulgated in April 1923 by a 30-member legislative committee that included representatives of political parties, as well as national movement leaders.

The 1923 Constitution of Egypt was a previous working constitution of Egypt during the period 1923-1952. It was replaced by the 1930 Constitution for a 5-year period (1930–1935) before being restored in 1935. It adopted the parliamentary representative system based on separation of and cooperation among authorities. The Parliament was bicameral system made up of the Senate and the House of Representatives.

During 1923 - 1952 Egypt witnessed a remarkable experience rich in political and democratic practices, however, such an experience was marked with many defects such as the British occupation, foreign intervention in Egypt's affairs and the royal palace's interference in political life.

 

Wouter

_________

 

Change in the Middle East? Much More Never Changes At All

http://rubinreports.blogspot.com/2011/02/change-in-middle-east-much-more-never.html

Posted: 25 Feb 2011 10:12 AM PST

 

By Barry Rubin

In 1938 the Saudi diplomat Hafiz Wahbah secretly met with Zionist leader (and future Israeli prime minister) David Ben-Gurion.

Wahbah explained to Ben-Gurion why it was impossible to negotiate a lasting peace. A few years before, Wahbah recounted, when he had called for peace in Jerusalem, Wahbah had mentioned that Jerusalem was a holy city for Jews and Christians as well as for Muslims.

In response, he continued, he received a stack of cables and insults asking how much the Jews had paid him to say that.

Compromise could not take place, Wahbah concluded, in an atmosphere where everyone was afraid he might be accused of treason.

Recently, in the "Palestine Papers" controversy, the idea that Palestinian Authority negotiators might have made in passing on one occasion--though they then abandoned the idea--a couple of real proposed concessions--led to the officials involved going into hiding, denying, and resigning.

Now with political upheavals and even revolutions in the Arab world--which many Arabs attribute to the rejection of governments too friendly with the West and too willing to make peace with Israel--the idea that compromise would be equated with treason is as likely today as it was in 1938.

Oh, and by the way, in 1938, Egypt had a parliamentary system with free elections. Four years later, though, the British surrounded the king's palace with tanks and forced him to appoint another government. The existing one, you see, favored a Nazi victory and with General Erwin Rommel and the Afrika Corps crossing into Egypt the British could no longer afford that luxury.

Of course, in principle the Middle East can change for the better. It just doesn't seem to do so too much in practice. And that's a problem for people who live in Western societies where change for the better is assumed as universal and inevitable.

 

=========
Barry Rubin is director of the Global Research in International Affairs (GLORIA) Center and editor of the Middle East Review of International Affairs (MERIA) Journal. His latest books are The Israel-Arab Reader (seventh edition), The Long War for Freedom: The Arab Struggle for Democracy in the Middle East (Wiley), and The Truth About Syria (Palgrave-Macmillan). The GLORIA Center's site is http://www.gloria-center.org/ and of his blog, Rubin Reports, http://www.rubinreports.blogspot.com/.

 

Hypocrisie van Westerse media over Midden-Oosten

De afgelopen weken ging steevast de helft of meer van het Achtuur Journaal en Nieuwsuur over het Midden-Oosten, en dan voor de verandering eens niet over het Israelisch-Palestijns conflict maar over de protesten tegen repressieve Arabische regimes. Ondanks het feit dat men nogal eenzijdig was in de keuze van de deskundigen die men erover aan het woord liet, werd toch wel duidelijk dat een groot deel van de problemen in het Midden-Oosten dus niet worden veroorzaakt door Israelische nederzettingen en checkpoints en fanatieke kolonisten in Hebron, maar door dictators als Mubarak, Ghadaffi, Ben Ali en Saleh, hun vriendjespolitiek en corruptie, en de macht van hun geheime diensten, waardoor de werkloosheid en armoede gigantisch zijn. De afgelopen jaren was er echter bijzonder weinig aandacht voor deze regimes en repressie, omdat bijna alle aandacht naar Israels (vermeende) wandaden uitging en bijna alle correspondenten in het Midden-Oosten in Israel zaten.

 

RP

--------

 

Mideast turmoil and Western media hypocrisy

It's easy to be misled into thinking that news organizations have always cared about repressive governance; let's see whether this newly discovered passion for the events in the Arab world will translate into reprioritization of resources.

http://www.haaretz.com/opinion/mideast-turmoil-and-western-media-hypocrisy-1.345742

 

By Carmel Gould

Western news organisations have been keen to point out the "lessons to be learned" by their governments in light of the tumultuous events in the Middle East over the last six weeks. The popular admonition doing the rounds relates to U.S., British and EU military and political support for "dictators" and "repressive regimes" in the Arab world, deemed immoral (left-wing publications) and ill-advised (right-wing publications).

All of which is true to an extent. But journalists might want to look closer to home on the issue of hypocritical conduct regarding the Arab world.

With the explosion of media coverage of Tunisia, Egypt, Bahrain, Yemen, Jordan and now Libya, it would be easy to be misled into thinking that news organizations have always given the time of day to the topics of repressive governance and human rights violations in the region.

This is simply not the case. Whilst sporadic references to autocratic rule across the Middle East can certainly be found over the years, it cannot be denied that there has been precious little focused and ongoing reportage on the sorry state of affairs to be found there.

Western consumers of print, online and broadcast media were more likely to come across the Arab world in the context of its collective outrage over alleged human rights violations perpetrated against civilians not on their own home turf but, conveniently, over the road in Palestine at the hands of the vicious Israelis.

Before these seismic events, no correspondents were documenting, week on week, the injustices faced by millions living in these closed societies, where basic freedoms are the exception rather than the rule, dissenters are jailed or murdered and leaders are simply not accountable to their people.

The Guardian's response to the revolution in Tunisia in January is a classic case in point. Its editorial following the fleeing of President Ben Ali in January cited "a brutal dictator and his venal family," a "police state" and "torture and human rights violations." It also awarded "the prize for brazen hypocrisy" to France for its role in propping up the regime, with the U.S. and EU following "close behind."

All quite accurate, but since when did The Guardian care about this brutal dictator and the poor people living in the grip of his police state? By the publication's own calculations, in 2010, Tunisia was one of their least reported countries – 114th out of a possible 194 – with only 18 "content items" in 2010. To put this in context, there were 1008 pieces on Israel.

The hitherto lack of journalistic interest in what goes on in the 21 Arab countries is illustrated starkly by how few foreign correspondents are based there. Take the five British broadsheets: The Times, Financial Times, The Daily Telegraph, The Guardian and The Independent. Each has two or three correspondents permanently based in the Middle East. In all five cases, at least one of those correspondents is in Jerusalem. The Independent and The Times devote two of their three people to Israel.

Those not in Israel live in and report from Lebanon and Dubai; in one case, Iraq. Hence, the lack of reportage (before now) about the terrible police states and autocracies that are (or were) Egypt, Tunisia, Libya, Bahrain, Yemen etc: the British broadsheets had all their resources in the West Bank reporting on Israeli settlements, which, as a result, everybody knows a great deal about.

The New York Times, too, might want to reconsider the wisdom of granting op-eds to dictators like Muammar Gadhafi to pontificate about how to bring justice to Israel-Palestine, when they preside over one of the most repressive and unjust regimes in the world; not least because they end up looking silly when two years later, that same leader is holed up in Tripoli vowing to kill all his citizens for having the audacity to voice their disapproval of his rule.

Nevertheless, media focus on the real Middle East is welcome. But it will be interesting to see whether this newly discovered passion for the events and realities in the region will translate into a reprioritisation of resources.

Hopefully, for example, The Times and The Independent will sacrifice one of their two Jerusalem reporters in the name of a more diverse and realistic portrayal of a region which, it now seems has more going on than the Israeli-Palestinian conflict.

Carmel Gould is the Editorial Manager of Just Journalism, a non-profit think tank focusing on British media coverage of Israel, the Palestinians and the Middle East.

 

Afshin Ellian neemt afscheid van NRC Handelsblad

 

Afshin Ellian stopt als columnist bij NRC Handelsblad. Daarmee verdwijnt de laatste kritische stem in een politiek correcte krant. De laatste jaren had ik steeds sterker het gevoel dat de NRC nog maar één mening toeliet, nog maar één visie uitdraagt, en discussies alleen binnen vantevoren streng ingekaderde marges mogen plaatsvinden. Artikelen die het opnemen voor de islam, Wilders aanvallen, andere critici van de islam aanvallen, Israel verantwoordelijk houden voor het uitblijven van vrede, ze zijn in overvloed te vinden in de NRC. Tegenartikelen bleven vaak uit; een enkele keer was er ruimte voor een voorzichtig tegenwoord, waarop steevast weer een tegenreactie werd geplaatst en/of meerdere kritische brieven. Ook op Ellians columns verschenen vaak twee of drie tegenbrieven, terwijl op columns die een tegengesteld standpunt innamen, zelden tegenbrieven werden geplaatst. Uit eigen ervaring en die van anderen weet ik dat die brieven en tegenartikelen wel degelijk werden geschreven, en de NRC er dus de beschikking over had. En had men bepaalde mensen erom verzocht, dan hadden zij ook graag hun bijdrage geleverd. Oftewel: de redactie heeft bewust een bepaalde visie uit de krant gehouden. Waarom? Omdat die haar niet aanstaat, omdat men arrogant is en meent dat die mening het niet waard is gehoord te worden, omdat men achter de mode aanloopt en het binnen 'denkend Nederland' niet in de mode is om je tezeer af te zetten tegen de radikale islam, Arabisch antisemitisme, Israelhaat? Mode komt helaas niet alleen in kleding voor, maar ook in meningen en dus de media, die tegenwoordig meer meningenfabrieken zijn dan dat zij ons van relevante feiten voorzien. En dat geldt helaas ook voor 'kwaliteitskrant' NRC Handelsblad.

 

RP

---------

 

Afshin Ellian stopt als columnist bij NRC Handelsblad

zaterdag 26 februari 2011 11:53

http://www.elsevier.nl/web/Nieuws/Cultuur-Televisie/290433/Afshin-Ellian-stopt-als-columnist-bij-NRC-Handelsblad.htm

Hoogleraar Afshin Ellian stopt als columnist bij NRC Handelsblad. Zaterdag is zijn laatste stuk verschenen in de avondkrant. 'Ik ben enorm teleurgesteld'

Ellian schreef sinds januari 2003 voor NRC Handelsblad, dat sinds kort een nieuwe hoofdredacteur heeft in de Belg Peter Vandermeersch. 

Aan elsevier.nl vertelt Ellian dat 'al een tijdje' duidelijk was dat hij met zijn anti-regentengeluid niet meer bij de krant paste. Hij zag dit bevestigd toen de ombudsman van NRC opschreef dat Ellian in staat was zijn critici te 'verketteren'.

Teleurgesteld
'Hij schreef het niet letterlijk, maar feitelijk zette hij me neer als een extremist,' zegt Ellian, die 'enorm teleurgesteld' is in de krant, vooral omdat de hoofdredactie volgens hem achter het artikel van de ombudsman staat.

Hij vertelt van oud-politici signalen te hebben ontvangen dat er vanuit het 'linkse establishment' vaak druk is uitgeoefend op de krant om hem weg te krijgen als columnist.

Politiek-correct
Ellian kreeg onlangs te horen dat zijn column aankomende zomer uit de krant verdwijnt. 'Toen dacht ik: willen ze mij niet, dan moet ik direct stoppen.' Vandaag verscheen zijn laatste bijdrage in het avondblad.

'Ik dacht dat ik perfect bij een liberale krant paste,' schrijft hij daarin. 'Maar ik heb de indruk dat scherpe kritiek en tegenspraak als ballast worden ervaren. Op pagina's vol politiek-correcte verhalen over de lieve islam, multiculturalisme en de verzorgingsstaat wordt mijn lastige, nogal kritische vrijheidsstem als te provocerend gezien.'

Elsevier
De opstelling van de krant in het islamdebat heeft hem negatief verrast. 'Het is verbazingwekkend dat een krant die kruistochten heeft gevoerd tegen het christendom, de islam zo met rust laat. Kritische boeken over de islam worden in recensies met de grond gelijk gemaakt. De islam geniet daar een speciale status.'

Ellian gaat door met zijn weblog op elsevier.nl. 'Ik ben vereerd dat ik bij Elsevier, een waar liberaal-conservatief medium, in alle vrijheid mag schrijven wat ik wil.'

 

 

-------------------------------

Mijn afscheid van NRC Handelsblad

http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian/290438/Mijn-afscheid-van-NRC-Handelsblad.htm

zaterdag 26 februari 2011 12:22

Vandaag publiceerde NRC Handelsblad de afscheidscolumn van Afshin Ellian. Hieronder volgt de tekst. 'Ik ben maar een schrijvend legertje van één persoon.'

Vaarwel: al wie leest en blijft, is met mij

Wat heb ik op deze pagina's gedaan? Waarom ging ik soms zo tekeer tegen het establishment? Het begon toen ik dertien was. Samen met scholieren en familieleden nam ik deel aan een echte revolutie. De massa werd mijn vader. Ik was een straatkind geworden.

Tragedie
Toen heel Iran – het volk is o zo opportunistisch – het lied van de vrije lente zong, vroeg mijn moeder, die zeer gevoelig was voor macht en wat men nu de 'mainstream' noemt, of ik al lid was geworden van het revolutionaire comité van baardmannen. Nee, links is beter dan Hezbollah, vond ik. Hé, straatjochie, waarom moet je tegen de stroom in zwemmen? mopperde moeder. Links is vrijheid, dacht ik.

Ik was vaderloos geworden, toch had ik een vader. De Revolutie. Maar de vreugde daarover sloeg om in tragedie, en toen werd de tragedie mijn vader. Ik was een straatkind dat van de straat leerde het woord 'vrijheid!' te roepen zonder te weten wat dat woord betekende. Niet de vrijheid maar de angst werd mijn schaduw. Er verdwenen familieleden en vrienden in de eeuwig durende herfst van Perzië. Zo werd ik een onderduiker.

Massagraf
De eer viel mij ten deel om op een kerkhof te slapen; ik moest wel want niemand kon mij laten logeren. Het was een eer omdat ik ontdekte dat het kerkhof niet ver lag van een massagraf in ontwikkeling voor mensen zoals ik.

Aan de rand van Teheran heb ik de hel gezien: stenenbakkerijen waarin de verworpenen van Perzië, de straatkinderen van dertien, veertien, en eenzame mannen ver van huis, Afghanen, Koerden, Baluchi's, in een onmenselijk hitte werkten en in kartonnen dozen sliepen. Ik was nog geen achttien jaar maar had al een dubbele grens overschreden: die van mijn geboorteland en van het leven dat er niet meer was.

Optimistisch en vol van moed waren de kinderen van de revolutie. We moeten in de buurlanden blijven! Nee, we gaan terug! Toen het in Pakistan te gevaarlijk werd, brachten een paar Iraanse studenten, en mensen van Benazir Bhutto's partij, ons met behulp van smokkelaars naar Afghanistan.

Siavosh Kasrai
Nog steeds ben ik bang als ik een grens moet passeren. Ik werd zwaar ziek. Na een paar bewusteloze dagen, op een zonnige dag, werd ik, letterlijk, wakker in de armen van Siavosh Kasrai, de Perzische Pablo Neruda. De oeroude ziel van Perzië, de poëzie omhelsde mij:

Mijn leven is korter dan mijn zucht;
zelfs in deze halve adem
al wie leest en blijft, is met mij.

Niet lang daarna ontdekte ik dat links niet alleen uit helden maar ook uit Stalinisten bestaat.

Op een dag gaf Prins Wodka mij de moed om in den vreemde samen met een vriend de Stalinisten uit te schelden. Een dag later werden wij verhoord door een gevluchte Iraanse majoor.

In een notitieboekje met een zwarte kaft schreef hij onze misdaden op. Waar komt dit gedrag vandaan? We zeiden: hier is het benauwd, waarom hebben jullie volwassenen achter Khomeini aan gemarcheerd? De majoor strafte ons: voorlopig willen we jullie niet zien, ga studeren. Daarna hebben wij ook zonder Prins Wodka ruzie gemaakt met de Stalinisten. Totdat we ons van hen losmaakten. Wie is we?

Vlucht
Een vriend, ook een kind van de revolutie. Hij werd dichter. Afghanistan was een gevangenis ommuurd door bergen. Er waren twee uitgangen: naar de Sovjet-Unie, daarvoor moest men zich juist niet afscheiden van de Stalinisten, en naar het westen. Maar hoe?

Na lang onderzoek ontdekten wij dat een vlucht naar ambassades onmogelijk was. Dus vluchtten we naar het gebouw van de VN. Dat was in 1987. En omdat deze actie gelijk werd gesteld aan samenwerking met CIA, bleef ik met mijn echtgenote zes weken in het VN-gebouw totdat de Afghaanse regering schriftelijk de VN beloofde ons niets aan te doen. Het duurde niet lang voordat tientallen andere dissidenten hetzelfde ondernamen.

Er werd naar een tweede vaderland voor ons gezocht.

9/11
Leeg kwam ik in een oogverblindend groen land aan. Welkom zei een lieve ambtenaar. 'Welkom'? Wat is dat? Nog steeds vind ik dit ene woord een cruciaal moment in mijn leven: een nieuwe geboorte. Ik was welkom. Hier kon ik zoeken naar de betekenis van het woord Azadi, vrijheid. Ik was net drieëntwintig geworden. Zo jong. Leren, dat werd mijn leven. Dit alles leidde tot wie ik ben: ik ben een liberaal. Na 9/11 sloop de oude vijand mijn leven in. De jihadisten verklaarden het vrije westen de oorlog.

Folkert Jensma (oud-hoofdredacteur van deze krant) bood mij dit podium aan. In het licht van mijn levenservaring zag ik een taak voor mijn pen: kritisch schrijven over de macht. Waar geen kritiek is, is geen vrijheid. Teksten met 'enerzijds,/anderzijds', 'wellicht dit/wellicht dat' passen niet bij de kritische pen die de vrijheid als de grondslag van de menselijke waardigheid ziet.

Waardigheid
Ten aanzien van de vrijheid ben ik compromisloos. Ik meen dat zowel absolute armoede als de socialistische verzorgingsstaat de menselijke waardigheid aantasten. Hannah Arendt, die ik bewonder, leerde mij dat in een gelijkgeschakelde gemeenschap geen vrije samenleving mogelijk is.

Maar het establishment van links, inclusief de professionele regenten, ziet in vrijheid de afname van macht. Het establishment kreeg een beetje last van mij. Niet veel, want ik ben maar een schrijvend legertje van één persoon, maar toch.

Druk
Ik heb er nooit over geschreven, maar er werd druk op mij uitgeoefend. Ik kan niet capituleren. Ik dacht dat ik perfect bij een liberale krant paste. Maar ik heb de indruk dat scherpe kritiek en tegenspraak als ballast ervaren worden. Op pagina's vol politiek-correcte verhalen over de lieve islam, multiculturalisme en de verzorgingsstaat wordt mijn lastige, nogal kritische vrijheidsstem als te provocerend gezien.

Op deze plek (NRC Handelsblad) dooft mijn stem. Elders zal ik branden, onder meer bij het weekblad Elsevier, dat mij in de oeroude traditie van de Nederlanden een vrijplaats biedt. Lieve lezer, U en NRC ben ik dankbaar. Vaarwel.

Afshin Ellian

 

Nieuwe Gazavloot: Abou Eenarm eerste opvarende op Grettaboot

 

Dit voorjaar zullen er weer een aantal vloten opstoten richting Gazastrook om de mensen in het 'grootste concentratiekamp van de wereld' symbolische hulp te bieden en te laten zien dat zij niet worden vergeten. Fijn, je hoort zo weinig over Gaza de laatste tijd, dat mensen bijkans zouden vergeten dat vergeleken met wat daar gebeurt Libië een waar paradijs is en Ghadaffi moeder Theresa. Je moet de zaken nou eenmaal wel in perspectief zien, maar die vermaledijde media, betaald van zionistisch geld, leiden natuurlijk liever de aandacht af van de echte problemen en focussen op zogenaamde Arabische dictators. Dankzij de goede samenwerking tussen (extreem)links en Arabische en islamitische organisaties, gaat het hopelijk dadelijk weer als vertrouwd vooral over de zogenaamde wandaden van schurkenstaat Israel en kunnen Arabische dictators weer gewoon hun bevolking eronder houden met alle middelen die zij daartoe geëigend achten.

 

RP

---------

 

Abou Eenarm eerste opvarende op Grettaboot

http://www.carelbrendel.nl/2011/02/25/abou-eenarm-eerste-opvarende-op-grettaboot/

Door Carel Brendel, 25 februari 2011

Dankzij een persbericht is de Nederlandse deelname aan de Tweede Gazavloot tot de gevestigde media doorgedrongen. Een polderdelegatie zal aan boord gaan van een van de tientallen schepen, die in mei zullen opstomen naar het door de terreurbeweging Hamas beheerste Palestijnse gebied. Deze vloot 'beoogt de illegale blokkade van de Gazastrook te doorbreken en hulpgoederen af te leveren'. Op de Nederlandse boot zullen zich ook deelnemers uit andere landen bevinden, meldde maandag het ANP, maar hij wordt wel grotendeels met Nederlands geld gefinancierd.

De organisatie bestaat volgens zichzelf uit 'een breed platform aan christelijke, islamitische, joodse en seculiere organisaties'. Met andere woorden: het gaat om de bij dit soort acties gebruikelijke mix van extreemlinks en politieke islam, aangevuld met naïeve christenen. Natuurlijk ontbreken de Internationale Socialisten niet op het appèl. De trotskisten worden terzijde gestaan door de zelfvernietigers van Een Ander Joods Geluid. Op de lijst staan verder het Nederlands Palestina Komitee en Stop de Bezetting van Gretta Duisenberg, die trouwens wél antisemiet mag worden genoemd.

Stop de Bezetting draagt via donaties bij aan het Freedom Flotilla 2, vertelde Duisenberg aan de Telegraaf. Deze krant sprak in een commentaar van de 'Grettavloot'. Zelf vaart Gretta echter niet mee: "Ik zou dolgraag meewillen, maar mijn kinderen maken zich daarover zorgen. Waarschijnlijk zal ik vanuit Cyprus, waar de vloot vertrekt, meedoen aan de coördinatie."

Minder aandacht in de media kreeg tot dusver de deelname van de Nederlandse afdeling van de Europese Moslimbroederschap. Als deelnemers van het eerste uur meldden zich de Federatie Islamitische Organisaties Nederland (FION) en de Stichting ISRAA, een van de opvolgers van de omstreden stichting Al-Aksa, waarvan de tegoeden op advies van de AIVD werden bevroren wegens de veronderstelde steun aan Hamas. De FION is aangesloten bij de Europese federatie FIOE, waarin volgens ex-minister van Binnenlandse Zaken Guusje ter Horst de Moslimbroederschap op Europees niveau is georganiseerd. De rol van de FIOE, Hamas en de internationale Moslimbroeders is uitgebreid gedocumenteerd in een rapport van de Amerikaanse onderzoeker Steve Merley.

Uit de kring van de Moslimbroederschap komt ook de eerste bekende Nederlandse opvarende. Het gaat om Abou Amin Rashed, ook wel bekend als 'Abou Eenarm'. Rashed is oprichter van de European Campaign to End the Siege of Gaza. Hij geldt als een van de kopstukken en fondsenwervers van Hamas in Nederland. Hij was onder meer actief voor bovengenoemde stichting Al-Aksa. Samen met de 'vredesactiviste' Anne de Jong nam hij ook al deel aan de eerste Gazavloot.

Tegen collega-blogger Keesje Madura verklaarde Rashed deze week desgevraagd dat hij opnieuw van de partij zal zijn. Over de andere Nederlandse opvarenden is nog niets bekend. Anja Meulenbelt, Harry van Bommel en Dries van Agt hebben voor zover bekend nog niet aangemonsterd.

Dat de Gazakonvooien behalve humanitaire doelen vooral politieke motieven dienen, werd eerder deze maand nog eens bevestigd in Teheran. Een delegatie van de Mavi Marmara – het Turkse schip waarop vorig jaar negen doden vielen bij een Israëlische aanval – woonde op 11 februari de Iraanse Dag van de Revolutie bij, zo blijkt uit een verslag op de Turkse website Velfecr. De deelnemers werden onthaald door president Ahmadinejad. Volgens de vertaling van het MEMRI Instituut hield hun leider Nureddin Sirin daar een toespraak met onder meer de volgende quote: "We zijn hier vandaag met het verlangen en de vastbeslotenheid om een Midden-Oosten te bouwen zonder Israël en Amerika, en om onze belofte te hernieuwen om door te gaan op het pad van de shahids (getuigen/martelaren) van de Mavi Marmara." Vanuit Teheran schreef Sirin ook een artikel met de veelzeggende kop: 'ALLAHUAKBAR! Now Is The Time to Eliminate Israel..!'

De 'vredesactivisten' kunnen dus weten waaraan ze beginnen.

Moslim Broederschap ziet vredesverdrag met Israel als niet-bindend

 

Vergelijkbare 'gematigde' geluiden hoor je soms ook uit de hoek van Hamas: dat men zich wil conformeren aan de wil van de meerderheid van het volk. Als de Moslim Broederschap echter als meest georganiseerde oppositiebeweging, met haar sociale programma's en reputatie van niet-corrupt, hoge ogen gooit in de verkiezingen die Egypte waarschijnlijk wachten, zal men dat waarschijnlijk ook als goedkeuring zien van haar wens om de vrede met Israel op te zeggen en Hamas te versterken, en ook als men daar een referendum over zou houden (maar het is moeilijk de MB als een soort D66 te zien...), is het zeer de vraag wat de bevolking zou stemmen. Egypte en Israel zouden weer in staat van oorlog kunnen komen, met alle gevolgen van dien.

 

Wouter

________________

 

Muslim Brotherhood says Camp David already null and void

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/02/muslim-brotherhood-says-camp-david.html

 

Last week, a Muslim Brotherhood spokesman tried to allay fears that the group would rip up the Camp David agreement:

"The decision on the treaty does not belong to the Brotherhood, it belongs to the entire Egyptian people," said Essam al-Erian, a spokesman for the Islamist group, in an interview with Al Arabiya.

"The important thing is the position of the Egyptian people and not the Brotherhood," Erian said. "The Brotherhood will not impose their vision on the Egyptian people. The Brotherhood are part of society that accepts what the Egyptians accept and nobody can wipe out a treaty with a pen," he added.

To Iran, however, MB leaders are singing a different tune:

A senior member of Egyptian Muslim Brotherhood said there is virtually no peace agreement with the Zionist regime following the recent developments in the country, adding that any treaty not approved by the Egyptian nation must be abrogated.

The Egyptian nation considers as null and void any agreement between the toppled regime and the Zionist regime which has no respect for justice and rights of the Egyptian people.

He said the world was witnessing massive changes. "People worldwide want to see unjust laws scraped. It is no surprise for the Egyptians to want the same," he said.

Halbavi then touched on the dismantling of Berlin wall, adding that following the dismantling, many previously signed treaties were abrogated.

He said the time was over for surrender to treaties which have brought humiliation to the Egyptian nation.

Halbavi also called for permanent opening of Gaza crossing and said the closing of the crossing has been a joint conspiracy by the US, Zionist regime and Mubarak's regime.

But of course the hard-line statements are simply posturing and the more moderate-sounding statements are the correct ones. Because it has to be that way in order for the media to continue with their memes of a progressive, socially-active, uninfluential, non-political Muslim Brotherhood.

Het falen van de VN in Libië / Ghadaffi bedreigt Libische Palestijnen

 

Het tweede artikel is al van begin deze week, en geeft een overzicht van het falen van met name de VS en VN inzake Libië in de afgelopen jaren.

 

De dagen van Ghadaffi lijken nu definitief geteld, en dat weet hij, gezien zijn gebrul als een dolle hond, gespring als een kat in het nauw en gedraai als een varken op weg naar het slachthuis. Sommige buitenstaanders en Libiërs in het Westen roepen de internationale gemeenschap op om in te grijpen, ook militair. De meeste Libiërs voelen daar waarschijnlijk niets voor, bang voor Irakese toestanden, maar ook omdat zij zichzelf van hun dictator willen bevrijden. Daar lijken ze op dit moment goed toe in staat, al kost het de nodige slachtoffers...

 

Wouter

______________

 

Rumor: Gaddafi threatened to kill thousands of Libyan Palestinians

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/02/rumor-gaddafi-threatened-to-kill.html

 

 

A Hamas news source in Damascus is claiming that Moammar Gaddafi threatened to kill tens of thousands of Palestinian Arabs in Libya because of his anger at the perceived support that Hamas and Islamic Jihad were giving the uprising.

According to the story, Gaddafi also threatened to cut off funds for Gaza development projects that Libya is underwriting.

The story goes on the claim that the PA instructed its people to not speak publicly about the Libyan revolution, saying it is an internal Libyan matter.

Of course, Libya already was discriminating against its Palestinian Arab population.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

The UN's Libya failures

http://www.jpost.com/Opinion/Editorials/Article.aspx?id=209250

By JPOST EDITORIAL 
02/21/2011 22:07

Perhaps if more pressure had been brought to bear against Gaddafi, Libya's citizens would not now be getting shot down in the streets.

It was an old and festering wound in Libyans' collective memory that was the immediate cause of the bloody clashes that broke out in the streets of Benghazi last Tuesday evening.

A group of families whose sons were brutally massacred by the Libyan authorities would not abandon their quest for justice. They refused to be rebuffed yet again by state officials.

In 1996, an estimated 1,200 prisoners, mostly opponents of Muammar Gaddafi's dictatorial regime, were rounded up and gunned down in the space of a few hours in Tripoli's infamous Abu Salim prison. The victims' bodies were reportedly removed from the prison in wheelbarrows and refrigerated trucks and buried in mass graves. To this day, the Libyan authorities refuse to disclose the whereabouts of these graves. It wasn't until 2004 that Gaddafi admitted that the massacre had taken place.

The families of the victims, represented by human rights activist Fathi Terbil, wanted more than an admission.

When Terbil was arrested early last Tuesday, Libyans took to the streets in protest, two days before a previously planned "Day of Rage" was slated for cities across the country. Human Rights Watch estimated on Sunday that 233 people had been killed in the ongoing protests, many the victims of indiscriminate machine-gun fire directed at peaceful protesters by a coalition of commandos and foreign mercenaries loyal to Gaddafi. The NGO is warning of a new human rights crisis in Libya.

NEITHER THE Abu Salim prison massacre nor the many other human rights abuses perpetrated by Gaddafi's regime over the past four decades have been singled out for censure by the world's purported protector of human rights – the UN's Human Rights Council.

Established in 2006 with a mandate to reform its predecessor, the UN Commission on Human Rights, the HRC has in the past five years issued some 50 resolutions that condemn countries; of those, 35 have been focused on Israel, and not one has been issued against Libya. Even as of Monday evening, as protesters were being shot down in the streets of Libya, no emergency session of the HRC had been called by its members, which include the US and the EU, as Hillel Neuer, the executive director of UN Watch, noted in a soon-to-appear interview with The Jerusalem Post's Ilan Evyatar. Neuer called this omission by the HRC and its members "not only a let-down to the many Libyans risking their lives for freedom, but a shirking of [the HRC's] obligations."

Indeed, instead of being condemned, Libya has been lionized. In May 2010, Libya was, absurdly, elected as a member of the HRC, a move that was not blocked by the Obama administration (as Iran's bid for membership was). This was the culmination of a steady ascendancy to every important diplomatic body at the UN – including the African Union chairmanship, the UN Security Council and the presidency of the UN General Assembly. In a 100-minute rant given before the assembly in September 2009, his first since he took control of Libya in a military coup in 1969, Gaddafi exploited the opportunity to liken the UN Security Council to a "terror council" because of the veto rights enjoyed by the US and the other four UNSC permanent members.

A month earlier, the man US president Richard Nixon had referred to as the "mad dog of the Middle East" met with former presidential candidate Sen. John McCain.

"Late evening with Col. Kaddafi at his 'ranch' in Libya – interesting meeting with an interesting man," McCain tweeted the next day. Several weeks later, this "interesting man" ignored McCain's request not to give a "hero's welcome" to freed Lockerbie bomber Abdel Basset Ali al- Megrahi, a former Libyan intelligence agent.

WHILE 'ENGAGEMENT' has proved a dismal failure, other methods have been more effective. It should be recalled that it was in the wake of the US's invasion of Iraq that Gaddafi, anxious not to become America's next target, magnanimously offered to scrap his nascent nuclear program.

Although the US no longer enjoys the kind of influence it had in the region after the Iraq invasion, the Obama administration can move from a defensive strategy in the UN of vetoing the many anti-Israel resolutions, to an offensive approach – along with other democracies – singling out countries like Libya in a concerted shame campaign.

Perhaps if more pressure had been brought to bear against Gaddafi when he just might have been ready to listen, Libya's citizens would not now be getting shot down in the streets by a "mad dog" regime. At the very least, the UN would have retained a modicum of moral legitimacy.

 

 

Pech: in Libië zijn de Joden niet de baas (Afshin Ellian)

 

Het is bekend dat veel Arabieren graag de Joden of Israel de schuld geven van hun problemen, en dat leidde er de afgelopen weken toe dat zowel voor- als tegenstanders van Mubarak en Ghadaffi de ander voor zionistenvriendje en verrader uitmaakten. Ook werd en wordt beweerd dat de zionisten achter het verzet zitten, de Arabieren tegen elkaar opzetten, de vliegtuigen waarmee Ghadaffi zijn volk doodt hebben geleverd, etc. etc. Ondertussen blijkt juist uit alle protesten en verzet in de Arabische wereld, dat niet de zionisten en Joden maar de Arabische dictaturen met hun corruptie, zelfverrijking en onderdrukking het grote probleem vormen in de Arabische wereld.

 

RP

-------

 

Pech: in Libië zijn de Joden niet de baas

http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian.htm

vrijdag 25 februari 2011 10:44

De Arabische storm raakt natuurlijk een aantal gevoelige zaken in de media. Terecht vroeg Paul Witteman aan een Arabist waarom tot heden zo weinig aandacht was voor de Arabische tirannen en hun wreedheden. Ja, waarom niet? Een prachtige vraag! Kolonel Muammar Khaddafi is al 42 jaar aan de macht.

Dit is niet de eerste keer dat de kolonel misdaden tegen de menselijkheid begaat. Het Libische regime regeerde, zoals elke tiran, met harde hand. Ze organiseerde terroristenkampen voor Palestijnen en voor de IRA.

Waarom in de westerse media niet of nauwelijks is bericht over Arabische wreedheden? Waar bleef Harry van Bommel (SP) de afgelopen jaren om Khaddafi te veroordelen en internationale sancties te eisen tegen Libië?

Gaza
Beste meneer Witteman, u weet toch waarmee alle westerse media mee bezig waren? Ik zal u helpen: de Joden van de Joodse staat! De laatste jaren was de hele wereld bezig met de Gazastrook. De Palestijnen in Gaza moeten perfect worden verzorgd: heerlijk eten, scholen, aandacht, wapens, munitie et cetera.

Jammer voor Libië en andere landen! Daar zijn de Joden niet de baas.

Inderdaad, we weten allang dat Israël niet het grootste probleem van de islamitische wereld is en dat het Palestijns–Israëlische conflict zonder de antisemitische Westerse en islamitische ondertoon nooit tot dergelijke wereldomvattende proportie had kunnen uitgroeien. 

Achterlijkheid
Het grootste probleem van de Arabische en sommige niet-Arabische islamitische landen was en is de eigen islamitische tirannie en achterlijkheid. Deze twee factoren hangen samen met religieuze en culturele ontwikkeling van deze volkeren.

Desondanks waren er genoeg mensen die hun oren bij de islamisten te luister legden, die dan vervolgens beweerden dat het Palestijnse conflict oorzaak is van de boosheid van moslims op het Westen.

Ook de Arabische tirannen vonden deze propaganda fijn. Hierdoor hoefden de Mubaraks en Khaddafi's van de Arabische wereld in hun contacten met de westerse wereld zelden of nooit over hun eigen regimes te hebben. Ja, ze onderhandelden steeds over de Joodse staat, en sinds de jaren zestig van de vorige eeuw onderhandelen ze over een nieuw uitgevonden volk, de Palestijnen. Want daarvoor heette het een Arabisch–Israëlisch conflict.

Afgeslacht
De Gazavloot moet helemaal niet naar Gaza varen. Daar hebben de Palestijnen het beter dan Egyptenaren: vanuit Gaza werden, gedurende de demonstraties, voedsel en andere zaken naar Egypte gesmokkeld. De Gazavloot kan beter naar Tripoli, waar burgers als dieren worden afgeslacht. Ook kunnen ze naar het islamitische Iran koers zetten, om de vrijlating van duizenden jongeren te eisen, die de afgelopen weken zijn gearresteerd.

Daarom moeten de Arabische volkeren leren van die Perzen en roepen: niet voor Gaza, noch voor Libanon. Zij moeten vooral voor hun eigen landen opkomen. Het grootste probleem van de Arabische landen nestelt in die landen zelf: zijn zij in staat kritisch naar hun eigen rechtsorde en politieke cultuur te kijken zonder de Joden erbij te betrekken?

Toch verbinden de Arabische activisten hun misère weer met de Joden en Israël. We zagen posters waarop Mubarak was afgebeeld met een Davidster. Ook zag ik gisteren op internet foto's van Libische demonstranten in het buitenland waarop Khaddafi met een Davidster is te zien. Khaddafi is het beest, de duivel en dus ook een Davidster. De Führer dacht ook zo. Wat een ellende!

Beest
Alweer proberen deze Arabieren de waarheid te omzeilen: Khaddafi is geen moslim of Arabier, maar een Joodse spion.

Donderdag onthulde Fars (een nieuwsagentschap gelieerd aan de Revolutionaire Garde van Iran) dat Khaddafi eigenlijk een Jood is. Khaddafi's moeder was een Jood, volgens Fars.

Het beest kan geen moslim zijn. Dat is de boodschap.

Afshin Ellian

 

Hans Knoop over hypocrisie van het westen betreffende Arabische dictaturen en Israël

 

Hans Knoop windt zich niet ten onrechte op over de dubbele maatstaven die de internationale gemeenschap tentoon spreidt als het om Israel en de Arabische wereld gaat.

 

Wouter

____________

 

'Krokodillentranen'. Hans Knoop over de hypocrisie van het westen als het op Arabische dictaturen en Israël aankomt

Woensdag 23 Februari 2011 17:17

http://joodsactueel.be/2011/02/23/krokodillentranen-hans-knoop-over-de-hypocrisie-van-het-westen-als-het-op-arabische-dictaturen-en-israel-aankomt/

Dat de Arabische wereld uit dictatoriale machthebbers bestaat -en dat sinds mensenheugenis- is eenieder met enige kennis van de geschiedenis van het Midden-Oosten bekend. Maar hoe zit het met de huidige generatie Europeanen die veelal nog geboren moest worden toen potentaten als Mubarak of Ghadaffi al vele jaren aan de macht zaten?

De huidige generatie Europeanen weet niet anders dan dat zij daar de macht hadden en dat kennelijk zo hoorde. Met vliegtuigladingen vol vertrokken zij naar het zonnige Egypte om daar vakantie te houden. En ook Tunesië en andere Arabische staten mochten zich in een opmerkelijke populariteit onder Europese vakantiegangers verheugen. Dat in die landen een schrikbewind aan de macht was, merkte je als toerist uit Brussel of Kopenhagen niets van. Daarbij dreef Europa ook actief handel met die landen en verkocht er zelfs wapens aan.

De kogels die de moordenaarsbende van Ghadaffi op demonstrerende Libiërs afvuurde, kwamen uit het Westen. Geen haan die er ooit in Nederland naar kraaide dat het land, dat gastvrijheid biedt aan het Internationaal Strafhof in Den Haag, zaken deed met een dictator die tot 2003 actief het internationaal terrorisme steunde en financierde en een Panam Boeing boven het Schotse Lockerbie liet neerstorten.

Ghadaffi bezocht de laatste jaren veel Europese staten en werd daar met groot ceremonie onthaald. Sarkozy aaide hem over de bol en Berlusconi rolde menig maal de rode loper voor hem uit. Maar nu vanuit Tripoli en Bengazi het bloed bijna van onze tv-schermen spat, huilt men in de wereld tranen met tuiten!

Eerst nu de ene na de andere bloeddorstige potentaat door het volk wordt afgezet, valt men in de wereld over elkaar heen in verontwaardiging. De EU, de Veiligheidsraad van de VN, de VS, noem ze maar op, bieden tegen elkaar op in de veroordeling van het schrikbewind dat die potentaten hebben gevoerd en veroordelen in de sterkst denkbare bewoordingen het lafhartige en meedogenloze optreden van die leiders tegen hun eigen volk. Dat doen ze overigens niet onmiddellijk nadat regeringstroepen het vuur op de burgers openen. Doorgaans kijkt men de taferelen eerst een paar dagen aan. Pas als duidelijk wordt dat de potentaat het onderspit gaat delven, komen de geciviliseerde landen met een sterke veroordelende verklaring.

Dat aarzelen zagen we bij prelude rond het aftreden van Mubarak en evenzeer in Tunesië en Libië. Het uitspreken van walging over het optreden van Ghadaffi kon even wachten. Als dat te snel zou gebeuren, zouden de handelsbelangen in gevaar kunnen komen. Stel je eens voor dat Ghaddafi erin slaagt de opstand neer te slaan en je zou hem te vroeg hebben veroordeeld! Dat zou de handelsbelangen serieus in gevaar kunnen brengen!

Hoeveel anders reageert de wereld, ja ook de Westerse en met name de NGO's, als er vermeend onrecht in of door Israël geschiedt!!

Toen de opstand in Egypte in volle hevigheid was losgebarsten, mocht de Nederlandse journalist Bernard Hammelburg in de "late night show" van Pauw en Witteman op de tv alle Arabische dictatoren bespiegelen. Als decor hing een enorme landkaart achter hem die aangaf dat van de Atlantische Oceaan tot aan de Perzische Golf (een gebied twee keer zo groot als de EU) alleen maar dictators aan de macht waren. Slechts een minuscule witte stip was de uitzondering: Israël. Dat was dan ook het enige land dat NIET in de bespiegeling aan de orde kwam. Het zij hier nogmaals gesteld: De enige democratie in het Midden-Oosten is de staat Israël! Maar in plaats van dat die staat in commentaren en beoordelingen wordt geprezen,oogst die slechts kritiek. Israël krijgt meer kritiek te verduren dan alle barbaarse Arabische dictaturen tezamen.

Over geen enkele lidstaat van de VN zijn door de Algemene Vergadering zo veel veroordelende resoluties aangenomen als over Israël. Als bij een provocatie van een Turkse "mensenrechten"-organisatie met de Mavi Marmora 150 kilometer voor de kust van Gaza negen activisten om het leven komen, staan daar wekenlang wereldwijd de media vol van en neemt de internationale roep om een boycot van Israël toe.

Waar blijven de anti-Turkse resoluties in de VN over Turkije dat mensenrechten schendt en de Koerden hun recht op zelfbeschikking ontzegt? Die Koerden hebben alleszins historisch meer recht op een eigen staat dan de Palestijnen.

Ondertussen gaan al die landen die een boycot of isolement van Israël bepleiten vrolijk door met het drijven van handel met machthebbers die per uur meer burgers doden dan Israël in een jaar en dat laatste uit pure zelfverdediging na jaren met raketten te zijn beschoten. Ze halen post factum tranen met tuiten omdat de gruwelijke tv-beelden hen geen andere keuze laten. Maar in feite is door een misselijk makende hypocrisie de hele wereld medeplichtig.

Libië mocht voorzitter van de mensenrechtencommissie van de VN worden. Er waren geen protesten van de rest van de (Westerse) wereld. Die had het te druk met het uitspreken van veroordelingen over de enige democratie in het Midden-Oosten: Israël!!

Hans Knoop
De auteur is Journalist en woordvoerder voor het FORUM der Joodse organisaties mbt. het Midden-Oosten

Bloedbad in Libië met duizenden doden

De wereld lijkt langzaam wakker te worden en de misdaden van Ghadaffi te veroordelen, maar het is tot nu toe allemaal wat zwakjes en vooral rijkelijk laat. Jarenlang hebben Westerse leiders vrolijk zaken gedaan met Ghadaffi, nadat hij eindelijk bereid was de verantwoordelijkheid voor Lockerbie op zich te nemen en zelfs bereid was wat compensatie te betalen. Ik verbaasde mij er toen al over hoe snel en gemakkelijk hij werd omarmd en zijn vele misdaden waren vergeten. En toen werd hij ook nog tot voorzitter van de VN Mensenrechtencommissie gekozen, iets waar niemand echt wakker van scheen te liggen. Toen de directe opvolger van die commissie, de Mensenrechtenraad, die eveneens voor een meerderheid uit ondemocratische regimes bestaat, opdracht gaf tot een onderzoek naar de Gaza oorlog en Goldstone aanwees als leider van het onderzoeksteam, stelde niemand een vraag. Toen dat onderzoek - surprise - bijzonder kritisch was over Israel en haar van oorlogsmisdaden beschuldigde, werd dat door velen klakkeloos aangenomen. Goldstone zegt het, dus is het zo. Niemand die vragen stelde, niemand die wees op de manier waarop dit onderzoek tot stand was gekomen, het feit dat sommige leden uit het team al vantevoren duidelijk hadden gemaakt dat Israel schuldig was (waarom doe je dan onderzoek?), en geen enkele aandacht in de media voor het feit dat het ietwat opvallend is dat er altijd alleen wat betreft Israel tot dergelijke onderzoeken wordt opgeroepen.

 

RP

---------

The Jerusalem Post
Libya: 2,000 reported killed in Benghazi, 1,000 in Tripoli
By ASSOCIATED PRESS AND JPOST.COM STAFF
02/23/2011 19:32

http://www.jpost.com/SpecialSection/Article.aspx?id=209545


"They carried out a real massacre," French doctor says; Fighter pilots crash planes rather than strike protesters.


Militiamen loyal to Moammar Gaddafi clamped down in Tripoli, with the sound of gunfire ringing in the air, while protesters who control much of the eastern half of Libya claimed new gains in cities and towns closer to the heart of Gaddafi's regime in the capital.

Protesters said they had taken over Misrata, which would be the largest city in the western half in the country to fall into their hands. Clashes broke out over the past two days in the town of Sabratha, west of the capital, where the army and militiamen were trying to put down protesters who overwhelmed security headquarters and government buildings, a news website close to the government reported.


A French doctor working in Libya's eastern city of Benghazi told Le Point Magazine that over 2,000 people were killed in that city alone in the past days of fighting, AFP reported.

"From Tobruk to Darna, they carried out a real massacre... In total, I think there are more than 2,000 deaths," he said.

The 60-year-old anesthetist who has been living in the Libyan city for over a year, said that one the first day of fighting in Benghazi, "out ambulances counted 75 bodies...200 on the second [day], then more than 500." On the third day, he added, "I ran out of morphine and medications," according to the report.

Two air force pilots jumped from parachutes from their Russian-made Sukhoi fighter jet and let it crash, rather than carry out orders to bomb Libya's second largest city, Benghazi, which is now in opposition hands, the website Quryna reported, citing an unidentified officer in the air force control room.

One of the pilots was from Gaddafi's tribe, the Gadhadhfa, said Farag al-Maghrabi, a local resident who saw the pilots and the wreckage of the jet, which crashed in a deserted area outside the key oil port of Breqa.

International outrage mounted after Gaddafi on Tuesday went on state TV and in a fist-pounding speech called on his supporters to take to the streets to fight protesters. Gaddafi's retaliation has already been the harshest in the Arab world to the wave of anti-government protests sweeping the Middle East.

Italy's Foreign Minister Franco Frattini said estimates of some 1,000 people killed in the violence in Libya were "credible," although he stressed information about casualties was incomplete. The New York-based Human Rights Watch has put the death toll at nearly 300, according to a partial count.

Gaddafi's speech appeared to have brought out a heavy force of supporters and militiamen that largely prevented major protests in the capital Tuesday night or Wednesday. Through the night, gunfire was heard, said one woman who lives near downtown.

"Mercenaries are everywhere with weapons. You can't open a window or door. Snipers hunt people," she said. "We are under siege, at the mercy of a man who is not a Muslim."

During the day Wednesday, more gunfire was heard near Gaddafi's residence, but in many parts of the city of 2 million residents were venturing out to stores, some residents said. The government sent out text messages urging people to go back to their jobs, aiming to show that life was returning to normal. The residents spoke on condition of anonymity for fear of retaliation.

But Libya's upheaval, just over a week old, has shattered the hold of Gaddafi's regime across much of the country. Protesters claim to hold towns and cities along nearly the entire eastern half of the 1,000-mile Mediterranean coastline, from the Egyptian border. In parts, they have set up their own jury-rigged self-administrations.

At the Egyptian border, guards had fled, and local tribal elders have formed local committees to take their place. "Welcome to the new Libya," a graffiti spray-painted at the crossing proclaimed. Fawzy Ignashy, a former soldier, now in civilian clothes at the border, said that early in the protests, some commanders ordered troops to fire on protesters, but then tribal leaders stepped in and ordered them to stop.

"They did because they were from here. So the officers fled," he said.

Protesters have claimed control all the way to the city of Ajdabiya, about 480 miles (800 kilometers) east of Tripoli, encroaching on the key oil fields around the Gulf of Sidra.

That has left Gaddafi's power centered around Tripoli, in the far west and parts of the country's center. But that appeared to be weakening in parts.

Protesters in Misrata were claiming victory after several days of fighting with Gaddafi loyalists in the city, about 120 miles (200 kilometers) east of Tripoli.

Residents were honking horns in celebration and raising the pre-Gaddafi flags of the Libyan monarchy, said Faraj al-Misrati, a local doctor. He said six people had been killed and 200 wounded in clashes that began Feb. 18 and eventually drove out pro-Gaddafi militiamen.

An audio statement posted on the Internet was reportedly from armed forces officers in Misrata proclaiming "our total support" for the protesters.

New videos posted by Libya's opposition on Facebook also showed scores of anti-government protesters raising the flag from the pre-Gaddafi monarchy on a building in Zawiya, 30 miles (50 kilometers) west of Tripoli. Another showed protesters lining up cement blocks and setting tires ablaze to fortify positions on a square inside the capital.

The footage couldn't be independently confirmed.

Further west, armed forces deployed in Sabratha, a town famed for nearby ancient Roman ruins, in a bid to regain control after protesters burned government buildings and police stations, the Quryna news website reported. It said clashes had erupted between soldiers and residents in the past nights and that residents were also reporting an influx of pro-Gaddafi militias that have led heaviest crackdown on protesters.

The opposition also claimed control in Zwara, about 30 miles (50 kilometers) from the Tunisian border in the west, after local army units sided with the protesters and police fled.

"The situation here is very secure, the people here have organized security committees, and there are people who have joined us from the army," said a 25-year-old unemployed university graduate in Zwara. "This man (Gaddafi) has reached the point that he's saying he will bring armies from African (to fight protesters). That means he is isolated," he said.

The division of the country — and defection of some army units to the protesters — raises the possibility the opposition could try an assault on the capital. On the Internet, there were calls by protesters for all policemen, armed forces and youth to march to Tripoli on Friday.

In his speech Tuesday night, Gaddafi defiantly vowed to fight to his "last drop of blood" and roared at supporters to strike back against Libyan protesters to defend his embattled regime.

"You men and women who love Gaddafi... get out of your homes and fill the streets," Gaddafi said. "Leave your homes and attack them in their lairs."

Gaddafi appears to have lost the support of several tribes and his own diplomats, including Libya's ambassador in Washington, Ali Adjali, and deputy UN Ambassador Ibrahim Dabbashi.

International alarm has risen over the crisis, which sent oil prices soaring to the highest level in more than two years on Tuesday and sparked a scramble by European and other countries to get their citizens out of the North African nation. The UN Security Council held an emergency meeting that ended with a statement condemning the crackdown, expressing "grave concern" and calling for an "immediate end to the violence" and steps to address the legitimate demands of the Libyan people.

French President Nicolas Sarkozy also pressed Wednesday for European Union sanctions against Libya's regime because of its violent crackdown on protesters, and raised the possibility of cutting all economic and business ties between the EU and the North African nation.

"The continuing brutal and bloody repression against the Libyan civilian population is revolting," Sarkozy said in a statement. "The international community cannot remain a spectator to these massive violations of human rights."

Italian news reports have said witnesses and hospital sources in Libya are estimating there are 1,000 dead in Tripoli, the Libyan capital, alone.

"We have no complete information about the number of people who have died," Frattini said in a speech to a Catholic organization in Rome ahead of a briefing in Parliament on Libya. "We believe that the estimates of about 1,000 are credible."

Libya is the biggest supplier of oil to Italy, which has extensive energy, construction and other business interests in the north African
country and decades of strong ties.

Frattini said the Italian government is asking that the "horrible bloodshed" cease immediately.

Een bijdrage aan de "Palestina Bewustzijns Week"

De Palestine Awareness Week is net zoiets als de Israel Apartheidsweek: een groot anti-Israel festijn waarin alle bekende mythes en onwaarheden worden opgedist: 'Israel ligt op gestolen grond, men heeft de Palestijnen etnisch gezuiverd of is daar nog mee bezig (vreemd, een etnische zuivering waarbij de bevolking maar blijft toenemen...), Gaza is een concentratiekamp', etc. etc.

Hieronder wat tegengif.

 

RP

--------

 

UCLA's having "Palestine Awareness Week." Let's help them out.

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/02/uclas-having-palestine-awareness-week.html

 

 

I just saw a Facebook page advertising UCLA's "Palestine Awareness Week" next week.

I deeply believe in awareness for Palestine, so here is my small contribution to the cause:

• Are you aware that Palestine was never a country?
• Are you aware that the word Palestine is Roman, not Arabic?
• Are you aware that Jerusalem was never the capital of any Arab nation?
• Are you aware that before 1920, the area known as Palestine included much or all of what is now Jordan?
• Are you aware that practically every written history of the Palestinian Arabs starts after Jews started returning to the area in the late 1800s?
• Are you aware that practically no Arabs called themselves "Palestinian" before 1964?
• Are you aware that the first Palestinian Arab leader, Haj Amin al Husseini, originally wanted a "Greater Syria" to include Palestine and only changed his mind in the 1920s?
• Are you aware that this same Husseini instigated murderous rampages against the Jews of Palestine - including Jewish communities that had been there for centuries?
• Are you aware that this same Husseini colluded with Hitler to perform genocide on all Jews during World War II?
• Are you aware the Palestinian Arabs have never accepted any peace plan that included a Jewish state?
• Are you aware that modern terrorism was created by Palestinian Arabs?
• Are you aware that Palestinian Arabs never demanded their own West Bank or Gaza state when they were under Jordanian and Egyptian control?
• Are you aware that Yasir Arafat embezzled as much as $3 billion from his people, yet he is still regarded as a hero and no Palestinian Arab leader is trying to find his stolen money?
• Are you aware that the constitution of Palestine states that Sharia law would be the main source of legislation?
• Are you aware that Mahmoud Abbas bankrolled the 1972 Olympic massacre of Israeli athletes, and that he praised the ringleader of that attack as recently as 2010?
• Are you aware that Mahmoud Abbas' doctoral dissertation denied the Holocaust?
• Are you aware that Hamas does not want a Palestinian Arab state but instead a pan-Islamic caliphate that spans the world?
• Are you aware that the Palestinian Authority still officially states that there was no Jewish Temple in Jerusalem?
• Are you aware that the PLO wants to build a state with no Jews in it?
• Are you aware that the elected Hamas government has laws discriminating against women?
• Are you aware that Yasir Arafat was born in Egypt, but Ariel Sharon was born in Palestine?
• Are you aware that the biggest heroes to ordinary Palestinian Arabs are terrorists like Dalal Mughrabi and Samir Kuntar?
• Are you aware that the original 1964 PLO charter specifically excluded the West Bank and Gaza from the land they wanted, and their only desire was to destroy Israel within the Green Line?
• Are you aware that not a single refugee camp has been dismantled in the territories governed by the Palestinian Authority and Hamas?
• Are you aware that even after signing the Oslo Accords, Yasir Arafat publicly said that a Palestinian state is simply a stage on the way to destroying Israel altogether?

Just a small public service for Palestine Awareness Week. 

 

 

AJC roept VN op om Libië's lidmaatschap Mensenrechtenraad op te schorten

Er zijn vast wel meer organisaties die dit willen, en de Arabische Liga heeft Libië er al uit gezet. Dat het huidige optreden van Khadaffi een lachertje maakt van de VN Mensenrechtenraad klopt niet echt: de beroerde mensenrechtenreputatie van Libië gaat terug tot minimaal de staatsgreep van Khadaffi in 1969, en toch werd Libië in 2003 met 33 tegen 3 stemmen gekozen tot voorzitter van de VN Mensenrechtencommissie, de voorloper van de huidige raad. En Libië is verre van de enige in de commissie en raad met een deplorabele staat van dienst op mensenrechtengebied. De raad hield zich dan ook vooral onledig met het eindeloos veroordelen van Israel en ontzien van de eigen leden en hun bondgenoten.

 

Wouter

_____________

 

 

Published 18:41 21.02.11 / Latest update 18:41 21.02.11

http://www.haaretz.com/jewish-world/american-jewish-committee-urges-un-suspend-libya-from-human-rights-council-1.344816

American Jewish Committee urges UN: Suspend Libya from Human Rights Council

AJC Director David Harris' Gadhafi regime's widespread use of brutal force against protesters makes a mockery of the council.

By Natasha Mozgovaya

The American Jewish Committee called Monday on the United Nations General Assembly to suspend Libya's membership from the UN Human Rights Council in light of the recent human rights violations in the country.

"The Gadhafi regime's widespread use of brutal force against protesters makes a mockery of the UN Human Rights Council," said AJC Executive Director David Harris.

"Libya's membership in the Human Rights Council is clearly incompatible with the noble aims of the world body, as enshrined in the UN Charter, the Universal Declaration of Human Rights, and other relevant human rights instruments," said Harris. "We count on the U.S., EU and other like-minded democratic nations truly committed to the protection of human rights – and the good name of the UN – to take the lead at the General Assembly on this pressing issue."

Al-Jazeera reported Monday that the Libyan air force bombed protesters who were on their way to an army base, according to eyewitness testimony.

Clashes between protesters and security forces in Libya have escalated and spread after several days of violence threatening to topple Libyan leader Muammar Gadhafi's 42-year rule.
Muammar Gadhafi's son went on state television earlier to proclaim that his father remained in charge with the army's backing and would fight until "the last man, the last woman, the last bullet."

Libya was elected for a three-year term on the Council just under a year ago, with a majority of 155 of 192 members of the voting in favor of the African country's admission.

At the time of the election, AJC declared that "Libya should be the subject of a UN Human Rights Council investigation, not an active member. Libya's uncontested election demonstrates yet again the current Council's blithe disregard for consistently upholding the human rights clauses of the UN Charter."

"Our words just a few months ago ring all the more true today," Harris said. "The world must not stand by while hundreds of people are being systematically killed, and many more brutalized and threatened as Gadhafi seeks to hold to the power he seized nearly 42 years ago."

"Not calling a special session on Libya will inevitably raise profound questions about the Council's role in defending universal human rights and avoiding, in the UN resolution's own words, any semblance of 'double standards and politicization,'" Harris added.

 

Arabisch getwitter over Israelische inmenging bij neerslaan opstand Libië

Kijk even op de origineel, om te geloven wat een onzin er wordt beweerd op twitter over Israelische gevechtsvliegtuigen en zionistische huurlingen in Libië. Het maakt niet uit hoezeer je Israel haat, je tegenstanders zullen je hoe dan ook voor zionistenvriend willen uitmaken om je in discrediet te brengen. Overigens worden er geen Israelische, maar wel Europese vliegtuigen en andere legeronderdelen ingezet in Libië tegen de eigen bevolking. Terwijl vooral linkse politici de mond vol hadden over de 'wandaden' van het Israelische leger, en landen als België en Groot-Brittannië weigerden om nog wapens of andere militaire zaken te exporteren naar Israel, had datzelfde Groot-Brittannië blijkbaar geen problemen met Libië.

 

RP

---------

 

Crazy Libyan rumors of Israeli involvement

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/02/crazy-libyan-rumors-of-israeli.html

 

 

Israeli F-16s! Jewish African mercenaries! Zionist riots! According to a bunch of tweeters, one or more callers to Al Jazeera claim to have seen Israeli F-16s land in Libya and/or bomb innocent civilians.

And the tweeters believe it.

Another rumor says that Israeli-trained African Jews are the mercenaries Gaddafi hired to shoot people:

But, of course, the Libyan regime has his own theories:

But no matter what, some tweeters understand that this is a great opportunity to engage in some old fashioned anti-semitism:

Veto Obama over nederzettingenresolutie helpt Israel nog niet uit de brand

Het veto van de VS over de nederzettingenresolutie afgelopen vrijdag heeft velen doen concluderen dat de VS (wederom) partij heeft gekozen voor Israel. De Palestijnen zijn woedend, Israel is verheugd en in Europa werd het veto veroordeeld. Maar de VS heeft na het veto omstandig afstand genomen van Israels nederzettingenpolitiek en tot wel drie keer toe gezegd dat ze deze als illegitiem beschouwt en veroordeelt. Blijkbaar wilde men de schade tegenover de Arabische wereld beperken, maar die is evengoed kwaad. Uit onderstaand artikel van Isi Leibner blijkt dat de VS de Palestijnen ongekende concessies aanboden in ruil voor een subtiele afzwakking van de resolutie. Verwacht niet dat dit breed wordt uitgemeten in de pers, zoals de Amerikaanse concessies aan Israel in ruil voor een verlenging van de bouwstop. VS concessies aan de Palestijnen zijn om de een of andere reden minder interessant dan concessies aan Israel, zoals ook Palestijnse concessies interessanter zijn dan Israelische.

 

RP

---------

 

Avoiding euphoria over Obama

http://wordfromjerusalem.com/?p=2813

Posted by Isi Leibler on February 22nd, 2011

A strange euphoria seems to have blinded some Israelis and American Jews concerning the context of President Barack Obama's veto of a UN resolution.

In the past, blatantly one-sided anti- Israeli resolutions were vetoed as a matter of course. On this occasion, the issue was complicated because of the Obama administration's disastrous, long-standing obsession with the settlements, which paved the way for the unprecedented Palestinian demand for a settlement freeze as a precondition to negotiations.

Desperate to avoid employing the veto, Obama extended extraordinary concessions to the Palestinians if they agreed to modify the language of the resolution.

He offered a Security Council "presidential statement" expressing identical views to the resolution condemning the Jewish presence in the West Bank and Jerusalem. He was willing to endorse a Russian proposal for a Security Council fact-finding mission on settlements and a proposed expansion of the Quartet's involvement to cover areas ranging from the 1967 borders to the political status of Jerusalem.

According to The Wall Street Journal, at the last moment Obama phoned PA President Mahmoud Abbas offering to endorse or abstain on the resolution if the Palestinians agreed to replace the word "illegal" with "illegitimate" in relation to settlements.

Normal procedure after such a vote would have been a simple US statement that the resolution was one-sided and that the Security Council was not the venue to engage in this issue. It could also have noted that Israel had frozen settlements for 10 months while the Palestinians still refused to negotiate.

Instead, US Ambassador Susan Rice made a supplementary statement condemning settlements, employing some of the most vehement language against the Jewish state ever used by a senior US official.

THAT ABBAS refused to accept Obama's extraordinary offers reflects the fact that the Palestinians are now being hoisted by their own petard. Their incitement has been so effective that following the Al Jazeera disclosures of concessions discussed behind closed doors - which they had no intention of ever implementing or even revealing to their people - they cannot now contemplate the slightest compromise without being condemned as traitors.

With global anti-Israeli hostility combining with the seething cauldron of revolution in the Arab world, Abbas is confident that by avoiding negotiations, he will oblige the Obama administration to intensify pressure on Israel.

He also appreciates the effectiveness of engaging in "lawfare" rather than terrorism, with a massive program of demonization, boycott and delegitimization in the UN pipeline where the most outrageously anti-Israeli resolutions are guaranteed an automatic majority. We can anticipate a cascade of resolutions seeking to transform Israel into a pariah state, accusing it of breaching international law, branding its leaders as war criminals and seeking to drag it into the International Court of Justice.

The US relationship now assumes even greater importance to our security, both militarily and diplomatically. In this context, despite harsh criticism from the political Right, full credit should be accorded to Prime Minister Binyamin Netanyahu for his diplomatic tightrope walk with the Obama administration.

He made concessions, but succeeded in resisting the most outrageous demands, thus averting a catastrophic breakdown in relations.

It is likely that despite the disastrous consequences of Obama's failed efforts to engage with rogue states, were he not facing reelection, he would not allow Israel's security to stand in the way of his efforts to appease the Islamic world.

But despite his groveling to the Palestinians before and after the UN Security Council resolution, he was ultimately obliged to exercise the US veto for the first time since he gained office. He did so only out of a realization that he would have faced widespread condemnation from Congress and even his own party had he failed to do so.

But our problems will intensify in the months to come. It is chilling to contemplate how the administration may seek to "balance" its veto by imposing new pressures on Israel, which could soon be facing rejectionist states on most of its borders.

We must now invest all our resources into strengthening US-Israel ties. We are fortunate that the military support under the Obama administration has been strengthened. But in light of uncertainties with the new Egypt, and Iran's growing regional influence, that support assumes an even greater importance.

The Netanyahu government must now ensure that the Obama administration does not have a pretext for abandoning us in the diplomatic arena. It must urgently craft strategies to deal with the difficult days ahead.

We need to reiterate our willingness for a two-state regime. But that can only be implemented when the Palestinian leaders are ready for peace, are willing to tell their people the truth, and when it is clear that as the IDF departs, the West Bank will not be transformed into Hamastan.

UNFORTUNATELY, this is unlikely in the foreseeable future. For now, all we can do is continue enhancing the economic status of the Palestinians and seek interim solutions. This may give them the incentive to choose leaders willing to accept peace.

There are difficult decisions to be made on issues that impinge on our national security that can no longer be held in abeyance because of short-term political interests. If we fail to move in this direction, we will face determined efforts to impose a solution which could place our future in jeopardy. We should also identify those territories we would annex if the Palestinians unilaterally abrogate the Oslo Accords and declare an independent state.

Our government - preferably a unity government - can no longer prevaricate; it must now bite the bullet and make the tough decisions about borders, security and settlements that a majority of the nation will endorse.

We must have a comprehensive plan if we are to persuade the American public and Congress to remain steadfast.

Otherwise, the Obama administration might throw us to the wolves.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ileibler@netvision.net.il

This column was originally published in the Jerusalem Post