Bij terugkeer in Nederland probeer ik op een familiefeestje aan het kritische gehoor duidelijk te maken dat Israël een open samenleving is en het leven van alledag zich nauwelijks onderscheidt van het leven in Nederland. Niet alleen de westerse pers maakt een karikatuur van het land, blijkend uit de reactie van een der nichtjes dat wij hier in Nederland geen mensen doodschieten. Later, op de terugweg naar huis denk ik nog na over deze opmerking. Hoe zou Nederland reageren, wanneer een gewapende groepering voortdurend raketten op ons land afvuurt, met de boodschap dat men de Nederlanders de Noordzee in wil drijven? (in de afgelopen maand mei zijn er bijv. vanuit Gaza veertien raketten en zeven mortiergranaten op Israëlische steden en dorpen afgeschoten). Zouden we dat tijdenlang zonder gewapende reactie laten gebeuren? En wellicht is het leerzaam mijn nichtje de recente geschiedenis van de Molukkers in herinnering te brengen. Deze mensen hebben we jarenlang in (tijdelijke) kampen gehuisvest, met de terugkeer naar een onafhankelijk Ambon als utopisch vooruitzicht. Toen ze in de gaten kregen dat Nederland geen enkele moeite deed om dit vooruitzicht te realiseren, heeft een aantal van hen in 1977 een trein gekaapt bij het dorpje de Punt. De toenmalige minister van justitie Dries van Agt heeft met behulp van mariniers en Starfighters een gewelddadig einde aan deze treinkaping gemaakt, waarbij twee gegijzelden en zes kapers werden gedood. Dezelfde Dries van Agt die het momenteel zo nadrukkelijk voor de Palestijnse zaak opneemt. Nu, ruim 30 jaar later, hebben de Molukkers zich met hun lot verzoend en zijn grotendeels geïntegreerd in de Nederlandse samenleving.
Natuurlijk had ik hier ook een verhaal over de ellende van de Palestijnen kunnen schrijven, dat rechtvaardigt waarom ze onze sandalen bij de Dode Zee stelen en waarom zij zich zo schaamteloos opdringen aan mijn vrouw. Maar dat verhaal is al zo vaak geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten