http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/02/19/nrc-over-radicale-een-staat-oplossing/
= IMO Blog =
De NRC ging afgelopen donderdag dieper in op de aanhangers van een eenstaatoplossing, maar miste de kern. Ook staan er in het artikel van Derk Walters een aantal onjuistheden. Zo schrijft hij dat bij de tweestatenoplossing alle circa 600.000 kolonisten hun huizen uit moeten, en dat ‘omdat dit weinig realistisch wordt geacht’ er wordt ‘nagedacht over oplossingen die een deel van de illegale nederzettingen bij Israel zouden voegen’. Maar juist belangrijke voorstellen en akkoorden die uitgaan van twee staten voorzien ook in behoud van enkele grote nederzettingenblokken voor Israel, soms in ruil voor land elders of een corridor tussen de Gazastrook en de Westbank.
Walters schrijft terecht dat aanhangers van de eenstaatoplossing vooral te vinden zijn aan de politieke flanken, onder uiterst rechts en links dus. Dan schrijft hij dat de motivatie echter volstrekt anders is: “de één wil Palestijnen volledige rechten geven, de ander wil dat Israël de volledige controle houdt.”. Het venijn zit hem hier in het woordje ‘volledig’. Met ‘volledige controle’ wordt duidelijk bedoeld dat de Palestijnen dan juist geen rechten hebben. Zij zouden in het plan van Bennett dat wordt genoemd slechts autonome enclaves krijgen. Zo krijgt Israel ‘het beste van twee werelden’: het hele gebied maar niet de inwoners, die geen eigen staat krijgen en ook geen stemrecht in Israel. Terecht wordt dit met de Zuid Afrikaanse Apartheid vergeleken.
Dan wordt de eenstaatoplossing aan de andere kant van het spectrum besproken:
Ook de ultralinkse website Electronic Intifada toonde zich tevreden over Trumps opmerkingen. Voor de pro-Palestijnse activisten achter deze publicatie is de tweestatenoplossing taboe, omdat de Palestijnen zo 79 procent van hun historische thuisland zouden weggeven aan de Israëliërs. Ook zij willen één staat, maar dan met gelijke rechten voor iedereen.”
Volledige Palestijnse rechten zijn nu veranderd in ‘gelijke rechten voor iedereen’. Nogal een verschil, dat verder niet wordt toegelicht. Wel wordt EI redacteur Ali Abunimah geciteerd:
Toch denkt Electronic Intifada dat er een opening voor is. Annexatie van de Westelijke Jordaanoever, schrijft Ali Abunimah op de site, zou niet zomaar op Israëls eigen voorwaarden kunnen gebeuren. De druk zou toenemen, zoals ook gebeurde in Zuid-Afrika, om de „openlijk verklaarde apartheid” te beëindigen.
Het einde van de ‘tweestatenwaan’ zou aan het licht brengen dat er een prijs is voor het behoud van een ‘Joodse staat’: de decennialange schending van de rechten van miljoenen Palestijnen.
Walters schrijft terecht dat veel Israeli’s vrezen dat de Joden hun meerderheid in zo’n staat zullen verliezen, maar hij mist een nog belangrijker punt: in een staat die door Arabieren wordt gedomineerd is het snel gedaan met de rechten van Joden. Er is geen enkele Arabische staat waar Joden gelijke rechten hebben of überhaupt fatsoenlijk worden behandeld en veilig als Jood kunnen leven. Er wonen dan ook nauwelijks nog Joden in de Arabische landen. Hier wordt wel tegenin gebracht dat als de Palestijnen hun rechten hebben een belangrijke voedingsbodem voor antisemitisme is verdwenen, maar dat is pure speculatie. Voordat Israel bestond werden Joden in de Arabische wereld ook al gediscrimineerd en waren er pogroms, al was het doorgaans minder extreem dan in Europa. Arabisch antisemitisme gaat dieper dan alleen onvrede met het lot van de Palestijnen. Op zijn allerbest zouden Joden als tweederangs burgers worden geduld mits ze zich aanpassen aan de overheersende Arabisch-islamitische cultuur.
De ‘opening’ van Abunimah is onduidelijk. Terecht zegt hij dat annexatie van de Westbank op Israels voorwaarden niet rechtvaardig is en de druk om gelijke rechten zou toenemen. Dat is dus precies waarom een ruime meerderheid in Israel ook altijd tegen annexatie was, en nog is, en het merendeel van de Westbank wil opgeven in ruil voor vrede (inclusief een deel van, maar niet alle, nederzettingen). Vervolgens heeft hij het over de prijs voor het behoud van een Joodse staat, die bestaat uit het schenden van de rechten van miljoenen Palestijnen.
Dat is onzin. Zolang de bezetting er is hebben Palestijnen inderdaad minder rechten, maar dat is dan ook een tijdelijke situatie en ook nooit bedoeld als oplossing. Het bestaan van Israel zelf is geen schending van de rechten van de Palestijnen. Door dat te stellen ontkent Abunimah de Joodse wortels in het land en het recht van de Joden op zelfbeschikking.
Dat zoveel Palestijnen lijden onder het conflict ligt precies daaraan, dat er een conflict is ontstaan omdat de Palestijnen en de Arabische landen geen Joodse zelfbeschikking accepteerden en de rechten van de Joden aldaar schonden. Die strijd verloren ze met als gevolg miljoenen (nakomelingen van) vluchtelingen en een bezetting. Men had ook in 1947 in kunnen stemmen met het delingsplan dat de VN aanbood, of eerder al met een van de Britse plannen. Maar de Palestijnen onder leiding van nazi collaborateur Al Husseini wezen ieder compromis af en moesten niks van de Joden in het land hebben.
NRC citeert Abunimah zonder een kritische noot, zoals die wel te vinden is bij Bennetts annexatieplannen, waarvan wordt gesteld dat critici ze met de Apartheid vergelijken. Zo lijkt de NRC opnieuw (na o.a. de columns van Abou Jahjah en de kritiekloze recensie van zijn optreden in Zomergasten) Israels bestaansrecht niet meer als uitgangspunt te hanteren en geeft het radikale antizionisten het laatste woord. Abunimahs voorstellen en uitspraken zijn minstens zo verwerpelijk als die van Bennett. In feite gaan ze veel verder. Het betekent het opheffen van een sinds bijna 70 jaar bestaande onafhankelijke staat. Een staat van een millennia lang vervolgd volk. De Joden zouden dan wederom op de vlucht moeten slaan en statenloos worden. De kans dat de 23ste Arabische staat die er dan voor in de plaats komt een stabiele democratische staat wordt lijkt me vrijwel nihil.
De NRC besluit met Netanyahu die ‘op de persconferentie weigerde een tweestatenoplossing te steunen’. ‘Toch moeten de aanhangers van één staat zich niet te veel verheugen. Na zijn gesprek met Trump zei Netanyahu dat hij „geen 2,5 miljoen Palestijnen bij Israël” wil voegen. „Ik wil niet dat ze onze onderdanen zijn.” ‘
Hij wil echter ook niet zoals Bennett de Westbank annexeren. Dan kom je dus toch op een vorm van twee staten uit, al zal een Palestijnse staat (in elk geval aanvankelijk) niet geheel soeverein mogen zijn wat hem betreft, en houdt Israel de controle over grenzen en luchtruim.
Onvermeld blijft, hier en ook in andere media, dat je ook vraagtekens kunt zetten bij de tweestatenoplossing die Abbas en de PA zeggen voor te staan. De Palestijnen spreken wat dit betreft continu met een dubbele tong. Laatst nog wees iemand me erop dat het officiële logo van de PLO dat ook op de Palestijnse missie in Nederland prijkt, bestaat uit een afbeelding van heel Israel. Dat is dus Palestina in hun ogen, hun beoogde staat. Ook weigerde Arafat bij de vredesonderhandelingen een ‘end of conflict’ clausule te tekenen, omdat men blijkbaar de mogelijkheid open wil houden later nog met claims te komen.
In schoolboeken, op de Facebookpagina, in uitingen in de media, continu wordt gerefereerd aan het hele gebied tussen de Jordaan en de zee als ‘Palestina’ en worden steden die in Israel liggen als Palestijns bestempeld. Ook Fatah leiders en PA functionarissen hebben geregeld dingen gezegd die een tweestatenoplossing tegenspreken. Abbas zelf heeft nooit het Joodse recht op zelfbeschikking erkend, en heeft het niet over twee staten voor twee volken. Ook blijft onduidelijk in hoeverre hij bereid is tot een compromis wat betreft de vluchtelingen. Soms suggereert hij van wel, en zegt dat hij begrijpt dat niet alle miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen ‘terug’ kunnen keren naar Israel. Dan weer neemt hij zijn woorden wat dat betreft terug en noemt dit een onvervreemdbaar recht.
Waar aan Netanyahu’s oprechtheid wat betreft de tweestatenoplossing en de wil tot een compromis (terecht) wordt getwijfeld, blijft Abbas altijd en eeuwig buiten schot. En terwijl Netanyahu’s rechtse coalitiepartners steeds in de spotlights staan, horen we zelden over de hardliners waar Abbas mee te maken heeft, binnen en buiten zijn partij. Kortom: wat de Palestijnen vinden en doen doet er niet toe, zij zijn geen onderdeel van het conflict, ze staan erbuiten en zijn slechts lijdzaam slachtoffer. De enige wiens handelen allesbepalend is, is blijkbaar Israel. Dat doet geen recht aan de gecompliceerde werkelijkheid en de dynamiek tussen beide partijen. De NRC maakt zich er in haar artikel over de een- versus tweestatenoplossing veel te makkelijk vanaf.
Ratna Pelle
