Nederzetting Ariel op de Westoever (IPI 2008)
http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/07/06/israel-lobby-redt-aow-kolonisten/
= IMO Blog =
Vervolg op: AOW export naar bezette gebieden
Na overleg met o.a. minister Timmermans besluit Lodewijk Asscher dat de korting op AOW-uitkeringen naar de bezette gebieden toch moet worden herzien. De SVB krijgt opdracht dit onmiddellijk aan de verontruste AOW’ers te melden. Nadat de ‘sussende brieven aan de boze uitkeringsgerechtigden’ de deur uit zijn, zo schrijft de NRC, meldt de ambassade in Tel Aviv dat „alles op het moment rustig voelt”.
De ambassade en de Israel lobby zijn steeds weer terugkerende elementen in dit verhaal. Het lijkt een van de speerpunten van de NRC, dat de Israel lobby teveel invloed heeft en Israel boven de wet verheven zou zijn. Steeds weer lezen we zinnetjes als: “Bovendien steunt een Kamermeerderheid Israël onvoorwaardelijk, terwijl de steun onder de bevolking afneemt.” (Dit is onjuist. Er is de laatste jaren behoorlijk wat kritiek vanuit de Kamer, en niet alleen van links. Partijen als het CDA maar ook de VVD steunen Israel al lang niet meer onvoorwaardelijk, maar nemen een steeds ‘evenwichtiger’ standpunt in, waarbij de Palestijnse Autoriteit evenveel steun krijgt. Als Israel al onvoorwaardelijk wordt gesteund, dan zeker ook de PA, die zelden stevig ondervraagd wordt over de corruptie en bijvoorbeeld het uitbetalen van een maandelijkse toelage aan veroordeelde terroristen en hun families.) Of: “Belangenorganisaties en de Israëlische regering houden de druk erop.” (Onder het tussenkopje ‘De lobby’. Er is dan al een paar keer gewezen op de ‘krachtige lobby’ van de uitkeringsontvangers en Israel.) Nog enkele ‘spannende’ citaten:
“Behalve IOH, het CIDI en de Israëlische regering is ook advocaat Ronnie Eisenmann nauw bij deze zaak betrokken. Lobbyorganisaties, politieke partijen en bewoners van bezet gebied vragen hem vanaf het begin om raad.”
“Kolonisten die de kortingsbrief van de SVB ontvangen, slaan onmiddellijk alarm bij de Nederlandse ambassade in Tel Aviv. 3.500 kilometer verderop leidt dat tot paniek in het kabinet.”
“Al snel daarna bellen medewerkers van de Nederlandse ambassade in Tel Aviv de betrokkenen met het goede nieuws.”
“Een Israëlische televisiezender heeft een reportage uitgezonden over een 90-jarige Nederlandse Holocaustoverlevende. Zij is na 1 januari 2015 naar een nederzetting verhuisd, en dus volgens de opdracht van Asscher door de SVB gekort op haar AOW.
Bij Buitenlandse Zaken slaat onmiddellijk de paniek toe. Oorlogsslachtoffers liggen extreem gevoelig. De ambassadeur in Tel Aviv eist „persoonlijk verzekering” dat voor deze groep een uitzondering wordt gemaakt. De Kamervragen stromen binnen. Advocaat Eisenmann opent een meldpunt voor kolonisten” (onder het tussenkopje ‘De zwakke knieën’).
NRC heeft de Israel lobby al langer in het vizier als een bijzonder goede en machtige lobby die goed in de gaten moet worden gehouden. Bij het vertrek van Ronny Naftaniel en daarna van Esther Voet bij het CIDI verschenen artikelen over deze wel heel goed werkende lobby. Als voorbeeld noemde men het feit dat het CIDI de kwestie van het PA geld voor terroristen aan de orde stelde, en hier vervolgens een motie over werd aangenomen in de Tweede Kamer. De motie heeft overigens geen enkel resultaat opgeleverd, maar dat mag de pret niet drukken. Wat is het CIDI toch machtig… (Lees voor meer voorbeelden: “CIDI volgens NRC ‘een hele goede lobbyclub’”)
Hand boven het hoofd
Ook wordt meermaals benadrukt hoe gevoelig het onderwerp is en hoe Israel de hand boven het hoofd wordt gehouden. Een ‘betrokkene’ zegt: “Het was een grijs gebied. Maar één ding was duidelijk. Van Israël bleef je af.” Een ambtenaar uit zijn frustraties dat men niet meer ruimte kreeg om fraude te controleren: “Je mocht van de top van het ministerie niks in Israël. Je moest vooraf doorgeven welke adressen je ging bezoeken en je mocht niet naar bezet gebied. Daar maakten we intern grappen over.”
Onder het nieuwe SVB bestuur in 2013 echter worden alle gegevens van uitkeringsgerechtigden in door Israël bezet gebied alsnog doorgelicht. Een deel van de uitkeringsgerechtigden (wel 28 mensen) bleek toen onterecht te hebben opgegeven in Israel te wonen. Een mega fraude! Uiteraard gaat de NRC daarbij direct uit van kwade opzet, terwijl het ook kan dat het in bijv. Jeruzalem gewoon niet duidelijk is of een adres over de Groene Lijn ligt, omdat die lijn in de stad geen enkele functie heeft en feitelijk niet bestaat. (Los daarvan beschouwen veel Israeli’s de nederzettingen als deel van hun land.)
Het speuren naar die paar mensen die misschien enkele honderden Euro’s per maand teveel ontvingen, heeft voor sommige mensen een naar bijsmaakje, en doet ze denken aan het speuren naar Joden in de oorlog. Dat gaat mij te ver, maar ik vraag me wel af waarom dit zo’n enorm issue is. Dat de minister voor die paar mensen niet de relatie met Israel onder spanning wil zetten, lijkt me een pragmatische beslissing zoals ze voortdurend worden genomen. Maar wanneer het Israel betreft stelt het doorgaans zo liberale en pragmatische NRC zich wel erg principieel en rechtlijnig op. Waaruit blijkt verder dat ‘je van Israel afblijft’? De regering stelt zich kritisch op wat betreft de bezetting, en is naar Israel niet terughoudender dan naar andere landen waarmee men zo zijn onenigheden heeft, en waar vaak heel wat minder frisse figuren de dienst uitmaken.
Overigens was de NRC er met deze drie artikelen (zie ook hieronder) over de kwestie nog niet mee klaar. Het moest er nog eens even goed ingewreven worden hoe de minister specifiek de mensen die in bezet gebied wonen de hand boven het hoofd wilde houden. NRC schrijft een week later dat Asscher een speciale regeling voor alle oorlogsgetroffenen die in het buitenland wonen begin 2014 afwees. Ambtenaren zouden daartoe een voorstel hebben gedaan zodat oorlogsslachtoffers voortaan niet meer gekort zouden kunnen worden op hun AOW, maar Asscher zou erop hebben gestaan alleen iets te regelen voor AOW’ers op de Westbank. Let op hoe de NRC wat ‘betrokkenen’ en ‘ambtenaren’ de krant toevertrouwden hier als vaststaande waarheid presenteert, want van ‘zouden’ en ‘volgens…’ is in het artikel geen sprake (wanneer Israelische bronnen iets zeggen wordt dat wel altijd op die manier weergegeven).
Yes, Minister
Nadat NRC uitgebreid over deze ‘megafraude’ met grote gevolgen voor de belastingbetaler had geschreven, verdedigde Asscher zich in de Kamer (jawel, de nieuwe tweemansfractie DENK had er vragen over gesteld) en zei: “Oorlogsslachtoffers zouden niet op die manier met een korting geconfronteerd moeten worden. Dat was mijn belangrijkste richtsnoer toen ik dit dossier op mijn bureau kreeg en dat is het nog”. Maar ha, kijk eens, de minister liegt! Want ambtenaren raadden hem toentertijd in een vertrouwelijke notitie sterk af iets voor oorlogsslachtoffers in het algemeen te regelen, omdat dat het risico in zich had dat allerlei andere oorlogsslachtoffers ook van de regeling gebruik wilden maken, en dat zou ‘majeure financiële consequenties hebben’. Asscher luisterde naar zijn ambtenaren en regelde alleen iets voor de AOW’ers op de Westbank. En daarom mag hij nu van de NRC niet zeggen dat het hem vooral om oorlogsslachtoffers gaat, en wordt hij door onthullingen van zijn ambtenaren in zijn hemd gezet. Het lijkt welhaast op een aflevering van ‘Yes Minister’, waarin ambtenaren de minister ook voortdurend pootje lichten. Het NRC artikel over Asschers vermeende gedraai werd vervolgens door andere media overgenomen. Uiteraard is geen wederhoor toegepast in deze hele zaak.
Overigens wordt de informatie van NRC dankbaar gebruikt door supporters van terrorisme die in één moeite door de vrijlating van Bilal Kayed eisen (hij probeerde een soldaat te gijzelen) en een einde aan de ‘bevoorrechting van kolonisten’.
Rechtvaardiging
De NRC heeft zoals gezegd vaker suggestief bericht over de macht van de zogenaamde Israel lobby en deze flink aangedikt. Er is geen ronkend verhaal dat bol staat van de oncontroleerbare uitspraken van anonieme ambtenaren voor nodig om uit te vinden dat er in Nederland diverse organisaties zijn die met Israel sympathiseren en proberen te verhinderen dat het overheidsbeleid te eenzijdig anti-Israel wordt. De druk wordt daartoe al jaren stevig opgevoerd door de minstens even invloedrijke pro-Palestina (of beter gezegd: anti-Israel) lobby die via de politiek, maar ook via druk op bedrijven en publieksacties probeert de politiek te beïnvloeden ten nadele van Israel. Daarbij vinden ze steeds meer media, waaronder NRC, aan hun zijde. Je zult dan ook geen artikel aantreffen over de druk die op artiesten die in Israel optreden wordt uitgeoefend, de zogenaamde ‘inspectieteams’ die doen alsof ieder product uit Israel ‘besmet’ is en moet worden geweerd uit supermarkten, de subsidies die anti-Israel organisaties opstrijken, de haatzaaierij en leugens van radikale activisten zoals Simon Vrouwe, die iedere zaterdag op de dam staat met foto’s die in werkelijkheid niet uit Gaza komen maar uit Syrië en andere landen, etc. etc. Verwacht ook niet dat men er eens induikt hoe het kan dat Nederland miljoenen per jaar (da’s wel andere koek dan die enkele duizenden Euro’s voor een handvol AOW’ers) overmaakt aan de Palestijnse Autoriteit terwijl die een maandelijkse toelage uitkeert aan de familie van ‘martelaren’ (zoals de jongen die vorige week een 13-jarig meisje doodstak in haar slaapkamer).
De verontwaardiging van de NRC is ongelofelijk selectief. Het lijkt wel alsof ze er meer kritiek op hebben gekregen, want twee dagen na publicatie van dit ongelofelijke schandaal dat Nederland aan de bedelstaf dreigt te doen geraken, komt men met een soort van rechtvaardiging onder de kop: ‘Juist een gevoelig onderwerp vereist optimale transparantie’. Men schrijft onder andere:
Het gaat nu eens niet om tientallen zoekgeraakte of niet te verantwoorden miljoenen euro’s. Integendeel. De groep om wie het draait is getalsmatig gezien verwaarloosbaar klein: 81 mensen. Omgekeerd evenredig daarentegen is de energie die ambtenaren en diverse bewindspersonen aan het onderwerp hebben besteed; allemaal terug te voeren op de politieke gevoeligheid.
Omgekeerd evenredig daaraan is ook de tijd en energie die dure NRC onderzoeksjournalisten hierin hebben gestoken. Kranten verkeren al een hele tijd in zwaar weer, en moeten flink bezuinigen op hun redacties. Ze hebben nog maar zelden geld voor een diepgaand onderzoeksproject. Je zou verwachten dat men dan ook zeer selectief is en zijn onderzoeksjournalisten op zaken zet met een grote maatschappelijke impact. Denk aan de zorg, (grootschalige) belastingfraude, de Panama Papers, de besluitvorming rond asielzoekers en hoe de toewijzing van woningen precies verloopt, etc. Waarom dan aan deze paar mensen zo ontzettend veel aandacht besteden? Ja, Israel ligt politiek gevoelig, dat weten we. En ja, de regering zit nooit te wachten op negatieve publiciteit, waarover dan ook, dus als het kan handelt men zaken die niet werkelijk van belang zijn liever in stilte af. Dat dat niet altijd naar letter van de wet gebeurt, hoeft ook niet te verbazen.
De selectiviteit en eenzijdigheid van de NRC is bepaald niet nieuw. Tien jaar geleden met onder andere correspondent Oscar Garschagen viel me die ook al onaangenaam op. Ik heb toen, na vergeefse pogingen tot correspondentie en het insturen van de nodige brieven, zelf maar eens wat tijd besteed aan een uitgebreider onderzoek naar de berichtgeving van NRC over Israel en de Palestijnen.
Ratna Pelle