vrijdag 4 december 2015

= IMO =

Al ruim twee maanden vinden er zowat dagelijks steekpartijen plaats in Israel, dat wil zeggen: Palestijnen, vaak nog tieners, belagen willekeurige Joods uitziende mensen in West Jeruzalem of elders in Israel of op de Westbank en beginnen op ze in te steken. Meestal worden ze kort daarop overmeesterd of doodgeschoten. Op nieuwssites verschijnt dan een klein artikeltje onder de kop: ‘Palestijn doodgeschoten, Israelier gewond na steekpartij’ of ’16-jarige Palestijnse doodgeschoten na steekpartij’. Daarna pas wordt de toedracht duidelijk:

Een 16-jarige Palestijnse is maandag doodgeschoten door de politie nadat ze op een drukke straat in het centrum van Jeruzalem een man met een schaar te lijf was gegaan.

Het zeventigjarige slachtoffer raakte lichtgewond door de steekpartij. Het meisje had de man vermoedelijk aangezien voor een Israëliër.

Ze bedoelen: voor een Joodse Israelier, maar ieder verband met Joden wordt altijd angstvallig vermeden. We zouden eens kunnen gaan denken dat Palestijnen het niet zo op Joden hebben. De Volkskrant meldde wel het slachtoffer eerst, maar is ook misleidend. Men kopt: ‘Tienermeisjes steken Palestijn neer in Jeruzalem’. De kans is groot dat mensen bij het lezen van die kop denken dat Joodse tieners de Palestijn hebben gestoken. Blijkbaar was er geen ruimte om ´Palestijnse tieners´ te schrijven, of leek het dan te verwarrend dat Palestijnen een Palestijn staken, maar zo was het natuurlijk wel. Het artikeltje sluit af met de veel gebruikte zin:

De spanningen tussen Israëli’s en Palestijnen zijn sinds oktober hoog opgelopen. Bij aanvallen met messen, vuurwapens of voertuigen zijn tientallen Israëliërs en Palestijnen om het leven gekomen.

Verhullender kan bijna niet. Palestijnen staken of reden in op Joodse Israeli’s en probeerden hen te doden. In reactie daarop werden zij vaak doodgeschoten. Blijkbaar is dat te ingewikkeld? Of misschien wil men vooral niet de indruk wekken dat men op de hand van Israel is, en daarom moet het zo geformuleerd dat totaal onduidelijk is wat voor aanvallen van wie dat waren en hoe mensen daarbij om het leven kwamen. Er is weer geweld en er vielen slachtoffers, merendeels aan Palestijnse kant, dat is blijkbaar het enige wat we hoeven te weten. De krantensite als desinformatiebron.

De Belgische Metro maakt het nog bonter met de kop: ‘Drie Palestijnen bij mesaanvallen gedood’. Je zou denken dat Israel drie Palestijnen met messen heeft gedood, of dat kolonisten dat deden. Daarna lezen we: ‘Drie Palestijnen zijn vandaag op de Westelijke Jordaanoever na aanvallen op Israëli’s gedood.‘ Het artikel eindigt met: ‘Mesaanvallen, confrontaties tussen jonge Palestijnen en Israëlische soldaten en geweld tussen Israëlische kolonisten en Palestijnse inwoners hebben langs Palestijnse kant al meer dan 90 mensenlevens geëist en aan Israëlische kant vielen 16 doden.‘ Ook hier weer moet ten stelligste de indruk worden vermeden dat Palestijnen doorgaans beginnen met het geweld en zomaar lukraak Israeli’s aanvallen. Ook wordt gesuggereerd dat een aantal doden door geweld van kolonisten is gevallen, terwijl het bijna uitsluitend gaat om Palestijnen die aanvallen plegen en vervolgens werden gedood, en Palestijnen die bij rellen op de Westoever door het leger werden gedood (vaak eveneens na eerst zelf te hebben aangevallen).

Een bericht op NU.nl van vorige week is niet veel beter: ‘Twee Palestijnen dood bij nieuwe confrontatie met soldaten Israël’, aldus de kop. Het artikel is misleidend en bevat idiote fouten:

Bij nieuwe botsingen tussen Israëlische soldaten en Palestijnen zijn donderdag twee Palestijnen omgekomen.

Een man probeerde bij een controlepost in de buurt van Nablus Israëlische veiligheidstroepen met een mes aan te vallen en werd vervolgens doodgeschoten, aldus een politiewoordvoerster.

Eerder op donderdag overleed een 21-jarige man in een dorp ten westen van Jeruzalem. Hij maakte deel uit van een groep jongeren die met stenen gooiden naar soldaten. De man werd in zijn hoofd geraakt door een kogel. Volgens een militaire woordvoerder was de man een dreiging voor de soldaten.

Sinds begin oktober zijn ministens honderd Palestijnen gedood door geweld en bijna twintig Israëlische soldaten. Het oplaaiende geweld komt door een geschil over omgangsrecht en gebed op de Tempelberg.

Botsingen is een enorm eufemisme voor het belagen van soldaten met een mes. Het lijkt me redelijk voor de hand liggen dat wanneer je soldaten met een mes probeert te lijf te gaan, ze weleens kunnen gaan schieten. En ook hier weer worden de Palestijnse doden (de aantallen wisselen per artikel lijkt het wel) op een lijn gesteld met de Israelische. De oorzaak van het geweld tot slot is geen ’geschil over omgangsrecht’ (het lijkt wel een echtscheiding!) maar het feit dat de Palestijnen geen enkele Jood op de Tempelberg dulden. Joden die zich er toch laten zien, biddend of niet, worden belaagd en moeten daarom beschermd worden door veiligheidsmensen. Sommige Joden zijn hier nijdig om en willen daarom juist naar de Tempelberg, die immers ook voor hen heilig is. De PA, Fatah en Hamas voeren een niet aflatende propagandacampagne tegen de aanwezigheid van Joden op de Tempelberg, en beweren dat zij de Al Aqsa Moskee willen vernietigen om de derde Tempel te bouwen. Deze leugen werkte in de jaren ’30 al om de Arabieren tegen de Joden op te hitsen en doet het anno 2015 ook nog steeds goed. Maar dat lees je nergens. De enige die ik dat een keer heb horen verkondigen is good old Ankie Rechess, die helaas nog maar zelden te zien is.

Aan het einde van een vreselijk eenzijdige en suggestieve reportage van Monique van Hoogstraten op Nieuwsuur afgelopen maandag, meldde Twan Huys dat bij het geweld van de afgelopen 2 maanden 95 Palestijnen en 19 Israeli’s omkwamen. Iedereen die zoiets, zonder enige verdere uitleg hoort, denkt natuurlijk: Israel doodt weer eens veel meer Palestijnen dan andersom, en is dus de agressor. De werkelijkheid van Palestijnse terreur die door Israel wordt bestreden, om van de vele verijdelde aanslagen nog maar te zwijgen, blijft zo netjes verborgen.

Over de misleidende koppen zag ik op facebook een aardig filmpje. Het begint met een paar koppen in internationale media: CBC News kopte ‘Jerusalem police fatally shoot two after apparent synagogue attack’, de BBC meldde‘Palestinian shot dead after Jerusalem attack kills two’. Daarna laat hij willekeurige mensen in Parijs de volgende (gefingeerde) kop zien: ‘7 men shot dead during Paris attack: 129 dead’. Uiteraard reageert het publiek verontwaardigd. Eerder al zag ik eens een verzonnen kop van kort na 9-11 in dezelfde trant. Het lijkt misschien lichtelijk overdreven, maar het idee is hetzelfde: vaak komen bij terroristische aanslagen ook (een deel van) de daders om, en het is ongepast om hun dood voor die van de slachtoffers te vermelden. Ook wanneer het de aanvallers niet lukt hun slachtoffers te doden en zijzelf wel worden gedood, werkt het vertekenend om hun dood eerst te melden, zodat lijkt alsof dat het belangrijkst is, en wat zij daarvoor deden slechts bijzaak. Alleen bij Israel en de Palestijnen zien we dit soort bizarre taferelen, bang als men is de Palestijnen te negatief af te schilderen en zo -god beware- over te komen als te pro-Israel.

Tot slot nog een paar cijfers uit een infographic over de terreur in oktober en november. Cijfers die je nooit in de krant zult lezen of op het journaal zult horen, want het zou veel te veel de aandacht vestigen op het Palestijnse geweld. Er vielen 21 doden en 189 gewonden. 58 aanvallers werden door Israel gedood, 40 gearresteerd, en verreweg de meeste aanvallers kwamen van de Westelijke Jordaanoever en niet uit Oost Jeruzalem zoals de reportage op Nieuwsuur suggereerde.

Op internet zijn weer rijkelijk voorbeelden te vinden van Palestijnen die de aanvallen verheerlijken. UN Watch bericht over UNRWA leraren die de daders op Facebook prijzen en cartoons en zelfs oorbellen met messen plaatsen. Een kledingzaak in Gaza met de onpasselijke naam ‘Hitler 2’ kleedde etalagepoppen in gevechtstenue met messen in hun hand. Ook op facebookpagina’s van bijvoorbeeld Fatah worden vaak messen afgebeeld. Messen zijn het symbool geworden van de nieuwe ‘intifada’ en veel Palestijnen zijn er trots op.

Ratna Pelle

donderdag 3 december 2015

Nieuwsuur betreurt suggestieve reportage Jeruzalem (IMO)

Nieuwsuur betreurt suggestieve reportage Jeruzalem

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/12/03/nieuwsuur-betreurt-suggestieve-reportage-jeruzalem/

= IMO Blog =

Beste kijkers van Nieuwsuur,

Afgelopen maandag heeft u van ons een reportage gezien over Palestijnse tieners in Oost Jeruzalem die opgroeien zonder hoop. Wij hebben veel kritiek op deze reportage gekregen en willen daarom wat zaken rechtzetten. Tot onze spijt zijn er een aantal onjuistheden in terecht gekomen. Zoals de bewering dat de Arabieren in Oost Jeruzalem geen stemrecht hebben en slechts bewoner zijn. Zij kregen na de annexatie van Jeruzalem wel degelijk het Israelisch staatsburgerschap met stemrecht aangeboden maar weigerden dit. Zij hebben desondanks wel lokaal stemrecht, maar een groot deel van de Arabieren weigert daarvan gebruik te maken en boycot de verkiezingen. Het gevolg is dat zij slecht vertegenwoordigd zijn bij de gemeente en minder goed voor hun belangen opkomen.

In de reportage werd inderdaad een erg eenzijdig beeld geschetst van onschuldige Palestijnen die getreiterd worden door gemene Israelische soldaten en alleen uit pure wanhoop tot geweld overgaan. De enige Israeli die we opvoerden werd neergezet als een onsympathieke op expansie gerichte kolonist.

De werkelijkheid is natuurlijk ingewikkelder, met ook vriendelijke Israelische soldaten en ook provocerende Palestijnse jongens die terecht worden tegengehouden. Daarbij hebben we verzuimd aandacht te geven aan de dagelijkse aanvallen met messen door Palestijnen en de gevolgen daarvan voor de slachtoffers. We lieten u op nogal sentimentele wijze een Palestijns gezin zien; een huilende moeder omdat zij bang was dat haar lieve zoon Bakr, die weleens met stenen schijnt te gooien, door de gemene bezettingssoldaten wordt opgepakt en in elkaar geslagen. Ze deed het voorkomen alsof dit aan de lopende band gebeurde, terwijl daar geen enkel bewijs voor is. Wij hadden dit dan ook niet zo in beeld mogen brengen zonder wederhoor toe te passen van Israels kant en navraag te doen bij onafhankelijke organisaties. Zo hadden we bv. bij Israelische ziekenhuizen gegevens kunnen vragen over aantallen gewonde Palestijnse jongens die daar binnen worden gebracht nadat zij op weg van school naar huis langs een checkpoint moesten gaan.

Later verscheen het jongere zusje van Bakr in beeld, huilend omdat haar lieve broer vast zat voor het gooien van stenen. Ze had een tekening voor hem gemaakt en werd door haar moeder getroost. Een hartverscheurend beeld. De camera laat een huiselijk tafereel zien, terwijl de commentaarstem zegt dat ‘het nog niet duidelijk is hoe lang hij hier weg zal zijn’. Ook lieten we de kijker een familieportret van het gezin zien met lieve lachende kinderen, om maximaal sympathie op te wekken. In plaats van dit sentimentele gedoe hadden we beter wat cijfers kunnen geven over stenen gooien, en enkele slachtoffers daarvan in beeld kunnen brengen; het is immers niet voor niets dat Israel dit zwaarder wil bestraffen. Stenen zijn een potentieel dodelijk wapen.

Het indringende persoonlijke portret van dit Palestijnse gezin leidt er haast vanzelf toe dat de kijker zich met hen identificeert en hun visie en vijandbeeld overneemt. Moeder Dalal zei dat ze haar zoon ‘nooit wapens of een bom zou geven’. Bakr zelf zei ook dat hij nooit een mes zou gebruiken. Veel Palestijnen doen dat wel, zoals blijkt uit de dagelijkse aanvallen en uit het grote aantal geplande aanvallen dat wordt verhinderd. Wel zegt Dalal dat als Bakr wordt vernederd hij iets zal zoeken om zijn woede en frustratie te uiten, zoals een steen. Alleszins begrijpelijk, zult u als kijker waarschijnlijk hebben gedacht. U had hem aan het begin van de reportage gezien zoals hij naar school loopt en over betonnen blokken moet klimmen om langs een roadblock te komen. U had hem later gezien toen hij toonde hoe de rubberkogels van het leger je treffen en showde vervolgens zijn paard, dat hij had gekregen om hem van de straat te houden.

Wanneer hij van streek is maakt hij soms huiswerk bij zijn paard, zo liet hij u weten. Kortom, in alles een schattige jongen die warmte en sympathie opwekte. Wanneer hij dan toch naar stenen grijpt dan moet dat wel zijn omdat hij tot wanhoop wordt gedreven door de Israelische bezetter, aldus de impliciete maar onmiskenbare boodschap van de reportage. Moeder Dalal en zijn kleine zusje waren echte tranentrekkers, met hun voor iedereen begrijpelijke zorgen en verdriet.

Wij lieten vervolgens een Palestijn aan het woord die voorzitter was van de ouderenraad. Hij hekelde de vele checkpoints in Oost Jeruzalem (‘wat je hier ziet, is het ware gezicht van de bezetting’) maar negeerde de reden ervoor, namelijk de vele aanvallen met messen. Hij had het over de achterstelling van de wijken in Oost Jeruzalem en vertelde dat de kinderen het vertrouwen in hun ouders en ook in de vrede hadden verloren. Dat laatste is niet zo gek gezien de ophitsing en propaganda op de Palestijnse tv, maar dat vermeldde hij niet en werd ook door ons niet aangevuld.

Aan het einde van de reportage kwam Bakr nog eens in beeld en legde uit waar het recente geweld volgens hem door werd veroorzaakt. “We vragen maar één ding. Ga niet de Al Aqsa Moskee binnen. Zij zeggen dat die van hen is, niet van ons. Maar als ze hier minder rellen willen moeten ze de Al Aqsa met rust laten”. Dit is uiteraard onzin, maar in plaats van u uit te leggen hoe het wel zit lieten we daarna de onsympathieke ‘kolonist’ uit Oost Jeruzalem, Arieh King, vertellen dat men zo dicht mogelijk bij deze heilige plek wil wonen, en daar bidt voor de herbouw van de Tempel. Zo leek het net of Bakr toch wel een beetje gelijk had. In tegenstelling tot Bakr kreeg u Kings gezin niet te zien, zijn angsten om zijn kinderen die dagelijks door Palestijnen met messen kunnen worden belaagd, onthielden we u. U zag niet hoe hij zijn dochter troostte nadat haar schoolvriendje gewond was geraakt bij een Palestijnse aanslag. U zag niet hoe hij op zijn zoon inpraatte dat lang niet alle Arabieren zo zijn en geweld nooit met geweld moet worden vergolden.

We vertelden dat er een paar honderd Joden wonen in Ras Al Amud, de wijk waar Bakr woont, te midden van 20.000 Palestijnen, en lieten King triomfantelijk vertellen dat men nog meer grond in bezit had om verder te bouwen. We schetsten zo een beeld van nare, bezitterige Joden die de arme Palestijnen daar verdrijven. In werkelijkheid hebben zij evenzeer recht om woningen in het oosten van de stad te kopen als Arabieren; zoals Arabieren ook in sommige ‘Joodse’ wijken intrekken. We lieten welbewust een beeld ontstaan waarin rijke, streng religieuze en onsympathieke Joden het leven van een grote groep Palestijnen miserabel maken. De checkpoints zouden er slechts zijn om hun te beschermen. Dit hadden wij nooit mogen doen, ook gezien de negatieve stereotypen die er onder een deel van de Nederlandse bevolking heersen over de Joodse medemens. De meeste Joden in Jeruzalem voldoen dan ook totaal niet aan het stereotype beeld dat we van King lieten zien, maar leven met grote gezinnen in kleine flatjes en moeten net als veel Palestijnen de eindjes aan elkaar knopen.

Zoals gezegd hadden we de leugen van Bakr dat de Joden de Al Aqsa willen hebben niet onweersproken mogen laten. De Joden hebben niks met de moskeeën op de Tempelberg, maar wel met de berg zelf, waar, zoals de naam al suggereert, ooit hun heilige Tempel heeft gestaan. De Klaagmuur is daar het enige overblijfsel van. Sommige Joden zeggen dat je niet op de berg mag bidden, anderen wel, maar feit is dat de Palestijnen daar geen Joden dulden en ze vaak belagen als ze zich er wagen, biddend of niet. De Palestijnse propaganda verspreidt daarbij de mythe dat Israel de Al Aqsa wil vernietigen om de Tempel te herbouwen, iets wat geen enkele Israelische regering ooit heeft overwogen. Bakr lepelde deze propaganda op, en wij versterkten dat beeld door vervolgens de kolonist hardop over de tempel te laten dromen. In plaats daarvan hadden we beter kunnen toelichten wat het standpunt van de regering is en welke regeling er geldt voor bezoek van de berg door Joden en Arabieren. Het is namelijk best bijzonder dat Israel juist de moslims zoveel ruimte geeft en de mogelijkheden voor Joden (en toeristen) sterk inperkt. Deze zeer pragmatische houding staat in schril contrast met de positie van Abbas, die een paar maanden geleden nog zei:“Wij zegenen elke druppel bloed die voor Jeruzalem is vergoten, dat is schoon en zuiver bloed, bloed vergoten voor Allah, als Allah het wil.”

Het druist in tegen onze journalistieke normen zoals onpartijdigheid en hoor en wederhoor om u een dergelijk zeer gekleurd verhaal voor te schotelen. Een verhaal waarin de feiten ondergeschikt waren aan de emotie, het effectbejag, en we u tegen onze principes in subtiel maar onmiskenbaar een kant op stuurden. We onthielden u belangrijke informatie over hoe Palestijnse jongens al jong leren dat het een eer is voor je land te sterven en dat het doden van Joden een heldendaad is, omdat Joden door Allah vervloekt zouden zijn. In talloze clips op tv, cartoons in kranten en preken van imams wordt opgeroepen tot geweld tegen Joden omdat zij de vijanden van de islam zijn.

Wij kunnen gezien dit alles dan ook niet anders zeggen dan dat we schromelijk de mist in zijn gegaan met onze reportage van afgelopen maandag. Deze was een serieus nieuwsmedium als de NOS, dat ook nog eens wordt betaald uit publieksgeld, onwaardig. Wij zullen dan ook passende maatregelen treffen om te zorgen dat dit niet weer gebeurt en dat onze reportages voortaan gebaseerd zijn op feiten en gemaakt vanuit de drive om u zo onpartijdig en volledig en waarheidsgetrouw mogelijk te informeren over de gebeurtenissen in de wereld, waaronder het Israelisch-Palestijns conflict. Wij hopen op korte termijn met een reportage te komen waarin de slachtoffers van de dagelijkse steekincidenten en ander geweld gepleegd door Palestijnen tegen Joodse burgers in Israel, centraal staan. Wij bieden nogmaals onze excuses aan voor deze grove misstap.

De redactie

[NB: Deze excuusbrief had ik graag ontvangen van de Nieuwsuur redactie, maar helaas heb ik hem zelf moeten schrijven. RP]