Duitse jongeren hebben negatief beeld van Israel

 

De Israelische president Rivlin is in Duitsland op bezoek, bij gelegenheid van 50 jaar diplomatieke betrekkingen tussen beide landen.

Duitsland is een van de meest Israelvriendelijke landen in Europa, maar die vriendschap is voor een groot deel gebaseerd op het verleden en schuldgevoelens, en dat is geen echt goede basis. Terwijl er genoeg reden daarbuiten is om Israel te steunen.

 

-------------

 

Why does Germany’s young generation hold negative views of Israel?

http://www.jpost.com/International/Why-does-Germanys-young-generation-hold-negative-views-of-Israel-402774

Ya'alon warns German defense minister of Iran's Middl...

Germany rolls out red carpet for President Rivlin

 

Many young Germans simply cannot internalize Israel’s self-defense wars against lethal anti-Semitic terroristic organizations such as Hamas, Hezbollah, and Islamic Jihad.

German and Israeli flags . (photo credit:REUTERS)

The peerless Middle East historian Bernard Lewis wrote nearly 30 years ago in his groundbreaking book Semites and Anti-Semites that German guilt after the Holocaust contributed to the positive response to the founding of Israel. However, he warned presciently that “such feelings are a dwindling asset to Israel, and must inevitably die away as the memory of Nazi crimes recedes into the past.”

Lewis’s words carry great urgency for today’s 50th anniversary of diplomatic reconciliation between Germany and Israel. In an email to The Jerusalem Post, Israel’s Ambassador to Germany Yakov Hadas Handelsman said the “young generation will stand in the center of this year’s anniversary.”

Putting aside the scores of articles about young Israeli artists living in Berlin as an implied sign of Jewish forgiveness for the Shoah, there is a growing lack of reciprocity from the German side. According to an October Bertelsmann Foundation study, a majority of Germans in the important 18-29 age group holds a negative view of Israel. In stark contrast to the Bertelsmann finding, a January Konrad Adenauer Foundation study showed 81% of Israelis desire closer relations with Germany.

How does one interpret this disconnect? Zvi Rex, an Israeli psychoanalyst famously remarked with piercing sarcasm that the “Germans will never forgive the Jews for Auschwitz.” While pathological Holocaust guilt surely plays a factor in the negative view toward Israel, the young generation has also been inculcated in a radical pacifist culture.

Many young Germans simply cannot internalize Israel’s self-defense wars against lethal anti-Semitic terroristic organizations such as Hamas, Hezbollah, and Islamic Jihad. It seems to pain sizable numbers of young Germans to extend the German slogan “Never Again Auschwitz” beyond the frontiers of their borders to the Jewish state.

An additional explanation for pejorative views toward Israel is the repentant new generations that serve, as the writer Wolfgang Pohrt described, as Israel’s probation officers to prevent “their victims from relapsing.” Put simply, large numbers of Germans feel they have worked through the crimes of the Holocaust and are now positioned to provide didactic lessons to Israelis about the need for peace.

German anti-Israel resentment among all walks of life in the Federal Republic reach higher peaks when Israel pursues its own security interests independent of German politicians calling for restraint.

Such feelings reached a head last year surrounding Operation Protective Edge. The German-Jewish historian Michael Wolffsohn told the daily Tagesspiegel on Sunday that he is unsettled by the discussions of Israel, because they show “an increasing detachment, aggressiveness, and hatefulness.”

During Operation Protective Edge, the German Left Party’s Solid Ruhr youth branch organized a pro-Palestinian demonstration in which activists tossed bottles and rocks at pro-Israel protesters. Some demonstrators screamed “Burn, shitty Jew.” The Left Party is the largest opposition party in the Bundestag. To be fair, the Berlin Left Party Solid branch urged Solid Ruhr in North Rhine-Westphalia to cancel the anti-Israel hate festival.

The growing urge to impose discipline and punishment on Israel has permeated a large part of Germany’s left-leaning civil society. Rudolf Dressler, a former social democratic party(SPD) ambassador to Israel between 2000-2005, called in early May for “reducing trade with Israel” to pressure the Netanyahu administration to make concessions in the peace process. Dressler undoubtedly sees himself as a friend of Israel and would reject any continuity between Nazi boycotts of Jewish businesses and calls for economic sanctions on the Jewish state.

Writing in the Badische Zeitung, a paper included in the Simon Wiesenthal’s 2013 list of anti-Semitic/anti-Israel slurs, Inge Günther, a German reporter for the Frankfuter Rundschau—a paper affiliated with the SPD—urged that Israeli products from the disputed territories be labeled as a form of discouraging settlement activity. Günther, a correspondent in Israel who covered the 50th anniversary, wrote that “the world has to make clear that Israel has to pay a price.”

What is frequently overlooked is that the beginning of the campaign to demarcate Israeli products can be found in neo-Nazi legislation from the city council of Schwerin in 2012. It is unclear whether Günther was aware that her remedy for punishing Israel mirrors a local NPD neo-Nazi legislative act.

One test for the young German generation will be its posture toward the boycott, divestment, and sanctions (BDS) movement against Israel. Will young Germans recognize parallels with their country’s first stage in the Holocaust, namely economic measures targeting Jews? Lewis wrote, “There can be no doubt that one of most important sources of support for Israel in the period following the fall of Hitler was guilt, using that word in the modern sense, as a psychological state rather than a legal fact.”

As many German commentators have noted, including Henryk M. Broder, a columnist for Die Welt, German-Israeli relations cannot flourish on a foundation of guilt, whether pathological or repentant. The embrace of liberty, Israel’s core security interests, democratic values—and, yes, a hip Israeli youth culture—can help young Germans overcome their negative feeling toward Israel.

Historian Wolffsohn, who served in the Israeli Army, described the German-Israel relationship as “strange friends.”
Perhaps young Germans—on a broader scale — will view Israelis and the Jewish state as friends at some point in the future.

Benjamin Weinthal reports on European affairs, and is a fellow at the Foundation for Defense of Democracies.

 

Breaking the Silence over Gaza Oorlog (IMO)

 

 

Breaking the Silence over Gaza Oorlog

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/05/11/breaking-the-silence-over-gaza-oorlog/  

= IMO Blog =  

Afgelopen week kwam er – alweer – een Israel kritisch rapport uit van een NGO. Ik ben de tel wat betreft het aantal kritische rapporten over de Gaza oorlog van afgelopen zomer (let wel: met kritisch bedoel ik kritisch naar Israel, Hamas wordt doorgaans slechts in een paar bijzinnen of in het beste geval een halve paragraaf onderaan genoemd) volledig kwijt geraakt. Geen oorlog is zo uitgebreid onderzocht (met uitzondering van de beide wereldoorlogen) als Israels Gaza oorlog, zo lijkt het wel.

Oranje

De steeds terugkerende beschuldiging is dat Israelische soldaten doelbewust de burgerbevolking straften of, in de iets mildere versie, niks deden om de burgerbevolking te ontzien. In het rapport van Breaking the Silence vertellen soldaten anoniem over hun ervaringen tijdens de Gaza oorlog. Afgelopen dinsdag sprak Nieuwsuur een van deze soldaten. Hij vertelde o.a. dat men na de dood van een soldaat de opdracht kreeg op alles te schieten om deze soldaat te eren. Hijzelf besloot op een groot oranje flatgebouw te schieten, omdat het oranje hem pijn deed aan de ogen. Ook kreeg men opdracht om op alles binnen een cirkel van 200 meter te schieten, want een onschuldig iemand zou niet zo dichtbij komen. “Wij konden zomaar op alles schieten” zo herhaalt hij nog een keer. Dit bevel is minder onmenselijk dan Nieuwsuur het deed voorkomen (waarbij men tussendoor ook steeds beelden liet zien van ontredderde en gewonde Palestijnen na een Israelische aanval). Elder of Ziyon citeert een andere getuigenis uit het rapport:

There was this mentally handicapped girl in the neighborhood, apparently, and the fact that shots were fired near her feet only made her laugh (earlier in his testimony the soldier described a practice of shooting near people’s feet in order to get them to distance themselves from the forces). She would keep getting closer and it was clear to everyone that she was mentally handicapped, so no one shot at her. No one knew how to deal with this situation. She wandered around the areas of the advance guard company and some other company – I assume she just wanted to return home, I assume she ran away from her parents, I don’t think they would have sent her there. It is possible that she was being taken advantage of – perhaps it was a show, I don’t know. I thought to myself that it was a show, and I admit that I really, really wanted to shoot her in the knees because I was convinced it was one. I was sure she was being sent by Hamas to test our alertness, to test our limits, to figure out how we respond to civilians.

Later they also let loose a flock of sheep on us, seven or ten of whom had bombs tied to their bellies from below.

I don’t know if I was right or wrong, but I was convinced that this girl was a test. Eventually, enough people fired shots near her feet for her to apparently get the message that ‘OK, maybe I shouldn’t be here,’ and she turned and walked away.

The reason this happened is that earlier that day we heard about an old man who went in the direction of a house held by a different force; [the soldiers] didn’t really know what to do so they went up to him. This guy, 70 or 80 years old, turned out to be booby-trapped from head to toe. From that moment on the protocol was very, very clear: shoot toward the feet. And if they don’t go away, shoot to kill.

Ik herinner mij meer verhalen van Israelische soldaten over hoe ver Hamas ging om de soldaten in de val te lokken. Hamas was er alles aan gelegen om zoveel mogelijk soldaten te doden, liefst ook te ontvoeren, zonder uiteraard zelf doelwit te zijn. Daarbij weet Hamas dat de internationale gemeenschap meekijkt en alles wat Israel doet kritisch volgt, dus het is een win-win situatie: wanneer er ‘burgerdoden’ vallen omdat het leger de trucs doorheeft zal dat Israel zwaar worden aangerekend. En wanneer het leger probeert menselijk te blijven, zullen ze daar duur voor betalen met hun levens en kan Hamas victorie kraaien: ‘Kijk eens hoe wij het oppermachtige Israelische leger te grazen hebben genomen’.

Cijfers

Uiteraard verzuimde Nieuwsuur om een dergelijke context te geven, evenals de artikelen die hierover in verschillende kranten en op websites verschenen. Zo hebben de media ook wekenlang meegewerkt aan het Hamas propagandaverhaal over al die onschuldige slachtoffers, terwijl men wist dat het gewoon verboden was om ook de gedode Hamas activisten te tonen of benoemen in de reportages, of de raketten en tunnels in burgergebied, het Hamas commandocentrum onder een ziekenhuis etc. etc. Na de oorlog werd schoorvoetend en met grote terughoudendheid toegegeven dat Hamas de media niet helemaal vrij liet in Gaza en niet alles getoond kon worden.

Schoorvoetend ook kwam er aandacht voor het feit dat de steeds gehanteerde cijfers van minimaal 75% burgerdoden weleens niet zouden kunnen kloppen, en een aantal zogenaamde burgerslachtoffers in werkelijkheid Hamas strijders bleken te zijn. Maar dat is allang verleden tijd, dus Nieuwsuur meldde doodleuk dat tweederde van de doden burgerslachtoffers waren. Israel nam een aantal maatregelen om burgerslachtoffers te voorkomen zonder haar soldaten of eigen bevolking teveel risico’s te laten lopen. Men verspreidde pamfletten, men belde mensen op, men waarschuwde mensen middels de zogenaamde ‘knock on the roof’, niet echt een zachtzinnige methode maar gezien de aard van de vijand en de oorlogsvoering was het soms de enige optie om burgers nog uit een gebouw te krijgen. Een gebouw dat door Hamas werd gebruikt voor wapenopslag of waar een tunnel op uit kwam.

Oorlogsvoering in burgerlijk gebied, tegen een vijand die zich schuilhoudt en opereert vanuit burgerlijk gebied, gaat onherroepelijk gepaard met burgerslachtoffers. Dat geldt ook voor legeracties en bombardementen van Westerse landen in bijvoorbeeld Afghanistan, Irak en Syrië, en de strijd tegen separatisten en terroristen die veel niet-Westerse landen leveren. Dit roept de vraag op wanneer zulke oorlogen gerechtvaardigd zijn. Israel valt doorgaans pas aan in Gaza na herhaalde raketaanvallen, (op het nippertje verijdelde) aanslagen, en/of waarschuwingen aan het adres van Hamas. Men valt aan om de eigen burgers te beschermen en van (raket)aanvallen te vrijwaren en dat is volgens het oorlogsrecht gerechtvaardigd, zolang de aanval proportioneel is. Dat wil zeggen dat het te behalen doel in verhouding moet staan tot de te verwachten schade of burgerslachtoffers (het gaat dus niet om de verhouding tussen de aantallen doden aan beide kanten zoals het vaak in de media wordt voorgesteld). Oorlogen tegen terroristen of militanten in dichtbevolkt gebied hebben zoals gezegd een grote weerslag op de burgerbevolking. Israel doet het volgens kenners naar verhouding helemaal niet slecht, al blijft het vreselijk dat de burgerbevolking zozeer leidt onder de strijd.

Yarmouk

Die beelden komen maar mondjesmaat op onze media, omdat er maar een fractie van het aantal journalisten dat werkzaam is in Israel en de Palestijnse gebieden, werkzaam is in andere oorlogsgebieden. En omdat onze interesse in de precieze toedracht van aanvallen en (burger)slachtoffers voor deze conflicten, voor zover Israel er niet bij betrokken is, nogal beperkt is. Zo waren er enkele reportages over het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk bij Damascus, dat tot een ware hel is geworden door de strijd van het regime en verschillende strijdgroepen en IS in en om het kamp, een kamp waar al jaren geen voedsel en medicijnen binnenkomen, een echte blokkade dus, in tegenstelling tot de ‘blokkade’ door Israel van de Gazastrook, waar de meeste goederen gewoon worden doorgelaten. Maar daar waagt zich – terecht – nauwelijks een journalist, dus is er ook nauwelijks beeld van, dus is het lang zo interessant niet voor de media. En al die verschillende strijdgroepen en clans in Syrië, Irak, Libië, Afghanistan en Jemen, daar is toch geen wijs uit te worden? Wie staat daar aan de goede kant en wie aan de verkeerde? Dus op wie moet je daar je woede richten als je hartverscheurende beelden ziet op tv? Nee, dan Israel en de Palestijnen, twee partijen, lekker duidelijk: een sterke die de zwakke overheerst en zijn land inpikt en zijn wil oplegt, en dan ook nog een sterke die we aan kunnen spreken en die zich, ondanks de continue klaagzang dat ze nooit luisteren, wel degelijk wat van onze kritiek en afkeuring aantrekt. Een Westers land waarvan de bevolking geacht kan worden zich aan hoogstaande normen te houden, want als er een volk is dat weet wat lijden is zijn zij het. Etc.

Het ligt echter niet alleen aan de media. Voor wie het wilde zien was de ernst en tragiek van de situatie in Yarmouk voldoende duidelijk, maar toch horen we pas weer van ‘Palestina activist’ Appa wanneer hij de Joden kan schofferen, en van Van Agts The Rights Forum wanneer men Israel in een kwaad daglicht kan stellen. En wanneer het over boycots gaat, betreft het altijd Israel dat geen huizen mag bouwen op de Westbank, en niet de vele andere landen waarmee we handel drijven (en die voordelen en privileges genieten) en waar het nodige aan de hand is. De media laten dus ook zien wat wij willen horen, en voor negatieve berichtgeving uit Israel is altijd interesse. Het rapport van Breaking the Silence werd dan ook warm ontvangen door de media, want het heeft alle ingrediënten in zich: Israel kritiek vanuit het land zelf, door mensen die het als geen ander kunnen weten, zij die het vuile werk opknappen en nu een boekje open doen over de ‘ware aard’ van dit zogenaamd zo morele leger.

Het kunnen doorprikken van ‘Israelische propaganda’ is een zeer geliefd onderwerp in de media. Daarbij spreekt Breaking the Silence de taal van het Westen, ook letterlijk, en richt zij zich met haar kritiek niet zozeer op het Israelische leger, op de interne mogelijkheden dingen aan te kaarten, commandanten aan te klagen, de politiek wakker te schudden. De Israelische media zijn zeer pluriform, er is vergaande vrijheid van meningsuiting, er is een stevige politieke oppositie, er is onafhankelijke rechtspraak. Er zijn, kortom, genoeg mogelijkheden misstanden in Israel zelf aan te pakken, maar dat doet men niet of nauwelijks. In plaats daarvan reist men af naar Europese landen en de VS om daar zijn bevindingen bekend te maken en de druk op Israel op te voeren.

Sponsors

Breaking the Silence is bovendien minder onafhankelijk dan men denkt en doet voorkomen. Zij wordt grotendeels gefinancierd door Westerse en Palestijnse organisaties met een agenda, en heeft de expliciete opdracht gekregen om zoveel mogelijk (negatieve) getuigenissen te verzamelen. NGO Monitor schrijft o.a.:

·         Contrary to BtS’ claim that “the contents and opinions in this booklet do not express the position of the funders,” NGO Monitor research reveals that a number of funders made their grants conditional on the NGO obtaining a minimum number of negative “testimonies.” This contradicts BtS’ declarations and thus turns it into an organization that represents its foreign donors’ interest, severely damaging the NGO’s reliability and its ability to analyze complicated combat situations.

·         A screenshot of a document from 2009 (obtained from the Israeli Registrar of Non-Profits) shows how the British Embassy in Tel Aviv, the Dutch church-based aid organization ICCO (primarily funded by the Dutch government), and Oxfam Great Britain (funded by the British government) required Breaking the Silence to obtain negative testimonies (full translation available from NGO Monitor):

·         On August 2, 2014 the  Human Rights and International Law Secretariat (jointly funded by Sweden, Switzerland, Denmark and the Netherlands) transferred “emergency funding” to nine NGOs, including BtS, in order to document “human rights and international humanitarian law violations during the course of Israel’s ongoing military offensive on the Gaza Strip.”

Dit ‘Law Secretariat’ is een Palestijnse NGO die geld krijgt van verschillende Europese landen, waaronder Nederland, en op haar beurt een aantal, deels behoorlijk radikale organisaties financiert met als doel om belastende informatie over Israel te vinden en te documenteren. Zij geeft geld aan o.a. Badil, dat pleit voor een recht op terugkeer van alle vluchtelingen en tegen Israels bestaansrecht is, AL Mezan, Al Haq (waarvan de directeur in het verleden voor terrorisme is veroordeeld) en Addameer. Sommige van deze organisaties pleiten expliciet tegen iedere vorm van samenwerking en ‘normalisatie’ met Israel en zijn tegen vrede en een compromis gekant. In deze radikale omgeving opereert Breaking the Silence, en van hieruit wordt zij gefinancierd.

Het is vreemd dat in de media nooit kritisch naar de achtergrond van de vele anti-Israelische NGO’s en hun netwerken wordt gekeken. Terwijl de pro-Israellobby voortdurend onder een vergrootglas ligt, wordt bij Israel kritische NGO’s voetstoots uitgegaan van zuivere intenties zoals het beschermen van mensenrechten en objectief onderzoeken van mogelijke schendingen. Hierdoor worden eenzijdige rapporten als objectieve waarheid voorgesteld, en Israels negatieve reactie als propaganda. En wordt het beeld van Israel bij de gemiddelde Nederlander weer een beetje negatiever. Het is verontrustend dat veel Nederlandse media zich zo makkelijk laten leiden door heersende noties, door wat ‘men wil horen’ en door eigen vooroordelen.

Ratna Pelle