http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/04/06/motieven-terrorisme-israel-en-hier/
= IMO Blog =
Ik eindigde mijn vorige blog met de Israelische constatering dat aanslagen elders niet leiden tot meer begrip voor Israel en haar strijd tegen de Palestijnen. De druk op Israel om concessies te doen lijkt eerder toe dan af te nemen na aanslagen zoals 9/11, Parijs en wellicht nu Brussel. Hoe kan dat?
Enerzijds komen veiligheidsexperts graag in Israel kennis opdoen over de beveiliging van bijvoorbeeld luchthavens, anderzijds staan we als vanouds klaar om Israel terecht te wijzen wanneer men daar wat te ‘trigger happy’ lijkt tegenover Palestijnse belagers. Dat lijkt niet erg consequent en vooral ook niet erg solidair. Israel wijst er daarbij fijntjes op dat het al vaker cruciale informatie heeft doorgegeven waardoor aanslagen in Europa konden worden voorkomen, zoals nog onlangs na de aanslagen in Parijs, toen in Duitsland een aanslag werd verijdeld.
De reden voor dit verschil in benadering is dat men een wezenlijk onderscheid ziet tussen Palestijns terrorisme en IS of Al Qaida. Hoewel Hamas eenzelfde soort jihadisme zegt aan te hangen en zich net als IS op de islam baseert om haar daden te rechtvaardigen, wordt dit toch vooral gezien als gevolg van de bezetting en de onderdrukking van de Palestijnen. Welnu, in Europa is er geen bezetting dus ligt de oorzaak ergens anders, namelijk bij de jihadisten zelf en hun extreme visie. Simpel zat. Of toch niet?
In tegenstelling tot Israel zijn EU landen niet in serieuze territoriale conflicten verwikkeld met islamitische staten (sarcastische kaartjes met de tekst dat Frankrijk een deel van het land of België een deel van Brussel aan de moslims moet afstaan om zo vrede te bevorderen, ten spijt). Er zijn moslims die vinden dat Spanje en Portugal, die ooit grotendeels onder Arabisch bestuur vielen, weer islamitisch moet worden maar dit is geen groot issue dat in de VN en andere gremia naar voren wordt gebracht of als belangrijke reden voor aanslagen wordt genoemd.
Territoriale conflicten leiden vaak tot geweld, soms ook terrorisme, zoals ook gebeurde in Europa met de ETA en de IRA. Dat wil nog niet zeggen dat de territoriale eisen gerechtvaardigd of redelijk zijn. Wat velen in Europa maar niet willen zien is dat zowel Hamas als Fatah het hele land willen hebben, heel Israel moet weer ‘Palestina’ worden, oftewel een Palestijns-Arabisch-islamitische staat (ook de PA heeft een provisie over de rol van de islam in de voorlopige grondwet van Palestina staan). Officieel zullen in die staat andere minderheden worden gerespecteerd; in de praktijk zal daar weinig van terecht komen, gezien de staat van dienst van andere Arabische landen, ook de meest liberale. Hoewel de PLO ooit halfslachtig de tweestatenoplossing heeft geaccepteerd, erkent zij het Joodse recht op zelfbeschikking niet en spreekt zij in het Arabisch een dergelijke concessie veelvuldig tegen, toen en nu.
Volgens veel commentatoren zal de positie van Palestijnse hardliners vanzelf veranderen wanneer de bezetting van de Westoever beëindigd is en de Palestijnen daar een staat kunnen oprichten. Zij menen niet alleen bij Fatah, dat volgens hen sowieso achter een tweestatenoplossing staat, maar ook bij Hamas tussen de regels door te lezen dat men open staat voor een compromis. Men kan het alleen niet openlijker zeggen omdat dat neer zou komen op zelfmoord. Hoe men denkt dat de Palestijnen officieel met twee staten kunnen instemmen als zelfs een voorzichtige hint in die richting je leven al in gevaar kan brengen, is me niet echt duidelijk. Bovendien menen diezelfde commentatoren dat een meerderheid van de Palestijnen zich allang bij Israels bestaan heeft neergelegd. Een en ander lijkt niet echt logisch, maar dat zie je wel vaker bij mensen die vooral Israel als obstakel zien.
Hoewel Europese landen geen vergelijkbaar territoriaal conflict hebben met moslims, hekelen veel moslims onze inmenging in het Midden-Oosten. Al Qaida en IS gaven als direct motief voor hun aanslagen in Europa dat de getroffen landen zich inmengden in Afghanistan, Irak en nu Syrië. Andere aanslagen in Europa waren gericht tegen cartoonisten en opiniemakers die de profeet bespotten en tegen Joodse doelen. Joden zijn voor jihadisten blijkbaar altijd een legitiem doelwit. Hoewel de buitenlandse inmenging vaak als imperialisme wordt voorgesteld, is die wel degelijk gebonden aan internationale regels en wordt ook veel geld en energie gestoken in de wederopbouw en ontwikkeling van die landen. Dat neemt niet weg dat sommige operaties en activiteiten omstreden zijn en niet gespeend van eigenbelang.
Terug naar de vraag in hoeverre de motieven van terroristen die in Europa toeslaan verschillen van die in Israel, wat een verschillende benadering zou rechtvaardigen. Is in beide gevallen niet sprake van de wens om ons hun wil op te leggen? Is er in beide gevallen ook geen sprake van een aanval op ‘onze Westerse waarden’, onze manier van leven, onze vrijheden, homo- en vrouwenrechten? Zowel Israel als Westerse landen zijn immers goddeloos en heidens in de ogen van fundamentalistische moslims. Soms denkt men zelfs dat de zionisten in de hele Westerse wereld aan de touwtjes trekken. Palestijnen hebben eerder al beweerd dat Israel aids verspreidde via de checkpoints, en snoepjes met wellust opwekkende stoffen aan Palestijnse kinderen uitdeelde, om zo hun maatschappij van binnenuit kapot te maken.
Palestijnen groeien, meer dan moslims in Europese landen, op met propaganda tegen Israel en de verheerlijking van geweld tegen Joden. Naast de reële problemen die voortvloeien uit het conflict, leert men dat je opofferen voor het fictieve vaderland, voor Al Quds en de Al Aqsa Moskee, het hoogste is dat je kunt bereiken en je door Allah beloond zult worden. Niet alleen radikale imams kramen dergelijke onzin uit, ook Abbas in hoogsteigen persoon heeft het pure bloed van de martelaren die voor Al Aqsa streden geprezen. Op scholen, in videoclips en tv programma’s speciaal voor de jeugd, en in preken wordt deze boodschap van opoffering en haat tegen Israel en Joden erin gehamerd. De UNRWA scholen in Gaza zijn berucht om hun radikale leraren die terrorisme verheerlijken, evenals de zomerkampen van Hamas en Fatah. De hele Palestijnse maatschappij is doordrongen van dit slachtofferschap en de vijandschap tegen Israel. Dat is, evenzeer als de bezetting en de vernederingen die men soms moet doorstaan, een reden dat het Palestijnse terrorisme zo ver is ontwikkeld en een onderdeel is geworden van de dagelijkse realiteit in Israel.
Dat laat onverlet dat veel Palestijnen lijden onder de Israelische bezetting en overheersing. Hoewel de bezetting sinds de Oslo Akkoorden en de Palestijnse Autonomie veel minder aanwezig is, en je strikt genomen ook niet meer van een echte bezetting kunt spreken wat betreft de A gebieden (waar de overgrote meerderheid van de Palestijnen woont), zijn er nog steeds allerlei beperkingen. Zo kan men niet vrij reizen buiten PA gebied, en ook binnen dit gebied zijn er soms beperkingen. In reactie op de terreur worden wegen afgesloten, mensen gearresteerd of vergunningen om in Israel of de nederzettingen te werken ingetrokken. Sommige Palestijnen moeten dagelijks door checkpoints naar hun werk of hun land. Hoewel er veel verbeterd is brengt dit nog steeds ongemak en soms vernederingen met zich mee. De bezetting is geenszins de oorzaak van het Israelisch-Palestijns conflict en het Palestijnse terrorisme, maar het versterkt wel de gevoelens van haat en wrok, en zorgt ervoor dat de propaganda op extra vruchtbare bodem valt.
Het op één lijn stellen van terrorisme in Israel en Europa, zoals met name Israelische politici en conservatieve commentatoren doen, doet geen recht aan de specifieke regionale context. Anderzijds is het terecht te wijzen op de overeenkomsten in de ideologie van de islamisten: anti-Westers en tegen iedereen die niet dezelfde extreme versie van de islam voorstaat. Vergeten wordt soms dat niet Israeli’s of Europeanen het voornaamste slachtoffer zijn van de jihadi’s, maar mede moslims. Verreweg de meeste slachtoffers vallen in het Midden-Oosten onder Arabieren.
Natuurlijk, als men zou kunnen zou men Israel allang hebben overmeesterd en de Joden hebben onderworpen, verdreven of vermoord. En ook in Europa worden regelmatig aanslagen verijdeld. Toch lijkt het voornaamste terrein van de jihadi’s het Midden-Oosten zelf te zijn, waarbij Israel als klein Westers landje tussen Arabische landen extra kwetsbaar is. Wat meer solidariteit en begrip voor deze lastige positie zou Europa niet misstaan. Overigens is in de jaren ’70 en ’80 ook hard opgetreden tegen de IRA, de ETA en de RAF, en werd er pas onder strenge voorwaarden gepraat of een akkoord gesloten.
Ratna Pelle
