Voorzichtig optimisme over vrede Midden-Oosten

Buiten George W. Bush en mij is ook Tony Blair voorzichtig optimistisch over de kansen van een vredesakkoord in 2008, dus we zijn al met zijn drieën.

Maar ik vraag me af of Blair het echt meende, of dat het een politiek correct cq. sociaal wenselijk antwoord was....

 

 

Wouter

_________________________

"Voorzichtig optimisme" na bezoek Bush

 

NOS Journaal website, 11-01-08
http://www.nos.nl/nosjournaal/artikelen/2008/1/11/110108_bush_mo.html

 
President Bush roept Israël op een einde te maken aan de bezetting van Palestijns land. Hij deed zijn oproep op de laatste dag van zijn bezoek aan Israël.

Door bezet gebied af te staan moet er ruimte komen voor een levensvatbare Palestijnse staat, zei de Amerikaanse president. Hij gaat er vanuit dat het mogelijk is om vóór het einde van zijn ambtstermijn in 2009 een vredesakkoord is tussen Israël en de Palestijnen.

Bush kon - noodgedwongen - zelf ervaren hoe frustrerend de Israëlische wegversperringen zijn voor de Palestijnen. Door mist kon hij niet met een helikopter van Jeruzalem naar Ramallah.

Controleposten

"De controleposten creëren een gevoel van veiligheid voor de Israëliërs, maar ze zijn een bron van frustratie voor de Palestijnen", aldus Bush.

Bush wil verder dat er een financiële compensatieregeling voor Palestijnse vluchtelingen moet komen. Hij zei dit in Jeruzalem na twee dagen van gesprekken met Israëlische en Palestijnse leiders.

Voorzichtig optimistisch

De Britse bemiddelaar Tony Blair was ook in het Midden-Oosten. Hij toonde zich na het bezoek van de Amerikaanse president "voorzichtig optimistisch" over een vredesakkoord in 2009.

Blair zei wel dat het voor de beide partijen niet gemakkelijk zal worden om compromissen te sluiten. Blair: "Ik denk dat mensen verrast zullen zijn dit jaar."

Aan het eind van zijn bezoek aan Israël en de Westelijke Jordaanoeveer bezocht Bush het Holocaust Monument Yad Vashem in Jeruzalem. Israël herdenkt in Yad Vashem de slachtoffers van de jodenvervolging door de nazi's.

Bush legde er een krans. Hij herinnerde eraan dat het kwaad moet worden uitgeroeid. Bush was vandaag ook bij het Meer van Galilea, waar Jezus veel zou hebben gepredikt.

Inmiddels is Bush in Koeweit. Daar gaat onder meer over Iran praten.

Zestig jaar

Bij zijn vertrek uit Israël zei Bush dat hij in mei terugkomt om de vaart in het vredesproces te houden en om viering van de zestigste verjaardag van de staat Israël bij te wonen.

 

Weer werk maken van mensenrechten - interview Maxime Verhagen

Maxime Verhagen werd in december fel aangevallen door Dries van Agt vanwege zijn Israël beleid. Hieronder geeft Verhagen een weerwoord.

 

 

Wouter

_____________________

 

Weer werk maken van mensenrechten
Van onze verslaggevers Theo Koelé, Martin Sommer

http://www.volkskrant.nl/binnenland/article494187.ece/Weer_werk_maken_van_mensenrechten

gepubliceerd op 12 januari 2008 10:54, bijgewerkt op 12 januari 2008 11:13

Nederland heeft op het gebied van het internationaal recht een goede naam, zegt de minister van Buitenlandse Zaken. Tijd voor diplomatieke actie.

Maxime Verhagen (Joost van den Broek)

Volgende week zit minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen weer over mensenrechten te praten. Ditmaal met Amnesty en NOC*NSF-voorzitter Erica Terpstra over China en de Olympische Spelen. Mensenrechten, is Verhagens boodschap, zijn geen gebedsmolen waar je naar believen aan kunt draaien.

Onlangs bracht de minister een ambitieuze nota uit, waarin hij mensenrechten tot 'uitgangspunt' van buitenlands beleid verklaarde. Dat lijkt wellicht vanzelfsprekend, maar is het niet in de kousenvoetenwereld van de diplomatie.

Er staan stevige teksten in. Mensenrechten zijn geen westers concept, zoals cultuurrelativisten menen. Mensenrechten gelden 'altijd, overal en voor iedereen'. 'Nationale soevereiniteit kan nooit een excuus zijn' om het niet over mensenrechten te hebben. En Nederland zal 'meer dan voorheen' landen die een andere visie zijn toegedaan, trachten te overtuigen.

Aanleiding voor een gesprek met een bewindsman die 'de lat hoog legt', in zijn werkkamer met een Laatste Avondmaal van parelmoer tegen de muur. 'Gekregen van Yasser Arafat in 2000. Niet alleen mooi in zijn lelijkheid, ook opmerkelijk christelijk, vind je niet?'

Waarom die speciale nadruk op mensenrechten?

'Nederland heeft op het gebied van internationaal recht een reputatie hoog te houden. En er zijn de laatste jaren dingen veranderd. Vroeger waren het vooral regimes die tegenover hun eigen bevolking de mensenrechten schonden. Nu gaat het veelal om conflicten binnen staten, met groeperingen die zich niets gelegen laten liggen aan de rechtsregels, zoals de Lords Resistance Army in Oeganda en terroristen als Al Qaida.

'Ten tweede zijn er steeds meer landen en clubs die de geldigheid ter discussie stellen met een beroep op geloof of culturele achtergrond. De mensenrechten staan weer onder druk. Dus het is van belang een stevige strategie neer te zetten. Het is geen verplicht nummer dat Nederland die mensenrechten verdedigt.'

Hoe zit het in Afghanistan? Daar steunen we een regime dat vorig jaar nog vijftien keer de doodstraf voltrok.

'Het is niet overal ideaal, en zeker niet in Afghanistan. Maar de Taliban waren veel erger. Die hebben de mensenrechten op een schandalige manier met voeten getreden, daarover kun je lezen in De Vliegeraar. Onze aanwezigheid is juist voor vrouwen en kinderen een enorme vooruitgang.

'Tegelijk werken we aan verdere verbetering van de veiligheid, en ik spreek ook president Karzai aan, over mediawetgeving en persvrijheid. Dat levert waarborgen op die er eerder niet waren. Wij hebben bij Karzai de doodstraf en martelingen aan de orde gesteld. Daar is hij heus gevoelig voor, hij heeft zich intussen tegen de doodstraf uitgesproken. Je kunt alleen maar invloed uitoefenen als je daar zit.'

En vervolgens zeggen we dat we eind 2010 weer weg zijn. Dus dan is het weer afgelopen met de invloed.

'Ja we gaan weg als leidende natie in Uruzgan, over drie jaar vanaf nu. Ik ga ervan uit dat de situatie dan beter is. Het is waar, je kunt zover springen als je polsstok lang is. Maar we kunnen ook de NAVO in deze richting beïnvloeden. Omdat wij hebben besloten in Uruzgan te blijven, heb ik een enorme invloed op de formulering van de NAVO-strategie. Hetzelfde geldt voor het beleid van de Europese Unie. Daar kunnen wij met deze mensenrechtenstrategie invloed uitoefenen.'

U wilt samen optrekken met EU-landen, staat in de nota. Hebt u bijvoorbeeld tegen de Fransen gezegd dat ze Kadhafi eruit hadden moeten gooien?

'In de suggestie dat je alleen iets bereikt als je iemand de deur wijst, of dat je moet staan schreeuwen met een megafoon, zit een valse tegenstelling. Het middel, laten zien waar je staat, wordt dan tot doel verheven.

'Je hebt allerlei instrumenten, van stille diplomatie tot een veroordeling, of het inzetten van sancties. Wat je je steeds moet afvragen: hoe verbetert de situatie? In de Kamer dacht men dat als we geen gascontract met Rusland hadden gesloten, dat beter zou zijn geweest voor de mensenrechten. Dat slaat natuurlijk nergens op.'

Roept u dit soort reacties niet over uzelf af, met zo'n hooggestemde nota?

'Je loopt tegen dilemma's aan, dat is waar. Als je de lat niet hoog legt, krijg je nooit iets voor elkaar. En er zijn instrumenten waarmee je mensenrechten kunt dienen, daarop ben ik afrekenbaar. Er staan 102 maatregelen in de nota.'

Afrekenbaar? Door te zeggen, mijn polsstok was helaas te kort?

Verhagen springt op, beent naar zijn bureau om de nota te pakken. 'Elk hoofdstuk sluit af met concrete voornemens. Hier, Nederland zal bijdragen aan de naleving van de EU-richtlijn op gebied van folteringen, dat kun je gewoon meten.

'Er komt een human rights handbook voor ambassades. Of een importverbod voor producten die via gedwongen kinderarbeid zijn gemaakt. Daar kun je me op aanspreken. Een moeilijke is de WTO-richtlijn tegen slavenarbeid. Daar moeten we over onderhandelen. Maar als ik het niet doe, zal het in elk geval niet beter worden.'

Een van de dingen die we hebben geleerd, is dat ze in Afghanistan of Irak niet zo'n zin hebben in onze mensenrechten en democratie.

'Er is een verschil tussen het verabsoluteren van een bepaald model van democratie en de vraag of de bevolking betrokken is bij het bestuur. Als je zegt, het tweepartijenstelsel is zaligmakend, dan leg je een westers model op. Maar het gaat om de onderliggende waarde, dus het bestuur dat er zit moet vrijheid van meningsuiting respecteren, vrouwenrechten, godsdienstvrijheid.'

Begint u nu bij elke reis naar Pakistan of Saoedi-Arabië over homorechten en vrouwenrechten?

'Dat wordt inderdaad een aanmerkelijk zwaarder onderdeel van het beleid. Ik heb bij de Saoedi's geprotesteerd tegen de veroordeling van een verkrachte vrouw. Met effect: ze kreeg gratie, de vrouw hoefde niet de cel in en onderging geen zweepslagen.

'Het betekent niet dat ik in Rusland alleen maar praat over onderdrukking van de oppositie of het niet toestaan van een demonstratie voor homorechten. Juist het onderhouden van contact, ook op economisch gebied, geeft de mogelijkheid daarover te spreken. En overigens heeft het bedrijfsleven baat bij stabiliteit en dus handhaving van de mensenrechten.'

Uw partijgenoot Van Agt trok onlangs flink tegen u van leer. U zou eenzijdig pro-Israël zijn, wel klagen over Hamas maar geen woord over Israëlische mensenrechtenschendingen en de muur. Had hij een punt?

'Nee. Ik heb wel degelijk kritiek geuit, in persoonlijke contacten met mijn Israëlische collega Livni, en ook schriftelijk. Over administratieve detentie, over illegale nederzettingen, over het openstellen van de grens voor groenten en fruit uit Gaza. Dat laatste is ook gelukt, alleen door mijn interventie. Maar precies omdat mensenrechten altijd en overal gelden, is het verkeerd om alléén Israël tot de orde te roepen.

'Hamas is in Gaza met grof geweld aan de macht gekomen, daar heb ik Van Agt nooit over gehoord. Noch over de vrijheid van meningsuiting of de mensenrechten daar. Noch over raketten of granaten die naar Israël worden geschoten en de honderden gewonden als gevolg daarvan. Het is altijd maar Israël.

'Die onevenwichtigheid zie je ook in de VN mensenrechtenraad. Vier resoluties tegen Israël, maar ik wil ook resoluties zien over Soedan, Zimbabwe of Birma. Als de kritiek is je doet niks aan Israël, dan werp ik die verre van me.'

Is de stemming in Nederland anti-Israël geworden?

'Zo zou ik het niet willen zeggen. Het is wel zo dat de stemming anders is dan in de jaren zestig –  toen Nederland als één man achter Israel stond.' Even stilte. Fijntjes: 'Of tijdens het premierschap van Van Agt.'

Hoe verhoudt zich het boerkaverbod, waar het CDA vóór is, tot de vrijheid van godsdienst?

'We hebben in Nederland godsdienstvrijheid. Het boerkaverbod hebben we beargumenteerd met een beroep op de openbare orde. Als je van top tot teen bedekt loopt, vorm je een potentieel gevaar voor de veiligheid. We kunnen een boerka verbieden, maar ook een gezichtsbedekkende integraalhelm.'

Hoe staat het met de film van Wilders? Heeft hij ook recht op vrije meningsuiting, of heeft u geprobeerd hem van de film af te houden?

'Iedereen heeft het recht op vrijheid van meningsuiting, maar dat betekent niet een plicht tot kwetsen. Wilders is zelf naar me toe gekomen, hij wilde lunchen. Natuurlijk heb ik ook gesproken over de indruk die zijn opvattingen nalaten in het buitenland.

'Ik zou geen knip voor de neus waard zijn als ik dat niet deed. Als minister van Buitenlandse Zaken moet ik de belangen van Nederlanders in het buitenland in het oog houden. In die verantwoordelijkheid kan ik Wilders wijzen op mogelijke consequenties van woorden of beelden.'

Er is 40 miljoen beschikbaar voor mensenrechtenbeleid. Waarom steekt u niet één miljoen per jaar in de veiligheid van Ayaan Hirsi Ali?

'Nederland staat op het standpunt dat voor haar veiligheid wordt gezorgd op Nederlands grondgebied, en dat dat in Amerika voor rekening van de Amerikaanse overheid is. Die discussie is in de Kamer gevoerd, het zou vreemd zijn als het anders werd op basis van deze mensenrechtennotitie.'

Mensenrechten gelden altijd en overal – en er komt ook steun voor activisten in het buitenland. U zou geweldig de blits maken als u voor Hirsi Ali genereus de portemonnee trok.

'Als ik de blits wilde maken, werd ik voetballer ofzo. Het is een valse voorstelling van zaken. Nederland steunt personen die de mensenrechten verdedigen. Maar dat schept niet de verplichting iedereen te betalen voor zijn of haar bewaking. Je kunt je instrumenten niet groter maken dan ze zijn.'

 

CV
1956 Op 14 september geboren in Maastricht. Doorliep atheneum-A, studeerde geschiedenis in Leiden
1986 doctoraal examen
1984-1987 medewerker CDA-Kamerlid, daarna fractiemedewerker Europese zaken, ontwikkelingssamenwerking, handelspolitiek
1986-1989 lid, daarna fractieleider CDA in gemeenteraad Oegstgeest
1989-1994 lid Europees Parlement
1994-2002 lid Tweede Kamer
2002-2007 CDA-fractieleider
2007 minister van Buitenlandse Zaken

Maxime Verhagen is getrouwd met Annemieke Beijlevelt. Het echtpaar heeft drie kinderen.

Libië als voorzitter VN Veiligheidsraad blijft eigen principes trouw

Libië als voorzitter van de VN Veiligheidsraad. Het lijkt een nachtmerrie maar is de naakte werkelijkheid. En als zodanig weet men de eigen principes trouw te blijven.

 

Is het verwonderlijk dat velen in Israël de VN met wantrouwen bekijken en cynisch zijn over kwalificaties als 'schending van het internationaal recht'?


Ratna

------------------------

Last update - 09:47 10/01/2008

Libya thwarts Security Council censure of Shlomi missile strike

By Shlomo Shamir and Barak Ravid, Haaretz Correspondents and Reuters
http://www.haaretz.com/hasen/spages/943543.html

Libya, which last week took over the rotating presidency of the United Nations Security Council after decades as a pariah of the West, is hindering diplomatic efforts spearheaded by Israel to issue a resolution condemning Tuesday's Katyusha strike on the Galilee, Haaretz has learned.

Two Katyusha rockets struck the western Galilee town of Shlomi, causing no injuries early Tuesday morning. One of the rockets lightly damaged a house, and the second hit a street in the town.

The main bone of contention centers around an Israeli demand that the resolution include language that characterizes the rocket strike as a violation of UN Security Council 1701, which officially ended the Second Lebanon War.
 
The Libyan ambassador who assumed the council presidency, Giadalla Ettalhi, let it be known that his government rejects any reference to 1701, citing the UN position that there is no definitive proof that the rocket fire emanated from Lebanon.

Though Jerusalem has indicated a willingness to compromise on references to Lebanon in the document, it continues to insist that Resolution 1701 be cited in any censure.

For its part, Tripoli seeks to include language condemning the Israel Air Force flights over southern Lebanon in any resolution, a position which Israel rejects.

As president, Libya's ambassador to the UN is obliged to maintain contacts with all of the world body's member states, including Israel - with which it currently has no diplomatic relations. Diplomatic sources, however, doubted on Tuesday whether Libya would act so with reference to Israel.

The North African country was elected in October, as were Burkina Faso, Costa Rica, Croatia and Vietnam, to sit on the council in 2008-09 after the United States, which foiled two earlier bids by Tripoli, decided not to block it this time.

By an alphabetical accident, Libya becomes president of the 15-nation body from its very first day as a member, succeeding Italy. Each country is president for a month, the rotation going in English alphabetical order of names.

Libya and Burkina Faso had been unopposed after being endorsed by the African regional grouping for two African seats that fell vacant on Dec. 31.

The Security Council is the powerhouse of the United Nations, with the ability to send peacekeeping troops around the world and impose sanctions on specific countries.

Unlike the five permanent members - the United States, Russia, Britain, France and China - the nonpermanent members have no individual veto. But an alliance of seven of them can stop a resolution even if the big powers want it.

Libya has only recently rehabilitated itself in Western eyes from an accused sponsor of terrorism that organized the 1988 bombing of Pan Am flight 103 over Scotland, which killed 270 people.

Sderot weer onder vuur door Qassams en granaten

Voor de zoveelste keer wist een moeder met haar kind in Sderot net aan de dood te ontkomen. En voor de zoveelste keer sloeg een Qassam raket vlak bij een lagere school in. Het is een wonder dat niet vaker dodelijke slachtoffers vallen bij de vrijwel dagelijkse beschietingen op Sderot en omgeving. De inwoners van Sderot hebben gelijk wanneer zij zeggen zich genegeerd te voelen.

 

Dit geldt echter niet alleen voor de Israëlische regering, maar vooral ook voor de internationale gemeenschap en al die humanitaire organisaties die moord en brand schreeuwen over de situatie in Gaza, maar Sderot geen blik waardig gunnen. En al helemaal niet op het idee komen dat een einde aan de raketten op Sderot tot de door hun zo gewenste opening van grensovergangen met Gaza zou leiden.

 

 

Ratna

-----------

Jan 9, 2008 9:50 | Updated Jan 10, 2008 0:41

Sderot comes under fire, again
By REBECCA ANNA STOIL AND YAAKOV KATZ
http://www.jpost.com/servlet/Satellite?cid=1198517332008&pagename=JPost%2FJPArticle%2FShowFull

Gazans greeted US President George W. Bush with more than a dozen Kassam rockets and mortar shells on Wednesday, including one instance in which a mother and baby narrowly escaped death as a rocket slammed in to the Sderot house in which they were staying.

Shortly thereafter, Palestinians said, two Gazans were killed and four were wounded by an IAF strike in Bet Hanun.

Palestinians said the two fatalities were innocent bystanders - Hadra Wahdan, 52, and Muhammad Kfarneh, 15.

The attacks began shortly before 7:30 a.m. Wednesday, when four rockets were fired at Israeli communities in the western Negev. Two hours later, a second barrage was launched - and this time, rockets hit Sderot, with one landing in the yard of a home on Rehov Hehalutz and damaging the building. One person was treated for shock.

After a few hours of relative quiet, the Kassams began to pound the western Negev once again - this time, causing more injuries and damage. A Kassam hit the roof of an empty house in the beleaguered city, and a second struck near an elementary school.

Minutes later, one person was wounded in the legs by shrapnel and three suffered from shock when yet another rocket hit Sderot.

One rocket crashed through the roof of a house where a young mother lived together with her infant son. Fortunately, they were in another room. The Popular Resistance Committees took responsibility for the attack.

Eight other rockets hit open areas, causing no damage.

The woman's husband was at work in the center of the country, but the woman's brother-in-law, Sderot resident Danny Dahan, said that as soon as she heard the "Color Red" rocket warning, she grabbed her baby, "ran into the bomb shelter and was saved by a miracle." Dahan, hearing of the strike, ran to the house and "saw a rocket that had disintegrated the young boy's bed," he told Army Radio.

"How much more can we stand? How strong can we be? We're being abandoned," said a tearful Dahan.

Less than an hour later, a Kassam scored a direct hit on a building at a nearby kibbutz, and a second rocket exploded nearby. Residents of the kibbutz emphasized that their community did not have reinforced buildings to protect against such attacks.

Residents at another nearby kibbutz were surprised to discover that a rocket had landed in one of their henhouses, but fortunately - for kibbutzniks and chickens alike - it did not explode.

In response to the attacks, the IDF struck an Islamic Jihad terror cell in the northern Gaza Strip that the army said was behind the mortar fire. Palestinian medics said one gunman was killed and six were wounded.

While the IDF has scaled back operations in Gaza due to Bush's visit to Jerusalem, defense officials said the military would continue to act against Kassam launch squads and other terrorists in the advanced stages of preparing attacks. The officials predicted that the Palestinians would continue to fire Kassam rockets at the western Negev throughout Bush's visit, which ends on Friday.

Bush: Palestijnse staat en compensatie zijn oplossing voor vluchtelingenvraagstuk

Mensen vinden me wel eens naief, en ik ben ook wel eens naief. Niet zo naief als in mijn jonge jaren, en niet zo naief als George W. Bush.

Toch lijk ik tot de zeer weinigen te behoren die enigszins optimistisch zijn over de huidige vredesonderhandelingen. Daar zijn een paar wellicht naieve redenen voor:

 

1) Er zijn echte vredesonderhandelingen, voor het eerst in 7 jaar; en de vorige keer waren die onderhandelingen geëindigd met een verklaring dat de partijen nog nooit zo dicht bij elkaar waren gekomen als toen. Er zou dus een redelijke basis moeten zijn om nu verder te komen.

 

2) Olmert zowel als Bush spreken zich zeer onomwonden - zelfs ondiplomatiek - uit voor het stichten van een Palestijnse staat. Vorige keer wou Israël zich daar nog niet openlijk voor uitspreken, hoewel het vredesproces feitelijk volgens iedereen geen andere uitslag zou kunnen hebben. Olmert is bovendien hard aan het werk om zijn achterban daarvan te overtuigen.

 

Wat nog ontbreekt zijn gedurfde uitspraken van Palestijnse kant dat men echt tot concessies bereid is.

 

Oh ja, en dat praktische probleempje in Gaza....

 

 

Wouter

____________________

Last update - 20:24 10/01/2008

Bush: Palestinian statehood and compensation are solution to refugee issue 
http://www.haaretz.com/hasen/spages/943314.html

By Aluf Benn and Barak Ravid, Haaretz Correspondents, The Associated Press and Haaretz Service 

U.S. President George W. Bush on Thursday laid out his vision for resolving some of the most contentious issues dividing Israelis and Palestinians, including the matter of Palestinian refugees, which he said would be resolved by the creation of a Palestinian state and compensation.

"I believe we need to look to the establishment of a Palestinian state and new international mechanisms, including compensation, to resolve the refugee issue," said Bush, in a statement summing up two days of meetings with Israeli and Palestinian leaders. Bush arrived in Israel for a three-day on Wednesday.

"There should be an end to the occupation that began in 1967," continued Bush. "The agreement must establish Palestine as a homeland for the Palestinian people, just as Israel is a homeland for the Jewish people."

"These negotiations must ensure that Israel has secure, recognized, and defensible borders," he said. "And they must ensure that the state of Palestine is viable, contiguous, sovereign, and independent."

The U.S. president reiterated a previous commitment he gave to then prime minister Ariel Sharon, saying Israel should not be expected to withdraw fully from territory captured in the Six-Day War.

"While territory is an issue for both parties to decide, I believe that any peace agreement between them will require mutually agreed adjustments to the armistice lines of 1949 to reflect current realities and to ensure that the Palestinian state is viable and contiguous," he said.

He offered no specifics to resolve the conflicting claims to Jerusalem, but urged both sides to work toward a solution. "I know Jerusalem is a tough issue," Bush said. "Both sides have deeply felt political and religious concerns."

"I fully understand that finding a solution to this issue will be one of the most difficult challenges on the road to peace, but that is the road we have chosen to walk," he added.

The president said Israel and the Palestinians must both live up to their commitments under the long-dormant road map for peace.

"On the Israeli side that includes ending settlement expansion and removing unauthorized outposts," Bush said. On the Palestinian side that includes confronting terrorists and dismantling terrorist infrastructure ... no agreement and no Palestinian state will be born of terror."

Bush added that the sides should be able to reach an agreement by the end of 2008, as they agreed to do at the U.S.-hosted Middle East peace conference in Annapolis in November.

"A peace agreement should happen and can happen by the end of this year," said the American president. "I know both leaders share this important goal and I am committed to helping both sides achieve it."

Within minutes, Bush's national security adviser Stephen Hadley said the president would return to the Middle East at least once and maybe more over the next year. He wouldn't elaborate on possible destinations.

Bush also called on Arab states to reach out to Israel, saying this was "long overdue."

Bush names U.S. General as new road map monitor

Bush earlier named Lt. Gen. William Fraser to monitor the Israeli-Palestinian "road map" for peace, the White House said Thursday.

Fraser, who has served as assistant to the Chairman of the Joint Chiefs of Staff, will "help monitor road map commitments", White House spokesman Gordon Johndroe said.

The U.S. president met with Palestinian President Mahmoud Abbas in Ramallah earlier in the day, telling a press conference that he is confident that the Israelis and the Palestinians will reach a peace deal in 2008.

"In order for there to be lasting peace, President Abbas and Prime Minister Olmert have to come together and make tough choices," Bush said at a joint press conference with Abbas.

"And I'm convinced they will. And I believe it's possible - not only possible, I believe it's going to happen - that there be a signed peace treaty by the time I leave office [in January 2009]. That's what I believe."

Bush spent much of Thursday in the West Bank, including a pilgrimage to Jesus' traditional birth grotto in biblical Bethlehem.

The president arrived at Abbas' headquarters on Thursday for his first-ever visit to the Palestinian territories. Abbas greeted Bush as he emerged from his car in the walled compound. The two men walked side by side along a red carpet, flanked by Palestinian security in olive-and-gold uniforms.

He also accused terrorists of trying to ruin Palestinian hopes for statehood.

Abbas "knows that a handful of people want to dash the expectations of the Palestinian people," he said. "I appreciate your [Abbas'] understanding that the way to achieve peace is to offer an alternative vision of liberty."

The president said that the Americans are "very much engaged" in peace negotiations. "I am confident that with proper help, the state of Palestine will emerge... I am confident that the status quo is unacceptable, Mr. President," he said to Abbas.

Responding to a question about West Bank settlements, Bush said that "each side has got obligations under the road map... we have made our concerns about the expansion of settlements known."

Under the U.S.-backed road map for peace, Israel must halt the expansion of settlements in the first phase, and Palestinian security services must counter terrorism.

"I believe Palestinian security forces are improving... my message to the Israelis is that they ought to help, not hinder, the modernization of the Palestinian security forces," Bush said.

Abbas: Palestinians seek a state with Jerusalem as its capital

Abbas said that he and Bush agreed on the points they raised during the meeting. During the press conference, he spelled out Palestinian demands, saying that his people seek a state with "Jerusalem as its capital and an end to the refugee problem, in accordance with UN decisions."

"The Palestinian people, who are committed to peace, want to move freely in their country, with no roadblocks, [separation] fence or settlements... We want to see a different future, without thousands of prisoners in jail and innocent deaths. We want to stop the closure," Abbas continued.

In response to a question on Israel Defense Forces checkpoints in the West Bank, designed to prevent terror attacks on Israelis targets but which hinder Palestinian freedom of movement, Bush said he identified with both sides' positions.

He said that the Israelis "don't want a state on their border on which attacks can be launched. I can understand that... The checkpoints create security for Israel and they create frustrations for Palestinians."

On the Gaza Strip, which is under the control of the extremist Hamas movement since a bloody June takeover, Bush said that "there is a competing vision taking place in Gaza."

"Hamas... has delivered nothing but misery. I'm convinced his [Abbas'] government will yield a hopeful future."

Abbas echoed the sentiments, saying, "Hamas has to retreat from its coup, then we can talk."

Ahead of the visit, Palestinian police sealed off streets and erected checkpoints in large parts of the city, and residents in nearby buildings were told to stay away from windows and balconies. Palestinian security officials said U.S. snipers were being deployed in the area.

 

PA misleidt Israël in akties tegen terroristen

Doet de Palestijnse Autoriteit tegen terrorisme wat het kan? Volgens velen is Israëls wantrouwen onterecht, of erger: verhindert Israël een effectieve aanpak van Palestijnse extremisten door de PA omdat dit niet in haar belang zou zijn.

 

Ratna
------------

The Security Apparatus of the Palestinian Authority

Excerpt from Palestinian Terrorism in 2007 Statistics and Trends
Government of Israel
www.mfa.gov.il/NR/rdonlyres/75FC2B98-A581-4C89-88AC-7C3C1D1BC097/0/Terrorism2007report.pdf
....


Wanted Persons Use of Palestinian Authority Buildings for Refuge

In recent years, wanted Tanzim members from Ramallah and nearby villages used PA buildings throughout the city, including the Mukata compound [Palestinian Authority headquarters] and military intelligence headquarters in other places, as a place to hide from Israelis security forces and as a base from which to carry out terrorist attacks.

Over the past year, a number of messages have been delivered to the heads of the Palestinian Authority regarding the presence of wanted persons at these locations, but to no avail. For example, an extensive operation was carried out in March 2007 to arrest wanted persons, including many Tanzim operatives, who had been hiding for a long time in Palestinian military intelligence headquarters in the 'Ein Umm a-Sarayit neighborhood in Ramallah. In the operation, Israel's security forces arrested 20 wanted persons, among them Yunis Gamal Yunis Kafri, 24, who had fired at IDF troops in Ramallah and at separation fence guards and had been involved in an attempt to abduct a Jewish civilian and in the abduction and interrogation of suspected collaborators.

Security Apparatus's Pretend Arrests and Interdictions

Palestinian security forces on several occasions made false representations of extensive, significant operations to interdict attacks. For example, on 25-26 September, the Palestinians announced to the media that, at a house in Bethlehem, it had seized two Kassam missiles aimed at Jerusalem and a number of explosive charges and a suspicious suitcase. In fact, a professional examination by a sapper revealed that the "missiles" were empty pipes without any propellant material or flying capability, and certainly not capable of causing any damage.

An example of false representation of arrests by the Palestinian security apparatuses occurred with respect to the arrest, on 4 December 2007, of Hassan Dabak, 26, from Jericho, a member of the Palestinian National Security Force. Dabak was arrested for belonging to the Fatah-Tanzim cell that planned terrorist attacks at the Jericho bypass route, and for supplying arms to the group. Israel had requested the Palestinian security forces to arrest Dabak, who posed a danger to the security of the region and was engaged in planning attacks. The Palestinians replied that he had been detained but, upon investigation, it was found that he was moving about freely in Jericho. He was then arrested by the IDF and handed over for interrogation by the ISA.

--------------------------------------------
IMRA - Independent Media Review and Analysis
Website: www.imra.org.il

Professoren Columbia Universiteit willen zich bij Achmadinejad verontschuldigen

De opmerkingen van Achmadinejad wat betreft de Holocaust vallen uiteraard in het niet bij de zware beledigingen van de voorzitter van de Amerikaanse Columbia Universiteit tegenover Achmadinejad. Gelukkig begrijpen ze dat niet alleen in Iran, maar zijn ook meerdere professoren en medewerkers van de Columbia Universiteit tot dit verheven inzicht gekomen.

 

Ratna

------------

Columbia professors plan to visit Iran to apologize to Ahmadinejad

http://www.mehrnews.ir/en/NewsDetail.aspx?NewsID=618008

 

 

NEW YORK (MNA)  – An academic delegation of Columbia University professors and deans of faculties plans to visit Tehran to officially apologize to Iranian President Mahmud Ahmadinejad.

The delegation plans to express regret for the insulting remarks Columbia University President Lee Bollinger directed at Ahmadinejad on September 24 in his introductory speech, the Mehr News Agency correspondent in New York reported.

Since the incident, the deans and professors from the faculties of history, anthropology, Middle Eastern studies, philosophy, and Islamic studies have criticized Bollinger's behavior toward Ahmadinejad.

A member of the delegation, who requested anonymity, said the main goal of the visit is to meet the Iranian president and officially apologize to him.

"The delegation has also prepared its itinerary," he noted.

He went on to say that the delegation also plans to visit Iranian universities in various cities and to hold talks with professors and students, and may even sign memoranda of understanding with some universities. He also said the delegation is interested in visiting seminaries and the shrine city of Qom.

However, Bollinger has warned the delegation that their trip to Iran should be a private visit and should not be undertaken as an official visit endorsed by the university.

Bollinger has so far refused to meet the Mehr News Agency correspondent to explain his disrespectful behavior toward Ahmadinejad when introducing him to the students and professors at Columbia.

Joodse organisaties niet welkom bij een deel van de Israëlische Arabieren

Een delegatie van afgevaardigden van zo'n 70 Joodse organisaties uit Amerika en Europa is in Israël om zich in de problemen van de Arabische inwoners te verdiepen. Helaas zijn zij niet overal welkom:

 

Ameer Makhoul, who heads Ittijah, an umbrella organization for Arab non-governmental organizations in Israel, asked Arab officials to cancel planned meetings with the group because Diaspora Jewry advocates the idea of Israel as a Jewish state, he said.

 

 

Stel je voor, Joden die voor Joodse zelfbeschikking opkomen... Met zulke extremisten kun je natuurlijk geen zaken doen, en al wie dat wel doet, is een verrader van de nobele Arabische zaak.

Gelukkig denken niet alle Arabische organisaties in Israël er zo over, maar het is het zoveelste voorbeeld dat laat zien dat het een flink deel van de Arabische gemeenschap helemaal niet gaat om het tegengaan van discriminatie en het verkrijgen van een betere positie in Israël, maar om het omverwerpen van deze staat. En dat staat het tegengaan van discriminatie en hun integratie uiteraard alleen maar in de weg.

 

Ratna
----------

Israeli Arab leaders slam boycott of visiting Jewish donors

By Yoav Stern and Anshel Pfeffer, Haaretz Correspondent

Last update - 08:35;  08/01/2008
www.haaretz.com/hasen/spages/942699.html

Israeli Arab leaders have condemned a partially successful Arab boycott of Jewish philanthropists who are visiting the country to learn more about the problems facing Israeli Arabs.

The task force, comprised of members of about 70 Jewish organizations from North America and Europe, was set up two years ago to advance social projects and strengthen local Israeli Arab leadership.

It hopes to increase Jewish philanthropists' awareness of majority-minority relations in Israel and help them understand the problems faced by Israeli Arabs, who constitute 20 percent of the Israeli population, said task force director Jessica Balaban.

But the group has been spurned by some of the Israeli Arabs to whom it is trying to reach out.

Ameer Makhoul, who heads Ittijah, an umbrella organization for Arab non-governmental organizations in Israel, asked Arab officials to cancel planned meetings with the group because Diaspora Jewry advocates the idea of Israel as a Jewish state, he said.

He also asked for help from Islamic Movement head Sheikh Ra'ad Salah, who pushed for the cancellation of the delegation's planned visit to an Islamic Movement pharmacy in Umm al-Fahm. In addition, other groups are also reconsidering planned meetings with the delegates, but most of the participants ignored the call to boycott the mission.

"Meeting with them means legitimizing and accepting their agenda and the framework of the State of Israel as a Jewish state," said Makhoul. "This is a multipurpose and diverse group that is trying to dictate our future."

But not all Israeli Arabs agree with Makhoul's rejection of the delegation's efforts. The delegates still have meetings and workshops scheduled to take place in the Galilee and the heavily Arab Triangle region, and are due to tour the Negev tomorrow to learn more about the Bedouin and their problems.

Shweiki Khatib, chairman of the Higher Arab Monitoring Committee, met with the delegates Sunday.

"We have met and will continue to meet with Jewish figures in the past, present and future," said Khatib. "We have our red lines, but we are obligated to say what we think and explain our situation to whoever wants to hear."

Amnon Be'eri-Sulitzeanu, director general of the Abraham Fund, which aims to improve coexistence between Jews and Arabs, said the boycott was self-destructive.

"If there is discrimination and inequality and a situation that needs to be fixed, then the establishment is volunteering to take real action," he said.
"To oppose that is simply shooting oneself in the foot."

Veel Hongaarse Joden keren terug, maar de liefde voor Israël blijft

De ambivalente gevoelens van Hongaarse Joden tegenover Israël:

 

Maar binnenkort is ze van plan om terug te keren, samen met haar nieuwe vriend, zelf ook een remigrant. En zo zullen alle remigranten eens naar Israël terugkeren, gelooft ze. 'Je kan voor vijf jaar terugkeren, voor tien jaar, maar niet voor altijd.'

'Israël is zoals een virus in je lichaam. Het sluimert en breekt dan uit zoals een ziekte. Israël is een ongeneeslijke ziekte.'

 

Niet om wantrouwig te zijn, maar de kop die de Volkskrant voor het artikel koos, lijkt vooral het negatieve te willen benadrukken?

 

Wouter

____________________

'Als je naar Israël wilt, moet je gek zijn'

 

De Volkskrant - gepubliceerd op 07 januari 2008 08:27, bijgewerkt op 08:27
http://www.volkskrant.nl/buitenland/article492470.ece/Als_je_naar_Israel_wilt,_moet_je_gek_zijn

 

AMSTERDAM - Emigreren naar Israël is veel Hongaarse Joden tegengevallen, daarom zijn velen nu weer terug. 'Ik had politieke wetenschappen gestudeerd, en in Israël was ik ober. Ik ben geen streber, maar zulke dingen zijn belangrijk.'

 

Door Jan Hunin

 

Als Andras Borgula terugblikt op zijn verblijf in Israël, moet hij altijd denken aan het meesterwerk van de Japanse regisseur Akira Kurosawa, The Seven Samurai, ook bekend van de Hollywood-versie The Magnificent Seven: 'De film gaat over zeven samoerai die een dorp moeten bevrijden van bandieten. Een missie als elke andere, maar het duurt niet lang voor ze zich persoonlijk betrokken voelen. Met Israël ging het voor mij net zo.'

 

Borgula was net 20 geworden toen hij in 1995 samen met twintig andere Hongaarse Joden naar Israël verhuisde. Hij was er voor het tweede opeenvolgende jaar niet in geslaagd een plaatsje op de toneelschool van Boedapest te bemachtigen en had behoefte aan andere lucht.

 

In Israël voelde Borgula zich onmiddellijk thuis. In tegenstelling tot zijn reismakkers. 'Na een jaar waren we nog maar met zijn drieën en tenslotte bleef ik alleen over.' Zelfs een oproepbrief van het Israëlische leger deed hem niet naar Hongarije terugkeren.

 

Een liefhebber van legerdienst was Borgula echter niet. Een jaar voor zijn vertrek naar Israël had hij van een enorm litteken op zijn bovenarm gebruikt gemaakt om niet het Hongaarse leger in te moeten. 'Een hondenbeet', verduidelijkt hij, terwijl hij de mouw van zijn T-shirt opstroopt. 'Ik had er geen last van, maar toen ik bij de medische controle kwam, deed ik alsof ik mijn arm niet kon gebruiken.' Borgula maakte een spastische beweging. 'Het spijt me', zei de dokter. 'Het spijt mij ook', antwoordde ik.' Borgula moet lachen als hij er aan terugdenkt.

 

In Israël kreeg Borgula niet eens de kans om de dokters voor aap te zetten. 'Daar vinden ze zelfs voor blinden een klusje in het leger. Legerdienst hoort er gewoon bij in Israël.'Maar Borgula kreeg het naar zijn zin in het leger. Zozeer zelfs, dat hij na twee jaar verplichte dienst besloot om er een jaartje bij te doen. 'Ik dacht: Israël heeft mij een tweede kans gegeven. Ik kan daarvoor gerust iets terugdoen.'Borgula belandde als officier bij een artillerie-eenheid aan de Libanese grens. 'Dood of word gedood, was the name of the game. Iedereen die aan de andere kant van de grens met een wapen rondliep, was een potentieel doelwit.'

 

'Toen heb ik vaak tegen mezelf gezegd: 'Je bent geboren in het dertiende district van Boedapest, je wilt acteur worden en nu ben je hier mensen aan het vermoorden. Maar ik had er geen problemen mee. Soldaat spelen is gemakkelijk: je hoeft niet na te denken.'

Na drie jaar vond Borgula het welletjes. Nog in uniform en met wapen op zak, ging hij zich inschrijven aan de toneelschool van Tel Aviv. ' Welke rol speel jij?', vroegen ze me. 'Geen', antwoordde ik, 'dit ben ik.'

Twee jaar lang volgde hij de lessen, maar toen wilde het meisje dat hij tijdens een vakantie in Boedapest had leren kennen naar Hongarije terugkeren. 'Ik volgde haar.'
Ondertussen zijn ze gescheiden, maar Borgula denkt er niet aan om weer te vertrekken uit Hongarije. In Boedapest heeft hij een Joods theater uit de grond gestampt. Dat wil hij voor geen goud in de steek laten. Naar Israël keert hij alleen terug als er een grote oorlog uitbreekt.

'Maar als je mij vraagt waar ik binnen vijf jaar zal zijn, zeg ik: waarschijnlijk in Israël. Hongarije is niet mijn eindstation. Het is alsof ik met mijn wagen onderweg ben en de garage achter me heb gelaten. Maar wie weet kom ik hier een leuk meisje tegen en blijf ik.'

De eerste keer dat Michal Mimon (27) Hongarije zag was ze 10. Haar moeder, die in 1963 met haar ouders vanuit Roemenië naar Israël geëmigreerd was, had besloten naar Europa terug te keren.

'Het was december en ik zag voor de eerste keer sneeuw, vreselijk vond ik dat. Op school moest ik Hongaars leren. Ook vreselijk. En in Israël was ik als kind zo gelukkig.' Mimon haalt een oud fotoalbum boven. Op een van de foto's poseert ze naast haar vader de strandwachter. 'Schrik niet', waarschuwt ze. 'Hij komt uit Tripoli. Hij ziet er heel erg zwart uit.'

 

Toen ze 22 werd verhuisde Mimon naar Israël. 'Ik wilde weten in welk land ik thuis was. Als ik vroeger was gegaan, had ik in het leger gemoeten.'
Ze was onmiddellijk verkocht. 'Israël is zo fantastisch en zo mooi. En ik had er een leuke vriend. Maar ik voelde me er niet thuis. Toen ik bij hem zou intrekken, vluchtte ik.' Mimon vluchtte niet alleen voor haar vriendje.

 

'Stel je voor dat je in Afrika een nieuw leven moet beginnen, maar je kan niet verder bouwen op wat je hier begonnen bent. Ik had in Hongarije politieke wetenschappen gestudeerd, maar ginder moest ik als kelnerin mijn brood verdienen. Het gaat om kleine dingen: een eigen flat, een wagen, geld. Ik ben geen streber, maar zulke zaken zijn belangrijk.'

 

En dus keerde Mimon terug, net zoals haar beste vriendinnen. 'Alle vier zijn ze vertrokken en alle vier weer teruggekeerd.'

 

Het was wel wennen, de eerste keer dat ze in Boedapest opnieuw een winkelcentrum binnenstapte. 'Ik deed automatisch mijn tas open voor de controle. En de Hongaren zijn zo gesloten. In Israël wordt je door iedereen aangesproken. Maar nu heb ik tenminste een baan die me past.' Mimon werkt in Boedapest als specialist politieke marketing voor een reclamebureau. Ze werd pas benoemd tot managing director.

 

De liefde voor Israël is wel gebleven. 'Tijdens de zomeroorlog met Libanon had ik alle Arabieren willen doden. Het is niet mooi, ik weet het. Maar Israël is de beste plek ter wereld met de beste mensen. Toch wil ik er niet wonen. Nu ben ik blij dat mijn moeder er niet is gebleven. Want het is goed om in Hongarije te zijn. Ik hou ervan.'

 

Eén woord komt steeds terug in het verhaal van Judit Schönwald (39): Gek. Moet je een zionist zijn om naar Israël te emigreren? 'Nee, je moet gek zijn. Het is genetisch bepaald, denk ik. Mijn vader wilde ook gaan.'

 

Ze was amper twee dagen in Israël toen ze op het nippertje aan de dood ontsnapte. 'Het was de tijd van de zelfmoordaanslagen op bussen. Ik kwam net een paar seconden te laat. 'Neem je die bus nog?', vroeg mijn moeder. 'Vier keer per dag', antwoordde ik. Het kon me niet schelen. Ik ben gek.'

 

Financieel gesproken werd Schönwald ook niet beter van haar vertrek naar Israël. In Boedapest had ze rechten gestudeerd aan de beste universiteit; in Canada deed ze er journalistiek bij. Maar in Israël had ze allerlei baantjes. Ze deed alles behalve waarvoor ze was opgeleid. Daarbij bracht ze drie kinderen groot. 'Het is niet gemakkelijk om een moeder te zijn in Israël, weet je.'

 

Maar het kon haar niet schelen. Ze werd verliefd op het land, dus ze bleef. 'Dertien jaar lang, wat lang is voor een Hongaar. Hongaarse Joden zijn verwend. Ze willen alles krijgen. Israël is een hard land. Weinigen kunnen er overleven.'

 

Ook Schönwald kwam vorig jaar terug. Ze was ondertussen gescheiden van haar man. 'Ik had geen keuze. Ik kon geen drie kinderen grootbrengen met niets.'
Maar thuis voelt ze zich niet in Boedapest. 'De Hongaren leven met hun hoofd in het verleden. Ze hebben niets van de geschiedenis geleerd. In acht maanden tijd zijn meer dan 90 procent van de Hongaarse Joden vermoord, en dat werd niet door de Duitsers gedaan, dat deden de Hongaren zelf. '

 

Volgens Schönwald is het antisemitisme opnieuw in opmars. 'Draag die ketting niet', zegt mijn moeder altijd wanneer ik naar buiten ga.' Ze speelt met de Davidsster rond haar nek.

 

Maar binnenkort is ze van plan om terug te keren, samen met haar nieuwe vriend, zelf ook een remigrant. En zo zullen alle remigranten eens naar Israël terugkeren, gelooft ze. 'Je kan voor vijf jaar terugkeren, voor tien jaar, maar niet voor altijd.'

'Israël is zoals een virus in je lichaam. Het sluimert en breekt dan uit zoals een ziekte. Israël is een ongeneeslijke ziekte.'


Meeste Hongaarse Joden houden het niet vol in Israël

Sinds de val van het communisme zouden tenminste vijfduizend Joden vanuit Hongarije naar Israël zijn uitgeweken, een fractie van de Joden die emigreerden vanuit de voormalige Sovjet-Unie (anderhalf miljoen), maar meer dan vanuit welk ander land in Midden-Europa.

 

De grootste emigratie had onmiddellijk na de val van het communisme plaats, toen de landsgrenzen weer opengingen. Tegenwoordig zou het aantal emigranten zijn teruggelopen tot honderd per jaar. In 2006 waren het er ongeveer tachtig.

 

Over diegenen die daarna weer terugkeerden, wil het Joodse Agentschap voor Israël in Boedapest niets kwijt. Daarover worden geen statistieken bijgehouden, zegt woordvoerster Corine Berger.

 

Andras Borgula, die in 1995 zelf de sprong waagde, en terugkeerde, schat het aantal teruggekeerde Hongaarse Joden op 90 procent. 'En van degenen die blijven, blijft 90 procent omdat ze een of ander probleem met de Hongaarse justitie hebben.' Naar geen enkel ander land zouden zoveel Joden terugkeren.

 

Vaak is de verplichte dienstplicht (drie jaar voor mannen, twee jaar voor vrouwen) de reden om terug te keren, maar de meeste emigranten hebben zware aanpassingsproblemen. 'Israël is geen gemakkelijk land om te leven. De inwoners zijn er zo betweterig', vertelt Borgula. 'Ook Hongarije is verre van ideaal, maar hier kennen ze de stront waarin ze zitten.'

 

Maar de echte waarheid ligt volgens hem dieper. 'Als je in Hongarije niet rijk, bekend of mooi bent, dan zal je ook in Israël niet rijk, bekend of mooi zijn.'

 

Anne Frank musical in Madrid

Binnenkort gaat in Spanje een nieuwe musical over Anne Frank in premiere, na eerdere toneel- (al in 1955) en filmversies, een Russische opera uit 1970 (die destijds onder het Sovjetregime niet mocht worden opgevoerd) en een Vlaamse musical uit 1994.

De Anne Frank Stichting heeft haar goedkeuring gegeven aan de nieuwe musical. Het zal dan ook wel in gepaste stijl worden uitgevoerd, en wellicht een jong publiek betrekken bij het droevige lot van de Europese Joden in de Tweede Wereldoorlog. Toch geven zulke bewerkingen een dubbel gevoel...

 

NRC berichtte al in september over deze musical:

 

Voor producent Alvero was het belangrijk dat de Anne Frank Stichting meewerkte. De stichting werd van meet af aan bij het project betrokken. „De musical is met maximaal respect voor het dagboek opgezet", oordeelt Juan Parra, al meer dan tien jaar de vertegenwoordiger van de Anne Frank Stichting voor Spanje en Latijns-Amerika. De stichting staat geenszins afwijzend tegenover nieuwe theaterwerken gebaseerd op het dagboek. In het musicalminnende Spanje is volgens Parra voor een goede vorm gekozen om een breed publiek onder de jeugd te bereiken. Het dagboek zelf was onder dictator Franco weliswaar niet verboden, maar werd door veel Spanjaarden toch gezien als een 'verzetsboek' tegen de dictatuur. Parra: „Anne Frank is in Spanje een bekende naam, maar door onze geschiedenis bestaat er minder gevoel dan in de rest van Europa voor wat er in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd. Ook omdat er nauwelijks een joodse gemeenschap bestaat." *

 

[* Joden werden eeuwenlang niet toegelaten in Spanje.]

 

 

Wouter
_______________________________________

Last update - 20:50 09/01/2008

Coming soon to a Spanish theater: Anne Frank the musical 
By Haaretz Staff 
http://www.haaretz.com/hasen/spages/943301.html


Millions read about Anne Frank's life while she was hiding with her family from the Nazis in an attic in Amsterdam. Soon, theater lovers in Spain will be able to see the Jewish teen on Madrid's stages: The Diary of Anne Frank has been made into a tragic musical, and will open at Madrid's Calderon Theatre in February, according to the BBC's Web site.

The show's director, Rafael Alvero, said that initial reactions to the musical were mixed.

"There were doubts that a musical could be made from a story such as this," he said. "It's understandable that the show is very emotional. What we want to do will be reached through the music- and that is to understand the story better."

Last week, members of the cast, including the 13-year-old leading girl, visited the Anne Frank Museum and toured around the tiny attic apartment in Amsterdam.

The cast members also sang numbers from the musical to museum staff.
_______________________________________

Anne Frank-musical in Madrid
http://www.musicalsite.be/news.php?id=2407

buitenland: dinsdag 8 januari 2008

Op 13 februari gaat in Madrid een musical over het leven van Anne Frank in première. De 22-koppige cast zal worden aangevoerd door een 13-jarig meisje dat de hoofdrol vertolkt. Het project werd aanvankelijk met gemengde gevoelens onthaald, maar krijgt nu ook de steun van het Anne Frank Huis.

 

Vorige week brachten de castleden een bezoek aan het museum in Amsterdam en zongen er enkele nummers uit de musical. Volgens regisseur Rafael Alvero is het stuk op emotioneel vlak vergelijkbaar met een tragische opera.

 

In 1994 maakte het Koninklijk Ballet van Vlaanderen al de musical Je Anne over het leven van Anne Frank, in een regie van Frank Van Laecke.

 

Een Joodse Staat -- Gerald Steinberg

Gerald Steinberg kan niet zo goed tellen: het eerste wereld Zionistisch congres in 1897 was niet 40 maar 50 jaar voordat de VN in 1947 het delingsplan voor Palestina aannam.

Hij legt hieronder helder uit waarom Israël momenteel zo'n nadruk legt op erkenning als Joodse staat, maar begaat ook een fout:

 

In response, Israelis have started to demand explicit public and unambiguous acceptance as a Jewish state, reflecting Jewish culture, holidays, language, etc., just as France is French, Italy is Italian, Iran is Islamic, etc.

 

 

Israël is geen Joodse staat zoals Iran islamitisch is. In Israël geldt niet de Halacha maar seculiere wetten, staat en religie zijn gescheiden, er is geen raad van rabbijnen die beslissingen van de regering moet goedkeuren, geen opperste leider die wordt benoemd door religieuze leiders, en er is een onafhankelijke rechterlijke macht. In Israël leven mensen met tientallen religies vrij van angst, de moskeeën roepen er 5 keer per dag op tot gebed, en elders in het Midden-Oosten vervolgde groepen zoals de Bahai hebben er een veilig heenkomen gevonden, bekroond met een prachtige tempel in Haifa.

De belangrijkste reden dat Israël nu deze erkenning eist is, zoals Steinberg zelf aangeeft, dat Israëls bestaansrecht in toenemende mate wordt ontkend door politici, journalisten, en intellectuelen in Europa en de VS, en er tal van anti-Israël campagnes worden gevoerd. Daar komt bij dat veel van deze mensen (en ook de gematigde Palestijnen) vaak wel zeggen voor een tweestatenoplossing te zijn, maar dit niet twee staten voor twee volken schijnt te betekenen, maar op zijn best anderhalve staat voor de Palestijnen en een halve voor de Joden, en op de langere termijn twee Arabische staten. Men vindt immers dat alle vluchtelingen naar Israël moeten kunnen terugkeren, en ook dat Israël racistisch is zolang Arabieren in Israel niet op nationaal niveau een aan de Joden gelijke positie hebben, wat op een soort bi-nationale staat neer komt.

 

_______________________

A Jewish State

By Gerald Steinberg


One hundred and ten years ago (1897), during the first World Zionist Congress in Basel, Switzerland, Theodore Herzl "founded the Jewish state," as he wrote in his diary. His words and the actions of the Zionist movement to restore Jewish sovereignty in the Land of Israel after 2,000 years in exile, and to transform the Jewish people into a nation like all the others, electrified the Diaspora. 

Forty years later, on November 29 1947, more than two thirds of members of the United Nations agreed. They voted to approve the plan to create two states – one for the Jews, and one for the Arabs. But the Arabs refused, launching a campaign of terror, followed in May 1948 by a full scale invasion. And after they were defeated, they adopted a political strategy by exploiting the plight of the refugees and inventing the "right of return" mythology, (aided by the United Nations) as a means of seeking to reverse the outcome.

Sixty years have passed, and this rejectionism remains in place. At times, its expression has been muted for tactical reasons, particularly following Arab military defeats, in order to allow time for recovery and planning for the next assault on Israel. After the 1967 war, the language shifted to condemnations of settlements and "occupation", but the goal did not change, as restated by the Arab leaders meeting in Khartoum.  In 1993, Yassir Arafat and his PLO movement seemed to accept Israel's legitimacy by appearing in public with Prime Minister Rabin and signing letters of mutual recognition. But Arafat's intention was entirely different, and he clung to the 1947 policies by repeating the language of rejectionism, and avoiding changes in the refugee myths.

The Arab and Moslem rejectionists cultivated allies among intellectuals, radical academics, journalists, political leaders and activists, and
antisemites, particularly in Britain and Europe, but also in North America and elsewhere. The 1975 United Nations resolution declaring "Zionism is racism" was one expression of this rejectionism, and it was repeated in the NGO Forum of the UN's 2001 Durban conference, which included "respected groups" such as Human Rights Watch. This goal is also behind the boycotts of Israeli universities, publicity on the BBC and elsewhere for the "one state solution" (meaning the elimination of Israel as a Jewish state), "apartheid week" activities at universities, and the barrage of false claims of "war crimes", human rights violations, and "collective punishment".  

Such campaigns are central to the obsessive efforts to deny the Jewish people the right to national self-determination. For some leaders of the Anglican Church in the UK, Catholic theologians, and others, this objective reflects antisemitism, in the form of replacement theology, which views the Exile of the Jewish people is a form of divine punishment. For them, the return of the Jews to the world stage, and sovereign equality with the Christian nations of Europe is unacceptable, regardless of boundaries, policies and other details. Others reflect the "Lawrence of Arabia syndrome", patronizing the Arabs as compensation for the sins of colonialism, particularly under the British. The efforts of both groups have intensified as they understood that Israel is not simply going to fade away in a few years, as many had expected.

In response, Israelis have started to demand explicit public and unambiguous acceptance as a Jewish state, reflecting Jewish culture, holidays, language, etc., just as France is French, Italy is Italian, Iran is Islamic, etc. Fourteen years after the exuberance of Oslo, with the renewal of peace talks at the Annapolis meeting, Prime Minister Olmert put the recognition of the right of the Jews to sovereign equality squarely on the table. Unless the Palestinians, the Saudi leadership, Bashar Assad's regime in Syria, and others who claim to be interested in peace end their campaigns to delegitimize Israel, the conflict will continue.  Similarly, as long as the demonization continues in the United Nations, and has strong support in the UK and Europe, these governments cannot be considered to be serious partners in peace efforts. 
 

Prof. Gerald M. Steinberg is chairman of the Political Studies department at Bar Ilan University, and Executive Director of NGO Monitor.
Published in the Canadian Jewish News, 20 December 2007 
http://www.cjnews.com/index.php?option=com_content&task=view&id=13737&Itemid=86  

Winograd rapport over 2de Libanon Oorlog komt 30 jan. uit

Anderhalf jaar na de Tweede Libanon Oorlog komt dan binnenkort eindelijk het definitieve Winograd rapport uit. Naar aanleiding van een voorlopig rapport van april vorig jaar zijn de chef staf van het leger en verschillende anderen uit leger- en veiligheidstop opgestapt. Hoewel de commissie Winograd niet de bevoegdheid heeft om mensen te ontslaan, zal een negatief rapport de druk op Olmert om af te treden doen toenemen. Hij heeft al gezegd daar hoe dan ook geen gehoor aan te willen geven.

 

-------------------

 

Last update - 14:21 06/01/2008

Lebanon war probe to be released on January 30

By Yuval Azoulay, Haaretz Correspondent
http://www.haaretz.com/hasen/spages/942048.html

 

 

The Winograd Commission probing the conduct of the Second Lebanon War announced on Sunday that it would present its final conclusions on Wednesday, January 30.

The panel also said it would send the findings to Prime Minister Ehud Olmert prior to a final release to the public.

The committee, chaired by retired Justice Eliyahu Winograd, was formed to investigate the conduct of the Israel Defense Forces and the political echelon during the Second Lebanon War.
 
A preliminary report was issued by the committee in April and contained harsh criticism of Olmert, former defense minister Amir Peretz and former IDF chief of staff Dan Halutz.

It also outlined a series of failures on the part of the Home Front Command.

The commission does not have formal authority to fire anyone, but a damaging report could put pressure on Olmert and others to step down.

The report will cap a 17-month investigation into the war, which broke out July 12, 2006 when Hezbollah guerrillas killed three soldiers and captured two others in a cross-border raid.

In 34 days of fighting, Israel failed to secure the return of the captured soldiers or to prevent Hezbollah guerrillas from firing nearly 4,000 rockets into Israel.

Soldiers returning from the battle front complained of poor preparations, conflicting orders and shortages of food and supplies.

Between 1,035 and 1,191 Lebanese civilians and combatants were killed in the fighting, as were 119 Israeli soldiers and 40 civilians, according to official figures from the two sides.

Olmert managed to fend off calls for his resignation immediately after the war and after the release of the interim report. His critics have become more muted in recent months as Olmert steps up peace efforts with the Palestinians.

A week and a half ago, Olmert stated that he did not intend to resign regardless of what the committee's findings entail. He added that he would respond to the report's findings during the appropriate time and place.

In response to Olmert's statements, Moshe Muscal of the Forum of Bereaved Families said that if the prime minister, "does not resign after the release of the report, we, the bereaved families must force him to do so. We will mount a struggle to force him from office and bring elections."

 

Zelfmoordterroriste onder 3 gedode Palestijnse militanten

"Vredesonderhandelingen voeren alsof er geen terrorisme is, en terrorisme bestrijden alsof er geen vredesonderhandelingen zijn", dat was het motto van Rabin tijdens de golf van zelfmoordaanslagen midden jaren '90, waarmee Hamas en co probeerden het Oslo proces te ondergraven.

 

Olmert en Livini zeggen nu ongeveer hetzelfde, maar minder poëtisch:

 

Prime Minister Ehud Olmert said Monday that Israel would not allow considerations in the peace process to deter it from taking military action against Palestinian militants in the West Bank and Gaza.
In the same vain, Foreign Minister Tzipi Livni told IDF commanders during a West Bank visit that Israel would press ahead with the fight against terrorism during the period of negotiations with the Palestinians.

 

 

Het is niet meer dan logisch dat je ook tijdens onderhandelingen diegenen blijft bestrijden die het vredesproces proberen te ondermijnen, maar legeroperaties gericht tegen Hamas en Islamitische Jihad worden steevast hard veroordeeld door Abbas. Onder de doden van de laatste operatie was een vrouwelijke zelfmoordterrorist.

----------------------

Last update - 18:38 07/01/2008      

Female suicide bomber among three militants killed by IDF in territories
By Yuval Azoulay, Haaretz Correspondent, and Reuters
http://www.haaretz.com/hasen/spages/942429.html

Three Palestinian militants were killed Monday by Israel Defense Forces fire in two separate incidents in the West Bank and Gaza Strip.

Near the West Bank city of Jenin, an IDF reserves force that was manning a roadblock opened fire on a group of approaching militants, killing one of them.

According to the army, troops opened fire when the gunmen had reached a distance of only several dozens meters from the roadblock, and that weapons and ammunition were found on the militant's body.

The other militants fled after troops opened fire.

Earlier Monday, IDF troops shot and killed two armed Palestinians who approached the Erez Crossing in the northern Gaza.

Islamic Jihad said both of the militants were its members, adding that one of them was a female suicide bomber who detonated herself near the border fence.

Also Monday, a Qassam rocket hit the western Negev, landing in an open field in the Sha'ar Hanegev Regional Council. There were no injuries or damage in the incident.

On Sunday, five IDF soldiers were wounded, one of them moderately, and five Palestinians were killed, in a series of incidents in the Gaza Strip.

The soldiers were hurt by anti-tank missiles fired by militants in two separate incidents during an operation in Bureij. IDF infantry and armored corps troops entered the camp early Sunday morning, penetrating some 1.5-2 kilometers into Palestinian territory.

In the first incident, one soldier was moderately wounded and two others lightly hurt by shrapnel. A short while later, a second missile hit the troops, lightly wounding two soldiers. All five of the soldiers were evacuated by helicopter to Soroka Medical Center in Be'er Sheva.

Prime Minister Ehud Olmert said Monday that Israel would not allow considerations in the peace process to deter it from taking military action against Palestinian militants in the West Bank and Gaza.

In the same vain, Foreign Minister Tzipi Livni told IDF commanders during a West Bank visit that Israel would press ahead with the fight against terrorism during the period of negotiations with the Palestinians.

Drie jaar na Sasson rapport nog nauwelijks buitenposten ontruimd

De Israëlische vredesorganisatie Peace Now maakt de nederzettingen in de bezette gebieden al jaren tot speerpunt in haar campagnes, omdat deze van Israëlische kant één van de belangrijkste hindernissen voor een vredesovereenkomst vormen, en het radikale deel van de kolonisten (feitelijk een minderheid, maar met bovenmatig veel invloed) tot de voornaamste tegenstanders van een tweestatenoplossing horen.

 

De Oslo akkoorden verboden niet de bouw of uitbreiding van nederzettingen. Ze verboden beide partijen de status van de Westoever en Gazastrook te veranderen, maar dat sloeg op de legale status van de gebieden, niet op bouw- of andere activiteiten. Wel schaadden de voortgaande groei van de nederzettingen en misdragingen van kolonisten het vertrouwen van de Palestijnse bevolking in het Oslo proces, en ze deden ook het internationale aanzien van Israël geen goed.

Met name de ruim honderd zogenaamde 'buitenposten' die sinds 1996 werden gesticht (variërend van enkele caravans tot hele dorpen) zijn ook volgens de Israëlische wet illegaal, maar er zijn tot nu toe, ondanks herhaalde beloften dit wel te doen, slechts enkele van ontruimd.

 

Minister Ehud Barak heeft al bij zijn aantreden het uitgeven van bouwvergunningen voor de bestaande nederzettingen bevroren. Hij probeert al een tijdje tot overeenstemming te komen met de organisatie van kolonisten, de Yesha Council, om een deel van de buitenposten vrijwillig te ontruimen, maar het zal moeilijk zijn de kolonisten daarachter te krijgen.

 

 

Wouter

_____________________

 

Haaretz / Jan. 6, 2007

Three years after Sasson, over 100 outposts remain
By Nadav Shragai
http://www.haaretz.com/hasen/spages/942090.html

There are more than 100 unauthorized settlement outposts in the West Bank, but less than half are due to be evacuated under former prime minister Ariel Sharon's promise to U.S. President George W. Bush.

Sharon promised only to evacuate outposts established after March 2001. According to the Defense Ministry, there are about 25 such outposts; Peace Now puts the number at around 50.

Some 3,000 people currently live in unauthorized outposts. Since 2002, 31 outposts have been evacuated, but about half of these were unpopulated.

According to Peace Now, 75 outposts are built at least partly on private Palestinian land. The Yesha Council of settlements claims that only a handful of outposts are built on Palestinian land, and that "a legal solution could be found for 98 percent of the outposts."

About 80 percent of all outposts were built east of the separation fence - 112 out of 156 (the latter figure includes the 31 that have since been dismantled).

Creating a Jewish presence

Most of these outposts were built either along major roads or on high points that dominate the surrounding territory. Some were established to create territorial contiguity among isolated settlements; others were meant to create a Jewish presence in largely Palestinian areas to prevent them from being transferred to the Palestinian Authority.

According to reports by both the defense establishment and Peace Now, 35 outposts have expanded over the last six months, either through the construction of new permanent housing or the addition of new caravans. In total, this expansion consisted of 35 mobile homes and 10 permanent houses.

The Israel Defense Forces has issued "delimiting orders" against 13 outposts in recent years, but of these, only three have been evacuated. In response to a petition to the High Court of Justice by Peace Now, the Defense Ministry promised to evacuate six others, but this never happened. The organization petitioned the court again and asked it to order their immediate evacuation; that petition is still pending.

Meanwhile, Defense Minister Ehud Barak has been negotiating with the Yesha Council for months in an effort to reach an agreement under which some outposts built since March 2001 would be voluntarily evacuated. Others would be relocated, and still others would remain in place for now.

Bases instead of outposts

In a few cases, evacuated outposts would be replaced by military bases. But the council wants any such deal to include legalizing outposts that are relocated or remain in place, whereas Barak refuses to legalize any of them.

Barak's associates say his main objection to legalizing the outposts is that if Israel eventually evacuates most of the West Bank under an agreement with the Palestinians, the outpost residents would have to be compensated like other settlers, even though the outposts were originally established illegally.

But the Yesha Council claims that almost all outposts were established with the approval of ministers and army officers, so their residents might be able to obtain compensation anyway.

It bases this argument in part on attorney Talia Sasson's report on the outposts, which was commissioned by Sharon's government. Sasson found that the creation of most outposts was facilitated by "certain government agencies, public agencies and regional councils in Judea and Samaria."

Even if Barak and the Yesha Council reach an agreement, however, there is no guarantee that all the settlers will accept it. The disengagement from Gaza in 2005 greatly weakened the council's status among the settlers, and many individuals and organizations no longer accept its authority.

Pentagon islam expert Coughlin ontslagen

De strijd om ideeën wordt niet alleen gevoerd tussen het Westen (spreek: de VS) en de Arabische wereld, maar ook binnen het Pentagon. Als Stephen Coughlin inderdaad vanwege zijn felle kritiek op de Moslim Broederschap is ontslagen, en niet omdat hij zijn werk niet goed doet of omdat hij foutieve informatie verspreidde, is dat een zeer slecht teken.

 

 

Ratna

------------

 

Inside the Ring - Coughlin sacked

http://www.washingtontimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20080104/NATION04/410150204/1008

January 4, 2008

By Bill Gertz

 

 

Stephen Coughlin, the Pentagon specialist on Islamic law and Islamist extremism, has been fired from his position on the military's Joint Staff. The action followed a report in this space last week revealing opposition to his work for the military by pro-Muslim officials within the office of Deputy Defense Secretary Gordon England.

Mr. Coughlin was notified this week that his contract with the Joint Staff will end in March, effectively halting the career of one of the U.S. government's most important figures in analyzing the nature of extremism and ultimately preparing to wage ideological war against it.

He had run afoul of a key aide to Mr. England, Hasham Islam, who confronted Mr. Coughlin during a meeting several weeks ago when Mr. Islam sought to have Mr. Coughlin soften his views on Islamist extremism.

Mr. Coughlin was accused directly by Mr. Islam of being a Christian zealot or extremist "with a pen," according to defense officials. Mr. Coughlin appears to have become one of the first casualties in the war of ideas with Islamism.

The officials said Mr. Coughlin was let go because he had become "too hot" or controversial within the Pentagon.

Misguided Pentagon officials, including Mr. Islam and Mr. England, have initiated an aggressive "outreach" program to U.S. Muslim groups that critics say is lending credibility to what has been identified as a budding support network for Islamist extremists, including front groups for the radical Muslim Brotherhood.

Mr. Coughlin wrote a memorandum several months ago based on documents made public in a federal trial in Dallas that revealed a covert plan by the Muslim Brotherhood, an Egyptian-origin Islamist extremist group, to subvert the United States using front groups. Members of one of the identified front groups, the Islamic Society of North America, has been hosted by Mr. England at the Pentagon.

After word of the confrontation between Mr. Coughlin and Mr. Islam was made public, support for Mr. Coughlin skyrocketed among those in and out of government who feared the worst, namely that pro-Muslim officials in the Pentagon were after Mr. Coughlin's scalp, and that his departure would be a major setback for the Pentagon's struggling efforts to develop a war of ideas against extremism. Blogs lit up with hundreds of postings, some suggesting that Mr. England's office is "penetrated" by the enemy in the war on terrorism.

Kevin Wensing, a spokesman for Mr. England, said "no one in the deputy's office had any input into this decision" by the Joint Staff to end Mr. Coughlin's contract. A Joint Staff spokesman had no immediate comment.

• Bill Gertz covers national security affairs. He can be reached at 202/636-3274, or at InsideTheRing@washingtontimes.com.

Arabisch antisemitisme beschreven in "Seeds of Hate" door Matthias Küntzel

In de Arabische wereld werden Joden vroeger gezien als een minderwaardig, te minachten volk, terwijl zij tegenwoordig, in navolging van het Westerse antisemitisme, worden afgeschilderd als machtig en uit zijnde op overheersing en rijkdom ten koste van anderen.   

 

The question is not only why, of course, but how: how did these ideas, especially those that portray Jews as all-powerful, work their way into modern-day Islamist discourse? The notion of the Jew as malevolently omnipotent is not a traditional Muslim notion. Jews do not come off well in the Koran — they connive and scheme and reject the message of the Prophet Muhammad — but they are shown to be, above all else, defeated. Muhammad, we read, conquered the Jews in battle and set them wandering. In subsequent centuries Jews lived among Muslims, and it is true that their experience was generally healthier than that of their brethren in Christendom, but only so long as they knew their place; they were ruled and taxed as second-class citizens and were often debased by statute. In the Jim Crow Middle East, no one believed the Jews were in control.

 

Matthias Küntzel probeert daar een antwoord op te geven in zijn boek "Jihad and Jew-Hatred; Islamism, Nazism and the Roots of 9/11". Hieronder een boekbespreking door Jeffrey Goldberg uit de New York Times.

Het is verbluffend hoe weinig aandacht dit onderwerp krijgt, en vooral ook hoe weinig verontwaardiging het oproept, buiten de kring van "islam bashers" die het vaak gebruiken als een van de vele stokken om de islam mee te slaan.

 

Still, Küntzel is right to state that we are witnessing a terrible explosion of anti-Jewish hatred in the Middle East, and he is right to be shocked. His invaluable contribution, in fact, is his capacity to be shocked, by the rhetoric of hate and by its consequences. The former Hamas leader Abdel Aziz Rantisi once told me that "the question is not what the Germans did to the Jews, but what the Jews did to the Germans." The Jews, he said, deserved their punishment. Küntzel argues that we should see men like Rantisi for what they are: heirs to the mufti, and heirs to the Nazis.

 

 

Ratna
----------

Seeds of Hate
http://www.nytimes.com/2008/01/06/books/review/Goldberg-t.html?em&ex=1199595600&en=148789959493e69b&ei=5087%0A

By JEFFREY GOLDBERG
Published: January 6, 2008

 

One day in Damascus not long ago, I visited the understocked gift shop of the Sheraton Hotel, looking for something to read. There wasn't much: pre-owned Grishams, a hagiography of Hafez al-Assad, an early Bill O'Reilly (go figure) and a paperback copy of "The International Jew," published in 2000 in Beirut. "The International Jew" is a collection of columns exposing the putative role of Jews in such fields as international finance, world governance and bootlegging. "Wherever the seat of power may be, thither they swarm obsequiously," the book states. These columns, which are based on the "Protocols of the Elders of Zion" — they are a plagiary of a forgery, in other words — were first published in Henry Ford's Dearborn Independent more than 80 years ago.

 

Next to "The International Jew" was a copy of "The Bible Came From Arabia," a piece of twaddle that suggests the Jews are not Jews and Israel isn't Israel. And then there was a pamphlet called "Secrets of the Talmud." Not knowing these secrets (I was raised Reform), I started reading. The Talmud apparently teaches Jews how best to demolish the world economy and gives Jews the right to take non-Jewish women as slaves and rape them.

 

The anti-Semitic worldview, generally speaking, is fantastically stupid. If its propagandists actually understood the chosen people, they would know, for instance, that no one, not the chief of Mossad, not even the president of Hadassah, could persuade 4,000 Jews to stay home from the World Trade Center on Sept. 11. ("And why should I listen to you?" would have been the near-universal rebuttal to the call.) Anti-Semitic conspiracy literature not only posits crude and senseless ideas, but also tends to be riddled with typos, repetitions and gross errors of grammar, and for this and other reasons I occasionally have trouble taking it seriously.

 

The German scholar Matthias Küntzel tells us this is a mistake. He takes anti-Semitism, and in particular its most potent current strain, Muslim anti-Semitism, very seriously indeed. His bracing, even startling, book, "Jihad and Jew-Hatred" (translated by Colin Meade), reminds us that it is perilous to ignore idiotic ideas if these idiotic ideas are broadly, and fervently, believed. And across the Muslim world, the very worst ideas about Jews — intricate, outlandish conspiracy theories about their malevolent and absolute power over world affairs — have become scandalously ubiquitous. Hezbollah and Hamas, to name two prominent examples, understand the world largely through the prism of Jewish power. Hezbollah officials employ language that shamelessly echoes Nazi propaganda, describing Jews as parasites and tumors and prescribing the murder of Jews as a kind of chemotherapy.

 

The question is not only why, of course, but how: how did these ideas, especially those that portray Jews as all-powerful, work their way into modern-day Islamist discourse? The notion of the Jew as malevolently omnipotent is not a traditional Muslim notion. Jews do not come off well in the Koran — they connive and scheme and reject the message of the Prophet Muhammad — but they are shown to be, above all else, defeated. Muhammad, we read, conquered the Jews in battle and set them wandering. In subsequent centuries Jews lived among Muslims, and it is true that their experience was generally healthier than that of their brethren in Christendom, but only so long as they knew their place; they were ruled and taxed as second-class citizens and were often debased by statute. In the Jim Crow Middle East, no one believed the Jews were in control.

 

Obviously, then, these modern-day ideas about Jewish power were imported from Europe, and Küntzel makes a bold and consequential argument: the dissemination of European models of anti-Semitism among Muslims was not haphazard, but an actual project of the Nazi Party, meant to turn Muslims against Jews and Zionism. He says that in the years before World War II, two Muslim leaders in particular willingly and knowingly carried Nazi ideology directly to the Muslim masses. They were Haj Amin al-Husseini, the mufti of Jerusalem, and the Egyptian proto-Islamist Hassan al-Banna, the founder of the Muslim Brotherhood. The story of the mufti is a familiar one: he was the leader of the Arabs in Palestine, and Palestine's leading anti-Jewish agitator. He eventually embraced the Nazis and spent most of the war in Berlin, recruiting Bosnian Muslims for the SS and agitating for the harshest possible measures against Jews. Küntzel writes that the mufti became upset with Himmler in 1943, when he sought to trade 5,000 Jewish children for 20,000 German prisoners. Himmler came around to the mufti's thinking, and the children were gassed.

 

Hassan al-Banna did not embrace Nazism in the same uncomplicated manner, but through the 1930s, his movement, aided by the Germans, led the drive against not only political Zionism but Jews in general. "This burgeoning Islamist movement was subsidized with German funds," Küntzel writes. "These contributions enabled the Muslim Brotherhood to set up a printing plant with 24 employees and use the most up-to-date propaganda methods." The Muslim Brotherhood, Küntzel goes on, was a crucial distributor of Arabic translations of "Mein Kampf" and the "Protocols." Across the Arab world, he states, Nazi methods and ideology whipped up anti-Zionist fervor, and the effects of this concerted campaign are still being felt today.

 

Küntzel marshals impressive evidence to back his case, but he sometimes oversimplifies. One doesn't have to be soft on Germany to believe it was organic Muslim ideas as well as Nazi ideas that led to the spread of anti-Semitism in the Middle East. In his effort to blame Germany for Muslim anti-Semitism, he overreaches. "While Khomeini was certainly not an acolyte of Hitler, it is not unreasonable to suppose that his anti-Jewish outlook ... had been shaped during the 1930s," Küntzel says, citing, in a footnote, an article he himself wrote. He also oversimplifies the Israeli-Arab conflict. Jews today have actual power in the Middle East, and Israel is not innocent of excess and cruelty.

 

Still, Küntzel is right to state that we are witnessing a terrible explosion of anti-Jewish hatred in the Middle East, and he is right to be shocked. His invaluable contribution, in fact, is his capacity to be shocked, by the rhetoric of hate and by its consequences. The former Hamas leader Abdel Aziz Rantisi once told me that "the question is not what the Germans did to the Jews, but what the Jews did to the Germans." The Jews, he said, deserved their punishment. Küntzel argues that we should see men like Rantisi for what they are: heirs to the mufti, and heirs to the Nazis.

 

Jeffrey Goldberg is a national correspondent for The Atlantic and the author of "Prisoners: A Muslim and a Jew Across the Middle East Divide."


JIHAD AND JEW-HATRED
Islamism, Nazism and the Roots of 9/11.
By Matthias Küntzel.
Translated by Colin Meade.
180 pp. Telos Press Publishing. $29.95.
First Chapter: 'Jihad and Jew-Hatred' (January 5, 2008)