Britse parlement op het verkeerde spoor met erkenning Palestina

 

De zeer gematigde Alfred Muller maakt duidelijk waarom een eenzijdige erkenning van Palestina de vrede niet dichterbij brengt. Het is raar om enerzijds op te roepen tot onderhandelingen, maar anderzijds al op de uitkomst daarvan vooruit te lopen.

 

Terecht stellen Washington en Jeruzalem dat erkenning van de Palestijnse staat alleen kan plaatsvinden nádat er een vredesakkoord tussen Israël en Palestina is gesloten. Mogelijk krijgen beide partijen een nieuwe kans. Er zijn berichten dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, in de komende weken een poging zal ondernemen om de partijen weer bij elkaar te brengen om te praten over een oplossing. Het is te hopen dat hij dit keer succes heeft, hoe klein de kans ook is.

 

--------------

Britse parlement op het verkeerde spoor

http://alfredmuller.net/2014/10/19/britse-parlement-op-het-verkeerde-spoor/

Het Britse Lagerhuis heeft maandag een motie aangenomen waarin het de Britse regering vraagt een Palestijnse staat te erkennen. Erkenning zou bijdragen aan het bereiken van een tweestatenoplossing door onderhandelingen.

Het Lagerhuis geeft hiermee een vreemd signaal. Het erkent de noodzaak van onderhandelingen, maar de uitslag daarvan staat al vast en moet vandaag al worden geaccepteerd.

De redenering gaat aldus: als Israël een Palestijnse staat toestaat op de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en misschien ook nog de grenzen naar de Gazastrook volledig open zou stellen, dan komt er vrede. Iedereen wordt daar beter van, toch? Niet in de laatste plaats Israël zelf.

Symbolische betekenis 

De Britse afgevaardigden dringen er bij hun regering op aan dezelfde stap te nemen. Maar die heeft laten weten dat er niets aan het beleid zal veranderen. Ook moeten we niet vergeten dat de meerderheid van de parlementariërs niet meedeed aan de stemming. Tot nu toe heeft het besluit dus vooral symbolische betekenis.

En dat is maar goed ook, want het Lagerhuis zit op het verkeerde spoor. De Britse motie wekt namelijk de impressie dat Palestijnen geen belangrijke concessies hoeven te doen, want de uitslag staat toch al vast.

Toch zijn ook aan Palestijnse zijde belangrijke stappen noodzakelijk. We hoeven maar te denken aan Hamas, die de meeste stemmen won bij de Palestijnse verkiezingen in 2006. Hamas wil Israël vroeg of laat vervangen door een islamitische staat.

Of aan de Palestijnse eis dat Palestijnse vluchtelingen terug moeten keren naar Israël. Dan hebben we het nog niet gehad over de weigering Israël te erkennen als Joodse staat.

Risico

En hoe zit dat met de veiligheidsmaatregelen die Israël mag nemen als er een Palestijnse staat wordt opgericht? Voor Israël houdt de oprichting van een Palestijnse staat op de Westoever een risico in. Welke garanties krijgt Israël dat Hamas en andere jihadisten de macht straks niet overnemen? Israël zal bij een regeling veiligheidsmaatregelen moeten kunnen nemen om te voorkomen dat op de Westoever zich hetzelfde debacle voordoet als in de Gazastrook.

Ook promoten Britse ja-zeggers eenzijdige Palestijnse stappen. De Palestijnse president Abbas hoopt zelfs al dat de Veiligheidsraad Israël een ultimatum zal stellen: op die en die datum moet Israël zich teruggetrokken hebben uit de Westoever. Een Amerikaans veto is echter gegarandeerd.

Terecht stellen Washington en Jeruzalem dat erkenning van de Palestijnse staat alleen kan plaatsvinden nádat er een vredesakkoord tussen Israël en Palestina is gesloten. Mogelijk krijgen beide partijen een nieuwe kans. Er zijn berichten dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, in de komende weken een poging zal ondernemen om de partijen weer bij elkaar te brengen om te praten over een oplossing. Het is te hopen dat hij dit keer succes heeft, hoe klein de kans ook is.

Elke zaterdag in het  Reformatorisch Dagblad: Israël Ingezoomd. Commentaar over gebeurtenissen in Israël vanuit Israël zelf. 

 

Netanyahu laakt zwakke reactie buitenland op aanslag Jeruzalem

 

Voor de aanslag eergisteren in Jeruzalem, waarbij 9 mensen gewond raakten en een baby van drie maanden werd gedood, was weinig aandacht in de NL media. Het schijnt kort op het journaal te zijn geweest, waarbij van een ongeluk werd gesproken of in elk geval in het midden werd gelaten of het om een aanslag of ongeluk zou gaan. Een Palestijnse woordvoerder sprak van een ongeluk, maar tegelijkertijd zijn er verschillende posters van de ‘martelaar’, iemand die banden met zowel Fatah als Hamas zou hebben. Later wordt overigens wel van een aanslag gesproken, al blijft men voorzichtig. De steun vanuit Fatah en de ‘gematigde’ PA regering olv. Abbas blijft uiteraard onvermeld. Wel koppelden sommige media de aanslag aan de al langer aan de gang zijnde rellen in Jeruzalem, waarbij Israel als de aanstichter wordt neergezet. Joden die in de ‘Arabische’ wijk Silwan huizen hebben gekocht zouden de boel op scherp hebben gezet, zo suggereert men.

 

RP

----------

After terror attack, Netanyahu decries world’s ‘flaccid response’ to Abbas

http://www.timesofisrael.com/netanyahu-decries-worlds-flaccid-response-to-abbas/

 

While Palestinian leader ‘glorifies murderers, embraces terrorists,’ leaders won’t offer ‘one word of criticism,’ PM charges

 

BY TIMES OF ISRAEL STAFF October 23, 2014, 5:49 pm

 

The day after an East Jerusalem man with ties to Hamas drove his car onto a light rail platform, killing a three-month-old baby and wounding eight, Prime Minister Benjamin Netanyahu lashed out at the international community for failing to criticize Palestinian Authority President Mahmoud Abbas.

The Palestinian leader “both glorifies the murderers and also embraces the organization to which the terrorists belong, Hamas,” Netanyahu said during a briefing with security officials in Jerusalem’s national police headquarters. “And faced with these actions of the Authority chairman, we find only a flaccid [response] internationally. [World leaders] are unwilling to say two words, even one word of criticism of him [Abbas]. We do not share this weakness. We will stand firmly for our rights and obligations to defend our capital.”

“The attack in Jerusalem is supported by Palestinian Authority President Mahmoud Abbas,” Netanyahu said, in an apparent reference to the praise that the terrorist, Abdel Rahman Al-Shaludi, received Thursday from a Jerusalem branch of Abbas’s Fatah organization.

It was the second time since the Wednesday terror attack that Netanyahu charged Abbas was supporting or inciting attacks on Jews in the capital.

 

Police and rescue personnel at the scene where a baby was killed and several people were injured as a Palestinian drove his car into the Jerusalem light rail station, by Ammunition Hill October 22, 2014. (Photo credit: Yonatan Sindel/Flash90)

 

Apparently referring to an attack Wednesday on Parliament Hill in Ottawa, Canada, by a man who had converted to Islam, Netanyahu noted Jerusalem was not the only city or capital to face terror threats, adding that Israel would not allow such attacks to become the norm.

During the Thursday security briefing, which was attended by Jerusalem Mayor Nir Barkat, Public Security Minister Yitzhak Aharonvitch, Israel Police chief Yohanan Danino and Shin Bet head Yoram Cohen, the prime minister said Jerusalem’s police force would be massively reinforced to combat the rise in East Jerusalem violence in recent weeks.

 

Abdelrahman al-Shaludi (photo credit: Channel 2)

 

“I trust the people sitting here,” Netanyahu said at the meeting. “We support the Israeli police. We will give them all the reinforcements they need, all the capabilities, in order to realize this mission” of bringing an end to violent attacks in the city.

Later Thursday, during a ceremony commemorating slain Israeli tourism minister Rehavam Ze’evi, who was assassinated by a Palestinian terror cell 13 years ago in Jerusalem, Netanyahu linked assaults carried out by Islamist-inspired terrorists around the world to Wednesday’s attack, and said Israel was determined to eradicate terrorism activity within its border.

“Like other campaigns against terror, we will win here too,” Netanyahu said.

“Today’s world is learning to recognize this terror, because a lot of the principles of the terror that strikes us are shared by extremist Islamic terrorists who attack other capitals. The difference is that we are not bowing our heads in the face of terror, and we fight it with force, again and again.”

 

Palestinian Authority President Mahmoud Abbas delivers a statement at a conference in the West Bank town of Ramallah on October 18, 2014. (photo credit: FLASH90)

Earlier Thursday, Defense Minister Moshe Ya’alon said the Wednesday attack was “clearly the outcome of those in the Palestinian Authority who educate the younger generation to hate Jews and expel them from their homeland.”

The Palestinian Authority “does not, and never did, have a culture of peace, but rather a culture of incitement and jihad against Jews. It starts with Abbas’s lying statements against Israel from the UN podium, continues with persistent Palestinian attempts to delegitimize us in the international arena and ends with incitement in the Palestinian education system. These are the harsh consequences,” he charged.

 

A poster honoring Abdel Rahman Al-Shaludi issued by Fatah, October 23, 2014 (photo credit: Fatah Facebook page)

 

“This is why we say time and again that the roots of the conflict are not territorial, but rather the fact that the Palestinians refuse to accept our right to exist as a Jewish state within any borders at all,” the defense minister concluded.

Abbas’s Fatah movement published a poster Thursday celebrating the rail station attacker, calling Shaludi a “heroic martyr” who “executed the Jerusalem operation which led to the running over of settlers in the occupied city of Jerusalem.”

Shaludi, a nephew of slain Hamas explosives expert Mohiyedine Sharif, is believed to have been a Hamas supporter, based on the radicalism in his Facebook posts, but the new Fatah poster may indicate an organizational affiliation with the rival Palestinian organization.

 

Police and rescue personnel at the scene where a car crashed into a Jerusalem light rail station at Ammunition Hill on October 22, 2014. (Photo credit: Yonatan Sindel/Flash90)

 

The Palestinian Authority issued no official comment on the incident, but Fatah Central Committee member Sultan Abu-Aynayn dubbed Shaludi “a hero” in Facebook comments posted Thursday, citing his time spent in Israeli prisons, according to Palestinian Media Watch.

Barkat called Wednesday for a bolstered police presence in neighborhoods that have seen violent riots in recent months, as stone-throwing protests broke out across East Jerusalem Wednesday night.

 

Chaya Zisel Braun (Channel 2 Screenshot)

 

“We must restore peace and security in Jerusalem,” Barkat said in a statement. “As I have said for months, the situation in Jerusalem is intolerable and we must act unequivocally against all violence taking place in the city. Today, more than ever, it is clear that we must send police forces into neighborhoods where there are disturbances, placing them strategically and widely in significant numbers.

“Following my request, the prime minister has given instructions to reinforce the police forces in order for us to implement an operational action plan formulated to deal with riots, including the addition of personnel and special units, the use of technological means, and increased intelligence.”

 

Ilan Ben Zion, Adiv Sterman and Elhanan Miller contributed to this report.

 

Fatah prijst aanslag met auto die baby doodde in Jeruzalem

 

Fatah presenteert de aanslag in Jeruzalem waarbij 9 mensen gewond raakten en een baby werd gedood, als een ongeluk. Tegelijkertijd prijst men de aanslag en de ‘martelaar’ die hem uitvoerde echter op internet. Ook prijzen Palestijnen de aanslag daar unaniem en wordt opgeroepen tot meer van zulke aanslagen met auto’s.

 

--------------

 

Mahmoud Abbas' Fatah party praises murder of baby

 

While most Fatah-oriented media is calling yesterday's Jerusalem terror attack an accident, Fatah's official Facebook page is praising the terrorist.

It published this "martyr" poster:

 

The caption, according to NRG, says "The martyr hero Abd al-Rahman al-Shaloudi performs a sacred act of running over the settlers in occupied Jerusalem."

Fatah is led by Mahmoud Abbas, who is treated like an honored statesman by nearly every nation on Earth.

 

 

Palestinians praise baby murderer, encourage more car attacks

 

Palestinians have been praising yesterday's murder of three-month old Chayah Zissel-Bron.

The new theme among Arab media (from as far away as Saudi Arabia) is that the murderer Abdel Rahman Al-Shaludi was acting out of revenge for the incident last Sunday where a Jew accidentally hit and killed a five year old Palestinian girl, an act that has been widely reported in Arab media as a premeditated murder. 

Here is a "martyr poster" for the murderer that includes a photo of the accident victim:

 

Another poster reproduced by the Shehab News Agency encourages more Palestinians to use their cars as weapons:

 

This image received some 5000 Facebook "Likes" in a few hours.

The hundreds of comments for both these posters have been unanimously supportive of the murder and the murderer.

The official Palestinian Authority news agency, for its part, is calling the murder a mere traffic accident and is denouncing the shooting of Al Shaludi.

 

Oase van Vrede in Israel? (IMO)

 

 

Oase van Vrede in Israel?

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/10/23/oase-van-vrede/  

= IMO Blog = 

Eergisteren toonde men op TV een sprankje hoop in donkere tijden in het Midden-Oosten. In het dorp Neve Shalom (Arabisch: Wahat al Salam) proberen Joden en Arabieren in Israel samen te leven. Het dorp wordt collectief en gemeenschappelijk bestuurd, met veel nadruk op een gelijkwaardige positie van beide groepen. Er is een school waar Arabisch en Hebreeuws wordt geleerd, een spiritueel centrum en veel aandacht voor elkaars religie en cultuur. Naïef en zweverig, hoor ik sommige lezers al denken. Maar deze mensen bewijzen wel al sinds eind jaren ’70 dat het kan, dat ook een andere wereld mogelijk is, al is het maar op kleine schaal. Een heel imperfecte wereld, dat wel, en een wereld waar in een bepaald opzicht ook helemaal niet zo gelijkwaardig met elkaar wordt omgegaan.

Het werd in de reportage al voorzichtig duidelijk: hoe sympathiek ook, hoe oprecht zowel Joden als Arabieren overkwamen, beiden hekelden toch vooral Israel voor het gebrek aan vrede, het geweld, het racisme. Zo vertelde men op een gegeven moment dat men het over lang niet alles eens is in het dorp, bijvoorbeeld over het Israelische leger. Een bevriend Joods en Arabisch meisje bespreken dit. Het Joodse meisje is in het leger geweest, hoewel ze eigenlijk niet wilde, het Arabische bekritiseert dat, want het is een bezettingsleger en staat haaks op de waarden van Neve Shalom. Hoe kan zij dat verenigen? De Joodse beaamt dat, zegt dat het een innerlijke strijd is voor haar. Nergens komt ter sprake waar dat leger voor nodig is, het Palestijnse geweld, de aanslagen.

In de laatste nieuwsbrief van Neve Shalom komt dit ook aan de orde:

Sinds Boaz zijn zoon Tom verloren heeft in de oorlog, kijkt hij anders aan tegen de rol van het leger. Hij denkt dat Israël een leger nodig heeft omdat het land vijanden heeft, maar niet iedereen in het dorp denkt er zo over, zeker niet de Palestijnen. Het is een dilemma, Boaz noemt het het “Tom dilemma”, waarmee de Joden in het dorp zich geconfronteerd voelen. Als Joodse jonge mensen gaan dienen, bestaat de kans dat ze Palestijnse medeburgers moeten doden.

Voor het verhaal van Boaz stond een uitgebreid verhaal van een Palestijnse vrouw, die het heeft over de ’40% vrouwen’ die in Gaza zijn omgekomen tijdens de Gaza oorlog en ’30% kinderen’. Ze beweert ook: “Zelfs in de Israëlische samenleving, waarin wordt gesproken over feminisme en gelijkheid, is de rol van de vrouw verbannen naar de privésfeer. Zij zijn ervoor om eten te bereiden en voedsel en ondergoed aan de soldaten te sturen”. En ze is gefrustreerd omdat het niet mogelijk zou zijn met mensen buiten het dorp te praten:

Ze merkt dat in persoonlijke relaties omdat ze geen discussie heeft met mensen buiten het dorp. Er is een gebrek aan diversiteit in meningen en dat is geen goede zaak. De Israëlische samenleving is ziek van racisme en fascisme. Er is geen plaats voor andersdenkenden. Maram merkt dat de Israëli’s de Palestijnen niet zien als menselijke wezens, maar als getallen. De Israeli’s zien alleen hun eigen lijden en pijn, ingegeven door de eeuwenlange Joodse geschiedenis zonder de tegenwoordigheid van de Palestijnen onder ogen te zien.

Geen woord over de Palestijnse samenleving, waar vrouwen een stuk minder rechten en mogelijkheden hebben, geen woord over het vele geweld tegen vrouwen in de Palestijnse gebieden, geen woord over Hamas, over haat tegen Joden, homo’s, andersdenkenden… De eenzijdigheid druipt eraf. Terwijl Boaz voorzichtig oppert dat Israel het leger nodig heeft (waar onmiddellijk aan wordt toegevoegd dat niet iedereen er zo over denkt, en dat dat leger Palestijnen doodt), gaat Maram flink tekeer tegen alles wat er in Israel niet deugt zonder een woord over problemen in de Arabische gemeenschap in Israel of de Palestijnse gebieden. Veel mensen die in de nieuwsbrieven aan het woord komen hekelen het Israelische racisme, en ook in de reportage kwam dit naar voren. Een vrouw die workshops geeft, ook buiten het dorp, heeft het over de ‘ontmenselijking van de Palestijnen’ door Israel en over ‘strategieën om de bezetting te beëindigen’ die in ‘Palestina’ worden gebruikt en die men steunt. Ook de discriminatie van Arabieren bij het kopen van land wordt gehekeld. Ook hier weer niks over strategieën om de Palestijnse Jodenhaat te beëindigen of hoe hen kritischer naar het eigen aandeel in het conflict te laten kijken.

Een vrouw vertelt in de reportage dat ‘de meeste Joden alleen aan zichzelf denken en niet aan de beperkingen voor Arabieren die uit de Joodse staat voortkomen’. Tegelijkertijd vertelt men, in nieuwsbrieven en in de reportage, dat de boodschap van vrede en samenleven meer naar buiten gebracht moet worden, maar dat men het moeilijk vindt met mensen van buiten de gemeenschap te praten omdat men daar zo racistisch en militaristisch is.

Het verschil tussen binnen en buiten het dorp is inderdaad groot, want er lijkt bij Neve Shalom nauwelijks begrip te zijn voor Israels soms harde optreden tegen Palestijnse terreur. De Arabieren in het dorp lijken de mening te delen dat Israels leger moet verdwijnen, dat Israel door en door racistisch is en sommigen vinden dat Israel als Joodse staat niet zou mogen bestaan. Onder de Joden lijkt de mening wat diverser, maar ook hier overheerst (harde) kritiek. Ik vind het dan niet zo gek dat mensen buiten het dorp nogal defensief reageren. Maram hekelt ‘het gebrek aan meningen’ buiten het dorp en gaat maar helemaal geen discussies meer aan. Maar de mensen buiten het dorp hebben geen zin om door de Marams van het dorp als enge fascisten te worden weggezet omdat ze achter Israels optreden tegen Hamas in de Gazastrook staan of checkpoints noodzakelijk achten. Er zijn van beide kanten vooroordelen en negatieve stereotypen. Want als je enig begrip toont, blijkt iemand die achter Netanyahu staat wellicht toch mee te vallen en als je begrip toont voor Maram haar gevoel van vervreemding in Israel, neemt ze waarschijnlijk ook gas terug. Het is pas mogelijk om echt in kontakt te komen met mensen van buiten de gemeenschap wanneer je bereid bent je voor hen open te stellen en jezelf niet beter voor te doen dan zij. Zozeer de mensen in het dorp proberen zich voor elkaar open te stellen en elkaar in hun waarde te laten, zo weinig lijkt men bereid een brug te slaan naar de Israelische maatschappij.

Ratna Pelle

 

Neve Shalom en de weg naar vrede (IMO)

 

Muurkleed geschilderd door schoolkinderen van Neve Shalom

 

 

Neve Shalom en de weg naar vrede

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/10/23/neve-shalom-en-de-weg-naar-vrede/  

= IMO Blog = 

Ik las dat er in het vredesdorp Neve Shalom verschillende zomerkampen zijn gehouden voor Palestijnse kinderen uit vluchtelingenkampen, maar miste de kampen voor getraumatiseerde kinderen uit Sderot. Wikipedia beschrijft een paar incidenten en controverses van de afgelopen jaren. Zo had men in 2010 een groot bord buiten het dorp geplaatst waarop de doden van de entering van de Mavi Marmara (activisten van het aan Hamas gelieerde IHH) werden gehekeld en riep men op de blokkade van Gaza op te heffen. In 2012 werd de gemeenschap doelwit van racistische ‘price tag’ aanvallen, waarbij verschillende auto’s werden vernield en ondergekalkt met racistische leuzen. Ook op een van de gebouwen werden racistische leuzen aangetroffen. Hoezeer je het ook oneens kunt zijn met bepaalde standpunten, dergelijke acties zijn walgelijk.

Ik vind het zelf erg moedig dat mensen op deze manier heel concreet kiezen voor co-existentie en een andere manier van met elkaar omgaan, waarbij respect en gelijkwaardigheid het uitgangspunt is. Zij nemen daarmee een duidelijk standpunt in tegen de polarisatie en het je afsluiten voor de ander, tegen de haat en de angst die in de Joodse en Arabische gemeenschappen in Israel steeds meer gemeengoed is geworden. Toch bekruipt me een vervelend gevoel. Het lijkt wel alsof het begrip en het respect vooral van de Joodse bewoners komen, zij zijn voorzichtig in wat ze zeggen en ook vooral kritisch naar de eigen kant. De Arabieren spreken vrijer en tonen, behalve voor de feestdagen, weinig begrip voor de Joods-Israelische kant. Het conflict en het geweld dat daar een gevolg van is, wordt puur door het prisma van de bezetting bekeken, van het onderdrukkende Israel en de machteloze Arabieren als underdog. Misschien vinden er af en toe ook discussies plaats waarin de Arabische bewoners met een zionistische visie worden geconfronteerd, en kritisch worden bevraagd over de problemen en het antisemitisme in hun gemeenschap, maar dat wordt dan zorgvuldig binnenskamers gehouden. Anders zouden de Arabische bewoners zich weleens onveilig kunnen gaan voelen en heeft Maram het gevoel niet als gelijkwaardig mens te worden gezien. Er wordt als het ware overgecompenseerd voor de samenleving daarbuiten, waar de Arabieren zich als minderheid vaak minderwaardig en onbegrepen voelen.

Wat voor Neve Shalom lijkt te gelden, zie je terug in de gehele vredesbeweging en ook bij de vredesactivisten buiten het gebied. In de meeste samenwerkingsprojecten is men het er samen over eens dat Israel de boosdoener is en is het (pro-)Palestijnse narratief dominant. Men lijkt over te lopen van begrip voor de Arabieren en hun gevoelens, terwijl even begrijpelijke gevoelens van angst en onbehagen onder Joodse Israeli’s al gauw als racistisch en nationalistisch worden weggezet. Op deze manier wordt een werkelijke dialoog gefrustreerd, en zullen dergelijke projecten altijd marginaal blijven. Daarbij leiden ze ook niet tot werkelijk begrip voor elkaar en werkelijk gelijkwaardig samenleven. De Arabieren worden nauwelijks met het Joods-Israelische narratief geconfronteerd, hun vooroordelen en stereotypen over zionisme en Israel worden niet ter discussie gesteld.

Maram is bewoonster van het eerste uur, maar praat even fel en onverdraagzaam als veel Palestijnse ‘vredesactivisten’ binnen en buiten het gebied. Ze heeft in Neve Shalom waarschijnlijk geleerd dat Joden heel aardige en fijne mensen kunnen zijn, hun religie ook ten goede kan worden aangewend en hun feestdagen de moeite waard zijn om samen te vieren. Dat is winst, en als alle Palestijnen daar zouden staan waren we een stuk op de goede weg. Maar voor echte verzoening en vrede is het nodig dat zij ook begrijpt waarom Israel een leger nodig heeft (dat immers ook haar beschermt) en waarom men soms, uit angst en frustratie, met Arabieren niks te maken wil hebben, en dat er wel degelijk een grote diversiteit is in meningen, al ziet zij dat niet direct als ze het dorp uit rijdt. Het is triest dat ze in die 30+ jaar niet meer oog heeft gekregen voor de mooie kanten van Israel, de vrijheden die onder Palestijnen ongekend zijn, en hoe cruciaal een Joodse staat voor veel Joden is. Als zij staat voor hoe de andere Arabische inwoners erover denken, heeft men nog een lange weg te gaan naar werkelijke gelijkwaardigheid en co-existentie.

Een laatste punt. Uit een artikel van de journalist Aad Kamsteeg die het project afgelopen jaar bezocht, rijst de indruk dat men voor een eenstatenoplossing is. Hij schrijft:

De inwoners van het dorp vinden dat er een gemengd Joods/Arabische staat moet komen. In zo’n staat zouden burgers op basis van gelijkwaardigheid met elkaar moeten omgaan. Daoud zoekt geen oplossing in twee naast elkaar functionerende staten, maar in één staat met verschillende culturen, religies, talen en emoties.

In de rest van het artikel legt hij uit waarom deze utopie volgens hem niet werkt. Tot slot zegt hij Neve Shalom wel enorm te waarderen omdat Joden en Palestijnen elkaar hierdoor niet als ‘de ander’ zien maar als medemensen met dezelfde angsten en behoeften. Hij sluit af met:

Tegelijk is het anno 2013 irreëel de grote politiek te baseren op de positieve resultaten van dit soort kleine projecten. De tragiek is helaas dat de tweestatenoplossing steeds verder uit beeld raakt. 

Hierop schrijft de redactie van de Nederlandse nieuwsbrief dat men zich afvraagt wat voor realistisch alternatief hij ziet, omdat hij ook constateert dat de tweestatenoplossing een utopie lijkt te worden. Hieruit maak ik op dat zijn bewering klopt dat men in het dorp een eenstatenoplossing voor staat. Ik ben daar erg tegen. Wat op kleine schaal met moeite, en door strenge selectie van de bewoners, nog wel lukt gaat niet op nationaal niveau werken. Men gaat ook geheel voorbij aan de noodzaak voor Joden om een eigen staat te hebben, een plek waar men altijd naartoe kan, zichzelf kan verdedigen en niet afhankelijk is van de goede wil van anderen.

Zoals ook Kamsteeg opmerkt, zal in zo’n gemengde staat de Wet op de Terugkeer van Joden niet gehandhaafd blijven en is de kans reëel dat Joden een minderheid worden die hooguit getolereerd wordt. Het merendeel van de Palestijnen ziet Joden als indringers die niks te zoeken hebben in het land en maar ‘terug’ moeten keren naar Europa of Amerika. Wanneer het Neve Shalom is gelukt om deze visie onder de Palestijnen om te buigen in een van verzoening en respect is het een ander verhaal. Maar zolang er onder Palestijnen en in de Arabische wereld, maar ook in Europa, zoveel vijandschap is jegens de Joden, blijft een eigen staat noodzakelijk.

Ratna Pelle

 

Joden toch echt een volk

 

Onderstaande brief aan Trouw is een reactie op een interview in die krant met Shlomo Sand, een Israelische historicus die ‘mythes’ over Joden en Israel onderuit wil halen, en die mythes zijn altijd heel populair in Nederland. Over het boek van Sand is eerder o.a. op IMO Blog geschreven.

 

--------------------------------------------------------------

 

Joden toch echt een volk

 

Shlomo Sand ziet het Joodse volk als een fictie, ontstaan in de 19e eeuw (Trouw, 20 oktober). Toen kreeg het Joodse nationalisme inderdaad een impuls door het ontstaan van natiestaten, zoals Italië, Duitsland enzovoort. Het idee dat er eerder geen sprake was van een Joods volk met een eigen cultuur is bizar. In de Romeinse tijd toen de Tweede Tempel werd verwoest, waren er al Joodse gemeenschappen buiten Judea, o.a. in Rome en Alexandrië. En later in het Rijndal. Toen de Kruistochten begonnen, werden deze Joden uitgemoord en velen vluchtten naar Oost-Europa. Joden in de Middeleeuwen werden verbannen uit Engeland, Frankrijk en Spanje. Ook in de Arabische wereld ontstonden buiten Judea al vroeg belangrijke Joodse gemeenschappen, die waren geen Europese uitvinding. Dat Sand zichzelf niet als Joods wil zien, is zijn keus. Laat hij anderen daar niet mee lastig vallen en de geschiedenis naar zijn hand zetten.

Harry Polak Amsterdam

 

De echte reden waarom voedsel in Israel zo duur is

 

Het Joodse leven in Berlijn beleeft een revival; wellicht niet alleen door de migratie van Joden uit Oost-Europa en Rusland, maar tevens vanuit Israel. Een jonge geëmigreerde Israeli riep op zijn voorbeeld te volgen, omdat het leven in Israel bijna onbetaalbaar is geworden.

Waarom veel prijzen van levensmiddelen zo hoog zijn in Israel, wordt hieronder uitgelegd. Dat zou niet zijn omdat alle geld naar defensie of de nederzettingen gaat.

 

Wouter

______________

 

The real reason food prices in Israel are high

http://www.haaretz.com/business/1.621814

Foreign Minister Yair Lapid plans to increase price control regulation, but bread cartel trial shows this is the last thing consumers should want.

By Meirav Arlosoroff | Oct. 21, 2014 | 12:32 PM

Supermarket shoppers don't benefit from the low cost of manufacturing price-controlled bread.Photo by Daniel Bar-On

 

When Israelis protested earlier this month against the higher cost of Israeli puddings here than in Berlin, Finance Minister Yair Lapid responded with real, generous empathy, saying he was angry too.

“Israelis ask why it is cheaper in Berlin,” Lapid said. Referring to the proposed 2015 state budget, which has been accepted by the cabinet but still requires Knesset approval, he said: “If they look at the present budget, they will see there are more and more products under [price] controls. We will continue to put more products [under price controls] without asking the manufacturers.”

Lapid’s empathy is quite touching, but before the finance minister proposes price controls on food as the ultimate solution for the high cost of living in Israel, he ought to take the time to read the testimony of someone who spent a decade and a half setting those price controls.

“After 15 years of working in price controls, I don’t believe that controls are efficient,” Zvia Dori, who served as price supervisor at what is now called the Economy Ministry between 1995 and 2011, said in court in June. “I believe that creating competitive market conditions is much more efficient than price controls.”

Dori was testifying in a trial against bread manufacturers accused of being part of a cartel in violation of the Restrictive Trade Practices Law during a period that includes the time when Dori was in charge of price controls. The companies are accused of coordinating the discounts they gave the major supermarket chains for price-controlled basic brown bread and of cooperating on several large tenders.

It is not very often that you hear a prominent regulator testify under oath that their regulation is not actually worth much. What the Antitrust Authority is arguing, and what Dori confirms, is that the appointed regulators are not really regulating, and don’t know what the companies being regulated are really doing.

How price controls work

To determine the price of standard brown bread — and the process is roughly the same for almost all other price-controlled food products — the Economy Ministry (formerly the Industry, Trade and Labor Ministry) need only check three production costs: the price of energy, of flour and of labor, Dori said in court. Significant changes in any of those three categories will lead to a change in the bread price.

Once every few years — Dori did not say exactly how often — does the price supervisor bother to collect the financial reports of the regulated companies and read the profitability reports released by the bread manufacturers, which the supervisor accepts at face value.

Only very rarely — and Dori admitted it never happened with bread prices — does the supervisor take issue with the figures in the companies’ financial reports or insist that costs be allocated differently. The way the costs are allocated is critical, since the manufacturers have a clear financial interest in allocating as much of their costs as possible to the few price-controlled goods they produce, in an effort to show the companies are losing money on those goods and that the government should raise the price.

‘Are you crazy? They’ll take the price controls away’

The trial made it clear that the bread manufacturers collaborated on selling their price-controlled bread to supermarkets for about half the maximum amount allowed by the government, a discount that was not passed on to consumers. Dori knew this, but instead of concluding that the real cost of producing the bread was relatively low and that the government-set price was too high, she accepted the manufacturers’ claim that the they were losing money on making the bread — and that therefore the government should raise the price consumers must pay.

Wiretaps recording meetings where the bread manufacturers coordinated the supermarket discounts show that their biggest worry was not the reputed high cost of producing price-controlled bread but that the bread would no longer be price-controlled.

“Are you crazy? They’ll take the price controls away from us,” one executive said on a recording made by the Antitrust Authority.

“It’s true,” Dori confirmed in her court testimony. “In my opinion, the bakeries seem to fear that if there are no [price] controls, the chains will not accept a higher price. In other words, the regulation helps them, the bakeries, to raise the price. Therefore I very much support removing the supervision, which can only increase the competition.”

“Berman really begged that before approving the removal of controls we approve a price increase,” Dori said in court, referring to one of Israel’s largest bread manufacturers. “If he had known that he could have increased the price without regulation, he would not have asked for it. This is more proof that the regulation is quite convenient for him, since it allows him to raise prices. He feared that after we remove the regulation there will be competition, and he will have a hard time.”

Any way you slice it

The fact that the companies being regulated want the price controls because it makes it easier for them to charge more demonstrates the absurdity of thinking that Lapid’s plan for more price controls would actually lower the cost of living. What the bread trial shows is that price controls destroy competition and raise prices.

The problem is that politicians tend to ignore the facts. Dori testified that various industry and trade ministers over the years, including Ran Cohen and Dalia Itzik, have taken part in the price control game. While Itzik insisted on keeping the price stable for unsliced bread, she agreed to raise the price for sliced bread, resulting in a difference of about 1.50 shekels.

Dori does not hide the fact that this was a political decision by the minister, detached from any economic or professional consideration, and said professional staff in the ministry objected to it. “The decision did not stem from cost differentials,” she said. “It was because of the interest in leaving the standard bread cheap, so people from the weaker classes could buy it.”

Any way you slice it, the result is that bread manufacturers have made a lot of money on their price-controlled sliced bread. “Despite all our claims, the standard sliced bread is the main bread that helps the bakeries preserve their profitability,” one of the bakery executives was recorded as saying. Dori’s embarrassing testimony has prompted the government to take action. Bread prices are being examined in-depth in an effort to evaluate the true production cost. The government has also decided to overhaul the way food prices are regulated, a change that was included in the draft version of next year’s Economic Arrangements Law, in which the state would stop taking into consideration the discounts given to retail chains.

For the first time, the government is also examining the retailers’ profit margins, and appears to have realized how ridiculous it is to maintain price controls in places where there is a real possibility of competition. There are five large bread manufacturers that produce the basic brown bread that the government regulates; if the government were to step back, they would be forced to compete with one another.

This is also the main conclusion that Dori reached: In the end, price control is a bad way to lower food prices, far inferior to promoting competition. Based on what Lapid has said, however, it doesn’t sound like the politicians have absorbed the message.

 

Palestijnen geven Israel de schuld van het weer

 

Het is wel lekker makkelijk, die complottheorieën: voor alles wat misgaat of tegenzit heb je een pasklare verklaring en zondebok. Ook in Nederland is deze manier van denken, met dank aan Wilders, populair geworden, al maakt hij het niet zo bont als het object van zijn woede.

Overigens mogen de Arabieren het Israelische leger wel dankbaar zijn voor het brengen van regen, want daaraan is een groot gebrek in het Midden-Oosten.

 

----------

 

It finally happened: Arabs blaming Jews for the weather

http://www.elderofziyon.blogspot.nl/2014/10/it-finally-happened-arabs-blaming-jews.html

 

We Zionists often sarcastically say that the Arabs blame the Jews for the most absurd events, like natural disasters and the weather. Yet no matter how hard we try to come up with satirical examples, real life always seems to catch up.

Palestinian "experts" are saying that the amount of Israeli air raids and the resulting tiny particles that went into the air will affect the weather in much of the region, including Gaza, the West Bank, the "occupied territories" (meaning Israel,) West and South Jordan and parts of the Sinai.

Palestine Today interviewed Professor Mohammed Abu Safed, professor of physical geography at Al-Najah University, who predicted that the amount of fumes and gunpowder over the atmosphere of the Gaza Strip "resulting from the use of internationally prohibited weapons" suspended in the atmosphere over the areas of the Gaza Strip, and will result in an increase in rainfall over the region.

He said that the gases will contribute to the formation of a "condensation nucleus to form clouds," and that those fumes stored in the atmosphere will increase the chances of forming raindrops, thereby increasing the level of rainfall in the region.

It just so happens that there were major thunderstorms Sunday in Israel and Gaza. Thanks, IDF!

 

Jonge Israeli's verlaten het land niet vanwege de dure pudding

 

Dit haalde de internationale media, waaronder de NRC. In Israel zijn veel levensmiddelen duur vergeleken met Nederland of Duitsland, waaronder melkproducten, kaas, vruchtensap, appels, brood en allerlei zaken die van buiten moeten worden geimporteerd. De lonen liggen er ondertussen een stuk lager dan hier.

Na de protesten een paar jaar geleden tegen de hoge kosten van levensonderhoud, en met name de torenhoge huren en de beroerde lonen die daar tegenover staan, werd beterschap beloofd door de regering maar daar is niet echt veel van terecht gekomen. De verschillen tussen arm en rijk zijn groot en nemen toe, een steeds grotere groep leeft onder de armoede grens en moet twee of drie banen nemen om te overleven.

 

Onderstaande schrijver heeft zijn vertrouwen in de poltiiek verloren en roept mensen op massaal naar Berlijn te emigereren, in de hoop dat de regering dan eindelijk eens in beweging komt. De vergelijking met Berlijn is niet helemaal eerlijk: Duitsland is een van de welvarendste landen op de wereld, in een rustige regio met een stabiele regering zonder de grote tegenstellingen tussen mensen die er in Israel zijn en die het vormen van regeringen ernstig bemoeilijkt. Het hoeft niet zoveel aan veiligheid en defensie uit te geven. In vergelijking met landen in roeriger regio’s en/of in oorlog doet Israel het helemaal niet slecht. Dat neemt niet weg dat men meer voor de jongeren en mensen aan de onderkant moet doen, ook omdat veel van hen westers georienteerd zijn en de weg naar de VS of Europa weten te vinden. Dat heet, zolang men daar het antisemitisme nog een beetje in toom weet te houden.

 

I don't know anything about the real estate market, but it seems weird to me that in cool Berlin an apartment costs half a million shekels, while in a Middle Eastern state attacked by missiles people commit to a mortgage for a NIS 1.6 million apartment.

I am saying to the Israeli government point blank: Congratulations, you've defeated us. You've created the exact economy you wanted here. The State of Israel of 2014 is a nation state for rich Jews, for high-tech workers and for generals' children.

 

You want to talk to us about values? You say that David Ben-Gurion and Theodor Herzl are turning over in their graves because we are emigrating to Germany? What would Herzl and Ben-Gurion say about you, the public representatives who, in a gradual but continuous process, have created a state in which young people have no chance of buying a house? A state in which young couples postpone their baby plans because they realize how much it will cost to raise it. A state in which a working person is poor and humiliated. A state in which a student lives like a dog in a lousy apartment.

 

Forget about the Israeli government. I am now talking to you, the citizens. Don't put an effort in protesting against public representatives and hoping that someone will listen to you. Vote with your wings. Flock to Ben-Gurion Airport in masses.

 

-------------

It's not the pudding, stupid

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4580500,00.html

Op-ed: Israel of 2014 is a nation state for rich Jews, high-tech workers and generals' children. So don’t talk to us about Zionism.

Berlin protest's organizer

Published:  10.15.14, 00:12 / Israel Opinion

The Israelis emigrating to Berlin have been called many things in the past week: Weaklings, Nazis, Holocaust deniers and degraders.

 

Finance Minister Yair Lapid said that we were "anti-Zionist," that we were leaving Israel for cheaper pudding and selling our values. Others say that Israel is clearly too expensive, but that we must stay here and fight from within for God's little acre that our nation has obtained.

 

Three years ago, the Israeli society united for a real fight, informing its elected representatives that something isn't working and needs to be fixed. I took to the streets too and participated in the protests, because Israel is my country and Hebrew is my language, and – with all honesty – I would rather live in Tel Aviv than in Berlin.

 

But that protest didn't work. The government changed, but the housing and food prices only soared. I am telling you straightforwardly, there is no point in waiting for elections. There is no point in sticking posts on politicians' walls and "liking" different protests on Facebook in an attempt to influence them. The people may be replaced in elections, the parties may change their names, but the politicians know very well who they work for – and it not for us.

 

Dairy pudding in Berlin. 'Reducing the price of one product is not enough' (photo from Facebook)

 

I really don't feel like sitting like a miserable person in a tent on Rothschild Boulevard and hoping that someone will listen to me and help me improve my situation.

 

I am 25 years old. I don't know anything about economics, I don't know anything about regulation. I do know that even if I work in Israel for 20 years, there is no chance that I will be able to buy an apartment in this country. There is no chance that I will enter the grocery store without thinking 700 times before putting something in my shopping cart.

 

I don't know anything about the real estate market, but it seems weird to me that in cool Berlin an apartment costs half a million shekels, while in a Middle Eastern state attacked by missiles people commit to a mortgage for a NIS 1.6 million apartment.

 

I am saying to the Israeli government point blank: Congratulations, you've defeated us. You've created the exact economy you wanted here. The State of Israel of 2014 is a nation state for rich Jews, for high-tech workers and for generals' children.

 

You want to talk to us about values? You say that David Ben-Gurion and Theodor Herzl are turning over in their graves because we are emigrating to Germany? What would Herzl and Ben-Gurion say about you, the public representatives who, in a gradual but continuous process, have created a state in which young people have no chance of buying a house? A state in which young couples postpone their baby plans because they realize how much it will cost to raise it. A state in which a working person is poor and humiliated. A state in which a student lives like a dog in a lousy apartment.

 

Forget about the Israeli government. I am now talking to you, the citizens. Don't put an effort in protesting against public representatives and hoping that someone will listen to you. Vote with your wings. Flock to Ben-Gurion Airport in masses.

 

The movement I established, Olim LeBerlin ("immigrating to Berlin"), aims to help each and every one of you, both young and old, to escape the violent cost of living in Israel and live in dignity. Why it's clear that if the State of Israel wanted to, it would begin in no time to favor the tenant over the landlord, the junior worker over the tycoon, and your food security over supermarket chains' profit.

 

I'm not even going to offer the government any ideas. Let the government chase me to Berlin in order to bring me back. And believe me, if we get 100,000 or 200,000 Israelis to emigrate to Berlin, the State of Israel will start changing its policy in favor of us for the first time in decades.

 

Yes, it's time for Israel to realize that in today's global world it must prove to us every day that it is an attractive place worth living in. Reducing the price of one product a week is not enough. We have already been in this situation three years ago.

 

We are demanding an attractive overall package: Housing, food and health. And those people who created ideal conditions for the rich and catastrophic conditions for the young people here should not talk to us about Zionism.

 

And one last thing about my identity. I am 25 years old. I served in the army and I was even an officer for several years. I love Israel and I always defend it in every possible forum to ignorant people who criticize us without understanding anything in the middle of a war.

 

But I really don't feel like revealing my identity right now. Why? Because the moment the politicians and the media have a name, a face and an address, it's easy to make everything personal, it's easy to tease, it’s easy to mock. It's much easier to slander a person than to deal with the message that person is trying to convey.

 

And my message is clear: Take care of yourselves and of your future. Israel gave up on you long ago, and it will start looking for you when it starts caring about you.

 

See you in Berlin!