zaterdag 6 mei 2017

= NIMO Blog =

Onderstaand stuk had ik oorspronkelijk op verzoek van OpinieZ geschreven. Ze hadden een aantal auteurs gevraagd iets te schrijven rond de thema’s herdenken en bevrijding. Ik had de vrije hand, werd daaraan toegevoegd. Ik vind het leuk om ook af en toe over andere thema’s dan alleen Israel en de eenzijdige berichtgeving in de media te schrijven, dus ik ging aan de slag. Ik verwerkte ook mijn kritiek op het groeiende rechts populistische en nationalistische sentiment en de opkomst van een partij als Forum voor Democratie in het stuk. Dat bleek toch niet helemaal de bedoeling, want dergelijke kritiek zou onderdeel uitmaken van ‘het standaardverhaal’ dat iedereen al loopt te vertellen, en waar OpinieZ zich juist tegen verzet. Terechte kritiek op de islam (en immigratie, en de EU) zou zo op een makkelijke manier worden afgeserveerd. Links kan zich beter richten op de echte vijanden van onze vrijheid in plaats van op iemand als Baudet, die deze juist verdedigt. Etc.

Naast het feit dat het zeer onfatsoenlijk is iemand eerst uit te nodigen iets te schrijven zonder enige voorwaarde wat betreft inhoud, en het dan te weigeren, is het ook een gemiste kans. Zolang de kritiek op Baudet alleen op Joop.nl staat en de kritiek op linkse blinde vlekken waaronder antisemitisme alleen op sites als OpinieZ, komen we geen stap verder. Ook (eigenlijk juist) mensen die zich herkennen in de kritiek van bijvoorbeeld Baudet op ons systeem, zouden zich ook de kritiek ter harte moeten nemen, al is het maar om hun eigen visie te scherpen. En juist als je een scherpe neus hebt voor alles wat naar rechts extremisme, uitsluiting en stigmatisering van moslims en ‘zwarten’ riekt, is het goed om ook geconfronteerd te worden met vooroordelen uit die hoek, en het gemak waarmee mensen ter linkerzijde aan Joden hogere eisen stellen dan aan anderen. Het is, kortom, altijd goed om ook kritisch naar ‘je eigen kant’ te blijven kijken, je eigen vooroordelen onder ogen te zien, kritisch te zijn tegenover de politieke visie waar je je het meest verwant mee voelt.

Ik heb geen problemen met gefundeerde kritiek op de islam, op hoe Europa functioneert of het immigratiebeleid, integendeel. Wat ik aan de kaak stel is het groeiende cynisme, het grote wantrouwen tegen vaak best goed functionerende instanties en vooral de blinde vlekken voor posities binnen rechts die indruisen tegen onze fundamentele waarden van gelijkheid en vrijheid, zoals ik die bij bijvoorbeeld Baudet en Wilders heb waargenomen. Ik denk dat die, naast inderdaad de radikale islam en gewelddadige bewegingen die in haar naam opereren, een bedreiging vormen voor onze rechtsstaat en vrijheid.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Vrijheid vereist verdraagzaamheid en verantwoordelijkheid

Ratna Pelle

Tijdens de Nationale Dodenherdenking hebben we als het goed is weer even stil gestaan bij de vele (met name Joodse) Nederlandse burgerslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en de duizenden Nederlanders die vielen terwijl ze voor onze vrijheid vochten. Ook de gesneuvelde soldaten van de geallieerde legers die stierven bij de bevrijding van ons land werden op veel plaatsen herdacht. Wat zou er zijn gebeurd als de VS en Canada hadden besloten dat Europa zijn eigen boontjes maar moet doppen? Mogelijk hadden we dan decennia lang onder een wrede en totalitaire militaire dictatuur geleefd, een beetje zoals nu in Noord-Korea. Het is niet vanzelfsprekend in een vrij en welvarend land te wonen, waar burgers worden beschermd in plaats van onderdrukt door de overheid, waar iedereen gelijk is voor de wet, waar de rechtspraak onafhankelijk is, evenals de pers, waar de winkels vol spullen en eten liggen en mensen hun loon netjes op tijd uitbetaald krijgen. Voor ouderen en gehandicapten zijn er (redelijk) goede voorzieningen en iedereen kan, onder bepaalde voorwaarden, een politieke partij beginnen en als volksvertegenwoordiger worden gekozen. Het is goed ook daar af en toe bij stil te staan.

Op veel lijsten van meest welvarende landen, meest gelukkige of tevreden inwoners etc. staat Nederland in de top tien. Dat zou je niet zeggen als je je computer opstart, smartphone aanzet of de krant openslaat en de columns leest. Ook als je sommige politici hoort spreken krijg je de indruk dat de ondergang nabij is, de democratie uitgehold, we worden geleid door zelfzuchtige zakkenvullers en we weldra door als vluchtelingen vermomde terroristen onder de voet worden gelopen. Doemdenken is van alle tijden, maar soms lijkt het toe te nemen naarmate we het beter hebben. De schuldigen zijn in dit wereldbeeld vaak de ‘linkse elite’, Brussel en de media die ons de waarheid zouden verzwijgen.

Voor vrijheid zijn vrije media en vrijheid van meningsuiting essentieel. Met alle kritiek die je kunt hebben op de media (zowel de zogenaamde kwaliteitsmedia als de vaak wat schreeuwerige en populistische online platforms); er is geen sprake van censuur, journalisten worden niet onder druk gezet of bedreigd en er gaan geen websites op zwart, tenzij je de wet overtreedt en bijvoorbeeld oproept tot geweld. De media vervullen een cruciale functie in onze samenleving en juist hun diversiteit houdt ons scherp. Niet de traditionele (vaak voor links uitgemaakte) media, maar sociale media blijken het meest gevoelig voor nepnieuws en propaganda, omdat berichten daar op geen enkele manier gefilterd of gecheckt worden. Bovendien krijgen we daar steeds meer alleen te zien wat we willen zien en wat ons gelijk bevestigt. Juist de confrontatie met verschillende zienswijzen en tegengestelde visies houdt ons scherp.

Je kunt ook een hoop kritiek hebben op de regelgeving vanuit Brussel, maar dat zij onze vrijheid en democratie bedreigt is een omkering van zaken. Autocratische heersers buiten de EU grenzen zijn maar wat blij met deze zelfdestructieve ideeën en bewegingen en hopen dat op een Brexit een Frexit en nog een hoop exits volgen. Het antwoord op twee verwoestende oorlogen was een nauwe Europese samenwerking en afstemming en deze heeft ons inmiddels ruim 70 jaar vrede, vrijheid en een ongekende welvaart gebracht. Dat er nog het nodige schort aan de Europese Unie doet niks af aan het belang van deze samenwerking.

Vrijheid is zoals gezegd niet vanzelfsprekend. Onze vrijheid wordt niet alleen bedreigd door extremistische groeperingen die met aanslagen dood en verderf in het ‘ongelovige Westen’ willen zaaien, maar ook door cynisme en wantrouwen van binnenuit. Nederland wordt geleid door redelijk kundige politici en beleidsmakers, en dat geldt ook voor de EU. Als je rijk wilt worden ga je niet de politiek in maar het bedrijfsleven, waar je in de top ondanks matige prestaties vaak toch op riante bonussen en andere ‘vergoedingen’ kunt rekenen. Dat cynisme richt zich niet alleen op de ‘elite’ en politici, maar ook op de vluchtelingen en mensen met een heel andere visie op de samenleving. Het feit dat sommige vluchtelingen amok maken doet niks af aan de vaak schrijnende verhalen van anderen. Dat sommige criticasters van Zwarte Piet wel erg militant hun punt maken, wil niet zeggen dat we niet moeten openstaan voor hoe deze karikaturale figuur overkomt op veel allochtonen.

Maar ook sommige allochtonen dragen aan deze sfeer bij, door voornamelijk de slachtofferkaart te trekken en er met gestrekt been in te gaan in plaats van begrip te tonen voor ‘onze’ gevoeligheden. Door wel continu racisme tegen getinte mensen en moslims aan de kaak te stellen, maar de ogen te sluiten voor het wijdverbreide antisemitisme in eigen kring. We hebben nu zowel een radicale allochtonenpartij die meer sympathie voor een autocratisch leider buiten de EU heeft dan voor onze eigen premier, en een rechts nationalistische partij die meent dat de EU onze ondergang zal inluiden en we ons vooral niet met andere volken moeten vermengen.

Het zijn dergelijke extreme posities die onze vrijheid onder druk zetten. Een vereiste voor vrijheid is verdraagzaamheid, en verantwoordelijkheid. Niet alleen het opkomen voor eigen belangen en achterban, maar vanuit de eigen achtergrond ons land versterken en weerbaar houden tegen bedreigingen, van buitenaf en binnenuit.

donderdag 4 mei 2017

Racisme, islamofobie en antisemitisme (vervolg)

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/05/03/racisme-islamofobie-en-antisemitisme/

= IMO Blog =

Natuurlijk zijn er duidelijke verschillen tussen antisemitisme en islamofobie. Ik heb overigens ook veel moeite met dat tweede woord, juist omdat het probeert beide wel op een lijn te zetten. Religiekritiek klinkt neutraler, maar veronderstelt ook rationaliteit en die is in het islamdebat zoals gezegd weleens ver te zoeken. Religiekritiek veronderstelt daarnaast ook dat het om meer dan één religie gaat. Ik denk dan eerder aan radikale atheïsten zoals Richard Dawkins en niet aan mensen als Geert Wilders. Dus toch maar islamofobie voor mensen die in de islam een bedreiging zien en de invloed/verspreiding van de islam zoveel mogelijk willen tegen gaan. Wat onderscheidt de islamofoob in wezen van de antisemiet?

Mensen die in beide vooral overeenkomsten zien, vergelijken deze tijd graag met de jaren ’30 van de vorige eeuw en de aanloop naar de Holocaust. De mechanismen van stigmatisering en uitsluiting zijn immers hetzelfde, zo redeneert men, en je kunt bij veel dingen die toen over Joden werden gezegd nu moslims invullen en het kan zo uit het partijprogramma van de PVV komen. Waarom wachten totdat de rampen zich voltrekken en niet nu, met de kennis van waartoe zaken kunnen leiden, eerder ingrijpen? We zouden immers altijd waakzaam zijn tegenover uitsluiting en onrecht, dat was toch de les die we uit de oorlog hebben geleerd? Dat klopt, maar als je te snel brand roept komt er niemand meer als er echt brand is. Daarbij maakt de soms extreme focus op alleen de moslims als underdog blind voor bijvoorbeeld hedendaags antisemitisme, dat gedeeltelijk ook juist uit die hoek komt.

In Trouw schreef Robert Vuijsje hierover in een lang artikel. Hij verwondert zich erover dat hij voor veel van de moderne antiracisten ‘wit’ is, en op één lijn wordt gesteld met ‘reguliere witte Hollanders’, terwijl hij zichzelf helemaal niet als Nederlands ziet en evenzeer van allochtone komaf is als veel van de mensen die hij voor zijn serie in de Volkskrant interviewt. Joden zijn zelfs daders geworden, ze staan aan de verkeerde kant:

Het is een van de contradicties in de antiracismebeweging: een obsessieve belangstelling voor de ene vorm van racisme en de historische context ervan en een desinteresse in een andere vorm van racisme die zo ver gaat dat niet eens wordt erkend dat in Nederland een rijke geschiedenis bestaat van antisemitisme.

De gevolgen van de slavernij zijn nog steeds overal aanwezig in de Nederlandse maatschappij, maar hoe Joden 75 jaar geleden massaal uit dit land werden afgevoerd naar vernietigingskampen – van het sentiment dat daartoe kon leiden is zogenaamd niets meer te merken.

(…)

Als Joden horen wij niet bij de meerderheid, maar we worden ook niet meer erkend als een minderheid. Je zou denken dat het voor antiracisten een speerpunt was: een herdenking van de grootste racistische moordpartij uit de recente vaderlandse geschiedenis. Helaas is dit niet het geval.

Het blijkt enorm moeilijk voor de ‘moderne antiracisten’, zoals hij de mensen noemt die het felst tegen Zwarte Piet ageren, het slavernijverleden aankaarten, en het over ‘witte mensen’ en hun privileges hebben, om ook oog te hebben voor Jodenhaat. Maar helaas horen we deze mensen niet wanneer er antisemitische incidenten plaatsvinden, een rapper Joden en homo’s beledigt of een neo-nazi site lijsten van Joodse en niet-Joodse ‘volksvijanden’ op internet zet. Nee, het is altijd het CIDI dat dan protesteert, waarop soms wordt verzucht dat de joden er wel altijd snel bij zijn als iemand zich even wat ongenuanceerd uitlaat.

Waarom maakt een Sunny Bergman zich niet even boos om antisemitisme als om racisme? Beide zijn toch even fout? Is dat misschien omdat sommige moslims zich zelf nogal antisemitisch uiten? Of omdat men het beleid van Netanyahu de Joodse gemeenschap aanrekent? Velen voelen zich immers, ondanks vaak stevige kritiek, toch verbonden met Israel en zien hierin niet alleen een land waar ze welkom zijn en ‘thuis’ kunnen komen, maar ook een land waar je heen kunt als de grond onder je voeten in Europa wederom te heet zou worden.

Maar ook veel mensen die zich opwerpen als anti-antisemieten zijn selectief verontwaardigd. Ze hebben er geen probleem mee wanneer Wilders of Baudet moslims en niet-westerse culturen in het algemeen minderwaardig en gevaarlijk noemen. Wanneer wordt gesuggereerd dat de meeste vluchtelingen criminelen en terroristen zijn die onze cultuur kapot willen maken, wanneer Sylvana Simons de meest walgelijke zaken naar haar hoofd krijgt. Sterker nog, sommigen doen hier enthousiast aan mee. Wanneer moslims of donkere mensen zich beklagen over racisme en discriminatie, doen ze aan ‘huilie-huilie’, zo lezen we op GeenStijl en De Dagelijkse Standaard. Als ze het hier niet bevalt, dan rotten ze toch fijn op naar hun eigen land? wordt moeiteloos gezegd over mensen wiens ouders hier in de jaren ’60 naartoe kwamen om in onze fabrieken de arbeidstekorten op te vangen. Hierheen gehaald op verzoek van het bedrijfsleven, met steun van de VVD.

Vuijsje schrijft:

Dit is een van de andere contradicties bij antiracisten: ze eisen verdieping en empathie op voor het verhaal van de eigen groep, maar brengen geen enkele interesse op voor het verhaal van de ander.

Dit is een van de contradicties van zowel veel antiracisten als anti-antisemieten: het lijkt erg moeilijk empathie op te brengen voor een andere minderheid die eveneens heeft geleden en nog met discriminatie en stigmatisering te maken heeft. Het grootste verschil tussen racisme gericht tegen Arabieren en andere niet-westerse allochtonen en antisemitisme is wellicht dat de mensen die het het felst bestrijden vaak lijnrecht tegenover elkaar staan.

Maar het is toch zeker een groot en wezenlijk verschil dat de Joden daadwerkelijk massaal zijn uitgemoord, terwijl het ergste wat moslims in de moderne geschiedenis overkwam wat nare uitspraken van Wilders waren, wat afwijzingen bij sollicitaties en negatieve blikken of een enkele scheldpartij op straat? Ook allemaal niet leuk, zeker, maar toch van een iets andere orde? Aldus Vuijsje in iets andere bewoordingen in zijn stuk. En zijn moslims daarnaast niet zelf ook deel van het probleem? Uit naam van hun religie worden mensen opgeblazen, de keel doorgesneden, ontvoerd en verkracht.

Het is waar dat de slavernij langer geleden is en dat we te makkelijk doen alsof de periode 40-45 een afwijking was die verder buiten onze verlichte westerse cultuur staat. Het was recenter, het was op grotere schaal, en juist het nog altijd levendige westerse antisemitisme laat zien dat het niet zozeer een afwijking was maar een extreme voorvoering van in het westen reeds lang gewortelde ideeën. Denk bijvoorbeeld aan Luthers tirades tegen de Joden, een man die dit jaar in het bijzonder wordt geëerd als een belangrijke historische figuur in onze geschiedenis. Zijn antisemitisme wordt benoemd, maar speelt geen grote rol en doet niet echt af aan de feestelijkheden.

Ander voorbeeld zijn de christelijke bekeringsverhalen in kinderboeken over Joden waarover historicus Ewoud Sanders onlangs een boek publiceerde. In soms bloederige verhalen wordt verteld over Joden die zich tot het christendom bekeren en vervolgens door hun eigen familie worden geschopt, geslagen en zelfs gekruisigd uit woede en wraak. Joden als bloeddorstige en haatdragende figuren, die zelfs bereid zijn hun kinderen in een smeltoven te stoppen. Dit laatste boek stond nog in de jaren ’50 in het Nederlands Taalboek voor de r.k. lagere school. Na ophef werd het uit de circulatie genomen, maar dergelijke verhalen worden nog steeds uitgegeven door protestantse uitgeverijen, zoals het boek ‘De zoektocht van Lea Rachel’. Uit de NRC van 4 maart:

We citeren de heer (inmiddels dr.) Ewoud Sanders: “De zoektocht van Lea Rachel gaat over een dertienjarig Joods meisje, Lea Jacobson, dat dankzij christelijke buren tot de overtuiging komt dat Jezus de Messias is. Haar vader (gebogen neus, zwarte baard) heeft juist een grondige hekel aan ‘vuile christenen’, die hij steevast gojims noemt. Als vader Jacobson over hen praat ‘spuwt hij altijd op de grond’. Lea’s broer en zus verzinnen van alles om hun christelijke buren weg te pesten: het ‘leuke spel’ gojimpakkertje. Als de buren verhuizen, maken zij een vreugdedansje. Later krijgt Lea te maken met Joodse jongens die haar mishandelen en haar bijbel verbranden, met rabbijnen die haar bedreigen en proberen om te kopen, met orthodoxe Joden die haar opsluiten en dagenlang niets te eten geven.”

Het CIDI nam contact op met uitgeverij Den Hartog, die lieten weten te zijn geschrokken van deze inhoud en daarom het boek niet meer te herdrukken. Men zou ‘in beraad nemen om de resterende voorraad aan de handel te onttrekken’, maar dat is niet gebeurd. Een paar dagen later liet een woordvoerder weten: ”Door het boek niet te herdrukken hebben we al een mooi gebaar gemaakt. Dit vinden wij voldoende om aan de grieven tegemoet te komen. We staan onverkort achter deze uitgave.” Ongelofelijk. Maar even ongelofelijk is het weinige stof dat de kwestie deed opwaaien. Omdat Sanders jarenlang een rubriek in de NRC heeft kreeg hij daar een lang artikel, maar de antiracistische goegemeente leek het niet te boeien.

Zoals gezegd ondernam het CIDI met succes actie tegen de neonazi site altrechts.com. Deze website was ikzelf enkele weken eerder tegengekomen toen ik citaten van Baudet googelde, maar de pagina met de Joodse en niet-Joodse volksvijanden was mij toen ontgaan (of stond er nog niet op). Inmiddels is de site offline. Inmiddels zijn er onder andere namen echter alweer nieuwe lijsten opgedoken. Dit zijn allemaal voorbeelden van antisemitisme dat niet aan allochtonen en de islam kan worden gelinkt, maar onderdeel is van onze eigen christelijke en westerse cultuur. En daarom wordt het wellicht door beide kampen nogal genegeerd: de antiracisten zijn alleen geïnteresseerd in racisme tegen niet-westerse allochtonen en daar horen de Joden niet bij, en veel mensen die het voor Joden (zeggen) op te nemen, zijn vooral geïnteresseerd wanneer het past in hun verhaal van een goede en verlichte westerse cultuur waar de Joden deel van uitmaken, die wordt bedreigd door niet-westerse barbaren.

Het was eeuwenlang normaal om niet-westerse buitenlanders als minderwaardig te zien. Donkere mensen werden als slaven verhandeld, als apen op tentoonstellingen en kermissen getoond, er werd onderzoek gedaan naar schedelgroottes en andere zogenaamde rassenkenmerken, en vooraanstaande denkers, schrijvers en staatslieden waren racistisch en antisemitisch. Omdat de Joden zich meer dan andere minderheden in ons midden vestigden, werden zij hier in de meest extreme vorm slachtoffer van. In bijna ieder dorp woonden wel Joden, behalve wanneer zij werden verjaagd na het decreet van een nieuwe heerser. Antisemitisme was zo fel en alomtegenwoordig omdat de Joden als concurrenten van het christendom werden gezien, door hun weigering zich te bekeren stelden zij de christelijke versie van de Bijbel ter discussie.

Dat moslims heden ten dage zelf ook deel van het probleem zijn doet niks af aan de kwaadaardigheid van uitsluiting, stigmatisering en vijanddenken tegen bepaalde bevolkingsgroepen of religies. In de principes van apart zetten en uitsluiten zitten veel overeenkomsten. Wel bemoeilijkt het slachtofferdenken van sommigen de discussie. Het zou mooi zijn als moslims in grotere getalen en royaler zouden erkennen dat in naam van hun geloof op dit moment wel erg veel rottigheid wordt uitgehaald, en soms wat fel uitgevallen kritiek daarop niet gelijk stellen aan racisme. En rechts populisten die alle vrijheid van meningsuiting opeisen voor zichzelf moeten ook verdragen dat allochtonen weleens minder aardige dingen over onze cultuur te zeggen hebben, een cultuur die bovendien wat minder ‘judeo’ is dan Wilders en Baudet & co het graag voorstellen. Een cultuur die met vallen en opstaan probeert haar nare kanten kwijt te raken en te verwerken. En daarbij geregeld dreigt terug te vallen.

Ratna Pelle

Racisme, islamofobie en antisemitisme (IMO)

Demonstratie in New York, 9 april 2011 (foto Getty images)

Racisme, islamofobie en antisemitisme

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/05/03/racisme-islamofobie-en-antisemitisme/

= IMO Blog =

In mijn mijn vierluik over Thierry Baudet kwamen ook de lastige en vaak onterecht op één lijn gestelde begrippen islamofobie, racisme en antisemitisme even aan bod, o.a. toen ik een citaat van Martijn de Koning aanhaalde uit mei 2016, waarin hij het had over het ‘racialiseren van moslims’. Ik beloofde toen er later op terug te komen. De Koning stelt dat kritiek op moslims wel degelijk racistisch kan zijn, omdat vaak op dezelfde manier over ze wordt gesproken als bij racisme: ‘… als een herkenbare groep die specifieke, onveranderlijke en natuurlijke eigenschappen wordt toegedicht en die als inferieur geldt.’ Hij hekelt hoe veel politici een groep ‘die divers is in opleidingsniveau, in etnische herkomst en in politieke en religieuze overtuiging één label [krijgt] opgeplakt. Vervolgens wordt het gedrag van de mensen in deze groep verklaard op basis van een doembeeld van de islam, die per definitie intolerant, agressief en onverenigbaar met het ideaalbeeld van het liberale en/of joods-christelijke Westen zou zijn’.

Dit argument wordt door veel antiracisten gebruikt en ik kan er een heel eind in mee gaan. Er wordt vaak behoorlijk generaliserend over moslims gesproken, in termen waar lang niet iedere moslim zich in zal kunnen vinden. Men heeft vaak het gevoel zich steeds tegen deze stereotyperingen te moeten verdedigen en voelt zich daarom in het defensief gedrukt. Dit geldt overigens niet alleen voor moslims, maar voor zowat alle minderheden, maar bij moslims komt dit effect samen met de discussie over integratie, het uit naam van de islam gepleegde geweld en de vraag in hoeverre mensen uit andere culturen zich moeten aanpassen of wij juist open moeten staan voor verschillen.

Geestelijk of lichamelijk gehandicapten klagen ook over stigmatisering, en de soms infantiele manier waarop ‘gewone’ mensen ze bejegenen. Ook homo’s hebben nog steeds met stereotype opvattingen en discriminatie te maken, en dat geldt nog sterker voor transgenders en mensen die zich als genderneutraal zien. En zopas las ik een stuk van iemand met een diagnose autisme die zich ergert aan de vaak negatieve benadering van zijn ‘handicap’. Hij heeft ook gelijk maar een nieuw woord verzonnen voor zijn aandoening om het uit de negatieve sfeer te halen: “Maar de samenleving blijft hardnekkig volhouden dat er sprake is van een ziekte die genezen moet worden, in plaats van natuurlijke diversiteit van neurologische compositie.” Hij heeft het vervolgens over de ‘de repressieve opstelling van de rest van de samenleving ten opzichte van neurodiversiteit’. Prachtig woord voor een aandoening die vaak (ten onrechte) gelijk wordt gesteld met gebrek aan empathie en slechte communicatie.

Dit alles is natuurlijk geen racisme, al zijn de mechanismen die eraan ten grondslag liggen wel voor een groot deel identiek. We onderscheiden seksisme, homofobie, en zelfs speciesisme (jezelf boven dieren stellen en hun discrimineren) en er zijn nog veel meer varianten te bedenken, maar ridiculiseer je daarmee niet het werkelijke racisme? Het racisme van de nazi’s, maar ook van het apartheidssysteem in Zuid-Afrika en de slavenhandel? Net als bij antisemitisme is de vraag: als iedereen wel een beetje racistisch is (uit psychologisch onderzoek blijkt keer op keer dat we ons allemaal net iets prettiger voelen bij mensen die op ons lijken, dezelfde religie hebben, dezelfde huidskleur en uit hetzelfde milieu komen, en ook dat we knappe mensen positievere eigenschappen toedichten dan minder knappe en sneller een gunst zullen verlenen), dan verliest het woord zijn waarde en wordt het nietszeggend.

Is een schuine mop of een niet ter zake doende opmerking over het uiterlijk van een vrouw seksistisch? Is het verkeerd van gehandicapten te spreken in plaats van ‘anders mobielen’? En mag je iemand die in jouw ogen niet goed luistert ‘autistisch’ gedrag verwijten? Het zijn allemaal zaken die als kwetsend kunnen worden ervaren, maar hoe zwaar moeten we eraan tillen? Mogen we van minderheden en mensen met één of andere beperking of vorm van anders-zijn verwachten dat ze af en toe tegen een misplaatste grap of zogenaamd gevatte opmerking kunnen? En wie bepaalt dan wat wel normaal is en wat afwijkend en hoever die grappen mogen gaan? Wanneer ik over racisme nadenk stuit ik vaak op dit soort problemen, oftewel: waar ligt de grens tussen algemeen ongevoelig gedrag en gedrag of ideeën die voortkomen uit racistische/seksistische etc. vooroordelen?

Volgens Jonathan van het Reve, die reageerde op Martijn de Koning, is het allemaal eigenlijk heel simpel:

Wie bezwaren tegen de islam toch per se wil blijven vergelijken met racisme, zal telkens weer aanlopen tegen een groot, fundamenteel verschil tussen die twee. Racisme is namelijk altijd en overal totale bullshit. Er zit niks in, ook niet een beetje. Het is alleen maar haat. Om een racistisch betoog te ontkrachten, hoef je dus niet geduldig uit te leggen dat ook Aziaten heus erg aardig kunnen zijn – wie dat niet snapt, is te achterlijk om mee te praten. Zeg je iets racistisch? Dan ben je gewoon af.

Diezelfde Van het Reve neemt het aan het einde van zijn lange betoog op voor Abou Jahjah, die onterecht van antisemitisme zou worden beschuldigd:

Abou Jahjah, die de Deense Mohammed-cartoon dus racistisch noemt, wordt zelf vaak van jodenhaat beschuldigd vanwege zijn kritiek op Israël. In hetzelfde gesprek bij Pauw vertelt hij zuchtend hoe lastig dat is: ‘Als ik niet meer over zionisme mag praten, hoe kan ik dan kritiek uiten op Israël?’ Dat is precies het punt, maar hij snapt het blijkbaar alleen als het hem zelf overkomt. Of hij snapt het mechanisme juist heel goed, en gebruikt het bewust in zijn voordeel. Hoe dan ook: kritiek op Israël automatisch gelijkstellen aan antisemitisme is net zo contraproductief als kritiek op de islam afdoen als ‘islamofobie’.

Nee, Jonathan, jij hebt het zelf ook niet begrepen. Abou Jahjah zegt dat hij alleen maar kritiek heeft op Israel, maar daarachter gaat wel degelijk Jodenhaat schuil. Kritiek op Israel automatisch gelijkstellen aan antisemitisme is inderdaad net zo contraproductief als kritiek op de islam afdoen als racisme. Maar soms gaat antisemitisme gekleed in een antizionistisch jasje, en soms wordt racisme verborgen achter wollige mooipraterij over onze cultuur die zoveel beter of ontwikkelder zou zijn en onze superieure waarden of religie. Soms, niet altijd. En dus moet je verder kijken naar wat iemand zegt en wat iemand doet. Het verleden van Abou Jahjah is wat dat betreft veelzeggend. En dan nog is de precieze grens soms lastig te trekken. Het verschil tussen islamkritiek en racisme is dus niet altijd zo eenduidig. Daarom blijft de discussie hierover ook maar oplaaien, net als de discussie over kritiek op Israel en antisemitisme.

De vraag is ook wat je verstaat onder ‘kritiek’. Mensen die zichzelf zien als kritisch ten opzichte van Israel hebben het soms over etnische zuiveringen, apartheid en vergelijken Israels acties soms zelfs met die van de nazi’s of andere vreselijke oorlogsmisdadigers. Dat noem ik geen rationele kritiek meer als je kijkt naar de feiten, en als je Israel op een aantal punten vergelijkt met andere landen die in een voortdurend conflict zijn met opstandelingen en/of vijandige buurlanden. Dat is Israel bashing, dat is selectieve verontwaardiging, dat is al het negatieve gigantisch uitvergroten en de context en oorzaken volledig negeren. Het is bronnen op hun woord geloven die men wat betreft andere onderwerpen met een flinke korrel zout zou nemen. Er zit vaak, maar niet altijd dus, ook Jodenhaat achter, of onbewuste negatieve vooroordelen over Joden waardoor iets lelijks dat zij doen veel meer woede en emotie oproept.

Zo heeft Wilders ook niet slechts rationele kritiek op de islam als religie. Naast zijn doelbewuste provocaties en grove beledigingen, legt hij alles wat moslims doen op zijn negatiefst uit. Zaken die eigen zijn aan zowel de islam als andere religies worden alleen moslims kwalijk genomen. Extremisme van Joden en christenen wordt genegeerd, en gematigde moslims bestaan niet; dat zijn feitelijk ook radikale moslims die aan ‘taqijja’ doen, een soort appeasement om ons om de tuin te leiden. Moslims zijn dus per definitie slecht, ook wanneer dat niet uit hun woorden en daden blijkt. Zoiets zeggen antizionisten ook over Israel. Als het homo’s goed behandelt, is dat pinkwashing en slechts bedoeld om ons zand in de ogen te strooien. Als het Palestijnse kinderen in ziekenhuizen behandelt of snel hulpteams naar een rampgebied stuurt, is dat slechts om af te leiden van haar vreselijke misdaden tegen de menselijkheid.

Met mensen met een dergelijke visie is niet te praten. Ze hebben geen ‘kritiek’ maar zijn vervuld van haat. Ze zijn immuun voor argumenten. Ook zij zijn dus af, in de woorden van Jonathan van het Reve, al verpakken ze hun haat nog zo netjes als religiekritiek of kritiek op Israel. Hun haat of afkeer komt gevaarlijk dicht bij racisme en antisemitisme. Onder die haat zitten vaak weer vooroordelen en stereotyperingen van bepaalde bevolkingsgroepen. En zo kom je toch ook weer bij het punt van De Koning uit, dat moslims (en andere minderheden) ‘geracialiseerd’ worden.

Ratna Pelle

(vervolg hier)

dinsdag 2 mei 2017

Israel viert haar 69ste verjaardag ~ enquete: ook meeste Arabieren trots op hun land

Misschien vanwege het uitblijven van vrede en vanwege de voortdurende internationale kritiek, leggen Israeli’s bij de viering van hun onafhankelijkheidsdag vaak de nadruk op de vele technologische vindingen die de Joodse staat voor de mensheid heeft ontwikkeld. Zeker is de belangrijkste ontwikkeling geweest dat Israel het Joodse volk nieuwe hoop en elan heeft gegeven na een desastreuze periode, dat zou eigenlijk genoeg moeten zijn.

Wouter

___________

Israel viert haar 69e verjaardag

BY KITTY HERWEIJER / ON 01/05/2017 AT 21:00 / TAGS: TERRORISME

http://www.cidi.nl/israel-viert-haar-69e-verjaardag/

Na Yom Hazikaron -de dag waarop alle gesneuvelde soldaten en slachtoffers van terreur worden herdacht- afgesloten te hebben begint Israel vanavond met de viering van haar 69e verjaardag. Op Yom Haatsmaoet wordt gevierd dat Israel een onafhankelijke staat werd op 14 mei 1948.

Op deze avond van Yom Haatsmaoet bereikte Israel de 8,7 miljoen inwoners, waarvan 74,7 procent joden en 20,8 procent Arabieren. Ondanks omringd te zijn door vijandig gezinde staten, heeft Israel in 69 jaar weten uit te groeien tot wat sommige noemen een ‘Start-up Nation’ met een hoogontwikkelde technologie en wetenschapssector.

*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*

On Israel's 69th Birthday, Both Jews and Arabs Say They're Proud to Be Israeli, Survey Says

Both Jews and Arab think the country's leadership doesn't do a good job of listening to them, but are overall proud to be Israeli, survey finds

Judy Maltz May 01, 2017 9:14 AM

http://www.haaretz.com/israel-news/1.786436

On the eve of Independence Day, most Israelis are optimistic about the future of their country but critical of their leaders, according to a survey published on Sunday.

The survey, published jointly by the Jerusalem-based Israel Democracy Institute and Tel Aviv University, found that 71 percent of Israelis (73 percent of Jewish respondents and 61 percent of Arab respondents) were either “very” or “quite” optimistic about the country’s future.

Yet, almost the exact same percentage said they thought their leaders were “not so good” or “not good at all” at paying attention to what they wanted. Jews tended to be harsher than Arabs: Barely 2 percent of the Jewish respondents thought that Israel’s leaders did a “very good” job of listening to their wants, while among Arab respondents, almost 19 percent did.

The survey was conducted among a representative sample of 600 respondents with a 4.1 percent margin of error.

Just under half of those questioned – 47.5 percent – categorized Israel’s situation today as “good” or “very good.” Arabs tended to be more upbeat in this regard than Jews: More than 56 percent of Arab respondents described the country’s situation as either “good” or “very good,” as compared with only 44 percent of Jewish respondents.

When asked about their personal situation, however, Jews felt better about themselves than Arabs. Almost 75 percent of Jewish respondents described their personal situation as “good” or “very good,” compared with 57 percent of Arab respondents. Only 0.2 percent of Jewish respondents described their personal situation as “very bad,” compared with 4 percent of Arab respondents.

More than 80 percent of the respondents said they were “quite proud” or “very proud” to be Israelis. As might be expected, Jewish respondents took greater pride in their Israeli identity (86 percent), but even among Arab respondents, a majority of 51 percent described themselves as “quite proud” or “very proud” to be Israeli.

When asked, however, to what extent they felt part of the state of Israel and its problems, almost 22 percent of the Arab respondents said “not at all” – the same answer was given by just 2.5 percent of the Jewish respondents.

Most Israelis surveyed thought their leaders did a good or fairly good job of guaranteeing security and economic stability. In contrast, most thought they did a poor job of narrowing social gaps.