zaterdag 26 mei 2012

Knessetlid Einat Wilf praat bij CIDI over Palestijnse vluchtelingenvraagstuk

 

Een erg interessant bijeenkomst lijkt me, maar zelf zit ik dan in het buitenland.

De VN heeft 2 vluchtelingendefinities: ‘Palestijns vluchteling’ en ‘vluchteling uit enig ander land’, een bizarre situatie.

 

RP

-------

 

Knessetlid Einat Wilf praat bij CIDI over vluchtelingenvraagstuk

http://www.cidi.nl/Agenda.html#EVENT-IDef71ce320f2cc45eff76bd9936bf4eb9

20:00 - 22:00

 

Op woensdagvond 30 mei 20.00 uur zal de Israelische politica dr. Einat Wilf op uitnodiging van CIDI in het Wyndham Apollohotel te Amsterdam praten over de rol van het vluchtelingenvraagstuk bij Israelisch-Palestijnse vredesbesprekingen.

 

Dr Einat Wilf (42) is voorzitter van de Knesset fractie van Atsmaoet (Onafhankelijkheid), de partij van minister van Defensie Barak. Ze is een wetenschapper, die haar politieke carrière begon als politiek adviseur van de Israelische president Shimon Peres. Ze is doctor in de politieke wetenschappen aan de Universiteit van Cambridge en heeft diverse boeken en publicaties op haar naam staan.

 

Vanuit de Knesset leidt Wilf een initiatief om de Verenigde Naties ervan te overtuigen dat er gelijke criteria moeten gelden voor alle vluchtelingen ter wereld. Dat is nu niet zo, want de VN schuift Palestijnen onder de term vluchteling die daar niet onder zouden vallen, als ze tot een andere bevolkingsgroep zouden behoren.

 

De speciale VN vluchtelingenorganisatie voor de Palestijnen UNRWA stelt dat er in totaal vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen zijn. Daarmee worden ook diegenen meegeteld die nooit in Brits Mandaatgebied Palestina zijn geweest. Het Palestijnse leiderschap eist dat in een vredesregeling al deze personen gevestigd moeten worden in Israel, waarmee Israels Joodse meerderheid zou verdwijnen. Wilf wil dat de VN zijn definitie voor Palestijns vluchteling bijstelt. Daarmee vergroot de VN zijn geloofwaardigheid en wordt een oplossing van het Israelisch-Palestijns conflict vergemakkelijkt. 

 

Aanmelding verplicht!

Plaats: Wyndham Apollohotel, Apollolaan 2 te Amsterdam

E-mail: cidi@cidi.nl

Telefoon: 070-3646862

Toegangsprijs: gratis

 

Gijzelaar in Sinai, vluchteling in Israel

 

Een indrukwekkend verhaal over de vreselijke martelingen die Afrikaanse vluchtelingen ondergaan wanneer zij in de handen van Bedoeienen in de Sinai vallen. Zij vragen veel losgeld voor de vluchtelingen, en laten de familie het geschreeuw van de gevangenen horen via de telefoon om meer losgeld los te peuteren. De familie van Kahasa heeft tien maanden nodig gehad om de gevraagde 30.000 Dollar bij elkaar te sprokkelen. Kahasa is een wrak geworden, met brandwonden over zijn hele lichaam, nauwelijks in staat om te lopen. Israel vangt deze mensen op, maar daar is niet iedereen blij mee, zoals blijkt uit een grimmige demonstratie in Tel Aviv van de week. En deze mensen hebben eigenlijk uitgebreide en gespecialiseerde zorg nodig, en die kan of wil Israel ook niet bieden. Egypte zou natuurlijk onder druk gezet moeten worden om deze walgelijke Bedoeienenbendes eens aan te pakken. Overigens zijn Israelische Bedoeienen soms medeplichtig:

 

Kahasa's family gathered the ransom money in their village and in the Eritrean diaspora abroad. About half of that country's population is said to be living outside it today. The money was transferred to Israeli Bedouin who confirmed the receipt of the ransom by phone to the Bedouin in Sinai. The usual procedure.

 

Eigenlijk zouden Egypte en Israel samen moeten werken om dergelijke problemen op te lossen, maar dat zit er niet bepaald in. Ook de Egyptische autoriteiten behandelen de asielzoekers uit Afrika overigens niet bepaald zachtaardig.  

 

RP

---------

 

Between an uncertain future and a safe haven

http://www.haaretz.com/weekend/twilight-zone/between-an-uncertain-future-and-a-safe-haven.premium-1.432595

One endured torture at the hands of Sinai Bedouin and has an uncertain future, the other is glad to be living and working in a democratic country like Israel and is even reading Ariel Sharon's biography; two faces among a myriad of African refugees.

By Gideon Levy | May.25, 2012 | 9:43 AM

 

Eritrean asylum seeker Habos Kahasa was a prisoner for 10 months in the hands of Bedouin abductors in Sinai. Every day he underwent torture, including burning plastic melted on his back and beatings on all parts of his body. For four months he was shackled in a subterranean hiding place. Then he was sold to other abductors and spent about half a year in a crowded room, 5-by-4 meters, together with another 48 captives, with each group of 10 bound to one another with iron chains. Sixteen of them did not survive the horrors of torture. Six are still being held and abused by their captors, since their families have not succeeded in raising the ransom money demanded for their release.

Activists in the Eritrean community in Israel estimate that nearly 1,000 of their compatriots have undergone a similar experience of abduction and torture on their way to Israel; only last week 107 were abducted. For the women among them, the experience has also included cruel rape. All this is happening not far from Israel's southern border, and the government wants to deport the survivors.

Every day Kahasa's captors phoned his family in Eritrea and put the phone next to him so they could hear his cries, in order to ratchet up the pressure on them to assemble the ransom. Only after 10 months was his family able to raise the final agreed-upon amount, $30,000. A month ago Kahasa was released and dumped near the border dividing Egypt and Israel.

We recently went to visit him in a divided apartment on the fourth floor of a shabby building in downtown Petah Tikva. Kahasa is living there with three of his countrymen, in one room, all sharing a single bed, which takes up most of the space; in the room next door are four Palestinian laborers. One cooking pot, one gas ring, one bag of sugar, a few tattered clothes hanging on a railing and a parade of cockroaches.

We sat on the bed and listened to his story. Kahasa speaks in a whisper, his eyes seeming to bulge out from their sockets, his body shrunken and scarred, his face pale. He has difficulty standing up and moving his arms, which are scorched along their entire length. His back is covered in burns.

When Kahasa finally made his way into Israel at the end of last month he was immediately taken to the Soroka Medical Center in Be'er Sheva, where doctors gave him a number of blood transfusions. After about a week he was released, transferred for a day's detention at the Saharonim Prison and then sent, like all asylum seekers, to the central bus station in Tel Aviv.

Now no one is looking after Kahasa, apart from his handful of friends and a dedicated Israeli volunteer, Sigal Rosen, from the Moked: Hotline for Migrant Workers. He is still unable to leave his apartment - if he were to, he wouldn't be able to climb back up the four flights of stairs to his floor. Only the new clothes his Eritrean friends have bought for him afford him any semblance of a human appearance.

Kahasa, 22, says he never even thought of coming to Israel. He fled the horrors of his country, which include endless military service under harsh conditions, and intended to resettle in neighboring Sudan, where he has relatives. However, immediately after he and a friend crossed the border into that country, they were captured by a gang of Bedouin, and taken, bound and blindfolded, into Sinai.

Initially his captors demanded only $5,500, but after he was "sold" to members of a different tribe the amount soared to $30,000, an unimaginable sum in Eritrea. The torture began on the first day of his captivity and did not stop until his release, Kahasa says.

The first four months, held underground, were the most difficult. He often lost consciousness. He says now that he didn't think he would survive captivity.

Eritrean activist Gebrihiwot (Gabriel ) Takala, who was with Kahasa when we met him, related that only thanks to his wonderful capacity for survival did Kahasa emerge from his ordeal in fairly good condition, relative to other captives. Kahasa's friend, who was captured and released along with him, is still hospitalized in serious condition.

The torture included beatings every morning on the soles of the feet and every evening on the palms of the hands, with the scorching of burning plastic in between. The captives received hot food only once a day: a wretched meal of pita and a rice dish. They did their toileting inside the room, chained to one another; washing was not an option. The captors allowed the men to shave their heads twice during the 10 months, after the place became infested with lice and fleas.

Kahasa's family gathered the ransom money in their village and in the Eritrean diaspora abroad. About half of that country's population is said to be living outside it today. The money was transferred to Israeli Bedouin who confirmed the receipt of the ransom by phone to the Bedouin in Sinai. The usual procedure.

Then Kahasa was released and left a few kilometers from the Israeli border. His wounds had already scabbed over but the other nine captives who were released along with him on that day, April 25, were still bleeding. Two died of exhaustion before managing to crawl to the border.

On the other side of the border Israel Defense Forces soldiers immediately took Kahasa to Soroka. In addition to his injuries, he was also swollen from malnutrition. After his release from the hospital and prison, he was given residence papers and a bus ticket to Tel Aviv.

'The Jews are better'

Kahasa's first night in the city was spent as the guest of Gabriel Takala, who gathered him up from Levinsky Park; after three days he moved to Petah Tikva.

Every attempt to talk to him about his future is met with an embarrassed smile and oppressive silence. He is still very much in pain.

A pleasant spring afternoon in Levinsky Park. The people in line to receive a hot meal from the volunteers of Lev Lesharet (Hearts to Serve, a charitable organization based in Jerusalem ) wait patiently. Among those waiting are a number of asylum seekers who arrived only this morning. The volunteers - a Christian woman from Holland, a Muslim woman from East Jerusalem and a British-Israeli Jew who believes in Jesus - serve up a dish of beans and rice, a thick slice of bread, and a Christian religious book in the language of Sudan or Eritrea. Scores of Africans sprawl in the relatively well-tended and clean park. A former Israeli who lives in Los Angeles observes the scene and says the food given out by the Salvation Army in his city looks a lot less tasty. "The Jews are better," he says.

Ziyad, a Palestinian, is also looking on: "What is it, this country? A Jewish state? Do you want the whole world in this little country? Walla, I don't understand you people. I am from Hebron and need a permit to come into this country, whereas they come here freely. And where are they going to take us? To Sinai?"

A copy of the freebie newspaper Israel Hayom is passed around. It quotes the prime minister: "Sixty-thousand infiltrators are liable to become 600,000." The asylum seekers gather around the paper and one of them tears it to shreds.

A police officer is briefing a group of teachers who are touring the park. They hasten to move us away, lest we hear what he says.

Pigeons peck at the remains of the charitable Christian meal, a vehicle belonging to the Braslav Hasids goes by making a racket, a few Israeli passersby call out racist remarks and Muhammad Zakariya, a Sudanese, sits on the lawn and finishes his first meal in Tel Aviv.

The newcomers are easily identified by their plastic flip-flops; they usually cross the border barefoot and receive them in Saharonim. Zakariya, 34, is otherwise well dressed. In Sudan he was a teacher; he left his wife and 9-year-old son to come to work in Israel, together with another 12 of his countrymen. He does not yet have any idea where he will sleep tonight. Two hours ago, he says, he phoned his brothers in Darfur to tell them he had arrived safely.

For his part, Abdul arrived only five days ago. "What we heard in Sudan," he says, "is different from what we have found. We heard that there is a good chance here of finding work suited to our education and training, and that there is an employment bureau - and we haven't found anything. The weather here is also different from what they told us: It's cold at night."

Admirer of Israel

Takala the activist is impressive, educated and business-like. He was a democracy activist in his own country and is an admirer of Israel. He is 31 and married to a woman from his country whom he met here. They live in a large apartment in Ramat Gan and are the parents of Matan, their 8-month-old sabra son, who was given his name by Hamoked's Sigal Rosen. Takala owns a small general store in the Tel Aviv central bus station. His English is fluent and his knowledge is extensive: He is now reading the biography of Ariel Sharon and already knows quite a lot about his temporary country of refuge. The leaders of Zionism also worked outside their land, he says, naming Vladimir Jabotinsky and Theodor Herzl.

This week Takala was busy organizing a demonstration slated for today, opposite the Eritrean Embassy in Tel Aviv, against the tyrannical regime in his country. He studied school administration and history at the University of Asmara, the first university in Eritrea, which has since been shut down by the regime. In the wake of his anti-regime political activity, Takala was arrested and held for two months, before being sent as punishment to a military camp, where he says he was a slave to his commanders; this was after he had already completed his compulsory army service.

He took advantage of a brief furlough, fled and crossed the border into Ethiopia, where he spent a year in a refugee camp. He told his family he had escaped only six months after the fact, lest they come to any harm. In Ethiopia Takala received a refugee certificate from the United Nations. A few weeks before his arrival, several thousand refugees in the camp had received entry visas to the United States, but he was too late.

In 2006 Takala left Ethiopia for Sudan. He dreamed of getting to Europe via Libya, but then an agreement was signed between Silvio Berlusconi's Italy and Muammar Gadhafi's Libya stipulating the return of all African asylum seekers in Italy to Libya and the way to Europe was blocked. Then Takala decided to try his luck in Israel, mainly because he had learned about its War of Independence and heard that it was a democracy. He also knew that former Israeli Prime Minister Yitzhak Shamir had been imprisoned in his country (in 1947, in a British prison camp ), and that in Tigrinya, the Eritrean language - a Semitic tongue - there are many words that resemble Hebrew - those for plow, near, far, heart and sky. All this, he explains, predisposed him to feel an affinity for Israel.

When he arrived five years ago, there were hardly any Eritreans here yet, nor were there abductions and the Bedouin charged only about $2,000 in as smuggling fees, Takala notes. At first he worked sweeping Jabotinsky Street in Ramat Gan . After two weeks, he began working at the Giraffe Restaurant in Tel Aviv, where he stayed for about a year. Takala has many good things to say about his employers there; they treated him well, and also regularly and generously donated food to the Eritreans' shelters. He also has good things to say about many of the Israelis whom he has encountered - even about the government and the Tel Aviv municipality.

"The Israelis don't make me feel like a guest, but rather like one of their own," he says, and hastens to add that he understands what the Israelis are feeling: The country is small and they are afraid of being overrun. Like his Israeli friends he was shocked by the recent rape that was apparently committed by some of his countrymen. He hastens to disassociate himself from this, saying there are also bad Eritreans. He explains that everything those refugees went through in their country and on their way here could have corrupted some of them.

"For me," he says, "I have total freedom here. I can say whatever I want about Netanyahu, and in my country I can't do that."

But still Takala has a dream: to return to an Eritrea that is free and democratic, like Israel.

 

vrijdag 25 mei 2012

Arabisch geweld bedreigt opnieuw Joodse begraafplaats op Olijfberg

 
Toen we zo'n 5 jaar geleden de Olijfberg bezochten (vanuit de islamitische wijk in de oude stad makkelijk te voet bereikbaar), merkten we weinig van bewaking, maar hadden ook geen last van onveilige situaties. Er waren toen vooral toeristen en een opdringerige Arabische verkoper van ansichten en posters.
 
De Olijfberg is wel een delicaat twistpunt in het conflict, daar het een onmiskenbaar en milennia-oud joods monument is, maar formeel in "bezet Arabisch Palestina" gelegen.
 
Wouter
______________
 
 
Door Missing Peace
 

Videobeelden van Arabisch vandalisme op Joodse begraafplaats op Olijfberg

Vertaald vanuit het Hebreeuws door Missing Peace Israel

Yisrael Hayom – 18.5.2012

Auteur: Nadav Shragai

Jarenlange aanvallen, vandalisme en vernielingen van graven op de Olijfberg in Jeruzalem hebben ervoor gezorgd dat er een sterke daling is in het aantal begrafenissen op de belangrijkste Joodse begraafplaats van de wereld.

Israëlische auto's worden aangevallen (gestenigd), rouwstoeten die alleen nog maar in grote groepen naar de begraafplaats toe rijden en taxichauffeurs die weigeren om families naar de graven van hun overleden familieleden te vervoeren: Iedereen is het erover eens dat de situatie op de Olijfberg levensgevaarlijk is.

Politiestation

Onlangs is er een nieuw politiestation geopend op de berg en Israëlische veiligheidsdiensten hebben er al voor gezorgd dat het aantal gewelddadige voorvallen is verminderd. Maar jarenlange verwaarlozing van de veiligheidssituatie op de Olijfberg en voortdurende bedreigingen, hebben ervoor gezorgd dat de situatie onhoudbaar is geworden.

De situatie van nu lijkt sterk op die in de winter van 1948.

Toen zorgde het toenemende aantal aanvallen op Joden op de Olijfberg ervoor dat de Britten maar twee keer in de week toestemming gaven aan de Joden om hun doden te begraven op de Olijfberg. Dat gebeurde alleen 's nachts in het donker, en onder begeleiding van gewapend veiligheidspersoneel.

Sinds 2000 zijn er in totaal ongeveer 3500 Joden begraven op de berg, een daling van 50% vergeleken met zo'n 30 a 40 jaar geleden. Het aantal aanvragen voor begrafenissen op de Olijfberg, waar Joden al ruimweg 3000 jaar worden begraven, wordt steeds minder.

Vele bekende en onbekende Joden zijn hier naar hun laatste rustplaats gebracht. Onder hen rabbijnen, politici, staatshoofden, geleerden en "gewone" mensen uit Israel, maar ook uit het buitenland. Voor velen was het de laatste wens om op de berg te worden begraven.

Taxichauffeurs

Israëlische taxi chauffeurs stuurden onlangs een brief naar de commandant van de Israëlische politie ,YochananDanino.

Zij schreven dat tijdens bepaalde uren van de dag het niet mogelijk is om de berg op te rijden omdat de situatie veel te gevaarlijk is. Dit vanwege een regen van stenen en rotsblokken die op de Israëlische auto's worden gegooid vanaf beide kanten van de weg.

De Israëlische autoriteiten lijken nu wakker te zijn geworden. De laatste tijd zijn er 123 beveiligingcamera's geïnstalleerd op en rond de begraafplaats. Arabieren hebben inmiddels al twaalf van deze camera's gestolen.

De camera's moeten ervoor zorgen dat het aantal grafschendingen en andere gewelddadige acties afnemen. Echter op de weg naar de Olijfberg via de Arabische wijk A-Tur in Jeruzalem Oost zijn de meeste camera's nog niet aangesloten op het netwerk.

Dit zorgt ervoor dat de politie niet in staat is om het geweld tegen Israëlische auto's op een effectieve manier aan te pakken, en dus de veiligheid van de Joodse bestuurders en hun passagiers niet kan garanderen.

Israëlische autoriteiten

Aan de andere kant zijn de Israëlische autoriteiten ook traag met het uitvoeren van de restauratie werkzaamheden die noodzakelijk waren op de begraafplaats na de Zes Daagse Oorlog in 1967.

De Jordaniërs hadden namelijk zo'n 38.000 graven geschonden en vernield. Delen van de graven werden vaak gebruikt als bouwstenen van huizen, wegen, toiletten, traptreden etc. Israëlische protesten werden over het algemeen genegeerd..

Na de verovering van de Olijfberg tijdens de Zes Daagse Oorlog maakten de autoriteiten geen haast om de graven te restaureren. Dit gebeurde pas 40 jaar later in 2008, toen de Jerusalem Development Authority de opdracht kreeg om de graven te herstellen.

Als gevolg hiervan kwam het restauratiewerk in een stroomversnelling. Gedurende de laatste drie jaar zijn er bijvoorbeeld 16.000 graven gerestaureerd.

Verdachten

Israëlische veiligheidsdiensten hebben alleen dit jaar al 63 verdachten opgepakt die worden beschuldigd van grafschendingen en gewelddadige aanvallen. De politie probeert ook om de relevante Arabische autoriteiten (lokale leiders en schoolhoofden) te betrekken bij haar pogingen om de aanvallen en vernielingen tegen te gaan.

Verder heeft de politie ook het aantal patrouilles op de berg en in de omgeving van de berg opgevoerd. Door het gebruik van beveiligingscamera's zijn enige grafschenders opgepakt en aangeklaagd. In de meeste gevallen krijgen zij een lichte straf. Eén van de Arabieren die was opgepakt vertelde tijdens zijn verhoor dat hij duizend NIS had gekregen voor het vernielen van één van de graven op de Olijfberg.

Gewelddaden

Tijdens de Tweede Intifada (2000-2005) steeg het aantal gewelddaden drastisch. Maar ook over de afgelopen paar jaar is er opnieuw een stijging in het aantal incidenten waar te nemen.

Mensen die begrafenissen bijwoonden vertellen over hun ervaringen die vaak eindigden in geweld. Zo werd een Israëlische familie die op weg was naar een "hazkara" (een herdenkingsplechtigheid voor een dode) gestenigd door een groep Arabische jongeren toen zij vast stonden in een file op de weg naar de Olijfberg.

De achterruit van de auto werd ingegooid en daarna werden de passagiers die op de achterbank zaten bekogeld met stenen. Op een gegeven moment probeerden de aanvallers ook de deuren van de auto te openen.

Gelukkig slaagde de bestuurder van de auto erin om de auto uit deze situatie te manoeuvreren en raakte er uiteindelijk niemand gewond.

Een ander voorval vond plaats toen een bruidegom op de dag van zijn bruiloft het graf van zijn moeder wilde opzoeken en werd bekogeld door zo'n 40 Arabische jongeren. De voorruit van zijn auto werd verbrijzeld. Daarop werd hij geraakt door een steen die tegen zijn hoofd werd gegooid door de kapotte voorruit. Daarna werd hij uit zijn auto getrokken en in elkaar geslagen. Gelukkig had hij slechts vrij lichte verwondingen. De man is echter zwaar getraumatiseerd.

Deze voorvallen zijn maar een kleine greep uit de hoeveelheid gewelddadige incidenten die bijna dagelijks plaats vinden op de begraafplaats of op de weg die naar de begraafplaats leidt.

Status Olijfberg

De status van de Olijfberg werd ook besproken tijdens onderhandelingen tussen de Palestijnse Autoriteit en Israel. De regering van Barak bood aan om Jeruzalem te verdelen maar eiste dat de Olijfberg bij het Israel zou blijven behoren.

Israel stemde er indertijd mee in dat de Arabische buurten Silwan, A-Tur, Ras al-Amud en delen van de Oude Stad die rondom de Olijfberg liggen onder Palestijns bestuur zouden komen.

Ook tijdens de regering Olmert Livni werd de Olijfberg buiten het gebied gehouden dat voor de Palestijnen bestemd was. Ook toen werden de wijken rond de Olijfberg aangemerkt als delen van een toekomstige Palestijnse hoofdstad.

Alleen in het zogenaamde Geneve Initiatief werd openlijk gesproken over de mogelijkheid dat de Olijfberg onder Palestijns bestuur zou komen. Het Geneve Initiatief was echter geen officieel initiatief van de Israëlische regering maar van een groep linkse Israëlische politici en enkele Palestijnen. De voorstellen daarin hadden verder weinig betekenis en geen enkele juridische status.

Desondanks blijven sommigen het zien als een basis voor een toekomstig akkoord.

Palestijnse controle

Gezien de huidige aanvallen en de schendingen van graven op de Olijfberg kan men zich voorstellen wat er zal gebeuren wanneer de Palestijnse Autoriteit de controle zal krijgen over het gebied. (Zie bijvoorbeeld de wijze waarop de Palestijnse Autoriteit omsprong met het graf van Josef in Shechem/Nablus na het uitbreken van de Tweede Intifada. Het graf werd bijna volledig verwoest en Joden werd de toegang tot de tombe ontzegd, hetgeen in strijd was met de Oslo akkoorden. Red. Missing Peace)

Ook Jordanië tekende voor de vrije toegang tot de Olijfberg in het wapenstilstandsakkoord in 1948. Maar tussen 1948 en 1967 voorkwam Jordanië dat Joden en Israeli's de berg bezochten en hun doden daar begroeven.

 

Demonstranten vallen Afrikaanse migranten aan in Tel Aviv

 

Dit is diep triest en eigenlijk schandalig. De Afrikaanse migranten waartegen de demonstratie gericht was, hebben voor zover ik weet geen grote overlast bezorgd al beweren sommige politici dat velen van hen in de misdaad zitten, en verkrachtten Eritreese mannen onlangs een vrouw in Tel Aviv (zie tweede bericht). Een Knessetlid van Likoed liep mee in de demonstratie en noemde de Sudanesen een ‘kanker in ons lichaam’. Daarmee gaat hij verder dan wat Wilders zoal over buitenlanders heeft uitgekraamd. 

 

Ik begrijp ergens wel dat Israel niet alle Afrikaanse migranten automatisch wil opnemen, en men bang is dat het er dan steeds meer zullen worden. Egypte schiet ze aan de grens dood als ze ze te pakken krijgen, of ze worden zwaar mishandeld. Ook in andere Arabische landen gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Dus Israel is een aantrekkelijke bestemming voor veel migranten, en Zuid-Sudan heeft banden met Israel. Maar de uitbarsting van woede en vreemdelingenhaat die deze demonstratie laat zien is zorgwekkend, en Israel onwaardig. 

 

RP

-------- 

 

Demonstrators attack African migrants in south Tel Aviv

Likud MK describes Sudanese migrants as cancer; government prepares for mass deportation.

By Ilan Lior and Tomer Zarchin | May.24, 2012 | 2:44 AM 

 Some 1,000 protesters rallied in Tel Aviv's Hatikva neighborhood on Wednesday and called for the ousting of African asylum seekers from Israel.

Demonstrators attacked African passersby while others lit garbage cans on fire and smashed car windows.

Another group of demonstrators stopped a shuttle taxi and searched for migrant workers among the passengers, while banging on the windows.

The crowd cried "The people want the Sudanese deported" and "Infiltrators get out of our home."

Likud MK Miri Regev participated in the protest and said that "the Sudanese were a cancer in our body."

The protesters expressed their dismay with  Prime Minister Benjamin Netanyahu and the government's dealings with the "problem" of asylum seekers. Some people carried signs in support of Interior Minister Eli Yishai, who called for the detention and expulsion of all asylum seekers earlier this week.

Following the protest, hundreds of people assembled in the main street of the Hatikvah neighborhood. Several protesters smashed the windows of a grocery store that served the migrant workers community, broke the windows of a barber shop and looted it.

Police arrested 17 people during the protest, with some of them detained while beating Sudanese migrants. Those arrested will be brought in before the Tel Aviv Magistrate's Court on Thursday for an extension of their remand.

Earlier Wednesday, Attorney General Yehuda Weinstein said he supported the mass deportation of South Sudanese migrants if an investigation will find that they are not legally entitled to refuge.

Weinstein will argue next week before the Jerusalem District Court that there is no legal obstacle to the expulsions since individual checks will establish that none of them face any threat to their lives in South Sudan.

The Jerusalem District Court recently issued a temporary order prohibiting the migrants' deportation until it rules on a petition filed by five human rights organizations against the state's intent to deport the refugees. 

Weinstein, who has expressed support for sending migrants from South Sudan back home, will ask the court to lift the temporary order preventing their expulsion.

The Foreign Ministry recently outlined its position regarding 700 South Sudan nationals staying in Israel; the government says there are as many as 3,000 here.

The position is based on a report by Ambassador Dan Shaham, who was sent to South Sudan in April to examine the situation and see if it was suitable to return the migrants.

The document says returning the South Sudanese nationals in general would not constitute a breach of international law, which prohibits a state from expelling foreign nationals if returning them to their home country presents a clear and immediate danger to their life.

Israel's Interior Minister: All African migrants should be jailed

Eli Yishai tells Army Radio that most African migrants are involved in crime and should be imprisoned, given grants to depart.

http://www.haaretz.com/news/national/israel-s-interior-minister-all-african-migrants-should-be-jailed-1.430800

By Haaretz | May.16, 2012 | 10:35 AM 

Israel's Interior Minister Eli Yishai said on Wednesday that most of the migrants from Africa are engaged in criminal actions and should be placed in detention facilities. Yishai said that Israel is willing to provide financial assistance for migrants to leave.

In an interview with Army Radio, Yishai differentiated between refugees and asylum seekers, saying that "whoever is considered a refugee, and there are few, can stay. One cannot forsake the security of Israelis."

Yishai's comments came in the wake of increased reports of criminal activity among the migrant and refugee community. On Tuesday, four Eritrean asylum seekers were arrested in Tel Aviv in connection with the rape of a 19-year-old woman.

A police patrol sighted a suspicious gathering near the old central bus station in the Neveh Sha'anan neighborhood of Tel Aviv. As they approached they saw several men surrounding a woman who was crying for help, and arrested four suspects. The young woman was taken to the hospital, and later told the investigators that as she was heading home she was attacked by the group of Eritrean refugees. She said she was robbed, and then raped by at least one of them.

Also this week, the Foreign Ministry announced that the international law poses no barrier to deporting all 700 South Sudanese who live in Israel, but the government should examine the situation of every South Sudanese asylum seeker to ascertain whether their lives would be at risk if they were sent back.

The brief, which has been sent to several government agencies in the past few days, will form the basis of the government's June 3 response to the District Court for Administrative Matters in Jerusalem on whether Israel can lift the collective protection of asylum seekers from South Sudan.

Read this article in Hebrew.

 

Belgische minister kreeg geen hand van ultraorthodoxe Israelische collega in Geneve

 

Vice minister van volksgezondheid Laurette Onkelinx uit België kreeg geen hand van haar Israelische collega, de ultra orthodoxe Yaakov Litzman van Yahadut Hatorah, en is daar verontwaardigd over, zo schreef ze op haar facebookpagina. Ik kreeg een sterk deja-vu gevoel en de beelden van een briesende Verdonk die geen hand van een orthodoxe imam had gekregen doemden op. Toen was de verdeling als volgt: links vond dat Verdonk bewust op een provocatie uit was; ze wist immers dat de imam vrouwen geen hand schudt. Bovendien kun je mensen op vele manieren begroeten en respect tonen, dat hoeft niet perse via een hand als dat van iemands religie niet mag. Rechts vond het een schande en bewijs hoe achterlijk en vrouwenonderdrukkend de islam is. En, wanneer zo'n man zich niet aan wil passen aan onze westerse normen, dan moet hij maar ophoepelen. Nu lijkt de verdeling eerder omgekeerd te zijn, en wordt Onkelinx van provocaties en het spelen van spelletjes beticht.

 

Okay, maar wat vind ik nou zelf?

In beide gevallen wisten de dames politici dat ze geen hand zouden krijgen en speelden dat bewust uit. Daar kun je inderdaad je twijfels over hebben. Ik vind verder dat er een verschil zit tussen ontmoetingen op hoog niveau waar standaard protocollen waaronder begroetingen belangrijk zijn en informelere ontmoetingen zoals Onkelinx die heeft gehad met de vertegenwoordiger van de ultra orthodoxe Joodse gemeente in Antwerpen (zie hieronder).  

 

Ik heb zelf ook weleens een ultra orthodoxe Jood ontmoet, een aardige en joviale man, en voelde me er enigszins ongemakkelijk bij dat Wouter uitgebreid door hem werd omhelst en ik het met een vriendelijk hoofdknikje moest doen. Dat komt niet echt vrouwvriendelijk over, of het nou in de Bijbel staat of niet. Je bepaalt je eigen gedrag, iedere keer opnieuw, en zoals een vegetariër in bepaalde situaties een uitzonderling kan maken omdat iets met vlees weigeren te onbeleefd of zelfs welhaast onmogelijk is, kan een ultra orthodoxe Jood of moslim dat ook. We leven nou eenmaal niet meer in de tijd toen de Bijbel en de Koran werden geschreven, en wat toen vooruitstrevend was en een functie had, is nu wellicht achterhaald.

Juist bij ontmoetingen op hoog inveau zou men zo'n uitzondering kunnen overwegen.

Als Pinchas Kornfeld (leider ultra orthodoxe gemeente Antwerpen, RP) een echtpaar begroet, heeft hij een bezondere manier om dat te doen. Zo ook toen hij destijds de voormalige onderwijsminister Frank Vandenbroucke in gezelschap van diens echtgenote ontmoette. Toen schudde hij de hand van de minister extra lang en met zijn beiden handen. Dat bood hem de gelegenheid om tegen Vandebroucke's echtgenote te zeggen: "Mevrouw, dat is een hand voor u extra erbij".

 

Met alle respect, maar dat komt toch wat vreemd over, om het voorzichtig te zeggen. Je bent geen aanhangsel van je man. Als men mij een hand wil geven, moet men mij een hand geven, desnoods met een handschoentje aan als het dan wel mag, maar mijn partner een hand geven voor mij vind ik vreemd. Hoe je het ook wendt of keert, religies (en dan met name de strenge uitvoering) hebben vaak een wat moeizame en nogal achterhaalde omgang met vrouwen en met lichamelijkheid en dat mag van mij best ter discussie worden gesteld. Daarvoor hoeven we overigens niet naar Israel. 

 

RP

-----------

 

Je zou inderdaad denken dat een handschoen het probleem kan omzeilen, maar als dat zo was gebeurde het wel? Onkelinx tilt er schijnbaar dit keer aan, omdat het een officiele collega-minister in het diplomatieke verkeer betreft. Mij lijkt dat juist in het internationale diplomatieke verkeer er wel meer cultuurverschillen zijn, en ook protocollen hoe daarmee om te gaan, zoals Beatrix die in Arabië een hoofddoek omdeed. Chinezen en Japaners hebben dacht ik ook hun eigen begroetingsrituelen. Westerse ondernemers die daar zaken willen doen volgen cursussen hoe zich daar te gedragen.

 

Het gaat in feite minder om disrespect voor vrouwen dan om strikte scheiding der geslachten. Geëmancipeerde vrouwen mis-interpreteren dat als sexisme; mannen hoor je zelden klagen over orthodox-religieuze vrouwen die hen geen hand willen geven, al was er meen ik eens een relletje over een islamitische lerares in Nederland die om die reden werd afgewezen bij een solicitatie. Daar zit echter ook een addertje: waar de geslachten op religieuze grond zo streng gescheiden worden, zitten de vrouwen bijna altijd in een achtergestelde positie, soms letterlijk achterin de bus of thuis opgesloten met de kinderen en het fornuis. Een orthodox-religieuze vrouw als minister tref je dan ook bijna niet, en als je die wel tegenkomt vind je het al lang knap dat zij toch minister is (kunnen) worden en laat je het wel uit je hoofd om haar te bekritiseren als ze geen hand geeft. Indirekt hebben de Verdonks en Onkelinxen dus zeker wel een punt.

 

Wouter

_______________

 

Onkelinx speelt spelletjes, Pinchas Kornfeld "ik ontmoette Onkelinx reeds tientallen keren"

http://joodsactueel.be/2012/05/24/michael-freilich-minister-laurette-onkelinx-speelt-spelletjes/

Donderdag 24 Mei, 2012 6:57

 

Minister van volksgezondheid,Laurette Onkelinx, blijkt perfect op de hoogte van het feit dat ultraorthodoxe joden geen hand geven aan iemand van het andere geslacht. Meer nog, ze heeft daar in het verleden nooit een probleem mee gehad.

"Blijkbaar aarzelt vice-minister Laurette Onkelinx niet om spelletjes te spelen", aldus hoofdredacteur Michael Freilich. Een vrij harde conclusie die de hoofdredacteur trekt na een gesprek met Pinchas Kornfeld gisterenavond.

Kornfeld, is secretaris-generaal van de ultraorthodoxe gemeente van Antwerpen, Machsike HaDas. Tegen Joods Actueel bevestigde hij gisterenavond: "Ik heb Onkelinx reeds tientallen keer ontmoet het voorbije decennium en ze weet zeer goed dat ik haar nooit een hand zou geven. Ze weet wel dat ik voor haar en voor vrouwen in het algemeen het grootste respect betoon". Kornfeld stelde dat hij als gezagsdrager van de Joodse gemeenschap Onkelinx zo'n twee tot drie maal per jaar ontmoet, en dat reeds vele jaren. Hij herinnert zich zo de begrafenis voor Jean Gol en de manifestatie tegen een aanslag op een synagoge in Anderlecht in de jaren '90.

Nog meer, Kornfeld reisde ook mee naar Auschwitz met Onkelinx en een schare andere ministers enkele jaren geleden. "Alle hoogwaardigheidsbekleders weten dat ik als religieuze man gebonden ben aan mijn wetten die stellen dat ik enkel fysiek contact mag hebben met een naaste familielid zoals mijn vrouw, mijn grootmoeder en een dochter. Ik heb hen dat ook steeds uitgelegd en iedereen respecteert dat. Ook Onkelinx, die er nooit een opmerking over maakte". Kornfeld zegt verder dat hij en Laurette Onkelinx zeer goed met elkaar kunnen opschieten, er wordt samen gelachen en rond de tafel gezeten zonder het minste probleem, wij hebben steeds een uitstekend en open contact.

"Dat de minister daar nu plots wel een grote zaak van maakt is alvast zeer vreemd", aldus onze hoofdredacteur Michael Freilich. "Wat er achter zit weet ik niet, gaat het om een vlaag van populisme, had ze gewoon een slechte dag en wilde ze zich op iemand afreageren of is het iets anders? Ik had het antwoord alvast graag gehoord". 

Bijzondere manier van begroeten
Als Pinchas Kornfeld een echtpaar begroet, heeft hij een bezondere manier om dat te doen. Zo ook toen hij destijds de voormalige onderwijsminister Frank Vandenbroucke in gezelschap van diens echtgenote ontmoette. Toen schudde hij de hand van de minister extra lang en met zijn beiden handen. Dat bood hem de gelegenheid om tegen Vandebroucke's echtgenote te zeggen: "Mevrouw, dat is een hand voor u extra erbij".

 

donderdag 24 mei 2012

Voormalig adviseur Arafat beschuldigd van verduistering

 
Corruptie binnen de Palestijnse Autoriteit is op zich geen nieuws maar een publiek geheim, al hebben de media er nauwelijks aandacht voor.
Of de anti-corruptie commisie van de PA het probleem echt kan aanpakken is twijfelachtig, daar de beschuldigingen van corruptie lopen tot in de top van de PA, inclusief Abbas zelf.
 
Wouter
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 

Voormalig adviseur Arafat beschuldigd van verduistering

http://www.cidi.nl/Nieuwsberichten/Voormalig-adviseur-Arafat-beschuldigt-van-verduistering.html

VR 18-05-2012 

 

Mohammed Rashid, een voormalig economisch adviseur van Yasser Arafat, wordt beschuldigd van het verduisteren van tientallen miljoenen dollars. 

 

Rafiq Natsheh, hoofd van de anticorruptie commissie van de PA, vertelde dit aan het Palestijnse nieuwsagentschap Ma’an. De anticorruptie commissie heeft aangegeven een internationaal arrestatiebevel uit te vaardigen voor Rashid. Rashid heeft dit geld kunnen verduisteren door geld van het Palestijns investeringsfonds door te sluizen naar bedrijven die hij net had opgericht. 

 

Rafiq Natsheh vertelde begin 2012 aan Ma’an dat de anticorruptie commissie actief achter Palestijnen aangaan die zich met behulp van Palestijnse publieke middelen hebben verrijkt. Veel van de beschuldigden blijken naar het buitenland te zijn verhuisd. De anticorruptie commissie is in onderhandeling met de landen waar deze verdachten naartoe zijn ‘gevlucht’, om hen uit te leveren aan de PA. Bij aankomst in de PA zullen zij opgepakt worden en moeten zij zich verantwoorden voor de Palestijnse rechtbank. 

 

Mohammed Rashid lijkt de eerste, van verduistering beschuldigde persoon, die zich voor een Palestijnse rechtbank zal moeten verantwoorden voor zijn daden. Meermalen heeft hij oproepen, van ministers van Buitenlandse Zaken uit landen waar hij zich ophield, naast zich neergelegd. De anticorruptie commissie van de PA heeft daarom zijn zinnen gezet op een internationaal arrestatiebevel. De eerste stappen werden gezet met de overdracht van zijn zaak naar een rechtbank voor corruptiezaken. 

 

Volgens Natsheh, internationaal geprezen om zijn harde aanpak van corruptie binnen de PA, zal de Palestijnse rechtbank uitspraak doen in de Rashid-zaak. Natsheh benadrukte dat er ongeacht of Rashid hierbij aanwezig is een uitspraak zal worden gedaan. Mohammed Rashid lijkt niet onder de indruk van de komende rechtszaak en sprak vorige week op de televisiezender Al-Arabiya de beschuldigingen tegen.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Ex-Arafat adviser: PA funded Arab Israeli parties

http://www.jpost.com/MiddleEast/Article.aspx?id=270411

By KHALED ABU TOAMEH

05/17/2012 17:20 

 

Mohammed Rashid demands probe into Abbas's wealth, says PA funded Arab parties in Israel during general elections.

 

Muhammad Rashid, the former economic adviser to Yasser Arafat who is wanted by the Palestinian Authority for embezzling hundreds of millions of dollars, revealed on Thursday that the PA had provided financial aid to Arab parties during general elections in Israel.

He also demanded an investigation into the source of PA President Mahmoud Abbas’s wealth.

Rashid, who is currently in London, said that Abbas used to “take millions of dollars from the Palestinian Authority and the private sector under the pretext of helping Arab parties in Israeli elections.”

Better known as Khaled Salam, Rashid did not name the Israeli parties that had received financial aid from Abbas.

His revelation came during an interview with the Saudi owned Al-Arabiya TV station.

Rashid scoffed at the PA’s decision earlier this week to ask Interpol to arrest him and hand him over for trial on charges of embezzlement and fraud, allegedly committed during the years that he served as Arafat’s top financial consultant.

A Kurd from Iraq, Rashid said he was prepared to report for interrogation only before an independent commission of inquiry and not one that is controlled by Abbas.

The PA’s Anti-Corruption Commission, which issued the arrest warrant against him, is itself very corrupt, Rashid said.

He pointed out that two ministers in Prime Minister Salam Fayyad’s new cabinet have been accused of involvement in corruption scandals, but the commission did not take any measures against them.

The former adviser, who is considered one of the wealthiest Palestinians in the world, launched a scathing attack on Abbas, holding him and his two businessmen sons responsible for corruption.

“When Mahmoud Abbas returned to the Palestinian territories [after the signing of the Oslo Accords in 1993], I gave him $25,000 at the request of the late president Yasser Arafat,” Rashid claimed.

“Today, he and his sons have palaces and property estimated at 15 million Jordanian dinars [approximately $21m.] in Palestine, Jordan, Tunisia and other places.”

Rashid said the timing of the arrest warrant against him was linked to a series of interviews he gave to Al-Arabiya and to the PA’s fear that he would expose various corruption scandals.

Rafik Natsheh, head of the commission in the West Bank, denied Rashid’s charges, saying he had been wanted long before his TV appearance.

Natsheh added that the PA had previously summoned Rashid for questioning, but the latter refused to comply. He said that Rashid would stand trial whether in person or in absentia for his role in the theft of public funds.

Welcoming the PA’s decision to go after Rashid, several Palestinian political analysts wondered whether other senior officials would also be charged with corruption.

“The question is, how many Muhammad Rashids do we have in the Palestinian arena?” asked analyst Nabil Batrawi.

“Where are the others who became wealthy by working in the public sector? Where are the realtors who used to take money from investors who wanted to come to Palestine? “Where are all those who used to take bribes and extort investors?” he asked.

 

woensdag 23 mei 2012

Enquete Duitsers over Israel

 

De regering is over het algemeen evenwichtig en toont begrip voor Israels kant, maar de bevolking in Duitsland wordt, net als in Nederland, steeds kritischer en negatiever. Natuurlijk is Israel weleens agressief, en dat kan ook niet anders als je met bewegingen als Hamas en Hezbollah te maken hebt.

The Forsa poll found only 36 percent of Germans had a very positive view of Israel, down from 45 percent in 2009, while 13 percent, unchanged, said it had no right to exist.

Some 60 percent disagreed with the statement that Germany owed a special obligation to Israel after the Holocaust, while 65 percent said that Germany ought to recognize a Palestinian state.

 

Ik vind begrip hebben voor Israels kant niet iets wat voort moet komen uit schuldgevoel maar uit rechtvaardigheidsgevoel. Duitsland moet niet goed blijven maken wat de nazi’s misdeden, maar uit de holocaust en de jodenvervolgingen in de eeuwen daarvoor, blijkt hoezeer Joden een eigen staat nodig hebben, waar ze zichzelf kunnen verdedigen. Wanneer juist Duitsers daar zo weinig begrip voor hebben is dat wel bijzonder triest natuurlijk. 

 

RP

------- 

 

Poll: Majority of Germans think Israel is 'aggressive'

Poll in weekly Stern magazine finds that Germans have become more critical of Israel over past three years.

By DPA | May.23, 2012 | 8:49 PM

 

Germans have become markedly more critical of Israel over the past three years, with 59 percent describing it as aggressive, according to a survey for the weekly magazine Stern released on Wednesday.

The survey was conducted shortly before President Joachim Gauck visits Israel and the Palestinian territories May 28-31.

A similar Stern survey in 2009 found 49 percent considered Israel aggressive.

The survey, conducted by Forsa pollsters, found 70 percent of Germans agree with the statement that Israel pursues its interests without consideration for other nations. Three years ago, 59 percent agreed.

Israel's threat to launch preemptive airstrikes against Iran if nuclear talks fail to stop its nuclear enrichment activities were debated in Germany last month after novelist Guenter Grass published a poem, What Must Be Said, which contended that Israel was threatening to "wipe out the Iranian people."

Most leading German politicians disowned Grass, while Israel accused him of anti-Semitism and said he would be refused entry if he ever tried to visit. Commentators then said many Germans might quietly agree with him.

The Forsa poll found only 36 percent of Germans had a very positive view of Israel, down from 45 percent in 2009, while 13 percent, unchanged, said it had no right to exist.

Some 60 percent disagreed with the statement that Germany owed a special obligation to Israel after the Holocaust, while 65 percent said that Germany ought to recognize a Palestinian state.