Hamas geeft kleuters een ideaal: de Joden uitroeien!

 

Nee, niks over in de media gezien. Geen commentaar in de krant dat dit wel heel erg tegen vrede indruist, dat men zich afvraagt wat dat betekent voor de nieuwe eenheidregering die er waarschijnlijk gaat komen? Hoe komt dat op Israeli’s over, die weten dat er duizenden raketten op hen staan gericht?

Nee, niks over gezien. Persberichten van Likoed worden natuurlijk ook zelden of eigenlijk nooit opgepakt door kranten, want tja, je wilt natuurlijk geen instrument zijn van de zionistische lobby.

 

RP

--------------

 

Hamas geeft kleuters een ideaal: de Joden uitroeien!

http://likud.nl/2014/05/hamas-geeft-kleuters-een-ideaal-de-joden-uitroeien/

Donderdag, Mei 8, 2014

Persbericht van Likoed Nederland, naar aanleiding van een Hamas-televisie uitzending van 2 mei 2014.

In een kindertelevisie programma vorige week op de Hamas televisie inGaza werd de Palestijnse kijkertjes voorgehouden dat als zij later groot zijn, zij ook Joden moeten doodschieten.
Net zolang tot alle Joden zijn uitgeroeid!

De kleuterjuf die het programma presenteert, legt de Palestijnse kleuters uit hoe fantastisch dat zou zijn: dat als zij groot zijn, zij echt alle Joden zullen doodschieten.

Dit is de indoctrinatie waarmee de kinderen in Gaza opgroeien.
Keiharde, onvervalste Jodenhaat, geïnspireerd door de nazi-ideologie – zoals iedereen weet die het Hamas Handvest heeft gelezen.

Op de Westbank is het overigens niet veel beter. Ook daar worden – op de officiële televisie van de Palestijnse Autoriteit (Fatah) – kleuters opgevoed met de wens tot geweld en oorlog.

Het is daarom niet zo verwonderlijk dat Hamas en Fatah vorige maand een nieuw bondgenootschap hebben gesloten. Volkomen terecht stelt het internationale Kwartet – de VS, EU, VN en Rusland – dat daarmee pas zaken kunnen worden gedaan als aan de eerder vastgestelde voorwaarden is voldaan: het erkennen van Israël, het nakomen van de eerdere vredesverdragen en het afwijzen vanterreur.
Maar gezien deze uitgedragen antisemitische ideologie is daar duidelijk geen kans op.

Helaas mist deze indoctrinatie met Jodenhaat en geweldsverheerlijking van jongs af aan haar uitwerking niet. Mede hierdoor is slechts 32% van de Palestijnen voor erkenning van het bestaansrecht van een Joodse staat.
Het is triest dat over deze haatzaaierij van de Palestijnse leiding – als belangrijkste oorzaak van de geringe kans op vrede tussen de Arabieren en Joden – zo zelden in de Nederlandse media wordt bericht.

 

Hieronder de vertaling van de uitzending van 2 mei 2014:

Telefoongesprek tussen Nahul de knuffelbij en een jongetje, Qais in Jenin op de Westbank:

Knuffelbij: “Luister, mijn vriend. Zijn er Joden waar jij woont?”
Jongetje: “Nee. Niet nu.”
Knuffelbij: “Ik heb gehoord dat ze elke dag bij jou komen.”
Jongetje: “Ja, maar niet nu.”
Knuffelbij: “Luister, vriend; doe dit met je handen [balt zijn vuisten], en wanneer ze bij jou komen, sla hen dan tot hun gezicht zo rood als een tomaat is.”
Jongetje: “Als Allah het wil, zodat we Palestina kunnen bevrijden.”
Knuffelbij: “Als Allah het wil.”

De knuffelbij spreekt daarna verder in de studio met kleuterjuf Rawan en twee kleuters:

Knuffelbij: “Mijn vriend Qais – dus, Rawan, ik heb hem gezegd een steen te pakken en wanneer de Joden komen, die te nemen en naar hen te gooien.”
Kleuterjuf: “Ja, natuurlijk, de Joodse buren.”
Knuffelbij: “Om hen te verpletteren.”
Kleuterjuf: “Als zijn buren Joden of Zionisten zijn? Ja.”

Kleuterjuf Rawan spreekt met Tulin, een van de meisjes in de studio:

Kleuterjuf: “Tulin, waarom wil jij later een politieagent worden? Net als wie?”
Kleuter: “Net als mijn oom.”
Kleuterjuf: “Welke oom?”
Kleuter: “Achmed.”
Kleuterjuf: “Is hij een politieagent?”

[Het meisje knikt]

Kleuterjuf: “Ok. Wat doet een politieagent allemaal?”
Kleuter: “Hij pakt dieven, en mensen die voor problemen zorgen.”
Kleuterjuf: “En hij schiet Joden dood. Ja toch?”
Kleuter: “Ja.”
Kleuterjuf: “Wil jij net als hem worden?”

[Het meisje knikt]

Kleuterjuf: “Als Allah het wil, wanneer jij groot zal zijn.”
Kleuter: “Zodat ik de Joden kan doodschieten.”

[De knuffelbij klapt enthousiast]

Kleuterjuf: “Alle Joden? Allemaal?”
Kleuter: “Ja.”
Kleuterjuf: “Goed zo.”

 

 

Palestina en de schaduw van de Holocaust (IMO)

 

 

Palestina en de schaduw van de Holocaust

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/09/palestina-en-de-schaduw-van-de-holocaust/  

= IMO Blog =   

De stichting Bewust Moslim organiseerde op 4 mei een symposium over de Palestijnse ‘nakba’, onder de provocerende titel “Palestina, de Schaduw Holocaust”. Juist op de dag dat de Nederlandse – merendeels Joodse – oorlogsslachtoffers centraal staan, wil men de aandacht afleiden naar wat men ziet als slachtoffers van Joods handelen. Daarmee doen ze het voorkomen alsof beide zaken te vergelijken zijn.

De Holocaust (Shoah) is een probleem voor veel Palestijnen en Arabieren; de vele ontkenningen wijzen daarop. Niet alleen Achmadinejad en een paar extreme sjeiks, maar velen in de Arabische wereld ontkennen de Holocaust, of de schaal of intentie ervan, of geven de Joden en zionisten zelf de schuld.

Ook president Abbas heeft zich hiermee bezig gehouden in zijn proefschrift uit 1982, waarin betoogd werd dat het aantal slachtoffers een stuk kleiner was en de zionisten de Holocaust voor hun doeleinden manipuleerden. Hiervan heeft Abbas nooit duidelijk afstand genomen, maar na een recente ontmoeting met een Amerikaanse rabbijn besloot hij tot een verklaring die ook de Nederlandse media haalde. Aan de vooravond van Israels Shoah herdenking op 27 april noemde Abbas de Holocaust ‘de meest barbaarse misdaad uit de moderne geschiedenis’. Zijn statement werd ook in het Arabisch verspreid, en zal hopelijk enige invloed hebben op zijn achterban. Onlangs nog waren de Palestijnen woedend op een professor van de Al Quds universiteit die zijn studenten naar Auschwitz had meegenomen om hen over de Holocaust te onderwijzen; de professor werd zelfs hierom geschorst van de lerarenvakbond. Ook van de Israelische Arabieren zou een derde de Holocaust ontkennen volgens een enquête vorig jaar.

Tegelijkertijd wordt in de Arabische wereld Hitler veelvuldig als held geroemd omdat hij de Joden aan wist te pakken. Zelfs Joris Luyendijk beschreef in zijn boek ‘Het zijn net mensen’ (nota bene door Bewust Moslim aangeprezen) hoe in Libanon op straat stalletjes waren waar je ‘Hitler cocktails’ kunt kopen. De Arabische media staan vol met revisionistische theorieën, ‘wetenschappers’ bespreken de ‘nieuwste inzichten’ op TV. Het voor de hand liggende antwoord naar de vraag waarom men zo ontzettend veel energie steekt in het ontkennen van een van de meest tragische en best gedocumenteerde historische gebeurtenissen, is dat men op dit moment een probleem heeft met de Joden. En dan pak je ze op hun gevoelige plek.

Vuile handen

Daarbij ziet men de Holocaust, net als velen in het Westen, als de morele rechtvaardiging voor de staat Israel. Zonder Holocaust geen Israel, aldus de redenering, dus als je kunt bewijzen dat die niet heeft plaats gevonden, of (mede) de Joden hun eigen schuld is, dan haal je Israels bestaansrecht onderuit, en is het een ordinaire ‘apartheidsstaat’. Natuurlijk is de Holocaust niet Israels bestaansreden, alsof volken hun recht op zelfbeschikking moeten ‘verdienen’ door eerst bijna uitgeroeid te worden. Wel heeft het Israel aanvankelijk morele steun gegeven, en heeft het bijgedragen aan de steun voor het VN voorstel het gebied te delen. De eeuwenlange vervolgingen en het gevoel nergens echt veilig te zijn, zijn wel een belangrijke motivatie geweest van de zionisten om, wat vroeger een abstracte droom was, in een concreet plan om te zetten. Daarbij ging het niet alleen om een plek waar Joden heen kunnen vluchten, maar ook om een plek waar de Joodse cultuur en religie, en het Hebreeuws, de ruimte zouden krijgen en konden worden ontwikkeld. De zionisten stond dus veel meer voor ogen dan een vluchtheuvel, en men had soms hooggestemde idealen over de moreel hoogstaande waarden van de nieuwe staat. Die idealen keerden zich cynisch genoeg tegen Israel, toen bleek dat het soms vuile handen moest maken om te overleven, en niet alle leiders even visionair waren.

Het is wellicht een van de redenen dat de Israeli’s zelfzuchtig, dom of immoreel gedrag zoveel zwaarder wordt aangerekend dan andere landen, net als het cliché dat juist Joden toch ‘beter zouden moeten weten’ en ‘niet een ander aan moeten doen wat henzelf is overkomen’. Niet alleen onjuist, maar ook onlogisch: als jezelf zo hard de grond in bent getrapt, lijkt het me geen vreemd idee dat je wilt zorgen dat men dat niet meer kan doen. De Holocaust, en de eeuwenlange discriminatie en vervolgingen eraan voorafgaand, en het hedendaagse antisemitisme, zouden juist aanleiding moeten zijn terughoudend te zijn in onze kritiek. Precies dat wat antizionisten altijd beweren: Israel is verheven boven alle kritiek, want: Holocaust, klopt moreel tot op zekere hoogte. Eigen lijden is geen rechtvaardiging je te misdragen, maar zeker een verzachtende omstandigheid, zoals in de rechtszaal geregeld blijkt. Maar in plaats van dat Israel zich tot ‘schurkenstaat’ heeft ontwikkeld die schaamteloos haar eigenbelang najaagt, is het land hooguit wat minder mooi dan de vaak socialistisch georiënteerde zionisten van het eerste uur voor ogen hadden.

Misschien voelen ook de felste antizionisten wel aan, dat wanneer de Holocaust werkelijk heeft plaatsgevonden, het nogal immoreel en absurd is de Joden het recht op een eigen staat te ontzeggen, en moord en brand te schreeuwen over iedere Palestijnse dode. Wanneer het Palestijnse leed vergelijkbaar is, wanneer de staat Israel schuldig is aan lijden op eenzelfde schaal, verandert dat de zaak echter. Zelfs zonder ontkenning van (aard en omvang) van de Holocaust, wordt zij zo onschadelijk gemaakt.

Een ander veelgehoord cliché wat dit betreft, is dat de Palestijnen de slachtoffers van de slachtoffers zijn, en wij daar mede verantwoordelijk voor zijn. De internationale gemeenschap zou het allemaal hebben toegelaten en moet daarom nu de Palestijnen steunen in hun strijd tegen Israel. Uit mijn – zeer beknopte – historische verhandeling blijkt al dat dat niet klopt; Israel heeft aanvankelijk weinig steun van andere landen gehad, wel van individuen en van de Joodse gemeenschap. De relatie met de VS bijvoorbeeld werd pas hechter na de Zesdaagse Oorlog, toen de VS een strategische partner in dit succesvolle land begon te zien. De Verenigde Naties hebben zich bovendien vanaf het begin met het conflict bemoeid, vaak ten nadele van Israel. Via de UNRWA en  later ook andere VN instituties, krijgen de Palestijnen meer steun dan welk ander volk ook, zowel financieel als politiek. De Palestijnen een ‘in de steek gelaten volk’ noemen zoals veel sympathisanten graag doen, is echt meer dan absurd.

Tot slot de bewering dat Israel politieke munt slaat uit de Holocaust. Dit is een populair thema bij antizionisten. Anton van Hooff verwoordde het een paar jaar geleden aldus in een column:

Holokaustos is Grieks voor ‘geheel verbrand’. Zo werd een offer aangeduid waarbij het offerdier helemaal door vlammen werd verteerd. (…)

‘Holocaust’ impliceert dus dat het om een uniek offer gaat; het zou beloond zijn door de stichting van de staat Israël. Daarom worden ook in alle grote steden van de Verenigde Staten Holocaustmusea gesticht: gruwelijke foto’s moeten de Joodse Amerikanen, die doorgaans geen familie-ervaringen met de Shoah hebben, tot onvoorwaardelijke steun aan Israël brengen.

Hij suggereerde dat de Joden hun lijden exclusief willen houden om zo eeuwig kritiek te kunnen afweren en te doen wat men wil met bijvoorbeeld de Palestijnen (Thomas von der Dunk is ook vaak op deze mythe te betrappen). Ook klinkt het een beetje alsof het een aanvaardbaar offer was hiervoor, kortom, alsof het ze nou ook weer niet zo slecht uit kwam, een geluk bij een ongeluk, zo te zeggen. En dit sluit dan weer aan bij de traditie van de revisionistische idee dat de Joden, of de zionistische Joden, zelf mede schuldig waren aan de Holocaust, en de stichting van een Joodse staat belangrijker vonden dan het redden van de Joden in Europa (een volkomen krankzinnig idee).

Ratna Pelle

 

Nieuwe Hamas video toont verdrijving Joden naar Duitsland door Arabieren

 

Deze video laat wederom zien dat Israels wantrouwen wat betreft de te vormen eenheidsregering van Fatah en Hamas niet ongegrond is. De video lijkt bedoeld om in te spelen op de ergste angsten van de Israelische Joden, namelijk dat ze ooit opnieuw worden gedeporteerd. Het wegvoeren naar Duitsland is een directe verwijzing naar de gaskamers in de Holocaust, al is het nu een land waar het voor Joden goed toeven is (maar waar ook grote groepen mensen denken dat de Joden de Holocaust misbruiken voor politieke doeleinden). Ik heb niet meegekregen dat deze video door Westerse leiders of de VN is veroordeeld. Oh, en verwacht er ook niks over in de media.

 

RP

------------

 

Hamas releases anti-Hatikva video showing Arabs expelling Jews to Germany

http://elderofziyon.blogspot.nl/2014/05/hamas-releases-anti-hatikva-video.html

 

Hamas' Al Qassam Brigades has released a video for Israel's Independence Day, called "The End of the Hope" - a pun on the name of Israel's national anthem, Hatikva.

Set to the tune of the anthem, and filled with Hebrew spelling errors,  the video shows a single young rock thrower destroying Israel.

Jews are forced onto ships to Germany by masked Hamas terrorists.

Worshippers are chased out of the Kotel plaza which is destroyed and replaced with the "Mughrabi Quarter."

Armed masked terrorists are seen on the roof of the Dome of the Rock to ensure that Jews can never visit there as they sing that there is no Temple in Jerusalem.



There are still lots of Westerners who twist themselves into pretzels to pretend that Hamas accepts Israel's right to exist. This video won't convince them otherwise, because there are none so blind as those who will not see.

 

UPDATE: Put up version of video with English subtitles (h/t Judge Dan at Israellycool)

Dodenherdenking: 1940-1945 en 1947-1948? (IMO)

 

 

Dodenherdenking: 1940-1945 en 1947-1948?

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/08/dodenherdenking-1940-1945-en-1947-1948/  

= IMO Blog =  

Er is dit jaar weer het nodige te doen geweest rond de Nationale Dodenherdenking. Geen herdenking van Duitse soldaten of eerbetoon aan SS’ers dit keer, maar wel een herdenking van de ‘schaduw-holocaust’, van ‘de slachtoffers van de etnische zuivering van Palestina en de slachtoffers van de onrechtmatige bezetting die daarop volgde. Op deze dag openen wij een van de zwartste bladzijden van onze geschiedenis.’ Aldus de aankondiging die ik op Facebook zag.

Dit doen wij door stil te staan bij de wijze waarop Palestina etnisch werd gezuiverd, hoe de internationale gemeenschap stilzwijgend toekeek, en hoe de Europese Holocaust daarna een instrument werd om het lijden van de Palestijnen te rechtvaardigen.

De bijeenkomst, georganiseerd door de stichting Bewust Moslim, zou oorspronkelijk op 4 mei in een Hilversumse moskee worden gehouden, maar de burgemeester zag dit – na de nodige klachten – niet zitten. Hij probeerde de organisatie vooral te bewegen een andere datum te kiezen, maar uiteindelijk  werd alleen de locatie gewijzigd. De burgemeester en de moskee gaven 29 april een verklaring uit waarin men zegt dat de stichting Bewust Moslim op zoek gaat naar een andere locatie omdat men door de ophef zoveel bezoekers verwacht dat de moskee die niet zou kunnen herbergen. Doorzichtiger kan bijna niet, zoals ook Carel Brendel al duidelijk maakte. De pers houdt het erop dat de bijeenkomst ‘erg gevoelig ligt. Zowel qua inhoud als qua timing’. “We proberen zo zorgvuldig mogelijk om te gaan met alle belangen. Ook gaan politie en gemeente zo snel mogelijk met het moskeebestuur in overleg, onder andere over een andere datum”, aldus de burgemeester. Dat laatste is dus blijkbaar niet gelukt.

Bewust Moslim is in een misselijk filmpje zelfs naar het monument op de Dam gegaan om van daaruit te klagen over ‘de wijze waarop het lijden van miljoenen Europese Joden een instrument werd om het lijden van miljoenen Palestijnen te rechtvaardigen’. Waarna een andere moslim zegt: ’4 mei dodenherdenking. Bewust Moslim nodigt je uit. Opdat wij niet vergeten.’ Kortom, het is pure provocatie en belediging aan het adres van de overlevenden en nabestaanden van de Holocaust. Natuurlijk is het gezegde onzin. De Holocaust wordt niet gebruikt om het lijden van miljoenen Palestijnen te rechtvaardigen, daar hebben we de geschiedenis voor: de moefti van Jeruzalem, het afwijzen van alle vredesvoorstellen en compromissen, het Arabische en Palestijnse antisemitisme, Hamas, de vele aanslagen en raketten.

Waar komt die belangstelling toch vandaan voor juist de (vermeende) slachtoffers van de Joden op de dag dat met name de grootste genocide in de geschiedenis wordt herdacht? Zoals gezegd wordt de nakba doorgaans op 14 of 15 mei herdacht, niet op de nationale dodenherdenking. Palestijnse doden hebben, hoe tragisch op zichzelf ook, niks te maken met de dodenherdenking, simpelweg omdat ze niks met Nederland te maken hebben. Zelfs mensen uit de Armeense gemeenschap komen niet op het idee om de Armeense genocide, die qua opzet en schaal dichterbij de Holocaust ligt dan de nakba, te herdenken op nationale dodenherdenking. De nakba is, zoals reeds aangeduid, vooral een gevolg van Arabisch-Palestijns handelen. Het maakt de tragiek er niet minder om, maar het is een gotspe dit met de Holocaust te willen vergelijken en gelijkstellen.

Geschiedenis

Het verhaal is bekend: toen de VN in november 1947 het delingsplan voor Palestina aannam, dreigden de Arabieren om uitvoering te frustreren en de stichting van een Joodse staat onmogelijk te maken. Ze begonnen een oorlog – in eerste instantie vochten de Arabieren in Palestina tegen de Joodse gemeenschap aldaar, en probeerden met guerrilla-achtige technieken (overvallen van konvooien en dorpen, aanslagen) het leven in de Joodse gemeenschap, verspreid over honderden dorpen, te ontwrichten. Jeruzalem werd geblokkeerd en de Joodse bevolking daar van circa 100.000 mensen zowat uitgehongerd, totdat men een sluiproute had ontwikkeld. In eerste instantie stelden de Joden zich defensief op, en werden dorpen en konvooien zo goed en kwaad als het ging bewaakt. Toen dat onhoudbaar bleek en de internationale gemeenschap en de VS openlijk speculeerden over een Joodse nederlaag (en daartoe het delingsplan wilden aanpassen, met het argument dat de Joden hun staat toch niet konden verdedigen), ging de Haganah, de voorloper van het Israelische leger, over tot het offensief. Een deel van de Palestijnse bevolking was toen overigens al gevlucht, met name de notabelen. Niet omdat ze werden bedreigd, maar omdat ze vaak elders ook onroerend goed bezaten (Amman, Syrië) en het betere leven daar verkozen boven de chaos van de burgeroorlog in Palestina. Deze vlucht zette de vlucht van ‘gewone’ Palestijnen in gang: uit angst voor het oorlogsgeweld, vanwege geruchten die door zowel Arabische leiders als de zionisten werden verspreid, en soms ook uit angst voor wraak omdat er vanuit een dorp konvooien waren overvallen, of omdat het strategisch lag. In tegenstelling tot wat pro-Palestijnse ‘historici’ als Ilan Pappe beweren, was er geen algemeen beleid om de Palestijnen etnisch te zuiveren. Wel waren er dorpen die werden verwoest en van waaruit de inwoners werden verdreven, maar dat geldt voor een minderheid van de vluchtelingen.

Tijdens de burgeroorlog werden van beide kanten slachtingen aangericht, en werd vaak geen onderscheid tussen burgers en strijders gemaakt. Beide partijen vochten met primitieve wapens, van georganiseerde legers was geen sprake. Palestijnse en Arabische leiders hadden meermaals gezegd dat ze de Joden wilden verdrijven en zelfs uitroeien. Drie jaar na de Holocaust klonk dat veel Joden maar al te realistisch in de oren, dus men vocht voor zijn leven. Door betere organisatie en motivatie (maar niet wapens of meer strijders zoals Pappe c.s. beweren) wonnen de zionisten.

Op 14 mei, de dag dat Israel de onafhankelijkheid uitriep, begon de echte onafhankelijkheidsoorlog en vielen de legers van de omliggende Arabische landen de nieuwe staat binnen. De rest is geschiedenis. Je kunt twisten over de noodzaak van sommige Israelische legeroperaties, er zijn ook genoeg uitspraken van Israelische leiders te vinden waaruit blijkt dat ze niet rouwig waren om de vlucht van de Palestijnen, maar te spreken van een genocide is absurd. Er kwamen in 1948 vergeleken met andere oorlogen uit de eerste helft van de 20^ste eeuw relatief weinig mensen om, en de slachtingen waren relatief klein (vergelijk Turkije/Griekenland, India/Pakistan, om nog maar te zwijgen over de 1^e en 2^e wereldoorlog). En tegenover de almaar op antizionistische websites herhaalde en uit zijn verband gerukte (en soms zelfs geheel uit de duim gezogen) citaten van Israelische leiders staan ook citaten en acties die van het tegendeel getuigen: van de wil tot samenwerking, de oproep aan Arabieren te blijven (zoals in Haifa), en kritiek op de soms hardvochtige maatregelen.

Ratna Pelle

 

Niet de moskee, maar het huis was te klein voor dodenherdenking van jihadfans (Carel Brendel)

 

Ik ben het met Brendel eens dat een oproep om de smakeloze (en voor sommigen krenkende) bijeenkomst over de ‘nakba’ op 4 mei te verhinderen ongelukkig was. Dit raakt immers aan de vrijheid van meningsuiting. Het ‘symposium’ heeft alsnog op 4 mei plaatsgevonden, als besloten bijeenkomst op een andere lokatie.

 

Wouter

______________

 

Niet de moskee, maar het huis was te klein voor dodenherdenking van jihadfans

Door Carel Brendel, 2 mei 2014

http://www.carelbrendel.nl/2014/05/02/niet-de-moskee-maar-het-huis-was-te-klein-voor-dodenherdenking-van-jihadfans/

 

Abou Hafs promoot het symposium van Bewust Moslim vanaf het Nationaal Monument op de Dam.

 

Begin deze week hadden dertien mensen zich via Facebook aangemeld voor het symposium “Palestina, de Schaduw Holocaust”, dat het Platform Bewust Moslim op 4 mei, de dag van de Nationale Dodenherdenking, organiseert in Hilversum. Als gevolg van de “ophef” is het aantal deelnemers inmiddeld gestegen tot 23. Natuurlijk melden niet alle bezoekers zich aan op Facebook. Geen van beide getallen wijst echter op “een grote toeloop”, waardoor de Al-Amal Moskee, die “voorstander van een open dialoog” zegt te zijn “organisatorisch het aantal bezoekers niet kan huisvesten.”

 

Het gezamenlijke persbericht van de gemeente Hilversum en de Al Amal Moskee, waarin deze week de verplaatsing van het symposium werd aangekondigd, komt dan ook niet langs de bullshitdetector. Niet de moskee was te klein, maar het huis was te klein vanwege de plotselinge aandacht.

 

De smoes van de “grote toeloop” is dermate doorzichtig, dat een ander scenario meer voor de hand ligt. Vermoedelijk is burgemeester Pieter Broertjes opgeschrikt door de komst naar zijn omroepdorp van radicale predikers als Abdul-Jabbar van de Ven en Abou Hafs, de zanger van jihadistische nasheeds als “Soldaten van Allah”, “Onverslaanbare ideologie” en “Je hebt overwonnen” (door de gebruiker verwijderd).

 

Op haar beurt zal het moskeebestuur weer geschrokken zijn van de media-belangstelling, hoewel symposium-organisator Abou Hafs al veel langer binnen de moskee actief was. Ongetwijfeld zal er nu druk van hogerhand komen op Al Amal, zoals eerder gebeurde toen islamradicalen actief waren binnen de Haagse as-Soennah Moskee en de Al Qibla Moskee in Zoetermeer.

 

Het persbericht van gemeente en moskee bleek niet eens te kloppen. Binnen de kortste keren meldde het pro-Jihad platform “Moslims in Dialoog” dat de berichtgeving “onjuist” was. De aangekondigde persverklaring om dit recht te zetten was er nog niet, toen ik dit blog schreef. Maar de conferentie gaat nog steeds door, op zondagmiddag 4 mei, op een andere plek in Hilversum, die pas enkele uren voor het begin bekend zal worden gemaakt.

 

Het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) roept zaalverhuurders nu op om geen podium te bieden voor het “krenkende symposium”. Het CIDI trapt daarmee juist in de provocatie van de jihadfans. Zij hebben welbewust 4 mei in plaats van 15 mei (de gebruikelijke datum voor de Nakba-herdenking van het Palestijnse leed in 1948) uitgekozen voor hun congres, presenteerden het symposium nadrukkelijk als een dodenherdenking en trokken zelfs naar het Nationaal Monument op de Dam in Amsterdam om hun bijeenkomst te promoten.

 

Missie geslaagd, want het gemekker over “machtsmisbruik” en “zionisten” is niet van de lucht – overigens uit de zelfde hoek, waar men direct in de gordijnen klimt om voor moslims “krenkende” films en cartoons te laten verbieden.

 

“Gun ze niet het plezier van een verbod,” was mijn advies in een blog, dat ik schreef, nadat media verzuimden om de extremistische achtergronden van de zelfbenoemde speurders rond de Eindhovense niqab-mishandeling te vermelden. Dat laatste lijkt me belangrijker dan hard “magniet!” roepen. De vrijheid van meningsuiting is er immers ook voor abjecte figuren en meningen.

 

Daarom is nodig: Minder ijver bij het verbieden. Meer ijver bij het onderzoeken.

 

Bill Clinton: Israel bood Palestijnen in 2000 de Tempelberg aan

 

In 2000 zou men het bijna eens zijn geworden over de Tempelberg, maar Arafat stond erop dat een toegang tot de tunnels onder de Klaagmuur onder Palestijns bestuur zou komen, wat Israel weigerde. Dat lijkt me terecht, want de Palestijnen hebben eerder Joodse antiquiteiten in de Tempelberg en elders vernield, omdat deze de historische Joodse connectie met het gebied zouden bewijzen.

 

Wouter

___________

 

Bill Clinton: Israel offered Temple Mount to Palestinians in 2000

Deal failed because Arafat also wanted control of area leading to tunnels, where ‘you could do mayhem to the ruins of the temples’

http://www.timesofisrael.com/bill-clinton-palestinians-were-offered-temple-mount-in-2000/

By Yifa Yaakov May 1, 2014, 2:11 am

Former US president Bill Clinton said Wednesday that the Palestinians were offered the Temple Mount at the Camp David Summit in 2000, but the agreement fell through over a sliver of land near the Western Wall.

In an address at Georgetown University in Washington DC, where he has agreed to deliver a series of lectures, Clinton spoke on a variety of domestic issues, while also touching on the foreign policy challenges his administration had encountered — chiefly, the Israeli-Palestinian conflict and the 2000 summit he brokered between then-prime minister Ehud Barak and the late Palestinian Authority leader Yasser Arafat.

Clinton’s remarks revealed that a breakthrough in talks between Israel and the Palestinians, particularly on the controversial issue of the division of Jerusalem, was closer at hand in 2000, at the summit he called a “roaring success,” than previously thought.

Israel, he said, agreed to hand the Palestinians control of the Temple Mount, the holiest site in Judaism and the compound where al-Aqsa Mosque is situated, on the condition that the area around the Western Wall remain under Israel’s control.

Arafat agreed to leave Israel with control over the Western Wall, as well as over the Jewish neighborhoods in East Jerusalem, but insisted on keeping 16 meters, or 50 feet, of land leading up to an entrance to the Western Wall tunnels under Palestinian control.

Israel refused, on the grounds that the tunnel granted access to remains of the Jewish temples. In retrospect, Clinton said, Israel was probably justified in its refusal, as “if you got in, you could do mayhem to the ruins of the temples.”

Ehud Barak, left, with Bill Clinton and Yasser Arafat (photo credit: Sharon Farmer)

The parties ultimately failed to reach agreement on Jerusalem and the Temple Mount, along with a slew of other critical issues.

Reflecting on his Middle East negotiation efforts as president immediately preceding the Second Intifada, Clinton asked, ”Did we fail? You tell me, In the four years after I left office, three times as many Palestinians and Israelis were killed in violent acts than in the eight years I was there. We always need to get caught trying — fewer people will die.”

“Somehow you have to find a way to establish trust among adversaries,” Clinton said of the 2000 summit. “Agreement is not nearly as important as trust.”

Clinton also spoke of his involvement in the signing of the 1995 Oslo II Accords, which divided the West Bank into three administrative divisions. He said the experience could be seen as an example for negotiators and mediators. In a conflict situation, he said, the two sides must learn to work together and trust each other rather than rely on outside mediation.

He said that mere weeks after that agreement was signed, former prime minister Yitzhak Rabin — whose word Arafat said he valued more than a piece of paper — was assassinated by an “angry settler” who, the former president added, is still revered in the West Bank today. He was referring to Rabin’s assassin, Yigal Amir, who was not a resident of a West Bank settlement.

It’s been “thirteen years and counting,” Clinton said, since Arafat urged him to facilitate a peace agreement with Israel — thirteen years in which political changes occurred in both Israel and the Palestinian Authority, and the minutiae of a potential peace deal — including security arrangements in the West Bank and the division of the Old City of Jerusalem — were discussed in “excruciating detail” and for the most part “pretty much agreed on.”

However, Clinton said, no agreement was reached under his aegis because although Israel, under Barak, agreed to give up 96 percent of the West Bank, the Palestinians, under Arafat, “never said yes.”

Read more: Bill Clinton: Israel offered Temple Mount to Palestinians in 2000 | The Times of Israel http://www.timesofisrael.com/bill-clinton-palestinians-were-offered-temple-mount-in-2000/#ixzz30zUeWv9i
Follow us: @timesofisrael on Twitter | timesofisrael on Facebook

 

Voor Abbas was geen compromis over erkenning Joodse staat bespreekbaar

 

Mij lijkt de expliciete erkenning door de Palestijnen van Israel als Joodse staat niet noodzakelijk; de eerste pakweg 15 jaar van de vredesonderhandelingen was bij mijn weten geen sprake van een dergelijke eis. Anderzijds is de weigering van 22 Arabische staten om één Joodse staat als zodanig te erkennen wellicht veelzeggend over de bereidheid van de Arabieren om Israel werkelijk in hun midden te accepteren.

 

Wouter

____________

 

Abbas rebuffed bid to find mutually acceptable wording on ‘Jewish state’

Israel suggested describing Jewish people’s and Palestinian people’s rights to self-determination in precisely equivalent terms; Palestinians refused to discuss idea

http://www.timesofisrael.com/abbas-rebuffed-bid-to-find-mutually-acceptable-wording-on-jewish-state/

By Raphael Ahren May 1, 2014, 9:28 pm

 

Prime Minister Benjamin Netanyahu stands with Palestinian Authority President Mahmoud Abbas at Netanyahu's residence in Jerusalem, September 15, 2010. (Photo credit: Kobi Gideon / Flash90)

The terminology recognizing Israel’s Jewish character sought by Israel and rejected by the Palestinians during negotiations in recent months was not a blunt acknowledgement of Israel as a Jewish state, but a much more nuanced and gentle formulation, The Times of Israel has learned.

Indeed, Israeli negotiators were willing to work with Palestinian Authority President Mahmoud Abbas and his team on the wording of the desired declaration, towards a formula that would have described the Jewish people’s and the Palestinian people’s right to self-determination in precisely equivalent terms, and would have also included phrases to guarantee the rights of Israel’s Arab minority.

The Palestinians, however, were adamant in refusing to consider the idea.

Prime Minister Benjamin Netanyahu’s insistence that the Palestinians recognize Israel, in some way or another, as the nation-state of the Jewish people was one of the major sticking points as the negotiations limped along. Netanyahu’s dismay at the Palestinian refusal to even consider working toward a formulation on this point may have been one of the factors that led him to announce, in Tel Aviv on Thursday, that he would push for a new Basic Law that would provide “a constitutional anchor for Israel’s status as the national state of the Jewish people.”

In the negotiations, the Israelis proposed a formulation that would acknowledge that both the Jewish people and the Palestinian people mutually recognize each other’s rights to sovereignty in the framework of an agreement that would end all remaining claims. Israel offered to formulate the declaration in terms that would explicitly state that a recognition of the Jewish state does not in any way impact on the status of non-Jewish Israelis, and does not coerce the Palestinians into accepting Israel’s historical narrative.

“The goal of the process was to receive mutual recognition for two nation states, and that both the Jewish people and the Palestinian people have national rights,” a senior government official told The Times of Israel on Thursday. The phrasing proposed by Israeli negotiators was “based on total parity,” this official said.

“We were prepared to be creative with the language, but not the concept,” the official added, asserting that Israel was exceedingly flexible regarding the wording of the intended formulation. The Palestinians, however, resolutely refused to accept the very concept of such recognition, he said, even if it was entirely mutual and included explicit clauses to alleviate their concerns.

Palestinian officials have publicly and repeatedly ruled out recognizing Israel as the nation-state or the homeland of the Jewish people, arguing that meeting such a demand would force them to accept the Zionist narrative, relinquish the right of return and compromise the standing of Arab citizens of Israel.

Justice Minister Tzipi Livni has stressed, however, that asking the Palestinians to recognize Israel as a Jewish state is not aimed at endorsing a particular historical narrative, but seeks to guarantee mutual acceptance of Israeli and Palestinian legitimacy.

The approach proposed by Israel in the negotiation room was designed to assuage all Palestinian concerns. Since the mutual recognition would be contingent on the successful resolution of all other core issues of an agreement, the right of return of Palestinian refugees would no longer be an issue. Furthermore, the rights of Israel’s non-Jewish minority would be guaranteed and Israel was ready to include a sentence stating that the Palestinians would not be forced to co-opt any historical narrative.

The Palestinians refused adamantly to consider Israel’s proposal, and were backed by the Arab League, which at a summit in Kuwait in March expressed “total rejection” of Israel’s demand for recognition as a Jewish state.

“Israel has not missed an opportunity to derail US peace efforts, including raising new demands, such as the demand for recognition as a ‘Jewish state,’ which we have refused to so much as discuss,” Abbas said at the summit.

“President Abbas’s stubborn refusal to discuss mutual recognition between two nation-states stands in stark contrast with Prime Minister Netanyahu’s willingness to recognize a Palestinian state and his agreement that all of the core issues can be raised in the talks,” a senior Israeli official told The Times of Israel at the time.

By clinging to his position, Abbas “could well torpedo the peace process,” the official said then. “He boasted that he refuses to even discuss recognizing the Jewish state, once again parading rejectionism as virtue.”

On Thursday, Netanyahu said that he would advance new legislation in the Knesset to anchor Israel’s status as the nation-state of the Jewish people, warning that opposing such a recognition would eventually undermine the country’s right to exist.

“One cannot favor the establishment of a Palestinian national state in order to maintain the Jewish character of the State of Israel and — at the same time — oppose recognizing that the State of Israel is the national state of the Jewish people,” the prime minister said. “Supporting the establishment of a Palestinian national state and opposing the recognition of the Jewish national state undermines — over the long term — the State of Israel’s very right to exist.”

More on this story

• Livni bashes PM’s plan to codify Israel’s Jewish status
• Kerry: Fatah-Hamas pact came as complete surprise to us
• PM to push for law declaring Israel nation-state of the Jews
• IDF chief denounces soldiers’ Facebook campaign
• Hamas-Fatah truce to kick off with reciprocal prisoner release
• Israel’s US envoy rejects deputy DM’s critique of Kerry

 

De gemiste deadline van de vredesbesprekingen (IMO)

 

 

De gemiste deadline van de vredesbesprekingen

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/04/de-gemiste-deadline-van-de-vredesbesprekingen/   

= IMO Blog = 

Afgelopen week verliep de officiële deadline van de vredesbesprekingen tussen Israel en de Palestijnen. Vijf dagen eerder had Israel de onderhandelingen over hoe de onderhandelingen weer vlot te trekken al opgeschort, nadat de PA en Hamas een verzoeningsovereenkomst hadden getekend. Volgens deze overeenkomst wordt er binnen vijf weken een Palestijnse interim regering gevormd en komen er binnen zes maanden verkiezingen.

Netanyahu lichtte zijn besluit als volgt toe:

“Instead of choosing peace, Abu Mazen formed an alliance with a murderous terrorist organization that calls for the destruction of Israel,” said Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu, referring to Abbas by his nom de guerre. “Whoever chooses the terrorism of Hamas does not want peace.”

Volgens Palestijnse functionarissen echter zou de interim regering uit technocraten bestaan en geen Hamas leden bevatten. Hamas zou accepteren dat Abbas namens deze regering met Israel onderhandelt onder dezelfde voorwaarden als nu.  Maar Hamas heeft afgelopen week nog maar eens verklaard dat het Israel nooit zal erkennen. En onlangs nog liet president Haniyeh zich ongemeen fel uit over Israel en zei het hele gebied met geweld te willen ‘bevrijden’.

Apartheidsstaat

Ondertussen gaan beide partijen door met hun unilaterale stappen: de Palestijnen hebben het lidmaatschap aangevraagd van het Internationaal Strafhof, waarna een officiële aanklacht tegen Israel een kwestie van tijd is. Israel heeft het overmaken van voor de PA bedoelde belastinginkomsten opgeschort en gebruikt deze nu om schulden van de PA af te betalen, iets wat zelfs door de Times of Israel als een sanctie wordt omschreven. En er lijkt sprake te zijn van de aankondiging van 14.000 nieuwe woningen in de nederzettingen, hoewel de T.o.I. meldt dat Netanyahu een bijeenkomst over het bouwen in de nederzettingen heeft geannuleerd, omdat de timing ongunstig zou zijn. Door deze op de deadline van de onderhandelingen te houden, zou de aandacht verschuiven van de Palestijnen naar Israel als schuldige voor het falen van de onderhandelingen. Die moeite had Israel zich kunnen besparen, zo lijkt het, want de nederzettingen haalden evengoed de media. En Israel lijkt, ondanks alles, weer in de eerste plaats verantwoordelijk te worden gehouden voor de vastgelopen vredesonderhandelingen. Zo waarschuwde Kerry afgelopen vrijdag dat Israel een apartheidsstaat kon worden als het zich niet meer inzette voor de twee statenoplossing:

“A two-state solution will be clearly underscored as the only real alternative,” Kerry told the gathering. “Because a unitary state winds up either being an apartheid state with second-class citizens – or it ends up being a state that destroys the capacity of Israel to be a Jewish state. Once you put that frame in your mind, that reality, which is the bottom line, you understand how imperative it is to get to the two-state solution, which both leaders, even yesterday, said they remain deeply committed to.”

Hoewel hij zei dat beide partijen schuld dragen, had hij het ook eerder al vooral over Israelische acties die tot de impasse leidden:

“The prisoners were not released by Israel on the day they were supposed to be released and then another day passed and another day, and then 700 units were approved in Jerusalem and then poof – that was sort of the moment,” Kerry said.

De gevangenen waren niet vrijgelaten omdat de Palestijnen niet wilden toezeggen de onderhandelingen na 29 april voort te zullen zetten, en het er alle schijn van had dat ze nadat de laatste groep gevangenen vrij was uit de onderhandelingen zouden stappen. En omdat ze erop stonden dat ook 14 Israelische Arabieren zouden worden vrijgelaten, wat Israel alleen onder strikte voorwaarden wilde waar de Palestijnen niet mee instemden. Het lag, kortom, wat genuanceerder dan Kerry het stelde.

En hoewel die apartheidsstaat vergelijking alles behalve nieuw is, en antizionisten er al fijntjes op hebben gewezen dat ook Israelische leiders als Barak hem maakten, is hij natuurlijk wel degelijk ongelukkig. Vandaar ook dat Kerry hem introk na kritiek van Joodse organisaties. Het suggereert natuurlijk toch dat Israel doet aan rassenscheiding en Joden bewust op allerlei manieren bevoordeelt boven Arabieren. Het suggereert ook dat de huidige situatie en de bezetting van de Westbank vergelijkbaar is met die in Zuid-Afrika, en legt zo de oorzaak daarvan, of de schuld, vooral bij Israel. Dat is onzinnig. Je zou hooguit kunnen zeggen dat wanneer Israel de Westbank zou annexeren en dan de Palestijnen in het A gebied beperkt zelfbestuur geven, dat er in bepaalde opzichten aan doet denken.

Een groot verschil blijft dat de Joden historische en religieuze wortels in dit gebied hebben en er niet zitten om een ander volk te koloniseren en uit te buiten. Een deel vindt dat de Westoever onderdeel moet zijn van hun nationale thuis. Voor de meesten spelen vooral veiligheidsargumenten een rol bij de weerstand om de Westoever op te geven en bij de grenscontroles en reisrestricties voor Palestijnen. Dat rechtvaardigt niet perse iedere maatregel, maar maakt wel duidelijk dat de vergelijking met Zuid-Afrika mank gaat. En tot slot wil een flink deel van de Palestijnse gemeenschap, en ook van het ‘gematigde’ Fatah, eigenlijk heel Israel hebben en weigert Joodse zelfbeschikking in het gebied te erkennen. In Zuid-Afrika streden niet twee nationale bewegingen en volken om hetzelfde land en voor zelfbeschikking, maar streed de zwarte meerderheid tegen een kolonisator uit Europa die het alleen op hun grondstoffen en goedkope arbeidskrachten had voorzien. Doel van de strijd was gelijke rechten in één land.

Urgentie

Ook in het genuanceerde Friesch Dagblad is men kritisch naar Israel en ziet men Kerry’s vergelijking als teken dat hij vooral Israel verantwoordelijk houdt. Ik citeer het hoofdredactioneel commentaar van 29 april:

Bij beide partijen ontbreekt de vredeswil. De Palestijnse leiders zijn bang dat als ze concessies doen ze door hun bevolking en andere Arabieren ervan worden beschuldigd Palestijnse belangen en de historische aanspraak op het land te hebben verkwanseld. Bij de Israëliërs ontbreekt het gevoel van urgentie om tot een vredesverdrag te komen omdat ze er in hun optiek niets bij kunnen winnen. Als sterkste partij kan Israël zijn wil opleggen aan de Palestijnen. Een compromisvrede met de Palestijnen betekent dat Israël moet inleveren zonder er iets voor terug te krijgen, zo lijkt het.

Toch heeft Israël wel degelijks iets te verliezen. Zolang de Palestijnse kwestie doorzeurt, wordt Israëls positie op het wereldtoneel op alle fronten verzwakt. De lidstaten van de Verenigde Naties overwegen Palestina als staat te erkennen. In Europa gaan stemmen op Israëlische producten te boycotten als Jeruzalem doorgaat met het nederzettingenbeleid. Zelfs Amerika – de belangrijkste bondgenoot van Israël – heeft het met Israël gehad. Kerry waarschuwde vrijdag Israël ervoor dat het land een apartheidsstaat, zoals het vroegere internationaal geïsoleerde Zuid-Afrika, zou kunnen worden als het een tweestatenoplossing niet accepteert. Kerry’s harde woorden duiden er op dat Israël van de VS de schuld krijgt van het mislukte vredesoverleg.

Dat de urgentie in Israel mist, heeft er vooral mee te maken dat men Abbas en de Palestijnen niet vertrouwt en het niet ziet zitten om vergaande concessies te doen aan iemand waarvan men denkt dat hij nog steeds het hele land wil en terrorisme om puur praktische redenen heeft afgekeurd. Abbas doet ook bijzonder weinig om ook maar enig vertrouwen in te boezemen, gezien wat bijvoorbeeld aan de PA verbonden media schrijven en zijn onverzoenlijke opstelling naar Israel toe. Men denkt er dus inderdaad niks bij te kunnen winnen en wel een hoop te verliezen. Er is nu immers relatieve rust en welvaart in Israel, en wanneer er straks een Palestijnse staat met Hamas in de regering op de Westbank zit, is het met die rust gedaan, zo vreest men. Raketten op de Knesset en luchthaven (of alleen al de continue dreiging daarvan), opbouw van wapens, allerlei terroristische en extremistische groeperingen die zich in Palestina gaan vestigen zonder dat het leger er iets aan kan doen. En internationale troepenmachten hebben in het verleden maar al te vaak toegekeken hoe wapens werden gesmokkeld en er huizen en moskeeën mee volgestopt, bijvoorbeeld in zuid-Libanon.

Zelfs wanneer Abbas oprecht naar vrede zou streven en dat zou blijken uit al zijn uitlatingen, ook die in het Arabisch, wanneer er eindelijk eens kritiek zou komen op het verheerlijken van geweld en de terroristen, op de hele slachtoffercultus en op hoe jonge kinderen al worden geïndoctrineerd om hun leven voor ‘Palestina’ en ‘Al Aqsa’ te geven, de vele leugens over Joden en Israel, zelfs wanneer er op dat alles ook af en toe stevige kritiek te horen viel in de Palestijnse gemeenschap, dan nog is het voor Israel een enorm risico om de Westbank, minus misschien een paar grote nederzettingenblokken, aan de Palestijnen te overhandigen. Een volk dat Israel vanaf het begin heeft bestreden, vol wrok zit, zijn identiteit in de eerste plaats aan de strijd tegen Israel ontleent, leidt aan een minderwaardigheidscomplex en, mede door de enorme internationale hulpindustrie en volkomen kritiekloze houding van de internationale gemeenschap, in een passieve slachtofferrol zit die iedere vorm van verantwoordelijkheid voor de eigen situatie of de toekomst lijkt te verstikken.

Amerikaanse functionarissen

Ondertussen is naar buiten gekomen dat Amerikaanse functionarissen die bij de onderhandelingen waren betrokken, het falen van de onderhandelingen aan Israel wijten. In ongekend harde bewoordingen deden zij hun verhaal tegenover de Israelische journalist Nahum Barnea.

The Americans said they had intended to begin the nine-month negotiating period with an Israeli announcement of a settlement freeze. But this proved impossible, an American official was quoted saying, “because of the current makeup of the Israeli government, so we gave up… We didn’t realize [that] continuing construction allowed ministers in [Netanyahu's] government to very effectively sabotage the success of the talks. There are a lot of reasons for the peace effort’s failure, but people in Israel shouldn’t ignore the bitter truth: the primary sabotage came from the settlements.
(…)

The American officials described to Barnea what they called Abbas’s loss of trust in the talks and in Netanyahu, and how his skepticism hardened as settlement-building continued, and as Israel demanded complete security control over the territories. From Abbas’s point of view, the Americans told Barnea, the sense was “that nothing was going to change on the security front. Israel was not willing to agree to time frames; its control of the West Bank would continue forever. Abbas reached the conclusion that there was nothing for him in such an agreement. He’s 79 years old. He has reached the last chapter of his life. He’s tired. He was willing to give the process one final chance, but found, according to him, that he has no partner on the Israeli side. His legacy won’t include a peace agreement with Israel.

Wat opvalt is de empathie met Abbas. De arme oude man die wel wilde maar zijn vertrouwen verloor doordat Israel geen duimbreed toe wou geven. Hoe komt het dat zelfs deze hooggeplaatste ambtenaren, die met beide partijen hebben gesproken, zo eenzijdig naar de zaak kijken? Het is bekend dat het State Department en de daar werkzame ambtenaren doorgaans een stuk kritischer zijn dan de ministers en de president, zeker in hun officiële uitlatingen waarin ze altijd rekening houden met gevoeligheden en de Joodse organisaties. Desondanks is de kritische houding van de VS opvallend. Alhoewel er vaker spanningen waren tussen Israel en de VS, en de VS eerder weigerden bepaalde wapenonderdelen te leveren uit onvrede over de bouw in de nederzettingen, is dit verontrustend. Het is bekend dat Obama en Netanyahu elkaar niet liggen, maar wanneer ook Kerry en zijn staf tabak lijken te hebben van een in hun ogen onwillig Israel, gaat het om meer dan chemie. Zowel Obama als Kerry als de anonieme functionarissen waarschuwden Israel: als Israel niet meewerkt aan een Palestijnse staat door onderhandelingen, kan het in de problemen komen. Internationale steun brokkelt af, de roep om boycots neemt toe, en ook Amerika kan of wil Israel niet altijd blijven steunen in de VN.

‘Die Palestijnse staat komt er, of jullie nou willen of niet’ lijkt de kern van de boodschap te zijn. Een boodschap die men op verschillende manieren, en op verschillende toonhoogtes, probeert over te brengen. Het is een visie die in de rest van de wereld alleen nog maar sterker is en waar Israel rekening mee heeft te houden. Van de ministers in de regering kon alleen Livni op sympathie van de functionarissen rekenen; ze noemden haar een heldin. Waaraan onmiddellijk werd toegevoegd hoe zij door een vertrouweling van Netanyahu werd tegengewerkt en ondermijnd. Als Israel niet wil afglijden naar de status van een pariastaat, moet het meer doen dan mooie toespraken houden en roepen dat men zich van anderen niks aantrekt. Het is niet genoeg om gelijk te hebben en niet constructief om in het eigen gelijk te blijven hangen wanneer de rest van de wereld er anders over denkt. De zionisten van het eerste uur waren succesvol omdat zij een enorm aanpassingsvermogen bezaten en wisten hoe zij hun zaak moesten bepleiten. Maar evenzeer omdat ze bereid waren pijnlijke compromissen te sluiten en door hadden wanneer dat nodig was. Netanyahu en een groot deel van zijn regering lijken deze kwaliteiten te ontberen, en dat kan ernstige gevolgen hebben. Hoe begrijpelijk misschien ook, Israel mag niet de rug toekeren naar de rest van de wereld, zoals wij Israel nooit de rug mogen toekeren.

Ratna Pelle