vrijdag 9 mei 2014

Palestina en de schaduw van de Holocaust (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/09/palestina-en-de-schaduw-van-de-holocaust/  

= IMO Blog =   

De stichting Bewust Moslim organiseerde op 4 mei een symposium over de Palestijnse ‘nakba’, onder de provocerende titel “Palestina, de Schaduw Holocaust”. Juist op de dag dat de Nederlandse – merendeels Joodse – oorlogsslachtoffers centraal staan, wil men de aandacht afleiden naar wat men ziet als slachtoffers van Joods handelen. Daarmee doen ze het voorkomen alsof beide zaken te vergelijken zijn.

De Holocaust (Shoah) is een probleem voor veel Palestijnen en Arabieren; de vele ontkenningen wijzen daarop. Niet alleen Achmadinejad en een paar extreme sjeiks, maar velen in de Arabische wereld ontkennen de Holocaust, of de schaal of intentie ervan, of geven de Joden en zionisten zelf de schuld.

Ook president Abbas heeft zich hiermee bezig gehouden in zijn proefschrift uit 1982, waarin betoogd werd dat het aantal slachtoffers een stuk kleiner was en de zionisten de Holocaust voor hun doeleinden manipuleerden. Hiervan heeft Abbas nooit duidelijk afstand genomen, maar na een recente ontmoeting met een Amerikaanse rabbijn besloot hij tot een verklaring die ook de Nederlandse media haalde. Aan de vooravond van Israels Shoah herdenking op 27 april noemde Abbas de Holocaust ‘de meest barbaarse misdaad uit de moderne geschiedenis’. Zijn statement werd ook in het Arabisch verspreid, en zal hopelijk enige invloed hebben op zijn achterban. Onlangs nog waren de Palestijnen woedend op een professor van de Al Quds universiteit die zijn studenten naar Auschwitz had meegenomen om hen over de Holocaust te onderwijzen; de professor werd zelfs hierom geschorst van de lerarenvakbond. Ook van de Israelische Arabieren zou een derde de Holocaust ontkennen volgens een enquête vorig jaar.

Tegelijkertijd wordt in de Arabische wereld Hitler veelvuldig als held geroemd omdat hij de Joden aan wist te pakken. Zelfs Joris Luyendijk beschreef in zijn boek ‘Het zijn net mensen’ (nota bene door Bewust Moslim aangeprezen) hoe in Libanon op straat stalletjes waren waar je ‘Hitler cocktails’ kunt kopen. De Arabische media staan vol met revisionistische theorieën, ‘wetenschappers’ bespreken de ‘nieuwste inzichten’ op TV. Het voor de hand liggende antwoord naar de vraag waarom men zo ontzettend veel energie steekt in het ontkennen van een van de meest tragische en best gedocumenteerde historische gebeurtenissen, is dat men op dit moment een probleem heeft met de Joden. En dan pak je ze op hun gevoelige plek.

Vuile handen

Daarbij ziet men de Holocaust, net als velen in het Westen, als de morele rechtvaardiging voor de staat Israel. Zonder Holocaust geen Israel, aldus de redenering, dus als je kunt bewijzen dat die niet heeft plaats gevonden, of (mede) de Joden hun eigen schuld is, dan haal je Israels bestaansrecht onderuit, en is het een ordinaire ‘apartheidsstaat’. Natuurlijk is de Holocaust niet Israels bestaansreden, alsof volken hun recht op zelfbeschikking moeten ‘verdienen’ door eerst bijna uitgeroeid te worden. Wel heeft het Israel aanvankelijk morele steun gegeven, en heeft het bijgedragen aan de steun voor het VN voorstel het gebied te delen. De eeuwenlange vervolgingen en het gevoel nergens echt veilig te zijn, zijn wel een belangrijke motivatie geweest van de zionisten om, wat vroeger een abstracte droom was, in een concreet plan om te zetten. Daarbij ging het niet alleen om een plek waar Joden heen kunnen vluchten, maar ook om een plek waar de Joodse cultuur en religie, en het Hebreeuws, de ruimte zouden krijgen en konden worden ontwikkeld. De zionisten stond dus veel meer voor ogen dan een vluchtheuvel, en men had soms hooggestemde idealen over de moreel hoogstaande waarden van de nieuwe staat. Die idealen keerden zich cynisch genoeg tegen Israel, toen bleek dat het soms vuile handen moest maken om te overleven, en niet alle leiders even visionair waren.

Het is wellicht een van de redenen dat de Israeli’s zelfzuchtig, dom of immoreel gedrag zoveel zwaarder wordt aangerekend dan andere landen, net als het cliché dat juist Joden toch ‘beter zouden moeten weten’ en ‘niet een ander aan moeten doen wat henzelf is overkomen’. Niet alleen onjuist, maar ook onlogisch: als jezelf zo hard de grond in bent getrapt, lijkt het me geen vreemd idee dat je wilt zorgen dat men dat niet meer kan doen. De Holocaust, en de eeuwenlange discriminatie en vervolgingen eraan voorafgaand, en het hedendaagse antisemitisme, zouden juist aanleiding moeten zijn terughoudend te zijn in onze kritiek. Precies dat wat antizionisten altijd beweren: Israel is verheven boven alle kritiek, want: Holocaust, klopt moreel tot op zekere hoogte. Eigen lijden is geen rechtvaardiging je te misdragen, maar zeker een verzachtende omstandigheid, zoals in de rechtszaal geregeld blijkt. Maar in plaats van dat Israel zich tot ‘schurkenstaat’ heeft ontwikkeld die schaamteloos haar eigenbelang najaagt, is het land hooguit wat minder mooi dan de vaak socialistisch georiënteerde zionisten van het eerste uur voor ogen hadden.

Misschien voelen ook de felste antizionisten wel aan, dat wanneer de Holocaust werkelijk heeft plaatsgevonden, het nogal immoreel en absurd is de Joden het recht op een eigen staat te ontzeggen, en moord en brand te schreeuwen over iedere Palestijnse dode. Wanneer het Palestijnse leed vergelijkbaar is, wanneer de staat Israel schuldig is aan lijden op eenzelfde schaal, verandert dat de zaak echter. Zelfs zonder ontkenning van (aard en omvang) van de Holocaust, wordt zij zo onschadelijk gemaakt.

Een ander veelgehoord cliché wat dit betreft, is dat de Palestijnen de slachtoffers van de slachtoffers zijn, en wij daar mede verantwoordelijk voor zijn. De internationale gemeenschap zou het allemaal hebben toegelaten en moet daarom nu de Palestijnen steunen in hun strijd tegen Israel. Uit mijn – zeer beknopte – historische verhandeling blijkt al dat dat niet klopt; Israel heeft aanvankelijk weinig steun van andere landen gehad, wel van individuen en van de Joodse gemeenschap. De relatie met de VS bijvoorbeeld werd pas hechter na de Zesdaagse Oorlog, toen de VS een strategische partner in dit succesvolle land begon te zien. De Verenigde Naties hebben zich bovendien vanaf het begin met het conflict bemoeid, vaak ten nadele van Israel. Via de UNRWA en  later ook andere VN instituties, krijgen de Palestijnen meer steun dan welk ander volk ook, zowel financieel als politiek. De Palestijnen een ‘in de steek gelaten volk’ noemen zoals veel sympathisanten graag doen, is echt meer dan absurd.

Tot slot de bewering dat Israel politieke munt slaat uit de Holocaust. Dit is een populair thema bij antizionisten. Anton van Hooff verwoordde het een paar jaar geleden aldus in een column:

Holokaustos is Grieks voor ‘geheel verbrand’. Zo werd een offer aangeduid waarbij het offerdier helemaal door vlammen werd verteerd. (…)

‘Holocaust’ impliceert dus dat het om een uniek offer gaat; het zou beloond zijn door de stichting van de staat Israël. Daarom worden ook in alle grote steden van de Verenigde Staten Holocaustmusea gesticht: gruwelijke foto’s moeten de Joodse Amerikanen, die doorgaans geen familie-ervaringen met de Shoah hebben, tot onvoorwaardelijke steun aan Israël brengen.

Hij suggereerde dat de Joden hun lijden exclusief willen houden om zo eeuwig kritiek te kunnen afweren en te doen wat men wil met bijvoorbeeld de Palestijnen (Thomas von der Dunk is ook vaak op deze mythe te betrappen). Ook klinkt het een beetje alsof het een aanvaardbaar offer was hiervoor, kortom, alsof het ze nou ook weer niet zo slecht uit kwam, een geluk bij een ongeluk, zo te zeggen. En dit sluit dan weer aan bij de traditie van de revisionistische idee dat de Joden, of de zionistische Joden, zelf mede schuldig waren aan de Holocaust, en de stichting van een Joodse staat belangrijker vonden dan het redden van de Joden in Europa (een volkomen krankzinnig idee).

Ratna Pelle

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten