http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/05/08/dodenherdenking-1940-1945-en-1947-1948/
= IMO Blog =
Er is dit jaar weer het nodige te doen geweest rond de Nationale Dodenherdenking. Geen herdenking van Duitse soldaten of eerbetoon aan SS’ers dit keer, maar wel een herdenking van de ‘schaduw-holocaust’, van ‘de slachtoffers van de etnische zuivering van Palestina en de slachtoffers van de onrechtmatige bezetting die daarop volgde. Op deze dag openen wij een van de zwartste bladzijden van onze geschiedenis.’ Aldus de aankondiging die ik op Facebook zag.
Dit doen wij door stil te staan bij de wijze waarop Palestina etnisch werd gezuiverd, hoe de internationale gemeenschap stilzwijgend toekeek, en hoe de Europese Holocaust daarna een instrument werd om het lijden van de Palestijnen te rechtvaardigen.
De bijeenkomst, georganiseerd door de stichting Bewust Moslim, zou oorspronkelijk op 4 mei in een Hilversumse moskee worden gehouden, maar de burgemeester zag dit – na de nodige klachten – niet zitten. Hij probeerde de organisatie vooral te bewegen een andere datum te kiezen, maar uiteindelijk werd alleen de locatie gewijzigd. De burgemeester en de moskee gaven 29 april een verklaring uit waarin men zegt dat de stichting Bewust Moslim op zoek gaat naar een andere locatie omdat men door de ophef zoveel bezoekers verwacht dat de moskee die niet zou kunnen herbergen. Doorzichtiger kan bijna niet, zoals ook Carel Brendel al duidelijk maakte. De pers houdt het erop dat de bijeenkomst ‘erg gevoelig ligt. Zowel qua inhoud als qua timing’. “We proberen zo zorgvuldig mogelijk om te gaan met alle belangen. Ook gaan politie en gemeente zo snel mogelijk met het moskeebestuur in overleg, onder andere over een andere datum”, aldus de burgemeester. Dat laatste is dus blijkbaar niet gelukt.
Bewust Moslim is in een misselijk filmpje zelfs naar het monument op de Dam gegaan om van daaruit te klagen over ‘de wijze waarop het lijden van miljoenen Europese Joden een instrument werd om het lijden van miljoenen Palestijnen te rechtvaardigen’. Waarna een andere moslim zegt: ’4 mei dodenherdenking. Bewust Moslim nodigt je uit. Opdat wij niet vergeten.’ Kortom, het is pure provocatie en belediging aan het adres van de overlevenden en nabestaanden van de Holocaust. Natuurlijk is het gezegde onzin. De Holocaust wordt niet gebruikt om het lijden van miljoenen Palestijnen te rechtvaardigen, daar hebben we de geschiedenis voor: de moefti van Jeruzalem, het afwijzen van alle vredesvoorstellen en compromissen, het Arabische en Palestijnse antisemitisme, Hamas, de vele aanslagen en raketten.
Waar komt die belangstelling toch vandaan voor juist de (vermeende) slachtoffers van de Joden op de dag dat met name de grootste genocide in de geschiedenis wordt herdacht? Zoals gezegd wordt de nakba doorgaans op 14 of 15 mei herdacht, niet op de nationale dodenherdenking. Palestijnse doden hebben, hoe tragisch op zichzelf ook, niks te maken met de dodenherdenking, simpelweg omdat ze niks met Nederland te maken hebben. Zelfs mensen uit de Armeense gemeenschap komen niet op het idee om de Armeense genocide, die qua opzet en schaal dichterbij de Holocaust ligt dan de nakba, te herdenken op nationale dodenherdenking. De nakba is, zoals reeds aangeduid, vooral een gevolg van Arabisch-Palestijns handelen. Het maakt de tragiek er niet minder om, maar het is een gotspe dit met de Holocaust te willen vergelijken en gelijkstellen.
Geschiedenis
Het verhaal is bekend: toen de VN in november 1947 het delingsplan voor Palestina aannam, dreigden de Arabieren om uitvoering te frustreren en de stichting van een Joodse staat onmogelijk te maken. Ze begonnen een oorlog – in eerste instantie vochten de Arabieren in Palestina tegen de Joodse gemeenschap aldaar, en probeerden met guerrilla-achtige technieken (overvallen van konvooien en dorpen, aanslagen) het leven in de Joodse gemeenschap, verspreid over honderden dorpen, te ontwrichten. Jeruzalem werd geblokkeerd en de Joodse bevolking daar van circa 100.000 mensen zowat uitgehongerd, totdat men een sluiproute had ontwikkeld. In eerste instantie stelden de Joden zich defensief op, en werden dorpen en konvooien zo goed en kwaad als het ging bewaakt. Toen dat onhoudbaar bleek en de internationale gemeenschap en de VS openlijk speculeerden over een Joodse nederlaag (en daartoe het delingsplan wilden aanpassen, met het argument dat de Joden hun staat toch niet konden verdedigen), ging de Haganah, de voorloper van het Israelische leger, over tot het offensief. Een deel van de Palestijnse bevolking was toen overigens al gevlucht, met name de notabelen. Niet omdat ze werden bedreigd, maar omdat ze vaak elders ook onroerend goed bezaten (Amman, Syrië) en het betere leven daar verkozen boven de chaos van de burgeroorlog in Palestina. Deze vlucht zette de vlucht van ‘gewone’ Palestijnen in gang: uit angst voor het oorlogsgeweld, vanwege geruchten die door zowel Arabische leiders als de zionisten werden verspreid, en soms ook uit angst voor wraak omdat er vanuit een dorp konvooien waren overvallen, of omdat het strategisch lag. In tegenstelling tot wat pro-Palestijnse ‘historici’ als Ilan Pappe beweren, was er geen algemeen beleid om de Palestijnen etnisch te zuiveren. Wel waren er dorpen die werden verwoest en van waaruit de inwoners werden verdreven, maar dat geldt voor een minderheid van de vluchtelingen.
Tijdens de burgeroorlog werden van beide kanten slachtingen aangericht, en werd vaak geen onderscheid tussen burgers en strijders gemaakt. Beide partijen vochten met primitieve wapens, van georganiseerde legers was geen sprake. Palestijnse en Arabische leiders hadden meermaals gezegd dat ze de Joden wilden verdrijven en zelfs uitroeien. Drie jaar na de Holocaust klonk dat veel Joden maar al te realistisch in de oren, dus men vocht voor zijn leven. Door betere organisatie en motivatie (maar niet wapens of meer strijders zoals Pappe c.s. beweren) wonnen de zionisten.
Op 14 mei, de dag dat Israel de onafhankelijkheid uitriep, begon de echte onafhankelijkheidsoorlog en vielen de legers van de omliggende Arabische landen de nieuwe staat binnen. De rest is geschiedenis. Je kunt twisten over de noodzaak van sommige Israelische legeroperaties, er zijn ook genoeg uitspraken van Israelische leiders te vinden waaruit blijkt dat ze niet rouwig waren om de vlucht van de Palestijnen, maar te spreken van een genocide is absurd. Er kwamen in 1948 vergeleken met andere oorlogen uit de eerste helft van de 20ste eeuw relatief weinig mensen om, en de slachtingen waren relatief klein (vergelijk Turkije/Griekenland, India/Pakistan, om nog maar te zwijgen over de 1e en 2e wereldoorlog). En tegenover de almaar op antizionistische websites herhaalde en uit zijn verband gerukte (en soms zelfs geheel uit de duim gezogen) citaten van Israelische leiders staan ook citaten en acties die van het tegendeel getuigen: van de wil tot samenwerking, de oproep aan Arabieren te blijven (zoals in Haifa), en kritiek op de soms hardvochtige maatregelen.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten