donderdag 19 november 2015

De nieuwswetten voor Parijs en Beiroet (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/11/19/de-nieuwswetten-voor-parijs-en-beiroet/

 

= IMO Blog =  

Vanaf afgelopen vrijdagavond 10 uur tot en met dinsdag ging het nieuws bijna onafgebroken over de aanslagen in Frankrijk, de implicaties, IS, en radikalisering. Met name in het weekend leek het alsof de rest van de wereld niet bestond. Extra uitzendingen, extra lange uitzendingen, een extra uitzending van Pauw op zaterdag, life verslagen, de speech van Hollande life uitgezonden, etc. Enerzijds zeer begrijpelijk. Velen waren en zijn in shock. Van de zomer liep je nog door Parijs, zat je op het terras, ging je misschien wel naar het theater, of je hebt er familie of vrienden wonen, en nu lijkt het veranderd in een hel. Wat voorbehouden leek aan landen ver weg, zoals Irak, Syrië en Afghanistan, waar bommen en geweld bij het dagelijks leven zijn gaan horen, vindt nu plaats in het hart van Europa, in een grote en populaire hoofdstad. En dus wordt er massaal medeleven betuigd, veranderden mensen hun Facebook foto in een Franse vlag, werden belangrijke gebouwen in de kleuren van de Franse vlag verlicht, werd bij het begin van voetbalwedstrijden de Marseillaise gespeeld en werd er op maandag om 12 uur in een aantal landen 1 minuut stilte gehouden.

Dergelijk massaal rouwvertoon roept ook kritiek op. Op Facebook verschenen verklaringen van mensen waarom zij geen Franse vlag over hun profielfoto hadden gedrapeerd (‘ik wil alle geweldslachtoffers herdenken’) en men beklaagt zich over het gebrek aan aandacht voor andere ‘vergeten’ aanslagen zoals in Beiroet vorige week donderdag (48 doden) of in Kenia een half jaar eerder (meer dan 200 doden). Toen veranderde niemand zijn Facebookfoto, werd er geen minuut stilte gehouden en was het een kort  item in een nieuwsbulletin waarin ook ruimte was voor de bekende trivialiteiten waar de NOS tegenwoordig zo dol op is. Ook had Facebook bij eerdere aanslagen geen speciale app waarop je kon aangeven veilig te zijn zoals nu in Parijs.

Ik ben het eens met de kritiek dat die andere aanslagen zo weinig aandacht krijgen (er was er van de week nog een, in Nigeria, met tientallen doden maar geen item in het NOS journaal waard, want Nigeria is een vaag en ver weg land waar bijna niemand verder enige feeling mee heeft). Tegelijkertijd schrok ik van de felle kritiek op mensen die meer geschokt zijn over wat in Parijs gebeurde dan aanslagen in Libanon of Afghanistan, en die zich storen aan al die Franse nationale symbolen bij de herdenkingen. Tja.

De aanslag wordt terecht door velen ervaren als een aanval op Frankrijk en ook op Europa, op waar Europa voor staat en wat het uitdraagt. Zoals de aanslag op Charlie Hebdo een aanval was op de vrijheid van meningsuiting, op satire, op het vrije woord, zo zijn deze aanslagen een aanval op het vrije leven, uitgaan en plezier maken, en op een belangrijk cultuurcentrum van Europa. Daarbij hebben mensen sowieso het recht om zelf te bepalen waarover ze hoe willen rouwen. Het mag hypocriet zijn, maar het is ook heel erg logisch dat we zeer uitgebreid hebben gerouwd om de slachtoffers van de MH17 terwijl de meer dan 200 Russische slachtoffers die een paar weken geleden in de Sinaï neerstortten, ons nauwelijks wat deden. We kunnen nou eenmaal niet voor iedereen overal op de wereld dezelfde empathie opbrengen. Opvallend is overigens dat de mensen die op Facebook klaagden over het gebrek aan aandacht voor die andere aanslagen er zelf vaak aanvankelijk ook geen aandacht aan besteedden.

De kritiek is ook doorgedrongen tot de media, met artikelen in verschillende kranten en op de website van de NOS. En in Pauw van dinsdag mocht Sander van Hoorn aanschuiven om het over Libanon te hebben. Daar weigerde men namelijk afgelopen maandag de internationale minuut stilte in acht te nemen, omdat er zo weinig aandacht en medeleven was na de dubbele aanslag daar vorige week donderdag. Ik heb het even na gekeken, en in het NOS Journaal van vrijdag was het een itempje van circa anderhalve minuut, dat was ingebed in een groter verhaal over IS en hun verliezen in Syrië, donderdag was het in het Achtuurjournaal een berichtje van circa een halve minuut. Ruim 7 minuten waren ingeruimd voor het lek van de commissie Stiekem, vervolgens ging het over een rechtszaak, de vluchtelingen, IS en nog een binnenlands onderwerp.

Een redelijk zwaar journaal dus voor NOS begrippen. Daarvoor was er vrijdag dan ruimte voor 14 orang -oetans die in Thailand werden gered en het feit dat taxfree winkelen op luchthavens volgens de Consumentenbond vaak minder voordeel oplevert dan we denken (met, jawel het bekende straatinterview). Ook ging het nog 2 minuten over de verbouwing van de ijsbaan in Heerenveen. Allemaal nieuws dat men blijkbaar belangrijker vond dan wat meer details over de aanslag in Libanon, de ontreddering, de achtergronden, verklaringen van verschillende leiders van het land, ooggetuigenverslagen en al die andere zaken die wat betreft de aanslag in Frankrijk eindeloos werden herhaald. De boze Libanezen hadden dus wel een punt. Stilte houden voor Frankrijk terwijl ze hun eigen doden nog aan het begraven zijn lijkt ietwat cynisch. De NOS en de NRC wijdden beide een artikel aan de kwestie. De NOS schrijft:

Hoofdredacteur Marcel Gelauff heeft alle begrip voor de reacties die dat heeft losgemaakt. Gevraagd naar een verklaring voor de nieuwskeuze, zegt hij: “Zowel de geografische als de gevoelsmatige nabijheid van Parijs maakt dat de aanslagen in Parijs dichter bij ons publiek staan dan die in Beiroet. Het betreft onze wereld, onze cultuur. Dat maakt het journalistiek gezien veel relevanter. Kijk maar naar alle maatschappelijke en politieke reacties, naar wat het oproept in Nederland. Daar doen we uiteraard verslag van. Daarom volgt de NOS de ontwikkelingen in Parijs nauwgezetter dan die in Beiroet.”

Men citeert vervolgens een Libanese blogger:

Het gaat niet alleen om het aantal berichten, maar ook om de manier waarop verslag wordt gedaan, schrijft Battah. Er worden bij Parijs andere woorden gebruikt dan bij Beiroet. Bij Beiroet wordt niet sec gesproken over gewonde en dode burgers, maar worden meteen politieke labels gebruikt.

Er was veel kritiek op het feit dat de wijk waar de aanslag plaatsvond een ‘Hezbollah wijk’ werd genoemd, zo suggererend dat het niet om gewone burgers zou gaan, terwijl er juist alleen maar burgerslachtoffers vielen. Iets dergelijks valt me vaak op bij Israel: er wordt altijd uitdrukkelijk bij vermeld wanneer de slachtoffers kolonisten zijn, alsof dat verschil maakt en het dan minder erg is. Ook wanneer het om orthodoxe Joden gaat of wanneer de aanslag buiten Israel zelf plaatsvond is dat relevant voor de media. De suggestie is steeds dat het dan ook deels hun eigen schuld is, en de aanslag tegen de achtergrond van de bezetting en onderdrukking van de Palestijnen moet worden bezien. Zoals gezegd was dinsdagavond Sander van Hoorn in Pauw om daar nogmaals in te gaan op de vraag waarom er zo weinig aandacht was voor de aanslag in Beiroet. Goed dat dit aan de orde kwam, maar kan Pauw de volgende keer Van Hoorn uitnodigen op de dag dat zo’n aanslag plaatsvindt en niet achteraf meehuilen met de wolven?

De geringe aandacht voor de aanslag in Libanon is opvallend, aldus Van Hoorn, omdat Libanon een verwesterd land is met bijvoorbeeld sterke banden met Frankrijk. Beiroet geldt als moderne en mondaine stad en het was de grootste aanslag sinds het einde van de burgeroorlog in 1990. Wat anders dus dan Irak of Afghanistan waar er om de haverklap bommen afgaan, en dat daarom nauwelijks nog als nieuws wordt gezien. Overigens had nota bene de website van het CIDI afgelopen vrijdag een bericht over die aanslag.

Verschil in aandacht en betrokkenheid bij rampen en geweld ver weg en dichtbij is logisch, de NOS (en andere media) gaat echter wel erg ver. Over een groot en belangrijk nieuwsfeit gaat men vaak zo lang door en zo in detail dat ik op een gegeven moment de tv uitzet, hoe vreselijk ik de ramp met de MH17, tsunami, aardbevingen in Turkije, Iran of elders en grote aanslagen in Westerse landen ook vind. Idem voor groot politiek nieuws, de dood van bekende mensen, grote evenementen en sport. Dagen en soms weken gaat het nauwelijks over wat anders. Andere nieuwsprogramma’s volgen vaak de keuze van de NOS (of omgekeerd) en duiken op dezelfde grote onderwerpen. De talkshows vechten vervolgens om dezelfde gasten om ’s avonds hetzelfde ‘gesprek van de dag’ te voeren. Buitenlands nieuws wordt over het algemeen beperkt tot enkele grotere onderwerpen of korte nietszeggende berichten omdat geen enkele kontekst en duiding wordt gegeven. Afrika lijkt nauwelijks te bestaan. De consument wil dichterbij en meer emo tv, zodat men zich makkelijker met zaken kan identificeren, en dus krijgen de kijkers van wat vroeger serieuze journaals waren allemaal een variant van Hart van Nederland of Vijf in het Land, overgoten met wat jeugdjournaal. De kijker zou eens kunnen besluiten naar de concurrent te zappen omdat het daar luchtiger, smeuïger en ‘toegankelijker’ wordt gebracht.

De ‘harde nieuwswetten’ waar Sander van Hoorn in Pauw naar verwees worden wel erg extreem toegepast. Moet het journaal niet juist, in tegenstelling tot amusement en infotainment, het echte nieuws brengen en duiden, ook als dat ver weg plaats vindt? Moet je er niet van op aan kunnen dat het belangrijkste nieuws voor je wordt samengevat in 20-30 minuten, zo objectief mogelijk? De NOS heeft die ambitie lang geleden los gelaten. Het begon misschien wel met het straatinterview, het meest oninformatieve en saaie genre dat je kunt bedenken. ‘Hoe vind u het dat u hier op Utrecht CS bent gestrand en er geen treinen meer rijden?’; ‘Mist u Zwarte Piet bij de intocht, of vind u de Regenboogpieten ook prima?’; ‘Hoe bevalt de camping in de stromende regen?’; ‘Lekker hè, een ijsje op een terras?’ Het straatinterview is vele malen makkelijker te maken dan een deskundige te vinden die in 2 minuten op vlotte toon de kern van een zaak weet te duiden, zeker als die zaak een land ver weg betreft. Maar dat is wel een taak van de publieke omroep, en daar krijgt zij ook geld voor.

Ratna Pelle

 

zondag 15 november 2015

Foute lessen uit de Kristallnacht (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/11/15/foute-lessen-uit-de-kristallnacht/  

= IMO Blog =  

De ‘Kristallnachtherdenking’ door het Platform Stop Racisme en Uitsluiting (en eerder Nederland Bekent Kleur) is al jaren een farce, maar dit jaar was het wel heel extreem. Er waren louter anti-Israel sprekers volgens wie de Palestijnen nu ‘de Joden van toen’ waren, en de Joden van nu ‘de nazi’s van toen’. Er was dan ook veel protest hiertegen vanuit Joodse organisaties en ook boze individuen; tegen het misbruik van de Kristallnachtherdenking, maar ook tegen het misbruik van het monument voor het Joodse verzet. Er is een groep opgericht door nabestaanden van mensen die actief waren in het Joodse verzet. Zij schreven de burgemeester aan en waren aanwezig tijdens de ‘herdenking’ met een groep mensen om (grotendeels) in stilte te protesteren tegen zoveel omkering en absurditeit. Men ging in een kring om het monument staan om het te beschermen tegen al dit misbruik, legde bloemen neer en maakte een Davidster van waxinelichtjes. Voor veel mensen was het pijnlijk en grievend dit alles te moeten aanzien en aanhoren in het licht van de eigen familiegeschiedenis. Het is moeilijk te bevatten dat de leden van het Platform Stop Racisme en Uitsluiting, maar ook de gemeente die toestemming gaf voor het evenement met de toespraak van Haneen Zoabi, hier totaal geen oog voor hadden. Ook naderhand is van enige empathie niks te bekennen. De keuze voor Zoabi wordt door het Platform en sympathisanten met verve verdedigd, en de (vooral Joodse) tegenstanders weggezet als xenofoben en ‘exclusivisten’ die hun eigen groep meer rechten toekennen dan een ander. Jaap Hamburger schreef:

Als ‘gedenken’ meer wil zijn dan naar binnen gekeerde maar steriele bespiegeling op lotgevallen van de eigen groep, als gedenken betekenis wil hebben voor ons huidige leven, en de plaats van anderen daarin, dan is de manier waarop het Platform tegen Racisme en Uitsluiting daar vorm aan geeft, exemplarisch.
Kortom: het Platform belasteren (hoofdredacteur Voet, Nieuw Israëlitisch Weekblad 5, ‘rel’,‘schaduwherdenking’,‘anti-Israël’, Van der Wieken, voorzitter Centraal Joods Overleg, Parool) is journalistieke ‘valsheid in geschrifte’, en onvermogen de ‘boodschap’ van de joodse geschiedenis passend te lezen en te vertalen.

Het Platform verdient juist voor zijn toewijding daaraan en zijn onbetwistbare integriteit lof en eer, van joden en niet-joden.

En:  Zionisme -in zijn huidige verschijnings-vorm zoals gepraktizeerd in Israël- is exclusivisme: laat dat nu precies de geesteshouding zijn die in zijn meest extreme vorm leidt tot Kristallnachten. Ook daarom is de inclusieve herdenking van de Kristallnacht bij het monument voor joods verzet zo ongelooflijk passend en gepast en een hommage aan alle dode joden en aan alle levende, die zich één ding scherp voor ogen wensen te houden: de ander is niet minder dan ik, ik ben niet meer dan een ander, een ander heeft evenveel rechten als ik, en ik heb er niet meer dan een ander.   

Zionistisch exclusivisme?

Weer die fabel dat de Joods nationale beweging inherent fout is en gebaseerd op exclusivisme. Als dat zo is, geldt dat voor iedere natie-staat, de Arabische landen voorop. In deze landen hebben niet-Arabieren (en niet-moslims) vaak minder rechten, zowel de facto als de jure. Sommige Arabische staten nemen nauwelijks vluchtelingen op; gastarbeiders die er wonen hebben geen rechten en verrichten slavenarbeid onder abominabele omstandigheden. Etnische minderheden worden bij bosjes vermoord wanneer ze zich durven te weren. Maar wacht: dat mag niet, als het over Israel gaat wijzen op de veel ergere misstanden elders. Sorry Koerden, Tibetanen, Oeigoeren, Azari, Yezidi, Kopten, Zigeuners, Amazigh en al die anderen die met onderdrukking te maken hebben: op de Kristallnachtherdenking, maar ook op alle andere 364 dagen van het jaar hoort het over Israel en haar wandaden te gaan.

Zionisme is niet exclusivistischer dan het willen behouden van een Nederlandse, Turkse, Duitse of Franse staat en identiteit, met zijn tradities, taal, cultuur, de nationale of religieuze feestdagen etc. Israel is voor een land in voortdurende strijd behoorlijk open: Arabisch is er officieel de tweede taal, de islam is er zeer aanwezig, meer dan in menig Europees land, en Arabieren bekleden tal van (overheids)functies. Zoabi pleit als Knessetlid voor de afschaffing van Israel, doet mee aan acties tegen de staat en roept zelfs op tot meer strijd tegen haar land. In hoeveel landen in oorlogstijd is dat mogelijk?

Jaap Hamburger beschrijft het zionisme als een soort opstap naar fascisme maar steunt ondertussen Palestijns nationalisme kritiekloos. Hij beweert dat de idee van universele gelijkheid van mensen juist met het zionisme botst, niet met andere vormen van nationalisme en nationale strijd. Juist op de Kristallnachtherdenking de Joden belasteren met iets dat alle volken en landen doen, en sommige vele malen extremer, en dat Israel ook moet doen om haar eigen voortbestaan zeker te stellen, is ongehoorde discriminatie. In een ideale wereld zijn er wellicht helemaal geen grenzen nodig en zijn we allen wereldburger, en kan iedereen overal aanschuiven waar de hoorn des overvloeds op tafel staat. In de echte wereld jagen alle landen vaak hun eigen nationale belang na, ten koste van andere landen en volken of ten koste van het algemene belang.

De VN, opgericht om internationaal samen te werken en juist boven die belangen uit te stijgen, is grotendeels tot een farce geworden. Dit is voor een flink deel te danken aan de houding van de islamitische landen die de VN hebben gekaapt om hun eigenbelang te dienen, Israel te demoniseren en de bevordering van wereldvrede, democratie en mensenrechten te frustreren. Maar van Hamburger of het Platform Stop Racisme en Uitsluiting zul je nooit een lelijk woord horen over Arabische en islamitische landen. Alleen Israel frustreert de wereldvrede, alleen Israel is ‘exclusivistisch’ en hard op weg het voorbeeld van nazi-Duitsland te volgen. Nog even en er worden concentratiekampen en gaskamers gebouwd.

Niet gezwegen

Wat Esther Voet en Ron van der Wieken schreven is geen ‘valsheid in geschrifte’, maar hun mening en deels een adequate beschrijving van wat er gaande is. Op de herdenkingen door het Platform wordt al jaren gewaarschuwd tegen extreem rechts, tegen Wilders en tegen islamofobie, terwijl gezwegen wordt over hedendaags antisemitisme, dat helaas vaak uit Arabische en islamitische hoek afkomstig is. Ik heb ook begrepen dat er dit jaar helemaal geen stilte is gehouden voor de slachtoffers van de Kristallnacht. En na twee zinnen was Zoabi al bij het misdadige Israel aanbeland, het land nota bene waar veel slachtoffers van Europees antisemitisme een nieuw bestaan hebben opgebouwd, als vrij volk in hun eigen land. De slachtoffers van de Kristallnacht zijn een excuus geworden, een mooi decor, om je antizionisme van een mooie, universele verpakking te voorzien. ‘Wij hebben niks tegen Joden, we herdenken zelfs hun tragedies! En wij zijn ook nog eens veel beter dan de Joden die het alleen over hun tragedies willen hebben want wij trekken daaruit de enige juiste les, namelijk dat niemand dit ooit nog mag overkomen.’ Aldus de van zelfgenoegzaamheid druipende reacties van Hamburger, Hijmans, Meulenbelt en anderen op de kritiek uit Joodse hoek. Een lange discussie wat dit betreft is te lezen op de facebookpagina van het ‘herdenking’, waar ik zojuist al even uit citeerde. Daniel Teeboom schrijft:

Moeten we naar een land waar iedereen elkaar constant provoceert? Waar Turken de herdenking van de Armeense genocide voor zich kapen en dat soort zaken? Want het zet wel de toon hè. Geert Wilders die een varken slacht in een moskee, EAJG en het committee tegen racisme en uitsluiting die een anti-Israël feestje maken van de kristalnacht herdenking en daarmee het overgrote deel van joodse verzetsstrijders en hun nakomelingen UITSLUIT!!!

Geen aanbeveling

In 2000 haalde een lid van het Auschwitz Comité voormalig voorzitter Abdou Menebhi van Nederland Bekent Kleur (voorloper van het Platform Stop Racisme en Uitsluiting), van het podium vanwege kritiek op Israel. Wat destijds, toen Joodse organisaties er nog bij betrokken waren, nog werd voorkomen, is nu niet meer dan normaal. Wat wil je ook met een organisatie die nauw verbonden is met de radikale anti-Israel beweging? Carel Brendel schrijft dat drie organisaties die in 2004 meededen aan de herdenking van Hamas leider Yassin, vorig jaar bij de organisatie van de Kristallnachtherdenking betrokken waren. “Deze drie clubs trokken in het vorige decennium ook bij andere gelegenheden samen op met de AEL”, aldus Brendel. De AEL van Abu Jahjah, van de cartoons van Anne Frank met Hitler in bed, de man die met Hezbollah sympathiseert en zelfs suggereerde voor hen te hebben gestreden. De Internationale Socialisten, een van die organisaties en ook onderdeel van voorloper NBK, heeft eveneens openlijk haar steun voor Hezbollah uitgesproken. Dit jaar staan er geen organisaties meer vermeld bij de Kristallnachtherdenking, maar er is wel een comité van aanbeveling. Daarin zitten hoofdzakelijk bekende Israel critici en antizionisten zoals Anja Meulenbelt, Maarten Jan Hijmans (Abu Pessoptimist), Thomas von der Dunk, Hedy d’Ancona en Mohamed Rabbae.

Ook op de lijst van aanwezigen en geïnteresseerden op de facebookpagina van het evenement staan veel felle antizionisten. Ik noemde in mijn vorige blog al Youess Ouaali, de man die vorige maand op facebook opriep om Israelische toeristen in elkaar te slaan en dat bij Pauw mocht toelichten, en Fatah activist Ibrahim Al-Baz. Zijn vrouw Nawal Al Baz, een van de organisatoren van de Gazavloot, was ook van de partij, evenals beroepsactivist Frank van der Linde, die een totale boycot bepleit van alles wat met Israel te maken heeft, en Sonja Zimmermann van DocP, van de ‘inspectieteams‘ die alle Israelische producten ‘besmet’ verklaren. Peyman Jafari, die bij Nieuwsuur geregeld optreedt als ‘deskundige’ over Iran maar ook actief is geweest bij de Internationale Socialisten en betrokken was bij de herdenking van Yassin. De lijst is stukken langer, zie ook Keesje Maduraatjes weblog. Verschillende namen op de lijst hadden Free Palestina en Boycot Israel banners op hun profielfoto staan. Wat moeten die mensen op een herdenking van de opmaat naar de Holocaust? Wat heeft een stel Israel haters daar in Godsnaam te zoeken?

Aan de kant

Vandaar dat verschillende mensen zich vertwijfeld afvragen aan welke kant de organisatoren eigenlijk staan: aan die van de Joodse slachtoffers of die van de daders? En vandaar dat wordt geopperd dat de organisatoren, meer dan samen ervoor zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren, willen voorkomen dat Joden zorgen dat het hen niet weer kan overkomen. Als er één ding taboe is op al die alternatieve ‘herdenkingen’ is het wel het virulente antisemitisme in de Arabische landen, de Palestijnse samenleving en helaas ook bij in Nederland levende moslims. Tot slot nog een keer Carel Brendel:

Het Platform duldt hiermee de politieke onderwereld in haar gelederen. Daar wringt de schoen, niet bij de kritiek op Israël. Wat mij betreft mag er iedere dag zakelijke kritiek worden geleverd op Israël, op de harde ramkoers van Netanyahu, de arrogantie van de kolonisten, het wangedrag van orthodoxe scherpslijpers, over de aantasting van de rechten van de Arabische bevolking, of noem maar op.

Daarvoor bestaat in Nederland volop gelegenheid. Maar waarom grijpen mensen, die de herdenkers van een antisemitische terreurchef in hun platform toelaten, uitgerekend een antisemitische pogrom aan om hun punt te maken? Je zou haast gaan denken dat sommigen de Kristallnacht niet willen herdenken, maar vieren.

Dat laatste is bijna waar. Men is er heilig van overtuigd dat antizionisme de les is die uit de Kristallnacht moet worden getrokken. Joden mogen niks doen dat ook maar in de verste verte onethisch zou kunnen zijn of anderen kan schaden. Dat is de les die Joden eruit moeten trekken volgens mensen als Jaap Hamburger, Maarten Jan Hijmans en ook Anja Meulenbelt. Maar er zitten ook mensen tussen die wellicht nog verder gaan, die iedere gelegenheid willen aangrijpen voor hun strijd tegen Israel en de Joden die het land steunen. Zoabi kan die hele Kristallnacht verder geen bal schelen vermoed ik zo, maar als kapstok tegen Israel blijkt-ie best geschikt. En waarom zat Ouaali daar, anders dan omdat het een anti-Israel feestje zou worden? Wat doet een ex-bommensmokkelaar van Fatah daar? Die mensen zijn echt niet begaan met het lot van de Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog, en dat zouden mensen als Hijmans en Meulenbelt moeten weten.

Het Platform (en haar voorloper NBK) heeft haar geloofwaardigheid als organisator van de Kristallnachtherdenking al lang verloren. Blijkbaar was er een exces als dit nodig om het probleem door te laten dringen. Hopelijk zijn nu ook de ogen van burgemeester Van der Laan en anderen geopend, en kan aan deze farce een einde worden gemaakt. Opdat de nabestaanden van het Joodse verzet tijdens de oorlog hun tragedies weer waardig kunnen herdenken. Opdat deze mensen niet jaarlijks opnieuw gekwetst hoeven te worden. Opdat antizionisten niet zo schaamteloos misbruik maken van de Joodse geschiedenis en Joodse slachtoffers.

Ratna Pelle