http://www.israel-palestina.info/actueel/2015/09/06/pallywood-of-israelische-blunder/
= IMO Blog =
Afgelopen week doken overal filmpjes op van een Israelische soldaat die wordt belaagd door Palestijnse vrouwen en een meisje terwijl hij een jongen probeert te arresteren. Geen fraaie beelden voor Israel. De jongen heeft een arm in een zwachtel en in het gips, en is pas ca. 12 jaar. Hij (en anderen) hebben met stenen gegooid, zoals elke week bij de demonstratie in het dorp Nabih Saleh. In het filmpje zien we hoe de soldaat de jongen vastpakt, aan hem sjort, zijn hoofd tegen een steen duwt terwijl de jongen onophoudelijk schreeuwt en een Palestijnse vrouw met camera de soldaat af en toe even duwt. Daarna komen de zus en de moeder van de jongen met nog een vrouw op het toneel en belagen de soldaat. Het meisje bijt hem zelfs even in de hand. Je vraagt je af waarom de soldaat niet sneller wegliep met de jongen, en of hij de anderen niet aan zag komen. Ook is moeilijk te begrijpen dat hij de vrouwen niet beter van het lijf kon houden, en er geen andere soldaten in de buurt waren. Op het laatst, na meer dan 3 minuten, komt een andere soldaat hem te hulp. Zonder de jongen te arresteren maar na nog een traangas granaat naar de groep te gooien gaan ze weg.
Een journalist van The Times of Israel beschrijft de wekelijkse demonstratie, die hij voor het eerst live verslaat, als volgt:
NABI SALEH, West Bank — Their faces covered in bandanas, a group of adolescent Palestinian boys led the march from the West Bank Palestinian village of Nabi Saleh toward the neighboring Jewish settlement of Halamish. Behind them was a large crowd of villagers – some older and some younger – activists and members of the media. Some were waving Palestinian flags; some were holding gas masks; many had cameras.
Down the road, Israeli Defense Forces soldiers awaited them, as they do every Friday, in an effort to prevent the demonstration from reaching Halamish and the main road.
Deze demonstraties vinden al jaren plaats, en leiden geregeld tot incidenten. Activisten filmen deze incidenten en plaatsen die online. De stenengooiende jongen, het meisje dat de soldaat in de hand beet en de moeder die de soldaat van achteren greep zijn allemaal leden van de bekende activistische Tamimi familie. Met name het meisje Ahed, in pro-Israelische kringen ook Shirley Temper genoemd, is mediageniek. Na eerdere confrontaties met het leger in 2012 werden zij en haar familie door president Abbas ontvangen en geëerd. Ahed kreeg zelfs een Turkse onderscheiding: President Erdogan overhandigde haar in Istanbul de Handala ‘Award for Courage’. Ook na het recente media-gebeuren was de familie Tamimi daags later te gast bij Machmoud Abbas.
Links naast Abbas Muhammed en rechts Ahed Tamimi
In dit filmpje is te zien hoe Ahed Tamimi en andere meisjes Israelische soldaten minutenlang uitschelden, duwen, wijzen, op ze af lopen en met ze meelopen en naar ze uithalen. De soldaten staan er zwijgend bij, lopen weg, een enkele keer lachen ze een beetje schaapachtig. Ze hebben geleerd om niet op dergelijke provocaties in te gaan, ze weten dat alles wat ze doen op camera wordt vastgelegd en de volgende dag op CNN te zien kan zijn. Wat opvalt is dat de meisjes echt totaal niet bang zijn, en dat hen geen haar wordt gekrenkt. Kun je je Koerdische meisjes voorstellen die Turkse soldaten op een dergelijke manier lopen te pesten en provoceren zonder dat er iets gebeurt?
Vader en moeder Tamimi zetten hun kinderen welbewust aan tot het provoceren van de soldaten. De vader staat er soms zelf met een camera bij. Een oom heeft zelfs een mediabedrijf. Beide ouders zijn overigens al diverse keren door Israel gearresteerd, o.a. voor het gooien van stenen. Volgens weblog Israellycool is ‘Shirley’ aan een nieuwe film aan het werken. De aantijgingen van pro-Israel zijde dat de zaak in scene was gezet, zijn dus niet zomaar uit de lucht gegrepen. Bij het zien van het filmpje bekroop me inderdaad het gevoel dat ik naar een vooropgezet en uitgedacht script was aan het kijken, waarin Shirley en de vrouwen een eindje verderop stonden te wachten en een seintje kregen wanneer ze op moesten komen. Na afloop wordt er een overwinningslied gezongen en nog gezellig nagepraat. The Times:
The Red Crescent worker then showed the boy pictures he took of the incident. “Good job,” he told the child. He then got up to talk with other activists and journalists about getting to Ramallah and disseminating the photos and video.
“We got them,” he said.
Er is een foto opgedoken waarbij het gips van de jongen (Muhammed Tamimi) om zijn andere arm zat dan in het filmpje dat ‘viral’ ging. Sommigen proberen daarmee aan te tonen dat de gipsarm nep is, maar die foto blijkt al van mei 2014 te zijn, en of het echt om dezelfde jongen gaat is ook onzeker.
In het filmpje schreeuwt Muhammed onophoudelijk, zodat moeilijk is te zeggen of en wanneer hij echt pijn lijdt, hij vooral bang is of ook acteert. De beste films benaderen de werkelijkheid zo dicht dat kijkers soms niet meer weten wat echt en wat fictie is.
Volgens de instructies van het Israelische leger mocht de soldaat in dit geval niet zijn vuurwapen richten op zijn belagers, omdat hij niet in levensgevaar was. Hierop kwam kritiek vanwege dit incident, omdat het de soldaten met hun handen op de rug zou binden. Een Israelische leraar die met de demonstratie meedeed en bij het incident aanwezig was en de soldaat niet hielp, hield zich de woede van de ouders van zijn leerlingen op de hals. Van de andere kant zijn de Palestijnen en hun sympathisanten boos dat de soldaat de jongen zo hardhandig behandelde.
Het filmpje riep in eerste instantie sympathie op voor de Palestijnen bij de media, maar nadat duidelijk werd dat Shirley en de anderen geen willekeurige demonstranten waren maar al jaren dit soort activisme bedrijven, veranderde de toon. Goed dus dat dit is opgepakt, al blijft de teneur vaak, bijvoorbeeld bij NRC Handelsblad, toch weer vooral Israel kritisch.
De demonstraties bij Nabih Saleh zijn al jarenlang een probleem voor Israel, en niet alleen daar. Ook bij Ni’lin wordt al jarenlang iedere vrijdag tegen de afscheidingsbarriere en de uitbreiding(splannen) van de nabijgelegen nederzetting gedemonstreerd. De beelden van die demonstraties verschenen in diverse Israelkritische documentaires en reportages, waarbij de usual suspects zoals Gideon Levy en Uri Avnery hun voorspelbare commentaar geven. Nee, de bezetting ziet er op zulke momenten niet fraai uit en dat weten de tegenstanders goed neer te zetten. Israel zou er dan ook goed aan doen om te leren uit dergelijke pr rampen en de frictie met de Palestijnen te verminderen. Het is inmiddels genoegzaam bekend dat overal de camera’s draaien en men wacht op dat ene moment voor de gouden foto die meer voor de Palestijnen doet dan 10 speeches van Abbas.
Israel mag dan militair gezien superieur zijn aan de Palestijnen, deze oorlog wordt uiteindelijk niet via wapens beslecht maar via de media en de internationale politiek. En nee, er weer een dure hasbara campagne tegenaan gooien helpt niet; dergelijke campagnes, of alleen al de plannen daartoe, slaan als een boemerang terug. ‘Israel wil imago opvijzelen met gelikte pr campagne’, koppen de kranten en verklaren de commentatoren, ook in Israel zelf. Het wordt tijd dat men met een goed antwoord komt op de Palestijnse ‘hasbara’, op Pallywood, op het handig uitbuiten van de slachtofferstatus en het strategisch inzetten van vrouwen en kinderen, wetende dat die veel verder kunnen gaan en Israel voor moeilijke dilemma’s plaatsen.
Israel loopt voorop waar het technologie en medicijnen betreft, heeft de meeste Nobelprijswinnaars omgerekend naar bevolking, goede universiteiten en onderzoeksinstituten. Een land dus van bollebozen en slimmeriken. Misschien moeten die hun capaciteit eens inzetten op het vinden van oplossingen voor dit soort problemen, en het vertellen van een eerlijk en geloofwaardig verhaal over hun land. Een land met fouten en stommiteiten, maar ook een land dat het, gezien de conflictsituatie en de dreigingen waarmee het vanaf zijn ontstaan te maken heeft, moreel bepaald niet slecht doet. Een land ook dat de wereld veel biedt, een land kortom dat een eerlijker beoordeling door de wereldgemeenschap verdient.
Ratna Pelle
