= IMO Blog =
Afgelopen woensdag besloot een Israelische militaire rechtbank om Ahed Tamimi tijdens haar proces in voorarrest te houden. Volgens Human Rights Watch kan het proces maanden duren omdat de aanklager 18 getuigen wil oproepen, aldus een Belgische krant (Vreemd genoeg zag ik er woensdag niks over op het NOS journaal, noch op hun website. Misschien vonden ze het zelf ook wat gortig worden qua belangstelling voor een verder eigenlijk niet zeer relevante kwestie?).
Afgelopen zondag berichtte de NOS in het achtuurjournaal wel vrij uitvoerig over de zaak, waarbij vader Bassem voor de camera mocht vertellen hoe trots hij is dat “iedereen in de wereld over haar praat en dat ze een voorbeeld is geworden voor haar generatie”. De verslaggeefster zelf (Arlene Gelderblom) vertelde dat zij een symbool is geworden voor het Palestijnse verzet. Zo zien ze het graag in huize Tamimi: de hele wereld praat over hun moedige vrijheidsstrijdster, het haalt de journaals in tientallen landen. Ook maandag was er weer een (ditmaal kort) bericht, dat de beslissing twee dagen werd uitgesteld naar woensdag.
Wellicht had Israel haar beter niet kunnen oppakken. Het was te verwachten dat dit een hoop media aandacht zou genereren. Maar blijkbaar was de maat vol, zo’n vier dagen na het incident met de soldaten en een almaar populairder wordende propaganda video. Volgens velen was het onaanvaardbaar dat Israelische soldaten keer op keer worden belaagd en vernederd zonder iets terug te kunnen doen (dat zou de allergrootste beloning zijn voor dit ‘heroïsche’ verzet, wat het dus ook een stuk minder heroïsch maakt dan het op het eerste gezicht overkomt). Ze werden bovendien gehinderd bij hun werk, het bewaken van de nederzetting en tegengaan van gewelddadig protest. Zoals gezegd, ik heb twijfels bij die (en vele andere) nederzettingen, maar die moeten niet worden opgegeven als beloning voor dergelijke protesten maar in ruil voor concessies van Palestijnse zijde, zodat aan beide kanten obstakels voor de vrede worden weggenomen. Dat Abbas daar niet erg voor in is, bleek maar weer eens tijdens zijn onverzoenlijke speech van eerder deze week.
Over wat er precies voorviel die dinsdag voor kerst doen uiteraard verschillende versies de ronde. De Tamimi’s beweren dat de soldaten hun huis waren binnengedrongen, van alles meenamen en natuurlijk vrouwen en kinderen sloegen. Bassem verklaarde tegenover Ynet dat “the occupation forces from the Border Police behaved cruelly and used violence. They carried out searches in our home and caused damage, they confiscated computers, cellphones, cameras and every other electronic device. They hit the children afterwards and forcefully took their phones.”
Het verhaal van het leger is iets anders:
The IDF said that more than 200 Palestinians lobbed rocks at soldiers during the protest, adding, “Several Palestinians entered a nearby home and continued throwing rocks at soldiers from inside the home with its occupants’ consent. Forces removed the rioters from the home and remained standing in the entrance in order to prevent further entry. Later, several Palestinian women came out to face the soldiers in order to incite provocation.”
Vreemd genoeg zijn er daarvan geen beelden. Het leger onderzoekt de zaak echter nog.
Inmiddels hebben de beide soldaten die werden belaagd getuigd tegenover de Criminal Investigation Division (CID) van het IDF, zo meldt Ynet. Er waren verschillende rellen in het dorp die dag, en vanuit het huis van de Tamimi’s werden, zoals vaker gebeurde, stenen gegooid naar de soldaten. Ze gingen het terrein van het huis op om daar een einde aan te maken:
The company commander said he and the soldier stood at the Tamimi residence’s courtyard for 20 minutes until several family members went out and drew close to them. “Two girls, two older women and maybe eight more children and four adults came out. The two minors then came to us. They were speaking Arabic, which I can’t understand and so I didn’t know what they were saying,” he recounted.
As for the assault itself, the officer said, “One of the minors (Ahed), a blonde girl of 12 or 13, wearing a light denim jacket, started shoving, kicking and raising her hands at me. She slapped me and punched my signal operator in the face. The other minor (Nur) was less violent. She mostly pushed me. Then an older woman arrived, tried reining the girls in but failed.”
Asked why the two attackers were not arrested at the time, he replied, “There were two more families behind them—roughly 12 people—and there were two of us. If we had arrested them, it might have ended badly for us. In addition, we were in the midst of a large scale disturbance with not enough manpower.”
Tot zover de moed om als klein meisje zomaar die enge gevaarlijke soldaten aan te vallen. Niet alleen weten ze dat iedere reactie leidt tot gezichtsverlies (en erger) voor Israel en de soldaten daarom toch niks zullen doen, ze vormden ook gewoon simpelweg een overmacht. Er waren bovendien meer rellen en niet genoeg soldaten om die adequaat te beëindigen. De andere soldaat meldt nog flink in het gezicht te zijn getroffen.
Ahed zei eerder al dat ze wel als martelaar zou willen sterven voor de Palestijnse zaak:
A family relative said that Ahed would often express a desire to die as a martyr. “She would say ‘I am not scared of them arresting me or killing me. I am struggling for the Palestinian people. Many martyrs have fallen and they deserve a lot. Maybe there will be more martyrs and I will be one of them.’”
De vraag is waarom de media zoveel aandacht besteden aan een blond en brutaal meisje dat geweld gebruikt tegen soldaten en om die reden wordt opgepakt en berecht. Als dat het ergste is dat in dit conflict gebeurt, dan gaat het goed daar en kunnen we misschien onze aandacht en energie reserveren voor belangrijkere kwesties.
(De foto uit 2012 bij de Avaaz petitie.)
De bewondering voor haar van de bekende pro-Palestijnse activisten kan uiteraard niet uitblijven. The Rights Forum besteedt maar liefst vijf artikelen aan de jongedame, en roept uiteraard op tot haar vrijlating. Een petitie van Avaaz heeft inmiddels zo’n 320.000 handtekeningen. De foto van haar bij die petitie is overigens uit december 2012, toen ze volgens verschillende websites 13 jaar oud was. Ook een VN mensenrechtencommissaris uitte kritiek en Amnesty International vindt dat ze onmiddellijk en onvoorwaardelijk moet worden vrijgelaten. Amnesty roept op tot haar vrijlating en is ook een petitie gestart. Uiteraard wordt hier niet vermeld dat zij en haar familieleden geweld tegen Israelische burgers ondersteunen en verheerlijken, dat er geregeld stenen vanuit hun huis werden gegooid en naar de nabijgelegen nederzetting. Ook benadrukt Amnesty dat ze 10 jaar gevangenisstraf kan krijgen terwijl die kans klein is.
Een belangrijk argument daarbij is, dat ze pas 16 is en dus minderjarig. Sommigen noemen haar zelfs nog een kind. Er is echter twijfel over haar leeftijd aan pro-Israel zijde. Zo won ze eind 2012 een lokale anti-Israel prijs in Turkije, en verschillende anti-Israel websites schrijven dat ze toen 13 was, vijf jaar geleden dus. Ze oogt ook ouder dan 11 op de foto’s tijdens die ceremonie. Ook Al Jazeera schrijft dat ze 13 was toen ze die prijs kreeg: “At age 13, Ahed won the Handala Courage Award in Turkey…”, maar schrijft ook dat ze nu 16 is. Rekenen is ook een vak, zullen we maar zeggen. Blijkbaar schreven Turkse en Arabische sites toen algemeen dat ze 13 was, en nu neemt iedereen de leeftijd van 16 over, zonder even terug te rekenen. Als ze 18 is zou dat de kritiek dat Israel een kind oppakt en gevangenhoudt voordat ze is veroordeeld, ondergraven. Overigens ziet ze er op de beelden tijdens de uitreiking van die onderscheiding eerder als 13 dan als 11 uit. Toen had het nog geen pr functie haar leeftijd te verlagen, 13 is immers al piepjong genoeg, maar nu ze inmiddels 18 is ligt dat anders. De eerste beelden van haar zijn nog een paar jaar ouder; was ze eind 2012 pas 11 (en nu dus 16), dan was ze nog onder de 10 jaar op de eerste beelden. Dat lijkt me behoorlijk onwaarschijnlijk. Dit alles maakt het aannemelijk dat ze nu 18 is en geen 16, en de oudere leeftijdsweergaven geloofwaardiger omdat er toen geen motief was daarmee te rommelen. Ik vind het overigens zeer misleidend dat Avaaz een foto gebruikt van vijf jaar geleden, om haar zo extra kinderlijk en onschuldig te laten overkomen.
Ik zou het persoonlijk onverstandig en ook disproportioneel vinden als zij een lange gevangenisstraf zou krijgen. Ze kan officieel tot 10 jaar krijgen, maar die kans wordt klein geacht. Militair recht is uiteraard een stuk strenger dan gewoon burgerrecht, en de familie Tamimi speelt een belangrijke rol bij rellen en gewelddadig optreden tegen het Israelische leger. Pro-Palestijnen zullen zeggen dat dat hun goed recht is, want je mag je verzetten tegen geweld en bezetting. Maar daarmee worden zijzelf ook deelnemers aan de strijd en zijn niet langer onschuldige burgers die bescherming verdienen van de bezetter. Wanneer vanuit het huis van de Tamimi’s stenen worden gegooid wordt dit huis een legitiem militair doelwit volgens het oorlogsrecht, en mogen soldaten dit binnengaan en spullen confisceren. Zij heeft dan niet het ‘recht’ soldaten met geweld tegen te houden die daaraan een einde willen maken, en mag dus opgepakt worden en berecht als zij dat toch doet.
Het is, gezien alle voorspelbare commotie die dit teweeg heeft gebracht, natuurlijk zeer de vraag of ze überhaupt opgepakt had moeten worden. De Israeli’s wilden een daad stellen maar zoals te verwachten viel, zijn de nadelen groter dan de voordelen. Israel had beter wat meer dan twee soldaten naar het huis van de Tamimi’s kunnen sturen om deze vernederende scene te kunnen voorkomen. Zoals gezegd is ook die hele nederzetting naast dat dorp om het voorzichtig te zeggen niet zo handig, en kan het niet dat kolonisten gewoon land en water inpikken. Kleine nederzettingen diep in Palestijns gebied zorgen voor veel frictie en vestigen steeds weer de aandacht op de minder fraaie kanten van de bezetting, terwijl hun strategische waarde (een argument van veel kolonisten) nogal twijfelachtig, zo niet negatief is.
De nederzetting Halamish werd in de jaren ’70 gevestigd in een voormalig Brits fort, maar de protesten in Nabi Saleh begonnen tijdens de tweede intifada, aldus Wikipedia. Als reden voor de wekelijkse demonstraties wordt echter vooral verwezen naar een waterbron nabij de nederzetting, die altijd werd gebruikt door de Palestijnen en door de kolonisten min of meer werd geconfisceerd, een boomgaard die in een zogenaamde ‘prijskaartjesaanval’werd vernield en land waar de Palestijnen niet meer konden werken omdat er een hek was geplaatst. Volgens een legerofficier die door de bekende journalist Nahum Barnea werd geraadpleegd, bepaalde een stafofficier voor archeologie dat de bouwwerken van de kolonisten bij de waterbron moesten worden afgebroken (wat niet gebeurd is) en dat de Palestijnen op weekdagen behalve vrijdag toegang tot de bron kregen. Het hek werd neergehaald maar niet verwijderd, waardoor beide partijen niet tevreden waren. Maar de inwoners van Nabih Saleh kwamen met nieuwe eisen en wilden nu stukken land terug die middenin de nederzetting lagen. Daarop besloot men eerst de protesten te negeren maar dat bleek geen optie toen de Palestijnen tot aan de nederzetting marcheerden en met molotov cocktails naar de kolonisten gooiden.
De indruk die ik eruit krijg is dat men in Israel erg op twee benen hinkt. Soms probeert men oprecht aan de Palestijnse grieven tegemoet te komen, dan weer wordt de kolonisten, die nogal voor eigen rechter spelen en bijvoorbeeld illegaal hekken neerzetten en structuren rond zo’n bron bouwen, de hand boven het hoofd gehouden. Mogelijk was men aanvankelijk (kort na de ‘prijskaartjes’ aanval) ook welwillender dan later toen er steeds nieuwe en onrealistischer eisen werden gesteld door de Palestijnen, en er ook een rechtsere regering in Israel was gekomen. Ondertussen trokken de wekelijkse demonstraties en de soms harde Israelische reactie internationaal de aandacht en leidden ook tot interne kritiek. Israel werd daarbij met een lastig probleem geconfronteerd: minderjarigen, soms nog jonge kinderen, die met stenen gooien en op Israelische soldaten werden afgestuurd, waarbij ook nog eens vaak werd gefilmd.
Het is een slimme en veel gebruikte Palestijnse strategie: door kinderen en vrouwen in te zetten zet men Israel voor het blok, en te kijk voor de internationale media. Elk optreden tegen een schijnbaar minderjarige vrouw versterkt het beeld van bezetter tegenover de underdog die voor zijn recht en vrijheid strijdt. Niets ondernemen geeft de Palestijnen een flinke voorsprong. Vanuit het huis van de Tamimi’s wordt geregeld met stenen gegooid. In de Gazastrook verscholen Hamas terroristen zich in huis tussen de vrouwen en kinderen, en werden vrouwen op daken gezet om te voorkomen dat een huis met terroristen erin werd gebombardeerd. Kinderen trekken internationaal de aandacht, zoals de beelden die in september 2000 de wereld overgingen van het Palestijnse jongetje Mohammed Al Dura dat in de armen van zijn vader stierf. Dat het toch wat anders bleek te liggen nadat het leger de zaak had onderzocht, kreeg niemand meer mee.
De heldenstatus die Ahed nu volgens velen heeft bereikt is nog een stuk disproportioneler dan de eventuele lange gevangenisstraf die haar te wachten staat. Ze wordt zelfs met Jeanne d’Arc en wat recenter Rosa Parks en Malala Yousafzai vergeleken. Ze is een symbool geworden, maar ook een instrument in handen van de pro-Palestina beweging. Palestijnen schoppen het overigens al snel tot een Ghandi of Mandela. Israel doet er goed aan daar rekening mee te houden en niet steeds munitie aan haar vijanden te verschaffen.
Ratna Pelle
