De nucleaire installaties van Iran bombarderen lijkt een aantrekkelijke optie, maar zal alleen tot vertraging van het Iraanse kernwapenprogramma leiden. Dat lijkt niet op te wegen tegen de risico’s van een dergelijke aktie.
____________
Hoe moet de wereld verder met Iran?
http://www.elsevier.nl/web/Opinie/Afshin-Ellian/342108/Hoe-moet-de-wereld-verder-met-Iran-1.htm
vrijdag 22 juni 2012 09:53
Ayatollah Khomeini liet zich rationeel uit over Iraanse kernwapens
In de jaren zeventig van de vorige eeuw heeft een aantal invloedrijke Iraanse generaals aan de sjah van Perzië voorgesteld om het nucleaire programma van Iran te gebruiken voor de productie van kernwapens.
Het antwoord van de sjah kennen wij via zijn zoon en andere hovelingen: ‘Ik zal niet rustig kunnen slapen wanneer niet alleen wij, maar ook anderen in het Midden-Oosten over kernwapens zouden beschikken. En wat de Sovjet-Unie betreft, een beperkt aantal kernbommen van Iran zal de Sovjet-Unie echt niet weerhouden van een aanval op Iran. Wat de Sovjet-Unie wel weerhoudt van een mogelijke nucleaire aanval op Iran, is de Amerikaanse en Europese bescherming.’
Nationaal en internationaal bestonden er destijds geen noemenswaardige conflicten over het Iraanse nucleaire programma. De sjah wilde een nucleaire wapenwedloop in het Midden-Oosten voorkomen.
Revolutie
Nu is dat anders. In de laatste decennia is Iran door minstens twee angstaanjagende gebeurtenissen gegaan: de islamitische revolutie (de oprichting van een ideologische staat in Iran) en de oorlog tussen Iran en Irak in de jaren tachtig van de vorige eeuw.
In september 2006 maakte oud-president en oud-opperbevelhebber van de Iraanse strijdkrachten Ali Akbar Rafsanjani een geheime brief openbaar van imam Khomeini, de oprichter van de islamitische republiek.
Kort daarna werd deze brief gecensureerd door de Iraanse regering. In plaats van een aantal woorden stonden er drie puntjes in een deel van een zin. Maar als een tekst eenmaal op internet staat, is het moeilijk om die te censureren. De BBC en de oppositiemedia van Iran hebben op het nippertje de ongecensureerde brief op het internet gevonden en gepubliceerd.
Wapenstilstand
De brief van imam Khomeini, geschreven in juli 1988, was bestemd voor de top van het regime. In de brief behandelde Khomeini een aantal cruciale vraagstukken rond de oorlog tussen Irak en Iran.
Het is een memorabele en historische brief die Khomeini aan de Iraanse gezagdragers schreef. In die brief, die een paar dagen voor de aanvaarding van de wapenstilstand met Irak werd geschreven, is een rationele Khomeini aan het woord:
‘Nu onze militaire top, zowel van het leger als van de Revolutionaire Garde, professionals in oorlogvoering, duidelijk heeft gemaakt dat het leger van de islam geen enkele overwinning zal behalen, en gezien het feit dat alle andere militaire en politieke verantwoordelijken ook van mening zijn dat voortzetting van deze oorlog niet in het belang is van het islamitische regime, ga ik akkoord met de door Verenigde Naties voorgestelde wapenstilstand.’
Chemische wapens
Ter ondersteuning van zijn besluit bracht Khomeini de volgende feiten naar voren: Saddam wordt nog steeds voorzien van wapens via het Westen en de Sovjet-Unie, en Saddams leger heeft effectief chemische wapens ingezet tegen Iraanse strijdkrachten.
Ook maakte Khomeini recente militaire mislukkingen aan het front en de vertrouwelijke brief van de opperbevelhebber van de Revolutionaire Garde bekend. Het is volgens Khomeini een bitter besluit.
Daarna citeert hij uit de vertrouwelijke brief van de opperbevelhebber van de Revolutionaire Garde: ‘De opperbevelhebber van de Revolutionaire Garde berichtte mij dat wij in de komende vijf jaren geen enkele overwinning zullen behalen. En hij is van mening dat als wij na vijf jaar zouden beschikken over offensieve vernietigende kracht van 350 brigades, 2.500 tanks, 3.000 stuks artillerie, 300 militaire vliegtuigen, 300 helikopters en niet te verwaarlozen aantallen lasergeleide wapens en kernwapens (die noodzakelijk zijn voor de oorlogvoering op dat moment), en bereid zijn tot vergeldingsaanvallen over te gaan, dat we dan, als Allah het wil, een offensieve operatie kunnen uitvoeren. [...] Uiteraard moeten we de Amerikanen ook uit de Perzische Golf verwijderen, anders zullen we niet succesvol zijn.’
Gecensureerd
Het gecursiveerde gedeelte van de vertaling werd door de Iraanse staat gecensureerd. Niet onbegrijpelijk. Dus: de Revolutionaire Garde wilde al in 1988 beschikken over lasergeleide wapens en kernwapens. Voor wie het niet weet, wil ik benadrukken dat de Revolutionaire Garde de militaire ruggegraat van het regime is.
Bovendien worden alle strategische wapenontwikkelingen, zoals het raketprogramma en het nucleaire programma, door de Garde uitgevoerd.
Waarom aanvaardde Khomeini de wapenstilstand? Vond hij kernwapens onislamitisch? Khomeini’s antwoord getuigde van realiteitszin: ‘Deze opperbevelhebber [van de Revolutionaire Garde, AE] meent dat het belangrijkste gedeelte van zijn plan afhankelijk is van het budget. Hij betwijfelt echter of de regering dat voor elkaar kan krijgen. De gedachte dat we desondanks de oorlog moeten voortzetten, is niets anders dan een leuze. De minister-president is van mening dat alleen al de aankoop van de wapens die in de oorlog recentelijk verloren zijn gegaan het totale budget van de strijdkrachten zal behelzen.’
Dollars
Geld, tja, de almachtige Allah kan kennelijk geen dollars drukken. Een oorlog voeren kan niet zonder geld. Maar het ging niet alleen om dollars: ‘Nu er geen overwinningen worden behaald, zeggen de politiek verantwoordelijken dat de burgers niet echt enthousiast zijn om naar het front te gaan.’
Eigenlijk had de oorlog allang kunnen worden beëindigd, maar Khomeini wilde hem voortzetten met de leuzen die overal op de Iraanse muren werd geschreven: Oorlog tot eindoverwinning, voor de verovering van Jeruzalem moeten we via Kerbela gaan. Een jihadtocht in spijkerbroek! Kerbela lag en ligt in Irak. En Jeruzalem lag en ligt een eindje verderop in Israël. Wat een dwaasheid!
Zwarte inkt
Hoe vatte Khomeini deze nederlaag op? De zwarte inkt, bitterheid en het islamisme brachten deze woorden voort: ‘Jullie, mijn geliefden, weten beter dan anderen dat deze beslissing voor mij gelijk is aan het innemen van gif. Maar om Allah tevreden te houden, voor zijn religie en de bescherming van de islamitische republiek, verspil ik ook mijn eigen eer. O, Allah, we zijn in opstand gekomen voor uw religie, voor uw religie hebben we oorlog gevoerd, voor het behoud van uw religie zullen we een wapenstilstand aanvaarden.’
Nu zijn we een paar decennia verder en het islamitische Iran heeft het nucleaire programma herstart. Waarom wil het islamitische regime het heft (het nucleaire programma) in eigen hand houden door niet transparant te zijn? Zijn ze van plan een kernbom te ontwikkelen? Er zijn twee stromingen binnen de politieke en militaire top van het regime rond de Iraanse leider Ali Khamenei.
Aanval
Een minderheid is van mening dat het regime zo spoedig mogelijk kernwapens moet produceren. Dat zou de definitieve veiligheidsmaatregel zijn ter bescherming van de islamitische revolutie. Israël zou in dat geval Teheran niet durven aan te vallen. Zou Israël toch overgaan tot een aanval op Iran, dan zou Israël van de kaart worden geveegd, luidt de opinie van deze groep.
Maar een meerderheid in de top van het regime wil juist iets anders: het islamitische Iran moet nu geen kernwapens produceren, maar het regime moet wel over de noodzakelijke capaciteit beschikken om indien nodig in korte tijd de kernwapens te kunnen produceren.
Zuivering
Als de beschikbare informatie klopt, wordt in Teheran de wil van de meerderheid uitgevoerd. Maar het probleem is dat niemand precies kan weten hoe en wanneer de Iraanse leider cruciale beslissingen neemt. Na de gewelddadige zomer van 2009 heeft ayatollah Ali Khamenei geleidelijk een grootschalige zuivering doorgevoerd binnen militaire top, inlichtingenorganisaties en zijn eigen omgeving.
Hierdoor komt steeds minder informatie naar buiten. Maar beide strategieën zijn in essentie gevaarlijk voor het Westen en de regio. Dus is de vraag hoe het verder moet met het islamitische regime van Iran.
Drie scenario’s
Er zijn drie scenario’s:
1. Een Israëlische militaire aanval op de nucleaire sites van de Revolutionaire Garde. Dit zou het programma vertragen, maar niet uitroeien. In dit geval zou Iran onmiddellijk overgaan tot de bouw of de aankoop van kernbommen. Israël kan het islamitische Iran slechts één keer aanvallen. Na die ene keer blijft het regime met al zijn macht, geld en kennis voortbestaan. Aan dit scenario kleven grote risico’s voor de staat Israël. Er is nu meer sympathie voor het islamisme in het Midden-Oosten dan 33 jaar geleden.
2. Een Amerikaanse aanval op nucleaire projecten van Iran en op onderdrukkingsorganen van het regime: communicatiecentra van de Republikeinse Garde, de Quds-divisie, inlichtingengebouwen, radarinstallaties, zendmasten die internet en buitenlandse media verstoren, et cetera.
Dit noem ik het 'Milošević-scenario'. Want na de aanval wordt het regime voor een korte tijd doof en blind. Intussen zullen de Amerikanen alle beschikbare middelen inzetten om de oppositie weer in beweging krijgen. En daardoor zou het verzwakte regime ten val worden gebracht of verder worden verzwakt. Ook dit scenario is risicovol. De Iraanse reactie op de Amerikanen zal hard en genadeloos zijn. Alle islamitische terroristische groepen zullen de Amerikanen wereldwijd aanvallen. En daarnaast bestaat er geen garantie dat het Iraanse volk daadwerkelijk in beweging komt en het regime ten val zal brengen.
3. De Verenigde Staten, Europa en Israël gaan de Groene Beweging openlijk steunen. Daarmee zou het Westen - via een volksopstand - een regimeverandering in Iran kunnen bewerkstelligen. Dit scenario heeft politieke, economische en inlichtingencomponenten. Aan deze variant zijn de minste risico’s verbonden. Dit had al in 2009 moeten gebeuren. Maar president Barack Obama heeft dat nagelaten, ondanks allerlei verzoeken vanuit de Iraanse oppositie.
Nabije toekomst
Het is niet eenvoudig een voorspelling te doen over de nabije toekomst van het islamitische Iran. Maar er zijn genoeg aanwijzingen om aan te nemen dat in de nabije toekomst een gecombineerd scenario, een combinatie van 2 en 3, in werking zal treden.
Gebeurt dat niet, dan wordt de islamitische republiek Iran binnen een paar jaar de onbetwiste regionale supermacht, waarvan de opmars in het Midden-Oosten niet meer te stoppen is.
