Het is dit jaar 40 jaar geleden dat de voltallige Israelische Olympische ploeg in Munchen door Palestijnse terroristen werd ontvoerd en daarna vermoord. Een aantal mensen probeert het Olympisch comite er tevergeefs toe te brengen om voor deze omgekomen atleten een minuut stilte in acht te nemen tijdens de officiele opening van de komende Olympische spelen. Zo’n herdenkingsmoment is er namelijk nog nooit voor hen geweest.  De voorzitter van het Olympisch comite, een Belg, laat zich echter niet vermurwen.

 

Je hoeft niet echt lang na te denken waardoor deze verwerpelijke houding van het IOC, dat op meer dan één gebied een bedenkelijke reputatie bezit, geïnspireerd wordt. Stel je voor dat er één minuut stilte voor de slachtoffers in acht genomen wordt – slachtoffers die zonder uitzonde­ring afkomstig waren uit de enige Joodse staat ter wereld – dan vreest Rogge natuurlijk geconfronteerd te worden met het feit dat een aantal Arabische dictaturen zullen weigeren de opening bij te wonen. Die moe­ten dan op hun gebrek aan Olympische waarden gewezen worden en zoveel moed kan men van het IOC nu eenmaal blijkbaar niet verwachten.

 

 

---------

Israël laakt dubbele moraal van Jacques Rogge, voorzitter Olympisch comité

·        http://joodsactueel.be/2012/06/13/dubbele-standaard-van-dr-jacques-rogge-en-zijn-olympisch-comite-als-het-om-israelis-gaat/

·        Woensdag 13 Juni 2012 13:20

·         

Herinnert u zich nog hoe het IOC niet ingreep toen een Iraanse zwemmer het vertikte om in het zwembad te stappen omdat er ook een Israëli meedeed? Nu laat het internationaal Olympisch Comité zich opnieuw niet van zijn fraaiste kant zien door te weigeren een herdenkingsmoment in te lassen voor de vermoordde Israëlische atleten uit 1972, op de 10de Spelenverjaardag van het drama. Maar toen een Georgische atleet in 2010 overleed vlak voor de Olympische Winterspelen, gebeurde dat wel. 

Guido Joris

 

Het is dit jaar veertig jaar geleden dat de terreurgroep Zwarte September elf Israëlische atleten koelbloedig heeft omge­bracht op de Olympische spelen in 1972. De Israëlische delega­tie werd gegijzeld in het Olympisch dorp en er werd de vrijla­ting geëist van tweehonderdvierendertig terroristen en misdadigers die in Israëlische gevangenissen zaten. En aangezien er sinds de Spelen van ’72 nooit een officieel moment in acht werd genomen voor de slachtoffers, willen familieleden en vrien­den dat dit  er alsnog komt, nu 40 jaar na datum. De 40ste verjaardag is symbolisch belangrijk omdat het deze zomer de tiende Spelen zijn sinds het drama, er omdat de Spelen pas om de 4 jaar worden gehouden, zul­len er geen Spelen zijn op de 50ste verjaardag van het gebeuren. Daarom zien velen dit als de laatste kans voor het Olmpisch comité om alsnog een herdenkingsmoment in te lassen bij de opening van de spelen in de Britse hoofdstad.

Bij de bevrijdingsoperatie door slecht getrainde en blunderende Duitse politie-eenheden, werden de elf Israëlische gijzelaars koelbloedig ver­moord. Omdat er destijds nooit een officiële minuut stilte voor de slacht­offers werd ingelast, ijveren familieleden dat dit nu, exact veertig jaar later, alsnog zou gebeuren. De volgende Spelen vinden namelijk plaats in Londen vanaf 27 juli. Maar het Internationaal Olympisch Comité, onder leiding van de Belg Jacques Rogge, is daar niet voor te vinden en weigert botweg om op de vraag in te gaan. Rogge wimpelde eveneens een soort­gelijk verzoek vanwege de Israëlische regering af.

De Amerikaanse congresleden Eliott Engel en Nita Lowey pikken dit niet en dienden vorige maand bij het Amerikaanse congres resolutie 663 in waarmee ze via het Huis van Afgevaardigden het Internationaal Olympisch Comité alsnog oproepen om een minuut stilte in acht te nemen. “Wij vragen toch geen gouden medaille, enkel maar één minuut stilte. De weigering om de slachtoffers te herdenken is zonder meer onaanvaardbaar”, aldus beide congresleden die verder van een “verzaken aan een morele plicht” spreken.

Ook de bevoegde Israëlische minister Danny Ayalon neemt geen genoe­gen met de verklaring van Rogge dat hij buiten het Olympisch stadium een herdenkingsplechtigheid in Londen wél zou bijwonen. Hij schreef in een brief aan Rogge dat zijn benadering bijzonder ontgoochelend is. Dit is zoveel als tegen Israëli’s zeggen: “Dat is alleen jullie tragedie waarmee de internationale Olympische gemeenschap niets van doen heeft”. De minister liet weten dat Israël alles in het werk stelt om het IOC op zijn stappen te laten terugkeren.

VRT-correspondente voor het Midden-Oosten Ankie Rechess is één van de familieleden die ijvert voor de herdenking. Rechess is de weduwe van Andre Spitzer, een Israëlische trainer die het slachtoffer werd van deze terroristen. Zij dringt al veertig jaar lang op een herdenking aan. Rechess verraste de aanwezigen tijdens een persmoment op de Israëlische ambassade in Griekenland in 2004, waar ze Rogge benaderde met de woorden: «U bent toch zelf een olympisch atleet. (Rogge nam als zeiler deel aan die Spelen in München). U bent dan toch de broeder van de elf atleten die vermoord werden. Waarom herdenkt u hen dan niet voor het oog van alle atleten? Dit gaat toch de ganse Olympische familie aan». Waarna Rechess een staande ovatie kreeg van alle driehonderd aanwezigen. Tot haar grote ontgoocheling geraakte Rogge in zijn toespraak niet verder dan wat gebazel over vriendschap, sportiviteit en de noodzaak om de politiek buiten de sport houden.

Dubbele olympsiche standaard
In elk geval is het duidelijk dat Jacques Rogge geen probleem heeft met één minuut stilte voor een Olympisch slachtoffer – maar als het om Israëli’s gaat, tapt hij plots uit een ander vaatje. In 2010 hield Rogge immers moeiteloos een minuut stilte in het Olympisch stadium in Vancouver tijdens de Olympische Winterspelen van dat jaar. Dat gebeurde ter nagedachtenis van Nodar David Kumaritashvili, de Georgische rodelaar, die tijdens een training nog voor zijn deelname aan de Spelen, verongelukte. Meer nog, het IOC stond toe dat alle Georgische atleten met een rouwband om de arm het stadium betraden, terwijl de Canadese en de Olympischevlaggen halfstok hingen. Verder betuigde Rogge zijn deelneming tijdens de openingstoespraak voor de voltallige Olympische gemeenschap.Dat de atleet niet tijdens de Olympische Spelen zelf, maar bij een training vooraf verongelukte, was daarbij niet meer belangrijk.

 

Lafhartig?
Je hoeft niet echt lang na te denken waardoor deze verwerpelijke houding van het IOC, dat op meer dan één gebied een bedenkelijke reputatie bezit, geïnspireerd wordt. Stel je voor dat er één minuut stilte voor de slachtoffers in acht genomen wordt – slachtoffers die zonder uitzonde­ring afkomstig waren uit de enige Joodse staat ter wereld – dan vreest Rogge natuurlijk geconfronteerd te worden met het feit dat een aantal Arabische dictaturen zullen weigeren de opening bij te wonen. Die moe­ten dan op hun gebrek aan Olympische waarden gewezen worden en zoveel moed kan men van het IOC nu eenmaal blijkbaar niet verwachten.

 

Herinnert u zich nog hoe hetzelfde IOC niet ingreep toen een Iraanse zwemmer niet in het water wou omdat er ook een Israëlische zwemmer aan de wedstrijd deelnam. In plaats van dit schabouwelijke gedrag on­middellijk te sanctioneren, wachtten de IOC-helden zolang tot dat de Ira­niërs met de smoes konden komen aandraven dat hun zwemmer plots onwel geworden was. En dat terwijl het Perzische (Iraanse) antisemitisme om niet met een Jood samen in het water te willen, genoegzaam bekend is. Het staat vast dat graaf Jacques Rogge, wiens voorzitterschap in 2013 eindigt, zich door zijn gebrek aan moed en leiderschap een onsterfelijke plaats in de sportgeschiedenis verwerft als de gladde bureaucraat die de Olympische gedachte bij het Olympisch huisvuil zette. Hij deed dat eerder ook in 2008 waar hij de Chinese leiders naar de mond sprak en vervolgens niet aarzelde de wereldgemeenschap en de voltal­lige pers verhaaltjes over de “persvrijheid in China” op te dissen. Nu wil hij dus nog een keer hardvochtig en onmenselijk uit de bocht gaan in Londen.