Moge vuurwerk het enige zijn dat knalt in 2012!
Wij wensen al onze lezers een gelukkig nieuwjaar.
We hopen dat 2012 vrede brengt en de redelijkheid het zal winnen van (religieuze) fanaten en onverdraagzaamheid.
En we hopen dat bij het Nederlandse journaille het principe om eerlijk en objectief te berichten en de feiten te vermelden het zal winnen van de idee dat de zwakkere altijd gelijk heeft en de vooroordelen die men vaak heeft over Israel.
Ratna en Wouter
We laten ons voor een groot deel door de media leiden bij de beoordeling van wat er in de wereld gebeurt, wat onze aandacht verdient en wat we erg moeten vinden. Daar zijn ook grenzen aan; het eindeloze gezeur over Holleder bijvoorbeeld laat me nach wie vor koud, en de boodschap moet wel in ons referentiekader en wereldbeeld passen. Er moet een duidelijke boosdoener zijn, en een mogelijkheid er invloed op te kunnen uitoefenen: met twee Afrikaanse stammen die elkaar wederzijds de koppen inslaan kunnen we niet zoveel, of het moet een internationale interventiemacht zijn, maar die kun je niet op elke stammenoorlog afsturen. Zelfs bij Rwanda was daar weinig animo voor.
Vooral beelden zijn een krachtig wapen: we kunnen wel horen dat er geregeld hongersnoden in Noord-Korea zijn, maar zolang het regime daar voorkomt dat daarvan beelden naar buiten komen, blijft de betrokkenheid en verontwaardiging zeer beperkt.
Het Israelisch-Arabische conflict heeft, hoewel het qua dodental zeer bescheiden is, wel veel beelden, en meerdere raakvlakken met hier: de hier dominante religie heeft zijn oorsprong in dat land, duizenden Joden uit Nederland hebben het land mee opgebouwd, en met de Arabieren sympathiserende migranten hebben zich in Nederland gevestigd. Vanuit verschillende referentiekaders worden beide partijen als boosdoeners aangewezen: een Westers koloniaal project dat een inheemse Arabische bevolking onderdrukt en onteigent, of een Westerse democratische beschaving die bedreigd wordt door een intolerante achtergebleven woestijnideologie.
Eerlijk gezegd heb ik me de eerste 40 jaar goeddeels afzijdig gehouden van dit conflict, omdat ik – anders dan bij de Tibetanen, de West-Saharanen of de Noordamerikaanse Indianen – geen eenduidige boosdoener zag: net als in Noord-Ierland strijden twee partijen om één land, met allebei legitieme claims en belangen.
Wouter
___________
Bij de jaarwisseling blikken we terug op grote conflicten als Tunesië, Egypte, Libië, Irak en Afghanistan. We debatteren eindeloos over de vraag waarom we niet ingrijpen in Syrië, waar de president massamoord pleegt op zijn eigen volk, of Iran, dat ongestraft doorbouwt aan zijn atoombom. Drama’s van grotere omvang lijken ons niet te deren.
In Mexico heeft de oorlog tussen de drugskartels inmiddels 40.000 levens gekost. President Calderon is machteloos Toegegeven, het is geen staatsterrorisme, zoals in Syrië, maar je gaat er net zo dood van.
De burgeroorlog in Somalië heeft al tussen de 350.000 en een miljoen mensen het leven gekost. Waar is de internationale troepenmacht die de krijgsheren – internationaal diplomatiek jargon voor tuig met macht – eruit gooit?
Terecht blikken wij, bij de jaarwisseling, terug op het Israelische-Palestijnse conflict. In juni 2012 duurt de bezetting precies 45 jaar. Sommige opgewonden politici en journalisten koesteren de merkwaardige opvatting dat alle problemen in de wereld hiermee samenhangen.
Maar over Kasjmir, bezet door India en Pakistan, horen we niets. Dat conflict heeft al 100.000 slachtoffers geëist, waarvan het merendeel moslim, en nog eens 10.000 vermisten. Met Palestijnen heeft het echt niets te maken. Zou dat de reden zijn dat niemand zich het lot van dit volk aantrekt? Of denken we bij kasjmier aan lekkere truien, en niet aan dode burgers?
Over bezetting gesproken: Wie maakt zich ooit druk over de Marokkaanse bezetting van de westelijke Sahara? Die duurt vrijwel net zo lang als het Midden-Oosten conflict, maar ook daar hoor je zelden iemand over.
Of over de bezetting van Nagorno-Karabakh door Armenië, terwijl het eigenlijk bij Azerbeidzjan hoort. Armenië hanteert dezelfde drogreden die in de Balkan en Oost-Europa altijd zo populair is: om etnische Armeniërs te beschermen.
Tenslotte: Tibet, het land van de in ballingschap levende Dalai Lama. Nog altijd bezet door China. Wat doen we eraan? Niets
Het is geen zelfverwijt. Het is allemaal ver van ons bed, en we kunnen niet alles oplossen. Maar er, bij de jaarwisseling, het beste van hopen, dat mag!
Bernard Hammelburg
Wat is er blijven hangen bij de gemiddelde burger wat betreft Jenin? Dat Israel het vluchtelingenkamp daar met de grond gelijk maakte en de Palestijnen bij bosjes de dood in werden gejaagd. De werkelijke toedracht geldt als ‘zionistische propaganda’, afkomstig van de oppermachtige zionistische lobby. Toch is die toedracht zelfs door de VN en Human Rights Watch bevestigd. Hieronder een gedetallieerd verslag waarbij duidelijk wordt dat Israel er juist alles aan deed om onschuldige slachtoffers te voorkomen.
Tijdens de tweede Intifada is dit kamp namelijk uitgegroeid tot een uitvalsbasis voor terroristische activiteiten. Vanuit Jenin worden aan de lopende band zelfmoordaanslagen georganiseerd, door verschillende terroristische organisaties (onder meer: de Islamitische Jihad, de Al-Aqsa Martelaren Brigade, het Nationaal en Islamitisch Front, Hamas…). Van de zestig zelfmoordterroristen, zijn er 23 uit Jenin afkomstig.
Operation Defensive Shield
De directe aanleiding tot de operatie is een zelfmoordaanslag door Hamas op 27 maart 2002 in het Park Hotel in Netanya. Tijdens de viering van de Sederavond (=het Joodse paasfeest) worden negenentwintig gasten gedood en honderdveertig gewond. Op 29 maart wordt de militaire operatie aangekondigd. Op 2 april trekt een duizendtal Israëlische soldaten het kamp binnen. De burgerbevolking wordt herhaaldelijk opgeroepen om het kamp te verlaten. Hoeveel mensen aan deze oproep gevolg geven, weet niemand. Volgens schattingen achteraf zouden tussen de dertienhonderd en vierduizend mensen in het kamp gebleven zijn tijdens de militaire actie. Snel wordt duidelijk dat in bijna alle huizen valstrikken met explosieven aangebracht zijn. Later verklaart Tabaat Mardawi (Islamic Jihad) dat er tussen de duizend en tweeduizend bommen en booby traps aangebracht werden in huizen, verspreid over het hele kamp. Daardoor wordt het voor het leger zeer moeilijk en gevaarlijk om de terroristen te pakken te krijgen. Toch besluit de legerleiding om het kamp niet te bombarderen vanuit de lucht om onschuldige slachtoffers te vermijden. Wel worden er bulldozers ingezet om de explosieven onschadelijk te maken. Alleen al in de hoofdstraat van het kamp, over een afstand van 1,2 kilometer, worden honderdvierentwintig bommen gedetoneerd door de bulldozers.
-----------------
Mediaverslaggeving over Jenin: hoe journalistiek de mist in ging
Woensdag 28 December 2011 10:42
Onlangs te horen in De Vloek van Osama van Rudy Vranckx op één: “Op 1 april [2002, nvdr.] hadden ook de moslims hun eigen Ground Zero, Israël bezette en vernietigde het Palestijnse vluchtelingenkamp Jenin” (Vranckx, aflevering 1 minuut 39). Geef toe: deze uitspraak doet vermoeden dat er honderden of zelfs duizenden onschuldige doden vielen. Over Jenin is ondertussen al heel veel gezegd en geschreven. Het is uitgegroeid tot een echte ‘case’ in de journalistiek. De jonge onderzoekster, Ciara Goossens, hield in een paper de verslaggeving over Jenin tegen het licht van de journalistieke deontologie. Wij brengen u het echte verhaal van de echte feiten en de vele journalistieke flaters die tot op vandaag in de berichtgeving hierover sluipen.
Lieve Schacht
Jenin is een Palestijnse stad met naar schatting vijfendertigduizend inwoners. De stad ligt op de noordelijke kant van de Westbank. Aan de rand van de stad bevindt zich een vluchtelingenkamp. In 1995 is Jenin de eerste stad die door Israël aan de Palestijnse autoriteit wordt overgedragen, in uitvoering van de Oslo-akkoorden (1993). In het vluchtelingenkamp wonen naar schatting dertienduizend inwoners. De meesten zijn zich vanuit Jordanië daar komen vestigen, na de oprichting van de Palestijnse Autoriteit (1994).
Maart 2002, de tweede intifada zaait dood en vernieling in Israël. De vloedgolf van bloedige aanslagen bereikt een triest hoogtepunt met meer dan honderd Israëlische burgerslachtoffers. De Israëlische regering besluit om te reageren. Het IDF (Israel Defence Force) krijgt de opdracht om het terreurnetwerk in Judea en Samaria aan te pakken. Operation Defensive Shield wordt gelanceerd. Eén van de doelwitten is het vluchtelingenkamp in Jenin. Tijdens de tweede Intifada is dit kamp namelijk uitgegroeid tot een uitvalsbasis voor terroristische activiteiten. Vanuit Jenin worden aan de lopende band zelfmoordaanslagen georganiseerd, door verschillende terroristische organisaties (onder meer: de Islamitische Jihad, de Al-Aqsa Martelaren Brigade, het Nationaal en Islamitisch Front, Hamas…). Van de zestig zelfmoordterroristen, zijn er 23 uit Jenin afkomstig.
Operation Defensive Shield
De directe aanleiding tot de operatie is een zelfmoordaanslag door Hamas op 27 maart 2002 in het Park Hotel in Netanya. Tijdens de viering van de Sederavond (=het Joodse paasfeest) worden negenentwintig gasten gedood en honderdveertig gewond. Op 29 maart wordt de militaire operatie aangekondigd. Op 2 april trekt een duizendtal Israëlische soldaten het kamp binnen. De burgerbevolking wordt herhaaldelijk opgeroepen om het kamp te verlaten. Hoeveel mensen aan deze oproep gevolg geven, weet niemand. Volgens schattingen achteraf zouden tussen de dertienhonderd en vierduizend mensen in het kamp gebleven zijn tijdens de militaire actie. Snel wordt duidelijk dat in bijna alle huizen valstrikken met explosieven aangebracht zijn. Later verklaart Tabaat Mardawi (Islamic Jihad) dat er tussen de duizend en tweeduizend bommen en booby traps aangebracht werden in huizen, verspreid over het hele kamp. Daardoor wordt het voor het leger zeer moeilijk en gevaarlijk om de terroristen te pakken te krijgen. Toch besluit de legerleiding om het kamp niet te bombarderen vanuit de lucht om onschuldige slachtoffers te vermijden. Wel worden er bulldozers ingezet om de explosieven onschadelijk te maken. Alleen al in de hoofdstraat van het kamp, over een afstand van 1,2 kilometer, worden honderdvierentwintig bommen gedetoneerd door de bulldozers.
Massagraven
Tijdens het militaire optreden wordt de stad en het vluchtelingenkamp voor alle buitenstaanders afgesloten. Daardoor zijn er geen neutrale waarnemers en krijgt de Palestijnse propagandamachine vrij spel. Woordvoerders van de Palestijnse Autoriteit en van de PLO hebben het over de volledige vernietiging van het kamp, over een slachtpartij met meer dan vijfhonderd burgerslachtoffers, over massagraven, die de Israëlische soldaten zouden gegraven hebben. De pers neemt de informatie gretig over, zowel de audiovisuele- als de geschreven pers.
Enige tijd later komt de waarheid aan het licht, dankzij een onderzoek van de VN. In werkelijkheid zijn er aan Palestijnse kant tweeënvijftig dodelijke slachtoffers. Human Rights Watch telt daarvan zevenentwintig strijders, tweeëntwintig burgerdoden en drie niet te identificeren dodelijke slachtoffers. Door de hevige gevechten vallen aan Israëlische kant drieëntwintig doden en vijfenzeventig gewonden.
Maar de internationale pers neemt de foutieve berichtgeving van de Palestijnen klakkeloos over. Feiten worden niet nagetrokken: nochtans een elementaire journalistieke regel. Sensationele getuigenissen van overlevenden zijn zeer gegeerd. Een bizar verhaal haalt probleemloos de pers: een zekere Abu Ali vertelt dat de lichamen van zijn negen kinderen onder het puin van het vluchtelingenkamp liggen en dat hij de lucht van hun lijkjes geroken heeft. Later blijkt dat dit verhaal helemaal verzonnen is. Het lichaam van een dode vrouw wordt op CNN herhaaldelijk getoond als een slachtoffer van het Israëlische leger. In realiteit is ze overleden ten gevolge van een hartaanval: dat wordt later duidelijk. The Daily Telegraph bloklettert ongestoord dat honderden slachtoffers begraven zijn door bulldozers in massagraven.
In de berichtgeving over de Israëlische inval in Jenin zijn feiten en opiniestukken in elkaar verweven. Ook dat is in tegenspraak met de regels van de journalistiek. Zo is er volgens The London Evening Standard “sprake van een massamoord en van genocide, die men in de doofpot probeert te stoppen”. The Guardian: “de Israëlische acties in Jenin zijn net zo weerzinwekkend als de aanslagen van Osama bin Laden op 11 september in Amerika”. Nu weten we ook waar Rudi Vranckx de mosterd haalt.
Een andere journalistieke regel stelt dat alle kanten van een probleem aan bod moeten komen. Maar in de verslaggeving over Jenin komt alle informatie van de Palestijnse kant. Dit is een oud zeer, dat nog altijd zeer hardnekkig voortleeft. Wie hierop wijst, krijgt steevast het verwijt tot de “Joodse/Israëlische lobby” te behoren.
Ook de woordkeuze van de journalisten kan de inhoud van de boodschap bepalen. Een recent NOS artikel over Jenin spreekt over ‘verzetsstrijders’ in Jenin. De journalist gebruikt het woord ‘verzet’ om de terreur vanuit Jenin te omschrijven, of te verzwijgen? Verzet tegen een bezettingsleger of tegen een overheerser is een legitieme daad. Alleen is het zo dat het Israëlisch leger in 2002 tot aan de inval niet aanwezig was in Jenin, terwijl de terreurcellen in Jenin hun aanslagen in de Israëlische steden aan het uitvoeren waren. Een man die aanslagen beraamd heeft op onschuldige burgers, wordt door de NOS- journalist een verzetstrijder genoemd. Zou iemand in het NOS journaal de Noorse moordenaar Anders Breivik ook een verzetstrijder durven noemen? Het is de taak van een kritische journalist om verbloemende taal te onthullen. Wat de nazi’sEndlösung noemden, was ook helemaal iets anders dan de neutrale term ‘definitieve oplossing’ suggereert. Een journalist moet zich baseren op het onderzoek van de feiten en hij mag niet aarzelen om ze op een correcte manier te benoemen.
De invloed van de media
Overigens is het voor de journalist ook niet gemakkelijk om in moeilijke omstandigheden grondig te werken. Het publiek verwacht onmiddellijke en eenduidige informatie, bij voorkeur met rechtstreekse en liefst spectaculaire beelden ter plaatse. Veel tijd of middelen om alles met de nodige kritische zin te onderzoeken of te nuanceren is er niet. Daardoor blijven de deontologische regels vaak achterwege.
En toch heeft de journalist, ook in het geval van Jenin, een grote verantwoordelijkheid. Eens de (foutieve) berichten over de massamoorden de wereld zijn ingestuurd, leiden die een eigen leven. Onmiddellijk na het nieuws over het (vermeende) bloedbad in Jenin worden in verschillende Europese steden massale manifestaties tegen Israël georganiseerd. Sommige lopen uit de hand. Ook in Antwerpen is dit het geval: relschoppers laten in april 2002 een spoor van vernieling achter in de Scheldestad. Bovendien blijft de misleidende informatie heel vaak hangen, ook al worden later rechtzettingen geplaatst.
Veel internationale kranten hebben hun berichtgeving over Jenin enkele weken later aangepast. Bij Rudi Vranckx van de VRT lijkt dat niet het geval te zijn. Erger nog, Vranckx manipuleert in zijn reportage ook bewust de tijdslijn van de gebeurtenissen, waarbij actie en reactie worden omgewisseld. In de bewuste reportage zegt hij: “Na 11 september maakte Israël van de gelegenheid gebruik om het vredesproces op een laag pitje te zetten en Arafat in het kamp van de terroristen te duwen”. “Maar”, aldus Vranckx, “ook Palestijnse extremisten sloegen toe. Begin 2002 vielen bij een eindeloze reeks aanslagen in Israël zevenennegentig doden en honderden gewonden”.
Zo legt Rudy Vranckx, heel subtiel de schuld bij Israël. In werkelijkheid raken de vredesgesprekken pas NA de reeks bloedige aanslagen in een dal en niet voordien. Ehud Barak had in de zomer van 2000 in Taba de Palestijnen een verregaand aanbod gedaan (liefst 97% van de gebieden in ruil voor vrede en erkenning van Israëls grenzen). Het antwoord van Arafat was neen. In de plaats daarvan lanceerde hij een ongeziene terreurcampagne (= de tweede intifada). Vranckx gaat met zijn uitspraak wel heel kort door de bocht. Wat hij zegt, druist in tegen alle regels van de journalistiek. Hier is een journalist aan het werk die al te graag zijn eigen agenda aan de Vlaamse kijker wil opdringen. Bij de argeloze kijker slaagt hij daar zeker in. Hij is namelijk de VRT -specialist inzake het Midden-Oosten en hij komt er vaak als journalist op missie. Daardoor verwerft zijn woord een zeker gezag. En precies daarom wegen zijn journalistieke blunders bijzonder zwaar door.
Het is een bekend fenomeen waar religies het maar moeilijk mee hebben: het zien van aantrekkelijke vrouwen kan bij mannen bepaalde gevoelens oproepen of ze afleiden van de zaken die er echt toe doen. En dat is zondig. Dus dat moeten we niet hebben. Vandaar de eisen dat vrouwen zich bedekken, en hoe conservatiever hoe bedekter de vrouw moet zijn. Dry Bones heeft er een oplossing voor bedacht, waarbij de vrouwen met rust worden gelaten.
RP
---------
http://brabosh.com/2011/12/29/pqpct-fac/
De laatste tijd is er in Israël nogal wat commotie gerezen omtrent de ultra-orthodoxe Joden die een vorm van Apartheid tussen mannen en vrouwen onderling willen handhaven en soms hardhandig hun eisen tot deze segregatie op basis van het geslacht willen afdwingen van de andere Joden. Maar geen nood, cartoonist Dry Bones, bijnaam van de Israëlische tekenaar Yaakov Kirschen, heeft al een oplossing in petto: waarom de vrouwen altijd laten opdraaien voor het feit dat (veel) mannen blijkbaar hun driften en lusten niet onder controle kunnen houden? Laat ons gewoon die seksueel gefrustreerde mannen een blinddoek voorbinden en klaar is Kees. 
http://elderofziyon.blogspot.com/2011/12/is-hamas-renouncing-terror.html
From The National Interest:
Jane’s, an internationally respected British security and defense risk-analysis firm, has recently reported that Hamas, the Palestinian militant group, is on “the brink of renouncing armed resistance and moving to a policy of nonviolent resistance to Israel.” Jane’s, with which I have been a monthly writer to three of its publications since 2007, has several hard-to-ignore quotes in its report of Hamas leaders saying that the move was not “tactical” but “strategic.” Also interviewed are Palestinian Authority intelligence officers who said that Hamas’s strategy was “gradual and nuanced,” with one senior officer telling Jane’s that Hamas “intends to keep its military and security units to control the situation in Gaza, not necessarily to fight the Israelis.” The interviewees’ names were not mentioned for obvious security reasons.
...The report, written by my friend and colleague David Hartwell, Jane’s Middle East and Islamic affairs editor, argues that the springboard for this new strategic approach by Hamas is the Arab uprising. More directly, Egypt, Qatar and Turkey reportedly played a key role in convincing Hamas to reconcile with its historical rival Fatah and end armed resistance against Israel. Hartwell writes that Hamas leader Khaled Meshal, in a meeting on November 24 in Cairo with Palestinian president Mahmoud Abbas, accepted “in writing with a signature” the need to embrace peaceful activism. And if this is not controversial enough, echoing Syrian opposition leader Burhan Ghalioun, Hamas’s leadership also told Jane’s that it will be “downgrading its ties with Syria and Iran and forge new relationships with Egypt, Qatar, and Turkey.”
Jane's is a respected source, and I would love to read the actual article - and not just the spin from this author.
It appears that Hamas is indeed supporting "non-violent resistance" in the sense that Abbas has been pushing it (meaning, stones and boulders and slingshots and even Molotov cocktails are all considered "non-violent.") They are seeing the PR benefits that accrue to their cause when the IDF fires tear gas on protesters that are "merely" throwing stones, and Hamas has no desire to stand in the way of such actions. The usual formulation from Hamas is that it supports "resistance in all its forms."
This is a far cry from saying that Hamas is renouncing armed resistance and terrorism.
It is true that Hamas has been trying to keep things quiet in Gaza since Cast Lead, but that is purely tactical - it was hurt badly during that war and does not want another one.
However, like Hezbollah, Hamas continues to obtain weapons and continues to build its military capability, in ways that have nothing to do with internal security. The Al Qassam Brigades, as far as I can tell, has never been used for any internal Gaza security tasks, although it has been used to fight the PA forces and more recently to terrorize Fatah leaders.
Hamas rhetoric of supporting violence has not abated one bit. Recent statements and actions by Hamas, as well as last week's rallies proved that yet again.
The Financial Post (Canada) adds a crucial quote from Jane's that is missing in the National Interest article:
For the time being, however, Jane's says Hamas "may operate a twin-track policy of not completely renouncing violence, but also embracing non-violent resistance."
"In this scenario, the group would then be able to keep its political and military options open," Mr. Hartwell said.
In my estimation, this is not "for the time being" but a long-term policy. Hamas' very existence is based on terrorism; it cannot abandon it for at least a generation without a revolt from an entire population raised under the banner of violent jihad. Hamas will embrace tactical lulls of terror, but it is not anxious to change its entire philosophy.
I do agree that the Arab Spring has shaken up Hamas to make them want to unify with Fatah - on paper. The protests in Gaza and the West Bank last spring demanding unity scared the hell out of Hamas and Fatah, both of whom feared that they would lose their positions of power. But even with the meetings this week in Cairo, the very basic demands of each side have not been dealt with - both sides still hold political prisoners of the other side, Fatah is still not sending blank PA passports to Gaza, and all that seems to be agreed upon is the formation of committees and promises to meet again and again. No discernible movement has taken place on creating a caretaker unity government. The idea that the PA and Hamas' security forces would be integrated any time soon is laughable.
I suspect that there is another dynamic at work, however. It appears that there is some friction between Hamas leadership in Gaza and Khaled Meshal in Damascus. Already there have been quite a few statements by Gaza's Mahmoud Zahar slamming Fatah and casting doubt on any possible reconciliation. Ismail Haniyeh has been more quiet, but it must rankle him that as the only truly elected Palestinian Arab leader he has been shunted aside in the talks between Abbas and Meshal. Furthermore, the Al Qassam Brigades themselves do not appear to consider Meshal to be their leader.
Hamas is better at hiding internal differences than Fatah is, but the impression I am getting is that Gaza's Hamas leaders are not as on board with this entire unity plan as Meshal is. A change of strategy away from terror would more likely split Hamas - perhaps into a Muslim Brotherhood-style political party on one hand and a pure terrorist group on the other.
Another important factor is that Hamas, while officially acting against rocket fire from Gaza, has a quite chummy relationship with more overt Gaza terror groups like Islamic Jihad and the PFLP. Similarly to how Arafat acted, Hamas knows that they can always quietly encourage terrorism from these other groups while maintaining its own pretense of acting responsibly.
Altogether, while Hamas will not stand in the way of "popular resistance," nor will it stand in the way of a state on the "1967 borders." But it will also never renounce terror nor will it ever renounce its dedication to destroying Israel altogether. The two ideas are not at odds with each other, and analysts must understand that before allowing their own wishful thinking to overwhelm the facts.
"Hamas wil meer geweldloos verzet", zo kopten diverse media op internet en waarschijnlijk ook in hun papieren versies. Het bericht gaat verder met:
GAZA-STAD (ANP) – De radicale Palestijnse beweging die de Gazastrook bestuurt, de Islamitische Verzetsbeweging Hamas, wil meer geweldloos verzet tegen Israël organiseren. Dit heeft een vooraanstaand lid van Hamas, Salah al-Bardawil, zaterdag gezegd.
Hamas heeft het meestal over de gewapende strijd, maar daar moet volgens Bardawil verandering in komen. Hij zei dat met verscheidene verzetsbewegingen is afgesproken meer aan ,,volksverzet" te doen door actie te voeren met protestmarsen, blokkades en burgerlijke ongehoorzaamheid.
Voor Hamas is Israël een buitenlandse kolonie in Palestina die moet verdwijnen.
Het grote nieuws van het item is me niet geheel duidelijk. Hamas is voor de 'bevrijding' van het gehele land tussen de Jordaan en de zee, en daarvoor zijn alle middelen geoorloofd. Ik meen niet dat zij ooit een principieel bezwaar hebben gehad tegen ongewapende vormen van verzet. Integendeel, verschillende vormen kunnen elkaar prima aanvullen en versterken. Zo zijn bijvoorbeeld tijdens de Gaza oorlog (en al eerder) ongewapende vrouwen ingezet om huizen van Hamas strijders te beschermen, of ook de strijders zelf. Wanneer deze worden omringd door de vrouwen is het voor Israel immers onmogelijk om de strijders te treffen zonder een groot aantal burgerslachtoffers te maken. Ook kunnen via het zogenaamde volksverzet, dat overigens zelden geheel geweldloos is, mensen worden gerekruteerd voor het 'zwaardere' werk. Maar blijkbaar is alleen al de opmerking dat men – naast het gewapende verzet – ook volksverzet wil, voor tientallen nieuwsmediums vermeldenswaard. Overigens is de term 'verzet' in het geheel nogal misleidend. 'Verzet' gaat uit van een gerechtvaardigde strijd tegen onrecht en onderdrukking en heeft een positieve bijklank. Het doet al snel denken aan het verzet tegen de nazi's en verzet tegen andere wrede dictaturen. Waarom is niet gekozen voor het neutralere 'strijd'? Ook strijd kan zowel gewapend als ongewapend zijn, en gerechtvaardigd of niet.
In hoeverre de opmerkingen van Bardawil een verandering van strategie inhouden, blijkt onder andere uit de volgende opmerkingen van Hamas 'minister' Hamdan, naar aanleiding van acceptatie van het lidmaatschap van de PLO:
"Anyone who thinks Hamas has changed its positions and now accepts the PLO's defeatist political program is living in an illusion," Hamdan stressed. "Hamas cannot make the mistake of joining a process that has proved to be a failed one over the past 20 years."
Hamdan emphasized that Hamas remains committed to fulfilling the aspirations of Palestinians, "first and foremost the liberation of our lands from the sea to the river and achieving the right of return."
En dit zei Hamas leider Ismail Haniyeh bij het 24 jarig bestaan van de beweging een paar weken geleden:
"We affirm that armed resistance is our strategic option and the only way to liberate our land, from the [Mediterranean] sea to the River [Jordan]. God willing, Hamas will lead the people… to the uprising until we liberate Palestine, all of Palestine."
We say today, explicitly, so it cannot be explained otherwise, that the armed resistance and the armed struggle are the path and the strategic choice for liberating the Palestinian land, from the [Mediterranean] sea to the [Jordan] river, and for the expulsion of the invaders and usurpers [Israel] from the blessed land of Palestine. The Hamas movement will lead Intifada after Intifada until we liberate Palestine – all of Palestine, Allah willing. Allah Akbar and praise Allah. We say with transparency and in a clear manner, that Palestinian reconciliation – and all sides must know this – cannot come at the expense of [our] principles, at the expense of the resistance. These principles are absolute and cannot be disputed: Palestine – all of Palestine – is from the sea to the river. We won't relinquish one inch of the land of Palestine. The involvement of Hamas at any stage with the interim objective of liberation of [only] Gaza, the West Bank, or Jerusalem, does not replace its strategic view concerning Palestine and the land of Palestine.
En tijdens een dienst in de Gazastrook die op Hamas TV werd uitgezonden werden de volgende vredelievende woorden uitgesproken:
Preacher: "Our banner is 'There is no god but Allah,' our slogan is 'Allah Akbar,' our mantle is 'Death to the Jews and to America.' [...]
"The Prophet said: 'Judgment Day will not come until you fight the Jews – you to the east of the river, and they to its west.
"'Then the stones and the trees will say: Oh Muslim, oh servant of Allah, there is a Jew behind me, come and kill him.'
"They won't say: 'oh Westernized Muslim…'
"They won't say: 'oh Muslim who does not know his religion…'
"They will say: 'oh Muslim, oh servant of Allah, there is a Jew behind me, come and kill him.'
"Soon you will hear the stones and trees crying 'Allah Akbar,' saying: 'oh Muslim, oh servant of Allah, there is a Jew behind me, come and kill him.'" [...]
Maar waarom waarde hechten aan dergelijke berichten als we ook kunnen geloven dat Hamas op een heel redelijke manier zich tegen een wrede bezetting wil verzetten? Deze berichten, en de vele andere van dezelfde teneur, halen de media bijna nooit. Ze worden doorgaans afgedaan als 'voor binnenlandse consumptie' en daarom niet van waarde. De uitspraken die Hamas leiders tegenover Westerse journalisten doen zouden daarentegen wel hun ware denkbeelden weergeven. Tsja.
De NRC gaat nog wat verder dan het ANP bericht dat door onder andere de regionale kranten en Spitsnieuws werd overgenomen. De hele riedel komt weer langs, de riedel die ik tijdens mijn onderzoek naar de berichtgeving van de NRC over het conflict ook al tientallen keren tegenkwam: Hamas bestaat niet uit lieve jongens, maar de beweging heeft zich sinds zij in Gaza aan de macht is gematigd. Zij ziet in, al zegt men dat niet openlijk, dat de vernietiging van Israel er niet inzit en is bereid zich neer te leggen bij de realiteit van het bestaan van Israel binnen de grenzen van voor 1967:
Volgens NRC-buitenlandredacteur Carolien Roelants is de bereidwilligheid van Hamas om de grenzen van 1967 te accepteren een "pragmatische" beslissing van de organisatie. Roelants:
"Je ziet dat Hamas in vergelijking met de afgelopen jaren steeds meer beweegt richting de acceptatie van de grenzen van 1967 en dus ook een twee staten-oplossing. Let wel, Meshal spreekt hier. Vergeet niet dat er ook anderen zijn die niet zo ver willen gaan als hun leider. Maar dit is wel een pragmatisering van de kant van Hamas."
Al in de jaren '90 stelden Hamas leiders een langdurig bestand voor, van tien of zelfs twintig jaar, en ook dat werd in het westen graag uitgelegd als teken van de matiging en vredeswil van Hamas. Dat zo'n bestand onder de voorwaarden die Hamas stelde neer zou komen op zelfmoord voor Israel, werd voor het gemak even vergeten, en ook dat meer dan duidelijk was dat dit bedoeld was om voldoende aan te sterken voor de grote strijd die in de toekomst zou plaatsvinden, waarbij het Hamas doel om het gehele land te veroveren alsnog zou worden gerealiseerd. Er is dus niks nieuws aan voorstellen om naast de gewelddadige strijd (lees: zelfmoordaanslagen en raketten op burgers) ook op andere manieren te werken aan het doel om het hele land in handen te krijgen. Men was zelfs bereid het geweld tijdelijk geheel stop te zetten als de voorwaarden maar gunstig genoeg waren (waarbij men natuurlijk wel wist dat Israel er toch niet mee akkoord zou gaan).
Ook het feit dat Hamas zich bij de PLO aan wil sluiten is geen teken van matiging, zoals uit bovenstaande citaat van Hamdan duidelijk blijkt. Het is eerder omgekeerd: dat de PLO Hamas (en de kleinere Islamitische Jihad) nu bereid is te accepteren, en volgens een leider van Islamitische Jihad zonder enige voorwaarden te stellen, is een teken dat zij radicaliseert. Dit zou ook blijken uit het dreigement van de PLO om de akkoorden met Israel op te zeggen. Dit is wat de journalist Khaled Abu Toameh erover zegt:
Hamas is joining the PLO not because it has changed, but out of a desire to make the Fatah-dominated organization stick to its true mission: the liberation of Palestine from Jordan River to the Mediterranean Sea — in other words, all the land that is currently Israel — and to achieve the "right of return" for Palestinian refugees to their original villages and homes inside Israel.
Er zijn verschillende strategische redenen te verzinnen voor de toenadering tussen Fatah en Hamas, die overigens nog niet erg vlotjes verloopt, en de toetreding van Hamas tot de PLO. Hamas' basis in Syrië is in gevaar (voor zover die nog bestaat), de relatie met Egypte is ondertussen juist verbeterd waardoor men makkelijker wapens de Gazastrook binnen kan smokkelen. Door de Shalit deal is het aanzien van Hamas in de Palestijnse samenleving vergroot wat er wellicht toe leidde dat de PLO een Hamas lidmaatschap niet langer kon weigeren. Hoe dit ook zij, en wat er van de 'eenheid' tussen Hamas en Fatah ook moge komen, van matiging is geen sprake.
Ratna Pelle
Een paar dagen geleden stond in allerlei kranten dat Hamas zich nu meer op het niet gewelddadige verzet wou richten, en de NRC kwam vorige week weer met de oude riedel dat Hamas nu pragmatisch was geworden en bereid zou zijn de pre-1967 ‘grenzen’ te accepteren. Dit soort berichten wordt meestal al snel weersproken door de nieuwste toespraak van Haniyeh of Mesjaal of uitspraken van andere Hamas woordvoerders die er niet om liegen. Die halen vervolgens natuurlijk niet de pers.
RP
--------
Hamas leader Haniyeh:
Goal is destruction of Israel in stages
Abbas:
Hamas agrees to '67 borders
http://palwatch.org/main.aspx?fi=157&doc_id=6024
by Itamar Marcus and Nan Jacques Zilberdik
At a ceremony marking the 24th anniversary of the founding of Hamas, Hamas leader in the Gaza Strip Ismail Haniyeh said that Hamas may work for the "interim objective of liberation of Gaza, the West Bank, or Jerusalem," but that this "interim objective" and "reconciliation" with Fatah will not change Hamas' long-term "strategic" goal of eliminating all of Israel:
"The armed resistance and the armed struggle are the path and the strategic choice for liberating the Palestinian land, from the [Mediterranean] sea to the [Jordan] river, and for the expulsion of the invaders and usurpers [Israel]... We won't relinquish one inch of the land of Palestine."
Click to view
In his speech, Haniyeh also promised that Hamas will "lead Intifada after Intifada until we liberate Palestine - all of Palestine, Allah willing. Allah Akbar and praise Allah."
Two days later, contradicting Haniyeh's statements, PA Chairman Mahmoud Abbas said that Hamas leader abroad Khaled Mashaal had agreed that:
- "There will be no military resistance."
- "The permanent solution is on the '67 borders."
According to Abbas, Hamas agrees to a permanent solution on the '67 borders. However, Haniyeh said that Hamas agrees to a temporary solution on the '67 borders as a first stage only.
For many years, the PLO promoted a "stages plan" that would first create a Palestinian state on the 1949 - 1967 armistice lines, and then work from that position to destroy Israel.
Senior Fatah official Abbas Zaki recently stated that this remains the goal for Fatah as well, but that "you can't say it to the world. You can say it to yourself."
The following are longer excerpts of the statements mentioned above:
Speech by Ismail Haniyeh, head of Hamas at ceremony marking 24th anniversary of the founding of Hamas:
"We welcome you today, on this anniversary of the founding of the Islamic Resistance Movement - Hamas, as you renew the promise and oath of loyalty with Allah, with His Messenger and with His believers; you are renewing the loyalty to the blood of the Martyrs and the path of resistance and Jihad upon the blessed land of Palestine...
We say today, explicitly, so it cannot be explained otherwise, that the armed resistance and the armed struggle are the path and the strategic choice for liberating the Palestinian land, from the [Mediterranean] sea to the [Jordan] river, and for the expulsion of the invaders and usurpers [Israel] from the blessed land of Palestine. The Hamas movement will lead Intifada after Intifada until we liberate Palestine - all of Palestine, Allah willing. Allah Akbar and praise Allah. We say with transparency and in a clear manner, that Palestinian reconciliation - and all sides must know this - cannot come at the expense of [our] principles, at the expense of the resistance. These principles are absolute and cannot be disputed: Palestine - all of Palestine - is from the sea to the river. We won't relinquish one inch of the land of Palestine. The involvement of Hamas at any stage with the interim objective of liberation of [only] Gaza, the West Bank, or Jerusalem, does not replace its strategic view concerning Palestine and the land of Palestine."
[Al-Aqsa TV (Hamas), Dec. 14, 2011]
PA TV rebroadcast of interview in Arabic with Abbas on the European Union's news channel Euro-News:
Abbas [asked about discussions with Hamas]: "We held a meeting about a month ago, Khaled Mashaal [head of Hamas political bureau] and I, and we established some foundations for an agreement. Among these foundations - first, Hamas concurs with us on the following points: the first point is that the calm and the ceasefire are [in place] not only in Gaza, but also in the West Bank - that's one. Two - the resistance must be non-violent -popular. There will be no military resistance, honestly. And we agreed on this. The third point [was] that the permanent solution is on the '67 borders. Hamas agreed to this, too. The fourth point - that we would go to elections in May of next year."
[PA TV (Fatah), Dec. 16 and 17, 2011]
| PMW | King George 59 | Jerusalem | Israel |
Zie ook de video van het Israelische Channel Twee onderaan dit bericht. De ondertiteling gaat helaas irritant snel weg steeds, maar het is ongelofelijk hoever sommige harediem gaan. Zo zegt een man dat het gerechtvaardigd is om kleine meisjes te bespugen als zij zich niet kleden volgens de wetten van de Torah, en later zegt hij dat heel Israel zal gaan leven volgens de wetten van de Torah en een haredi land zal worden, 'of jullie dat nou leuk vinden of niet'. Het gaat allang niet meer om een kleine groep extremisten, al zijn natuurlijk lang niet alle ultra orthodoxen het hiermee eens.
Het probleem is dat de regeringen van Israel van de laatste 20 jaar altijd door de ultra orthodoxen in stand werden gehouden, en die bedongen hopen geld voor hun yeshiva's en allerlei gunstige– en uitzonderingsbepalingen, waardoor dit nu de snelst groeiende groep in Israel is. Kritiek op achterlijke rabbi's was er nauwelijks, en de idiote en extremistische uitspraken van 'spiritueel leider' Ovadia Yosef van de Shas partij waren nooit een probleem om met deze partij samen te werken. Nu de ultra orthodoxen meer dan 10% van de bevolking uitmaken en in sommige steden zowat in de meerderheid zijn, worden zij steeds assertiever en agressiever. Het hek is van de dam en tegenover de vele incidenten van de laatste tijd klinken de woorden van Netanjahoe toch wat slapjes:
"In een westerse, liberale democratie is de publieke ruimte open en veilig voor iedereen, mannen en vrouwen. Voor verwijten noch voor discriminatie kan hier een plaats zijn", zo zei premier Netanyahu gisteren tijdens de kabinetszitting. Hij voegde eraan toe dat met de politie is afgesproken dat ze kordaat zullen optreden tegen "zij die spuwen, geweld gebruiken of anderzijds bedreigend zijn voor anderen" en dat "straatborden waarin mannen en vrouwen worden opgeroepen om aan verschillende kanten van de straat te lopen zullen worden weggenomen."
Het betreffende meisje durft niet meer over straat, zelfs niet met haar moeder. Hoeveel politie-agenten zullen worden ingezet om de vele duizenden andere kinderen en vrouwen die werden en worden lastig gevallen te beschermen? Zullen straks op alle bussen waarin veel ultra orthodoxen zitten politie agenten mee gaan rijden? Zullen er continu agenten patrouilleren langs de randen van ultra orthodoxe wijken, waar het geweld tegen hen die er anders bijlopen, vaak het extreemst is? Ik vrees dat de regering geen tienduizenden agenten heeft vrijgemaakt om dit probleem aan te pakken. Maar om het echt aan te pakken, heb je meer nodig dan agenten. Het schoolsysteem en de hele inrichting van de maatschappij, waarin seculieren en orthodoxen elkaar nauwelijks ontmoeten en volledig langs elkaar heen leven, moet op de schop.
RP
----------
Tv-getuigenis achtjarig meisje schokt Israël
− 26/12/11, 10u29
Een getuigenis van een achtjarig meisje op de Israëlische televisie afgelopen vrijdag zendt schokgolven door de Israëlische maatschappij. Premier Netanyahu heeft het over de noodzaak om joods extremisme aan banden te leggen, een cameraploeg werd gisteren afgetroefd en voor dinsdag is opgeroepen tot een nationale betoging.
Wat Naama Margolese vrijdag op Channel Two vertelde, is volgens de bekende commentator Nahum Barnea, van de grootste krant Yedioth Ahronoth, nochtans geen nieuws. "Het punt is alleen dat ze het nu vernamen uit de mond van een klein meisje met blond haar en blauwe ogen", zo schreef Barnea gisteren. Het kind vertelde dat het bang is op de weg naar school omdat het al herhaaldelijk is bedreigd door ultra-orthodoxe joden, die behoorlijk talrijk zijn in Beit Shemesh, een voorstad van Jeruzalem.
Het meisje zei dat het soms voor hoer of bastaard wordt uitgescholden en een enkele keer ook al in het gezicht werd gespuwd.
De reacties bleven niet uit en gisteren vertelde de moeder van het kind, een VS-inwijkelinge die zelf een hoofddoek draagt, in een interview met de legerradio dat "we niet weten hoe dit afloopt als de regering niets onderneemt".
"In een westerse, liberale democratie is de publieke ruimte open en veilig voor iedereen, mannen en vrouwen. Voor verwijten noch voor discriminatie kan hier een plaats zijn", zo zei premier Netanyahu gisteren tijdens de kabinetszitting. Hij voegde eraan toe dat met de politie is afgesproken dat ze kordaat zullen optreden tegen "zij die spuwen, geweld gebruiken of anderzijds bedreigend zijn voor anderen" en dat "straatborden waarin mannen en vrouwen worden opgeroepen om aan verschillende kanten van de straat te lopen zullen worden weggenomen."
Channel Two, het station dat vrijdag de getuigenis van het meisje uitzond, stuurde gisteren een cameraploeg naar Beit Shemesh. De auto van de reporters werd met stenen bekogeld, een van de verslaggevers raakte gewond en tevens werd een deel van het materiaal gestolen. De ploeg werd door de politie gered uit de handen van boze orthodoxe bewoners.
Ultraorthodoxen maken zo'n 10 procent uit van de 7,7 miljoen bewoners van Israël. Maar hun erg hoge geboortecijfers en patronen van electorale blokvorming zorgden er wel voor dat ze grote politieke invloed kregen. Een van Netanyahu's belangrijkste coalitiepartners, Shas, is overigens zo'n partij. De burgemeester van Beit Shemesh, Moshe Abutbol, behoort tot deze partij. De man is van mening dat het om een groep van "20 tot 50 mensen gaat die zich schuldig maken aan onaanvaardbaar gedrag", op een bevolking van zo'n 87.000.
Desalniettemin werd op Facebook al een actiegroep opgericht, die de naam kreeg van het meisje. De groep heeft voor dinsdag opgeroepen tot een betoging in Beit Shemesh en hoopt dat seculiere Israëli's uit het hele land zullen deelnemen.
De erkenning van Israel door de PLO in een brief van Arafat aan Rabin in 1993 geldt als een mijlpaal in de geschiedenis van het Arabisch/Palestijns-Israelisch conflict. De PLO werd in ruil hiervoor niet alleen erkend door Israel, maar door het gehele westen, er is een voorlopige Palestijnse regering gevormd, de Palestijnse Autoriteit, en 97% van de Palestijnen vallen nu onder de autonome door de PA bestuurde gebieden, die voor Joden verboden gebied zijn geworden. De PA heeft vervolgens een miljardensubsidie van de VS en Europa gekregen, en haar veiligheidsdiensten werden door de VS getraind en kregen wapens van de VS. De erkenning van Israel is in het Arabisch en voor eigen publiek veelvuldig tegengesproken, maar nooit officieel ingetrokken. Wel is altijd duidelijk gezegd dat het niet om een erkenning van het Joodse recht op zelfbeschikking ging, en dat alle nakomelingen van de vluchtelingen moeten kunnen ‘terugkeren’ naar Israel. Nu gaan er stemmen op, ook van de als ‘gematigd’ bekend staande Hanan Asjrawi, om de erkenning ook officieel in te trekken.
RP
---------
PLO threatens to withdraw recognition of Israel
http://elderofziyon.blogspot.com/2011/12/plo-threatens-to-withdraw-recognition.html
More moderation from those darlings of the Western world, the PLO:
Mohammed Shtayyeh, member of the Fatah Central Committee and one of the Palestinian Authority negotiators with Israel, was quoted Sunday as saying that the Palestinians may cancel the agreements signed between the PLO and Israel.
Shtayyeh's comments were published by the London-based Asharq Al Awsat newspaper.
This was not the first time that a senior PA official had talked about the possibility of abrogating the Oslo Accords.
The comments came less than 48 hours after Hamas and Islamic Jihad agreed to join a temporary leadership of the PLO that would prepare for new elections for the organization's two key bodies - the Palestine National Council and Executive Committee.
You mean that recognition is reversible? Come on, it can't be. Teams of Western Middle East experts have told us that the PLO's recognition of Israel is permanent and proof of their peaceful intent. If the PLO can decide in an instant that their agreements are worthless that would mean that "peace" was a tactical move to take land away from Jewish control, not a strategic move to live in peace with their neighbors. And after hearing how peaceful they are for two decades - even after they launched a terrorist war in the midst of it - how can we believe that they would change their minds?
This is the same guy who sent out his Christmas card wishing to celebrate next year in "liberated Palestine."
UPDATE: Hanan Ashrawi says the same thing, so this is not just one guy mouthing off - this is a coordinated threat by the PLO.
Terwijl de kranten schrijven dat Hamas de ‘gewapende strijd’ voorlopig heeft opgegeven en bereid is de pre-1967 wapenstilstandslijnen te accepteren, zegt een Hamas leider weer eens iets heel anders:
“Anyone who thinks Hamas has changed its positions and now accepts the PLO’s defeatist political program is living in an illusion,” Hamdan stressed. “Hamas cannot make the mistake of joining a process that has proved to be a failed one over the past 20 years.”
Hamdan emphasized that Hamas remains committed to fulfilling the aspirations of Palestinians, “first and foremost the liberation of our lands from the sea to the river and achieving the right of return.”
He said that during last week’s discussions in Cairo, PLO and PA leader Mahmoud Abbas made it clear the Palestinians would still preserve the right to “armed resistance” against Israel, despite the talk about the need for a “popular uprising.”
------------
'We'll join PLO to keep it true to its mission'
http://www.jpost.com/MiddleEast/Article.aspx?id=250800
By KHALED ABU TOAMEH
12/25/2011 02:16
Hamas is joining the PLO not as a result of a change in its ideology but because it wants the PLO to stick to its original platform – liberating Palestine and achieving the “right of return” for Palestinian refugees, Hamas leaders explained over the weekend.
The Hamas leaders’ clarifications came in response to claims that Hamas’s decision to join the PLO was a sign the Islamist movement was moving toward moderation and would abandon its radical ideology.
Hamas, Islamic Jihad and other radical Palestinian groups agreed on Thursday to join a provisional leadership of the PLO that would look into ways of “activating and reconstructing” the Fatah-dominated organization.
The decision was announced following a meeting of representatives of several Palestinian groups in Cairo.
Hamas and Islamic Jihad are demanding the PLO reconsider its political strategy by scrapping the Oslo Accords and its recognition of the two-state solution.
Hamas’s “foreign minister” Osama Hamdan, said the decision to join the temporary PLO leadership did not mean Hamas would become part of the peace process with Israel.
“Anyone who thinks Hamas has changed its positions and now accepts the PLO’s defeatist political program is living in an illusion,” Hamdan stressed. “Hamas cannot make the mistake of joining a process that has proved to be a failed one over the past 20 years.”
He was quoted by the Quds Press news agency as saying Hamas’s decision to be part of a provisional PLO leadership was aimed at “reconstructing the organization and reconsidering its political program.”
Hamdan emphasized that Hamas remains committed to fulfilling the aspirations of Palestinians, “first and foremost the liberation of our lands from the sea to the river and achieving the right of return.”
The Hamas leader said those who believe the Palestinians could continue to pursue the PLO’s “failed” political program over the past two decades are deluding themselves.
By seeking reconciliation with Fatah, Hamas hopes to achieve the Palestinians’ goal of liberating all their lands and securing the return of the refugees to their original homes inside Israel, Hamdan said.
He said the reconciliation process with Fatah was moving slowly and facing many obstacles, such as continued security coordination between the Palestinian Authority and Israel in the West Bank.
Hamdan also denied that his movement had left Syria.
“The Hamas offices and headquarters are still in Damascus,” he said.
Another Hamas leader, Khalil Abu Leila, said his movement would not join the PLO under the latter’s current political program.
One of the main tasks of the provisional PLO leadership was to “bring the PLO back to its correct path and the goal for which it was established, namely the liberation of Palestine,” he said.
Abu Leila said Hamas had long been demanding the PLO be “reactivated” and reconsider all agreements signed by the organization. His remark was seen as a reference to the Oslo Accords, which were signed between the PLO and Israel in 1993.
“All peoples are entitled to reconsider agreements signed by their governments,” Abu Leila said. “This is what just happened with Turkey, which decided to cancel many agreements with France over the Armenian issue.”
He also cautioned against “excessive optimism” regarding the prospects of ending the dispute between Hamas and Fatah, saying one should first wait to see tangible results on the ground.
Hamas leader Khaled Mashaal said “activating and reconstructing” the PLO meant electing new bodies for the organization, such as the Palestine National Council, the parliament-in-exile, and the Executive Committee. After the elections, the newly elected PLO leaders would begin discussions on the organization’s political program, he added.
“This is not about one party joining another,” Mashaal said. “We are working toward unifying the institutions of the Palestinian Authority and ending the division on the ground and in the political arena. This is what the reconciliation pact [that was reached in Cairo last May] calls for.
“It also envisages reforming and activating the PLO by holding new elections for the Palestine national Council and Executive Committee.”
Mashaal said that from now on no Palestinian party would have a monopoly over the political decision- making process or managing the PA and PLO institutions.
Islamic Jihad Secretary-General Ramadan Shallah also denied the decision to join the provisional PLO leadership was an indication his group would abandon its ideology.
“We still haven’t joined the PLO,” he said. “In future discussions with other factions, we will talk about incorporating Islamic Jihad into the PLO. Thursday’s meeting was just the beginning of this process.”
Shallah told London-based Al- Hayat newspaper it has already been made clear no organization would be asked to abandon its program as a condition for joining the PLO.
On the other hand, he added, no group has been asked to accept the PLO’s political platform as a condition for joining the organization.
“In principle, there is a Palestinian consensus that the PLO is an address for all Palestinians,” Shallah said. “We are seeking to make this an appropriate address.”
He said that during last week’s discussions in Cairo, PLO and PA leader Mahmoud Abbas made it clear the Palestinians would still preserve the right to “armed resistance” against Israel, despite the talk about the need for a “popular uprising.”
“No one has the right to say armed resistance is illegitimate and the Palestinians cannot resort to it,” Shallah said.
