Meulenbelt over zionisme
Nog een laatste korte post over Anja Meulenbelt:
En bovendien: ik ga er niet alleen van uit dat het gaat om de mensenrechten en het internationaal recht en dus vooral ook dat van de Palestijnen, ik ga er van uit dat Israel zichzelf aan het vernietigen is, van binnen uit. En dat is niet wat ik wens.
Aldus Meulenbelt in reactie op een van de weinige kritische reacties die ze liet staan op haar blog. Ze legt even later uit hoe we haar betrokkenheid bij Israel moeten zien:
Ik heb wel degelijk een studie gemaakt van het zionisme, kun je ook in mijn boek vinden. Ik begrijp de behoefte van eens om een veilige haven te scheppen voor joden, gezien de vervolging en de pogroms in de tijd dat het zionisme ontstond. Maar helaas was het zionisme gebaseerd op de spiegelbeeldige gedachte van het antisemitisme, dat joden en niet-joden niet samen kunnen leven maar gescheiden moeten worden, elk met eigen bodem onder de voeten. Jawel, Blut und Boden. Dat is nog steeds waar Israel op gebaseerd is, dat is de essentie van het zionisme: een zuiver joodse staat. En dat is waarom de idealen van Herzl niet in vervulling zullen gaan. Die dacht dat de joden in een joodse staat eindelijk normaal zouden kunnen leven, het respect van de wereld zouden krijgen en dat daarmee het antisemitisme op zou houden. Maar dit was de vergissing: dat die joodse staat niet in een leeg land is gesticht, maar is begonnen met een zware erfzonde, met een ongelooflijk onrecht tegen de er al wonende bevolking, en dat onrecht gaat tot op de dag van vandaag voort.
Jawel, Blut und Boden. De zionistische wens om geen (vervolgde) minderheid meer te zijn maar het lot in eigen handen te nemen, om als Joden net als andere volken zelf een staat op te bouwen, om baas in eigen huis te zijn, wordt eventjes fijntjes gelijk gesteld met juist die mensen die de Joden met wortel en al wilden uitroeien, voorgoed vernietigen.
Het zionisme is niet gebaseerd op de gedachte dat Joden en niet-Joden niet samen kunnen leven, maar wel dat dat niet alleen maar moet gebeuren met de Joden in de positie van kwetsbare minderheid. In een Joodse staat zouden Joden eindelijk normaal kunnen leven, want er werd niet meer raar opgekeken van hun gewoontes, gebruiken en religieuze praktijken. Ze hoeven zich niet meer te verantwoorden, niet meer uit te leggen, zich niet meer in bochten te wringen en geen pesterijen te verdragen. Ze zijn niet meer de Ander, de vreemdeling, die toch altijd een beetje op moet passen. Helaas is antisemitisme een wijdverbreid verschijnsel, dat je in alle lagen van de bevolking tegenkomt, soms openlijk, vaak subtiel, maar altijd pijnlijk.
De zionisten wilden een nieuwe Jood, zelfbewust en sterk, die zijn eigen land kon bewerken en niet meer onderdanig hoefde te zijn. Overigens is het niet zo dat de zionisten vanaf het begin van een sterk leger droomden, integendeel. Het ging om een culturele en politieke verandering, om een eigen taal en onafhankelijkheid.
Het verbaast mij telkens weer dat sympathisanten van de Palestijnen totaal kritiekloos kijken naar het Palestijnse nationalisme en haar intolerantie voor minderheden, het feit dat in de Palestijnse voorlopige grondwet de islam als bron van wetgeving wordt benoemd, het feit dat bijna alle christenen zijn verdwenen uit de Palestijnse gebieden, en hun intolerantie tegenover homo’s.
Ratna Pelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten