woensdag 29 augustus 2012

Israel en het progressieve dilemma (IMO Blog)

 

Israel en het progressieve dilemma

http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000696.html

IMO Blog, 2012

"Stel, je bent links, Joods en Nederlands en je moet over een paar weken stemmen voor de Tweede Kamerverkiezingen. Je wilt graag voor een partij kiezen die milieu en diervriendelijkheid hoog in het vaandel heeft, en je bent pro-Israël. Dan kom je mogelijk voor een dilemma te staan."


Aldus het NIW in een artikel vorige week, waarna verschillende Joodse Nederlanders aan het woord komen over dit dilemma. Een dilemma, dat volgens het NIW ook voor rechts geldt, want:

 

"Kiezers die conservatief georiënteerd zijn, komen voor meerdere struikelblokken te staan in hun zoektocht naar de juiste partij. In hoeverre zijn bijvoorbeeld de christelijke uitgangspunten van de ChristenUnie en de SGP een obstakel? De uitgesproken pro-Israëlische PVV stemde voor een verbod van de rituele slacht."



Sinds ik met Israel bezig ben is het eerste dilemma me niet vreemd. Er is gewoon geen linkse partij die enigszins fair is tegenover Israel, dus het is eigenlijk gewoon of-of, waarbij de Christen Unie nog redelijk goed scoort op milieu en sociaal beleid, al valt dat laatste tegen als ik het Kieskompas mag geloven. En je krijgt er, laten we zeggen, nogal ouderwetse ideeën over homoseksualiteit, weigerambtenaren en de rol van de kerk voor terug. Ik vind dat kerk en staat gescheiden moeten blijven, en ambtenaren de Nederlandse wet uit te voeren hebben, net zoals je ook kunt verwachten als vrouw een hand te krijgen en we niet willen dat politieagenten of rechters een hoofddoek dragen. En eigenlijk ben ik ook niet blij met het bijzonder onderwijs. Het lijkt me geweldig als alle kinderen op openbare scholen in aanraking komen met verschillende ideeën en religies zonder dat een daarvan als de juiste wordt neergezet.

Ik heb hier vaker geschreven over de vraag waarom juist links zo anti-Israel is, en ook laatst weer had ik het erover met iemand die hetzelfde dilemma heeft als ik. 'Mode', zeg ik vaak. Trends. De mens leeft met trends, we volgen de mode niet alleen in kleding, maar ook filosofische en wetenschappelijke ideeën en politieke overtuigingen zijn onderhevig aan modes. Zoals het jarenlang hip was binnen links om tegen de Apartheid in Zuid-Afrika te zijn, en Che Guevara T-shirts te dragen, zo is het tegenwoordig (alweer een hele tijd) hip om anti-Israel te zijn. De trendsetters houden het niet bij wat afkeurende woorden over de nederzettingen, muur en checkpoints, maar vergelijken Israel met de nazi's en zeggen dat de slachtoffers van toen de daders van nu zijn. Ze tekenen Anne Frank in keffyeh en noemen Jezus een Palestijn. Of ze noemen Hamas en Hezbollah, die openlijk verklaren op het einde van Israel, binnen welke grenzen dan ook, uit te zijn, progressieve bewegingen. Populair zijn ook antizionistische Joden, waarbij wordt gesuggereerd dat dit een nieuw fenomeen is, veroorzaakt door Israels wrede bezettingspolitiek. In werkelijkheid is Joods antizionisme ouder dan Israel zelf, en stuitten de zionisten vanaf het begin op fel verzet. Niet alleen van religieuze aard overigens, maar ook veel communisten waren tegen een Joodse staat, en al lang voor de muur en nederzettingen meenden critici dat een Joodse staat gepaard zou gaan met geweld, een leger en andere ellendige zaken waar Joden zich ver van moesten houden.

Het rechtsere beleid in Israel heeft ook zijn invloed op de antipathie van links. Vroeger was Israel juist populair, en vaak hoor je oudere progressievelingen vertellen dat ze vroeger in een kibboets hebben gewerkt en het land zo prachtig vonden. De PvdA had nauwe banden met de Israelische Arbeidspartij (en dus met de regering) terwijl de VVD meer oog had voor onze oliebelangen en daarom de Arabieren een beetje te vriend wilde houden. Maar ook het toegenomen aantal moslims in Nederland heeft invloed, zeker daar zij een belangrijk deel van de achterban van de PvdA vormen, en die dus terdege met hun visie rekening wil houden.

Tot slot speelt natuurlijk het verleden een rol, niet alleen maar zeker ook bij links. Enerzijds voelen we ons schuldig over het feit dat meer dan honderdduizend loyale landgenoten zo makkelijk konden worden weggevoerd en vermoord. Anderzijds willen we wel eens van onze schuldgevoelens af, en roept de continue aandacht voor de holocaust ook weerstand op. 'De Joden zelf zijn ook geen lieverdjes' denken steeds meer mensen hardop, en 'na 70 jaar moet het maar eens genoeg zijn met al die aandacht voor Joods lijden, er is meer in de wereld'. Sommige oudere mensen menen dat zij de Joden zo goed hebben geholpen en die zich nu ondankbaar gedragen, of voelen zich verraden omdat de slachtoffers van toen zo assertief zijn geworden en nu ook tot wrede dingen in staat blijken te zijn. Het lijkt wel of we meer van dode dan van levende Joden houden, merkte Daniel Teeboom ooit op in een provocerend stukje in Trouw. En daarmee heeft hij een punt. We zien Joden het liefst als slachtoffers, als mensen van religie en studie, ietwat zonderling maar ook slim en vooral ongevaarlijk. We houden niet van Joden met macht en kapsones, en een steeds terugkerende beschuldiging aan Joden is dan ook dat ze teveel macht hebben, achter de schermen aan de touwtjes trekken, duistere complotten smeden etc. Antisemitisme steekt dan ook weer openlijker de kop op de laatste tijd, vaak onder het mom van antizionisme en doorgeschoten kritiek op Israel. Daarbij voelen velen zich op een of andere manier verantwoordelijk voor wat de Joden elders uitspoken. 'We hebben ze gered in de oorlog, ze een staat gegeven, en kijk eens wat ze nu doen' is de redenering. Ten onrechte menen velen dat Israel is gesticht vanwege de Holocaust en met Westerse hulp tot stand is gekomen of zelfs aan de Joden gegeven. In werkelijkheid was de rol van het Westen beperkt. Er was (met moeite) een tweederde meerderheid voor het delingsplan in 1947, maar verder hebben vooral de Joden zelf, met individuele hulp van Westerlingen, de staat opgebouwd en verdedigd.

Links ziet het Israelisch-Palestijns conflict daarnaast als een Noord-Zuid conflict en ziet Israel daarbij als westerse, imperialistische mogendheid en de Palestijnen als de inheemse bevolking die wordt onderdrukt. Vandaar dat men dit conflict zo graag met Zuid-Afrika vergelijkt, waar westerlingen de inheemse bevolking via een stelsel van wetten en regelingen discrimineerde. De Joden worden als westers volk gezien, en daarom worden ze naar onze maatstaven gemeten. Daarbij wordt Israels macht schromelijk overschat en worden haar angsten afgedaan als irreëel en ingegeven door de holocaust, niet door de omstandigheden. Terwijl links de zelfbeschikking van niet Westerse volken doorgaans enthousiast ondersteunt en promoot, vindt men steeds vaker dat de Joden geen recht hebben op een staat en dat zij bovendien geen volk maar slechts een religie zijn, en een staat gebaseerd op religie kan natuurlijk niet, behalve als-ie Arabisch is, of christelijk.

Er spelen ongetwijfeld meer zaken mee in de linkse perceptie van Israel, maar dit zijn denk ik wel de belangrijkste. Is het gezien al deze zaken wel mogelijk links te zijn en pro-Israel? Ik denk van wel, omdat het met name inconsequenties en tegenstrijdigheden zijn binnen links waardoor men een zo vertekend beeld heeft van Israel-Palestina (zoals men bijvoorbeeld ook lang China en de Sovjet Unie bleef steunen en de ogen sloot voor wat er daar onder het mom van mooie idealen, gebeurde). Waarom immers zouden de Joden, het meest onderdrukte volk, geen recht hebben op zelfbeschikking? De vergelijking met Zuid-Afrika gaat op alle fronten mank, de idee dat Israel is gesticht vanwege de holocaust klopt simpelweg niet, en de idee dat de Joden zich beter moeten gedragen dan anderen vanwege hun verleden is onrechtvaardig en onzinnig. Kun je je voorstellen dat een rechter strafverzwaring en plaats van verlichting geeft vanwege iemands problematische jeugd? Zie voor een aantal mythes over Israel: http://www.israel-palestina.info/mythes.html

We moeten daarom blijven proberen links te corrigeren in haar onterechte en onrechtvaardige visie op Israel en het conflict met de Arabieren, in plaats van bij links weg te lopen. Stem links, maar laat ook daarna en daarbuiten je stem binnen links horen. Binnen veel partijen is er interne discussie over deze kwestie. Van een kennis vernam ik dat op het congres van D66 afgelopen week een stevige motie over Israel is ingediend (met eenzijdige eisen op straffe van sancties) en van een positief advies voorzien door het partijbestuur. Op zo'n moment is een krachtig tegengeluid nodig. GroenLinks heeft een Midden-Oosten werkgroep die nauw vervlochten is met het Palestina Komitee, en die veel invloed heeft op het partijstandpunt en de meningsvorming. Doorgaans komt maar een kant aan het woord binnen de partij. Binnen de PvdA is de Midden-Oosten werkgroep onlangs opgeheven door het partijbestuur omdat zij een kritisch lid weigerde toe te laten.

Een tegengeluid is meer dan ooit nodig, opdat de rechtvaardige samenleving en de solidariteit die links voorstaat ook weer voor de Joden en Israel zullen gelden.

In deel twee (na het weekend) een bespreking van de verkiezingsprogramma's wat betreft Israel.

Ratna Pelle

 

Palestijnse vreugde (IMO Blog)

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2012/08/29/palestijnse-vreugde/

We zien Palestijnen op TV meestal wanneer zij lijden, en dan vooral wanneer dat komt door Israel, door de bezetting en agressieve soldaten en kolonisten. Vandaar dat de honderdduizenden Palestijnen die vorige week de stranden in Israel bezochten, niet in onze media terug kwamen. Israelische journalisten, waaronder de linkse Gideon Levy, vielen ze wel op, en hij steekt zijn verbazing over dit vreedzame tafereel niet onder stoelen of banken:

It was hard to believe my eyes; I was excited to the point of tears. I wandered along the beaches for hours, meeting Palestinians who were happier than I’d seen them in years. Families from Jenin to Hebron, who set up their tents, grilled meat, ran freely along the shore, went into the choppy water with their clothes on and never stopped taking pictures, so they’d have a memento. It was some human spectacle.

To make sure this wasn’t some sort of summer delusion, I contacted the coordinator of government activity in the territories to ascertain what this was all about. The COGAT spokesman said that in honor of the Muslim holiday of Id al-Fitr, Israel had issued 130,000 entrance permits to residents of the territories. I didn’t believe him, and asked him to check again; maybe that was a typo. Nope, no typo.

Quietly, presumably to avoid confronting the yelps of the right, the gates of heaven were opened to tens of thousands of Palestinians as they hadn’t been opened for years. That may have been a red flag flying over the lifeguards’ hut, but a white flag of hope (forgive the flowery words) was flying for a moment on the shore at Charles Clore Park.

De beschrijving van het geluk van deze mensen, die jarenlang niet op het strand waren geweest, is hartverwarmend. Ook andere Israeli’s vonden het prachtig, en wie gunt Palestijnse kinderen nou niet een heerlijk dagje aan het strand, zoals dat voor veel Israeli’s zo vanzelfsprekend is?

Ik kwam onlangs echter nog een heel andere beschrijving van Palestijnse vreugde tegen. In een interview op het Hamas TV station Al Aqsa vertelt terroriste Ahlam Tamimi over de vreugde na de ‘geslaagde’ aanslag op de Sbarro pizzeria in Jeruzalem. Naarmate het dodental stijgt, neemt de vreugde ook toe:

Ahlam Tamimi: 16 Zionists were killed [in the suicide bombing you helped carry out].
Interviewer: Was the sound of the explosion…?
Ahlam Tamimi: It was very loud. The mujahid Abdallah Barghouti did a perfect job producing the guitar [containing the bomb], and the results amazed everybody, thanks to Allah.
[...]
Afterwards, when I took the bus, the Palestinians around Damascus Gate [in Jerusalem] were all smiling. You could sense that everybody was happy. When I got on the bus, nobody knew that it was me who had led [the suicide bomber to the target]… I was feeling quite strange, because I had left [the bomber] ‘Izz Al-Din behind, but inside the bus, they were all congratulating one another. They didn’t even know one another, yet they were exchanging greetings.
[...]
While I was sitting on the bus, the driver turned on the radio. But first, let me tell you about the gradual rise in the number of casualties. While I was on the bus and everybody was congratulating one another, they said on the radio that there had been a martyrdom attack at the Sbarro restaurant, and that three people were killed. I admit that I was a bit disappointed, because I had hoped for a larger toll. Yet when they said “three dead,” I said: “Allah be praised.”
Interviewer: Was it an Israeli radio station or a Palestinian one?
Ahlam Tamimi: That station was in the Zionist language, and the driver was translating for the passengers.
[...]
Two minutes later, they said on the radio that the number had increased to five. I wanted to hide my smile, but I just couldn’t. Allah be praised, it was great. As the number of dead kept increasing, the passengers were applauding. They didn’t even know that I was among them.
On the way back [to Ramallah], we passed a Palestinian police checkpoint, and the policemen were laughing. One of them stuck his head in and said: “Congratulations to us all.” Everybody was happy.

De uitgelaten reacties na een zelfmoordaanslag zijn niet uitzonderlijk onder Palestijnen. Vaak werden na aanslagen snoepjes uitgedeeld, en heerst er een stemming zoals bij ons wanneer Nederland het EK heeft gewonnen. Tamimi kwam in oktober vrij bij de Shalit deal en leeft sindsdien met haar man in Jordanië. Bij de aanslag waar zij aan meewerkte kwam een groot deel van het Nederlandse gezin Schijveschuurder om, waaronder verschillende kinderen. Ik heb me nooit kunnen voorstellen hoe de dood van onschuldige burgers en zelfs kinderen mensen zo blij kan maken. Hoe diep moet de haat zitten? Hoe wanhopig moet je zijn? Velen leiden daaruit af dat de Palestijnen blijkbaar ontzettend extreem worden onderdrukt en vernederd, maar is dat ook zo?

Er is autonomie sinds 1995, en het Israelische leger is, zeker na de tweede intifada, niet meer aanwezig in Palestijnse steden. Het aantal checkpoints en roadblocks is sterk gedaald, het aantal aanslagen ook. In 2011 vielen welgeteld 20 Palestijnse en 16 Israelische slachtoffers. Ten tijde van de tweede intifada lagen deze cijfers een stuk hoger en waren er geregeld invallen van het Israelische leger in Palestijnse steden, maar ook toen was het vergeleken met andere conflicthaarden een mild conflict waarin nauwelijks excessen en massaslachtingen voorkomen. Ondanks alle aandacht voor wanhopige Palestijnen en de (inmiddels sterk versoepelde) blokkade van Gaza is de Palestijnse levensstandaard hoog vergeleken met de omringende landen. Er zijn vernederingen en pesterijen, er zijn spanningen, onzekerheden, maar verklaart dat deze vreugde (en dus haat) aan Palestijnse zijde? Israeli’s zijn ook bang voor hun buren, voor de aanslagen, voor een Iraanse atoombom, en zijn soms diep beledigd door het antisemitisme in de Arabische wereld. Toch hoor je hen niet juichen wanneer er onschuldige Palestijnse slachtoffers vallen, wanneer per ongeluk een school is geraakt. Extremisten daargelaten, maken Israeli’s een onderscheid tussen strijders (terroristen) en onschuldige burgers. Met Hamas leden heeft men doorgaans weinig compassie, en daarbij is de vraag of het betreffende Hamas lid voordat hij werd geraakt zelf een raket aan het afschieten was van ondergeschikt belang. Het Israelische leger probeert zo min mogelijk onschuldige burgers te doden en geeft veel geld uit aan de ontwikkeling van precisiewapens. Naar verhouding doodt Israel minder onschuldige burgers dan de NAVO in Afghanistan.

Sommigen verklaren deze haat uit de islam, die minachting voor Joden predikt. Dat lijkt me reëel genoeg, gezien ook het feit dat vaak naar ‘Kaybar’ (waar de Joden door Mohammed werden verslagen) en naar de hadith waarin wordt opgeroepen tot het doden van Joden wordt verwezen door religieuze leiders. Maar er zijn ook moslims die vanuit hun religie verzoening nastreven, al hoor je die helaas niet veel. Sommigen ook wijzen op de invloed van het Westerse en vooral Duitse antisemitisme dat door de nazi’s in de jaren ’30 naar Palestina werd geëxporteerd en zich daar vermengde met islamitisch gefundeerd antisemitisme. Dat lijkt mij een plausibele verklaring, waarmee ook de toename van het Arabische antisemitisme wordt verklaard. Niet het zionisme is hier debet aan (dit was eerder een reactie op antisemitisme) maar de vruchtbare samenwerking tussen Palestijnse leiders als de mufti en nazi propagandisten.

Daarnaast is er een groot verschil tussen de media in de Arabische landen (en de Palestijnse samenleving) en de onze. Er is zowel in Gaza als op de Westoever censuur, en kritische journalisten worden gearresteerd. Mensen worden, kortom, geindoctrineerd met verhalen en leugens over de Joden, hun religie en hun duivelse praktijken. Een meerderheid gelooft bijvoorbeeld dat de aanslagen op de Twin Towers in feite door de Mossad zijn gepleegd. Complottheorieën tieren er welig, en sommigen zijn te bizar voor woorden. In zo’n klimaat gaan mensen vanzelf haten, vooral als ze dan ook nog eens werkelijke negatieve ervaringen met Israeli’s hebben, en hen slechts zien als soldaat bij een checkpoint.

De beste remedie tegen haat is Israel op een andere manier ervaren, aan het strand van Jaffa bijvoorbeeld. Israel moet dus, zolang de veiligheid het toelaat, vaker en meer permits afgeven voor dagjes strand, en daarnaast ook de samenwerking op allerlei gebied stimuleren. Zodat de vreugde over leuke uitstapjes, bijzondere ontmoetingen en gastvrijheid in Israel die over een ‘geslaagde’ aanslag zullen overheersen. Zodat beide volken elkaar leren kennen, elkaars verhalen horen en met elkaar praten. En ondertussen moet het Westen de druk opvoeren om de haat en opruiing in de Palestijnse media een halt toe te roepen.

Ratna Pelle

 

Amerika en Israël kibbelen over Iran

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2012/08/28/amerika-en-israel-kibbelen-over-iran/

Naar aanleiding van de hoog opgelopen spanningen tussen Israël en Iran is op zondag 12 augustus in ‘De wereld morgen’ een artikel van Mitchell Plitnick gepubliceerd met daarin zijn visie hierover. Er is echter verschil van mening tussen Amerika en Israël over hoe de Iraanse bedreiging moet worden opgevat. Vanuit Israël wordt die bedreiging als directer ervaren dan vanuit Amerika. Juist dat verschil komt Plitnick maar wat goed te pas.

Een Nederlandse vertaling van dit artikel verscheen een dag later als een opiniestuk in het Friesch Dagblad. Plitnick is voor eenzijdige druk op Israël en zelfs sancties en grijpt het meningsverschil tussen Amerika en Israël aan om daarmee zijn eigen ideeën te bewijzen. Hij baseert zich daarbij onder meer op een inlichtingen rapport van het National Intelligence Estimate uit 2007 en gaat helemaal voorbij aan de bevindingen van het Internationaal Atoomagentschap uit eind 2011 en de meer dan dreigende taal van de Iraanse president Ahmadinejad aan het adres van Israël. Die driegende taal heeft ook Ban Ki-Moon, de leider van de Verenigde Naties, verbijsterd. Bovendien toont Plitnick weinig begrip voor de reacties van de Israëlische minister van defensie, Barak en premier Netanyahu. Reden genoeg dus om op te reageren. Het onderstaande artikel is op vrijdag 17 augustus als ingezonden in het Friesch Dagblad geplaatst.


Mitchell Plitnick van de radikale actiegroep “Jewish Voice for Peace

Op maandag 13 augustus is in het Friesch Dagblad een opinie artikel van Mitchell Plitnick gepubliceerd , ‘Amerika en Israël kibbelen over Iran’, waarin de reden van het meningsverschil tussen beide landen uiteen wordt gezet. Maar de verhouding tussen Iran en Israël is dermate gespannen dat, anders dan uit de titel blijkt, verschil van inzicht daarover niet zomaar gekibbel genoemd kan worden. Bovendien laat Plitnick in zijn artikel ter zake doende informatie achterwege.

De Israëlische minister van defensie, Ehud Barak, stelt dat een nieuw Amerikaans rapport, waarin melding van verassende en significante ontwikkelingen in Iran, dicht bij de eigen Israëlische inschatting komt. Plitnick licht in zijn artikel toe dat er desondanks een meningsverschil zou zijn tussen Amerika en Israël over de dreiging van Iran. Israël ziet die dreiging als onmiddellijk maar de Amerikanen zijn van mening dat er nog voldoende tijd en ruimte is om de diplomatieke weg te bewandelen. De Amerikaanse visie heeft ook mijn voorkeur, wat echter niet wegneemt dat de dreiging vanuit Iran wel heel serieus genomen moet worden. Het is de vraag of Plitnick dat voldoende heeft gedaan. Hij gaat in zijn artikel uit van het Amerikaanse standpunt en staaft dat onder meer aan de hand van een inlichtingen rapport van het National Intelligence Estimate uit 2007, wat inhoudt dat Iran niet meer zou werken aan een kernwapen. Helaas heeft Plitnick de bevindingen van het Internationaal Atoomagentschap, IAEA, van november 2011 weggelaten. Het IAEA zegt, dat sommige geheime activiteiten van Iran weliswaar vreedzame toepassingen hebben, maar dat ‘andere specifiek voor kernwapens zijn’. In een bijlage van dertien kantjes staan door het IAEA en inlichtingendiensten verzamelde gegevens vermeld, waaruit zou blijken dat Iran werkt aan alle onderzoek aspecten die nodig zijn voor het maken van een kernwapen.

Naast de bevindingen van het IAEA zijn er natuurlijk ook de angstaanjagende uitspraken van Mahmoud Ahmadinejad die herhaaldelijk te kennen geeft de Joodse staat te willen vernietigen. Gelet op deze genoemde feiten is het begrijpelijk dat de Israëlische minister van defensie, Ehud Barak en premier Netanyahu de Iraanse dreiging als onmiddellijk beschouwen en daarom mogelijk in actie willen komen. Daarover blijkt ook in toenemende mate onenigheid binnen Israël zelf. Tijdens vergaderingen met topofficieren van het Israëlische leger bleek Barak op sterke weerstand te stuiten. Die weerstand alleen al wijst er op dat een militaire aanval vanuit Israël op Iran desastreuse gevolgen kan hebben. Het is te hopen dat Israël een volgende oorlog bespaard mag blijven.

Tjalling Tjalsma, Sneek.

 

dinsdag 28 augustus 2012

Duitsland sloot deal met Palestijnse terroristen van München na aanslag

 
Onvoorstelbaar; en dat onder het bewind van Willy Brandt...
 
______________________

'Germany met with Munich terrorists after attack'

http://www.jpost.com/International/Article.aspx?id=282656

By BENJAMIN WEINTHAL, JPOST CORRESPONDENT

08/26/2012 18:05

Fearing additional attack on German soil, Germany offered Black September political upgrade of PLO, 'Der Spiegel' reports.

 

BERLIN -  Germany initiated clandestine meetings with Black September immediately after the terrorist group murdered 11 Israeli athletes and a German police officer at the 1972 Olympic Games, according to German magazine Der Spiegel.

In its Sunday issue, Spiegel reported that the talks were initiated at the behest of the West German government, located at the time in Bonn, for fear that Black September would commit additional acts of terror on German soil.

According to the report, just several months after the murders, the government proposed a secret meeting between a Black September official and then-German foreign minister Walter Scheel, the aim of the which was to create a "new basis of trust."

Germany's government demanded a quid pro quo: the PLO would cease terror attacks on German soil in exchange for a political upgrade of the PLO. In addition, the German government would pull the plug on any criminal charges for the murders in Munich.

Paul Frank, the state secretary in the German Foreign Ministry, sent a signal to the PLO that "Munich chapter" is now "closed," wrote Spiegel.

The magazine reported that when the French police arrested Oudeh Abu Daoud, one of the main organizers of the Munich killing spree, and inquired about extraditing him to the German authorities, the  Bavarian justice secretary  Alfred Seidl (Christian Social Union party) recommended that Germany take no action. The French released Abu Daoud, and Syria's Assad regime protected him until his death at a Damascus hospital in 2010.

 

maandag 27 augustus 2012

Anti-Israel activisten ontdekken apartheid tegen Palestijnen - in Jordanië

 

Er is weer een nieuwe zogenaamde flytilla, oftewel een groep activisten probeert 'Palestina' binnen te komen om zich daar met 'vreedzame activiteiten' bezig te houden. Het is opvallend en absurd dat men tegen het 'onrecht' protesteert dat je niet zonder strenge controles (en soms een leugentje) de Palestijnse gebieden in komt, terwijl er in Syrië dagelijks tientallen mensen en kinderen worden vermoord. Een mens moet nou eenmaal prioriteiten stellen en kan zich niet overal mee bemoeien. En dus probeert men de Westbank in de komen, en niet Syrië om de bevolking aldaar een hart onder de riem te steken. Maar ook in Jordanië, vanwaaruit de activisten de Westbank binnen willen gaan, is er Palestijns leed en onrecht. Ik dacht altijd dat Jordanië de Palestijnse vluchtelingen nog relatief goed behandelde, maar dat geldt blijkbaar niet voor Palestijnen uit de Gazastrook. Zouden de activisten ook dit onrecht aan de kaak stellen en bij de Jordaanse autoriteiten protesteren tegen deze walgelijke disciminatie? De vraag stellen is hem beantwoorden. 

 

NB: de aktivisten zijn inmiddels tegengehouden door Israel. 

 

RP

--------- 

 

Anti-Israel activists discover apartheid against Palestinians - in Jordan

http://elderofziyon.blogspot.nl/2012/08/anti-israel-activists-discover.html

 

There is another little-noticed "flytilla" this weekend.

In this case, some anti-Israel activists flew to Amman, Jordan, and they plan to cross into the West Bank today from there. Whether they are allowed to cross the Allenby Bridge or not, they will continue their anti-Israel agenda, as they try to divert public attention from the upheavals in Syria, Egypt and elsewhere.

One of the groups making up this protest, EuroPalestine, reports that the activists visited the Jerash "refugee" camp on Saturday. And they noticed that Jordan is not such a wonderful place to be for some Palestinian Arabs. In fact, you might even call how Jordan treats the residents of Jerash as - apartheid. 

 

 

A hundred men, women and children, from the mission WELCOME TO PALESTINE went Saturday to the Palestinian refugee camp of JERASH, Jordan, near Amman.

They were warmly welcomed by officials and residents of this camp which includes more than 35,000 Palestinians from all of the Gaza Strip.

These people have a special place in the tragedy of the Palestinian people and in fact arrived in Jordan after the 1967 war, not during the Nakba of 1948, and have a status of "displaced" and not "refugees".

Grouped in an area of
​​75 hectares, the 3000 Jerash families have no nationality and no longer receive any benefits since 2010 from UNRWA, the UN agency responsible for Palestinian refugees.

 

Indeed. In 1967 there was no threat to the residents of Gaza from Israel, but tens of thousands of them streamed out of Gaza towards Jordan anyway (through Israel!) because they simply did not want to live under Jewish rule. There were no expulsions, no massacres, no threats from Israel. This was a completely voluntary flight, as the Gazans assumed that they would be able to become citizens of Jordan just like the Palestinian Arabs who fled there in 1948 and that life there would be better than under Israeli or Egyptian rule.

But they were wrong.

Jordan never gave citizenship to Gazans. And the Gazans remain, stateless and discriminated against, in Jordan.

How much discrimination do they suffer? EuroPalestine goes on:

The only camp school is obliged to accommodate 6400 pupils, part-time only, in overcrowded classrooms as we imagine. The camp has indeed no right to construct new buildings and expand on the land leased by UNRWA for a period of 99 years.

Even after graduation, students who have received scholarships to go to the Dalhousie University in Jordan can not engage in employment in the public and remain stateless for life.

Yes, an Arab from Yemen or Egypt can become a citizen of Jordan, but one from Gaza cannot. Sounds like apartheid to me. 

But for some strange reason, the "Welcome to Palestine" people cannot quite use that word even when they report on the explicit discrimination against many Palestinian Arabs in Jordan. 

Oh, one other thing: Israel cannot stop Jerash residents from moving back to Gaza if they want to. They can easily travel to Egypt and then enter Gaza via Rafah. No, the only people who prevent that from happening are the Jordanians, the Egyptians and the current leaders of Gaza!

See also JSSNews, which discovered this article.