zaterdag 23 augustus 2014

Gerommel met dodencijfers Gaza (CIDI)

 

Het CIDI zette in een bericht van vorige week de onduidelijkheid over de dodencijfers in de Gaza oorlog op een rij.

Hoewel de VN aangaf dat het voorlopige cijfers betrof, werden ze zonder veel voorbehoud door de meeste media overgenomen, en kwamen achteraf pas de twijfels naar buiten.

 

----------------

 

Gerommel met dodencijfers Gaza

http://www.cidi.nl/gerommel-met-dodencijfers-gaza/

IN ISRAEL / DOOR MIKE DURAND / OP 11/08/2014 OM 16:44 / TAGS: ANTI-RAKETOPERATIE, GAZA, HAMAS, IDF, VN

 

 

Na BBC News zetten nu ook Al-Jazeera en de New York Times vraagtekens bij de cijfers omtrent burgerslachtoffers van de Israelische actie in Gaza. De VN-mensenrechtenorganisatie (OHCR) bracht 6 augustus een rapport uit over het aantal doden als gevolg van de strijd tussen Israel en Hamas. Volgens dat rapport zouden er sinds 8 juli 1.843 Palestijnen zijn gedood en 66 Israeli’s. Onder de Palestijnense slachtoffers zouden 1.354 burgers zijn volgens de VN mensenrechtenorganisatie, waaronder 415 kinderen en 214 vrouwen. De OHCR bouwde wel een voorbehoud in haar verslag: de dodencijfers voor de Gazastrook zijn “voorlopig en aan revisie onderhevig”. Niettemin worden deze cijfers door de media geciteerd, met daarbij vooral beelden van vrouwen en kinderen die zouden zijn omgekomen door “lukrake beschietingen” door Israel. The New York Times, BBC NEWS en Al-Jazeera betwisten de correctheid van deze berichtgeving en de OHCR-cijfers waarop die is gebaseerd.

 

BBC NEWS sprak met OHCR-woordvoerder Matthias Behnk en deze bevestigde dat er significant meer volwassen mannelijke slachtoffers zijn gevallen dan vrouwen of kinderen. Hij wenste verder niet in te gaan op de cijfers, omdat de VN-mensenrechtenorganisatie zich in eerste instantie heeft gericht op het documenteren van incidenten. Om die reden heeft de OHCR volgens Behnk nog geen uitvoerig onderzoek gedaan naar de verhouding tussen het aantal burger- en militante slachtoffers. Het voorlopige VN-rapport heeft zich volledig gebaseerd op externe bronnen, zoals media, mensenrechtenorganisaties, namen die het IDF heeft vrijgegeven, en berichten van Gazaanse terreurorganisaties.

The New York Times maakte hierop een analyse op basis van de namen van de slachtoffers, en kwam tot de conclusie dat 34% van de slachtoffers mannen zijn tussen 20 en 29 jaar, de leeftijdscategorie waarin wereldwijd de meeste strijders, militanten of militairen zich bevinden. Deze groep maakt echter slechts 9% uit van de gehele Gazaanse bevolking, wat aantoont dat deze groep onder de slachtoffers oververtegenwoordigd is. De analyse ging verder en bekeek ook de categorie vrouwen en kinderen onder de 15 jaar. In oorlogstijd heeft deze groep de minste kans om als doel gezien te worden. De cijfers laten ook een duidelijke ondervertegenwoordiging zien in deze categorie. 71% van de Gazaanse bevolking behoort tot deze categorie, maar slechts 33% van de slachtoffers. De lijsten die Al-Jazeera publiceerde, ondersteunen de analyse van The New York Times.

De Israelische legerwoordvoerder Buchman zei tegen BBC News dat de VN-cijfers zijn gebaseerd op berichten van het Hamas-ministerie van Volksgezondheid in de Gazastrook. Dit verklaart volgens Buchman ook gedeeltelijk de onduidelijkheid die is ontstaan over wie burger is en wie niet. Veel gewonde strijders worden namelijk in burgerkleding gehuld voor zij naar het ziekenhuis worden gebracht, waardoor het bij binnenkomst vrijwel onmogelijk wordt om te bepalen wie een strijder is en wie niet.

Ook bij de Operatie Gegoten Lood, in december 2008-januari 2009, werd het aantal burgerslachtoffers in de media op deze manier gemanipuleerd. Hamas en andere Gazaanse organisaties zeiden toen dat er slechts 50 strijders zouden zijn gevallen. Na een jaar werden de cijfers door veel organisaties bijgesteld en bleek het aantal gedode strijders 600 tot 700.

Met deze feiten in het achterhoofd is het vrijwel onmogelijk om nu al een conclusie te geven over het aantal burgers dan wel strijders dat in Gaza is omgekomen tijdens de laatste operatie. De VN en Israel houden daarom een slag om de arm: de cijfers moeten worden gezien als ‘voorlopig en aan revisie onderhevig’. Dit betekent wel dat de cijfers die de media de afgelopen maand aan het publiek presenteerden voorbarig en hoogstwaarschijnlijk onjuist zijn.

 

Hamas doodt 18 vermeende collaborateurs met Israel

 

In het NOS journaal werd het gisteren gebracht alsof al vast stond dat deze mensen ook daadwerkelijk voor Israel hadden gespioneerd, maar dat is dus geenszins bewezen. Ze zijn alleen maar verdacht. Er is geen eerlijk proces geweest, er zijn geen bewijzen getoond, en er was misschien niet eens een heldere aanklacht. Iedereen kan van de ene op de andere dag van ‘collaboratie met Israel’ worden verdacht en op klaarlichte dag worden doodgeschoten. Israel heeft zeker informanten in de Gazastrook, maar onder het mom van collaboratie kan Hamas ook makkelijk met eigen interne vijanden afrekenen – en heeft dat ook gedaan.

 

RP

-----------

 

Hamas kills 18 suspected ‘collaborators’

http://www.timesofisrael.com/hamas-said-to-kill-11-suspected-collaborators/

Executions part of crackdown following assassinations of several of its terror chiefs by Israel

 TIMES OF ISRAEL STAFF August 22, 2014, 12:28 pm Updated: August 22, 2014, 2:39 pm

 

Quick Watch0:49

 

Armed Palestinian masked men push back a crowd of worshippers outside a mosque in Gaza City after Friday prayers on August 22, 2014, before executing 18 men for allegedly collaborating with Israel. Six of them were grabbed from among hundreds of worshippers leaving the city's largest mosque, by men in the uniform of Hamas's military wing, witnesses told AFP. (Photo credit: AFP)

 

Masked Hamas gunmen on Friday afternoon killed seven suspected informants for Israel near a Gaza City mosque as worshipers were ending midday prayers, bringing the total number of alleged collaborators killed in the coastal strip during the day to 18, according to witnesses and Hamas media.

One witness said masked gunmen lined up the seven men in a side street and opened fire on them. He spoke on condition of anonymity, fearing for his own safety.

Other witnesses told AFP that six of the victims were grabbed from among hundreds of worshipers leaving the city’s largest mosque, by men in the uniform of Hamas’s military wing. They were pushed to the ground. One of the masked men shouted: “This is the final moment of the Zionist enemy collaborators,” then the gunmen sprayed them with bullets.

On Friday morning, a Gaza security official said that 11 suspected informers were killed at the Gaza City police headquarters, noting that they had previously been sentenced by Gaza courts.

The killings of the first 11 were also reported by al-Rai and al-Majd, two websites linked to Hamas.

Israel’s intelligence services rely, in part, on informers to pinpoint the whereabouts of Hamas leaders.

The executions came on the heels of Thursday’s assassinations of two of Hamas’s most senior terror commanders and another senior member in an Israeli strike. Israel also attempted to assassinate Hamas military chief Muhammad Deif on Tuesday, and his fate is still unknown: Israeli officials have asserted he’s likely dead, but Hamas claims that he survived.

A Hamas-linked newspaper also reported three executions on Thursday in an apparent crackdown following the assassinations, the Palestinian Ma’an news agency reported, citing the al-Majd website.

The report said that the three men were tried under “revolutionary procedures.” The website also declared a “zero-tolerance” policy toward those who collaborate with Israel.

Last month, at the height of the Israel Defense Forces’ Operation Protective Edge in the Gaza Strip, a Palestinian media source reported that Hamas had killed over 30 suspected collaborators.

Unnamed Palestinian security sources in Gaza told Palestine Press News Agency at the time that Hamas had apprehend dozens of suspected spies in the northern neighborhood of Shejaiya — which saw heavy fighting with the IDF during July — and summarily executed them following a short investigation. The sources said that many of the suspects were caught with weapons, telephones, and SIM cards from the Israeli cell provider Orange.

According to Ma’an, another man suspected of working with Israel was shot dead in the middle of the day on a Rafah street, in southern Gaza, on July 13.

Hamas has undertaken numerous anti-collaboration campaigns in the Gaza Strip over the past years, offering amnesty to repentant Israeli spies. In May, the Hamas government executed two condemned collaborators for divulging information that was used by Israel to kill two Palestinians.

AP and AFP contributed to this report.



Read more: Hamas kills 18 suspected 'collaborators' | The Times of Israel http://www.timesofisrael.com/hamas-said-to-kill-11-suspected-collaborators/#ixzz3B95mlczs 
Follow us: @timesofisrael on Twitter | timesofisrael on Facebook

 

Daniel Tragerman, 4 jaar, gedood door raket afgeschoten van vlakbij UNRWA school

 

Vrijdag zijn 113 projectielen (raketten en mortiergranaten) op Israel afgevuurd. Sinds Hamas het staakt het vuren op dinsdag verbrak zijn er 447 projectielen op Israel afgevuurd. Ondanks dat hoge aantal zeggen Israelische militaire bronnen dat Hamas ver door zijn voorraad raketten heen is, met name de middellange en lange afstandsraketten. Hopelijk komt het einde nu inderdaad snel in zicht, zodat aan de vijandelijkheden eindelijk een einde kan komen.

 

Dat de mortiergranaat die Daniel Tragerman doodde van vlakbij een VN school werd afgevuurd (waar in dit geval geen burgers schuilden), laat de spagaat zien waarin Israel verkeert: Hamas doelen nabij burger- en VN-locaties bestoken om zo haar eigen burgers te beschermen of afzien van aanvallen omdat de kans op burgerdoden te groot is? Israel heeft al veel aanvallen afgeblazen, maar dat lees je niet snel in de krant.

 

RP

-----------

 

Daniel Tragerman, 4, killed inside his own home

http://www.timesofisrael.com/day-47-daniel-tregerman-4-killed-by-mortar-fire-from-gaza-shell-said-fired-from-unrwa-school/

 

A four-year-old Israeli boy was killed by a mortar shell fired from the Gaza Strip on Friday afternoon. The boy, named late Friday as Daniel Tragerman, was at home with his parents and siblings at their kibbutz in the Sha’ar Hanegev Region, close to the border with Gaza, when the attack took place.

 

An Israeli army spokesperson said the fatal shell was fired from near an UNRWA shelter in Gaza.*) Earlier, Israeli officials had said it was fired from an UNRWA school — an asserted the IDF later corrected.

 

Sirens wailed only very shortly before the mortar shell struck outside the Tragerman family home at the kibbutz, and his parents — Doron and Gila — were unable to get their son Daniel into their protected room in time. He was killed by shrapnel from the explosion that smashed into the house.

 

Daniel Tragerman (photo credit: Courtesy)

 

Daniel is the first Israeli child to die in the current Israel-Hamas conflict. His death brought the Israeli death toll since Operation Protective Edge began on July 8 to 68.

He was critically wounded, and later died of his wounds.

 

Several cars and buildings sustained damage from the fire following the explosion of the mortar shell.

 

Prime Minister Benjamin Netanyahu said Hamas would pay a “heavy price” for the killing. In a phone call to local Sha’ar Hanegev council head Alon Shuster, Netanyahu said the IDF and Shin Bet would intensify their operations against Hamas and other Gaza terror groups until sustained calm was guaranteed for Israel.

Shuster said the family had only recently returned to their home, having stayed elsewhere during part of the war.

 

US ambassador to Israel Dan Shapiro condemned the attack. “I condemn in the strongest terms this outrageous terrorist attack and offer condolences to the boy’s family. Israel has the right and obligation to defend itself, which the United States supports,” he wrote on his Facebook page.

 

Tragerman was the first Israeli fatality since Hamas breached a truce on Tuesday and resumed rocket fire at Israel, prompting a re-escalation of fighting and the collapse of ceasefire talks in Cairo.

 

– The full story is here.

 

*) 00:12 : Mortar that killed 4-year-old fired near, not in, school

The mortar that killed 4-year-old Daniel Tragerman earlier today was launched near an UNRWA school in the Gaza Strip, not from within it, the IDF says.

The military’s statement corrects earlier reports that the mortar had been fired from within the school. [This school was not in use as a shelter.]

 

vrijdag 22 augustus 2014

Mortiergranaten uit Gaza doden Israelisch jongetje in kibboetz

 

Vandaag kwam dan ook een Israelisch kind om, iets dat antizionisten, zo leek het soms, al lang hadden gehoopt omdat het anders zo scheef is. En nu hoor je ze weer klagen dat de media hier teveel aandacht voor hebben. Na weken Palestijnse kinderen groot in de koppen te hebben gemeld met heftige foto's, is het natuurlijk niet fair dat ook Israelisch lijden wordt getoond, want hé, aan onze kant sterven veel meer kinderen. Het is misschien een van beiden: of je krijgt alle sympathie van de media en de wereldgemeenschap omdat jij alleen lijdt, of je laat Israel ook lijden maar dan wordt dat ook getoond.

 

En dan nog even voor hen die het nog steeds te scheef vinden omdat er niet meer kinderen aan Israels kant zijn omgekomen:

 

One of the rockets fired at the Eshkol Region earlier this morning fell just outside a kindergarten in an Israeli town, reports say.

Yesterday, an Israeli man was wounded by shrapnel when he shielded a group of small children in a kindergarten from an incoming rocket.


Het is dus niet dat Hamas niet zijn best doet Israelische kinderen te treffen, of uit morele of strategische overwegingen het vooral op soldaten heeft gemunt zoals eerder in o.a. Trouw werd gesuggereerd. Het is gewoon domme 'pech' voor hen dat het niet beter lukt. Of misschien is het eigenlijk eerder mazzel voor ze, want ik weet niet hoeveel er nog van Hamas over zou zijn als ze een paar goede voltreffers hadden gehad met tientallen of honderden dode kinderen. Dat even los van het feit dat dan misschien de ogen van meer mensen zouden opengaan wat betreft de ware aard van Hamas.  

 

RP

---------------

 

Israeli boy, 4, killed by Gaza mortar in south; Rocket sirens wail in Tel Aviv

http://www.jpost.com/Arab-Israeli-Conflict/Abbas-expected-to-visit-Cairo-as-Gaza-rockets-continue-to-target-Israel-371945

By JPOST.COM STAFF

LAST UPDATED: 08/22/2014 18:33

Gaza rocket slams into Ashdod synagogue, injuring three; Gaza mortar explodes near preschool in Eshkol, 1 wounded in Beersheba; Abbas expected to arrive in Cairo for talks.

 

Medical officials in southern Israel announced the death of a four-year-old Israeli boy who suffered serious injuries when a mortar launched from the northern Gaza Strip directly slammed into a car before sundown on Friday.

According to Channel 10, Magen David Adom rescue services rushed the boy to hospital, listing him in grave condition. A short time later, the boy was pronounced dead.

The incident occurred in a kibbutz in the Sha'ar Hanegev regional council. According to Channel 2, Palestinians in Gaza fired a barrage of mortars at the kibbutz, one of which exploded in a location near where the boy was standing.

The boy sustained serious injuries, and rescue services rushed him to hospital. A short time later, he was pronounced dead.

Rocket sirens were activated in Tel Aviv just before sundown on Friday as Palestinians in Gaza launched at least three projectiles at central Israel.

Witnesses reported hearing at least three explosions overhead. No word yet on whether any injuries or damage resulted from the incident.

Sirens were also heard in the adjacent suburbs of Tel Aviv, including Ramat Gan, Holon, Bat Yam, and Givatayim.

Earlier Friday, a rocket fired by Palestinians in Gaza slammed into a synagogue in the southern city of Ashdod, injuring three people.

According to police, the injuries resulted from flying shrapnel immediately after impact. The Magen David Adom rescue service reported that two people were lightly hurt and one moderately injured. Eight others were treated for shock.

Earlier Friday morning, a mortar shell landed near a preschool in southern Israel's Eshkol Regional Council during continued barrages of rocket fire from the Gaza Strip.

In Beersheba two rockets were intercepted over the city while a third exploded in a residential parking lot, wounding one person, police reported. The man was rushed to the hospital in moderate condition from shrapnel wounds. Several vehicles in the vicinity sustained damages.

Another rocket landed in open areas of the greater Tel Aviv area.

In Sderot, a rocket directly struck a home, causing damage. No injuries were reported, as the family residing in the home rushed to a bomb-proof shelter. Three people were treated for shock.

From midnight until 4:00 p.m. on Friday afternoon, some 70 projectiles from Gaza were fired into Israel and the Iron Dome rocket defense system executed eight interceptions, the IDF spokesperson said.

Rocket alert sirens blared throughout the morning in the South with 26 rockets launched so far at Israel by mid-day from the Gaza Strip. The Iron Dome rocket defense system intercepted five rockets and 21 struck open areas in Israel.

Sirens went off in the Eshkol Regional Council, the Ashkelon Coast Regional Council, Ashkelon and Beersheba.

Meanwhile, the IDF continued its campaign against terrorist elements in the Gaza Strip for a third day since a temporary cease-fire collapsed on Tuesday night with the resumption of rocket attacks from Gaza.

The air force struck some 30 targets across Gaza on Friday from midnight until 4:00 p.m, the IDF said. Since Tuesday, the IAF killed 23 terrorists in Gaza.

Palestinian medical sources reported that one person was killed during the overnight air force strikes in central Gaza's Deir al-Balah.

On Friday morning, Palestinian sources in Gaza reported that four additional people had been killed in Israeli air strikes in the enclave.

After the killing of three of its senior commanders by Israel on Thursday, Hamas vowed early Friday that it would be "strengthened" in its quest "to lift the siege on Gaza" and "liberate Jerusalem and Palestine from the neo-Nazi occupier who destroys houses and kills women and children."

Despite the ongoing hostilities, Palestinian Authority President Mahmud Abbas was expected to arrive Friday evening in Cairo and hold talks over the weekend with Egyptian President Abdel Fattah al-Sisi and to discuss developments regarding the Gaza conflict.

Hamas official Izzat al-Risheq, however, denied reports that exiled Hamas leader Khaled Mashaal was also slated to visit the Egyptian capital.

On Thursday, Abbas and Mashaal met in Doha to discuss ways of resuming the indirect talks with Israel over a long-term cease-fire in the Gaza Strip. The meeting was held in the presence of the emir of Qatar, Sheikh Tamim bin Hamad al-Thani.

After fighting resumed, Israeli and Palestinian delegates left indirect negotiation in Cairo that were aiming to secure a long-term truce. Egypt said it would continue contact with both sides.

Khaled Abu Toameh, Yaakov Lappin and Reuters contributed to this report.

 

Boekbespreking: Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant

 

Een heel aardige boekbespreking door Paul Verhaegh.

 

Zie over de berichtgeving van NRC Handelsblad over Israel en de Palestijnen ook:

·         NRC over Gaza oorlog: feiten zonder meningen?

·         De media en de emoties van de Gaza oorlog

·         De proportionaliteit van de media over de Gaza oorlog

 

Van 5 jaar terug alweer: Krantenonderzoek NRC conflict Israël-Palestina

 

RP

-----------------

 

Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant

 in Boekbespreking  

Boek: Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant. NRC Handelsblad neemt stelling tegen Israël.

Auteur: Hans Moll

Hans Moll werkte van 1987 tot 2010 als redacteur bij NRC Handelsblad. Hij kende deze krant al sind zijn studententijd in Amsterdam in de jaren zeventig. Daar gold de krant als een onderdeel van de burgerlijke, rechtse pers, en was dus taboe. Later leerde hij NRC Handelsblad kennen als een vrijhaven voor kritische, vrolijke vrijdenkers, een krant met – volgens Hans Moll – het beste buitenlandse nieuws en een koninklijk neutrale toon.

Die NRC is niet meer de krant die Hans Moll in 2010 achter zich liet. Met name de berichtgeving over het buitenland is niet meer wat het geweest is, hetgeen zich met betrekking tot het Midden-Oostenconflict uit in een ronduit partijdige opstelling.

De auteur geeft met tal van voorbeelden aan hoe de NRC aan de berichtgeving over het Midden-Oostenconflict iedere keer een anti-Israëldraai weet te geven. Een van die voorbeelden betreft de onderschepping van een schip met wapens door de marine van Israël dat onderweg was van Iran naar Syrië. Ondanks het feit dat de ladingpapieren een Iraanse haven noemden als herkomst van de lading en de containers met wapens het logo van de Republiek Iran droegen, meende de NRC de claims van het Israëlische leger dat er wapens uit Iran aan boord waren tussen aanhalingstekens te moeten plaatsen, alsof het alleen maar – ongestaafde – beweringen waren.

Een ander element is de afkeer van de zogenaamde neocons (neo-conservatieven, meestal Amerikanen) binnen de redactie van de NRC. Deze categorie opiniemakers wordt bij voorbaat niet serieus genomen. Hun boeken worden niet gerecenseerd en gaan rechtstreeks naar de zogenaamde weggeefkast, waaruit NRC-journalisten boeken mogen kiezen om mee naar huis te nemen.

Zo wordt Bernard Lewis, de bekende oriëntalist, in dat verdomhoekje gezet, terwijl Edward Said, de al even bekende apologist van de anti-Westerse haat in het Midden-Oosten in de boekenbijlage van de NRC op het schild wordt geheven als de kampioen van de oriëntalistiek.

Met name schrijvers die kritische noten kraken over de niet-Westerse wereld (lees: de islam) zien hun boeken niet besproken in de NRC. Moll noemt onder meer Roger Scruton en Carel Brendel. Voor diegenen die heel erg expliciet waarschuwen voor de (radicale) islam zoals Pamela Geller, Robert Spencer, Ayaan Hirsi Ali, Geert Wilders en anderen heeft de NRC al helemaal geen goed woord over: allemaal extremisten die volgens de NRC ook in de VS, het land met onbeperkte vrijheid van meningsuiting, niet salonfahig zijn.

Hans Moll neemt met name de Midden-Oostenredacteur Carolien Roelants stevig de maat. Zij blijkt iemand die zelden een kans mist om Arabische extremisten uit de wind te houden en tegelijkertijd Israël en de Israëli’s zo ongunstig mogelijk neer te zetten. Ook Sjoerd de Jong en Folkert Jensma ontkomen evenmin aan de nodige kritiek. Een citaat van Hans Moll: “De communis opinio binnen NRC Handelsblad is: wie achter Israël staat is islamofoob, mogelijk racist en zeker een aanhanger van Wilders, zo iemand is kortom een neocon.”

Na het lezen van het boek van Hans Moll begrijp je waarom de NRC in kringen van rechtse bloggers ook wel spottend “NSB Handelsblad” wordt genoemd.

Maar even los van de spotternij over de NRC (“hakblok voor de geest” is mijn favoriete sneer): het boek van Hans Moll leert een belangrijke les over de subtiele manipulatietechniek van de media: het is niet zozeer een kwestie van het schrijven van pertinente onwaarheden – dat zou al te zeer in de gaten lopen – maar de kunst van het weglaten. Het zijn juist die feiten die worden verzwegen die de beeldvorming sturen. Voor een lezer die juist op de krant vertrouwd om geïnformeerd te raken, is het moeilijk om zich daaraan te onttrekken.

“De NRC” was ooit de krant van het liberale burgerdom, maar is nu een krant zonder gezicht. “Nuance” betekent bij NRC Handelsblad drie kleuren grijs. Was er na het overlijden van Jerôme Heldring toch al geen goede reden meer om de krant aan te houden, na het lezen van het boek van Hans Moll is er geen enkele reden meer. Wie echte nuance zoekt kan nog beter de Volkskrant lezen: die krant biedt meer verscheidenheid aan gezichtspunten dan de grijstinten van “de NRC”.

Paul Verhaegh

Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant. NRC Handelsblad neemt stelling tegen Israel. Uitgegeven door Prometheus | Bert Bakker.

 

Dodental Palestijnen Gazastrook boven de 2000

 

Van de website van de Leeuwarder Courant op 17 augustus:

 

Het aantal Palestijnen dat sinds begin juli door de Israëlische aanvallen op de Gazastrook is omgekomen, is zondag gestegen tot 2016. Er wordt weliswaar sinds woensdag niet meer gevochten, maar het tijdelijke staakt-het-vuren gaf de Palestijnen de afgelopen dagen de gelegenheid meer lijken onder de puinhopen vandaan te halen.

Volgens de nieuwste cijfers van de Palestijnse gezondheidsdiensten zijn onder de doden zeker 541 kinderen, 250 vrouwen en 95 bejaarden.

 

Dit soort berichten, vaak overgenomen van persbureaus, verschijnen veel op kranten sites. Het is natuurlijk absurd om alleen de door Hamas geleide gezondheidsdiensten in Gaza als bron op te voeren voor het aantal doden en hoeveel burgers zich daaronder bevinden. Meermaals is al gebleken dat Hamas liefst alle strijders als burgers telt. Zo hult men gedode strijders in burgerkleren zodat ze niet als zodanig herkend worden, Hamas heeft instructies doen uitgaan over het niet vermelden van gedode strijders. Na de Gaza oorlog van 2008-2009 beweerde Hamas dat er 50 strijders waren gedood, alle rest van de ca. 1400 slachtoffers waren burgers. Als we Hamas mogen geloven, bestaat Gaza slechts uit vrouwen en kinderen.

 

Statistieken vertellen een ander verhaal. Israel heeft, volgens lijsten van o.a. Al Jazeera, juist onevenredig veel jonge mannen gedood en verhoudingsgewijs weinig vrouwen en kinderen. Volgens Israelische bronnen zijn een derde van de slachtoffers burgers, een derde strijders en van een derde is dit nog onduidelijk.

 

Het is natuurlijk geen objectieve journalistiek om alleen een als zeer onbetrouwbaar bekend staande en belanghebbende bron te noemen voor een ‘feit’ waarover juist getwist wordt. De bereidheid Hamas te geloven en Israel niet, Hamas te citeren als betrouwbaar en Israel niet, is ongelofelijk. Zouden de media ook zo klakkeloos berichten overnemen van ISIS over het aantal gedode strijders en burgers van hen? Waar zijn de journalistieke gedragscodes, waar is de professionaliteit? Of is dat alles even niet nodig wanneer het Israel en de Palestijnen betreft?

 

RP

 

 

 

Hamas raket raakt kinderhuis in kibboetz zuid-Israel

 

Hoe komt het nou toch dat er in Israel niet meer kinderen omkomen? Waarom moeten alleen Palestijnse kinderen sterven in deze oorlog? Is Palestijns bloed soms goedkoper? Aldus de bekende pro-Palestijnse blabla. Hieronder een deel van het antwoord. Toen verschillende raketten de kinderruimte in een kibboets troffen, duwde een vader de kinderen snel in de safe kamer en ving zelf de klappen op.

 

“The wounded is likely one of the children’s father. He actually shielded the children with his body,” Magen David Adom paramedic Oren Wecht said.

“While the siren was still blaring, there were at least 6 rockets hitting the kibbutz. The children were staying in a bomb-protected area at the time. An adult who was with them gathered them all in one of the rooms and kept them away from any doors and windows. In that he actually saved the children,” the head of the community in the kibbutz said.

 

We hadden ook in de krant kunnen lezen: ‘drie kinderen gedood door raketaanval Hamas’, en dat zou, volgens de zieke logica van sommigen, Israel meer krediet hebben opgeleverd dan nu men dit drama heeft weten te voorkomen.

 

Ik hoop dat de vader goed geneest van zijn verwondingen.

 

RP

-------------

 

If A Rocket Hits Our Kindergarten And The Kids Are Not There

http://www.israellycool.com/2014/08/21/if-a-rocket-hits-our-kindergarten-and-the-kids-are-not-there/

Posted by: Brian of London August 21, 2014

 

Will the UN and the US State Department even notice?

Kindergarten hit by a Hamas rocket.

This takes on a whole new level when the kids go back to school in ten days.

 

From Arutz 7

Update (h/t Jono):

 

This was a children’s house in a kibbutz and the kids WERE there just seconds before the damage:

Photo: Rocket damage caused to a house in Nir Oz (Photo: Motti Kimchi)

In Eshkol, a man in his 30s sustained serious chest wounds when he was hit by rocket shrapnel.

The man, who was at the kibbutz children’s house with his wife, pushed one of the nursery teacher and a child into the safe room, saving their lives. Three-year-old children live in the children’s house that was hit.

“I saw a lot of blood and he looked at me. He was so strong – he was really worried the kids would see him this way,” the teacher told Ynet.

“The wounded is likely one of the children’s father. He actually shielded the children with his body,” Magen David Adom paramedic Oren Wecht said.

“While the siren was still blaring, there were at least 6 rockets hitting the kibbutz. The children were staying in a bomb-protected area at the time. An adult who was with them gathered them all in one of the rooms and kept them away from any doors and windows. In that he actually saved the children,” the head of the community in the kibbutz said.

 

Hamas neemt verantwoordelijkheid voor ontvoering Israelische tieners

 

Jaap Hamburger @EAJGnieuws, leest u even mee? Vorige week nog beweerde u immers met droge ogen dat Israel zonder enig bewijs Hamas verantwoordelijk hield voor de ontvoering en dood van de Israelische tieners. Er zijn overigens meer mensen die dat al wekenlang roepen, of zelfs beweren dat die hele ontvoering wel een Israelisch verzinsel is en die daarvoor een dankbaar podium vinden in het zichzelf steeds meer buiten de discussie plaatsende Joop.NL. Op dit anti-Israel platform is iedereen welkom die iets tegen Israel te melden heeft, met of zonder bewijs, met of zonder schrijftalent, met of zonder enige geloofwaardigheid.

Zoals wel vaker blijkt Israel gelijk te hebben. Wanneer Israel verantwoordelijkheid voor een bombardement ontkent blijkt doorgaans achteraf dat het ook inderdaad niet verantwoordelijk was. Ook wat betreft dodenaantallen en aantallen burgers/strijders heeft Israel het vaak bij het juiste eind, en bleek Hamas de cijfers te hebben overdreven en de dood van eigen manschappen te hebben weggemoffeld, zoals men wat betreft de Gaza oorlog van 2008-2009 zelf een jaar later toegaf.

RP

-------- 

 

Hamas takes responsibility for #EyalGiladNaftali kidnapping, murder (video)

http://elderofziyon.blogspot.nl/2014/08/hamas-takes-responsibility-for.html

 

From JPost:


 

A senior Hamas official admitted for the first time on Wednesday that the organization's armed wing, the Qassam Brigades, was behind the kidnapping and murder of Israeli teens Nafatli Fraenkel, Gil-Ad Shaer and Eyal Yifrah in the West Bank in June.

The Hamas official, Salah al-Aruri made the comments during a conference of Islamic clerics in Turkey. He praised the "heroic action of the Qassam Brigades who kidnapped three settlers in Hebron."



Some Arabic media covered this story, but it has not yet been widely reported.

Salah al-Aruri has been a senior member of Hamas for decades. He was arrested in 1992 and imprisoned in Israel for 15 years. He lives in Ramallah but Israel destroyed his home on June 20 as they were searching for the teens. 

If the Qassam Brigades were behind the kidnapping, that means that their leader Mohammed Deif - who may have been killed yesterday - was behind the kidnapping.

Once again, we see that the IDF is a far more reliable source of information than biased, agenda-driven journalists who swore up and down that Hamas had nothing to do with the murders.

 

donderdag 21 augustus 2014

De proportionaliteit van de media over de Gaza oorlog (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/21/de-proportionaliteit-van-de-media-de-gaza-oorlog/  

= IMO Blog =  

Zie ook: De media en de emoties van de Gaza oorlog

Israel verhindert zoals bekend de meeste Palestijnse aanslagen en haalt de meeste raketten uit Gaza boven stedelijk gebied uit de lucht met Iron Dome. Wanneer een aanslag of raketaanval van Hamas wel slaagt zien we echter ook geen close ups van de slachtoffers en rondrennende medewerkers van hulpdiensten met kinderen in hun armen, met toevallig altijd een hoop pers in de buurt zoals we dat van Gaza gewend zijn. Organisaties als Zaka doen hun werk in stilte en ruimen de menselijke resten na een aanslag op zonder persmuskieten in hun nek. Waar de Palestijnen ze zo dichtbij mogelijk laten komen, houdt Israel ze weg, uit piëteit met de overledenen en omdat het in het Jodendom niet gepast wordt geacht om de slachtoffers herkenbaar in beeld te brengen.

In het verlengde hiervan ligt het eeuwige vergelijken van het aantal slachtoffers. Wanneer de Israeli’s 100 Palestijnen hebben gedood, en de Palestijnen tien Israeli’s, handelt Israel disproportioneel, aldus de redenering van veel mensen, inclusief commentatoren die beter zouden moeten weten. Zo bekeken zijn ook veel bombardementen van de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog disproportioneel, en veel NAVO acties, en wellicht alle operaties van reguliere legers in zogenaamde asymmetrische oorlogen. Reguliere legers hebben nou eenmaal doorgaans meer slagkracht dan rebellengroepen en terroristen, en willen die ook ten volle inzetten, om de terroristen (die het in tegenstelling tot gewone legers vaak op burgers hebben voorzien en tactieken gebruiken die heel heftige gevolgen kunnen hebben), zo snel mogelijk uit te schakelen.

Disproportionaliteit gaat dan ook helemaal niet om aantallen doden aan beide kanten, maar om de verhouding tussen het te verwachten militaire voordeel van een bepaalde aanval tegenover de te verwachten schade aan burgerdoelen en burgerdoden. Dat is natuurlijk lastig te bepalen, en daarom ben ik van mening dat het voor buitenstaanders bijna niet uit te maken is of een bepaalde operatie proportioneel was. Daarvoor moeten we om te beginnen weten wat Israels beoogde militaire doel was, en of dat ook is behaald, en zo nee, of dat wel te verwachten was, en of dat opweegt tegen de doden en schade en dan ook nog eens of die doden en schade te verwachten waren. Wanneer Israel inwoners dagen van te voren waarschuwt een bepaalde wijk te verlaten en zij doen dat niet omdat Hamas ze niet laat gaan, of omdat Hamas mensen heeft gewaarschuwd vooral niet naar het Israelische leger te luisteren, kun je dan van Israel verwachten dat het maar helemaal afziet van bombardementen in die wijk, ook als daar voor haar een groot militair voordeel (vernietigen van tunnels die naar Israel lopen, opblazen wapendepots, soldaten op de grond ondersteunen) mee kan worden behaald? Maar dit soort vragen worden in de media zelden gesteld.

In de Volkskrant zag ik tussen de inmiddels waarschijnlijk honderden artikelen over het conflict, over ‘vooral vrouwen en kinderen’ die werden gedood, hoe men steeds weer op de vlucht moet en niks te eten of drinken heeft, kapotgeschoten huizen etc. etc., welgeteld één artikel over deze kwestie, en daarin werd ook niet echt diep op de dilemma’s ingegaan en nogal makkelijk beweerd dat een aantal Israelische bombardementen disproportioneel was omdat burgerdoden te verwachten waren. Gezien nieuwe onthullingen over mega Hamas aanslagen die men heeft verijdeld door de tunnels onklaar te maken, denk ik dat dit artikel niet veel waarde meer heeft. Het NRC heb ik iets minder goed gevolgd, dus misschien dat lezers die een dergelijk artikel hebben gezien, waarin zorgvuldig de verschillende kanten en dilemma’s werden gewogen, dat even kunnen melden?

Het ranzige doden vergelijken geeft bovendien de indruk dat het ‘eerlijker’ zou zijn als ook Hamas wat meer slachtoffers zou maken. De redenen voor het verschil in doden wordt volledig genegeerd. Israel doet er alles aan haar burgers te beschermen en stelt haar soldaten bloot aan het gevaar. Zo hoort dat in een oorlog. En dus vielen er onder de soldaten 64 doden, en onder de burgers 3. Hamas doet niks voor de eigen burgers. Daar wordt vaak tegenin gebracht dat ze nou eenmaal niet de middelen hebben van het rijke Israel, maar vergeten wordt dat Gaza het hoogste percentage hulp krijgt van alle derde wereldlanden en Hamas vele miljoenen heeft geïnvesteerd in haar tunnels en raketten, in plaats van huizen en schuilkelders voor haar burgers.

Ik las gisteren dat de VS Israel jarenlang onder druk heeft gezet om ook cement toe te laten in Gaza, ondanks bezwaren dat dit in handen van Hamas zou komen. Hamas kreeg dus zijn cement, en bouwde er tientallen tunnels van, met vele in- en uitgangen, zijwegen, ondergrondse bunkers etc. De burgers werd geen enkele bescherming geboden, integendeel, Hamas vertelde ze de waarschuwingen van Israel te negeren en gebruikte burgerdoelen als huizen, moskeeën, ziekenhuizen en VN scholen voor militaire doeleinden. Zie voor een uitgebreid overzicht van de schendingen van het oorlogsrecht ook dit artikel. Ook dit alles kreeg nauwelijks aandacht in de media, en het bleef vaak bij korte zinnetjes dat ‘Israel Hamas ervan beschuldigde dat…’ maar dat Palestijnse bronnen dat tegenspraken. Dat heet dan evenwichtige berichtgeving.

Journalisten kiezen steeds meer de kant van de underdog en klagen de macht aan, zo schrijft ook Martin Sommer:

Wij zijn niet meer links, wel betrokken. Die betrokkenheid keert zich tegenwoordig tegen de macht in het algemeen, de top of ‘de rijken’. ‘Bent u een schurk’, wierp Sven Kockelman in zijn tv-programma ooit als eerste vraag op. Macht deugt niet, autoriteiten zijn slecht en wij journalisten kiezen vanzelf de kant van de gedupeerden. In de internationale variant concentreert de betrokken journalistiek zich op de mensenrechten. Daar kan niemand tegen zijn, die gelden immers altijd en overal.

Dat is tegelijk prachtig en comfortabel, want zo blijf je weg bij de nare keuzen die nu eenmaal bij macht en politiek horen. Elke politieke beslissing brengt gedupeerden met zich mee, daar is het politiek voor. Je ziet het aan het journalistieke onbehagen met Amerika – Amerika blijft verdachte nummer een omdat het overal macht ontplooit. Tegelijk moeten de Amerikanen overal ter wereld ingrijpen uit hoofde van de mensenrechten. Een onmogelijke combinatie. Israël op zijn beurt is te machtig en misdraagt zich mensenrechtelijk. Maar wees eerlijk, je moet er toch niet aan denken dat de macht tussen Israël en Hamas gelijk verdeeld zou zijn. Dat zou pas een verschrikkelijke oorlog opleveren.

Maar de wereld kan inderdaad niet zonder macht, en machtige landen zijn ook nodig om de schurken te bestrijden. Machtig of sterk zijn bepaalt niet of je gelijk hebt, en hoewel er wat voor te zeggen is dat je van de machtigen en de sterken meer mag verwachten op het gebied van moraal en mensenrechten, zit daar wel een grens aan. Je moet er niet aan denken dat de nazi’s hadden gewonnen omdat de geallieerden zich aan het (huidige) oorlogsrecht hadden gehouden en besloten van de meeste bombardementen af te zien omdat de kans op onschuldige slachtoffers te groot was. Ja, men had soms wellicht andere keuzes kunnen maken, maar om dat te kunnen beoordelen moet je je in de militaire geschiedenis van WOII verdiepen en in de situatie van toen inleven. (Overigens stammen de meeste bepalingen van het oorlogsrecht van ná WOII.)

Zonder een militair deskundige die het Israelische leger van binnenuit kent te raadplegen is het onmogelijk te weten of Israel disproportioneel handelde. Het is absurd te denken dat je het recente Gaza conflict goed kunt begrijpen door met name met Palestijnse bronnen, de VN en mensenrechtenorganisaties te spreken. Israelische deskundigen en commentatoren werden volledig genegeerd (een enkel interview met Martin van Creeveld uitgezonderd), behalve natuurlijk de bekende zeer kritische mensen als Gideon Levy, die alles wat Israel doet per definitie fout vinden. Dat is geen serieuze en objectieve journalistiek. Dat is op zijn best gemakzuchtig, meegaan met  de stroom die sensatie en persoonlijk en emo en dichtbij wil, waarbij de eigen professionaliteit opzij wordt gezet. De gevolgen zijn ernstig en hebben vooral Joden de afgelopen maand kunnen ervaren.

Ratna Pelle

 

De media en de emoties van de Gaza oorlog (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2014/08/21/de-media-en-de-emoties-van-de-gaza-oorlog/  

= IMO Blog =  

Na de Volkskrant gaf afgelopen zaterdag ook de ombudsman van NRC Handelsblad zijn visie op de berichtgeving over de recente Gaza oorlog. Heel verrassend zegt hij dat men klachten van beide kanten heeft gekregen, en zij het minder expliciet dan bij de Volkskrant, de boodschap lijkt ook hier dat men het blijkbaar wel goed deed gezien de kritiek van beide kanten. Hij roemt het ‘palet’ aan visies op de opiniepagina’s en gaat in op kritiek die men kreeg over het plaatsen van het artikel van David Suurland over islamitisch antisemitisme. Dat stuk was een verademing en het is een enorme verbetering dat zoiets mogelijk is geworden in het soms toch wel erg politiek correcte NRC. Uiteraard maakte de NRC ook ruimte voor kritiek. Het artikel lag overigens al op de plank voor de Gaza oorlog begon en was geschreven n.a.v. een reeks antisemitische incidenten (o.a. in België) in de periode ervoor.

De ombudsman wijst op de ‘frappante’ omslag in de publieke opinie wat betreft Israel en verwijst daarbij naar Abraham de Swaans essay over het ‘anti-Israelisch enthousiasme’ dat spreekt over de ‘gretige, bijna opgeluchte kritiek op Israel’. Het zou een goed idee zijn als de krant daar nog eens wat dieper op in gaat, en dan vooral ook het eigen aandeel daarin niet schuwt. Wanneer je continu focust op de slachtoffers, en onschuldige Palestijnen laat zien die gewond zijn, familie verliezen, vluchten, bang zijn, geen eten hebben, nog eens vluchten, hun huis kwijt raken en zelfs in VN gebouwen niet veilig blijken, dan roept dat woede en weerzin op tegen de dader van dit alles, ofwel de partij die hiervan altijd automatisch de schuld krijgt, namelijk Israel. Vooral wanneer deze zaken niet duidelijk in een bredere context worden gezet en het eigen aandeel van Hamas wordt benoemd. Martin Sommer verwoordde het prachtig in een column in de Volkskrant van zaterdag:

Maar eer en geweten is niet genoeg. Er is ook nog wat de oprechte verslaggeving losmaakt. En het valt lastig te ontkennen dat reportage na reportage uit Gaza alleen maar één effect heeft: wat Israël daar aanricht is schandelijk en de Palestijnen zijn machteloze slachtoffers. Dat heeft om te beginnen te maken met journalistiek genre. Tegenwoordig willen we erbij zijn, we willen gewone mensen zien en we willen drama. De dominantie van de reportage, ook in de krant, is een direct gevolg van de overmacht van de televisie.

Deze week kwamen er omgeschoten minaretten voorbij in het Journaal en een Palestijn die ontkende dat er tunnels onder lagen. In de krant las ik hoe een man in de bomkrater van zijn huis stond, en zei: ‘Dit is onze holocaust.’ De suggestie is van een onbewimpelde blik op de werkelijkheid. Dat is uiteraard niet zo, maar tegenspraak ontbreekt, net als diepte, achtergrond en context. Hetzelfde geldt voor dat andere overschatte genre waarin slachtoffers hun leed kunnen uitschreeuwen: het interview. Het is allemaal heel erg, maar wat precies de informatieve waarde is, blijft onduidelijk.

Vorige week ging het in Nieuwsuur weer over die Palestijnse jongetjes op het strand die per vergissing werden gedood bij een raketaanval. Ook in een artikel in het NRC van een paar dagen geleden komt dat incident uitgebreid ter sprake, in een artikel over de trauma’s die Palestijnse kinderen krijgen van het geweld. Het is een indringend artikel, dat het leed van Gaza je huiskamer in brengt.

„Die ochtend lag hij nog in mijn bed te slapen”, zegt Ramez Bakr (43), de vader van Mohammed. Hij zit in zijn huiskamer, een sigaret in de ene hand en een bidketting in de andere. Af en toe lopen familieleden en buren binnen om hun medeleven te tonen met het verlies van zijn zoon. „Zelfs als ik mijn werk en al mijn boten zou kwijtraken, zou dat nooit het verlies van Mohammed evenaren.”

„Mijn kinderen waren nooit bang tijdens de oorlog”, zegt Ramez. „Maar sinds de dood van Mohammed vliegen ze schreeuwend op als er een explosie is. ’s Nachts kunnen ze niet slapen. De jongste kruipt dicht tegen me aan.”

We willen erbij zijn, zegt Sommer, maar wil ik er wel bij zijn? Ik wil eigenlijk vooral weten hoe het zit. Waarom werden die kinderen daar getroffen? Wat ging er mis? En misschien ook: wat dacht de piloot die de bommen afwierp? Was er een Hamas doel vlak in de buurt? Was Israel zojuist beschoten van vlakbij dat strand? Kon hij de kinderen zien? Wat voor bommen of raketten waren het? Hoe gaat het Israelische leger te werk, wat doet men om dergelijke vergissingen te voorkomen? En wat doen andere legers, bijvoorbeeld NAVO landen, om burgerdoden te voorkomen?

In het artikel in NRC, net als in de reportage op Nieuwsuur en alle andere reportages en artikelen die we over Gaza voorbij zagen komen, worden deze vragen niet beantwoord. De soldaten die al die ellende ogenschijnlijk aanrichten, krijgen geen gezicht. Men volgt vaak blindelings wat ‘bronnen in Gaza’ zeggen, te weten Hamas, dat ieder doel een burgerdoel noemt en iedere dode en burgerdode. Zelden wordt bij Israel om wederhoor gevraagd, of bij onafhankelijke pro-Israel bronnen (het leger doet begrijpelijkerwijze geen uitspraken die van strategische waarde kunnen zijn) gecheckt of een doelwit misschien iets minder onschuldig en burgerlijk is dan de Hamaswoordvoerders en niet zo onafhankelijke bronnen in Gaza vermelden.

Emo-verhalen en straatinterviews

Ik wordt om eerlijk te zijn niet goed van al die emo-verhalen op TV, en dan bedoel ik niet in de eerste plaats de kinderen in de Gaza oorlog, maar al die persoonlijke verhalen over huwelijksverdriet, ziektes en allerlei persoonlijke problemen van mensen. Ik hoef dat allemaal niet te weten. Liever zet ik een informatief programma op over hoe die ziektes dan werken, wat er in je lichaam gebeurt, wat je daaraan kunt doen en hoe de geneeskunde steeds betere behandelmethodes en geneesmiddelen ontwikkelt. Maar die zijn er steeds minder.

Een paar jaar geleden was het meen ik, dat het zogenaamde straatinterview werd geïntroduceerd in het journaal. Afgekeken van Vijf in het Land en Man Bijt Hond en dergelijke, kon het serieuze journaal niet achterblijven. ‘Wat vind u daar nu van, dat het al een hele week regent?’ ‘Nou, we hadden natuurlijk liever zon gehad, we staan hier al een week in de regen en de kinderen vervelen zich en de tent drijft weg, dus ja, dat is niet zo leuk’. ‘Wat vind u daarvan, dat de trein vandaag niet rijdt?’ ‘Ja, niet leuk he, ik ben nu al vanaf negen uur vanmorgen onderweg en ik ben nog niet thuis, maar ja, wat doe je eraan he’. Geen reportage op het journaal schijnt meer zonder te kunnen. Het straatinterview moet nieuws sprekender en minder droog maken, het is de saus op de zware verhalen over hulpeloze mensen, uit Gaza of in de bergen in Irak, of na een aardbeving in een arm land ver hier vandaan, die al bijna niks hadden en dat nu ook nog zijn verloren. Zelden wordt je er wijzer van en leer je wat over de achtergronden van bepaalde conflicten, brandhaarden of problemen dichterbij huis.

Kranten geven dan nog iets meer achtergrond, maar ook daar wordt dat steeds meer verdrongen door de vele reportages en interviews die vooral de persoonlijke kant tonen en je emotioneel moeten raken. Het gevolg is een vervlakking en versimpeling in de waarneming van de wereld om ons heen. Deze lijkt vooral nog te bestaan uit een hoop zielige en onschuldige slachtoffers van allerlei ellende en rampen, gemene daders en schurken, en hulporganisaties die hun best doen maar niet echt veel uit kunnen halen.

Dit is een trend van de laatste tien, misschien 15 jaar die zeker in het nadeel van Israel werkt. Het ziet er nou eenmaal minder triest en wanhopig uit in Sderot of Ashkelon, hoewel de kinderen daar ook wakker liggen en dicht tegen hun moeder aan kruipen en soms posttraumatische stress symptomen ontwikkelen. Ook in Sderot en dorpen in de buurt is een hele generatie opgegroeid die is getekend voor het leven door de voortdurende angst voor raketten, die is opgegroeid met het idee dat je continu alert moet zijn en er belagers zijn die je willen doden.

Zie ook: De proportionaliteit van de media over de Gaza oorlog

Ratna Pelle