vrijdag 7 juni 2013

Voorwaarden Abbas zijn obstakels voor vrede (IMO)

 
Kerry-Abbas-meeting
 
 

= IMO Blog =

No one loses more than the Palestinians if US Secretary of State John Kerry's efforts to restart peace talks fail, the PLO's top negotiator said Tuesday.
"The failure of Kerry's peace plan is not an option. Everyone who believes in two states should help Kerry to succeed," Saeb Erekat told reporters in the West Bank a day after Kerry issued a stark warning to Israel and the Palestinians to resume long-stalled talks.

Aldus een bericht van het Palestijnse Ma'an News. Ook in Nederlandse media wordt benadrukt dat de Palestijnen het meeste belang hebben bij vrede. Zij lijden immers het meeste onder de status quo en hebben het meest te winnen bij een vredesakkoord en een eigen onafhankelijke staat. Zou je zeggen. Maar ze handelen er niet naar.

Sympathisanten van de Palestijnen benadrukken dat vrede met 'waardigheid' en 'rechtvaardigheid' gepaard moet gaan, en je niet van de Palestijnen kunt verwachten dat ze met de kruimels die Israel voor ze achterlaat genoegen zullen nemen. Dat mag zo zijn, maar Israel heeft al vaker meer dan kruimels of gatenkaas aangeboden, zoals een aaneengesloten staat in circa 95-98% van de Westbank en de Gazastrook, met een gedeeltelijke landruil en een vorm van deling of gemeenschappelijk beheer in Jeruzalem. De Palestijnen zeiden 'nee'.

Inmiddels zijn we zover dat de internationale gemeenschap en zelfs de VS meegaan in de Palestijnse taktiek dat Israel aan allerlei voorwaarden vooraf moet voldoen voordat er gepraat kan worden. Vroeger was Israel de partij die voorwaarden stelde, en niet met de PLO wilde praten zolang zij Israel niet erkende en het geweld niet afzwoer. Dat is op papier gebeurd, al is het PLO handvest nooit eenduidig aangepast en handelen de PLO en Fatah vaak in tegenspraak met deze toezeggingen. Israel zeurt daar echter allang niet meer over, en hanteert het principe dat er gewoon gepraat moet worden en beide partijen hun problemen en wensen dan op tafel kunnen leggen.

Geen punt meer

Ook is er een tijd geweest dat Israel de onderhandelingen afbrak, of überhaupt niet wilde praten, vanwege Palestijnse aanslagen in Israel. Ook al werden die pro-forma meestal afgekeurd, Arafat rechtvaardigde ze vaak voor een Arabisch publiek, en ook Abbas veroordeelde ze vooral pro-forma en niet omdat hij principieel tegen dergelijk geweld is. Ook daar hoor je Israel niet meer over, omdat er bijna geen aanslagen meer lukken natuurlijk, en er nu redelijk wordt samengewerkt tussen de Israelische en Palestijnse veiligheidsdiensten. Maar ook omdat je zo in feite de extremisten in de kaart speelt.

Israel maakt echter ook geen punt meer van het feit dat de Palestijnen Israel niet echt erkennen (PA en Fatah leiders hebben zich vaker tegen het principe van twee staten voor twee volken uitgesproken) en dat in Palestijnse media de meest walgelijke dingen over Joden en Israel worden beweerd. De Israelische voorwaarden van indertijd konden bij weldenkende mensen in het Westen op felle kritiek rekenen. De een z'n terrorist is de ander z'n vrijheidsstrijder, zo hoorde je vaker, waarbij voor het gemak het verschil tussen het doelbewust doden van burgers met als doel om van heel Israel een Arabische staat te maken, over een kam werd geschoren met ons verzet tijdens WOII.

Ook veel gehoord was de vergelijking met Menachem Begin, die leider was van de radikale Irgun beweging die in de jaren voor Israels stichting aanslagen op Palestijnse en Britse doelen pleegde. Dit waren doorgaans wraakacties voor Palestijnse aanslagen, en beide kanten maakten vaak geen onderscheid tussen strijders en burgers. Het belangrijkste onderscheid met Arafat is natuurlijk dat er tientallen jaren zaten tussen Begins premierschap en zijn, zo je wilt, terroristische verleden, terwijl Arafat tot het einde aanslagen in Israel heeft gesteund en mede gefinancierd.

Taart opsnoepen

Dezelfde mensen die indertijd verbolgen waren over Israels 'arrogante houding' tegenover de Palestijnen, vinden het geen enkel probleem dat de Palestijnen voorwaarden stellen aan Israel. Dit is echter betrekkelijk recent, en in feite pas begonnen in 2009. Onder invloed van de VS en de internationale gemeenschap, die de nederzettingenbouw tot grootste obstakel voor vrede hadden gebombardeerd, eiste Abbas een volledige bouwstop voordat er onderhandeld kon worden. De idee daarachter was dat onderhandelen weinig zin heeft als ondertussen de taart waarover je onderhandelt opgesnoept wordt.

Daar zit wat in, maar Israel meende dat het niet zomaar alle bouwactiviteiten kan staken voor in totaal bijna een half miljoen mensen. Jonge stellen wachten jaren op woningen, oude woningen moeten vervangen, voorzieningen aangepast of uitgebreid, en al lopende projecten kun je niet zomaar afbreken. Zit ook wat in, en dus werd een compromis gevonden: een bouwstop met uitsluiting van de projecten waar al met de bouwfase was gestart, en met uitzondering van Jeruzalem, voor de duur van negen maanden. In die tijd zouden beide partijen het eens kunnen worden over de grenzen, waarmee het probleem waar Israel nog mag bouwen zou zijn opgelost.

Maar zo liep het niet, want Abbas ging dit niet ver genoeg, en pas op het laatst werd er onder grote druk van de VS even gepraat. Abbas stelde direct de eis dat de bouwstop zou worden verlengd, en uitgebreid met Jeruzalem. Israel weigerde, en de onderhandelingen werden afgebroken. Sindsdien is de Palestijnse eis van een volledige bouwstop inclusief geheel Oost Jeruzalem (waarvan diverse wijken voor 1948 Joods of gemengd waren) blijven staan. Andere voorstellen, zoals dat Israel in bepaalde blokken – die volgens bijna alle serieuze vredesvoorstellen geruild zouden worden tegen land elders in Israel – wel mag blijven bouwen, werden door de Palestijnen afgewezen.

Basis voor onderhandelingen

Maar daar bleef het niet bij. De eis van een volledige bouwstop is aangevuld met de eis dat Israel diverse Palestijnse gevangenen vrijlaat, de eis dat Israel van tevoren de pre-1967 wapenstilstandslijnen als basis voor de onderhandelingen erkent, de eis dat Jeruzalem de Palestijnse hoofdstad zal worden etc. In feite moet Israel alle Palestijnse eisen van tevoren erkennen, waarna dan nog slechts over de details hoeft te worden gepraat. Zo werken serieuze onderhandelingen tussen gelijkwaardige partijen natuurlijk niet. Ik heb eerder betoogd dat ik het geen slecht idee zou vinden wanneer beide partijen van tevoren het principe van twee staten voor twee volken zouden onderschrijven, en daarmee erkennen dat beide volken legitieme rechten in het gebied hebben en hier religieus en historisch mee verbonden zijn. Ook zouden beide partijen kunnen erkennen dat men de ander veel leed heeft berokkend. Dat zou een basis kunnen zijn voor het voeren van onderhandelingen in goed vertrouwen.

Abbas heeft naar verluid een lijst van gevangenen opgesteld die Israel moet vrijlaten voordat hij wil gaan praten. Minister Kerry heeft die aan Israel overhandigd, en Israel verzocht hier serieus naar te kijken. Op de lijst staan bijna allemaal mensen die zijn veroordeeld voor dodelijke aanslagen uit de tijd van voor de Oslo Akkoorden. Nabestaanden van de slachtoffers hebben reeds laten weten fel tegen de vrijlating van de moordenaars van hun dierbaren te zijn. Ik zou mij kunnen voorstellen dat de vrijlating van gevangenen onderdeel is van een vredesverdrag, of dat Israel nadat in de vredesbesprekingen vooruitgang is geboekt, gevangenen vrijlaat als gebaar van goede wil en vertrouwen. Dit zou dan gepaard kunnen gaan met een Palestijns gebaar. Israel heeft in het verleden vaker gevangenen vrij gelaten als gebaar van goede wil, de laatste keer onder Olmert in 2008.

Het Israelische publiek is echter cynisch geworden na alle golven van geweld, die vaak volgden op Israelische concessies en terugtrekkingen, en na het telkens mislukken van vredesonderhandelingen. Men ziet het nut van concessies niet meer in. De kolonisten varen daar wel bij, want zolang het publiek niet in vrede gelooft is de motivatie de confrontatie met hun aan te gaan niet erg groot.

Kerry on

Sinds Kerry druk doende is de partijen weer bij elkaar te krijgen, voert Abbas de druk geleidelijk op, evenals de retoriek tegen Israel. Zo heeft hij inmiddels gedreigd de Palestijnse Autoriteit op te heffen als de besprekingen niet voor 20 juni gestart zijn. Israel moet dan wel voor die tijd alle 120 gevangenen van zijn lijst hebben vrijgelaten (zie hier enkele voorbeelden van wie dit zijn) en natuurlijk een bevriezing van de nederzettingenbouw hebben aangekondigd. Ondertussen beschuldigt hij Israel ervan dat het de Al Aqsa Moskee wil vernietigen (een oud verwijt, waarmee in het verleden succesvol Palestijnse massa's tegen de Joden in het land werden opgezet door de Grootmufti) en dat het een religieuze oorlog uitlokt met de vieringen in het kader van de jaarlijkse Jeruzalem Dag:

The Palestinian Ministry of Foreign Affairs said that the organization of the festival called "Lights" in the vicinity of the Al-Aqsa Mosque and the old city tomorrow is "an explicit call to a religious war in the region as a whole."

Deze man wordt door het Westen alom als gematigd afgeschilderd. Vaak wordt Israel gewaarschuwd dat wanneer Abbas vertrekt, er niet snel weer zo'n fijne en gematigde Palestijnse vredespartner zal opstaan. Dus of het die buitenkans maar even snel met beide handen wil vastgrijpen, voor het te laat is. Ondertussen uit Kerry de bekende holle frasen om het Joods-Amerikaanse publiek over de streep te trekken:

"Let's be clear: If we do not succeed now – and I know I'm raising those stakes – but if we do not succeed now, we may not get another chance. So we can't let the disappointments of the past hold the future prisoner."

"I fully recognize the challenges and predicament in which Israel finds itself, but I also firmly believe this is a hopeful time if we choose to make it so. This can actually be a time for possibility, a time for promise," Kerry said.

Omstandig legt hij vervolgens uit wat de voordelen voor Israel zijn van vrede, voor het geval daar nog iemand aan zou twijfelen. Maar dat is het probleem uiteraard niet. Er zijn weinig mensen die tegen vrede zouden zijn, zolang vrede inhoudt wat Kerry eronder verstaat: een tweestatenoplossing, waarbij beide partijen in goed vertrouwen een compromis bereiken over alle lastige onderwerpen, elkaar wat gunnen, zich redelijk opstellen, en vervolgens de strijdbijl begraven om zich te richten op economische samenwerking, samenwerking op toeristisch gebied, op het gebied van waterzuivering en milieu, en wat al niet meer. En zij leefden nog lang en gelukkig.

Gepassioneerd pleidooi voor vrede

Het probleem is zoals gezegd dat weinig Israeli's nog geloven dat vrede mogelijk is met dit Palestijnse leiderschap. Men gelooft niet dat welke redelijke concessie dan ook Abbas over de streep zal trekken. Men gelooft niet dat die 120 gevangenen het verschil zullen maken, of een nederzettingenstop, en zal worden beantwoord met de erkenning van Israel als Joodse staat, of de erkenning dat niet alle nakomelingen van de vluchtelingen terug kunnen, of een einde aan het vereren van terroristen als helden.

Als vrede niet verkrijgbaar is, maakt het niet uit hoe hoog de prijs is die je ervoor biedt, het is immers niet voorhanden. Een hoge prijs zal je vooral kwetsbaarder maken omdat je hebt laten zien hoeveel je ervoor over hebt. Tot nu toe lijken de Palestijnen dat spel goed te beheersen: alles wat Israel ooit geboden heeft geldt als uitgangspunt wat van tevoren al binnen gehaald is, voordat de echte onderhandelingen van start kunnen gaan. Netanyahu weigert dit spel mee te spelen en houdt zich dan ook op de vlakte. Hij herhaalt slechts te willen onderhandelen zonder voorwaarden vooraf. Ik ben geen fan van Netanyahu, ik had liever Livni gezien, of Yacimowich, of Lapid, als premier, maar dit spel lijkt hij wel door te hebben. Nu het Westen nog.

Pas wanneer Kerry zich gepassioneerd tot de Palestijnen richt met zijn pleidooi voor vrede, pas wanneer het Palestijnse leiderschap de druk voelt, en pas wanneer er in het Westen wat minder rooskleurig naar Abbas en de PA top wordt gekeken, maakt vrede misschien een kans. En dan kan van Israel gevraagd worden hier – ook – een hoge prijs voor te betalen.

Ratna Pelle

 

Hella Hartman als Joodse koloniste in Ariel (IPI)

 
Het-Gesprek_Hella-Hartman
 
 

Hella Hartman in NCRV's Het Gesprek: "We helpen de Arabieren omhoog"

- Door Tjalling. -

Bijna 30 jaar geleden ging de Nederlandse kunstenares Hella Hartman vol idealen naar Israël. Intussen woont ze in Ariel. Frénk van der Linden, specialist in het interviewen, ging aan de vooravond van het bezoek van minister Timmermans aan het Midden Oosten bij Hella op bezoek en had een gesprek met haar, dat op 28 mei in het reportage- en opinieprogramma 'Altijd Wat' van de NCRV werd uitgezonden.

Tijdens dit gesprek werd er openhartig met elkaar van gedachten gewisseld. Toch was men het over en weer bijna nooit met elkaar eens. De achtergronden lagen daarvoor te ver uit elkaar, wat duidelijk bleek uit de vooringenomen manier van vragen. Het standpunt van de interviewer was, dat Ariel bezet gebied is waar niet gebouwd mag worden, en hij wilde weten wat een kunstenares ertoe had gebracht zich in zulk een omstreden plaats te vestigen.

Frénk van der Linden introduceerde de reportage met letterlijk te zeggen: "Jeruzalem, Israël". Opvallend vond ik dat daar niets aan werd toegevoegd. Hierdoor werd mijn motivatie om verder te blijven kijken geprikkeld, want hieruit bleek geen afwijzende houding ten opzichte van Israël. Nog tijdens de introductie vroeg Frénk zich af of het komende bezoek van Frans Timmermans wel nut had na wat zich in de afgelopen decennia allemaal had afgespeeld. Om te weten te komen hoe het daar nu precies zat, zou Timmermans maar het beste een gesprek kunnen voeren met Hella Hartman in Ariel. Daaraan voegde Frénk de opmerking toe, dat Hella zelf ook het probleem belichaamt van wat zich hier afspeelt, en vroeg hij zich af of Hella nu zelf bezetter is geworden. Vanuit die invalshoek werd het gesprek tussen Frénk en Hella dan ook gevoerd.

Het bleek een interview tussen een kritische journalist en een bevlogen bewoonster van Ariel, die ooit linkse politieke idealen had en een scherpe tong. Op verzoek van Frénk had Hella het briefje bij zich wat haar vader onderweg naar het Oosten uit de trein had gegooid. Haar vader is helaas niet teruggekomen. Frénk wilde weten of Hella's voornemen zich in Israël te vestigen gerelateerd was aan haar familiegeschiedenis. Hella bevestigde dat en voegde daaraan toe dat zij als Joodse mensen allen het gevoel hadden dat Israël de enige plek op de wereld was waar alle Joden, die wilden komen, niet alleen welkom, maar ook veilig waren en eindelijk na 3000 jaren dáár zouden blijven. Vanaf dat moment in het gesprek kwamen er twee werelden tegenover elkaar te staan: de vanuit een veilige afstand gevormde redelijk klinkende mening van Frénk tegenover die van Hella, die vanuit een harde realiteit gevormd is. Vanuit de ervaring dat de toenmalige bezetter (Nazi-Duitsland Tj.) het Joodse volk wilde uitroeien kon Hella zichzelf niet als bezetter zien omdat de Joden de Arabieren beslist niet willen uitroeien. Integendeel, Joden willen volgens haar de Arabieren juist omhoog helpen door met hen samen te werken.

Het is niet de bedoeling om het hele vraaggesprek in detail weer te geven, maar één saillant detail wil ik toch nog noemen. Bijna aan het eind van de reportage zegt Hella "Niet alleen door te bouwen, je moet je niet zo op één ding…". Ze werd onderbroken maar het was overduidelijk dat Hella vond dat Frénk de focus teveel op het bouwen in omstreden gebied legde.

Frénk stelde zijn vragen weliswaar vanuit een gematigde maar toch ook iets vooringenomen visie, namelijk dat het bouwen in omstreden gebied de Palestijnen woedend maakt, waardoor het probleem alleen maar erger wordt. Hij ging daarbij wel met belangstelling in op wat Hella antwoordde. Heel belangrijk in dit gesprek was het verschil in opvatting en benadering van het begrip veiligheid. Voor Hella heeft dat een heel andere betekenis dan Frénk. Die kloof valt ook bijna niet te overbruggen, maar het verschil had wel iets beter toegelicht kunnen worden. Joden werden tijdens de Tweede Wereldoorlog uitgeroeid en de omgeving van Israël staat nog steeds heel vijandig tegenover de Joodse staat. Het is niet meer dan logisch dat veiligheid hen voor alles gaat. Heel veel niet-Joodse mensen kunnen zich dit niet goed indenken omdat zijzelf nooit zijn bedreigd met vernietiging. Zij relativeren de noodzaak van veiligheid te gemakkelijk op een manier die Joden zich niet kunnen veroorloven. Bovendien mag bij het gebruiken van de term bezetter nooit voorbijgegaan worden aan wat onder verantwoordelijkheid van de Nazi's is gebeurd.

Aan de andere kant, Hella begrijpt op haar beurt de zorgen die Frénk zich om haar en haar woonplaats maakt ook beslist niet. Ze wuift die te gemakkelijk weg of ontkent alles wat Frénk suggereert om te komen tot een oplossing voor de toekomst. Zij ziet die oplossing overigens wel, namelijk door heel veel geduld te hebben en alles op een heel zacht pitje te zetten komt het volgens haar op den duur wel goed. De vraag die hierbij rijst is dan wel wat Hella hiermee precies bedoelt. Stapje voor stapje verder bouwen en nieuwe nederzettingen stichten? Daarmee zou er misschien meer veiligheid voor Israël komen, maar het Palestijnse probleem wordt daarmee zeker niet opgelost. En uiteindelijk kan dat ook weer ten koste gaan van Israëls veiligheid.

Het was waarschijnlijk niet de bedoeling van het gesprek om te komen tot een oplossing, wel een openhartig luisteren naar elkaar. Dat is er ook van gekomen, waardoor het gesprek tot z'n recht kwam. Wel miste ik bij dit alles een soort van begeleidend of oriënterend 'commentaar'. Het Midden-Oosten conflict is heel gecompliceerd en zeker niet makkelijk op te lossen. Daarom was het beter geweest om in zo'n commentaar aan te geven dat werkelijke oplossingen alleen dan mogelijk zijn wanneer de Arabieren duidelijk verklaren dat zij het bestaan van een Joodse staat accepteren en afzien van hun onmogelijke voorwaarde dat alle Palestijnse vluchtelingen terug zouden moeten keren naar Israël.

Als de Arabische landen, inclusief het beoogde Palestina, werkelijk met die voorwaarden akkoord zullen gaan, dan kan een constructieve vredesoplossing mogelijk zijn die tegelijk ook de mogelijkheid tot samenwerking met zich mee kan brengen. Israël zou dan moeten afzien van verdere bouwplannen op de Westbank, en delen van de Westbank die om veiligheidsreden niet kunnen worden afgestaan, uitruilen tegen andere gebieden die nu nog Israël zijn. Bovendien had ook genoemd moeten worden dat Ariel, zoals is vastgesteld in de Oslo-akkoorden, in de C- gebieden ligt en daarom onder Israëlische militaire en civiele verantwoordelijkheid valt. Ook is in die akkoorden vastgelegd dat de toekomst van Ariel afhankelijk is van de toekomstige bilaterale verdragen tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël. In het gesprek zei Frénk namelijk tegen Hella ella dat in geval van een twee statenoplossing de Joodse inwoners dan Ariel zouden moeten verlaten. Die opmerking was dus te voorbarig, al is de ligging van Ariel zo diep in de Westbank zeker problematisch.


Bronnen

 

donderdag 6 juni 2013

EU wil alleen de militaire tak van Hezbollah op terreurlijst

 
Nederland, als enig EU-land, is van mening dat de gehele Hezbollahbeweging op de lijst moet worden gezet. De VS deed dit al in 1997 en Israel in 1989. Splitsing van de groepering in een militaire en politieke tak zal geen invloed hebben op de bestrijding van terreur. Zo lang een deel van de organisatie (de 'politieke tak') op legale wijze in Europa geld kan blijven inzamelen, zal Hezbollah de middelen houden om terroristische operaties financieel te ondersteunen. 

 

_________________ 

 

EU wil alleen de militaire tak van Hezbollah op terreurlijst

http://www.cidi.nl/eu-wil-alleen-de-militaire-tak-van-hezbollah-op-terreurlijst/

IN ISRAEL / DOOR MIKE DURAND / OP 03/06/2013 OM 10:04 / TAGS: EU, HEZBOLLAH, LIBANON, TERRORISME, VS

De EU zal waarschijnlijk deze week besluiten om 'de militaire tak' van Hezbollah op de Europese terreurlijst te plaatsen. Na jaren van interne verdeeldheid over de status van de terroristische, Libanese Hezbollahbeweging lijkt hierover nu enige consensus in zicht binnen de EU. Het voornaamste bezwaar dat steeds weer wordt opgevoerd, is dat Hezbollah in Libanon een politieke partij is die deel uit maakt van de Libanese regering.

In Amerika staat Hezbollah allang op de terreurlijst. Donderdag 30 mei publiceerde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een rapport over wereldwijde terreur en terreurbewegingen, dat de beslissing voor de EU misschien kan vergemakkelijken. Het rapport concludeert dat de terroristische activiteiten van Hezbollah sinds de jaren '90 over de hele wereld zijn toegenomen. Het concludeert bovendien, net als de Bulgaarse politie, dat Hezbollah verantwoordelijk was voor de bomaanslag op een toeristenbus in Burgas in juli vorig jaar. Vijf Israelische toeristen en hun chauffeur kwamen hierbij om het leven. Maar zelfs na deze aanslag in een Europees land blijven sommige EU-landen aarzelen.

Een officieel besluit om de beweging in de EU als terroristische groep aan te merken, zou het makkelijker maken om de financiering van Hezbollahs activiteiten via de EU aan banden te leggen. Het zou bovendien de status van Hezbollah als Libanese regeringspartij aantasten. Die dreigt Libanon mee te sleuren in de Syrische burgeroorlog, want Hezbollah onderhoudt warme banden met het Syrische regime Assad. Hezbollah-leider Nasrallah zei nog onlangs dat hij Assad zal blijven steunen in zijn strijd tegen de rebellen. Hezbollah levert troepen, vooral specialisten op het gebied van stedelijke oorlogsvoering, en logistieke ondersteuning aan het Syrische regime om de inmiddels drie jaar durende burgeroorlog de kop in te drukken. Vanochtend nog zei Assad op de Syrische staatstelevisie dat het 'regeringsleger' de strijd tegen de rebellen aan het winnen is.

Deze week komt er een werkgroep binnen de EU bijeen om de classificatie voor Hezbollah op de Europese terreurlijst te bespreken. Het Verenigd Koninkrijk lijkt op het moment de grootste lobbyist binnen de EU om Hezbollah, of in ieder geval een gedeelte van deze beweging, op de Europese terreurlijst geplaatst te krijgen. De 26 lidstaten blijven nog steeds verdeeld, maar Duitsland en Frankrijk scharen zich achter het voorstel van het VK om de beweging gedeeltelijk op de lijst te plaatsen, waarmee zij de militaire tak bedoelen.

Nederland, als enig EU-land, is van mening dat de gehele Hezbollahbeweging op de lijst moet worden gezet. De VS deed dit al in 1997 en Israel in 1989. Splitsing van de groepering in een militaire en politieke tak zal geen invloed hebben op de bestrijding van terreur. Zo lang een deel van de organisatie (de 'politieke tak') op legale wijze in Europa geld kan blijven inzamelen, zal Hezbollah de middelen houden om terroristische operaties financieel te ondersteunen.  

Lees ook:

Country reports on terrorism 2012 (Ministerie van Buitenlandse Zaken VS, 30 mei 2013)

 

Jeruzalem lichtfestival volgens Palestijnen "oproep tot religieuze oorlog"

 

In het kader van de pogingen van de VS om de vredesbesprekingen weer op te starten, heeft Abbas Israel er van beschuldigd de Al Aqsa Moskee te vernietigen en een religieuze oorlog uit te lokken. Dit is natuurlijk nergens op gebaseerd en vooral bedoeld om te verdoezelen dat hij zelf helemaal niks te bieden heeft: concessies aan Israel kunnen hem zijn kop kosten, want het Palestijnse publiek hoort nog steeds dagelijks via de media dat Israel niet deugt en het hele land de Palestijnen toebehoort en het een eer is de martelaarsdood te sterven voor Palestina. 

 

RP

--------

 

PA Foreign Affairs ministry calls J'lem light show "explicit call to religious war"

 

The fourth annual Jerusalem Festival of Light starts tonight, and I wish I was in Israel to see it!

Not everyone is happy about this, of course. In fact, according to the Palestinian Foreign Ministry, it is nothing less than Israel's bid to start a regional war.


Al Jazeera (Arabic) reports:

 

Palestinians protested strongly on Tuesday ahead of planned Israeli celebrations in the municipality of Jerusalem scheduled tomorrow in the eastern part of the city to commemorate the occupation of the West Bank in 1967.

The Palestinian Ministry of Foreign Affairs said that the organization of the festival called "Lights" in the vicinity of the Al-Aqsa Mosque and the old city tomorrow is "an explicit call to a religious war in the region as a whole."

The ministry warned, in a press release, the risk of grabbing the Al Aqsa Mosque and dividing it [between Muslims and Jews] temporally and spatially, in the wake of extremist Jewish organizations in Jerusalem yesterday calling to pray at the holy mosque. 

The ministry assigned full responsibility to the Israeli government for the activities practiced by extremists against Islamic places of worship and Christianity, and the Al-Aqsa Mosque in particular.

 

The PA foreign ministry's website is not functional and shows a default Linux test page, so I couldn't verify this with them directly.  (They are also running an outdated version of Apache, if any Israeli hacker is looking for an easy target...)

 

 

Khaybar: nieuwe antisemitische dramaserie op Arabische TV

 

Het is mij en vele anderen al jaren een doorn in het oog dat organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch, die op veel gebieden goed werk verrichten, zo eenzijdig en bevooroordeeld zijn wat betreft Israel-Palestina. Elder of Ziyon is nu een petitie gestart waarin hen wordt verzocht een voorbeeld van rabiate Jodenhaat in de Arabische wereld te veroordelen. De antisemitische propaganda in Arabische media, door politici, deskundigen en geestelijken, is een belangrijke oorzaak voor het voortduren van het conflict. Hoezeer Arabieren onderling in de clinch liggen, de haat voor Joden en Israel is een van de dingen die hen bindt, en daar wordt door Arabische machthebbers dankbaar gebruik van gemaakt. Vind je ook dat AI en HRW niet alleen Israelische wandaden, maar ook misstanden van Arabische zijde moeten veroordelen, teken dan de petitie .

 

RP

----------

 

 

Khaybar screenwriter: "Jewish community based on fraud and deceit" 

 

Al Ahram has another interview with someone involved in the upcoming antisemitic TV series "Khaybar," and as usual the Jew-hatred that the series will exhibit is being displayed in all its ugliness. See below for what you can do about it. 

 

The screenwriter, Yusri Al-Jindi, describes how he means for the miniseries to show the deceit of Jews from the time of Moses until today, concentrating on the interactions between the Jewish community of Khaybar and the early Muslims who ended up massacring them.

Al Jindi says that for thousands of years, Jews have been winning not because of their strength but because of the weakness of others, so they have always been working on the fragmentation and weakening of the Arab societies in all forms, since the era of Mohammed until now.

The writer goes on to say that the Jewish community from the outset has been based on fraud and deceit and foul traits, ideas and styles, from the days of Moses until the present time. The Jews do not want peace in the world, and this has been their approach for three thousand years old; the Jews have not changed since the Old Testament, according to al-Jindi. He continued on that the Jews are known for breaking promises and ignoring agreements, as they are today in the Sinai.

Al-Jindu adds that Jews do not know how to live in a society of peace, and they have been behind every calamity that has ever occurred in the Arab and Islamic world. Unfortunately there are those who consider them peace partners, but this is a lie - the Jews want to exclude all others so that they can live on this earth alone.

Arab projection of their own traits onto Jews (Elder's First Rule of Arab and Islamic Projection) is rarely this obvious.

The Khaybar mini-series is scheduled to air in mid-July - less than six weeks away. This upcoming incitement against the Jewish people that will be seen by perhaps hundreds of millions of Arabs.

While it was condemned by the Middle East Foundation of Peace and Justice, still not a single major "human rights" NGO has condemned this upcoming hatefest on Arab TV.

If NGOs, governments in the EU and others who say they want peace in the Middle East cannot bring themselves to unequivocally condemn this blatant example of Jew-hatred that will be broadcast to so many, how can Israel expect any of them to treat it honestly and fairly?

Indeed, how can Israel be expected to treat these NGOs with any respect when they refuse to condemn even the most vicious examples of Arab and Islamic Jew-hatred? 

 



I just started a Change.Org petition to convince Human Rights Watch and Amnesty International to condemn this mini-series. Please visit and sign, and tell your friends to do it as well. If HRW and Amnesty must be shamed into doing what their own mandates require, so be it.

 

Qanta Ahmed, een onwaarschijnlijke verdediger van Israël

 
Qanta Ahmed. "Ik heb empathie voor beide zijden - maar ik denk dat Israël onfair wordt afgebeeld." Foto door Tomer Applebaum
 

De vele gezichten van Dr Qanta Ahmed, een onwaarschijnlijke verdediger van Israël

Ahmed, een slaapstoornisspecialist, wordt er vaak van beschuldigd een 'zionist in een moslim gedaante' te zijn. En haar critici kregen meer munitie deze week toen ze aankwam in Israël voor haar allereerste bezoek.

Vertaald uit Ha'aretz

Geschreven door Judy Maltz, 31 mei 2013

Dr. Qanta Ahmed tart de meeste bekende stereotypen. Ze is een fervent verdediger van Israël, maar ook een zeer toegewijde moslima. Ze heeft een boek geschreven over sekse-discriminatie in Saoedi-Arabië, maar maakt er een punt van haar eigen armen en benen te bedekken (zij het met modieuze nauwsluitende jeans en een stijlvolle witte blazer, met tenen en nagels gelakt in bijpassende kleur), met inachtneming van de islamitische religieuze wet.

Ze leidt ook een nogal onconventionele levensstijl voor een religieuze moslima, gezien het feit dat ze op de leeftijd van 44 jaar nooit getrouwd is geweest, en ze besteedt een groot deel van haar tijd aan het reizen over de hele wereld. Ze is bekend om haar luidruchtige aanvallen op de politieke islam, maar is nog steeds een welkome gast – voorlopig althans – in landen als Saoedi-Arabië, Pakistan en de Verenigde Arabische Emiraten.

Ze is de dochter van onteigende Pakistaanse moslims, maar heeft de neiging om zich meer te identificeren met onteigende Joden dan met onteigende Palestijnen. Ze geeft toe dat ze zeer geïmponeerd is na elke ontmoeting met Israëli's, maar ze neemt geen blad voor de mond als het gaat over de gevaren van de bezetting. En ze is niet minder woedend om Amerikaanse drone aanvallen op onschuldige burgers in Pakistan dan is ze vanwege radicale islamitische aanslagen op Amerikaanse doelen op 9/11 – en, overigens, ze heeft slachtoffers aan beide kanten behandeld.

Ahmed is hier op haar eerste bezoek aan Israël en is behoorlijk verbaasd over wat ze tot nu toe gezien heeft. Het is een bezoek dat al een paar jaar gepland was, zo vertelt ze in een interview met Ha'aretz, in het huis van enkele van haar goede vrienden in Israël, tijdens een kort intermezzo in haar zeer drukke verblijf van twee weken.

"Ik had ernstige zorgen, want ik reis veel in de islamitische wereld, dus ik wilde ervoor zorgen dat ik alle juiste documenten bij me had toen ik kwam, maar ik was niet van plan om mijn reis hier geheim te houden," zegt de Brits-geboren arts gespecialiseerd in slaapstoornissen. Momenteel woont ze in Manhattan, waar, naast het runnen van een eigen praktijk, ze associate professor in de geneeskunde is aan de State University van New York (Stony Brook). "Ik ben niet bezorgd over mijn veiligheid omdat ik in Israël ben, maar ik ben bezorgd over mijn veiligheid omdat er mensen zijn in deze betwiste gebieden – laten we ze zo noemen – over wie ik openlijk kritisch ben geweest".

Ondanks haar persoonlijke wortels en uitgebreide reizen in de islamitische wereld, vertelt Qanta Ahmed dat ze pas in de afgelopen jaren geïnteresseerd raakte in Israël, als gevolg van een vriendschap die ontstond met een in Zuid Afrika geboren Joods-Amerikaanse filantroop wiens zuster in Ra'anana leeft. Direct ontstond er een "klik". "Uit de mond van een Israëli te horen over Israël is de beste manier om over het land te leren", zegt ze.

Die filantroop is Leslie Sachs, de oprichter en financier van Women's Voices Now, een organisatie die streeft naar het verbeteren van de status van vrouwen in de islamitische wereld door middel van een jaarlijks filmfestival (Ahmed is lid van het bestuur). Zijn zus is Caron Bielski, voorzitster van Beit Issie Shapiro, een belangrijke Israëlische liefdadigheidsinstelling grotendeels geleid door Anglo-Saksen, ten bate van gehandicapten. Caron is ook de vrouw van de voormalige voorzitter van de Jewish Agency en ex-Kadima MK [Knesset lid] Ze'ev Bielski, die onlangs zijn plan hervatte om zich beschikbaar te stellen als burgemeester van Ra'anana, een functie die hij van 1989-2005 heeft vervuld.

"Ik ontmoette Caron door Leslie, en ik raakte helemaal betoverd," vertelt Ahmed. "Ze is nu een van mijn beste vrienden". Omdat ze vaak er van wordt beschuldigd een "zionist in islamitische vermomming" te zijn, wil Qanta Ahmed haar critici laten weten dat, hoewel ze verblijft in het huis van deze Israëli's met zeer goede connecties, haar reis volledig werd betaald uit haar eigen zak en niet door een organisatie of stichting geïnteresseerd om haar te gebruiken voor publieke diplomatie. Noch accepteert ze geld voor haar spreekbeurten geboekt tijdens haar verblijf in het land (inclusief spreekbeurten in Beit Issie Shapiro, de Menachem Begin Heritage Center, Bar-Ilan Universiteit en het Interdisciplinair Centrum, Herzliya).

Deze reis, Ahmed is zich er goed van bewust, kan haar uiteindelijk met meer dan alleen de financiële kosten belasten, maar ze is hiertoe bereid: "Rondreizen in de islamitische wereld kan nu zeker een probleem worden, maar ook voor deze reis, als je niet openlijk Israël veroordeelde of een neutrale mening gaf van Israël, dan werd je beschouwd als pro-Israël en dat veroorzaakte veel problemen", zegt ze. "Dus wie weet? Dingen kunnen heel ongemakkelijk voor mij worden na deze reis, maar ik denk niet dat dat een reden is om niet te komen".

Vooral, voegt ze eraan toe, als niet hier komen kan worden geïnterpreteerd als meedoen aan de boycot tegen Israël, waarvoor zij bijzonder harde woorden heeft: "Eén ding waaraan ik niet bereid om aan mee te doen, is het massa denken – dat omdat Israël een bezetter is en dat omdat de Israëli's niet worden erkend door de helft van de islamitische landen, ik me niet met hen zal inlaten. Ik speel dat spel niet. Ik voel empathie voor beide partijen – maar ik vind dat er een oneerlijk beeld wordt gegeven, een klakkeloze laster van Israël in bijna elke discussie".

Ahmed vervolgt: "Ik heb Joods-Amerikaanse vrienden. De man is Joods van geboorte en zijn vrouw heeft zich bekeerd. Ze weigeren naar Israël te komen, omdat ze niet gelukkig zijn met de situatie. Weet je wat? Ik moest naar Mekka, en ik hou niet van wat er daar gebeurt, maar ik ga er heen. Als je dingen vooruit wil helpen, moet je komen en met elkaar omgaan".

Familie-ervaringen

Ahmed, die al 20 jaar als arts werkt, groeide op in Groot-Brittannië, waar ze afstudeerde aan de Universiteit van Nottingham en tegenwoordig een ere-professoraat aan de School of Public Health aan de Glasgow Caledonian University vervult. In de afgelopen jaren is zij ook begonnen te schrijven, en publiceert regelmatig bijdragen aan de Huffington Post en USA Today over onderwerpen betreffende de Midden-Oosten politiek als ook de volksgezondheid. Na een jaar les geven in de geneeskunde in Saoedi-Arabië, schreef ze haar eerste boek, "In the Land of Invisible Women: A female doctor's journey in the Saudi Kingdom" (Sourcebooks, 2008).

Haar visie op het Israëlisch-Palestijns conflict, zegt ze, is sterk beïnvloed door ervaringen van haar eigen familie.

"Toen India en Pakistan opeens werden gedeeld door partitie [in 1947], werden mijn ouders – die waren kleine kinderen toen – meteen verplaatst omdat ze zich in hindoe-grondgebied bevonden", herinnert Ahmed. "Toen ik in Saoedi-Arabië woonde of reisde naar andere landen in deze regio, was een van de meest hartstochtelijke dingen die ik hoorde dat, als gevolg van Israël, de Palestijnen waren verdreven uit hun huizen en van hun grond".

"Ik weet niet genoeg details over het Israëlisch-Palestijnse conflict of met enige vorm van gezag, maar ik weet wel hoe het was voor mijn ouders om te vertrekken met hun ouders omdat er nieuwe grenzen waren gekomen, en ik heb gezien hoe zij hun leven weer hebben opgebouwd na het migreren. Ik zie ook hoe mensen naar Israël kwamen, sommigen na amper de Holocaust te hebben overleefd, naar een land waar ze niet gewend waren aan het klimaat en waar ze geen familie hadden, en toch zijn ze op de een of andere manier er in geslaagd om deze bijzondere, gecompliceerde natie op te bouwen. Sommige mensen zullen denken dat het een oneerlijke vergelijking is, maar zowel Israël als Pakistan werden gecreëerd om een minderheid te beschermen waarvan de wereldmachten geloofden dat ze werden vervolgd".

Rechtvaardigt dit de Israëlische bezetting? Nee, antwoordt Ahmed, die de bezetting beschrijft als "verschrikkelijke last" zowel voor de Palestijnen en als voor Israël. "Degenen die bezet zijn, zijn niet vrij en niet autonoom, maar de bezetting is ook een last voor Israël om dezelfde redenen als het was voor de VS in Irak – het gaat om enorme kosten, een enorme prijs en enorme risico's".

Toch, geeft Ahmed toe, is ze niet zeker wat het alternatief is: "Ik ben goed bekend met jihadistische ideologie en zelfmoordaanslagen in Pakistan, dus ik weet niet wat je kunt doen afgezien van het bouwen van een muur om het Israëlische grondgebied te beschermen. Hoe kan je afzien van controle als er een virulente jihadistische ideologie bestaat en vele moslim-leiders buiten de regio zeggen dat niet alleen Israël niet erkend kan worden, maar het helemaal niet eens mag bestaan?"

Haar professionele medische werk, zegt ze, heeft ook geholpen bij het vormgeven van haar politieke denkrichting. In de afgelopen jaren, in haar slaapstoorniskliniek, begon ze politieagenten, brandweerlieden en andere personen te behandelen die eerste en tweede responders waren toen de Twin Towers instortten in New York op 11 september 2001. "Het maakte dat ik me nog meer wilde inzetten om een onderscheid te maken tussen de gewelddadige politieke islamistische ideologie en de geweldloze politieke islam enerzijds en anderzijds wat ik zie als mijn geloof, want ik zie het lijden veroorzaakt door deze afwijkende ideologie", legt ze uit.

Ahmed heeft niet alleen kritiek op de radicale islam, maar bekritiseert ook fel haar geadopteerde vaderland vanwege de drone aanvallen op de tribale gebieden van Pakistan. "Ik heb grote gebieden gezien met patiënten die lijden aan PTSS als gevolg van deze aanvallen," vertelt ze, "maar verlaat ik de VS, omdat ze deze barbaarse techniek ongestraft gebruiken? Nee, ik blijf en probeer de mensen te informeren. En trouwens, dat is ook hoe ik me voel over Israël".

Als er één ding is dat bovenal indruk op haar maakte in Israël, zegt Ahmed, is het de mate van religieuze vrijheid en pluralisme genoten in het land. "Eén ding waarover je je niet kan beklagen hier, is het recht je godsdienst te belijden zoals het je goed dunkt," merkt ze op.

Als haar gezegd wordt dat veel Israëli's die uitspraak bijna lachwekkend zouden vinden, gezien de recente strijd over de rechten van vrouwen om op hun manier te bidden bij de Klaagmuur, antwoordt ze: "Ik heb deze argumenten gehoord in de liberale synagogen in Long Island, en ik raakte erg geïntrigeerd. Maar het feit is dat vrouwen bij de muur kunnen bidden. In Saoedi-Arabië, in Mekka, zijn er nu plannen om in te perken waar vrouwen mogen bidden. Amerikaanse Reform Joden die klagen dat ze niet hier officieel worden erkend, nodig ik uit uit om delen van de wereld te bezoeken die ik heb gezien, waar godsdienstvrijheid volledig ontbreekt. Er is geen sprake van enige vergelijking. Het is absoluut niet te vergelijken".

 

woensdag 5 juni 2013

Waarom Abbas zijn nieuwe premier van de Palestijnse regering koos

 

De Palestijnse Autoriteit heeft een nieuwe premier, nadat president Abbas Fayyad de laan uitstuurde. Het is opvallend hoe weinig media aandacht het gedwongen vertrek van Fayyad, een lieveling van het Westen, kreeg. Fayyad bestreed de corruptie binnen de PA en daar waren Abbas en andere hooggeplaatste Fatah figuren niet bepaald blij mee, aldus Toameh.  

But in the end Abbas and Fatah got exactly what they wanted. Not only did they manage to get rid of Fayyad, but the man who has been chosen to replace him will be less problematic than Fayyad.

For Abbas and Fatah, Fayyad, a widely respected economist, posed a real problem and threat. As long as Fayyad was prime minister, it was almost impossible for Abbas and Fatah to lay their hands on hundreds of millions of dollars of international aid.

 

Abbas wordt in Nederlandse media zelden of eigenlijk nooit serieus bekritiseerd. Hij is altijd de welwillende maar machteloze president die voor de onmogelijke taak staat de Israelische bezetting te beëindigen en een soevereine Palestijnse staat op te richten. Over zijn eigen aandeel in het voortduren van het conflict en dus de bezetting, en de lijst van voorwaarden die hij steeds weer stelt voordat er uberhaupt gepraat kan worden, lezen we eigenlijk nooit in de reguliere media.

Yet more important than getting rid of Fayyad was finding an uncharismatic and inexperienced figure who would play the role of the loyal and dutiful servant of Abbas and Fatah leaders.

 

In een democratie zoeken regeringen juist competente leden en worden premiers doorgaans gekozen en hebben dan ook macht. Maar de PA is geen democratie, en Abbas, die in 2005 werd gekozen, lijkt niet van plan spoedig nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Het Westen dringt daar ook niet echt op aan. In diverse Arabische staten benoemen de koningen of presidenten kleurloze ja-knikkers op belangrijke posten, zodat ze niks te vrezen hebben. Dat het voor een goed bestuur veel beter zou zijn om een competent iemand met ervaring op zo'n post te hebben zitten, is niet belangrijk. Niet het belang van het volk, maar dat van de machthebbers geeft immers de doorslag. 

 

RP

-----------

 

Palestinians: Why Abbas Chose This Prime Minister

http://www.gatestoneinstitute.org/3747/rami-hamdallah-appointment

by Khaled Abu Toameh
June 3, 2013 at 5:00 am

As long as Fayyad was prime minister, it was almost impossible for Abbas and Fatah to lay their hands on the hundreds of millions of dollars of international aid. Unlike Fayyad, Hamdallah will serve as the obedient and faithful servant of Abbas, as well as the Fatah and PLO leadership. On the political arena, the appointment will have no impact whatsoever.

The appointment of Palestinian academic Rami Hamdallah as Palestinian Authority Prime Minister is a big victory for Mahmoud Abbas and his Fatah faction.

Hamdallah, who had served as president of An-Najah University since 1998, has been chosen by Abbas to replace Prime Minister Salam Fayyad, who decided to quit in April following years of tensions and disagreements with the Palestinian Authority president and Fatah.

Abbas and Fatah want a weak prime minister who would never pose a threat to their hegemony over the Palestinian issue.

Until last week, many Palestinians were convinced that Abbas would be forced by the US Administration and the Europeans to keep Fayyad in office.

Western donors even threatened to suspend financial aid to the Palestinian Authority if Abbas insisted on removing Fayyad.

But in the end Abbas and Fatah got exactly what they wanted. Not only did they manage to get rid of Fayyad, but the man who has been chosen to replace him will be less problematic than Fayyad.

For Abbas and Fatah, Fayyad, a widely respected economist, posed a real problem and threat. As long as Fayyad was prime minister, it was almost impossible for Abbas and Fatah to lay their hands on hundreds of millions of dollars of international aid.

Fayyad was not only blocking Abbas and Fatah from seizing the funds; he was also beginning to pose a political challenge to them.

Abbas and Fatah leaders in the West Bank suspected that Fayyad had political ambitions, including running one day in a presidential election.

Yet more important than getting rid of Fayyad was finding an uncharismatic and inexperienced figure who would play the role of the loyal and dutiful servant of Abbas and Fatah leaders.

If getting rid of Fayyad was a victory, the appointment of Hamdallah, a "yes man" with no political experience, is even a bigger achievement.

Abbas wanted and finally got a prime minister who will play the same role as the prime ministers of Jordan and other undemocratic Arab countries.

Unlike Fayyad, Hamdallah will now serve as the obedient and faithful servant of Abbas, as well as the Fatah and PLO leadership.

This is exactly what they have wanted -- a powerless prime minister who would rubber-stamp their decisions and plans.

In this regard, Hamdallah will not be different from any official working in Abbas's office. In fact, some Palestinians reacted jokingly to the appointment by saying that a secretary in Abbas's office has more powers than the new prime minister.

On the political arena, the appointment of Hamdallah will have no impact whatsoever.

The PLO is the only party authorized to negotiate with Israel. PLO leaders, including Abbas, never allowed Fayyad to be part of the negotiations with Israel. Of course, they will never permit someone like Hamdallah, who has zero experience in the peace process, to be involved.

The appointment of Hamdallah does not mean anything for the peace process. Moreover, it will not bring about real changes, if any, in the Palestinian Authority's economic and security strategies.

The appointment of Hamdallah shows that Abbas continues to act as if the Palestinian Authority is his private fiefdom. PLO leaders said that Abbas failed to consult with them about the appointment of the new prime minister, the same way he keeps them in the dark about many things, including U.S. Secretary of State John Kerry's efforts to resume the peace process with Israel.

If anything, the appointment of Hamdallah serves to reinforce his status as an unelected dictator whose only goal is to remain in power for as long as possible.

 

dinsdag 4 juni 2013

De grootste anti-zionisten...

 
Het bijschrift zal ironisch bedoeld zijn.

Palestijnse Autoriteit hindert onafhankelijke verslaggeving

 
Niet alleen Palestijnse maar ook Westerse journalisten worden door de Palestijnse Autoriteit onder druk gezet om alleen over de bezetting te schrijven en geen kritische stukken over Abbas of de PA.
 
-------------

 

Palestijnse Autoriteit hindert onafhankelijke verslaggeving

Door: YOCHANAN VISSER EN YA'ACOV SIEPMAN

 

 

 Khaled Abu Toameh.

http://christenenvoorisrael.nl/2013/05/palestijnse-autoriteit-hindert-onafhankelijke-verslaggeving/   

De Palestijnse Autoriteit (PA) voert een intimidatiecampagne tegen journalisten en bloggers die de waarheid bekend durven maken. Hun nieuwste slachtoffer is de Palestijnse verslaggever van The Jerusalem Post, Khaled Abu Toameh.

Het Midden-Oosten wordt rustiger. Nee, zwaarden worden niet tot ploegscharen omgesmeed. Het is niet dat soort rust. In plaats daarvan wordt het geluid van de waarheid langzaam tot zwijgen gebracht. Het gebeurt niet alleen omdat de PA sterker wordt, maar ook omdat het westen zwakker wordt.

Dertig jaar geleden hield de jonge Arabische journalist Khaled Abu Toameh op met werken voor PLO-mediakanalen. Zij stonden verslaggeving van wat Abu Toameh als nieuws zag dat de mensen moesten weten, niet toe. Men zei hem dat hij door Arabisch leiderschap gedicteerde woorden uit hun verband moest nemen en die in verhalen moest verweven. Daarna werden dan die artikelen gepubliceerd onder een kop waar zijn naam bij stond.

Het waren niet zijn woorden, en het was niet het nieuws. Om die reden zocht hij naar kanalen bij westerse media die hem toestonden datgene te schrijven en daarover te spreken, wat de mensen moesten weten.

In die dertig jaar zijn de media in de PA niet opener geworden. Integendeel, het PA-leiderschap is vastberadener geworden op het gebied van mediacensuur. De westerse media – hetzij door fysieke of morele uitputting – laten de PA-mediacensuur voor wat het is, zodat de kernvrijheden van journalistiek worden aangevreten, zowel bij gesproken als geschreven woord.

Onder het Strafreglement van de PA kunnen verdachten van laster gearresteerd worden en tot zes maanden vastzitten voordat zij van misdaad beschuldigd worden. (Dit Strafreglement dateert nog uit de tijd toen Jordanië illegaal de gebieden bezette.)

Arrestaties
Esmat Abdul-Khalik, lector aan de Al Quds universiteit en alleenstaande moeder van twee kinderen, werd in maart gearresteerd. Zij werd in eenzame opsluiting gehouden en haar werd de mogelijkheid van bezoek geweigerd. Waarom? Omdat iemand anders op haar Facebookpagina PA-president Mahmoud Abbas had bekritiseerd door hem een verrader te noemen en te suggereren maar af te treden.

Abdul-Khalik is niet de enige Arabische persoon die pas geleden werd gearresteerd vanwege Facebookactiviteit. Op zijn minst drie anderen werden onlangs opgepakt omdat zij kritiek durfden te leveren op leden van de regering.

In september vorig jaar werd de directeur van Radio Bethlehem 2000, George Canawati, gearresteerd. Op zijn Facebookpagina had hij kritiek geuit aan het adres van de Bethlehemse wethouder voor gezondheidszorg. Vorige maand stelden de Palestijnse rechterlijke en uitvoerende macht vast dat Canawati voor laster berecht zal worden door de politierechtbank van Bethlehem. Deze misdaad kan tot twee jaar gevangenisstraf opleveren. De rechtszaak is pasgeleden verdaagd tot september 2013.

Kort geleden werden bij elkaar negen journalisten gearresteerd. Omdat zij op Facebook corruptie hebben onthuld of kritische opmerkingen over het PA-leiderschap hebben gemaakt. Veel anderen zijn opgeroepen voor ondervraging.

Wanneer op Facebook geplaatste stukken met kritiek op de regering niet aan censuur ontkomen, dan kun je er zeker van zijn dat niemand het risico wil lopen waarheidsgetrouwe mediaverslagen over het onderwerp in te dienen.

Druk op westerse journalisten
Maar net zo schrikaanjagend als de arrestatie van Palestijnse bloggers en journalisten om wat zij op Facebook zetten, is de gestage druk die leidt tot een afname van verslaggeving door westerse journalisten. Zij zijn, zoals je mag veronderstellen, niet zo kwetsbaar voor de onvoorspelbare strafselecties die bedoeld zijn om kritiek op het regerend regiem te onderdrukken.

Daar komt bij dat de gefluisterde discussies in Ramallah over de 'Facebookpolitie' niet op zichzelf staan: westerse journalisten krijgen instructies om hun verslaggeving op 'Israëls bezetting' te richten, en zich te onthouden van bemoeienis met vermeende corruptie door PA-ambtenaren. 'Niets anders dan het eerste is nieuwswaardig, en over niets anders zou gerapporteerd moeten worden.'

Verschillende westerse journalisten zijn gewaarschuwd voor samenwerking met Arabisch sprekende verslaggevers. Met name die verslaggevers die falen zich oppervlakkig met 'te allen tijde alleen bezetting' rapportage bezig te houden.

Op deze manier controleert de PA niet alleen de eigen media kanalen, maar ook de westerse. Al te veel verslaggevers hebben zich neergelegd bij de PA-regels. Zij doen dit liever dan opkomen voor persvrijheid en vrijheid van meninguiting, waardoor ze mogelijk de toegang tot PA-gebieden kwijtraken.

De journalisten die zich goed gedragen en hoofdzakelijk over de bezetting schrijven, worden als beloning toegelaten tot hogere regeringsambtenaren. Hogere PA-regeringsbeambten zeiden tegen de Arabische Israëlische journalist Abu Toameh: "Zelfs de Joden die voor Ha'aretz werken, gedragen zich. Om die reden worden ze beloond met interviews met PA-president Mahmoud Abbas."

Grootschalige intimidatie
Het zijn niet alleen individuele journalisten die geïntimideerd worden: hele nieuwssites op het internet die kritisch zijn richting de PA, zijn geblokkeerd. Uit een verslag van april bleek dat verschillende websites die corruptie binnen PA-gelederen aan de kaak hadden gesteld, geblokkeerd waren. Ook de site van Inlight Press, die naar buiten had gebracht dat de PA telefoongesprekken van tegenstanders van Mahmoud Abbas afgeluisterd had.

Meer nog, in mei begon het Palestinian Journalists Syndicate (Palestijnse belangenvereniging van en voor journalisten, PJS) feitelijk Palestijnse journalisten af te straffen. Waarom? Omdat zij Israëlische collega's ontmoetten tijdens een serie georganiseerde seminars in Europa, en met hen samenwerkten. Het doel van deze seminars was om vrijheid van meningsuiting te bevorderen en de samenwerking te intensiveren.

De PJS is aangesloten bij de PA en wordt door de Fatahpartij van Abbas overheerst. Het kantoor van de president in Ramallah krijgt rechtstreeks alle PJS-verslagen binnen.

Degenen die zich niet aan de eis van het Syndicate houden – dus de PA niet onverdeeld toegewijd zijn en Abbas de lof ontzeggen – worden bedreigd met uitzetting uit het Syndicate. Dit valt samen met een boycot door alle PA-kranten en andere Palestijnse mediakanalen.

Onevenredige kritiek
Er is duidelijk sprake van toenemende intimidatie en pesterij, zowel in aantal als in de breedte. Het is echter ironisch dat dit in dezelfde tijd gebeurt waarin de PA Israël bekritiseert over het heroverwegen van e-mailberichten van hen die Israël willen binnenkomen, om vast te stellen of de reizigers mogelijk een bedreiging voor de veiligheid zijn.

De alom gehoorde klacht over de Israëlische arrestatie en hechtenis van Arabische journalisten brengt zelden naar voren – hoewel onder hen gelegenheidsjournalisten kunnen zitten – dat de reden voor hun hechtenis met de veiligheid te maken heeft. Zij werden niet gearresteerd om de mening die zij uiten, en zeker niet vanwege kritiek op Israëlische regeringsambtenaren.

Per slot van rekening is het niet te vergelijken met het de mond snoeren van Arabische 'waarheidsvertellers', als zou het gaan om een slechte pers voor de Israëlische regering. Daarvoor kun je elke dag van de week een Ha'aretz kopen, of een abonnement nemen op de eindeloze stroom van persberichten die de vele nongouvernementele organisaties laten uitgaan. (Deze ngo's worden door Europese regeringen gefinancierd en staan alle overwegend vijandig tegenover de Joodse staat.)

Onmogelijk werken
Dus na dertig jaar komt Khaled Abu Toameh erachter dat het pad dat hij insloeg, weg van censuur, zichzelf aan het opheffen lijkt te zijn. In plaats van vastberaden doorlopen op het zo gewaardeerde pad van westerse vrijheden van een ongebonden pers en vrijheid van meningsuiting, ziet Abu Toameh dat pad onder zijn voeten wegrotten.

Voor deze zeldzame waarheidsgetrouwe journalist wordt het steeds moeilijker om te rapporteren over de corruptie en het gebrek aan persvrijheden in de PA.
Als gevolg daarvan wordt het rustiger in onze nieuwswereld. Maar het is er daar zeker niet beter op geworden.

Op zijn eigen Facebookpagina plaatste Abu Toameh de volgende stille hartenkreet:
"Een campagne van intimidatie, pesterij, druk, bedreigingen en boycots heeft het voor een Arabische journalist onmogelijk gemaakt in de gebieden onder PA-bestuur te werken."

Dit artikel verscheen eerder op The Algemeiner.

 

Palestijns jongetje gered door transplantatie Joodse nier

 

Het is hoopvol dat ondanks de strijd in dit soort dingen de menselijkheid prevaleert.

“This is one of the most moving contributions to peace. It exploded all prejudices,” Peres told the parents.
“According to Jewish tradition, every person is created in God’s image, and whoever saves a human being serves the essence of Judaism... You have made all of us proud.”
“I hope this case will lead only to peace,” Sarit replied.

Laat dit een voorbeeld zijn voor Joden en Arabieren in de regio.

 

----------- 

Jewish kidney donation saves Palestinian boy

http://www.jpost.com/Health-and-Science/Jewish-kidney-donation-saves-Palestinian-boy-315177

By JUDY SIEGEL-ITZKOVICH

06/02/2013 17:49

Kidney of Israeli boy who suffered brain death saves Palestinian child; Peres: We are proud of your contribution to peace.

 

 

Palestinian boy who got a kidney donation from Jewish boy. Photo: Courtesy Schneider Medical Center 

 

Sarit and Avi Naor, who donated a kidney from their son Noam to a 10-year-old Palestinian boy on dialysis for seven years, received a phone call from President Shimon Peres on Sunday. Noam suffered irreversible lower-brain death after falling from a fourth-story window in his home to the second floor below.

“This is one of the most moving contributions to peace. It exploded all prejudices,” Peres told the parents.

“According to Jewish tradition, every person is created in God’s image, and whoever saves a human being serves the essence of Judaism... You have made all of us proud.”

“I hope this case will lead only to peace,” Sarit replied.

There was no one else suitable to receive the kidney, as no tissue-compatible child recipient was registered and no older person in Israel could have made use of such a small organ, said Israel Transplant.

“It doesn’t matter who gets the kidneys. The most important thing is that more children will not have to continue getting kidney dialysis,” said the parents.

The transplant was performed at Schneider Children’s Medical Center for Israel in Petah Tikva. The recipient, who comes from the Bethlehem area, had undergone dialysis at Jerusalem’s Shaare Zedek Medical Center since he was three. After the transplant, he was in stable condition.

After Noam’s fall, doctors struggled to save his life, but he suffered so much brain damage that they could only declare his lower-brain death.

The Naor family, who are religiously observant, consulted with rabbis, who supported their decision to donate his kidney (the second one could not be used).

Sarit Naor, who said before the funeral that she greatly appreciated Peres and his efforts to bring peace with Israel’s neighbors, declared that she knew she was making the right decision by giving her son’s kidney to the Palestinian boy.

Health Minister Yael German, who heard about the donation, said: “The parents are noble people and an inspiration to all of is. In their most difficult moments, they made a decision that was not simple – to save the life of a Palestinian child. Their donation is a source of pride and an example of humanity and good-heartedness,” German said.

The operation at Schneider was performed by a team headed by Prof. Eitan Mor.

After the surgery, the recipient’s father said he had no words to express his gratitude to the Naor family. After years of waiting for an organ, their son was reborn, he said.

Schneider performs most pediatric organ transplants in the country. Since it was founded, the pediatric hospital has carried out about 400 heart, lung, liver and kidney transplants in babies, children and youths with success rates equal to the best centers abroad.