zaterdag 25 maart 2017

De stemming rond Israel bij SP en D66 (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/03/25/de-stemming-rond-israel-bij-sp-en-d66/

 

= IMO Blog = 

* Vervolg op: De stemming rond Israel bij PvdA en GroenLinks

Het CIDI noteerde het volgende van de SP:

De Palestijnse bevolking heeft recht op een eigen staat met erkende en veilige grenzen, net zo goed als Israël. Nederland erkent de onafhankelijke Palestijnse staat en wijst het bouwen van Israëlische nederzettingen in Palestijnse gebieden af. We wijzen import uit, export naar en directe en indirecte financiële banden met de illegale Israëlische nederzettingen af. Nederland en de EU moeten initiatieven nemen die leiden tot vredesbesprekingen en de uitvoering van de resoluties van de Veiligheidsraad en de VN hierover.

Op internet staat het in iets andere bewoordingen:

De SP is voorstander van een twee-statenoplossing, zoals dit in resoluties van de VN is vastgelegd. Onderhandelingen moeten tot dit resultaat leiden.

Omdat onderhandelingen onder Amerikaanse leiding herhaaldelijk zijn mislukt, is het van belang dat andere spelers, waaronder de EU, hier nu meer het voortouw in nemen.

De SP houdt vast aan uitvoering van eerdere resoluties van de VN en van het internationaal recht. Wanneer partijen zich hier niet aan houden, worden die veroordeeld. Zolang Israël bijvoorbeeld doorgaat met het illegaal bouwen van woningen in bezet Palestijns gebied moeten maatregelen hiertegen genomen worden. Dat kan onder meer door het opschorten van de associatieovereenkomst die Israël belastingvoordeel geeft bij export naar de landen van de EU. De Nederlands-Israëlische betrekkingen moeten niet geïntensiveerd worden zolang Israël doorgaat met het schenden van het internationale recht. De SP veroordeelt de raketaanvallen van Hamas op burgerdoelen.

Vervolgens wordt gelinkt naar een uitgebreid stuk van Harry van Bommel en Anja Meulenbelt, getiteld: ‘Het beloofde land, het beroofde land’. Het voorwoord is van wijlen de radikale antizionist Hajo Meyer, die, zelf overlevende, Israels optreden erger noemde dan dat van de nazi’s. Het is fijn dat de SP voor een tweestatenoplossing is, maar verder is de tekst totaal eenzijdig.

De SP is van mening dat zowel resoluties van de Veiligheidsraad als ‘de VN’ moeten worden uitgevoerd. Ik neem aan dat onder ‘de VN’ de Algemene Vergadering wordt verstaan, en die neemt vanwege het overwicht van het islamitische en niet gebonden blok enkel zeer eenzijdige anti-Israel resoluties aan. Met serieuze vredesonderhandelingen hebben dergelijke resoluties weinig te maken. De VN wordt als uitgangspunt genomen, maar veel kwalijke zaken die de Palestijnen doen zijn nooit door de VN veroordeeld omdat Palestina geen staat is en de VN resoluties over staten gaan. Ook nu men Palestina steeds meer de status van staat geeft, dicht men het niet de bijbehorende verantwoordelijkheid toe en blijft kritiek uit.

De politieke activiteiten, gesteunde of ingediende moties en steun voor andere acties van de SP liggen allemaal in de lijn van bovenstaande teksten: Israel onder druk zetten en de Palestijnen onvoorwaardelijk steunen. Zo pleiten alleen de SP en DENK voor een volledige boycot van Israelische producten nadat het Koenders niet is gelukt in de EU draagvlak te vinden voor het labelen van alle producten uit omstreden gebieden.

Ook is de SP medeorganisator van een protestbijeenkomst in Breda tegen Israels optreden in Gaza in de zomer van 2014. Een van de sprekers is Abou Jahjah, bekend van zijn radikaal antizionistische uitspraken. “De verwende baby Israël is een monster geworden,” zegt hij daar, en de termen ‘etnische zuiveringen’ en ‘fascistisch optreden’, uiteraard door Israël, worden meermalen herhaald. En nadat de NRC het ‘grote schandaal’ onthult van maar liefst 7 Israelische AOW’ers (in Jeruzalem en Westbank), die mogelijk teveel AOW uit Nederland hadden gekregen, vindt de SP het de vraag of minister Asscher wel aan kan blijven.

Lange tijd was voorvechtster voor de Palestijnen Anja Meulenbelt Eerste Kamerlid voor de SP. Zij pleit openlijk tegen Israels bestaansrecht en voor een zogenaamde ‘eenstaatoplossing’ waarbij het nieuwe land spoedig een Arabische meerderheid zal hebben en de Joden als minderheid onder een voornamelijk Arabisch bewind zullen moeten zien te overleven. Volgens Meulenbelt is zionisme racisme, omdat het een staat op grond van etniciteit heeft gecreëerd. Tegenover het Arabische nationalisme stelt ze zich niet zo principieel en kritisch op, en de onderdrukking en soms regelrecht racisme in Arabische landen interesseert haar maar matig. Ze is uiteindelijk uit de SP gestapt omdat deze partij haar niet ver genoeg ging in het veroordelen en demoniseren van Israel. Ze was nu lijstduwer bij Sylvana Simons’ Artikel 1. Net als GroenLinks heeft ook de SP veel kontakten met pro-Palestijnse organisaties, en neemt op lokaal niveau (met name Rotterdam) geregeld deel aan radikale en eenzijdige pro-Palestina activiteiten. In Rotterdam wonen relatief veel Palestijnen.

Deze activiteiten en de steun voor organisaties en evenementen waar men expliciet tegen een tweestatenoplossing is, kloppen niet met de uitgangspunten van de SP. Vrede en onderhandelingen komen niet dichterbij met het gescheld van Abou Jahjah en Appa, voor wie iedere zionist een vijand is die desnoods met geweld bestreden moet worden. Als de SP hard wil maken dat zij voor twee staten is en Israel dus ook recht heeft op vrede en veiligheid, dan moet zij zich distantiëren van dergelijke haatzaaiers en extremisten.

D66

D66 steunt een tweestatenoplossing voor het Israëlische-Palestijnse conflict, op basis van de grenzen van 1967. Om de haalbaarheid van die oplossing te beschermen, moet Nederland de staat Palestina erkennen, maatregelen nemen tegen het Israëlische nederzettingenbeleid en de samenwerking met beide partijen aan voorwaarden onderwerpen. In het Midden-Oosten vredesproces dient de EU assertiviteit en leiderschap te tonen. Wanneer de partijen vasthouden aan illegaal beleid dat vrede blokkeert, dan moet de EU daartegen optreden, bijvoorbeeld door opschorting van samenwerkingsovereenkomsten. D66 veroordeelt alle geweld tegen burgers, steunt mensenrechtenverdedigers en streeft naar vrede en veiligheid voor Israël en Palestina.

Net als bij de PvdA worden vrede en een tweestatenoplossing hier duidelijk genoemd. Ook moeten aan beide partijen eisen worden gesteld. Vervolgens worden dan weer alleen voorbeelden genoemd van pro-Palestijnse zijde. Het gaat natuurlijk ook niet alleen om illegaal beleid (het staat er evenwichtig maar daar Palestina geen staat is met de bevoegdheden die daarbij horen gaat dit in feite weer vooral over Israel) maar ook om allerhande activiteiten van de partijen en organisaties die aan de macht zijn die vrede en wederzijdse toenadering ondermijnen.

De BDS oproep, indertijd ondertekend door ruim 170 Palestijnse organisaties, is tegen ‘normalisatie’ (lees: praten, samenwerken) met Israel en Israelische organisaties, bedrijven, artiesten, culturele en wetenschappelijke instellingen en wat al niet meer. Ook de PA regering steunt deze oproep. Ik ben er vrij zeker van dat D66 daar niet op doelt bij ‘beleid dat vrede blokkeert’. Het woordje ‘illegaal’ voor beleid maakt nog eens extra duidelijk dat het hier weer gewoon over de nederzettingen gaat, en niet over het betalen van terroristen of tegenwerken van dialoog en samenwerking. Dat men ook expliciet aangeeft veiligheid voor Israel te willen is te prijzen; hier is men alvast evenwichtiger dan GroenLinks en de SP, wat ook niet echt moeilijk is.

Kijken we vervolgens naar het stemgedrag van de afgelopen jaren, dan is van die evenwichtigere benadering helaas weinig terug te vinden. Veiligheid voor Israel betekent dat het soms moet optreden tegen Palestijnse strijders, dat wapenopslagplaatsen of raketlanceerplaatsen van Hamas uitgeschakeld moeten worden, ook wanneer er risico is op burgerslachtoffers. Dat doet Israel overigens niet zomaar, maar meestal na heel gerichte inlichtingen (die het op soms omstreden wijze heeft verkregen), en dan nog worden aanvallen geregeld afgeblazen omdat het risico op burgerslachtoffers te groot wordt geacht. Zo worden geregeld aanslagen verijdeld, zoals onlangs nog met Purim. Toch stemt D66 eigenlijk overal mee met de linkse partijen, en in een enkel geval haalt men die links in. Het volgende trof me wat dat betreft onaangenaam:

In De Telegraaf verschijnt op 7 augustus 2014 een paginagrote oproep: ‘Geen excuus voor Jodenhaat’. De strijd tussen Israël en Hamas wordt steeds vaker ook in Nederland uitgevochten, dit moet stoppen. ‘Kritiek op Israël? Oké. Jodenhaat? Nee’. 86 politici, schrijvers, acteurs en andere prominente Nederlanders ondertekenen, zoals Louis van Gaal, Jan Peter Balkenende en Youp van ’t Hek. Van de Haagse fractieleiders weigert alleen D66-voorman Alexander Pechtold te tekenen. Geert Wilders wordt niet opgenomen in de advertentie. Volgens berichten op de sociale media omdat grote CIDI-sponsors zich dan dreigen terug te trekken.

Waarom Pechtold die advertentie niet heeft getekend, is me een raadsel. Gesuggereerd werd wel, dat zijn deels allochtone achterban daar wellicht moeite mee zou hebben, maar dat zou dan toch evenzeer voor GroenLinks en de PvdA gelden?

Tot slot: Bij het verkiezingsdebat van het CIDI, waar GroenLinks bij uitzondering ook aanwezig was, gaven de linkse partijen nog eens expliciet aan dat zij Israel als staat erkennen maar wel kritiek hebben op de regering. Tom van der Lee van GroenLinks sprak steun uit voor de tweestatenoplossing, Michiel Servaes van de PvdA had het over het onderscheid tussen kritisch zijn en antizionisme. Jasper van Dijk van de SP zei dat Israel bestaansrecht heeft maar dat de SP wel kritiek heeft op illegale activiteiten zoals nederzettingen.

Wie dus beweert dat deze partijen Israel weg willen hebben en een groot-Palestina steunen heeft het mis. Wel ontbreekt enig begrip voor israels kant van de zaak: de gevaren, de dilemma’s, de grote problemen in eigen land. Daarbij wordt het Palestijnse extremisme en antisemitisme stelselmatig onderschat of genegeerd. Ook heeft men een vertekend en eenzijdig beeld van de geschiedenis, vaak voornamelijk of grotendeels gebaseerd op eenzijdige pro-Palestijnse bronnen zoals de zogenaamde nieuwe historici (die inmiddels ook alweer gedeeltelijk achterhaald zijn na ontsluiting van nieuwe archieven) en de propaganda van Palestijnse ‘mensenrechten’ of ‘vredes’ organisaties (iedere groepering die tegen Israels bestaansrecht is neem ik op dit punt niet serieus).

Deze partijen en hun leiders voor antisemitisch uitmaken zoals geregeld gebeurt in rechts-populistische media en fora, gaat niks ten goede veranderen. Laten we vooral zelf het goede voorbeeld geven en met elkaar het gesprek aangaan.

Ratna Pelle

 

De stemming rond Israel bij PvdA en GroenLinks (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/03/24/de-stemming-rond-israel-bij-pvda-en-groenlinks/

 

= IMO Blog = 

In mijn vorige blog schreef ik dat alle progressieve partijen officieel een tweestatenoplossing en vrede voorstaan, maar in de praktijk kiezen ze bijna altijd partij voor de Palestijnen. Van de vele moties van de afgelopen regeerperiode  die in dit lezenswaardige onderzoek staan vermeld, kon ik nauwelijks Israel vriendelijke moties of andere activiteiten ontdekken die door een progressieve partij werd gesteund of ingediend. Hieronder geef ik kort de standpunten over Israel van de verschillende partijen weer, en vul die aan met enkele moties of andere activiteiten van de betreffende partij uit bovengenoemd onderzoek. Wat opvalt zijn de soms fraaie algemene uitspraken over vrede en een oplossing, waarna steevast met specifieke tegen Israel gerichte maatregelen wordt gedreigd als men zich niet naar al die mooie idealen gedraagt.

PvdA

De PvdA kiest in het Midden-Oosten partij voor eenieder die vrede, vrijheid, stabiliteit en rechtvaardigheid dichterbij wil brengen.

We veroordelen hen die denken dat terroristische aanslagen, geweld tegen burgers, en schendingen van internationaal recht de oplossing zijn. Dat geldt ook voor het conflict tussen Israël en Palestina. Zowel Israëli’s als Palestijnen moeten hun eigen staat hebben zodat ze in vrede, veiligheid en voorspoed naast en met elkaar kunnen leven. Wij zijn voor een actieve en politieke rol van de Europese Unie in het vredesproces in het Midden-Oosten. In dat kader zijn het stimuleren van een constructieve opstelling van beide partijen, erkenning van de Palestijnse Staat en het stoppen van de bouw van illegale nederzettingen in de bezette gebieden onmisbaar. Indien partijen structureel niet meewerken aan het vredesproces moet de druk worden opgevoerd, bijvoorbeeld door het heroverwegen van het Associatieverdrag van Israël met de EU. In Syrië steunen we de gematigde oppositie en bestrijden we het gewelddadige Assad-regime en fundamentalistische terreurbewegingen zoals ISIS.

Een constructieve opstelling van beide partijen, daar ben ik ook erg voor. De PvdA geeft vervolgens alleen voorbeelden ten gunste van de Palestijnen, terwijl er ook genoeg andere dingen zijn te verzinnen, zoals een einde aan het verheerlijken van geweld door de PA/Fatah, ook in haar tv programma’s en andere media, het stoppen van het betalen van gevangen genomen terroristen en erkennen van Israels bestaansrecht als Joodse staat. Op het moment werken beide partijen niet bepaald mee aan het vredesproces. Abbas stelt steeds eisen vooraf, waarvan zeker is dat Netanyahu ze, zelfs in zijn meest welwillende bui, niet zal inwilligen en niet aan zijn kabinet kan verkopen.

De vorige keer dat Israel, onder zware Amerikaanse druk, toegaf aan zo´n voorwaarde, had dit geen positief resultaat. Men liet bijna 100 gevangenen vrij waaronder daders van dodelijke aanslagen, maar Abbas brak de onderhandelingen alsnog af na een conflict over de voorwaarden voor de vrijlating van de laatste 20 gevangenen. Sommige gevangenen die als gebaar van goede wil zijn vrijgelaten of in een gevangenenruil, hebben hun terroristische activiteiten weer opgepakt. De beperkte bouwstop die er eveneens onder zware Amerikaanse druk kwam had ook al geen positief effect op Abbas´ bereidwilligheid ook concessies te doen. De regering is ook nog wat rechtser nu, evenals de Amerikaanse, en men is blij dat er na Obama weer wat meer gebouwd kan worden in de nederzettingen.

Op 21 maart 2015 organiseert het Platform Stop Racisme en Uitsluiting een demonstratie tegen discriminatie waar o.a. rapper Appa en Abulkasim Al Jaberi spreken en weer eens lekker tekeergaan tegen Israel. Ook Umberto Tan is aanwezig. Samsom wordt er voor racist uitgescholden. De PvdA steunde de manifestatie financieel en lokale PvdA politici waren aanwezig, maar verlieten teleurgesteld de demonstratie na deze woorden.

In 2011 stemt de PvdA als enige partij tegen een motie van de CU om Holocaust onderwijs veilig te stellen. Er is dan net een rapport uitgekomen waaruit blijkt dat een op de vijf geschiedenis docenten de Holocaust niet ter sprake kan brengen omdat islamitische leerlingen daar ophef over maken.

Ook stemt de PvdA als enige tegen een motie van Han ten Broeke over de labeling van producten uit de nederzettingen. Ten Broeke stelt voor dat Nederland er in de EU op aandringt om richtlijnen op te stellen voor álle producten uit álle gebieden die bezet of illegaal geannexeerd zijn. GroenLinks en de SP gaan daarmee akkoord, maar de PvdA vreemd genoeg niet.

Dergelijk stemgedrag, en dit zijn maar enkele voorbeelden, doet geen recht aan de zinsnede in het partijprogramma dat men beide partijen wil stimuleren tot een constructieve opstelling.

GroenLinks

Op de website van GroenLinks lezen we:

Het Israëlisch-Palestijns conflict leidt regelmatig tot geweldsuitbarstingen, die vooral burgers treffen. Door de onevenwichtige verhouding tussen de partijen is de situatie vooral voor Palestijnse burgers onhoudbaar. Nederland moet dan ook krachtiger steun geven aan het streven naar een Palestijnse staat en economisch meer moeten samenwerken met de Palestijnen.

Rechtvaardige oplossing

GroenLinks veroordeelt het gebruik van geweld tegen burgers aan beide kanten. Er moet een rechtvaardige oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict komen, in lijn met het internationaal recht. De Europese Unie moet een actieve rol spelen in dit vredesproces.

Dialoog versterken

Ook is het van belang om steun te verlenen aan de gematigde krachten aan de Israëlische kant en in de Palestijnse gebieden. Op deze manier kan de dialoog tussen beide partijen ondersteund worden en een diplomatieke oplossing worden gevonden.

Met het tweede en derde punt ben ik het wel min of meer eens. Het probleem is dat GroenLinks wat anders onder ‘gematigd’ en ‘een rechtvaardige oplossing’ verstaat dan ik. Gematigd betekent voor GL zoiets als ‘anti-Israel maar niet voor het gebruik van geweld’ waaronder dus allerhande pro-BDS clubs en zogenaamde mensenrechten- en vredesgroepen vallen die eenzijdig actie voeren tegen Israel. Onder ‘rechtvaardig’ verstaat men dat de Palestijnse eisen worden ingewilligd.

Officieel is GroenLinks net als alle andere partijen voor een tweestatenoplossing, maar veel activiteiten die vanuit de partij worden ondernomen of gesteund voldoen daar niet aan. Zo is men geregeld bij radikale demonstraties aanwezig, en zijn er veel kontakten tussen de landelijke Midden-Oosten werkgroep en het Palestina Komitee en andere pro-Palestijnse organisaties. Ik weet niet of het nog zo is, maar een jaar of 10 geleden zaten in de MO werkgroep de nodige mensen die ook bij het Palestina Komitee actief waren (geweest)’. De voorzitter, Karel van Broekhoven, is in elk geval een felle antizionist.

Geregeld worden (door de MO werkgroep) moties ingediend op GroenLinks congressen om nog eenzijdiger te werk te gaan. Vorig jaar nam het congres bijvoorbeeld een motie aan waarin haar parlementariërs worden opgeroepen door te gaan met het ‘doorvoeren van de etiketteringsrichtlijn, het opschorten of opzeggen van het associatieverdrag met Israël en het erkennen van de staat Palestina’.

Toen Netanyahu afgelopen najaar op bezoek was, riep BDS organisatie DocP de Kamerleden op om niet naar het gesprek met hem in de kamer te gaan. GroenLinks-Kamerlid Rik Grashoff geeft als enige gehoor aan de oproep en twittert dat de bijeenkomst met Netanyahu het ‘rampzalige beleid’ ten opzichte van de Palestijnen niet zal veranderen. Ik weet niet hoe principieel de opstelling van de parlementariërs is bij bezoek van andere bevriende staatshoofden, maar als men een beetje consequent wil zijn dan zou men de meesten moeten weigeren te ontmoeten vanwege een of ander onrecht of onderdrukte groep of omstreden gebied. In de meeste landen buiten West Europa is het nodige mis, en staan fundamentele mensenrechten onder druk.

Natuurlijk gaat een bijeenkomst het conflict niet oplossen, zoals een gesprek met Abbas ook geen einde maakt aan de opruiing, lof voor terroristen en onverzoenlijke opstelling in het algemeen. Het zijn plichtplegingen die horen bij het diplomatieke verkeer tussen landen. Bij echte schurkenstaten is zo’n principiële opstelling goed, je trekt er een grens mee en hopelijk zet het de regering aan het denken. Nu is het vooral weer de zoveelste uithaal naar Israel, een land dat het vergeleken met de rest van de regio ondanks alles juist goed doet qua democratie en mensenrechten.

Tot slot dienen Grashoff en Harry van Bommel in februari op de valreep nog even een motie in om het associatieverdrag tussen Israël en de Europese Unie op te schorten. De motie wordt verworpen met 77 tegen 70 stemmen. Voor zover ik weet is Israel het enige land waarbij steeds maar weer door de linkse partijen wordt bepleit het associatieverdrag op te schorten totdat aan een aantal pro-Palestijnse eisen is voldaan. We hebben dergelijke verdragen met een heleboel landen (en ook iets vergelijkbaars met de PA), waaronder de meeste Arabische, maar de mensenrechtenclausule wordt met name aangehaald wat betreft Israel.

Een wat evenwichtigere benadering van mensenrechtenschendingen in niet-Europese landen zou de geloofwaardigheid van deze partijen zeer ten goede komen. Men zou misschien algemene uitgangspunten kunnen formuleren voor het gebruik van welke drukmiddelen en andere instrumenten onder welke voorwaarden. De huidige selectieve verontwaardiging werkt vooral averechts en schiet zijn doel voorbij.

Volgende keer de SP en D66.

Ratna Pelle

 

maandag 20 maart 2017

De stemming rond Israel in de Nederlandse politiek (IMO)

 

 

http://www.israel-palestina.info/actueel/2017/03/20/stemming-rond-israel-nederlandse-politiek/

= IMO Blog =  

Ook bij mij sloeg de verkiezingsstress toe. Er was een tijd dat ik daar geen last van had, en hooguit nadacht over de vraag of ik op de hoogste vrouw zou stemmen, die kandidaat die ik vaag van naam kende of de sympathieke lijstduwer. Maar sinds ik me met Israel en de Palestijnen bezig hou, is het met vooral Tweede Kamer en Europese verkiezingen iedere keer weer zweten. Want een partij die wat dit betreft een redelijk standpunt inneemt, en ook nog sociaal, groen en progressief is, die bestaat niet.

De diverse kieshulpen wijzen me steevast in de richting van GroenLinks, Partij voor de Dieren en soms PvdA. In de 30 stellingen zitten zelden vragen over Israel of het Midden-Oosten, en dan nog leggen ze het af tegen de vele vragen over sociaal economische issues, milieu en infrastructuur. Zo kon het dat DENK bij de top 3 zat en de ChristenUnie, een redelijk sympathieke partij met oog voor natuur en de medemens, daar ver onder stond. Zondagsrust is voor mij niet belangrijk en zelfbeschikking van de zwangere vrouw of mensen die hun leven voltooid achten wel. En ze gaan me op milieu- en sociaal gebied ook niet ver genoeg.

De PVV is achtergebleven bij de peilingen tot opluchting van velen, ook in andere landen (geen continuïteit in de lijn Brexit en Trump), en midden-rechts heeft het goed gedaan. Wilders heeft zich waarschijnlijk verkeken op het belang dat kiezers hechten aan zichtbaarheid tijdens de campagne en de bereidheid met anderen in debat te gaan en in actualiteitenrubrieken uitleg te geven over je plannen voor het land. Wilders meende kennelijk dat (op het slotdebat na) een A-viertje en een hoop tweets voldoende zijn om de grootste partij te worden, maar zo makkelijk is het toch niet.

Rutte en Buma speelden handig in op het klimaat en namen een deel van de nationalistische en populistische taal in light vorm over. Zij zullen nu waarschijnlijk de spil vormen van een nieuw kabinet, waar D66 bij gevraagd zal worden, waarschijnlijk samen met de CU. Een wat aparte combinatie op het eerste gezicht, maar deze partijen hielpen het vorige kabinet vaak aan een meerderheid in de Eerste Kamer en kunnen redelijk door een deur, tenminste op sociaal-economisch gebied.

Wat betekent dit alles voor Israel? Het NIW bracht een interessante analyse van de positie van de diverse partijen in de vorige periode. Het vorige kabinet probeerde soms krampachtig een evenwichtige koers te houden, en was daarmee minder uitgesproken pro-Israel dan Rutte-1, waarin Uri Rosenthal minister van Buitenlandse Zaken was. Er is onder Rutte-2 nogal wat gebeurd en steeds moest het kabinet schipperen tussen de voor- en tegenstanders van Israel. De PvdA probeerde meermaals om een kritischere houding tegenover Israel erdoor te krijgen, en werd daarbij door de VVD gestopt. Er werden veel moties ingediend. Een thema dat centraal stond was de etikettering en de instanties die samenwerking met Israelische bedrijven stopzetten omdat die de ‘bezetting’ zouden steunen.

In maart 2013 wil Timmermans producten uit de nederzettingen als zodanig etiketteren, omdat de Nederlandse consument recht heeft om te weten waar de producten vandaan komen. Rutte weet dit uit te stellen en zegt dat op richtlijnen uit Brussel zal worden gewacht. In 2013 verbreken ook diverse bedrijven contacten met partners in Israel, waaronder Royal Haskonig, Vitens en PGGM. Royal Haskonig zegt desgevraagd een ‘waarschuwing’ te hebben gekregen van het ministerie, en ook Timmermans spreekt van een (al sinds jaar en dag bestaand) ontmoedigingsbeleid, waarbij bedrijven “worden ‘geïnformeerd’ over de (onrechtmatige) bezetting”.

Ook tijdens een bezoek van Rutte, Timmermans en Ploumen ziekt deze ‘boycotsfeer’ door, en wordt een bezoek aan waterbedrijf Mekorot afgezegd, wat de aanleiding is voor het stoppen van een nieuw samenwerkingscontract met Mekorot door Vitens. Vervolgens zegt Timmermans een wandeling door Hebron af, omdat extra bewaking door het leger nodig wordt geacht vanwege de veiligheid. Israel protesteert en tot twee keer toe wordt de Nederlandse ambassadeur ontboden, maar Timmermans ontkent betrokkenheid bij de besluiten van de bedrijven.

In november 2015 komt de EU met richtlijnen voor de etikettering. Landen moeten zelf weten of ze de etikettering invoeren. Duitsland en Hongarije maken duidelijk niet mee te zullen doen. Tijdens het Kamerdebat erover wordt een motie van Han ten Broeke bijna Kamerbreed aangenomen, waarin de regering wordt gevraagd er bij de Europese Commissie voor te pleiten dat er richtlijnen komen voor álle producten uit álle gebieden die bezet of illegaal geannexeerd zijn. Vreemd genoeg is alleen de PvdA tegen. Een half jaar later komt minister Koenders met een antwoord op die motie. Voor het labelen van alle producten uit alle omstreden gebieden is geen draagvlak in Europa, zo meldt hij. Met steun van het CDA wordt besloten de etikettering in te voeren.

Er spelen meer dingen tijdens deze regering. De Gaza Oorlog van 2014 met zijn vele demonstraties en een onrustbarende toename van het aantal antisemitische incidenten, de geplande stedenband van Amsterdam met Tel Aviv, de op deze site eerder uitgebreid behandelde AOW kwestie, geld naar organisaties die boycots van Israel bepleiten en geld van de PA voor veroordeelde terroristen, maar ook de veiligheid van Joden in Nederland en aandacht voor antisemitisme: steeds bleek dat de linkse partijen steevast de kant van de Palestijnen kozen en de rechtse inclusief CU die van de Joden en Israel. Het CDA stemde voor het eerst een paar keer met de pro-Palestijnen mee, en de PvdA stemde vreemd genoeg een paar keer als enige partij tegen Israel en haalde dus GroenLinks en de SP ‘links’ in. Triest.

De progressieve partijen zeggen allemaal voor een tweestatenoplossing te zijn, voor vrede, tegen geweld en voor onderhandelingen. Klinkt dus op het eerste gezicht redelijk evenwichtig, maar als al die mooie idealen op de weerbarstige praktijk stuklopen, begint men vooral over specifieke acties richting Israel en blijft de PA buiten schot.

In het volgende deel meer hierover.

 

Ratna Pelle