Israel als verklaring voor Brussel
http://www.israel-palestina.info/actueel/2016/03/25/israel-als-verklaring-brussel/
= IMO Blog =
Na de vreselijke aanslagen afgelopen dinsdag in Brussel, werd bij Pauw de onvermijdelijke vraag weer gesteld: waarom haten ze ons? Een vraag die zo simpel klinkt maar dat natuurlijk niet is, want wie is ze en wie is ons en wat is haten precies en hoe ontstaat dat?
Een Belgische Midden-Oosten deskundige wist het wel. ‘Ze hebben daar wel reden toe’, zo begon ze, omdat het westen zo hypocriet is. Eerst deed men niks in Syrië en liet het daar jarenlang misgaan terwijl elders waar onze belangen lagen wel werd ingegrepen, toen werd er opeens gebombardeerd (wat uiteraard ook niet goed is). En toen kwam natuurlijk Israel om de hoek kijken, want Gaza is een grote gevangenis en het Westen steunt Israel dat daar vreselijke dingen doet.
Iemand anders wierp tegen dat juist de extremisten een vijandbeeld creëren, dat er een monocultuur heerst waarin alleen nog bepaalde beelden worden getoond en bepaalde meningen gehoord. Ook werd gewezen op de segregatie, de wijken waar de overheid niet meer aanwezig is, dat er meer kontakt moet worden onderhouden met mensen in die wijken; de beruchte haarvaten werden genoemd.
En toen kwam Arnold Karskens, altijd goed voor een stevige uitspraak, met de lekker bekkende stelling dat als wij ons wat minder met hun bemoeien, zij dat misschien ook niet meer met ons doen. ‘Hun boodschap is: wat jullie bij ons aanrichten, richten wij ook bij jullie aan.’ Hij pleitte dan ook nogmaals voor een einde aan de Westerse bombardementen.
Een te makkelijke stelling vind ik. Natuurlijk heeft het westen soms boter op haar hoofd, door dan wel, dan niet op te treden en door eigen belangen veilig te stellen zoals de olietoevoer uit Saoedi-Arabie. Sommige dictators werden en worden decennia gesteund en andere niet, en dat heeft vaak niet in de eerste plaats te maken met de aard van het regime. Anderzijds doet men ook goeie dingen, steunt gematigder groeperingen tegenover extremisten, in Afghanistan is echt serieus geholpen bij de wederopbouw van het land. Gewapend ingrijpen gebeurt doorgaans pas na goedkeuring door de VN Veiligheidsraad of wanneer het betreffende land zelf om het ingrijpen heeft verzocht. Wanneer deze regels worden geschonden leidt dit tot veel ophef, zowel op nationaal als internationaal niveau.
Er wordt dus niet zomaar in het wilde weg gebombardeerd. Wel zijn er los daarvan kleinschaliger aanvallen met drones door de VS, met name in Pakistan, die ook geregeld onschuldige mensen zouden treffen. Het voert hier te ver om alle bemoeienis van ‘het Westen’ in het Midden-Oosten en de islamitische wereld te bespreken, maar zo’n stelling suggereert een makkelijke oplossing die er niet is.
Sander
Een dag later kwam de vraag in Pauw nog even terug, nu bij Sander van Hoorn, die wederom Israel en de ‘dubbele maatstaven’ erbij haalde. Op een losse toon alsof het een vanzelfsprekendheid betreft, legde hij uit dat het meten met twee maten, zoals onder andere blijkt uit de steun voor Israel, een voedingsbodem is voor onvrede onder Arabieren, die dan vervolgens wordt uitvergroot door de extremisten. Het is een veelgehoorde bewering die eveneens simplistisch is. In een van de uitzendingen werd ook nog gezegd dat Israel een grote vriend van de VS en Europa is. Dat laatste wordt daar zeker niet zo gezien, men ziet Europa in Israel meer en meer als verraders, als continent dat zichzelf uitlevert aan de Arabieren en de band met Israel graag opoffert aan voldoende goedkope olie.
Dat is natuurlijk ook niet reëel, maar wel waar is dat de EU producten uit de nederzettingen apart gaat labelen, wat niet gebeurt met andere producten uit bezette of omstreden gebieden. De EU veroordeelt Israel fel wanneer het in haar ogen iets doet dat niet bevorderlijk is voor de vrede, steunt Palestijnse projecten in C gebied zonder daarin met Israel te overleggen, steunt tal van pro-Palestijnse organisaties en de PA en UNRWA met vele miljoenen per jaar, waarop nauwelijks controle is. Maar dat wordt er in Pauw natuurlijk niet bij verteld. Die dubbele maatstaven zijn er dus wel, maar dan omgekeerd, wanneer Israelische legeracties waarbij onbedoeld burgerslachtoffers vallen worden veroordeeld, en over veel meer doden in Jemen door Saoedische bombardementen wordt gezwegen. Een bombardement met 120 doden haalde vorige week het NOS journaal niet eens, terwijl het doodschieten van een gewonde Palestijnse terrorist door een Israelische soldaat wel uitgebreid aan de orde komt. Ook stellen EU landen zich erg slap op in de VN Mensenrechtenraad, die Israel onevenredig vaak (meer dan alle andere landen samen) veroordeelt en zeer gekleurde speciale rapporteurs en onderzoekers aanstelt om eindeloos de mensenrechtenschendingen door Israel te laten uitzoeken, en vele malen schrijnender situaties negeert.
Maar is het, los van al die zaken, dan niet een feit dat het Israelisch-Palestijns conflict en om preciezer te zijn de onderdrukking van de Palestijnen, een voedingsbodem is voor radicalisering en haat tegen het Westen? Het is duidelijk dat Israels bestaan de Arabieren dwars zit, en dit wordt algemeen als een vernedering gezien. Een Westers, welvarend en militair superieur land in hun midden, met een andere religie en identiteit, dat steekt. Het steekt extra dat het een Joodse staat is omdat Joden altijd als tweederangsburgers werden gezien en er op hen werd neergekeken. Men vindt dat het gebied de Palestijnse Arabieren toebehoort, die er, zo is de algemene overtuiging, al eeuwen woonden toen opeens de Joden uit Europa kwamen en dit land kregen toegewezen als goedmakertje voor de Holocaust, ten koste van de Arabieren die er woonden. Het is ook bekend dat de corrupte en autocratische regeringen in het Midden-Oosten Israel graag als afleider gebruiken. Weinig verenigt zo goed als een gemeenschappelijke vijand. De staatsmedia, maar ook onafhankelijke media zoals Al Jazeera, doen daar graag aan mee. Het versterkt de Arabische identiteit en het zelfvertrouwen om niet al te zeer met het eigen falen bezig te zijn. Daarbij wordt de macht van Israel (en het Westen) steevast uitvergroot, zodat het niet vreemd is dat men er zoveel oorlogen van verloor.
Geen oplossing
De theorie dat Israel op een of andere manier de kern vormt van het Arabische probleem, dat als dat is opgelost de andere problemen ook wel goed komen, is dus vooral een intern zoethoudertje. En de woede en onvrede die erdoor wordt veroorzaakt wordt vooral in stand gehouden door Arabische regeringen en media. Dat Westerse journalisten en deskundigen dit vaak zo kritiekloos herhalen, is daarom eigenlijk vreemd. Men erkent weliswaar de functie van de Israelhaat, maar heeft vervolgens toch alle begrip voor het ‘dubbele standaarden verhaal’. Door aan dit verhaal in het Westen zoveel waarde toe te kennen wordt het versterkt, wat een averechts effect heeft op het Midden-Oosten, waar men toch al de neiging heeft nogal in de slachtofferrol te kruipen.
Er zijn geen aanwijzingen dat de jihadisten die in het Westen aanslagen plegen primair door Israelhaat worden gedreven. Wel zijn een aantal keren Joodse instanties doelwit geweest, ook in Frankrijk en Brussel. Jodenhaat is diep verankerd in het Midden-Oosten, waar de meest extreme en idiote complottheorieën de ronde doen en men algemeen in de Joodse almacht gelooft. Daarbij zal men niet tevreden zijn met een tweestatenoplossing, zoals ook veel Palestijnen en andere Arabieren daar geen genoegen mee nemen. De haat tegen Israel zal niet substantieel afnemen wanneer er naast het Westerse en relatief welvarende Israel een veel zwakkere Palestijnse staat zal liggen. En dat laatste ligt voor de hand, gezien de vele interne vetes, de corruptie en het in het algemeen slechte Palestijnse bestuur. Het zal op zijn best decennia duren voordat er een enigszins stabiele Palestijnse staat zal bestaan die niet meer door intern gekonkel noch door haat tegen Israel wordt verstoord.
Eerst even het Midden-Oosten conflict oplossen, op een manier die een einde maakt aan het geklaag over dubbele maatstaven en onrecht, en daarbij recht doet aan zowel Israels bestaansrecht en veiligheid als de Palestijnse nationale aspiraties, lijkt dus geen reële optie om met islamitisch gefundeerd terrorisme om te gaan.
Ratna Pelle
